Het duurde niet lang voordat het middernacht was en de doden weer aan de hemel verschenen. Vandaag leek er maar één persoon te zijn overleden, de jongen uit district 1, als Duncan zich niet vergistte. Niet lang daarna klonk een geluid dat hij nog niet eerder had gehoord de laatste paar dagen. De tributen van district 4 keken elkaar even vragend aan en besloten voorzichtig te gaan kijken wat het was. Hopelijk waren het geen andere tributen die hen wilden vermoorden of iets dergelijks. Ze liepen weer terug naar de deur van het hok, maar zagen dat die open stond. Hadden zij dat gedaan? Dat zou vrij dom zijn geweest eigenlijk, want hoewel chimpansees vast niet de meest gevaarlijke dieren waren die zich in de arena bevonden, was het ook niet erg prettig als ze zomaar los zouden lopen. “Hebben we het hok niet dicht gedaan daarnet?” vroeg Duncan aan zijn districtgenoot. “Nee, ik had hem echt dicht gedaan,” antwoordde Kasa. “Misschien was dat het geluid?” Dat zou natuurlijk heel goed kunnen, want het was ook te mooi om waard te zijn dat de dieren zo netjes in hokken zaten. Ze besloten om snel weg te gaan en om te gaan slapen in de bosjes. Ze moeste extra alert zijn tijdens de wacht, met oog op eventueel ontsnapte dieren.
Duncan werd al vroeg gewekt door Kasa, waarna ze een paar besjes aten. Hoewel dit een veilige omgeving leek te zijn, opperde Kasa om op zoek te gaan naar andere tributen. Duncan had nou niet bepaald veel zin in andere tributen ontmoeten die een stuk sterker waren dan zij, maar Kasa had wel een punt. Als zij plotseling aangevallen zouden worden door mensen met meer wapens, waren zij in het nadeel. Bovendien ging het al een stuk beter met Kasa's wond, dus ze konden verder gaan zonder dat Duncan zijn districtgenoot aan het eind van de dag bij elkaar kon vegen. Duncan stemde dus in, maar net voordat ze in beweging wilden komen, hoorden ze opeens iets. Ze keken elkaar even aan en zonder een woord tegen elkaar te zeggen, kwamen ze tot de conclusie dat ze zich verscholen moesten houden in de bosjes. Je wist maar nooit wat er rondliep, want hoewel de dieren in de omgeving niet erg gevaarlijk leken, was het niet onlogisch dat er gevaarlijkere dieren rondliepen. De kooien stonden waarschijnlijk al de hele nacht open en wie weet welke dieren er in de arena rondliepen. Het bleken echter geen dieren te zijn, maar mensen. Ze leken hen niet opgemerkt te hebben, dus dat was een meevaller. Toen de andere tributen op een afstand waren, begon Kasa tegen hem te fluisteren. “Ik denk dat we ze het best kunnen volgen, als we op een afstand blijven. We kunnen veel van ze leren, denk ik...” Duncan knikte. Als bleek dat zij diegenen waren geweest met 'meer wapens dan ze konden dragen', wisten ze dat ze uit de buurt moesten blijven en hen niet aan moesten vallen. Bovendien hadden ze waarschijnlijk meer ervaring met de arena dan zij.
Toen de andere twee langs de hokken liepen, kwamen Duncan en Kasa uit de bosjes. Zo stil als ze konden achtervolgden ze de twee, terwijl ze op een veilige afstand bleven, steeds verschuilend achter hokken of in de bosjes. De twee andere tributen liepen langs een enorm glazen gebouw. Duncan en Kasa konden hier handig gebruik van maken tijdens hun achtervolging, aangezien ze zich langzaam voort konden bewegen langs de muren. Duncans hart klopt snel, want hij hoopte vurig dat ze niet ontdekt zouden worden. Tot nu toe waren ze er nog niet achter gekomen welke wapens de twee hadden, dus het zou prettig zijn als ze nog wat langer de tijd zouden krijgen om ze te observeren. Duncan had eigenlijk ook geen idee waar ze eigenlijk heen gingen, terwijl de andere twee dat wel leken te weten. Ergens verontruste hem dat enigszins, want wie weet naar welk gevaarlijk oord ze gingen. Aan de andere kant, zij wilden natuurlijk ook geen wilde dieren tegenkomen, dus dit leek een veilige route te zijn. Duncan en Kasa hielden ze goed in de gaten en toen ze het gebouw gepasseerd waren, ging het tweetal verder door de bomen en begroeiing. Dat was goed nieuws voor hen, want ook daar konden ze zich goed schuilhouden. Nog steeds bleven de tributen van district 4 op een afstand en uiteindelijk belandden ze bij een speeltuin. Hoewel hij nu wel door had dat het een soort dierentuin voor moest stellen, keek Duncan alsnog een beetje raar op. Op een gegeven moment hield de bebossing op en het tweetal was het pad opgegaan. Hm, het was waarschijnlijk niet heel handig om hen nu te volgen, want dan hadden ze veel minder beschutting dan nu. Duncan en Kasa besloten even te blijven zitten om te kijken wat de andere twee gingen doen. Ze keken in het rond om te kijken of er misschien nog een ander pad was dat meer beschutting had. Kasa tikte hem aan en wees ergens op. Eerst dacht hij dat ze een pad had gevonden, maar toen hij beter keek, zag hij dat twee meisjes een gebouw verlieten. “Dat is Xiomara! Uit district 6,” vertelde ze hem. Ze besloten te blijven zitten, zo stil als ze konden, en te kijken wat er verder zou gebeuren.
- 's Nachts zijn ze in het hok in H1, maar zodra ze het geluid horen gaan ze weg.
- Overnachten in de bosjes in I0.
- Kasa oppert om op zoek te gaan naar andere tributen.
- Ze horen Took en besluiten om achter hen aan te lopen, om meer te weten te komen over hen.
- Ze lopen langs het ronde gebouw en dan door de bosjes aan de rand van de arena.
- Ze besluiten te blijven zitten in de bosjes (P5).
- Ze zien Avery en Xiomara uit een gebouw komen.
