Flaire moest toegeven dat Toby meer pit had laten zien dan ze in eerste instantie had verwacht van haar jongere broertje. Ergens vond ze het echter dom van haarzelf dat ze hem zo had onderschat. Als kleine jongetjes al hadden Toby en Aron zich echte rebellen getoond en zeer zeker geen vredelievende suikerbloempjes zoals Precilla. Dat was één van de dingen die ze altijd zo leuk had gevonden aan de jongens; ze hadden pit. Uiteraard werd dat door de rest van de familie nooit gewaardeerd en hoewel Precilla haar best had gedaan zelfs na het overlijden van hun ouders, was het haar nooit gelukt om de rebelse jongens liever te maken. Ergens vermoedde Flaire dat haar bemoeiende houding het alleen maar erger had gemaakt, maar wat wist zij daar nou van? Zij had het grootste deel van haar leven opgesloten gezeten en had slechts enkele keren, heel vroeger, met haar broertjes kunnen spelen. Ze kende de jongens behoorlijk slecht, al had ze hen wel beter leren kennen doordat ze hen nu vanuit het hiernamaals in de gaten kon houden.. en toch had Toby haar verrast.

Toegegeven, als Flaire in zijn schoenen had gestaan dan was ze er ook volledig voor gegaan. Zij en Sköll hadden ook behoorlijk wat dood en verderf kunnen zaaien in de arena, al was het nooit zoveel geweest als Flaire zelf had gewild. De hinderlaag waar ze uiteindelijk in waren beland had hen de das om gedaan; twee tegen vier hadden ze niet kunnen winnen. Hoewel het erop leek dat Toby, zelfs met Rook en haar gebroken arm, in het voordeel was tegenover de twee jongere meisjes, bleek het al gauw een ander verhaal te zijn. Toen het duo uit 4 zich ermee kwam bemoeien vernauwden Flaire haar ogen zich en kon ze een grom niet onderdrukken. Het was net alsof Toby in eenzelfde situatie terecht was gekomen als zij; twee tegen vier, wederom met de aanwezigheid van een zweep, al was deze dan in de handen van een ander. 'Lafaards,' siste Flaire terwijl ze toekeek hoe het duo uit District 4 het meisje met de gebroken arm van twee kanten belaagden. Ja Rook had een wapen en zij niet, maar moesten ze dan echt met z'n tweeën bovenop een meisje springen dat maar één arm kon gebruiken? Je zou toch denken dat dát de strijd wel aardig gelijk zou maken, maar nee het moest weer twee tegen één zijn.

Flaire zoemde in met de telescoop op het gevecht van Toby met de twee kleinere meisjes. Beiden waren zusjes van eerder overleden tributen; de blondine was het zusje van Janaea (welke op dag één contact had gemaakt met Flaire bij het kijken van de Spelen) en de ander was het zusje van Hugo en Natalia. Deze twee Tributen had Flaire nog niet gezien of gesproken, maar eigenlijk had ze daar ook niet zoveel behoefte aan. Sköll was alle gezelschap die ze nodig had, naast haar geliefde vuur natuurlijk. Hoewel Toby in het voordeel leek deelde Xiomara behoorlijk wat rake klappen uit met de zweep die Flaire nog altijd als haar wapen beschouwde. Toch had Toobs blijkbaar besloten dat Avery en haar dolk een groter gevaar waren en dat bleek ook maar al te waar, want na een snee in zijn arm en zijn maagstreek stak het meisje uiteindelijk de dolk in zijn maag. Flaire liet haar adem tussen haar tanden door ontsnappen. Hoewel de jongen wraak nam en het meisje haar luchtpijp lek primte voelde Flaire zich niet opgelucht. Een dolk in je maag was niet goed en het was al helemaal niet slim van Toby dat hij het mes eruit trok. Avery zakte in elkaar, het kanon ging af en Toby richtte zich op Xiomara, maar wist haar niet te raken.

De roodharige sloot even haar ogen en stond toen op van de verrekijker. 'Waar ga je heen?' vroeg Sköll terwijl ze langs hem heen liep. 'Het gevecht is nog bezig.'
'Nee,' antwoordde Flaire, 'het gevecht is voorbij. Het wordt tijd dat ik mijn broertje op ga halen.' Ze bleef staan en keek even over haar schouder heen. 'Alle twee.'

Toby was niet een verbaasd om het kruispunt terug te zien waar hij sinds de eerste nacht in de arena over had gedroomd. Flaire had altijd vanaf het eerste moment laten merken dat dit was waar hij terecht zou komen als hij zou overlijden, al had ze het nooit letterlijk zo onder woorden gebracht. Altijd cryptisch, altijd vaag, maar tussen de regels door was ze altijd heel duidelijk geweest; als je dood bent mag je verder dan dit kruispunt. Hoewel alles hetzelfde leek als bij zijn vorige drie bezoeken, was er nu toch wel wat anders. Niet alleen waren er meer (veel meer) paden op het kruispunt, de wegwijzer die op het kruispunt stond liet nu ten minste zien waar alle paden heen gingen. Toby was net begonnen met het lezen van de woorden toen hij achter zich iemand hoorde naderen. Toen hij zich omdraaide zag hij Flaire opdoemen uit de mist, op de voet gevolgd door Sköll, de jongen die samen met haar had gestreden in de arena en ook met haar was gestorven. Ze kwam rustig op hem af gelopen, alsof ze hem hier al wel had verwacht. Niets aan haar gezicht of houding liet zien dat ze verbaasd was hem hier te zien.

‘Je wist dat ik het niet zou overleven.’ Zijn toon was beschuldigend, gekwetst bijna. Had ze zo weinig vertrouwen in hem gehad? Ze glimlachte zwakjes, alsof ze zich wilde verontschuldigen. ‘Ja, en nee,’ sprak ze terwijl ze bij hem kwam staan. ‘Ik hoopte dat je het zou overleven, maar ik wist dat het niet zo zou zijn.’ Ze kantelde haar hoofd terwijl hij haar boos aankeek. ‘Hoezo niet?’ Ze stak haar vinger op en prikte hem ermee in zijn borst. ‘Heb je niet goed gekeken naar de afgelopen drie jaar van de Spelen? Geen enkele van die krachtpatsers die veelbelovend was heeft het overleefd. De Ravens hebben het niet overleefd in de eerste Spelen, Lincoln werd al na tien minuten vermoord, Sköll en ik in een hinderlaag gelokt. Jij en Rook hebben Geronimo ook meteen uitgeschakeld, omdat jullie wísten dat hij problemen zou opleveren. De enige reden dat Madelynn heeft gewonnen, is omdat Leyla niet de ballen had om het tegen haar op te nemen.’ Flaire liet haar hand zakken en keek hem een beetje sip aan. ‘De grootste kanshebbers zijn altijd degene die als eerste worden uitgeschakeld, omdat de anderen wéten dat ze anders niet kunnen winnen. Daarbij,’ ze grinnikte, ‘Niemand wil een winnaar die niet helemaal 100% is.’ Toby fronste zijn voorhoofd en Sköll was dit keer degene die antwoordde. ‘Niemand zit te wachten op een pyromaan, kleptomaan of familie van, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Toby knikte en zuchtte diep. Het had dus niet uitgemaakt of hij had gewonnen van Xiomara en Avery, het einde zou hij nooit hebben gehaald.

De jongen haalde even een hand door zijn blonde haren en besefte zich toen pas dat zijn lichaam geen zeer meer deed. Hij keek naar beneden, naar zijn buik en de plek waar Avery hem had gesneden en gestoken. Alles was nog heel, al waren zijn kleren dat niet meer. ‘Zeg alsjeblieft dat we hier nog ergens andere kleren kunnen halen,’ mompelde Toby terwijl hij zijn kapotte shirt, of de resten ervan, uit trok en op de grond gooide. De broek en schoenen waren verder geen probleem, maar hij was niet van plan om de rest van zijn dode leven half naakt rond de lopen. ‘Geen zorgen, we regelen straks wel een ander shirt voor je,’ grinnikte Flaire terwijl ze met haar hand zijn moppers weg wuifde. ‘Eerst moeten we hier nog even wachten thow, want er komen nog meer mensen aan.’ Niet begrijpend keek de jongen op zijn zusje neer. ‘Nog meer mensen?’ Wie bedoelde ze dan? Bedoelde ze Rook? Maar dat was maar één persoon en Flaire had toch echt mensen gezegd. Meervoud. Hij balde zijn vuist toen hij aan Rook dacht. Ze had er niet goed voor gestaan toen hij haar voor het laatst had gezien. Hopelijk was haar lijdensweg niet te lang.

Hij stak zijn handen in de zakken van zijn broek en was bijna verbaasd toen hij merkte dat er nog iets in zijn zakken zat. Toen hij zijn handen er weer uit haalde had hij twee voorwerpen in zijn handen; in zijn linkerhand de gouden boksbeugel en in de rechterhand.. ‘Zijn dat lucifers?!’ De ogen van Flaire begonnen meteen te stralen toen ze zag wat Toby vast had en ze greep er meteen naar toen hij het naar haar toe stak. Alsof hij haar een puppy had gegeven in plaats van lucifers keek ze naar het doosje. Voor hij het wist had het meisje haar armen om hem heen geslagen en omhelsde ze hem! Dat was ook voor het eerst! De omhelzing duurde niet heel lang, want al gauw liet ze hem weer los en stond ze daar met het doosje in haar handen haar meest enge lach te gniffelen die je je voor kon stellen.

Even staarde Rook wezenloos voor zich uit, voordat ze besefte dat ze nog steeds ergens was. En toen nog een tijdje, terwijl ze probeerde het te bevatten. Haar leven was voorbij. Zij was voorbij. En toch... niet helemaal? Had Precilla dan toch gelijk? En als dat zo was, welke van de twee was dit dan? De hemel of... Ze keek om zich heen. Mist. Een pad. Ze besloot het maar te volgen, en ontdekte bij haar eerste stap dat haar schoenen sopten en haar natte kleren aan haar lijf kleefden. Haar haar droop van het water. Even bleef ze staan, teruggeworpen in haar laatste herinnering, en ze hapte naar adem. Een tijdje langer nog bleef ze stil staan, ademend, alleen maar ademend. Lucht. Ze merkte nu ook dat haar rechterarm niet langer pijn deed en dat ze hem gewoon kon bewegen. De mitella was niet meer nodig. Toen ze hem afdeed, voelde ze de schaar die er nog altijd in zat. Met enige aarzeling sloot ze haar hand eromheen. Je wist maar nooit. Ze durfde er niet op te vertrouwen dat ze hem niet meer nodig zou hebben. Misschien was ze hier wel om gestraft te worden voor wat ze in de Arena had gedaan.

Ze volgde het pad stap voor stap. Het grind knerpte onder haar schoenen, maar verder was er geen enkel geluid. Tot ze in de verte stemmen hoorde. Ze liep verder en zag door de mist drie figuren verschijnen, en een wegwijzer. Op haar hoede naderde ze hen, haar schaar in haar hand geklemd, maar toen ze hen herkende ontspande ze wat. Op een afstandje bleef ze staan, niet wetend hoe hen te benaderen. Toby. En zijn zus, Flaire, en haar bondgenoot uit de Spelen, die ze beide enkel van tv herkende. Rook keek hun kant op maar zei niets, wachtend tot ze haar op zouden merken, zich nog altijd wat verloren voelend op dit stille pad, levend maar niet levend, met druipende haren en een schaar in haar hand.

Toby keek met een toch wel wat bezorgde blik naar zijn zusje, welke nog altijd haar verontrustend enge grinnik liet horen. De haren in zijn nek gingen er gewoon van omhoog staan. Zijn blik gleed van het meisje naar Sköll, welke ook naar Flaire keek, maar zijn blik was totaal anders dan die van Toby zelf. Sköll keek naar haar alsof ze het schattigste meisje ooit was. Juist.. Flaire mocht dan wel een schattig klein meisje lijken, maar dat was ze alles behalve. Hoewel hij haar nooit had beschouwd als een gevaarlijk en gestoord individu, was het vreemd om iemand te zien die naar haar keek alsof ze schattig en leuk was. De jongen schudde even zijn hoofd en keek toen weer om zich heen, naar de andere paden die vanaf het kruispunt de mist in liepen. Flaire had gezegd dat ze hier nog moesten blijven staan, omdat er anderen aan kwamen, maar wie die anderen precies waren had ze niet gezegd. Zijn blik gleed van pad naar pad en als hij niet goed had opgelet zou hij de figuur die verderop op één van de paden stond zo over het hoofd hebben gezien. De wegwijzer boven zijn hoofd verklaarde dat het pad leidde naar "Arena 4e Hongerspelen" en eigenlijk wist Toby dus ook al wel wie daar op het pad stond. Toch kwam hij niet meteen in beweging, maar bleef hij even staan, starend, kijkend, niet goed wetend of hij nu wel of niet iets moest doen.

Rook was drijfnat alsof ze met kleren en al onder de douche was gaan staan en er net onder vandaan was gestapt. Toby wist echter maar al te goed waarom het meisje zo nat was; het gevecht dat het meisje had gevoerd was in het water geweest. De kleren van het meisje lieten verder geen sporen van geweld zien, in tegenstelling tot zijn eigen shirt dat de strijd niet had overleefd. Dat betekende dat de twee Tributen uit 4 haar hadden doen verdrinken. Toby wist niet wat pijnlijker was; verdrinken, of sterven met steek- en slagwonden. Het leek wel alsof ze een hele tijd naar elkaar staarden en ergens vroeg Toby zich af waarom Rook niet dichterbij kwam. Voelde ze zich bezwaard, omdat Flaire en Sköll er ook waren? Even twijfelde hij, maar besloot toen zelf toch in beweging te komen. Dankzij zijn lange benen had hij de afstand tussen hemzelf en het witharige meisje snel genoeg overbrugd. Hij zag dat ze de schaar nog altijd vast had, de schaar die meerdere keren hun leven had gered. Ondanks het wapen in haar hand en de kennis die hij had van hoe dodelijk ze ermee kon zijn, negeerde hij het wapen en omhelsde hij haar. Hij wist niet in hoeverre het meisje het toe zou laten en hoe lang ze het goed zou vinden dat hij haar vast hield, aangezien zij drijf nat was en hij geen shirt aan had, maar het kon hem even niet schelen. 'Het spijt me,' fluisterde hij verontschuldigend in haar oor. 'Het was een stom plan.'

OOC: Godmode om Rook te knuffelen met toestemming

Het duurde even voor ze haar zagen. Toen gleed Toby's blik zoekend over de omgeving en bleef op haar hangen. Rook deed nog altijd niets. Haar hoofd was leeg. Ze begreep nog altijd niet helemaal wat hier gebeurde en ze wist niet hoe ze op de situatie moest reageren. Op het feit dat er opeens een hiernamaals bleek te bestaan, waarvan ze geen idee had hoe het werkte en waarom ze er eigenlijk was, en of dit een goede plek zou zijn of niet, en wat ze eigenlijk had verdiend na wat ze had gedaan in die laatste dagen van haar leven. Op Toby, die ze net een bloederige dood had zien sterven en die hier nu in schijnbaar levende lijve met een al even dode zus en haar vriend stond te praten. Nu kwam hij haar kant op en onwillekeurig ging haar blik even naar de plek waar net nog een gapende wond had gezeten. Geen krasje. Volledig geheeld, zoals haar arm. Voor ze besefte wat er gebeurde, had hij zijn armen om haar heen geslagen. Rook deed niets. Ze trok zich niet terug, maar tilde ook haar armen niet op. Ze liet ze slap langs haar lijf hangen. De schaar voelde zwaar in haar hand. Betekende deze omhelzing dat ze hier veilig was? Dat niemand hier haar nogmaals dood wilde hebben? Iets in haar wilde de schaar loslaten. De schaar en alles wat daarbij hoorde, de angst en pijn van de Arena, het bloed dat aan haar handen kleefde. Maar haar vingers bleven om het metaal gekruld alsof ze daar vastgeroest waren. Ze kon het niet, ze durfde het niet.

Zwijgend, bewegingsloos stond ze daar. Toby fluisterde zijn excuses tegen haar. Ze antwoordde niet. Ze wist zelf niet eens wat ze erover dacht. Zij was net zo vastbesloten geweest om achter de twee meisjes aan te gaan als hij. Ze wist niet eens meer waarom. Hadden ze hen niet gewoon kunnen laten gaan? Had ze zich zo graag willen bewijzen? De mogelijkheid van een hinderlaag was nooit in haar opgekomen. Dat kon ze haar bondgenoot moeilijk kwalijk nemen. Het feit dat ze niet goed terug had kunnen vechten door haar arm... Tja, wiens schuld was dat? Of Toby nu roekeloos was geweest of niet, zij had de beslissing gemaakt om hem te volgen in iedere fout. En dat was haar dood geworden. Hun dood. "Ja", fluisterde ze. Ja, het was een stom plan geweest. Maar wiens plan het was... deed het er nog toe? Haar rechterarm bleef hangen, alsof de schaar van lood was gemaakt, zo zwaar dat ze hem niet op kon tillen. Maar haar linkerarm sloeg ze om hem heen, haar gedachten bij die laatste aanblik boven water, Toby die zijn hoofd schudde, bloedend en zo verloren, terwijl zijn einde hem naderde in de vorm van Xiomara. En nu stond hij hier, stond zij hier, en was het einde geen einde.

 

Flaire kon niet verbergen dat het doosje lucifers een geweldig geschenk was van haar broertje. Hoewel ze in de wachttoren waar zij en Sköll "woonden" wel vuur had, kon ze dat nergens mee naartoe nemen, waardoor ze ook geen chaos kon rondstrooien zoals ze in het begin had gewild. Nu had ze echter lucifers, wat betekende dat ze eindelijk iets had om vuur mee over te brengen van één punt naar het anderen. Ergens in haar achterhoofd vermoedde ze dat, zelfs met lucifers, het haar niet zou lukken om in deze helse hemel iets echt af te laten branden, maar dat zou ze dan later wel uit gaan proberen. Even gluurde ze omhoog naar Toby, welke zich net op dat moment omdraaide en weg liep in de richting van één van de twee individuen waar ze nog op stonden te wachten; Rook. Met een glimlach stopte de roodharige de lucifers in haar broekzak en keek ze toe hoe Toby Rook omhelsde. Het was soms vreemd om te zien hoe samen vechten in een arena een band kon scheppen. Zelf had ze ook nooit gedacht dat ze tijdens haar avontuur in de arena een zielsverwant zou vinden en zelfs verliefd zou worden. Even rilde ze, want hoewel ze wist dat het waar was, klonk het woord "verliefd" nog altijd een beetje vies. Alsof het iets was wat nog altijd niet bij haar hoorde, ook al was Sköll nu al bijna twee jaar onderdeel van haar "leven". Even keek ze op naar de blonde jongen die bij haar stond en glimlachte naar hem, waarna haar blik al gauw afdwaalde naar het pad dat richting District 3 wees. Als het goed is kon ieder moment het laatste lid van hun reünie arriveren.

Haar blik werd al gauw wat droevig toen ze Aron zag verschijnen op het pad. De jongen leek zo duidelijk de weg kwijt dat ze zowaar medelijden met hem kreeg, een emotie die haar al net zo vreemd was als liefde. Toby leek nog niet gemerkt te hebben dat Aron was gearriveerd en Flaire stapte naar voren om haar andere broertje te ontvangen, zoals ze ook Toby had verwelkomd. Met resolute passen liep ze naar Aron toe en sloeg haar armen om zijn middel (zijn nek was veel te ver weg en ze ging echt niet springen). Ze wist niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Moest ze hem uitmaken voor sukkel, omdat hij op zo'n domme manier was gestorven, of hem juist prijzen voor het feit dat hij een hele troep vredesbewakers te lijf was gegaan? Ze besloot uiteindelijk iets onverstaanbaars tegen zijn buik te mompelen waarbij ze zelf ook niet echt wist of ze hem nou een compliment gaf of hem prees, waarna ze hem los liet en hem bij zijn pols greep. 'Kom op, hier blijven staan maakt het er niet leuker op,' sprak ze, waarop ze Aron meesleepte naar de kruising waar iedereen zich gezellig had verzameld. Met de mededeling "zo, nu zijn we compleet", voegde ze Aron bij de groep, waarna ze haar handen in haar zij zette en verwachtingsvol van Aron naar Toby keek, wachtend tot ze elkaar zouden omhelzen of slaan.

Rook reageerde niet meteen toen hij haar omhelsde, maar hij kon de spanning in haar lichaam voelen. Ook zijn excuses konden niet meteen op een antwoord rekenen, maar dat had hij ook niet verwacht. Wat had ze aan zijn excuses nu ze allebei dood waren? Helemaal niets. Het was als mosterd na de maaltijd, maar toch had Toby het nodig gevonden om het te zeggen. Hij verwachte geen antwoord, hoefde geen antwoord. Ergens had hij verwacht dat Rook hem weg zou duwen en hem zou slaan. Zou schreeuwen zoals ze tegen hem had geschreeuwd de dag dat ze haar arm had gebroken. Ook zijn schuld, ook zijn domme plan. Ergens vroeg hij zich af waarom Rook in hemelsnaam bij hem was gebleven. Ze had toch in moeten zien dat hij veel te roekeloos was, te gevaarlijk en de onberekenbaar om als bondgenoot te fungeren? Samen met Aron had dat nooit uitgemaakt, want Aron ging overal net zo hard tegenaan als hijzelf, maar Rook was voorzichtiger geweest, verstandiger en meer berekenend. Wat had ervoor gezorgd dat ze toch bij hem was blijven plakken? Misschien dat hij dat één dezer dagen aan haar zou vragen, maar niet nu. De wonden waren nog te vers, ook al waren ze dan op magische wijze verdwenen. Het was nog te resent.

Toby kon het niet laten verbaasd te zijn toen Rook uiteindelijk toch reageerde. Enkel het woord "ja", wat hem een beetje diet glimlachen ondanks alles, maar wat hem nog het allermeeste verbaasde was dat ze hem terug omhelsde. Hoewel het dan met maar één arm was, was het meer lichamelijk contact dan ze in die vier dagen in de arena hadden gehad, meer sociaal contact dan Rook toe had gelaten. Hoewel Toby het wel had geprobeerd, gesprekken met haar had willen voeren, had ze hem altijd op afstand gehouden. Dat ze hem niet meteen had weg geduwd voor de omhelzing was al vreemd geweest, dat ze niet reageerde verder verwacht.. maar dit.. Zijn kleine glimlach werd onwillekeurig wat breder en hij verstevigde zijn greep op haar iets meer totdat hij Flaire opeens hoorde spreken. 'Zo, nu zijn we compleet.' Fronstent liet hij het witharige meisje los en draaide zich om... om oog in oog te staan met zijn oude spiegelbeeld. In de anderhalve week dat hij Aron niet had gezien was de jongen veranderd; zijn huid was bleker dan hij zich herinnerde, de blik in zijn ogen was niet hetzelfde, maar verder was het nog altijd zijn tweeling. Aron. Als verdoofd staarde hij naar zijn broer. Hoe kon Aron hier nu zijn? Hoe? 'Wat doe jij hier?' bracht hij uit voor hij er erg in had. Zijn toon was beschuldigend en verbaasd tegelijk. Eigenlijk was het niet het eerste wat hij bij hun weerzien had willen zeggen, maar aan de andere kant had hij zich hun weerzien ook heel anders voorgesteld. Andere omstandigheden, andere locatie, andere gevoelens.

Het antwoord van Aron was er eentje die hij niet had verwacht, niet aan had zien komen en ook niet kon ontwijken. Voor hij het door had sloeg Aron hem vol met zijn vuist in het gezicht. Verrast door de klap strompelde Toby een paar passen achteruit, zijn ogen groot van ongeloof en schrik. 'Klootzak!' brulde Aron, tegen hem. 'Je had beloofd terug te komen!' Aron leek te koken van woede en zag hij daar nou.. tranen in zijn ogen staan? Toby herstelde zich, balde zijn vuisten en verkocht Aron op zijn beurt ook een dreun. 'Wie noem je hier nou een klootzak!' brulde hij terug. 'Jij had beloofd niets stoms te doen!' De tweeling keek elkaar woest aan en het duurde niet lang of vuisten en voeten vlogen in het rond. Hoewel de slagen geen pijn deden fysiek, was de mentale pijn groot, maar geen van beide jongens hield in. Na een vechtpartij van zeker vijf minuten hield het gevecht net zo plotseling op als het begonnen was. Beide jongens stonden te hijgen, maar nergens zichtbare schade. De frustratie leek enigszins gekoeld, waardoor er nu ruimte was voor andere emoties; verdriet, het gevoel van verlies en rouw. Zonder verder nog wat te zeggen omhelsden de twee jongens elkaar, alle woorden verder verloren, enkel hun tranen waren getuigen van de gevoelens binnenin.

OOC: Godmode met toestemming :3

Ze kende Toby nog niet lang en in het leven had ze vooral geprobeerd hem ondanks hun samenwerking op veilige afstand te houden, maar op dit moment was hij het enige op deze plek dat een beetje vertrouwd aanvoelde. Hij was houvast. En daarnaast schiep samen sterven misschien ook wel een band. Wat ze ook voor verkeerde dingen hadden gedaan in de Arena, wat voor fouten ze ook hadden gemaakt, ze hadden het samen gedaan. Ze was blij dat hij de omhelzing wat verstevigde, want eerlijk gezegd duizelde het haar. Een hiernamaals. De mogelijkheid dat er daadwerkelijk zoiets bestond had ze nooit serieus genomen, en nu bevond ze zich er opeens.

Toby's zus deelde mee dat ze nu compleet waren en ze lieten elkaar los. Rook keek opzij en haar wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog toen ze daar de andere helft van de Blitz-tweeling zag staan. Wat deed hij hier? Toby stelde die vraag hardop, maar in plaats van een antwoord, kreeg hij een vuist in zijn gezicht. Rook keek geschrokken naar het tweetal. Moest ze ingrijpen? Ze vroeg zich af of die klap pijn had gedaan. Het zag er onprettig uit, maar misschien was pijn alleen iets voor de levenden. Rook voelde een hand op haar schouder en zag Flaire, die voorstelde om wat afstand te nemen. Dat deed ze ook maar, ervanuitgaand dat het meisje wel beter wist dan zij hoe ze met die twee om moest gaan en zich afvragend wat ze hiervan dacht. Was die tweeling altijd zo? Rook wreef wat nerveus over haar arm en verstevigde haar grip op de schaar, ongerust door het plotselinge geweld. Na een tijdje kwamen de jongens echter tot rust. Ze hijgden nog wat na en vielen elkaar daarna in de armen. Rook liet haar schouders zakken en zette nog wat passen weg van de twee. Het leek een emotioneel familiemoment te zijn en ze had niet de indruk dat zij zich daarin moest of wilde opdringen, dus zij richtte zich maar op de wegwijzer om te zien wat daar eigenlijk op stond. Een pijl wees in de richting waar zij vandaan was gekomen, de Arena, en een andere wees naar haar district. Verlangend keek ze in de richting van de pijl. Wat zou er gebeuren als ze daarheen liep? Zou haar huis daar echt zijn, en de zee? Ze besefte echter dat zelfs als alle vertrouwde plekken hier een kopie hadden, de mensen er niet zouden zijn. Haar familie niet, haar vrienden niet. Ze vroeg zich opeens af of haar moeder hier ergens was. Niet dat ze haar wilde zien. Zij was degene die hun mooie leven had verpest. Zij met die rebellenvriendjes van haar. Rooks leven had zo anders, zo veel langer kunnen zijn als zij zich gewoon gedeisd hadden gehouden.

Zoals verwacht leek Toby met stomheid geslagen dat Aron er ook was en werd hij daarna letterlijk geslagen. Het vuistgevecht kreeg al gauw vorm en Flaire stapte naar Rook toe om haar een stukje bij de jongens vandaan te halen. Het zou jammer zijn als het meisje er tussen zou belanden. Flaire volgde het gevecht geïnteresseerd, ook omdat ze op deze manier weer wat meer over het hiernamaals kon leren en het feit of je anderen nou echt zeer kon doen. Het antwoord bleek nee te zijn, want ondanks alle klappen die de twee hadden uitgedeeld was er geen bloed, geen blauwe plekken en geen pijn (behalve misschien mentale). Rook was ongemerkt nog wat verder weg gegaan van de groep toen de jongens gestopt waren en elkaar in de armen waren gevallen. Ze volgde het witharige meisje met haar ogen om er zeker van te zijn dat ze er niet zomaar vandoor zou gaan, maar richtte toen haar blik op de tweeling toen het meisje bij de wegwijzer ging staan. Stilzwijgend liep ze naar de omhelsende tweeling toe en deed haar best om met haar korte armen de twee te knuffelen. Dit lukte niet echt (en voelde ook nog eens onwennig) dus ze liet snel los en voegde zich bij Sköll, welke zijn arm om haar schouders legde. 'Goed, waar willen jullie heen?' vroeg ze de drie nieuwkomers, gebarend naar de wegwijzer. 'We kunnen in principe overal heen waar we willen. We kunnen naar de andere Districten, we Arena's die de afgelopen jaren zijn gebruikt, maar ook naar het Capitool.' Ze keek naar de drie en voegde daaraan toe: 'Geloof me, daar wil je niet heen.' Even liet ze haar blik over de half naakte Toby glijden. 'Ik stel voor dat we eerst kleren gaan halen en daarna verder gaan. Je mag het dan wel niet koud hebben in het hiernamaals, dan hoef je nog niet half naakt rond te lopen.'

Flaire ging de groep voor in de richting van District 1, waar genoeg fatsoenlijke kleren te koop waren. 'Hier kun je wat betere kleren vinden dan bij ons,' verklaarde Flaire, gebarend naar een kledingwinkel even verderop. 'Kies maar wat je wilt, betalen hoeft toch niet.' Rustig wachtte ze af totdat de anderen hun kleren hadden gekozen zodat ze op pad konden om de boel te verkennen.

OOC: Post-Nano: 35.761 / 50.000

Bij Flaires woorden draaide ze zich om. Waar ze heen wilde? Ze hoorde de opsomming zwijgend aan. Ze konden dus overal heen, naar alle onbekende districten, naar alle oude Arena's, zelfs naar het Capitool, maar geen van die dingen trok haar echt. Haar blik gleed als vanzelf in de richting van de pijl die ze eerder had bekeken. Naar huis. Maar Flaire had eerst andere plannen voor hen, en aangezien zij al een tijdje had gehad om het hier te leren kennen, leek het Rook het beste om haar maar gewoon te volgen. Het duurde niet lang voor ze bij district 1 aankwamen. Rook fronste even, denkend aan de kaart van Panem die ze op school had gezien. District 1 kon onmogelijk zo dichtbij zijn. Goed, ze wist nu in ieder geval dat het hier topografisch gezien wat anders in elkaar zat dan beneden. Of boven. Waar zaten ze eigenlijk, ten opzichte van de echte wereld? Kon je überhaupt spreken van een locatie? Wat was deze plek? Waar bestond hij uit? Waar bestond zij uit? Deze en meer verontrustende gedachten maakten dat het even duurde voor ze doorhad dat ze voor een kledingwinkel stonden.

Ze was dood en ze ging kleren kopen. Het voelde nogal onwerkelijk, als een droom. Misschien was dit ook wel gewoon een droom, was het hele gebeuren in het zeeleeuwenverblijf niet gebeurd en werd ze straks door Toby wakker gemaakt in het poorthuis om de wacht over te nemen. Het was dan wel een erg gedetailleerde droom, maar het was nog altijd realistischer dan het alternatief. Ze zocht een tijdje rond in de winkel, voelde aan de dure stoffen, bestudeerde de patronen, om uiteindelijk toch uit te komen bij een vrij simpele outfit bestaande uit een zwarte broek, een zwart shirt en een sneeuwwit vest. Haar kletsnatte Arenakledij moest ze maar achterlaten, het waren niet echt souvenirs die ze wilde bewaren. De schouders van haar vest raakten al vrij snel ook doorweekt, want haar haren bleven druipen van het water, hoe ze ook probeerde ze af te drogen. Vreemd. In het pashokje staarde ze even naar haar spiegelbeeld, magerder dan ooit, inclusief wallen en slap, druipend haar, en concludeerde dat ze er wel eens beter uitgezien had, al waren de kleren mooier dan die van thuis. Buiten stouwde ze haar oude kleren in een prullenbak - ook het hiernamaals moest netjes gehouden worden - waarna ze zich weer naar Flaire en co keerde. Wat was het volgende plan?

Toby voelde zich ietwat ongemakkelijk toen hij zijn tweeling los liet en zich er opeens bewust van werd dat hij hier niet alleen met Aron en Flaire was, maar dat er ook twee leden aanwezig waren die niet direct verbonden waren met de Blitz-familie. Niet via bloed althans. Als hij het zo zag, dan was Sköll zeer zeker wel verbonden met deze familie en als het aan hem lag, dan hoorde Rook daar ook gewoon bij. Als ze dat wilde ten minste. Als ze dat zou accepteren. Het idee om haar mee uit te vragen leek zo bizar op dit moment, zo vlak na hun dood, dat hij het idee ergens ver weg parkeerde. Nu was niet het moment voor die onzin. Toby richtte zijn aandacht op Flaire, welke vroeg waar ze nu heen wilden en vervolgens hun opties opsomde. Nog voor ze echter aan konden geven waar ze heen wilden, stelde de roodharige voor om nieuwe kleren te gaan kopen, want " Je mag het dan wel niet koud hebben in het hiernamaals, dan hoef je nog niet half naakt rond te lopen." Toby rolde even met zijn ogen en weerstond de neiging om zijn handen in zijn heupen te zetten en er tegenin te gaan. In plaats daarvan sloeg hij zijn armen over elkaar en keek met opgetrokken wenkbrauw naar zijn zus, en vervolgens naar Rook. 'Niet?' vroeg hij, zijn toon onschuldig. 'Of willen jullie gewoon niet naar mijn perfecte lijf kijken.' Zijn toon was niet al te serieus en hij hoopte dan ook maar dat de meiden hem niet al te serieus zouden nemen. Hij liet zijn armen weer zakken en volgde Flaire en de anderen in de richting van District 1. De roodharige verklaarde dat hier betere kleren te koop waren dan in District 3. Toby haalde zijn schouders op. Het maakte hem niet zo heel veel uit eigenlijk, zolang het er maar niet zo belachelijk uit zag als wat ze in het Capitool droegen.

Toby deed er niet lang over om kleren te vinden in de winkel die Flaire had uitgekozen. Althans, op broekengebied was hij al snel klaar. Een leuk shirt, en eventueel een coole trui of ene vest, dat was echter een ander verhaal. Uiteindelijk koos hij een zwart shirt met daarop wat gekleurde muzieknoten. Daarover kwam een donkerblauw vest met witte mouwen en een witte capuchon. Zijn oude, natte kleren gooide hij (na het goede voorbeeld van Rook) in een prullenbak. Vervolgens keek hij naar zijn blote voeten. 'Sokken en schoenen lijken me ook wel een goed plan,' reageerde hij, waarna hij gebaarde naar een winkel aan de overkant waar sneakers te koop waren. 'Ik ga daar even heen.' Zonder verder op antwoord te wachten liep hij naar de overkant. Wellicht was het handiger om eerst sokken te halen, zodat hij de schoenen niet met blote voeten hoefde te passen, maar praktisch nadenken was nooit echt zijn sterkste punt geweest. Nieuwsgierig keek hij naar de verschillende schoenen die uitgestald waren. Hoewel hij erg werd aangetrokken tot de sneakers, wilde hij we een paar stevige schoenen waar hij goed op kon lopen, mee kon rennen, maar bovenal ook goed mee kon klimmen. Hmm, bergschoenen misschien? Nee, die waren te lomp. Ach, hij zou vast wel iets leuks tegenkomen.