De vertrekken waren goed te doen. Morgana vond het jammer dat ze hier niet meer terug zou keren, zelfs als ze de Arena zou overleven. Maar wie weet waren de kamers in een Winnaarsvilla nog mooier. Ach, als ze eenmaal dood onder de grond was hoefde zich daar helemaal geen zorgen meer om te maken. Voor nu kon ze er lekker van genieten. Terwijl ze zo dacht negeerde ze haar Districtgenoot bijna helemaal. Af en toe gaf ze een korte reactie door te knikken of te hmm-en, maar meer kon er niet vanaf. Hoewel ze niet compleet van plan was om Aliya af te wijzen - wie weet was ze nog nuttig later, ze zou haar maar eens moeten observeren tijdens de training - had ze na al dat gedoe met de Parade geen energie over om nog meer met dit meisje om te gaan. Ze hadden al samen op een kar gezeten en de stylist moeten verdragen. Morgana had even niks meer tegen haar te zeggen. Dus verexcuseerde ze zich zo vriendelijk mogelijk met het excuusje dat ze doodop was en maar alvast zou gaan slapen.
Toen ze eenmaal in haar bed lag kon ze de slaap echter nog niet vatten. Het was geen complete leugen dat ze moe was, maar er was teveel door haar hoofd aan het gaan om gelijk de slaap te kunnen vatten. Zouden er mensen zijn met wie ze een bondgenootschap kon sluiten? Wie zagen er gespierd en sterk genoeg uit om haar te helpen? Als haar eventuele bondgenoot dom was maakte haar dat niet zoveel uit, maar ze moest compenseren voor haar eigen tekortkomingen. Dus iemand die lang was, liefst boven de 14 of de 15 jaar oud om een beetje voordeel te pakken van de natuurlijke groei van het menselijk lichaam, iemand die een beetje kon vechten. Daarmee vielen eigenlijk alle kinderen in deze wedstrijd al af. Zij? Nee, zij was geen kind, ze was beter dan dat. De andere Tributen besloot ze vooralsnog een kans te geven en te kijken wie haar zou bevallen als ze eenmaal in de trainingszaal waren. Persoonlijkheid maakte Morgana ook niet zoveel uit; ze kon zich aanpassen om voor iedereen de beste vriend te zijn, als ze dat wilde. Al was een beetje opofferingsgezindheid geen slechte eigenschap..
Morgana's chaotische gedachtengangen werden onderbroken toen ze zachtjes, van een verdieping beneden zich, het geluid van een piano begon te horen. In het begin probeerde ze het buiten te sluiten en verder te gaan met haar geweldige overpeinzingen, maar langzamerhand begon de muziek haar toch te kalmeren en uiteindelijk vielen haar gedachten helemaal stil. Voor ze het doorhad begon ze langzaam in slaap te vallen en toen ze uiteindelijk haar ogen open deed was het ochtend en was de muziek gestopt.
Omkleden. Ontbijt. Het leek zoveel op haar leven thuis. Morgana kon nu al niet meer zeggen dat de nieuwe omgeving haar interesseerde. Hopelijk zouden de trainingsonderdelen haar van haar verveling ontdoen, want vandaag zou ze niet naar de fabriek kunnen om medewerkers af te luisteren of Darius kunnen volgen. Het was eigenlijk maar saai om op jezelf aangewezen te zijn als de omgeving zo simpel was. Morgana wachtte niet op Aliya, maar ze groette haar wel toen ze zich naar de lift begaf.
De lift was er al snel en toen ze instapte bleken de twee van District 10 erin te zitten: Antonio en Maggy. Ze had geen zin om hun achternamen te onthouden; voornamen waren nodig voor een vriendelijke basis. 'Goedemorgen,' groette ze hen dan ook. Maggy viel af, maar Antonio had wel wat potentieel. Misschien moest ze proberen met hem een gesprekje aan te knopen.
'Zijn jullie ook benieuwd naar de training?' vroeg ze, wat haar een zeer acceptabel gespreksonderwerp leek. Maggy leek wel te luisteren, aangezien ze naar Morgana had gekeken voor een seconde of wat, maar uiteindelijk bleef ze stil in haar hoekje staan. Prima, blijf daar maar. In plaats daarvan focuste ze op Antonio, die wel antwoordde.
'Ja, ik heb gehoord dat er veel verschillende onderdelen zijn. Ik dacht eraan om wat meer naar gevechtstechnieken te kijken, of misschien survivalen. Het heelkunde gedeelte heb ik niet meer nodig.' De liftdeur was dichtgegleden toen Morgana knikte. 'Ik heb geleerd om vee-arts te worden,' besloot hij ook al gelijk maar te vertellen. Geweldig.
'Oh, interessant!' antwoordde Morgana bijna gelijk, duidelijk geïnteresseerd en blij om hierover te kunnen praten. 'Wat voor aandoeningen moet je vaak verhelpen?' Ze ging al verder voordat Antonio kon antwoorden. 'Ik.. help ook vaak de dieren die in het District rondlopen. Honden en katten, vooral. Vooral in de winter kunnen ze snel ziek worden door ondervoeding of veel voorkomende virussen, maar eigenlijk kom ik ze vaker tegen met verwondingen aan de abdomen of de rug. Vredesbewakers of gefrustreerde inwoners, waarschijnlijk.'
Antonio leek het wel gezellig te vinden dat ze een uitgebreid antwoord gaf. Hij knikte naar haar met een lach. Morgana was alweer helemaal vergeten dat Maggy überhaupt bestond; die stond maar een beetje te kniezen in haar hoekje. Misschien ging ze daar wel wonen. Maar dat was lastig als er meer mensen in de lift moesten dan nu; ze was immers een beetje dik. Morgana vroeg zich af of ze allemaal extra bonnen had gehaald voor eten en dat ze nu daarom zo rond was.
Voordat Antonio kon antwoorden gleden de liftdeuren alweer open; een Tribuut van District 7 kwam binnen. Zeven. Mineko. Hmm. Niet verkeerd. Morgana had veel meer interesse in het voortzetten van haar huidige gesprek, tot ze zich herinnerde wat er de vorige dag gebeurd was. De pianomuziek. Zo dichtbij, dat moest wel van District 7 geweest zijn, toch? Het kon geen kwaad om te vragen.
Daarom besloot ze razendsnel toch fatsoenlijk op de aanwezigheid van de nieuwe jongen te reageren door hem ook een "goedemorgen" toe te werpen, waarop ze even wachtte tot Antonio dat ook had kunnen doen. Wacht, was het normaal dat ze iedereen al bij naam "kende" zonder dat ze hen echt eerder ontmoet had? Ach, ze kon later haar naam wel vertellen. Eerst moest er wat opheldering komen over de piano. 'Zeg, heb jij misschien de vorige avond piano gespeeld?' vroeg ze dan ook meteen. Als het iemand anders was zou ze het wel horen, dan kon ze die zometeen misschien opzoeken tijdens de training. 'Het was echt prachtig!' Een (hopelijk) normale lach vormde zich daarbij op haar gezicht, misschien wat zuinigjes. Maar ze meende het wel. Ze had niet veel voor muziek omdat het niet nuttig was, maar de kalmte die de muziek haar gisteren had gebracht werd wel degelijk gewaardeerd. Zou hij de mysterieuze muzikant zijn?
