Met een sissend geluid vatte de gestreken lucifer een zacht, subtiel vlammetje. Klein en subtiel, maar goed genoeg om een sigaret mee aan te steken. Met een korte, krachtige zwaai doofde Lauren het vuur weer, lucifer losjes tussen haar duim en wijsvinger houdend. Rookslierten en golven kropen met rustige slagen de lucht in, een nicotinegeur in de enkele diameters van de buitenlucht verspreidend.
Versuft staarde Lauren naar de regendruppels die als stortbui op het moment recht naar beneden vielen, al luisterend naar het kalmerende ritme van het getik. Een ritme wat wel erg rustgevend en slaapverwekkend klonk. Haar doffe ogen wendde zich af van het grijze uitzicht, terwijl ze wat heen en weer schoof over de houten reling waar ze voor de helft op zat. Haar rug rechtte zich wat meer en drukte zich wat steviger tegen de houten muur van de bar aan, zodat ze wat stabieler zat.
Ondertussen had haar vrije hand het pakje sigaretten uit de zak van haar vest gevist en telde haar slaperige ogen het aantal wat ze nog had. Maarliefst twee stuks. De laatste twee, van het laatste pakje wat ze nog over had. Maar momenteel lag de motivatie om een nieuwe voorraad te gaan halen nog lager dan de zeebodem. Lauren zat er nou niet bepaald op te wachten om heen en weer te gaan en weer thuis te komen als één of andere bezopen kat. Dan voelde je je meteen de hele dag zo koud en rillerig en deed je eigenlijk niks liever dan voor de rest van de dag in bed liggen, tot dat lamlendige gevoel eindelijk weer vertrokken was. Regen was toch ook alleen maar leuk vanachter een raam, als je zelf niet naar buiten toe hoefde. Hoewel het afdak voor de ingang van de bar momenteel ook prima zijn werk deed.

Vanuit haar ooghoek kon Lauren een menselijk figuur zien naderen, wat ervoor zorgde dat haar zintuigen zich weer aanscherpte en wakker geprikkeld werden. Enkele tellen later hoorde ze voetstappen de drie houten traptreden opkomen, twee keer zacht gekraak en één keer luid. Ze kende elke plank van haar woonplaats bijna net zo goed als een vrouw haar handtas kende.
Nog voordat het figuur vlak voor de deur stond om in de bar te treden, om daar op te warmen en te drogen, draaide Lauren half haar hoofd naar het figuur toe, ogen scherp en afkeurend als een arrogante kat. “We zijn nog niet open, kom over een paar uur maar weer terug,” gromde ze, even klantvriendelijk als altijd. Dat gezegd, draaide ze haar hoofd weer zijwaarts, terug naar dat grauwe, eindeloze uitzicht. Dat stel zuiplappen ook altijd. Zodra ze een paar uur zonder glas vol zaten, meteen al mekkeren en bedelen alsof alcohol net zo belangrijk was als zuurstof.
Met een boogje wierp Lauren het gebruikte luciferstokje opzij, richting de bezoeker. Dat zou het waarschijnlijk nog wel even duidelijker maken dat hij niet gewild was hier. Oprotten met dat stel alcoholisten. Daar kreeg ze al genoeg mee te maken tijdens de avond –en nachturen. Overdag hoefde ze dat gezeik er niet ook nog eens bij. De míddag was nota bene nog niet eens begonnen!

Ondanks de vuile toon die Lauren eerder gebruikt had, was de boodschap duidelijk niet aangekomen. Zo maakte de jonge op zijn eigen manier helder wat hij van haar aanspreking vond. Pissig werd haar sigaret van haar weggegrist en voor haar in twee stukken gescheurd, waarna de zelf-uitgenodigde gast doodleuk recht voor haar plaats nam op één van de krukken. God-ver-domme. Zo even een praktisch-gezien nieuwe sigaret vermorzeld, alsof die krengen niks kostte! Nijdig spuwde haar blik hete vlammen naar hem toe. Arrogante, onbeschofte zak! En dan nog even leuk een drankje opeisen. Ha, ja hoor! De grapjas. Kwaaier kon je Lauren bijna niet krijgen. Maar oké, hij wilde hier de schoft uit gaan hangen. Prima. Dat spel kon zij ook wel spelen. Sterker nog; ze had de kunst in het onbeschoft zijn uitgewerkt en geperfectioneerd! En daar zou hij eens achter gaan komen.
Diep haalde Lauren adem in door haar neus, wat met een zware, lange zucht ook weer uitblies. Met rustige bewegingen greep Lauren één van de schoongemaakte glazen en verplaatste ze zichzelf naar de biertap, alsof het voorval haar volledig ontgaan was. Slechts voor de helft werd het glas gevuld, voordat Lauren weer terug liep naar haar geliefde klant. Voor hem bleef ze staan, glas in haar hand gekluisterd. Een klein, vals glimlachje vormde zich op haar lippen, net voordat ze de inhoud van het glas in zijn gezicht smeet. Met een harde ‘klets’ raakte de alcohol de ongewilde klant recht in zijn gezicht. Voltreffer! Dat had ze duidelijk vaker gedaan. “Van het huis,” siste ze met een glimlach zoet als honing. Met een klap zette Lauren tevreden het lege glas weer terug naast de wasbak, bij de rest van de afwas. Dat zou vast wel de boodschap wat verduidelijken.
De zoete glimlach was van haar droge lippen weer verdwenen zo snel als hij gekomen was. De nijdige, vurige blik in Lauren haar ogen schitterde echter nog feller en intenser dan voorheen. Haar punt was nog niet af gemaakt daarmee. “Luister, meatshield, misschien heb je me niet goed gehoord net. Misschien zit er zoveel vlees en bot in de bolle kop van je dat het je gehoorgang aantast, dus bij deze; We zijn. Gesloten.” Vooral het laatste werd uitgesproken met een zwaar overdreven articulatie. “Over een paar uur is de zooi open en kan je gezéllig een pilsje kome drinken. Tot die tijd; opgerot. Je wacht maar, net als de rest van het zooitje.” Wie dacht die gozer wel niet te zijn? Alsof hij hier de koning te rijk was! Hij kwam hier als gást en diende zich er ook naar te gedragen, zoals ieder ander mens. Deed hij dat niet? Dan zou hij flink de wind van voren krijgen.