"De een zijn dood..." "...de ander zijn brood", vulde Gabriel aan. Nina grijnsde. "Alleen maar mooi", zei Nina. "Scheelt weer extra bonnen." Leunend tegen een boom stak ze haar handen in haar zakken en staarde het bos in. Gabriel keek naar de lichtvlekjes in haar haar waar zonnestralen de roestkleurige lokken raakten. Het licht was mooi vandaag. Hij hield zijn hoofd even scheef toen hij Nina's glimlach langzaam zag verdwijnen. "Hé, je bent toch niet ongerust, hè?" vroeg hij. Nina haalde haar schouders op en zei niets. Gabriel lachte even geruststellend. "Waar maak je je zorgen over? We maken nauwelijks kans. En mocht het toch gebeuren... Nou ja, we zeiden het net: de een zijn dood..." "...de ander zijn brood." Nina schudde haar hoofd, maar de glimlach was terug. "Hoe ging die toets vandaag, eigenlijk?" "Goed! Sowieso een voldoende, misschien hoger. Hij was niet zo moeilijk." Nina liep verder en Gabriel haastte zich achter haar aan. Het meisje liep met grote stappen. Je kon beter zeggen dat ze beende. Ja, Nina beende. Óf ze stond stil, óf ze stapte stevig door, altijd alsof ze een duidelijk doel voor ogen had. Iets ertussenin bestond niet. Slenteren stond niet in haar woordenboek. Ondertussen had ze echter wel oog voor haar omgeving en als ze iets zag wat haar aandacht trok, bleef ze abrupt staan. Dan had ze een perfecte boom om in te klimmen gezien, of een plant die ze nog niet kende, of een mooi stukje mos waar precies een lichtstraal op viel. Soms was het juist Gabriel die iets aanwees. 'Kijk, die boom lijkt net een gezicht te hebben', 'kijk, dat zou een goede plek voor een hut zijn', 'kijk, een eekhoorn'.
"Het licht is mooi vandaag", sprak Gabriel zijn eerdere gedachte uit. Ze stonden even stil aan de rand van een open plek. Nina knikte. "Zeker nu de zon onder begint te gaan", voegde ze toe, en toen vloekte ze zo hartgrondig dat Gabriels wenkbrauwen even omhoog schoten. "Ik zou koken vandaag." Gabriel lachte en Nina gaf hem een duw, al moest ze zelf ook grijnzen. "Niet lachen jij! Mijn pa wordt kwaad joh. Ik was het vorige week ook al vergeten. Nou, hé, ik moet ervandoor. Ik zie je morgen na school, ja?" Gabriel stak een hand op ter afscheid, en Nina rende weg. Wat kookte zijn vader eigenlijk, vandaag? Hij keek even naar de lucht. Hij had nog wel even tijd voor hij naar huis moest. Hij had geen klusjes meer vandaag en ze aten altijd vrij laat. In zijn eentje struinde hij nog even door het bos, tot hij bij een stuk kwam waar kortgeleden wat bomen waren gekapt. Daar ging hij op een van de boomstronken zitten, met zijn ellenbogen op zijn knieën leunend, en sloot zijn ogen. Ergens zong een merel. Nina hoorde hem misschien ook wel, op dit moment. Misschien bleef ze zelfs wel even staan om te luisteren, haar haast alweer vergeten. Gabriel glimlachte in zichzelf en vroeg zich onwillekeurig af wat hij moest doen als haar naam over minder dan een maand zou weerklinken op het plein. Hij duwde de gedachte weg en luisterde naar de merel.
- open
