Minuten tikten voorbij al gingen die minuten traag, heel traag! Het moest ongeveer een uur geweest zijn nadat ze in de put vielen toen ze plotseling iemand de ruimte hoorden binnenwandelen. Nino had de stem herkend, dat was de stem van Royalty! Hij wilde haar roepen zodat ze kon helpen maar Dana maande hem aan tot stilte, waarbij ze eigenlijk wel gelijk had. Royalty was niet sterk genoeg om hen uit die put te tillen ook al had ze gelukkig een bondgenoot gevonden maar je wist ook niet hoe die ging reageren op de situatie. Eigenlijk was Nino best blij voor Royalty dat ze iemand anders gevonden had want dat had hij in ieder geval niet verwacht en ook al werkt hij niet samen met haar, mocht hij zelf niet winnen dan heeft hij nog altijd liever dat zijn districtgenoot wint. Maar misschien kon Royalty hulp gaan zoeken? Kon ze Verona en Ralph niet even waarschuwen dat ze hier vast zaten dan? Alhoewel dat Nino snel besefte dat dat geen slim plan was. Je wist nooit hoe zijn bondgenoten gingen reageren toen ze Royalty en de jongen die bij haar was zagen. Hij wou natuurlijk niet dat er door hem hen iets ging overkomen. Dus besloot hij inderdaad om zo stil mogelijk te zijn zodat het duo niet besefte dat er iemand aanwezig was hier in deze ruimte.

Verder gebeurde er heel weinig die dag in de put, ze hadden wat gepraat en hij had haar enkele keren aangespoord om wat te steunen op haar enkel en verder de enkel terug op zijn schouder te laten leunen. Tuurlijk ging dit hierdoor niet heel snel genezen maar alle beetjes helpen en wat moesten ze anders doen… Het grootste probleem na het eet- en drinkprobleem was de sanitaire voorziening in de put, want die was… Nihil! Aangezien een betonnen muur amper absorbeert en dus de hele put nat zou worden en er na een tijdje een slechte geur in de put zou hangen was het niet zo een goed idee om zomaar hun uitwerpselen aan één kant te droppen. Het ‘beste’ idee hierbij was de rugzak die ze genomen hadden van Leo en Parcifal leeg te maken en dan hun behoeften daarin te doen. De stank was er nog altijd maar het moest een stuk minder geweest zijn dan moesten ze alles de vrije loop laten gaan hebben.

Het rantsoeneren van hun overgebleven voedsel was een ander paar mouwen want ze wisten natuurlijk niet hoelang ze nog in de put moesten verblijven. Ieder moment konden Verona en Ralph het gebouw binnenwandelen, of het kon natuurlijk zijn dat het een heel eind duurde voor ze hen vonden en in het ergste geval kwamen ze hen helemaal niet zoeken… Dezelfde dag aten ze nog elk 2 vijgen en ging er een ananas voor de bijl. Ook al moest het een raar zicht geweest zijn om hen die ananas te zien opeten aangezien ze geen mes hadden en hun speer was ook niet echt een goed hulpmiddel. Het was ook gelukkig niet zo koud in de stalruimte waardoor het niet onaangenaam was om er te vertoeven, al moest er gezegd worden dat de temperatuur om te slapen toch wel net iets te koud was. Beide tributen kwamen toen overeen om tegen elkaar te liggen zodat ze toch wat lichaamswarmte aan elkaar konden doorgeven. Het eerste moment voelde dit wat raar aan maar een hele poos samen doorbrengen in een put, dat kon niet anders dan een band smeden. Ze werden ’s ochtends wel vroeg wakker, al is het tijdsbesef best klein als je amper licht hebt en je moet vertrouwen op je eigen gevoel. Maar de harde grond voelde helemaal niet comfortabel aan. Ze aten ’s ochtends nog elk een vijg en probeerden nog zolang mogelijk te wachten om hun laatste ananas te eten. Door een te kort aan drinken, voelden beiden zich wel een beetje verzwakt, ze hadden wel wat sap binnen van de ananas maar ze konden wel wat water gebruiken…



TL;DR

- Ze horen Royalty en Cyril binnenkomen maar besluiten om ze stil mogelijk te zijn
- Ze zitten vast in de put dus saai saai…
- Dag 2 aten ze nog 4 vijgen en een ananas
- Ze sliepen tegen elkaar aan om het iets warmer te krijgen
- ’s ochtends eten ze elk nog een vijg (hierdoor is er enkel nog 1 ananas over)
- HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEELLLLLLLLPPPPPPPPP xDDDDD

Het begon donker te worden en Ralph en Verona zaten nog steeds in de bosjes verscholen. Ze hadden ondertussen al wat tributen gespot, maar waren stil in de bosjes blijven zitten, hopend dat niemand hun zou opmerken. Ze hadden middags het kanonschot gehoord. Angstvallig hadden Ralph richting Verona gekeken. Sinds het begin van de ochtend hadden ze Nino en Dana niet meer gezien en bij een kanonschot kon het zo maar betekenen dat een van hun het lootje gelegd had. Voorzichtig sloop Ralph uit de bosjes om te kijken of hij iets kon zien. Ralph zag hoe de dieren in het hok voor hun wild begonnen te rennen. ‘Maar goed dat wij daar niet in staan, zou niet graag in aanraking met die beesten komen’ zei Ralph tegen Verona. Terwijl hij dat zei zagen Ralph en Verona twee gedaantes vluchten.
‘Zullen we terug gaan naar het huisje?’ vroeg Verona. Ralph knikte en de twee liepen terug richting het huisje. Ze waren er bijna toen ze erachter kwamen dat het 12 uur s nachts was. De doden van dag twee verschenen in de lucht. ‘Ze leven nog’ zei Ralph. Toen Ralph en Verona het huisje weer binnen gingen zagen ze geen Dana of Nino. ‘Zouden ze zonder ons verder gegaan zijn?’ vroeg Verona zichzelf hard op af. ‘Ik weet het niet, het zou kunnen, maar waarom’ ‘ik weet het niet’ De twee keken elkaar aan ‘We gaan ze zoeken, misschien zijn ze wel aangevallen en zijn ze gewond’ opperde Verona. Ralph keek even bedenkelijk, maar stemde wel in.
Verona en Ralph betraden het gebouw wat van binnen een enorme kas met regenwoud bleek te zijn. Zodra Ralph en Verona binnen stapte begon er iets vreselijk te krijsen. ‘Ralph hield snel zijn handen voor zijn oren ‘Wat is dit voor een vreselijk geluid?’ ook Verona deed haar handen voor haar oren. ‘Als Nino en Dana hier nog zijn dan horen ze de vogels nu ook. Misschien weten ze dat wij het dan zijn en gaan ze op zoek naar ons’
Ondanks het vreselijke geluid gingen Ralph en Verona opzoek naar hun vermiste bondgenoten. De twee liepen rechtdoor over het pad. In plaats van miezerig regen was het nu zweet dat over hun gezicht droop. Het was warm en vochtig in de kas en Ralph en Verona vonden nog geen enkel spoor van Nino en Dana.  ‘Zullen we uitrusten?’ Stelde Ralph voor. Verona stemde in en de twee spraken af dat zij als eerste mocht slapen. Ralph hield als eerste de wacht en staarde in kleermakerszit een beetje voor zich uit. Hij gaapte paar keer en merkte dat hij niet wakker kon blijven. Daarom besloot Ralph een beetje rond te lopen en plukte paar vijgen van de bomen. Paar at Ralph op, maar bewaarde wel wat voor Verona. De meid zou ook wel honger hebben en Ralph wilde toch wel een beetje voor zijn district genood moest zorgen. Aan het eind van de nacht maakte Ralph Verona wakker en mocht zij de wacht houden. Het duurde niet lang of Ralph viel in een diepe slaap.

De volgende ochtend werd hij wakker. Verona zat naast hem en Ralph zag dat ze de vijgen had gegeten die hij voor haar bewaard had. ‘Hoe laat is het?’ Vroeg hij aan Verona. ‘Ik den ergens aan het eind van de ochtend, je hebt lang geslapen’ Ralph schok een beetje van het antwoord, hoe kon hij in hemelsnaam zo lang geslapen hebben. Maar het maakte verder niet uit, hij voelde zich wel fit nu. De twee maakte zich klaar om te vertrekken en liepen verder de kas door. Op ten duur liepen ze over een bruggetje verder de kas in en kwamen aan het einde van het pad weer een splitsing tegen. Ze besloten naar links te gaan en liepen zo ver totdat ze bij een deur kwamen.  Na kort overleg besloten Ralph en Verona door de deur te gaan.  


TL;DR

- RAVE zit in de bosjes en bekijkt wat er gebeurd
- RAVE zijn ongerust en gaan terug naar gebouw F
- RAVE betreed gebouw D
- RAVE gaat slapen
- RAVE gaat gebouw E binnen door de deuren bij F5

Na een tiental woordspelletjes en ontelbare keren blad, steen schaar te spelen, hoorde het tweetal nogmaals geluid. Ze waren net van plan geweest om de ananas op te eten maar dat werd abrupt afgebroken. Het was het geluid van een schuifdeur die open ging, dus ofwel moest er een beest voor gezorgd hebben dat de deur terug uiteen schoof ofwel was er eindelijk nog eens iemand die de ruimte betrad. Dana en Nino probeerden terug muisstil te zijn, zodat hun plaats niet verraden werd. Maar toen herkende Nino het geluid, het was de stem van Ralph die hij hoorde. ’Ralph! Verona?’ riep hij meteen zo luid mogelijk zodat het tweetal wist waar ze zich bevonden. ’We zitten hier! Maar pas op, misschien zitten er nog valkuilen dus doe rustig aan!’ Verona en Ralph bleven zo lang mogelijk op het hoofdpad, en enkel net voor ze bij de put waren, gingen ze van het pad af en stapten heel voorzichtig voetje per voetje tot aan de put, steeds voelend of er geen hinderlaag te bespeuren valt. Op een gegeven moment kwamen ze aan bij de put en Nino vond het fijn om eindelijk nog eens een ander gezicht te zien, ook al hadden ze het best gezellig gehad in de put. Nino hielp Dana recht aangezien ze hem vertelde dat haar voet amper beter geworden was. Hij had natuurlijk een hoop tijd gehad om na te denken over hoe ze Dana het makkelijkst de put uit konden krijgen met haar pijnlijke enkel. Hij stak zijn hoofd tussen haar benen en hief haar op zodat ze op zijn schouders zat. Zie hief haar armen omhoog waardoor Ralph en Verona makkelijk haar armen konden vastnemen en haar omhoog konden trekken. Dat was gelukkig al één iemand die uit de put geraakt was. Om Nino eruit te krijgen ging het misschien wel wat moeilijk zijn, maar ook hier had hij de tijd gehad om een oplossing voor te bedenken. Het was de bedoeling om hem met de speren omhoog te trekken. Hierdoor konden ze het gewicht verdelen over twee speren om hem zo de put uit te halen. Het ging niet helemaal makkelijk maar uiteindelijk kon ook Nino gered worden uit de put. Vrijheid! Ze waren enorm dankbaar geweest over de loyaliteit van Verona en Ralph! Want die konden hen natuurlijk altijd in de put laten zitten waardoor ze het niet zolang meer gingen overleefd hebben. Dana en Nino hadden al even geen water meer gedronken dus moesten ze even wat zoeken om hun droge mond mee te spoelen.

Ze wisten natuurlijk dat er water te vinden was in de jungle dus misschien moesten ze hopen dat het water drinkbaar was en dat de twee otters die zich bij het water bevonden een beetje lief tegen hen waren. Ze hadden afgesproken om Dana elk om beurt te ondersteunen langs de ene kant, aan de andere kant kon ze steun zoeken met haar speer. Ze wandelden voorzichtig terug naar het hoofdpad en gingen van daaruit terug naar het grote gebouw waar het regenwoud zich bevond. Ze wandelden door en stopten aan het water waar de otters zich bevonden. Nino nam een groot blad beet om water voor Dana op te scheppen en ging voorzichtig dichterbij de plas. Voor de zekerheid bleef hij zijn speer dicht bij hem houden, je wist natuurlijk nooit dat de otters niet zo blij waren met hun bezoekje. Ondertussen dronk iedereen wat water, wat een hemels gevoel toen bleek dat het water zoet was! Ze waren even aan het rusten toen er plotseling een pijlgifkikker voorbij kwam. Nino had meteen het idee wat hen nog gevaarlijker ging maken, maar waarbij ze zelf voorzichtig moesten omspringen met hun eigen wapens. Nino nam zijn uitschuifbaar visnetje en schoof deze zo ver mogelijk uit. Hij wandelde richting de pijlgifkikker, maakte een zwaaiende beweging en ving de kikker in het netje. Daarna hief Nino voorzichtig het netje iets omhoog zodat Ralph zijn speerpunt binnen kon steken en hij wreef met het punt over de rug van de kikker zodat hij het gif zich aan de speerpunt bevond. Ditzelfde ritueel herhaalde hij voor de speren van Verona en Nino. Het was niet zo handig geweest om dit te doen met Dana haar speer aangezien ze deze nodig had ter ondersteuning.

Na deze korte onderbreking, lieten ze de kikker weer vrij op een veilige afstand en zette ze hun wandeling weer verder. Ditmaal was het de beurt aan Ralph om Dana te ondersteunen. Ze besloten om de verdere trip door het oerwoud stop te zetten en wandelden terug naar de plaats waar ze de eerste nacht overnacht hadden. Hier gingen ze terug even rusten, het was natuurlijk niet makkelijk om grote stukken te wandelen doordat Dana nog veel last had van haar voet en nu ze terug buiten waren, konden ze eindelijk terug sponsoringen ontvangen. Want misschien kregen ze wel iets gesponsord zodat haar voet sneller ging genezen. Nino keek even naar Ralph en besefte toen dat de jongen uit District 8 Duck tape bij zich had. Het was misschien niet heel professioneel maar we zijn natuurlijk nog altijd in de Hongerspelen, je moet roeien met de riemen die je hebt. Ralph had er geen probleem en gaf zijn rol duck tape aan Nino. Nino wende zich ermee tot Dana,’Dit kan even wat pijn doen, maar hierdoor zal je wel iets makkelijker kunnen steunen op de voet.’ Hij had het zijn moeder al enkele keren zien doen bij mensen, maar het intapen van Dana haar voet en enkel was toch een heel stuk minder goed gelukt dan toen zijn moeder het deed. Maar het was hopelijk wel effectief genoeg. Verder deelden beide kampen hun ervaring over de afgelopen dag uit aan elkaar, terwijl het langzaam middag werd…



OOC: Godmode toestemming voor Ralph


TL;DR
- DANINO hoort RAVE en roept hen en zorgt ervoor dat ze voorzichtig hun kant uit komen
- Dana wordt gered door op Nino zijn schouders te zitten en wordt dan omhoog getrokken door RAVE
- Nino wordt gered door het gebruik van de speren
- Ze gaan voorzichtig gebouw E uit via doorgang F7
- Ze wandelen naar de plas van de otters om water te drinken
- Een pijlgifkikker wordt gevangen met hun netje en Verona, Ralph en Nino hun speerpunten worden ingesmeerd met het gif
- Ze wandelen uit gebouw E naar gebouw F
- Er wordt even gerust en Nino gebruikt de Ducktape van Ralph om Dana haar voet en enkel in te tapen
- Ze wisselen informatie uit over de afgelopen twee dagen