Er liepen twee vrouwen over straat. Nou ja, de een duwde een rolstoel voort. De ander zat in de rolstoel. De persoon in de rolstoel was een oudere vrouw, rimpels op haar gezicht en een lege blik in haar ogen maakten haar gezicht ouder dan dat het eigenlijk was. Het meisje dat er achter liep was een jonge vrouw, met een vrolijke twinkeling in haar ogen en een druppeltje zweet bij haar slaap, omdat de zon scheen en het toch wel flink warm was in de zon. De jonge vrouw, Eve genaamd, vond het prachtig om zo te lopen. Dit was namelijk een van de weinige momenten dat ze samen met haar oma buiten kon zijn. Haar oma, Ariana Paradiso, was namelijk depressief geworden na de dood van haar echtgenoot. Hierdoor raakte ze verslaafd aan morfine en aan de alcohol. De alcohol taste haar ingewanden aan en hierdoor was ze gedwongen om op bed te blijven liggen. Dit wilde ze ook, want ze kon het daglicht niet verdragen. Soms, na lang praten met haar kleindochter, wilde ze dan wel uiteindelijk in een rolstoel gaan zitten om een kwartiertje buiten rondgereden te worden. En haar kleindochter, Eve Paradiso, koesterde die momenten heel erg, omdat ze geloofde dat de buitenlucht goed was voor haar oma en ze dan eindelijk een beetje kleur kreeg op haar witte, ingevallen gezicht.

“En kijk oma, daar groeit een beukenboom!” zei Eve enthousiast en wees “Het is een wonder dat hij het zo goed doet, want in ons district is het zeldzaam dat de bomen het zo goed doen!” Haar oma zei niets terug en Eve beet zachtjes op haar onderlip. Nog steeds vond ze het lastig om er mee om te gaan dat haar oma nou vaak niet reageerde zoals ze hoopte. Eigenlijk deed ze dat helemaal nooit. Maar Eve zou niet opgeven en het gesprek gewoon op gang houden. “Ik zal dadelijk eventjes kijken of er beukennootjes liggen! Dan kunnen we ze bakken met een klontje margarine en ze misschien vanavond bij de koffie opeten. Ik weet hoe lekker u die vind, oma” probeerde Eve verder en draaide de rolstoel naar links, zodat ze het pad richting hun huis opgingen. “Heb jij een vriend, Evelynn?” vroeg haar oma opeens, die nooit haar afkorting zei, maar altijd haar eigen naam. Eve voelde hoe haar wangetjes rood kleuren en een glimlach op haar gezicht verscheen. “Nee oma, hoezo vraagt u dat zo opeens?” Haar oma kuchte zachtjes en draaide zich oma. “Geen idee, toen ik de leeftijd van jou had versleet ik de jongens bij de vleet. Totdat ik je opa leerde kennen, ja, toen was het wel anders. Misschien zou ik het weer moeten proberen, want nu krijg ik geen plezier meer in het leven”

En dat waren de soort opmerkingen waardoor haar kleindochter dicht sloeg. Eve was altijd een vrolijk meisje, behalve als haar oma een afkeurende opmerking naar haar slingerde. Het deed pijn om te horen dat haar uitjes niet als leuk werden beschouwd, maar meer werden beschouwd als een of ander vervelend dingetje waar haar oma zichzelf door heen moest bijten. Vroeger, toen opa nog leefde, had ze het heerlijk gevonden, want oma had hun, Eve en haar verdwenen zusje Lizzy, heel erg vaak mee naar buiten genomen. Maar sinds hun opa was overleden vond haar oma helemaal niets meer leuk wat zich buiten de muren van het huis afspeelde. En wat haar ook pijn deed, was dat ze eigenlijk helemaal niet als haar oma was. Sterker nog, Eve was nu 18 jaar oud, maar had nog nooit een vriendje gehad, of maar gezoend, of maar een aanraking gehad van het andere geslacht. De simpele reden daarvoor was omdat er gewoon geen tijd voor was. Als ze niet aan het werk was, zorgde ze wel voor haar oma en als ze dat niet aan het doen was, was er altijd wel iets te doen in het huishouden, of moest ze dingen voor het avondeten voorbereiden of deed ze dingetjes voor de mensen uit de buurt. En ze zeurde niet, absoluut niet, want ze deed het graag, maar daardoor was er weinig tijd voor vriendjes. En sowieso had Eve gewoon niet het zelfvertrouwen om op een jongen af te stappen.

Niet dat ze verlegen, of een sociopaat was, maar ze vond het ook gewoon eng. Sommige mensen waren geboren om kinderen op aarde te zetten, een lieve man te trouwen en een gelukkig leven te leiden. Eve begon steeds meer te denken dat zij leefde om andere mensen te helpen en daar gelukkig van moest worden. En dat was ze ook. Ze werd ook gelukkig van het helpen van andere mensen. Toch zou het ook wel eens leuk zijn als zij mee kon met de meiden uit de buurt op vrijdag- en zaterdagavond. Als ze de kroegen afgingen om veel alcohol te drinken en lekker te dansen op de harde muziek. Maar Eve zou nooit klagen, zo was ze niet opgevoed. Bovendien leefde ze al jaren dit leven, en het was altijd goed gegaan, dus het was niet goed dat ze er nu twijfels bij ging trekken.

En zo kwamen de twee weer bij het huis aan en inmiddels was het al een beetje gaan schemeren, wat betekende dat het rond zeven uur ’s avonds moest zijn. Ze zette haar oma thuis af, in haar vertrouwde bed, met een mok koffie en een goed boek en was vervolgens naar beneden gerend. Daar had ze wat warme kleding aangetrokken en had ze een plastic zakje gepakt. Eve had nog steeds het plan om nog op zoek te gaan naar een paar beukennootjes om vanavond te bakken. Het meisje rende over het pad richting de beukenboom en stopte daar. De boom was prachtig en bloeide flink. Een glimlach verscheen op haar gezicht, het was een prachtig gezicht. Het feit dat ze zo van bomen hield, was echt iets van vroeger. Eve kon met hele kleine dingen, bijvoorbeeld het aanblik van een madeliefje of (zoals nu) een beukenboom, al heel erg blij worden en gelukkig was dat haar bij gebleven. Een gave van Eve was echt om overal de schoonheid van in te zien, dat was een deel van haar opvoeding geweest en op dat soort momenten miste ze toch haar ouders het meest.

Eve nam plaats tegen de boom. Ze had besloten om hier eventjes te gaan zitten, eventjes ontsnapt aan de dagelijkse sleur. Het meisje keek om zich heen en ontdekte dat er genoeg beukennootjes lagen om een heel weeshuis mee te vullen. Eventjes sloot ze haar ogen en luisterde naar het geluid dat de natuur maakte. In de verte reed een auto, een zwerm met vogels vloog over, wat geritsel tussen de bladeren. Het was heerlijk om hier eventjes te zitten en gewoon eventjes alles om zich heen te vergeten. Hoe erg ze haar ouders miste, hoe bezorgd ze was om haar vermiste zusje, hoe blij ze was dat ze met haar inkomen van de plaatselijke supermarkt het hele huishouden kon onderhoud en hoe hoog het gevoel zat om haar oma te helpen. Zachtjes zuchtte Eve en keek naar iets wat in de verte was. Waar keek ze eigenlijk naar? Geen flauw idee, maar het geheel was prettig.