Het was één van die zeldzame dagen dat Aisyah niet hoefde te werken. Het kwam bijna nooit voor, maar vandaag hoefde ze niet naar haar werk te komen. 'Er zijn op dit moment toch geen ratten en muizen,' had één van de Vredesbewakers gezegd, al zei zijn blik "er staat er hier één voor me". Het meisje had haar schouders opgehaald. De man had gelijk; de muizen en ratten waren op dit moment afwezig. Wellicht deed ze haar werk wel iets té goed, maar nee, dit was wel beter. Als ze haar werk namelijk niet goed deed zou ze zweepslagen te verduren krijgen en dat was niet iets waar ze naar uit keek. Ze had de vrije dag stilzwijgend geaccepteerd en was weer huiswaarts gekeerd. Haar moeder leek niet enthousiast over haar thuiskomst, omdat ze er meteen vanuit ging dat haar dochter was ontslagen. 'Ik heb een vrije dag gekregen,' reageerde Aisyah op monotone toon en haalde haar schouders op toen haar moeder vroeg waarom. 'Geen idee, ik heb niet naar de reden gevraagd. Ik wilde geen slag in mijn gezicht krijgen, omdat ik "ondankbaar" was.' Haar moeder knikte en ging toen weer verder met haar eigen taken in huis. Aisyah, welke nooit echt zin had om te helpen met taakjes in huis, zocht haar jongere broertje op en besloot samen met hem ergens buiten te gaan spelen. Voor haar moeder en zus zou het ook makkelijker zijn als Susilo er niet was om herrie te schoppen.

Samen liepen Aisyah en Susilo door het kleine dorpje waar ze al hun hele leven woonden en waar ze waarschijnlijk nooit meer weg zouden komen. 'Tenzij we gekozen worden voor de Spelen,' had Susilo wel eens gezegd op bijna hoopvolle toon. Hoewel hij op zijn jonge leeftijd van negen ook wel wist dat gekozen worden voor de Spelen geen positief iets was en zou betekenen dat hij naar alle waarschijnlijkheid nooit meer terug zou komen, had hij hiervoor zijn schouders opgehaald. 'Alles is beter dan hier voor altijd moeten blijven.' Aisyah deelde de mening van haar broertje niet. Ja ze waren arm, kregen eigenlijk net niet genoeg eten en hadden niets, maar ze leefden in ieder geval nog wel. Dat kon van de meeste deelnemers van de Spelen niet gezegd worden. Ieder jaar overleefde slechts één het allemaal en hoewel dat veel voordelen opleverde voor zowel de winnaar als het District, Aisyah bleef toch liever hier in het District waar ze thuishoorde. Ja haar baantje was saai, maar in vergelijking met de meesten had zij een luizenbaantje. De vraag was echter hoe lang ze dit nog kon blijven doen, aangezien ze op den duur natuurlijk wel ouder, en dus ook groter, zou worden. Kon ze dan nog wel overal achter haar prooi aanjagen? Of zou ze dan op zoek moeten naar nieuw werk? Ze hoopte van niet. Ja jagen op muizen en ratten was soms saai, vooral als de beesten er niet waren, maar ze had in ieder geval iets te doen waarbij ze een soort wapen mocht hanteren en dat gaf haar toch een prettig gevoel.

Ietwat doelloos liepen de twee kinderen Kalena door het dorp waar ze nu al zo lang woonden. Iedereen kende elkaar, maar op dit moment kwamen ze bijna niemand tegen. Iedereen was aan het werk en de weinige mensen die ze wel zagen waren mensen te oud om nog te werken of kinderen te jong om nuttig te zijn. Op het kleine plein in het midden van het dorp was een groot scherm neergezet zodat de Spelen gevolgd konden worden door de mensen die niet aan het werk waren en het daar dus niet konden zien. Aisyah richtte haar ogen op het scherm en zag dat er een gevecht gaande was met wel vijf mensen. Vandaag was het de elfde dag van de Spelen en zoals het er nu uit zag wilden de vijf overgebleven Tributen graag dat het ook meteen de laatste dag van de Spelen ging worden. Al bijna twee weken zaten ze in die dierentuin van een Arena, bestookt met wilde dieren, vallende daken en giftige mist. Ze zagen er allemaal verzwakt uit, maar alsnog sterker dan Aisyah zich op dat moment voelde. Over twee jaar zou ook zij in de gevarenzone van de lotingen komen. Zou ze de pech hebben om meteen gekozen te worden en al op haar twaalfde mee te moeten doen aan de Spelen? Wat zou ze doen als het echt zover kwam? Huilen? Gillen? Schoppen? Slaan? Of gewoon stilzwijgend vertrekken en nooit meer terug komen? Het scheelde dat ze enige ervaring had met stokken en het gericht gooien hiermee, maar hoe lang dat haar in een arena in leven zou houden? Dat was de vraag. Daarvoor was je afhankelijk van alles; de arena zelf, de anderen die meededen en het lot. Aisyah keek emotieloos toe terwijl de grootste jongen op het scherm een steek in zijn buik kreeg. Ja, dit gevecht zou snel voorbij zijn en dan na vandaag zou er dan een vierde winnaar van de Spelen zijn. Wie? Dat maakte het meisje eigenlijk geen zak uit. Wie er ook won, District 11 had er toch niks aan.

OOC: Yeah, ik ben nog steeds zoekende met haar :')
Post-NaNo 13.283 / 50.000

Onwillekeurig bleef Aisyah staan kijken naar het gevecht dat op het scherm te zien was. Hoewel het voor haar niet uitmaakte wie er won, aangezien District 11 toch geen Tributen meer in leven had die deze Spelen konden winnen, kon ze toch haar ogen niet van het scherm afhouden. Het gevecht was er eentje waarbij niemand kon raden wie er ging winnen. Hoewel er twee jongens en drie meiden deelnamen aan het gevecht, waren de leeftijden en lichaamstypes zo verschillend, de omstandigheden niet normaal, dat het nog echt afwachten was. In een "normale situatie" zou Aisyah hebben gezegd dat de grote jongen die aanwezig was zou winnen. Helaas was hij degene geweest die even hiervoor in zijn buik was gestoken. Toch weerhield dit hem er niet van om, nadat hij op zijn knieën was gezakt, de andere jongen de spiesen met zijn speer. Aisyah was enigszins onder de indruk, al was het neersteken van iemand met een speer op korte afstand natuurlijk lang niet zo indrukwekkend als iemand van een afstand neersteken. Susilo kwam naast haar staan, zijn ogen ook op het scherm gericht, net op tijd om te zien hoe de jongen die aan een speer was geregen uithaalde met zijn eigen wapen, de grote jongen in zijn hals stak en hem zo doodde. Hmm, voor zover "de grootste overwint". Erg lang leeft echter de andere jongen ook niet, want vlak nadat hij de jongen voor hem heeft gedood, wordt hij door het kleine blonde meisje dat er ook was, in zijn rug neergestoken.

'Complete chaos,' mompelde Susilo naast haar en ze knikte afwezig. Complete chaos was het zeker. Een gevecht dat begon met vijf, eindigde al gauw in een één op één gevecht tussen twee meisjes, beiden niet extreem veel ouder dan zijzelf. Het derde meisje lag op de grond, nog altijd in leven, maar duidelijk vechtend om dit te blijven. De twee jonge meiden gingen elkaar hard te lijf en Aisyah voelde zichzelf rillen en inéén krimpen toen het blonde meisje een wapen in haar arm kreeg gedrukt en daarmee gesneden werd. Ugh, waarom keek ze hier nog naar? Ze sloot haar ogen, eigenlijk te laat, want op dat moment ging er twee keer een kanonsschot af en waren de Spelen opeens voorbij. Ze opende haar ogen en zag dat het jonge meisje uit District 4 als enige nog in leven was, al leek het niet veel te schelen of ze zou zelf ook instorten. 'Nou, dat is ook weer klaar,' mompelde haar broertje, waarop het tweetal zich omdraaide en het plein verliet. Weer een Spelen voorbij, weer drieëntwintig onnodige slachtoffers en weer een winnaar uit een District dat niet 11 was. Aisyah vroeg zich af of hun District ooit het "geluk" zou hebben om een winnaar voort te brengen, want voedsel en hulp, ook al was het dan maar voor een jaar, was iets wat het hele District goed kon gebruiken..