BOEM, BOEM, BOEM… Het geluid van de drie kanonschoten die ze gehoord hadden tussen de tijd dat het dak instortte en middernacht. Hun gezichten kwamen tevoorschijn en het werd duidelijk dat het ander trio die zich ook in hetzelfde gebouw bevond minder geluk heeft gehad. Blijkbaar raakten ze alle drie bedolven onder het puin of konden ze niet op tijd bescherming zoeken voor de mist zijn tol begon te eisen. Maar het belangrijkste was dat ze nog maar met zes waren en dat er dus naast hun maar drie andere personen meer aanwezig waren. Eén kans op zes, zestien procent kans om hier levend uit te komen. Al kon je die kans misschien maar beter een stuk reduceren aangezien hij nog niet echt iemand heeft moeten vermoorden. Hij had wel meegeholpen dat klopte maar echt een doodsteek, nee dat heeft hij nog niet moeten toebrengen, en gelukkig maar! Maar hij besefte ook wel dat als hij wou winnen, dat hij toch minstens één iemand ging moeten vermoorden al waren dat gelukkig maar zorgen voor later! Eerst moest hij bedenken wat nu gedaan. Misschien was het wel tijd om op te splitsen? Al kon hij momenteel moeilijk vertrekken in de toestand die hij en zijn been verkeerde. Het flesje jodium was hierbij wel een godsgeschenk, al besefte hij wel dat hij sowieso nog voor de rest van de Spelen last ging hebben van zijn wonde.
Toen ze die dag nog door hadden dat de mist zich niet verspreidde in de tunnel, hadden ze besloten om toch eventjes in de gang die zich tussen de tunnel en het gebouw bevond te rusten. Er vlogen natuurlijk nog steeds twee gieren rond en momenteel konden ze een gevecht met deze lelijke wezens als kiespijn missen. Daarnaast was het slapen in deze halfdonkere plaats een stuk handiger dan in dat woestijnlandschap want momenteel konden ze alle rust zoveel mogelijk gebruiken.
Hij viel als een blok in slaap en kwam eenmaal wakker door de pijn omdat hij zich op een verkeerde positie wou draaien en een andermaal omdat hij gewekt werd zodat hij de wachtshift kon overnemen van Verona. Maar voor de rest was hij waarschijnlijk zo vermoeid doordat hij gisteren namiddag veel krachten verloren had bij het kruipen en strompelen. Een goede nachtrust had hem deugd gedaan waardoor zijn lichaam zich terug fit voelde. Fit was een groot woord, laat ons het misschien onder de categorie ‘uitgerust’ plaatsen. Het plan dat hij voor vandaag in zijn hoofd had was om proberen niemand tegen te komen. Zijn been kon duidelijk nog een dagje rust gebruiken. Al ging het wel al iets beter dan gisterenmiddag want toen hij eventjes probeerde te wandelen voelde hij wel pijnscheut in zijn been. Maar het ging al iets vlotter en zolang hij zijn speer gebruikte en zo weinig mogelijk ging steunen met zijn been dan raakte hij wel, weliswaar aan een traag tempo, geleidelijk aan vooruit. Hij wandelde tot aan het eind van de tunnel en ging daar goedkeurend even zitten. Zijn vermoeden werd bevestigd, ze zagen het bos weer door de bomen. Hij had het eigenlijk al een dag of misschien twee dagen eerder gedacht dat de mist ging wegtrekken want zo werd het natuurlijk wel heel saai als niemand naar buiten kon. Maar nu was het eindelijk zo ver, er kon weer een fris luchtje geschept worden! Ze konden terug op ontdekkingsreis maar het ging zeker een heel kleine reis worden met veel tussenstops vandaag…
OOC: Een heel algemene post, eigenlijk gebeurt er niet echt iets ^^
TL;DR
- Yaaay een sponsoring (jodium), waarbij hij er handig gebruik van maakt
- Nino denkt na over zijn 16% kans om te winnen
- Zijn hersenactiviteit gaat de lucht in want was is nu de beste tactiek om te winnen?
- Rust is het beste medicijn
- Nino wandelt (heel traag) naar de uitgang van de tunnel en ziet dat er geen mist meer is
- Ze kunnen terug heel voorzichtig en traag op pad gaan
