De dagen ervoor waren vrij rustig geweest dankzij de mist. En toen hij zag dat de mist op Dag 8 nog steeds niet weggetrokken was, had hij het zichzelf gepermitteerd om zich nogmaals om te draaien en nog een uurtje te snoezelen. Toen hij uiteindelijk opstond vervloekte hij zichzelf, hij kon gerust nog een uur blijven liggen hebben want buiten het drietal met de mensen uit district 8 en de jongen uit district 7 was er amper beweging geweest in de arena. Dan maar beginnen aan het dagelijks ritueel van wassen, eten en richting de sponsors, begeleiders (voor zover die er nog waren) en andere genodigden te vertrekken om maar weer hetzelfde gezaag te krijgen. ‘Ja uw tributen hebben de topfavorieten verslagen, maar verder hebben ze zich toch niet veel getoond.’ Het was een kunst om dan vriendelijk te blijven en geen uitbrander in hun gezicht te geven. Al was dat niet altijd makkelijk geweest door het blijvende gezeur en inname van ongelimiteerde glazen bourbon.

Het moest ondertussen iets voor de middag zijn, toen hij aankwam in de gemeenschappelijke ruimte. De grote schermen stonden aan maar het werd duidelijk dat er niet zoveel gegadigden meer waren in vergelijking met enkele dagen terug. Nuja dan was het tenminste wat makkelijker om een drankje te krijgen want er stonden geen tientallen mensen meer te drummen. Sinds hij in het Capitool was, was hij verslaafd aan het amber kleurig goedje dat zich whiskey liet heten. Eerst dronk hij het vooral omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor wat verkeerd gegaan was bij de hoorn. Maar eens zijn tributen er wat beter aan toe waren, dan werd het vooral gedronken uit goesting en werd het meer een verslaving. Hij was aan zijn tweede glas toe, toen hij een paar verschrikte kreten hoorde van mensen die gekluisterd naar het scherm zaten te kijken. Hij draaide zich meteen om en hoorde een grote knal waarna het beeldscherm in de ruimte in vier delen gesplitst werd en een close-up gaf van 4 daken die ter gelijker tijd naar beneden vielen. Het was een akelig beeld van scherven en brokstukken die naar beneden donderden richting de tributen en het werd meteen duidelijk dat je wel heel veel geluk ging moeten hebben om hier heelhuids uit te raken.

Het vierdelig scherm werd meteen weer één groot scherm waarbij er voor ieder ‘groepje’ werd getoond hoe ze er precies aan toe waren. Eerst werd er beeld getoond van Davi, Gwendolyne en Elise. Het was geen mooi beeld, meteen klonken twee kanonschoten doorheen de arena. Daarna kwam een beeld van Nino die aan het wegkruipen was met een glasscherf in zijn been. Op hetzelfde beeld was ook te zien hoe Ralph een bloedend hand had door de glasscherven al was het moeilijk te zien wat daar precies gebeurd was. Het werd duidelijk dat Verona bij dit drietal er het beste aan toe was. Matthew kwam een beetje geërgerd toen het weer niet zijn tributen waren die ze op het volgende beeld zagen. Het was het meisje uit district 6 die het duidelijk ook had overleefd waarna er weer een derde kanonschot kwam. Het beeld verplaatste zich terug en Matthew hield zijn adem in. Nee het was gelukkig geen beeld van zijn tributen geweest, het was het meisje van district 11 die het ook niet gehaald heeft. Het was pas na al deze heisa dat hij eindelijk een geruststellend beeld kreeg. Ze waren beiden nog in leven! Ze hadden wel elk wat wonden opgelopen maar aangezien niemand er ongeschonden uit raakte was het vooral een opluchting. Voorlopig nog 6 mensen over, waarbij er 33% kans was dat één van zijn tributen het haalden. Beter dan die 8% van in het begin…

Toen zijn tributen zich moesten verplaatsen zag hij de bui al hangen, meteen weer een gevecht? Iedereen had meteen door dat dit een confrontatie ging worden tussen ex-bondgenoten. Het meisje uit district 6 had ook noodgedwongen dezelfde vluchtroute moeten nemen als zijn tributen dus het onvermijdelijk leek te gebeuren. De wapens waren in de aanslag, maar het was duidelijk dat iedereen er slecht aan toe was en het op een staak-het-vuren hielden. Anderzijds wel een beetje raar aangezien het meisje uit district 6 haar eigen bondgenoten verlaten had en dat terwijl die haar te hulp schoten bij het gevecht tegen de tributen uit district 3. Hij moest er zich maar niet over opwinden, ze waren nog in leven en dat was het belangrijkste!

Toen hij weer een nieuwe whiskey ter hand nam, zag hij bekend volk rondlopen. Hij ging wat dichter staan en hoorde het korte intermezzo tussen de begeleider en ex-winnares van district 7. Hij zag dat ze weeral een glas alcoholische drank in haar hand had en in het begin ging hij daar zeker wat op gezegd hebben. Maar hij was eigenlijk geen haar beter aangezien het voor hem ook al zijn derde glas was. Hij probeerde dus haar drankprobleem te negeren. ‘Ja hij is er nog, maar het ziet er niet zo goed uit.’ Vertelde hij haar waarbij hij wees naar het scherm terwijl er een beeld van de jongen voorbij kwam waarbij hij moeizaam probeerde in veiligheid te komen. ‘Nog een cocktail en een whiskey alstublieft’ vroeg hij aan de ober die net voorbij kwam terwijl hij stiekem Apolinar aan het negeren was. ‘We hebben de alcohol nodig, er zijn net 4 daken naar beneden gevallen en 3 tributen zijn gestorven.’

Off: dag 8 --> dag 11
On:

Apolinar stond op het punt om antwoord te geven, toen de Begeleider van District 4 zich nogal abrupt in het gesprek mengde. “Juist,” antwoordde Madelynn kortaf, maar ze moest toegeven dat ze het allemaal wel prima vond. Hoewel ze geen van beide mannen echt mocht, sprak ze liever met Matthew dan met haar eigen lieve collega. Die leek in dit geval nogal beledigd dat hij genegeerd werd en ook geen drinken aangeboden kreeg. Madelynn grijnsde lichtjes, waarna ze het laatste beetje van haar glas besloot te atten. Om vervolgens het nieuwe glas dankbaar aan te nemen. Madelynn keek naar de schermen en zag dat Matthew gelijk had. Het zag er niet heel goed uit, maar gezien de doden had het erger kunnen zijn. Madelynn was zelf ook gewond geraakt tijdens de Spelen, dus dat zei nog niets over de uitslag. Alles was nog mogelijk.

De dagen gingen langzaam voorbij. Na de ingestorte daken gebeurde er op dag acht niet veel meer. De meeste Tributen leken gewond, hoewel de ene ernstiger dan de andere. Madelynn had even hoop toen Spurling en District 4 elkaar weer troffen, maar die besloten het gevecht niet aan te gaan, ondanks het eerdere verraad van Xiomara. Madelynn wist niet of zij dat had gekund, en het was daarom ergens wel fijn om te zien dat Kasa het er ook best wel moeilijk mee leek te hebben. In haar geval was het natuurlijk Nakoma geweest die hen verraden had. Maar daarna had zij zelf uiteraard het grootste verraad gepleegd. En bij die gedachte was Madelynn gedwongen om weg te kijken en haar ogen even te sluiten. Ze voelde de tranen opkomen en zag Eloise voor zich. Madelynn geloofde er heilig in dat er een plek was waar overleden mensen heengingen. Een betere plek. Dat gunde ze de Tributen. En ze wilde niet dat al die jonge mensen daadwerkelijk helemaal verdwenen waren. Ze wilde niet dat Caleb helemaal weg was, en even slikte ze, beschaamd. Ze was zo erg veranderd sinds ze aan de Spelen had meegedaan. Ze was niet blij met zichzelf en kon zich niet voorstellen dat Caleb haar op deze manier nog leuk zou vinden. En ze zuchtte, waarna ze een hopeloze slok van haar zoveelste cocktail nam.

Op dag negen gebeurde er evenzeer niet zo heel veel interessants. Twee tributen kregen energierepen en een motiverend briefje, maar geen van beide leek er op in te gaan. Madelynn had het gedaan, sowieso. Zeker als ze een Tribuut in haar team had gehad die al duidelijk zwakker was dan zijzelf. En in beide teams leek dit het geval te zijn. Ralph, die al twee vingers had verloren met het instorten van de daken, leek het moeilijk te hebben. Het zou Madelynn niet verbazen als hij snel aan zijn verwondingen en uitputting zou overlijden. Hetzelfde gold voor Xiomara. Zij had ook aardig wat te verduren gekregen een dag eerder en nu leek ze zich ook nog een beetje grieperig te gaan voelen. Nee, Madelynn had daar meteen korte metten mee gemaakt. Maar Duncan en Verona waren duidelijk uit ander hout gesneden.
Het enige wat dag negen nog een klein beetje interessant maakte, was de ontploffing bij de fontein waar Nino en zijn bondgenootschap zich in de buurt bevonden. Eerder waren ze daar daadwerkelijk nog geweest, dus ze hadden wat dat betreft echt geluk dat ze verder waren getrokken. Nog meer geluk hadden ze echter toen ze op onderzoek uitgingen en de wapens en overige spullen van reeds overleden Tributen ontdekten. Dat gaf Madelynn weer een klein beetje hoop, al was het toch vooral de vraag of Nino uiteindelijk de knop zou kunnen omzetten als het erop aankwam. Natuurlijk, hij was al niet meer geheel onschuldig in deze Spelen, maar echt vuil had hij het ook nog niet gespeeld. Want dat was ook niet hoe Nino in elkaar zat, dat wist Madelynn ook wel. Maar ze vreesde dat hij het op deze manier nooit zou kunnen redden.

Op dag tien was het einde dan eindelijk daar voor vingermissende Ralph, die toch eindelijk aan al zijn verwondingen was bezweken. En dat betekende dat District 4 het enige district was dat beide Tributen nog in leven had. Na zo veel dagen was dat best indrukwekkend vond Madelynn, al kwam het eigenlijk bijna elke Spelen wel voor. Zo was District 11 in haar jaar ook tot de tiende dag compleet geweest, en District 4 zelfs nog een dag langer – tot Madelynn een einde maakte aan het leven van George; en hij bijna een einde maakte aan dat van haar. Tijdens de vorige Spelen was District 4 overigens ook tot op de laatste dag compleet geweest, al duurden die Spelen dan maar een week. In dat opzicht deed het waterdistrict het tot dusver elk jaar best wel goed en vorig jaar hadden ze zelfs gewonnen. Zou dat District 4 dit jaar opnieuw lukken?

Inmiddels was het dag elf en Madelynn gaapte terwijl ze de Begeleiderslounge binnenkwam. Er waren niet veel Tributen meer over en dat betekende automatisch ook dat er niet veel Begeleiders meer waren. Met de dood van beide Tributen van District 3 was ook Sage al vertrokken. Gelukkig was Solar er nog wel. In dat opzicht vond Madelynn het ook helemaal niet erg dat District 4 het best wel goed deed. Ze zag Solar echter niet direct, in tegenstelling tot het overdreven mens dat District 6 begeleidde. Alleen daarom al wenste Madelynn dat Duncan na die energiereep meteen een eind had gemaakt aan het leven van de kleine Spurling. Madelynn negeerde het irritante mens en probeerde ook te doen alsof ze het veel te kleurige mens van Acht niet zag, en slaakte een opgeluchte zucht toen ze Matthew zag staan. Daar had ze tenminste iets aan. Of eigenlijk niet, gezien hij zich eerder leek te hebben neergelegd bij haar drankprobleem. En dat was eigenlijk helemaal niet goed. Eigenlijk had ze Alexandra nodig. Maar ja. Die zat allang weer in het verre District 3.
“Wat denk je,” begon Madelynn vermoeid terwijl ze zich bij Matthew voegde. “Wordt dit de laatste dag?” Zelf hoopte ze het echt van harte. De Spelen op een scherm volgen was duizend keer vermoeiender dan in de Spelen zitten als je het haar vroeg. Er was dan wel altijd genoeg drank tot haar beschikking, maar ze wilde op het moment niets liever dan terugkeren naar huis. Ze miste de bomen en de frisse lucht en of Nino nu nog zou leven of niet, zij zou blij zijn als ze weer in de trein naar huis zou zitten.

OOC: [NaNo: 1090 woorden]