Zzzzoef. Daar ging Avery. Zo hard ze kon rende ze richting de spullen die recht  voor haar lagen, zonder  aandacht te besteden aan de overige tributen. Ze zag daarom niet dat Gwendolyne besloot toch voor een andere route te kiezen. Ze bereikte het dekentje en het kompas die er bij lag en raapte beide op.  Ze propte het kompas in haar zak en rende weg. Ze holde langs een hok, waar allerlei grote dieren in rond liepen. Ze bleef even staan kijken en constateerde dat het grootste beest rondliep met een geweer op zijn rug. Ze twijfelde even. Gaan of niet. Die beesten zagen  er gevaarlijk uit, maar aan de andere kant leverde het ook gevaar  op als een andere tribuut het geweer te pakken kreeg.  Al snel won haar overlevingsinstinct het van haar geloof dat zij beter de wapens in handen kon hebben dan een ander en holde ze door.

Achter haar, bij de Hoorn, waren er volop gevechten  gaande. Dankbaar dat zij hieraan had weten te ontsnappen liep Avery door, nauwelijks op haar omgeving lettende, tot ze vanuit haar ooghoeken beweging zag. Midden in een hok stond een andere tribuut. Spoorde ze wel?  Gespannen keek Avery toe, maar Xiomara, zoals het meisje uit zes heette, leek redelijk ongeschonden door haar tocht heen te komen. Ze stond op het punt het meisje te roepen toen er een dreun klonk.  Weer een tribuut minder. Nog maar 21 te gaan.

TL;DR (Lazy fucking bastards)
- Avery pakt het kompas en deken en rent langs de hoorn via het verharde pad naar  H3. Via I2 komt ze  uiteindelijk in I1 uit, waar ze Xiomara ziet.
- Blijft een tijdje bij de  gorilla’s kijken, maar besluit  nog niet levensmoe genoeg te zijn om het tegen een gorilla op te nemen voor een geweer.
- Arriveert kort voor de dood van Geronimo bij I1.

OOC: Short as hell, sorry :E

Xiomara kwam langzaam overeind en draaide zich naar de hoorn, waardoor ze Avery zag staan. Avery keek toe hoe het meisje langzaam overeind kwam, met in haar ene hand een gigantisch ei en in de andere een tak. Onwillekeurig tastte Avery naar het kompas, klaar om het naar het meisje te gooien als ze poogde haar aan te vallen. Gelukkig leek Xiomara weinig kwaad in de zin te hebben en kwam ze rustig op haar af.

'Dat is in ieder geval al één minder' opende het meisje op nonchalante toon. Avery glimlachte, dat was immers exact hetgeen wat ze zelf net had gedacht. 'Hallo, Xiomara' reageerde ze nuchter. Plotseling hoorde ze een schreeuw, uit de richting waar ze net vandaan was gekomen. Een snelle blik opzij vertelde haar dat er een groepje tributen bij de fontein stond. Ze keek haar gesprekspartner aan. 'Ik stel voor dat we er vandoor gaan. Samen.'.

TL;DR:
- Avery stelt voor er samen vandoor te gaan #bondgenoten

#IHope #neverforget

Avery liep naast haar bondgenote langs het grote gebouw, wat ze nauwlettend in de gaten hield. Het was onmogelijk naar binnen te kijken door het matglas, wat Avery’s interesse in het gebouw alleen maar opwekte. In eerdere spelen hadden ze immers gezien dat er nuttige dingen te vinden waren in afgesloten ruimtes. Toen ze voor de tweede keer in korte tijd een deur zag, stootte ze haar bondgenote dan ook aan. Ze wees naar de deur en keek vervolgens om zich heen. Nu ze wat verder gelopen waren, hadden ze een uitgebreider beeld van de arena om hen heen. Heel eerlijk, wat ze zag werkte nu niet bepaald bemoedigend. Maar goed, wat had ze dan verwacht? Een grote gedekte tafel en warme bedden en een douche? Avery wist ook wel dat de arena nu eenmaal niet ingericht was op luxe. In haar directe gezichtsveld zag ze nog twee grote gebouwen, maar beide boden door hun bouw geen mogelijkheden om te zien wat ze binnen aan zouden treffen. Naar binnen lopen zou dus sowieso een gok zijn, welk gebouw ze ook betraden. ‘Ik stel voor dat we daar naar binnen gaan’ sprak Avery, met de schorre stem die het Capitool inmiddels van haar gewend was. Xiomara knikte en gebaarde naar het schermpje op het ei, dat inmiddels afgelopen was naar 1870. ‘Mijn theorie klopt waarschijnlijk’ zei ze triomfantelijk. Avery grijnsde. Mooi, dan wisten ze in ieder geval wat het ding deed. ‘Ik hoop alleen dat er niets naars gebeurd als het op nul komt’ mompelde ze binnensmonds.

Net toen Avery en Xiomara naar de deur van het ronde gebouw wilde lopen, dwarrelde er een sponsoring naar beneden voor Avery’s bondgenote. Avery wachtte geduldig af terwijl Xiomara haar giften in ontvangst nam. Fruit, brood, water en een zweep. Nice, hadden ze in ieder geval iets wat aanzienlijk makkelijker te richten was dan een ei. ‘Staat erbij van wie je hebt gekregen?’ vroeg ze nieuwsgierig. Xiomara schudde haar hoofd en keek even vertwijfeld naar de spullen. ‘Hoe gaan we dit allemaal meesjouwen’ vroeg ze zich hardop af. Avery keek even peinzend om zich heen en liet haar blik uiteindelijk op de elastiekjes om haar pols rusten. ‘Ik heb een idee’. Ze spreidde het natte dekentje op de grond uit en legde daar het fruit en het flesje water op. ‘Wat doe je?’ vroeg Xiomara. ‘Ik maak een knapzak. Mag ik de tak?’. Toen het gevraagde aan haar werd gegeven, keek ze Xiomara even aan. ‘Wil je dat ding blijven dragen of zal ik hem erbij stoppen?’ vroeg ze, wijzend naar het ei. ‘Stop hem er maar bij’ antwoordde Xiomara, waarop ze het ei aan Avery gaf. Avery legde het ei bij hun verzameling spullen en maakte het dekentje met behulp van de elastiekjes aan de tak vast. Ze slingerde de knapzak over haar schouder en stond op, waarop Xiomara het brood en de zweep oppakte. Samen liepen de twee meisjes naar de deur. Avery legde haar hand op de deurknop en duwde de deur voorzichtig open, waarop de meisjes naar binnen liepen.

TL;dr
- Avery ziet twee deuren in het ronde gebouw en stelt voor naar binnen te gaan
- Xiomara denkt dat haar theorie over het getal op het ei klopt
- Yay, sponsoring!
- Avery maakt een knapzak van de deken en de tak en stopt hier het ei, water en fruit in. Deze draagt ze mee. Xiomara draagt het brood en de zweep.
- Avara gaat bij K2/L2 het ronde gebouw in

Avery en Xiomara waren langzaamaan door het gebouw aan het lopen, terwijl ze hun omgeving nauwlettend in de gaten hielden.  Toegegeven, deze arena was visueel een stuk aantrekkelijker dan de zandbak waarin Natalia vorig jaar had moeten ploeteren. Vlak nadat het tweetal had geconcludeerd dat er niet nader definieerbaar waterzoogdier in het water onder hen bevond, klonk  het bekende geluid van een sponsoring die naar beneden kwam. Behendig ving Avery de sponsoring op, die voor haar bestemd bleek te zijn. Nice! Om eerlijk te zijn, had Avery  niet verwacht sponsoringen binnen te halen. Per slot van rekening had ze zich alles behalve aantrekkelijk opgesteld  in het Capitool. Tenzij de Capitoolbewoners haar luidruchtige protesten als grappig hadden ervaren natuurlijk.

Water, twee appels en een boemerang, te gek! Niet dat Avery wist hoe ze met een boemerang om moest gaan, maar in geval van nood kon ze er in ieder geval mee slaan.  Ze gaf de spullen aan Xiomara en vouwde het briefje open.  Meteen verdween haar blijdschap als sneeuw voor de zon. Dat stomme belerende toontje van Jennifer ook altijd. Haar bondgenootschap was helemaal niet voortgekomen uit haar adviezen, wat dacht ze wel niet? Woest briesend frommelde Avery het papiertje in elkaar en propte het in haar zak. Het liefst had ze het op de grond gekwakt, maar ze had een opvoeding genoten. Om toch uiting te geven aan haar ergernis stormde ze er vandoor, Xiomara in verwarring achter latend. Chagrijnig schopte Avery tegen een steentje. Ze trok nog steeds haar eigen plan, wat Jennifer ook dacht.

Al snel kwam haar bondgenote aanlopen, met de  nuchtere opmerking dat Avery op zijn minst haar spullen mee had mogen nemen. Avery gromde en schopte opnieuw een steentje weg. Xiomara had  een punt,  het ging lastig worden om al dat spul mee te slepen. Zodoende stelde ze voor om wat van het eten op te eten. In deze warmte – die na al die smerige regen best aangenaam was – zou fruit en brood het immers niet lang uithouden.

Het tweetal plofte naast de splitsing in het gras en wilde net gaan eten toen er opnieuw een kanonschot klonk.  Zonder dat er enige emotie in haar stem terug  te horen was, vroeg Avery’s bondgenote zich hardop af wie er al dood waren. ‘Royalty lijkt me niet onwaarschijnlijk’ mompelde Avery. ‘Of dat ukje uit twee.  Ik heb niet gezien wat er tijdens het aftellen precies gebeurde, maar het moge duidelijk zijn dat er dit jaar al een dode was voor de Spelen überhaupt van start waren gegaan’. Een tijdje zat het tweetal zwijgend naast elkaar, ieder kauwend op hun eigen stuk brood.  Toen Xiomara vertelde dat ze vermoedde dat Geronimo dood was, lachte Avery schamper. Als er een jongen was die een sterke kans maakte om te overwinnen, was hij het wel. Xiomara’s vermoeden bleek echter niet onwaarschijnlijk, gezien de situatie  waarin de jongen zich had bevonden. ‘Nou ja, weer een sterke vijand minder, dan’ reageerde Avery nuchter.

Nadat ze voldoende gegeten en gedronken hadden,  waarbij Avery al snel duidelijk maakte dat ze absoluut niet rouwig zou zijn als het kanonschot de dood van Lucca had aangekondigd, zette het kleine bondgenootschap hun tocht voort over het smalle pad. Onderweg keken ze geconcentreerd om zich heen, met de stilzwijgende afspraak dat ze alles wat ook maar interessant leek mee zouden nemen. Ze volgden het pad tot ze bij de volgende splitsing aankwamen. Ze sloegen linksaf en kwamen een deur tegen*. Na een korte aarzeling opende Xiomara de deur en stapte het tweetal naar buiten. Avery hield de deur tegen zodat die openbleef en keek ondertussen gespannen om zich heen. Het miezerde nog altijd en buiten het gebouwtje was het stiekem best wel koud. ‘Het is nog steeds smerig weer. Zullen we binnen blijven?’ vroeg ze klappertandend. Xiomara knikte en volgde Avery terug naar binnen.

Het tweetal vervolgde hun pad, tot ze aankwamen bij de ruimte waar ze binnen waren gekomen. Ze stapten naar binnen en installeerden zich op de grond, waar ze stapsgewijs doornamen wat ze  tijdens hun wandeling gezien hadden. Sowieso veel dieren die ze geen van beiden thuis konden brengen. Terwijl Avery de knapzak losmaakte en het dekentje uitspreidde op de grond, in de hoop dat die enigszins op zou drogen, begon Xiomara te oefenen  in het werken met haar zweep. Avery keek geamuseerd toe,want Xiomara bakte er niet veel van. ‘Mag ik eens?’ vroeg ze. Het  duurde even, maar uiteindelijk wist ze de zweep een flinke klap laten maken, zoals ze ook had gehoord toen de vredesbewakers Natalia onder handen hadden genomen. Ze duwde de zweep weer in de handen van Xiomara, de tranen die achter haar ogen prikte bij de gedachte aan haar zus hardnekkig  negerend. Ze ging achter haar bondgenote staan. Met haar handen stuurde ze Xiomara’s beweging bij, net  zo lang tot ook zij de zweep dat nare geluid kon laten maken.
De rest van  de dag brachten de twee meiden door met  oefenen, eten en praten. Veel praten en speculeren, iedere keer als ze een kanonschot hoorden. Steeds als ze fruit ophadden, liepen ze naar het water om hun handen af te spoelen, zodat  de dieren in het verblijf niet op de zoete restjes op hun handen afkwamen. Tegen de tijd dat het begon te  schemeren,  besloten ze om de beurt te gaan slapen.  Avery zou de eerste wacht op zich nemen.  Avery speelde verveeld met de boemerang toen de eerste tonen van het volkslied klonken. Ze porde Xiomara. ‘Ze gaan zo de doden aankondigen’.

OOC:
*=  We gaan er gezien de indeling die we gestuurd hebben gekregen vanuit dat hier een deur zit. Zo niet, dan kunnen we dit als niet geschreven beschouwen.
TL;dr:
- Avara loopt via M0 en M1 naar M2, waar ze een deur openen en buiten  om zich heen kijken. Zie  sterretje. Concluderend dat het buiten regent en binnen warm is, besluiten ze binnen te blijven. Ze vervolgen hun weg via L2 naar de plek waar ze binnen zijn gekomen, waar ze hun kamp opslaan. Bevinden zich  ter hoogte van K2.
- Beide meiden oefenen met de zweep en krijgen na enige oefening de techniek te pakken
-  Eten door de dag heen al hun eten op, maar blijven van het water af. Wassen steeds hun handen na het eten zodat ze niet al te zoet gaan ruiken
-  Xiomara slaapt een aantal uur tot het volkslied, Avery houdt de wacht.


* Daar zit inderdaad een deur.

Tijdens hun tocht over het smalle pad hebben de twee inderdaad iets verstopt zien liggen: eenzelfde ei als ze al hebben, maar dan fuchsia in plaats van rood. Ook hier staat het getal 2000 op.

Edit: als ze het ei hebben meegenomen, is het getal inmiddels al teruggelopen naar 1900