Op het podium kon je de hoofden tellen in de massa. Niet dat je snel het eindoordeel zou kunnen vellen. Daarvoor waren het te veel mensen. Dat maakte het een goede afleiding, terwijl hij geduldig wachtte op zijn lotgenoot. Kaede's geschrokken gil was kort geweest, maar hard. Ze had hem opgemerkt, maar was daarna door omstanders gesust. Wie zou er straks voor hun familielid gillen? Hij vroeg zich af of het iemand zou zijn waarmee hij samen kon werken – of misschien was het beter om te zeggen, samen wilde werken. Hij was niet dom, zou zijn kansen niet verkleinen door sentimentele gevoelens voor iemand die toevallig in zijn district geboren was. Maar als ze elkaar wederzijds konden helpen... De spanning werd verbroken. Een jongeman in een net pak liep naar hen toe, zijn outfit versierd met een subtiele witte bloem. Mineko had zijn districtgenoot schattend aangekeken, alvorens een knikje diens kant op te sturen. De glimlach van Gabriel weerspiegelde hij niet, er was immers weinig om om te lachen in deze situatie. Maar het leek wel een goed teken dat de ander een vriendelijke glimlach klaar kon spelen. De zenuwen hadden zich in ieder geval niet geuit in tranen.

Mineko liep onmiddellijk richting het gebouw toen aangegeven was dat ze mochten gaan. Op naar het afscheid. Hij hield de deur open voor Gabriel en de vredesbewakers die na hen kwamen – alsof weg rennen iets uit zou halen. Het afscheid was moeilijk, maar hij zette zich er stoïcijns over heen. Kaede had door haar tranen nauwelijks kunnen praten, wat een klein voordeel van gebarentaal had getoond. Mineko probeerde de emoties te verbergen, of in ieder geval om te zetten naar kracht. Hij kon niet twijfelen, als hij thuis wilde komen telde nu elke seconde. Met geheven hoofd liep hij naar de trein, hoewel hij zijn handen voelde trillen van onderdrukte emoties. Hij greep het stukje sierlijk bewerkte hout steviger vast. Het was voor haar geweest. Maar nu had ze het hem terug gegeven, bij gebrek aan ander aandenken aan thuis. In ieder geval zou het hem nog de kans geven het snijwerk af te maken voor Kaede.

In de trein werden ze naar hun kamers gewezen, maar voordat Mineko naar binnen stapte draaide hij zich om naar Gabriel. “Welke bloem draag je?” vroeg hij, als een subtiele eerste poging om contact te maken, de persoonlijkheid van de ander af te tasten. Meteen praten over dood en verderf was ook weer zo.. cru. Zijn vingers gleden over het gladde hout, zijn andere hand rustte tegen de deurpost die naar zijn kleine, maar luxueuze treincoupé leidde. Hij moest open staan voor Gabriel, maar tegelijkertijd wist hij dat er geen eeuwig durende vriendschappen gesloten zouden worden in deze trein. Dat maakte het lastig om oprecht te zijn. Maar tegelijkertijd had hij weinig te verliezen, toch?

OOC: Excuise my bad title game, again

Terwijl Mineko bijna in gedachten verzonken langs het bos liep,  leek Gabriel meer op zijn omgeving gericht. Bedachtzaam wierp hij een blik op de blonde jongen, die ook qua uiterlijk weinig met hem gemeen had. Maar tegelijkertijd waren er ook overeenkomsten, die wellicht konden helpen voor een goede samenwerking. Geen van tweeën hadden ze gehuild, of andersinds onmacht over hun emoties getoond. Dat leek hem een goed teken. Je moest beheersing hebben over je gevoelens om die in goede banen te leiden, om zo wijze keuzes te maken.

In de trein was elk stukje meubilair prachtig afgewerkt, hij moest zijn best doen zich niet af te laten leiden. Met zijn hand gleed hij over de donkere houten plinten die de deuropening van de coupé afbakenden. De kwaliteit was meteen zichtbaar. Maar hij had betere dingen te doen dan vakwerk bewonderen, sprak zijn districtgenoot aan. Gabriel glimlachte. Mineko was benieuwd hoe oprecht de vriendelijke uitdrukking werkelijk was. Want al stond hijzelf hier geen potje te janken, echt vrolijk was hij zeker niet te noemen. Eerder berustend in zijn lot, maar nog steeds strijdend voor die kleine kans van overleving. Hij bekeek het corsage nog wat beter. De vergelijking met een sneeuwbol vond hij wat ver gezocht. “Aha, mooi. En nee, eigenlijk niet.” Zijn grootouders waren allemaal al overleden voor hij oud genoeg was om het bewust mee te maken. Dat was niet echt normaal in het district, maar zijn ouders waren al ouder dan gemiddeld geweest toen ze überhaupt aan kinderen begonnen. “Gelukkig.” De dood was een thema wat vanaf nu constant mee zou spelen in alles wat ze deden, en zo te horen had Gabriël daar een stuk meer ervaring mee dan Mineko. Zou dat een voordeel vormen? “Jij natuurlijk wel, want je ouders bezitten de begraafplaats, nietwaar?”