Naam: Flaire “Lucifer” Blitz
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 15 jaar
Woonplaats: District 3
Familie, vrienden e.a.: Julia (moeder): Overleden bij een brand
Oliver (vader): Overleden bij een brand
Precilla (zus):  16 jaar. Precilla is een typische tiener van zestien die haar broertjes maar vervelend vindt en op dit moment vooral bezig is met jongens. Ze is ontzettend bang voor Flaire en noemt haar Lucifer, wat duivel betekend.
Toby en Aron (Tweelingbroertjes): 13 jaar. Toby en Aron kennen geen angst en geen risico’s. Ze vinden alles leuk, hoe “gevaarlijker”, hoe beter.

Uiterlijk: Flaire is een bleek meisje met opvallend rood, golvend, lang haar en felgroene ogen, welke door jarenlange opsluiting grijs zijn geworden. Toen ze weer buiten kwam, werden haar ogen felgroen. Ze heeft een lengte van 1.40 meter en is vrij mager. Ze draagt vrij oude kleren die vies en stuk zijn en heeft een paar oude gympen aan haar voeten.
Eigenschappen: Minimaal 3 goede eigenschappen en 3 slechte eigenschappen.
Goede eigenschappen:
- Recht door zee
- Vasthoudend
- Doelgericht
Slechte eigenschappen:
- Pyromaan
- Sadistisch
- Gevoelloos

Verleden:  Flaire was het tweede kind van Julia en Oliver Blitz, een zwaar Christelijk gezin, woonachtig in District 3. De twee ouders hadden al een dochter van twee, een opgewekt kind met blonde haren. Flaire was echter totaal anders. Meteen bij het zien van hun pasgeboren dochter, schrok het tweetal zich een hoedje, want hun tweede dochter had vuurrood haar, een witte huid en felgroen ogen. Het meisje was in hun ogen de belichaming van de duivel, maar ze konden het kind niet vermoorden. Het leven nemen van een “onschuldig” kind was immers een zonde in Zijn ogen. Ze besloten het kind te houden, maar hielden haar verborgen. Tegen de buitenwereld werd gezegd dat Julia een miskraam had gehad en dat het kind was overleden. Weer twee jaar later beviel Julia van een tweeling; twee gezonde jongetjes met witblond haar.

Flaire groeide op in stilte. Haar ouders hadden haar in een geheim kamertje in hun huis verborgen, en gaven haar één keer per dag te eten. Dat was het enige moment op de dag dat Flair contact had met mensen, voor de rest zat ze daar alleen. Er was één, klein raampje bovenin één van de muren van haar kamertje waardoor frisse lucht en zonlicht naar binnen kwam, maar ze vermeed het zonlicht zo veel mogelijk. Het herinnerde haar te veel aan de buitenwereld waar zij nooit van kon genieten. Langzaam maar zeker werd het meisje verbitterder en haat groeide in haar.

Het meisje was ongeveer een jaar of zeven toen ze voor het eerst buiten haar kamertje kwam. Haar ouders waren weg geweest en hadden Precilla “in charge” gelaten over de tweeling. Zij waren echter aan haar zicht ontsnapt en hadden tijdens een intensief potje verstoppertje het kamertje van Flaire ontdekt. Onwetend als ze waren, hadden ze de deur van het kamertje geopend en de zeven jarige Flaire ontdekt. Er was een moment van stilte waarbij de twee jongetjes en het meisje elkander aanstaarden, niet wetend wat te zeggen of hoe te reageren. Toen opende één van de twee jongens zijn mond en vroeg “Wie ben jij? Wat doe je hier?”.  Het meisje wist niet hoe ze hier op moest antwoorden, maar greep wel haar kans om het kamertje te ontvluchten. Ze schoot naar buiten en liep in de huiskamer haar oudere zus tegen het lijf. “Lucifer”, had het meisje gemompeld, waarna ze had geprobeerd het meisje terug te stoppen in het kamertje. Er brak een gevecht uit waarbij Flaire een aansteker en een mes wist te bemachtigen. Het mes raakte ze echter weer kwijt toen haar ouders weer thuis kwamen en haar grepen. De aansteker zat echter in haar zak en zou daar blijven zitten, voor altijd.

Vanaf die dag mocht Flaire wat vaker naar buiten. Niet omdat haar ouders dat graag wilden, maar omdat de tweeling hierom vroeg. Zij vonden Flaire wel interessant, alles behalve eng en mochten graag met haar spelen. Flaire zelf vond de jongetjes niet boeiend, maar vond het leuk om haar ouders te pijnigen en besteedde dus dat halve uurtje dat ze uit haar kamertje mocht, gebruikte ze om de jongetjes dingen te leren. Dingen die haar ouders niet leuk vonden. Ze leerde de jongens verwoesten. In al die tijd dat het meisje in haar kamertje had doorgebracht, had ze een haat ontwikkeld voor alles en iedereen om haar heen. Haar ouders, haar oudere zus en alle mensen die daarbuiten woonden en niks om haar gaven. Alleen haar twee broertjes haatte ze niet, maar dit was meer omdat zij tekenen van lef lieten zien, lef dat haar ouders niet hadden.

Na ieder half uurtje dat ze buiten haar kamertje had doorgebracht, wist ze iets mee te smokkelen naar haar “hokje”. Papier, pennen, houten en plastieken poppetjes, wan alles dat ze kon molesteren. Papier ging in vlammen op, pennen brak ze in duizenden stukjes, evenals houten poppen, en plastieken poppetjes liet ze langzaam, en met een sadistische grijns op haar lippen, smelten. Langzaam maar zeker ontwikkelde het meisje een liefde voor vuur en genoot ze er van om er mee te spelen. Op een dag wist Flaire te ontsnappen uit haar gevangenis door een vuurtje te stoken in het kamertje. Haar ouders waren genoodzaakt het kamertje te openen en het vuur te doven, wilden ze voorkomen dat hun huis volledig af zou branden. In de korte chaos die was ontstaan, glipte Flaire het kamertje, en vervolgens het huis uit en verstopte zich in een nabijgelegen, verlaten, fabriek. Haar ouders deden niet de moeite haar te zoeken. Ze waren haar immers liever kwijt dan rijk, maar het meisje was nog niet klaar met hen. Ze zou hen laten boeten voor wat ze haar aan hadden gedaan.

Flaire was inmiddels tien jaar oud en zinnend op wraak. Het was twee dagen nadat ze was ontsnapt uit het huis van haar ouders. Buiten was het donker en Flaire zwierf door de straten van haar dorp, als een soort spook zo bleek, met haar vuurrode haar glanzend in het maanlicht. Ze zette koers naar het huis van haar ouders, haar aansteker in haar hand geklemd, een sadistische grijns op haar lippen. Het huis brandde in no time af, haar ouders verbrandden levend. De tweeling en haar oudere zus overleefden de brand, helaas, maar op haar ouders had ze in ieder geval wraak kunnen nemen. De brandweer was er snel bij, een verdachte konden ze niet vinden. Niemand geloofde dat een tienjarig meisje het hele huis in brand had gestoken, ook al stond ze als een maniak te lachen bij de na smeulende resten van het huis. Flaire, de tweeling en Precilla werden in een weeshuis gestopt, welke na een paar weken op mysterieuze wijze afbrandde. De oorzaak was, wederom, onbekend en er waren geen slachtoffers gevallen. Ook het tweede weeshuis waar de kinderen verbleven ging in vlammen op, ruim een jaar nadat ze er waren gehuisvest.

Inmiddels zat Flaire alweer in het derde weeshuis. De tweeling en Precilla waren beide geadopteerd door andere gezinnen, maar niemand wilde de enge albino met het felrode haar en die starende, rode ogen. Flaire interesseerde het niet. Ze zat helemaal niet te wachten op een nieuw gezin, wat haar hoogstwaarschijnlijk toch wel weer op zou sluiten in een klein kamertje. Zo heel nu en dan kwam er een gezin voorbij dat wel lichte interesse had in Flaire, maar dit deed het meisje iedere keer gauw teniet door met vuur te gaan spelen. Menig tafel in de eetzaal was al in vlammen opgegaan en het personeel van het weeshuis begon het als een noodzaak te zien om het meisje “zo snel mogelijk kwijt te raken”. Dit met een oog op de veiligheid voor de rest. Het zou echter slecht zijn voor de naam van het weeshuis wanneer ze Flaire zomaar op straat zouden gooien en dus waren ze gedwongen haar te houden. Het inmiddels dertien jarige meisje wist dat ze niet welkom was en stak dus het weeshuis in brand. Dit viel samen met de tijd van de opstanden in Panem en dus besteedde niemand aandacht aan het afbrandende weeshuis en zijn mogelijker dader.

Flaire voerde haar eigen opstand ten tijde van de opstanden in Panem. In de chaos die er heerste, stookte zij de boel op door een aantal branden te stichten en hier luidkeels van te genieten. Al gauw was Precilla niet de enige die Flaire “Lucifer” noemde. Steeds meer en meer mensen zagen het kind als een soort duivel dat speelde met vuur en ervan genoot mensen te martelen. De opstand in Panem werd door het Capitool gedoofd, maar Flaire was nog lang niet klaar met haar eigen opstand. De komst van Vredesbewakers in District 3 maakte hier echter een einde aan. Het meisje werd in een gesticht geplaatst en de rust keerde weder in het District. Voor hoe lang was echter nog maar de vraag, want Flaire zou zich geen tweede keer laten opsluiten in een klein kamertje.

Tijdens de tweede Hongerspelen werd Flaire uitgekozen als Tribuut. Ze was dolgelukkig dat ze mee mocht doen aan de slachtpartij, omdat ze dan eindelijk vrij was om anderen te martelen. Tijdens de trainingen leerde ze Sköll kennen, een jongen uit District 7 welke al gauw bewees dat hij net zo gek was als zij. Ze vormden een bondgenootschap en hielden het samen lang vol. Flaire kwam er al gauw achter dat ze Sköll meer dan aardig vond; ze was verliefd. Ondanks de omstandigheden van de arena bezorgde de jongen haar haar eerste zoen (en tweede, en derde huehue). Helaas werd het tweetal op de nacht van dag 6 op dag 7 verrast door het bondgenootschap MEND. Skaire, zoals het tweetal werd geshipt, kwam in dit gevecht helaas om het leven. Sköll door een speer in zijn borst die een long doorboorde en Flaire niet veel later, door een wond in haar hals en een gebroken hart. Flaire en Sköll hoorden bij de laatste elf overlevenden van de Spelen.

Waar liggen de sterke punten van je karakter en waar de zwakke?
Flaire is een meester als het gaat om vuur. Ze kan alles, maar ook echt alles, laten branden en weet van bijna alle materialen wel hoe snel of langzaam het brandt. Verder kan ze met ieder voorwerp dat ze in handen krijgt wel een manier bedenken om iemand gruwelijke pijnen mee te bezorgen, of het nou een echt wapen is, of slechts een pen of paperclip.

Hoeveel kans heeft jouw karakter om tribuut te worden?
Flaire heeft slechts drie bonnen in de bol zitten. Ze hoeft, omdat ze in een gesticht woont, zelf geen bonnen te halen voor eten.

Overig:  Flaire is een sadistische pyromaan die er van houdt om dingen in brand te steken. Ze kan echter van ieder ander voorwerp dat ze in handen krijgt een wapen maken om mensen langzaam mee te martelen en te laten lijden. Daar kan ze ontzettend van genieten. Afgezien van mensen martelen, heeft ze geen hobby’s. Zo goed als alle inwoners in District 3 zouden overigens graag willen dat Flaire naar de Hongerspelen zou verdwijnen en nooit meer terug zou komen.

Door de jarenlange opsluiting in het kamertje in het huis van haar ouders heeft Flaire nooit leren klok kijken of lezen. Ze heeft geen besef van tijd, noch kennis van dagen, weken, maanden of seizoenen en haar ontbreekt het fors aan social skills. Samenwerken kan ze dan ook voor geen meter.

Verder heeft het meisje een grote afkeer voor kleine ruimtes, omdat ze er jarenlang in opgesloten heeft gezeten. Doordat ze echter altijd in een kleine ruimte heeft geleefd, is ze ook bang voor hele grote, open ruimtes, omdat ze niet weet wat ze met al die ruimte aanmoet. Flaire heeft dus zowel last van Claustrofobie als Agorafobie en zal tijdens de spelen hoogstwaarschijnlijk ook een liftangst ontwikkelen. Ze zal echter haar angsten nooit toegeven.

Aangepast. Heb er gewoon een ginger van gemaakt en de rode ogen laten varen.