Het had iets wreeds dat ze op deze plek haar familie voor het laatst zou zien. Natuurlijk was het sowieso al wreed om een kind afscheid te laten nemen van zijn geliefden, alsof het om een vakantie ging en niet om een dodentocht. Maar dat het juist hier moest. In hetzelfde gebouw waar ze jaren terug haar broer voor het laatst gezien heeft. Het was het zoveelste bewijsstuk dat het lot een uitstekend gevoel heeft voor ironie.

Het was fijn om een moment alleen te zijn. Met de geschiedenis van de plek en de zwarte vooruitzichten van de toekomst had ze de tijd nodig om alles te verwerken. Ze had haar hoofd hoog gehouden op het podium maar nu begon the werkelijkheid te dalen. Zwijgend zat ze op één van de stoelen. Ze had gedacht voorbereid te zijn, maar was het echt zo?

Met een zacht gekraak ging de deur open. Kaiya kwam zwijgend binnen maar de uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen. Bezorgdheid, zorg, verdriet en meer moederlijkheid dan hun echte moeder ooit getoond had. Een blik die Capri eenmaal eerder had gezien, jaren terug. Na Larks dood. Het was genoeg om ook de laatste maskers af te gooien. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst gehuild had maar nu kwam alles eruit. Nee, ze was niet voorbereid, hoe kon iemand hier ooit klaar voor zijn? Ze was bang, doodsbang. En ongelofelijk moe. Kaiya ving haar op, omhelsde haar en zweeg voor zolang het nodig was. Vingers streken zachtjes door haar haar tot haar schokkende schouders weer rust vonden. Met grote ogen keek ze naar haar zus. “Cus?” Vroeg ze. “Die wacht buiten met Jorian.. We..” Kaiya zweeg even, “Hij komt bij ons wonen.” De Blackfields hadden de ruimte en het geld om voor Cus te zorgen, maar pa zou het niet zomaar laten gebeuren… Kaiya moest de zorgen van haar gezicht gelezen hebben. “Het was bedoeld als.. nou ja.. voor na..” Ze zuchtte “We hebben een eigen huis gekocht.. we zouden eindelijk..” Meer hoefde ze niet te zeggen, Capri toverde weer een glimlach op haar gezicht die sterk in contrast stond met haar natte ogen. “Bewaar wat taart voor me”.

Een uur vloog voorbij. Kaiya haalde de rest erbij. Cus huilde, natuurlijk huilde hij. Enorme krokodillentranen biggelden over zijn wangen. Hij smeekte haar te beloven te winnen. Maar ze kon het niet, ze wisten allemaal dat ze die belofte niet zou kunnen waarmaken, zelfs Cus zou het ooit begrijpen. En dus beloofde ze haar best te doen, voor hem, voor hun allemaal. En zij beloofden op hun beurt dat het thuis goed zou komen, dat ze door zouden gaan. Ze hadden het eerder gedaan. De laatste woorden, de laatste omhelzingen, de laatste beloftes. Het uur vloog voorbij. De vredebewakers kwamen met een korte bons op de deur binnen en niet veel later was de enige die nog bij ze in de kamer stond. Met aan beide zijden een bewaker werd ze naar de trein geëscorteerd. Onderweg zag ze haar vader. Hij stond ver weg maar toch dacht ze de walm van alcohol te kunnen ruiken. Zijn lippen vormden één woord: “sorry”. Ze gunde hem geen tweede blik waardig.