Waarom was ze zo koppig geweest om in eerste instantie te weigeren in het bed te gaan liggen? Goed, waakzaamheid was belangrijk, en daarbij had ze het comfort niet nódig - maar jemig, wat was het fijn geweest voor haar rug. Ikram wist uiteraard wel dat ze moe was, maar zó moe? Als er iemand haar kamer in was geslopen, had ze waarschijnlijk niks doorgehad. Hoewel haar dromen onrustig waren, gevuld met kanonsschoten en sprinkhanen, had ze aan één stuk door geslapen. Wakker werd ze pas toen er een omroep door de onzichtbare speakers schalde, haar lokkend met een ontbijt. De gedachte aan eten, écht eten, deed haar maag meteen knorren, en ze legde haar handen op haar buik in de hoop het geluid te stillen. Dit was een val die er zo dik bovenop lag dat ze geïrriteerd raakte dat haar maag zich zo zou laten lokken.
Maar wat had ze te verliezen? Ja, haar leven, maar sterven zou ze toch op een dag en het was egoïstisch om haar dood uit te willen stellen. Het was ook vast wel egoïstisch om liever snel dood te gaan dan te verhongeren, maar die gedachte schoof Ikram ver weg. Haar opvoeding had zich niet voorbereid op een situatie zoals de Hongerspelen en dat vond ze toch wel een cruciale misser op het moment. Wanneer mocht je voor jezelf kiezen? Wanneer moest je dingen hun beloop laten gaan - en hield dat in dat ze passief moest zijn, of juist actief? Ikram mompelde tegen zichzelf bij gebrek aan een gesprekspartner terwijl ze uit bed kwam en haar hoofddoek fatsoeneerde. Ze zou hoogstwaarschijnlijk worden afgeschetst als een persoon met grote mentale problemen, als Panem mee kon luisteren met de interne discussie die niet meer zo intern was. Hoe kon je anders verklaren dat een tiener tegen zichzelf probeerde uit te leggen wat goed was en wat niet? Ze zou vast ook uit het Initiatief worden gegooid mocht ze ooit levend terugkomen - en ook als ze terug kwam in een kist, want het Initiatief had toch een bepaalde reputatie te behouden.
Ikram wist echter dat deze discussies met zichzelf haar niet veel verder zouden brengen. Ze had honger, en had het vage vermoeden dat ze niet veel sprinkhanen meer zou kunnen vinden zelfs al zou ze zich nu op de gangen wagen met het risico alle andere Tributen tegen te komen. Ze had niks om zich mee te verdedigen. Ze kon natuurlijk een schilderij meenemen om naar iemand hun hoofd te gooien mocht het nodig zijn, maar het was een leugen als geen ander om te denken dat dat effectief zou zijn. Zij was alleen, en ze was er zeker van dat er bondgenootschappen waren. Die bondgenootschappen waren praktisch onaanraakbaar en dat zouden ook de mensen zijn die bij het eten waren..
Eten.
God, ze had zo'n honger. Ze zou willen dat ze een klok had, en op het laatste moment naar de ontbijtkamer zou kunnen gaan. Ze had alleen geen idee wanneer het ontbijt zou eindigen, enkel wanneer het zou beginnen. En wie weet boden ze ook wel lunch aan vandaag! Nee, dacht Ikram, dat is een stomme gedachte. De Spelmakers waren hier enkel om mensen te martelen en dood zien te gaan, er was geen enkele reden dat ze nog zoiets vrijgevig zouden doen tenzij ze meer spektakel wilde. En hoewel die mogelijkheid er best was, zou het huidige buffet vast wel voor dood en verderf zorgen.
Dat hield wel vast in dat er de afgelopen dagen weinig was gebeurd. Was dat positief? Ikram wist het niet, en mopperde op haar maag toen die weer herrie begon te maken. Ze liep naar de badkamer om wat water te drinken, om de ergste randjes er af te halen. Ze had vaak genoeg mensen in hongernood gezien maar wist maar al te goed dat dehydratie veel gevaarlijker was. Had ze nou maar wat extra sprinkhanen gevangen.
Ze waste haar gezicht voor de goede orde terwijl ze haar opties overwoog. Alle opties waren slecht. Sommigen waren nog slechter, maar juist die opties waren de enigen die misschien haar situatie konden verbeteren. Misschien. Dat, of ze zou in stukjes worden gehakt. Niet ideaal.
Ze liep terug de afschuwelijk lelij - nee, Ikram, oordelen is zelfzuchtig - neutrale roze kamer in die ze absoluut niet afzichtelijk vond, en keek rond. Wat kon ze hier gebruiken? Wat had ze nog niet geprobeerd? Haar oog viel op het touw naast het bed, en ze zuchtte diep. En nog eens. In het beste geval kwam er zometeen een ontbijtje uit het plafond vallen. In het ergste geval viel ze zometeen in een gat met grote metalen staken. Wat kon er nou fout gaan?
Zo zelfverzekerd als ze zich maar kon doen, liep ze naar het touw, en trok ze er aan.
OOC:
- Ikram slaapt totdat de mededeling van het ontbijtbuffet wordt omgeroepen.
- Ze heeft honger, en geen idee wat ze aanmoet met de situatie.
- Ikram drinkt wat water uit de kraan van de badkamer
- Ze besluit aan het touw naast het bed te trekken.
Het is ongeveer half 8.
Er lijkt niets te gebeuren als Ikram aan het touw trekt. Geen wonder, want de diamantratelslang die in het plafond verborgen zat, is al door een andere groep tributen bevrijdt. Als ze een goede neus heeft, zal ze wel ruiken dat er een dierlijk geurtje is losgelaten, als van een muis.
Even later kan ze geratel horen van onder het bed. Na een seconde of dertig, zal er een nieuwsgierig kopje onder het bed vandaan komen. De slang heeft honger en wil weten waar de geur vandaan komt.
