Met een pakje onder zijn arm sloop Benjamin naar de badkamer van hun huis. Hij kwam regelrecht van het postkantoor, zoals elke maand. Iedereen, zeker thuis, wist van de pakketjes en wat er zo ongeveer in zat, maar het was een onuitgesproken regel om het er niet over te hebben. Pas nadat hij de deur op slot had gedaan, het raam zorgvuldig had gesloten en een kaars had aangestoken, sneed hij het doosje open. Bovenop lag zoals elke maand een brief. Benja rook eraan en kokhalsde door de overweldigende parfum-geur. Dit moet de ergste tot nu toe zijn geweest. Zonder naar de inhoud te kijken hield hij het papier boven de kaars tot er alleen nog maar een vlokje overbleef dat tot as versnipperde voordat het de grond raakte. De volgende laag in het pakket waren de kadootjes, hij haalde de spuitbus haarverf er als eerste uit en bekeek toen snel de rest. Wat hem opviel was een rood en wit vest die enkele maten te klein leek te zijn. Het was alsof zijn moeder niet besefte dat hij over de jaren gegroeid was, waarschijnlijk dacht ze daar ook niet aan. Denken was nooit haar ding geweest. Waarschijnlijk dacht ze dat hij nog precies dezelfde jongen was die nu hetzelfde leven ergens anders leidde, onwetend en ongeïnteresseerd. Hij zou het bij Rowan’s kleren leggen. Het volgende was een boek, om precies te zijn een kinderboek over de tijden voor het jaar 0. Op de voorkant stond een wilde mix van tijdperken afgebeeld: van een enorme t-rex tot een ouderwetse auto (zo eentje die nog op benzine reed). “Reis door de tijd!” schreeuwt de tekst op de achterkant. Het zag er beter uit dan de meeste dingen die hij over de jaren had gekregen dus misschien zou hij het lezen, als zijn broertjes hem niet voor waren.

Helemaal onderop was het belangrijkste van het pakket: stapeltjes geld. De maandelijkse vergoeding voor de onkosten van zijn verblijf. Het geld dat zijn broertjes en zusje veilig(er) stelde voor de spelen. Hij kon er zo een deel van pakken maar waarom zou hij? Als hij het nodig had hoefde hij alleen maar een brief terug te sturen. Nee, geld interesseerde hem niet, niet persoonlijk, en dus sloot hij de doos weer om straks op zijn vaders werk tafel te leggen.

Zuchtend pakte hij de haarverf. Het was het luxe soort, spuitbaar terwijl het zelf tijdens het intrekken diep binnendringt en ook naar de onbespoten kanten verspreid. Nanotechnologie in zijn meest nutteloze en geldrovende vorm. Een tijd terug loog hij zichzelf voor dat hij het verfde omdat het er anders nog lelijker uit zou zien of erger: dat dit het meeste als hem voelde. Het was wel waar maar het voelde als hemzelf omdat het verkeerd voelde. Het voelde als hem omdat het het fluisteren achter zijn rug om bevestigde: dat hij anders was, dat hier niet hoort. Zolang hij zijn haar verfde hoefden ze niet achter zijn rug om te suggereren, was het voor hem niet langer een vermoeden maar een feit dat de mensen over hem praten. Hij haatte het zoals hij zoveel van zichzelf haatte. En toch haalde hij de dop er af en keek hij naar zichzelf in het kleine spiegeltje terwijl hij zijn haren bedekte met een laag verf. Het spul was nu nog knallend paars, “zodat je niet vergeet het uit te spoelen” was hem vroeger verteld. Voor enkele pijnlijke minuten staarde hij naar zichzelf in het spiegeltje, het voelde verkeerd, kwetsbaar, gebroken. Hij was Wolfe, de jongen die zichzelf verstopte, onzichtbaar maakte. De jongen die probeerde de aarde te doen vergeten dat hij bestond. Maar aan de andere kant schreeuwde hij, om een plek waar hij zijn verhaal kwijt kon, om iemand die hem begreep, om logica die zijn pijn kon uitleggen. Het koste hem alle moeite om zichzelf in de ogen aan te kunnen kijken.
De paarse kleur was inmiddels donkerblauw, het teken dat het uitgespoeld kon worden. Opgelucht zette hij de kraan aan en stak hij zijn hoofd eronder. In minder dan tien minuten stapte hij de badkamer weer uit, met zijn capuchon weer veilig over zijn nog natte haren. Als een dief in een nacht plaatste hij het vest en het boek op zijn broertjes’ kamer en de doos met geld bij zijn vaders werkplaats. Hij keek op de klok, Rose zou vandaag de jongens van school ophalen, Ivy en Judith zijn nog in de fabriek. De enige die elk moment thuis zou kunnen komen is Henri en als het maar even kon ontweek Benjamin hem liever, dus glipte hij zelf het huis uit en het bos in. De enige plek waar hij zijn hoofd leeg kon maken. Rust.


o.o.c. op zoek naar wat ik met deze jongen aanmoet. Probeer hem meer naar de licht gestoorde kerel te schrijven zoals zijn karakter chart hem beschrijft, maar weet niet.. Wel m'n mini-nano doel gehaald om met elke char te posten.