De lunch stelde voor Lucio niet veel voor, de rest keek hem angstig aan en hij at weer het brood uit zijn eigen District. Al moest hij zichzelf toegeven steeds minder connectie te voelen met het District der technologie. Tuurlijk was hij wel geïnteresseerd in technologie, maar zijn interesse om te wonen tussen armoedzaaiers als de andere tributen irriteerde hem verschrikkelijk. Als ze zouden sterven in de Arena hadden ze nu nog een paar dagen te leven, maar die wilden ze niet spenderen onder Capitool levenswaardigheden. Nee, ze bleven zichzelf. Wat had je daar nou aan? Lucio genoot van zijn rijkelijke leventje de paar dagen dat hij hier was, en hij had al besloten dat hij nu honderd procent zeker in het Capitool ging wonen als hij de spelen zou winnen, alleen al om dit soort onzin te ontwijken. Hij zal dan wel begeleider moeten worden, maar zal net als Truffel gaan wonen in het Capitool, en eens in het jaar terugkeren naar het District om twee Tributen te begeleiden. Dat was zijn toekomstplan, en de Spelen verliezen hoorde niet in dat straatje thuis. Dus toen hij voor een tweede ronde naar de tafel vol broodjes liep, vroeg hij Smo of er geen Capitoolbroodjes waren. Hij had geen behoefte meer aan het zielig doen, zoals de rest, legde hij uit. Smo begreep zijn irritatie meteen, en nog geen tien seconden later stond er een schaal dampende luxe Capitoolbroodjes klaar, gebracht door een jong Avoxen meisje. Als Lucio zo rondkeek, waren er enorm veel Avoxen. Waarom zouden zo veel mensen tegen het Capitool opstaan? Ze wisten toch dat ze zo’n machtige stad niet neer kregen in hen eentje? En de regels overtreden had toch geen nut, het bracht jezelf alleen maar lager in het aanzien van het Capitool. Lucio had door dat als je de juiste mensen bespeelde, je heel veel dingen terecht zou krijgen. Vooral bij het naïeve volkje wat in de machtige stad wonend was. De aapjes keken hem aan toen hij met luxe broodjes langskwam. Meteen hapte Lucio. “Wat staar je aap? Wat denk jij? Dat ik door ‘trots’ geen luxe meer mag aannemen? Jullie hongeren je uit voor de belangrijkste spelletjes van je korte leventje. Misschien moeten jullie eens niet gaan denken aan wat het beste is volgens je onderontwikkelde hersentjes, maar eens denken wat het beste is volgens de seintjes van je lichaam. Maarja, alsof je daar nog iets over moet leren, over een paar dagen ben je er toch niet meer.” En hij liep door, de aapjes achterlatend met een rilling van angst. Heerlijk, die kleuters waren nu al hysterisch aan het overleggen, en ergens ving Lucio het verhaal op dat ze uit zijn buurt moesten blijven, en nu begonnen ze over een nieuwe strategie. Blijkbaar waren ze niet zo dom als ze er uit zagen, want ze waren nu van plan om eerst achter de vrouwelijke tributen aan te gaan. Wat op zich een slimme zet was voor de zwaksten van de keten. Zo zouden ze zich een route naar boven vechten, terwijl Lucio gewoon zal jagen op wat er te jagen viel. Alle tributen wisten nu wel dat Lucio, misschien met anderen maar toch, boven aan de keten stond in deze Spelen. En als ze een kans wouden hebben om het te winnen, zouden ze hem moeten ontwijken. Of op z’n minst vermijden. Lucio genoot hierdoor nog extra van zijn luxe broodjes, en ontdekte door rond te kijken dat een aantal Avoxen een VIP ruimte aan het bouwen waren ergens boven in de zaal. Toen Lucio er wat over vroeg aan Smo kwam die naar buiten met het feit dat het geen geheim was. De vorige Vip ruimte waar de Spelmakers een beoordeling gaven aan de tributen tijdens de privésessie was verjaard. Vorig jaar was er roest gevonden, en dat kon niet in een VIP ruimte, dus was dat nu het vertrek geworden van de trainers. Nu werd er hangend aan het plafond een platvorm gebouwd, waar de spelmakers een compleet zicht hadden over de gehele zaal, en ze dus de tribuut van voor, van achter, van links en van rechts in de gaten konden houden tijdens de privé sessie. Smo zei hem snel zijn brood nu op te moeten eten, aangezien de training weer begon. Lucio propte zijn laatste hap naar binnen, en was al onderweg naar de uitgang toen Smo aan de rest ook meedeelde dat de trainingen weer begonnen.

Lucio had nu een halve traindag over, wat hem zeer gunstig uitkwam. Hij zou nu nog een korte training er bij nemen, en morgen toch naar de stroppentraining gaan. Nu moest hij nog kiezen welke training het ging worden. Vuur maken hoefde niet, aangezien hij vaak had moeten improviseren als zijn moeder het overgevoelige vonk knopje weer eens had gemold op het gasfornuis. Dus dat onderdeel zou kostbare tijdverspilling zijn, dus besloot Lucio naar de training te gaan voor eetbare planten. De eetbare insecten waren niet zo interessant voor hem namelijk, of hij nou wist dat het kon of niet, hij zou ze toch nooit proberen te eten. Dus met trots van de trainer werd hij ontvangen bij het eetbare planten onderdeel. Hier leerde hij alles over de handige plantjes, en leerde ze herkennen. Hij werd even gestopt toen hij doodshoofddistel in zijn mond wou steken, maar verder ging het prima. Hij zou alleen doodshoofddistel en paardenbloem beter uit elkaar moeten houden, als dat lukte dan zou hij geen gevaar lopen bij het eten van planten. Het onderdeel was verder echter supersaai, zo erg zelfs dat Lucio begon te kijken op de klok. En als je dat eenmaal deed, leek de tijd steeds trager te gaan. Hij had ook niet naar die klok moeten kijken, het leek wel dagen te duren voordat het tijd was. Smo stond op, en klapte in beide handen. “Dat was het weer voor vandaag! Ik hoop dat jullie je tijd goed besteed hebben, aangezien we alleen nog morgen hebben. Daarna komen de privésessies en is het tijd voor de Spelen. Ik zeg, tot morgen!” En daarna ging hij weer zitten. Lucio stond op, klopte zijn broek schoon en vertrok richting de lift. Maar die was al dicht, en Lucio zag alle tributen in de lift die hij gister had buitengesloten. Ze dachten hem nu te kunnen irriteren, maar hij zal ze wat leren! Nog vol energie door de weinige krachtinspanning bij de training, rende Lucio via de trappentoren naar boven, en kwam zo op de eerste verdieping aan. Daar deed hij de klinken van de lift deuren aan elkaar met een elastiekje. Deze had hij onderweg in een bureautje gevonden. Snel rende hij naar de volgende verdieping en deed daar precies hetzelfde. Hij ging door, en rende uiteindelijk snel naar beneden naar zijn eigen verdieping. De tributen waren nu overal geweest, en konden nergens uit de lift. Ze hadden alleen nog verdieping 3 niet gehad. Lucio deed overal de lampen uit in het appartement, en pakte een groot mes. Hij hield het mes in zijn linkerhand, en goot een geut ketchup over zijn kleren en zijn mes. Nu bleef hij voor de lift wachten.
De deur ging langzaam open, maar er kwam nog niks binnen, tot de eerste aapjes lef durfden te tonen. Ze stapten langzaam naar binnen, en de rest volgde. Toen ze allemaal binnen waren, rende Lucio naar de lampknop, en flitste alle lampen tegelijk aan. Daar stond hij, druipend van de rode vloeistof met een enorm mes in zijn handen. Meteen gilden alle tributen, en renden hondsdol naar de trappentoren, en vluchtten zo snel ze konden. Zo, die hadden wat ze verdienden, en wisten nu wel beter dan Lucio in de weg staan. Het was nu wel duidelijk, vrijwel alle tributen behalve de beroeps en Are waren bang voor hem. Over Are gesproken, waar was zij eigenlijk? Lucio spoorde een Avox aan om alles schoon te maken in het appartement, en spoelde zich schoon van het ketchup, daarna gooide hij het mes in de vaatwasser en liep de trappentoren in. Bijna precies boven zich, hoorde hij een groepje praten. “Well, hij is vrijwel onze enige bedreiging, dus we moeten hem als eerst elimineren.” Ging dat over hem? Het moest wel, als iemand van de tributen een dreiging was dan was Lucio het wel. Hij herkende de stem, dit was het meisje van District 2, en de instemmende geluiden waren de andere beroeps. “Twinkeltje, jij moet ons helpen jij kent hem immers als allerbest.” Wie kende hem het best? En voor zover Lucio wist heette geen van de Tributen Twinkeltje. Of het was een codenaam, maar wie was het dan. “Dat doen we, ik woon notabene met hem.” En toen leek het alsof de wereld even stil stond. Are?! Are, een bond gesloten met de beroeps? Natuurlijk, dat was haar enige kans om te overleven. Iedereen dacht sinds de eerste dag dat ze vocht met vredesbewakers. Alleen Lucio en Truffel wisten dat ze bij het ophalen door de vredesbewakers vredig mee ging maar struikelde over de drempel. Lucio moest nu ingrijpen, ze mochten namelijk niet het moraal krijgen alsof ze konden winnen van hem. Dus rechtte hij zijn rug, en stampte met overdreven harde passen door de gang, en liep nog harder stampend de trap op. De trap was van ijzer, dus piepte hij bij elke pas die Lucio zette, toen hij bij het groepje in zicht kwam, flipte hij zijn haar weer voor zijn oog. “Ik zou niet zo zeker van het zaakje zijn. Jullie allemaal niet, omdat ik jullie in het begin van de spelen neerhaal, zag je die dummy’s vandaag? Wil je da tje moeder je moet herdenken zonder milt? Of zonder hoofd? Ik kan het regelen hoor.” Are trok haar mond open om te reageren, maar had alleen nog maar “Ga-“ gezegd, of Lucio onderbrak haar. “Are, als ik jou was zou ik maar heel snel je mond houden. Ik heb vanavond genoeg potentiële wapens in bezit als jij slaapt. Ik weet niet of jij de nacht door wil komen?”En daarna draaide hij zich om, en liep kalm en beheerst weer het appartement in. De voordeur deed hij op slot, nu kon Truffel via de lift binnenkomen, en Are kon voor de deur blijven. Of ze moest een pokkeomweg loppen om in het appartement te komen. Lucio was het zat, en hij zal zich wel verantwoorden als Truffel vragen had als ze dit tafereel zag.

Het eten smaakte prima, al moest Lucio bekennen dat het stukken minder leuk was nu hij alleen op zijn kamer zat. Het bord en bestek gooide hij op het nachtkastje, en zette daarna zijn hoofd tussen zijn handen met zijn ellebogen op zijn knieën. Zo in elkaar gedoken, kwamen opeens de tranen in zijn ogen naar boven. Door alle afleiding die Lucio had gehad de laatste dagen, had hij zijn gedachten even opzij kunnen zetten. Maar nu, nu hij zich even niet groot hoefde te houden, kwam dan ook alles van de vorige dagen en vandaag tegelijk naar buiten. Hoe snel zijn leven veranderd was, hoe erg hij baalde dat er zelfs mensen legaal aan het praten waren over hoe ze hem zouden vermoorden tot in de detail, en tot slot hoe erg hij Doloris miste op dit moment. En toen hij merkte dat het hoogste punt er even uit moest, drukte hij met een ram op de knop van een afstandbediening. Meteen was er muziek te horen, die al het geluid in de kamer overstemde. En meteen, alsof het een laatste toezegging van toestemming was, liepen de tranen over zijn wangen. Met schokkende bewegingen lag Lucio op bed. Op dit moment kon hij al het leed van de wereld wel tot zichzelf trekken. Hij voelde zich zo hopeloos, en hulpeloos. En net toen de radio naar een typisch drama nummer overging, en de kwelende noten van één of andere Capitoolzangeres te horen waren, begon Lucio te rillen. Het was niet rillen van de kou, daar had hij geen last van zo vlak naast de verwarming. Nee, dit waren rillingen van iemand die het even niet meer zag zitten. Zolang hij bleef nadenken over alles wat er kwam, werd het hem weer te veel. De tranen wouden maar niet stoppen, en zo onderhand begon hij ook steeds dieper in te ademen. Met de dramatische huilgeluiden er bij. In zijn gedachten stroom gleden zijn moeder en broertje voorbij. Zijn moeder. Door wat voor een hel zou zij nu heen gaan? Zou ze nu ook aan hem denken? De gedachtes aan zijn broertje waren echt een trigger, met het amulet van zijn broertje in zijn handen geklemd, werd het steeds erger en erger. Tranen wegvegen had hij al opgegeven, ze kwamen toch al weer meteen terug. Ondertussen begon zijn laken al behoorlijk doordrenkt te zijn. Hij lag er ondertussen al zonder tussenstoppen te huilen en te schokken. Tot hij een sleutel in het sleutelgat van zijn deur hoorde. Meteen verstijfde Lucio, en stopte het tranen. Met een schokkende ademstocht luisterde hij aandachtig naar wat hij allemaal hoorde.

De typisch schuifelende voetstapjes van een Avox waren te horen, die hem negeerde alsof het er bij hoorde. Waren de Avoxen dan zo verhard dat een huilende Tribuut ze niets meer deed? Wie dacht die Avox wel niet dat hij of zij was? Toen Lucio zich omdraaide keek zijn meteen kwade blik op een lang Avoxen meisje, die nog steeds deed alsof hij er niet was. Dit was de druppel, en Lucio sprong bijna op van het bed. Het bord en het bestek waren sneller in zijn handen dan de Avox besefte war er gebeurde, het bord eindigde in veertien stukken achter het meisje haar hoofd, terwijl het mes en de vork nog natrilden in de deur die de Avox net had geopend. Met een zware hijgende ademhaling stond Lucio te hijgen aan de andere kant van de kamer. “VERDWIJN! Rot op, en laat ik je hier niet meer zien! VERDWIJN? BEN JE MET JE SPRAAK OOK AL JE OREN VERLOREN?!” En nog steeds aggresief stond Lucio te hijgen voor haar. De Avox wist niet hoe snel ze alles bij elkaar moest rapen, en het mes en de vork uit de deur moest rukken. Truffel kwam naar de deur toe gesneld, maar Lucio had hem alweer dichtgesmeten met een knal warvan de ruiten in het appartement nog stonden na te trillen. Het slot gooide hij weer dicht, en hij liet zich weer op bed vallen, waar hij in een onrustige slaap viel.

De volgende ochtend werd Lucio wakker, terwijl het bedovertrek aan zijn wang plakte. Al zijn tranen waren opgedroogd op zijn wang, en daardoor was het laken aan zijn wang gaan plakken. Met een walgend gezicht trok hij het laken er af, en wou meteen onder de douche. Ook al had hij gisteravond al onder de douche gestaan. Dus hij kleedde zich uit, en bestelde in de tablet die ingebouwd was in de klerenkast een nieuw trainingspak, aangezien deze helemaal smerig was geworden, en kreeg de melding dat hij over 13 minuten in de kast zou hangen. Lucio genoot weer eens van de luxe, en sprong onder de douche. Meteen liep het warme programma, aangezien Lucio nu wel merkte dat dát hem vrolijk maakte in de ochtend. Vandaag stond de laatste training in de planning, morgen de privésessie en over twee dagen stond hij al oog in oog met de tributen in de Arena, waar ze elkaar zouden proberen af te slachten. Een vrolijk vooruitzicht was het niet, en om nog een mental breakdown voor te zijn, schudde Lucio maar eens met zijn hoofd om het er uit te krijgen. Hij had een strategie, trainingen voor het vechten, nu zelfs kennis over eetbare planten en nu nog valstrikken maken. Dan zou hij helemaal klaar zijn voor de Spelen. Tot zijn schrik kwam Lucio opeens tot het besef dat hij nog niets had voor de privésessie. Hoe moest hij hier nu opeens iets op verzinnen? Hij zou het Truffel praten, die had ervaring met deze keuze. Dus deed Lucio de douche uit, en keek naar zijn kast. Daar hing, alsof het magie was, een gloednieuw trainingspak. Hij trok het meteen aan, en ging met ongekamde haren naar de woonkamer, Truffel zou vast gelukkig zijn als ze zijn haar nog een keer mocht doen. In de woonkamer zat Truffel al aan tafel, en zijn gedrag was blijkbaar zo erg geweest, dat ze hem aankeek met een blik die om uitleg vroeg.

Lucio stak meteen van wal na Truffel’s “Goedemorgen”. “Truffel, ik wil mijn excuses aanbieden voor gister, het werd me allemaal te veel. Ik hoorde Are boven communiceren met de beroeps, en ze bood aan om mij te bespieden, en samen met hen mij als eerste doelwit te gebruiken. Ik was er echt helemaal kapot van, en tot mijn spijt uitte dat in ongepast gedrag, nogmaals mijn excuses.” Truffel had allang een “Aaahw!” uitgeroepen, en gaf hem een moederlijke knuffel. Met een “Het is allang goed” en een “Jij pakt ze eerder dan zij jou!” was de kous er mee af. Truffel gaf hem een klein standje om de doodsbange Avox, en moest er daarna stiekem ook wel een klein beetje om lachen. “” Dat gezicht! Het was onbetaalbaar, het verbaasde me niks als die Avox d’r zelf zat onder te piessen in je kamer.” En daarna ontstond er meteen een grijns op het gezicht van Lucio. Maar Truffel deed er nog een schepje bovenop. “Ik heb d´r meteen geleerd dat het niet de bedoeling is om kamers van tributen binnen te stormen zonder het te vragen aan mij, of aan de tribuut zelf. Ze wist nu wel waarom.” En meteen giechelde ze er weer op los. “Ik zal nu eerst je haar doen, daarna gaan we lekker ontbijten!” En ze gingen weer op de bank zitten met een pot wax en een fles haarlak. Na drie minuten was ze al klaar, en had Lucio weer een mooie punt voor zijn ogen. Het was nu nog te doen, maar bij de Spelen moest zijn haar wel bijgewerkt zijn, het begon al weer te groeien namelijk. Hij waagde een gokje bij Truffel. “Truffel weet je wanneer Doloris er weer is?” Truffel keek hem aan en zei: “Doloris was er gisteravond, ik heb hem echter gezegd dat hij beter niet naar je toe kon, omdat je gister niet zo goed te pas was.” Meteen baalde Lucio als een stekker, als hij die Avox niet had aangevallen, had hij gister met Doloris kunnen zijn. “Hij komt morgen, om je succes te wensen met je privésessie. Daarna zul je hem niet eerder zien dan na de Spelen.” Het kostte haar moeite om niet te zeggen dat hij die eerst moest winnen, ze wou de sfeer er in houden. Lucio negeerde het. “Heb je eigenlijk al besloten wat je gaat doen bij de privésessie?” En Lucio moest haar het definitieve antwoord verschuldigd blijven. Hij besloot maar direct to the point te zijn. “Dat wou ik jou net vragen Truffel. Ik weet nog niet wat ik het best kan doen, en jij hebt meerdere tributen begeleid. Wat zou jij mij aanraden? Ik heb nu getraind op Schieten, Zwaardvechten en Planten Eten. Vandaag ga ik nog trainen op Valsstrikken, en dat is het hem dan. Ik hoopte dat jij mij een antwoord kon geven. Dus wat zou jij aanraden?” Truffel keek eens goed naar hem, alsof ze moest pijlen wat ze hem het best zag doen. “Ik heb zeker meerdere tributen begeleid. Als ik je eindoordeel ben, zou ik zeggen dat je bij je privésessie onderdelen combineert. Valstrikken zetten wordt bijna nooit gebruikt, dus dat is echt een aanrader. En dat zou ik combineren met je sterkste punt, ik hoorde dat het Schieten je enorm goed af ging! Dus zou ik die combineren, maak een valsstrik, en schiet daarbij de dummy die je te pakken neemt neer.” Lucio vond het een prachtig idee, en ging met een geruste gedachte weer aan het eten. Het treintje reed weer over de tafel met beleg, Are versliep zich weer, Truffel was hysterisch aan het roddelen over Capitoolinwoners die Lucio niet kende en de Avoxen renden rond om de eters op hun wenken te bedienen. Het was een gewone ochtend, en het leek alsof er niets was gebeurd de avond er voor. Als betwijfelde Lucio of Are zich had verslapen, of dat ze haar kamer niet uitdurfde door het dreigement van Lucio. Maar ergens kon Lucio zich er niet druk om maken. Het interesseerde hem vrij weinig wat er met Are gebeurde, als zou ze nu stikken in haar eigen slijm. Dat zou voor hem alleen maar een last minder betekenen. De gedachte van zich af schuddend roddelde hij nog even lekker hersenloos met Truffel, om daarna nog snel een pannenkoek in zijn mond te stoppen en naar de lift te stappen. Zijn laatste trainingsdag was begonnen.

Hij liep beneden weer uit de lift, en kwam schrikbarend tot het besef dat hij vandaag zo gemotiveerd was voor de training, dat hij al eerste beneden was. Misschien dat het dreigende bond dat boven zijn hoofd hing hem toch een stok achter de deur was geweest. Smo kwam hem al tegemoet lopen. “Goedemorgen Lucio, alles oke?” Lucio besloot meteen open kaart te spelen, en Smo te vragen wat hij zou doen, hij zou de komende vijf minuten toch nog als enige beneden zijn. “Goedemorgen Smo, eerlijk gezegd wil ik je iets vragen. Ik ben er achter gekomen dat er twee bonden over mijn leven discussiëren en dat beide van mening zijn dat ik de eerste in de Arena moet zijn die zal sterven. Wat moet ik nou? Één bond kan ik nog wel aan, maar de aapjes én de beroeps wordt me gewoon te veel.” Smo keek gechrokken toen hij niet alleen de aapjes, maar dit keer ook de beroeps noemde. Hij keek bedenkelijk na, en wreef daarbij met zijn linkerhand over zijn kin. “Als ik je een advies moet geven, zou ik je zeggen wat je verstand zegt. Welke bond is het grootste dreigement? Pak die als eerst, of zorg er in ieder geval voor dat het moreel zakt, als de groep geen moreel meer heeft, zullen ze al heel snel tegenover elkaar staan in plaats van naast elkaar snap je? Op de eerste dag zou dit een hoge opgave zijn, maar hoe langer je in de Arena zit, hoe korter de lontjes van de ongeoefende. Let maar op, daarom zeg ik je: Geduld is een schone zaak. Ga er altijd van uit dat je nog maanden opgesloten zit in de Arena, dat zou je leven kunnen redden in nijpende omstandigheden.” Lucio knikte dat hij het begreep, en toen hij alle informatie verwerkte, besloot hij dat de aapjes geen gevaar vormden. Tuurlijk, als ze aanvielen zou hij er een aantal laten sneuvelen, maar de beroeps waren op dit moment het gevaarlijkst, en die zal hij er het eerst uit moeten krijgen. Af en toe een dode laten vallen, en zo nu en dan voorraden laten verdwijnen, of verwondingen aanbrengen. Dat moest het moreel wel laten dalen. “Dankuwel voor de nuttige informatie.” zei Lucio braaf. Smo beantwoorde dit met een aai over zijn bol en een “Voor actieve leerlingen doe ik dat graag.” En daarna opende de lift om alle tributen naar buiten te laten. Het was een wonder, zelfs Are had de waarde van deze laatste training in kunnen zien, en was op tijd gekomen. Die had zich dus helemaal niet verslapen, maar was gewoon bang voor Lucio’s reactie, ook nu keek ze hem niet aan, en ontweek ze ieder contact met hem. Waarschijnlijk had Are haar vanmorgen nog een standje gegeven, en Lucio moest niet ontkennen dat hij het terecht vond. Smo begon aan zijn laatste speech: “Goedemorgen tributen, vandaag de laatste keer. Drieëntwintig van jullie zal ik niet meer terug zien, ééntje wel. Denk daar aan als je voor de laatste keer kunt trainen vandaag, laat het een push zijn om vandaag nog harder te werken dan normaal. Maar vergeet deze woorden ook niet als je in de Arena staat, wand daar telt het allemaal. Morgen verwacht ik jullie ’s morgens in de kantine, waar jullie kunnen lunchen, en dan één voor één je privésessie kunnen doen. De rest van de dag zijn jullie dan vrij, om je voor te bereiden op de Spelen. Aan het eind van de middag, ergens richting de avond, komen de uitslagen op de televisie. Daarna kan ik niets meer voor jullie betekenen, en zul je het zelf moeten doen. Ik wens jullie een hele goede laatste trainingsdag, en zet hem op!” Daarna wees Smo naar de trainingsplekken, en liet de tributen hun gang gaan. Lucio zette zijn blik op oneindig, om zo arrogant mogelijk langs de aapjes en de beroeps te lopen. Menig keek raar naar hem, alsof ze eerder hadden verwacht dat hij smekend op de knieën ging zitten, om ze te vragen om hem te sparen. Maar daar werkte Lucio niet aan mee, hij speelde het zoals hij het jong had geleerd. Hard tegenhard. Met een arrogante grijns op zijn gezicht verdween hij richting het onderdeel om strikken te zetten, daar zal hij eerst de basis aanleren, om voedsel te vangen. Na de lunch zou hij zich gaan focussen op valstrikken voor tributen, het liefst valstrikken die ook meteen een kanonschot zouden laten afvuren door het Capitool, ofterwijl een val die de desbetreffende tribuut zou vermoorden.

Bij de strikken training was niemand aanwezig behalve Lucio en de trainers, welke opgelucht waren dat toch iemand naar ze toe kwam. De laatste dagen waren er tributen heen gegaan vlak voor de lunch, en na de lunch niet meer teruggekomen. Nog niemand had het onderdeel afgesloten, en dat zou Lucio in zijn voordeel brengen. Hij wist nu zeker dat ook dit jaar niemand zou kiezen om strikken te laten zien tijdens de privésessies. Hij was nu de enige, en dat zou hem speciaal maken tijdens de privésessie. Dus lette hij goed op toen de trainer het hem voor deed, en deed hij zijn uiterste best om uiteindelijk aan het eind van de ochtend na veel oefenen van ene touwtje, paperclipje en stukje kaas een werkende muizenval te maken. Het touwtje bond hij vast aan het paperclipje, welke hij had verbogen zodat beide punten vooruit staken, het was nu een vierkan met een missende zijde, die in het midden een peuterig knoopje had, met een touwtje er aan. Het touwtje prikte hij door het kaasje heen, en deze knoopte hij er om heen. Nu werd er een klein hekje omheen gezet, zodat de muis niet kon ontsnappen, en de muis werd losgelaten. Zoals Lucio al had voorspeld, had de muis geen enkel begrip van logica, en begon deze het kaasje op te eten. Doordat deze het kaasje opat, eindigde het touwtje in zijn keel, waar deze vast kwam te zitten, en niet meer weg kon. De muis kende het gevoel niet, en zag het als gevaar. Daarom wou het beestje wegrennen, en draaide zich om. Dit was de klapper die Lucio had voorspeld, en toen het muisje probeerde om te draaien en te rennen, schoot het ijzertje door de spanning van het touwtje naar voren. Beide puntjes van het ijzerdraadje boorden zich in de ogen van de muis, en nog geen minuut later lag het beestje levenloos op de tafel. De trainer klapte in zijn handen van plezier, en Lucio voelde zich best trots. Als hij al met dit soort kleine voorwerpen een val kon maken, wat zouden de trainers hem dan kunnen leren als hij ze vroeg een echte val te maken. Hij kreeg nu nog een laatste opdracht, en dan zouden ze gaan lunchen. Deze zou wat moeilijker zijn. Op tafel stond nu een bonsai boompje, welke keurig gesnoeid was. Lucio moest een val maken, terwijl er schorpioenen hem probeerden te beletten. De schorpioenen die hem afleiden, en teven hem zeer deden, waren ook zijn doel. Hij moest zijn belagers proberen te vangen. Als hulmiddelen kreeg Lucio een elastiekje, een touwtje en een glas. In dat glas pasten precies alle Schorpioenen, en de schorpioenen moesten dood zijn, anders zou hij vanwege de simulatie ze niet kunnen eten omdat ze zouden aanvallen zodra de desbetreffende tribuut het glas zou oppakken. Meteen zag Lucio hier een potentiële valstrik voor tributen in, maar hij zou dat nog even voor zichzelf houden. Nu moest hij leren om voedsel te vergaren. Met zijn handen, de schorpioenbeten ontwijkend, trok hij takjes van de bonsai af. Het voordeel van bonsai hout was dat het ondanks de kleine afmeting supersterk hout was. De houtjes schaafde hij aan de zijkant van het boompje scherp. Met het touwtje bond hij ze om de centimeter aan elkaar vast, en bevestigde het elastiekje aan het begin van het touw. Aan het eind van het touw eindigde het glas, terwijl Lucio berekende op hoeveel afstand het moest zijn. Toen hij eindelijk het glas vast had, moest hij gouw zijn hand terugtrekken om een beet te ontwijken. Uiteindelijk was de val klaar, en zette Lucio het glas neer. De takjes bungelden vrolijk aan het touw. Schorpioenen aten al te graag maar blaadjes, dus plukte Lucio er wat en deed deze in het liggende elastiekje. De eerste schorpioen zag het en begon de bladeren in zijn bek te stoppen. Toen de bladeren op waren, liep de schorpioen weg. Daarmee trok hij met een pootje het elastiekje mee, en toen deze knapte schoot het naar achter. Hierdoor werden de takjes naar voren geschoten, en het glas kwam helemaal aan het einde er achter aan. Een aantal bloedspatten vlogen omhoog, toen de takjes door de zwakke delen gingen van de schorpioenen, door de nauwe berekening kwam bij iedere schorpioen een takje in een oog of buik. En daarna viel het glas over de schorpioenen heen. “Nog even een uurtje wachten, en je hebt doodgebloede gevangen schorpioenen.” Lucio was blij met zijn vindingsrijkheid die hij geworven had door al zijn kleine uitvindingen, het was één van zijn talenten wat niet meer getraint hoefde te worden, en waar hij toch gebruik van kon maken. De trainer klapte weer verrukt in zijn handen van plezier, en ruimde de troep bij elkaar. Smo was ook nog even komen kijken, en keek ook vol verbazing naar Lucio. “Lucio, zijn er ook onderwerpen waar je niet goed in bent?” vroeg de hoofdtrainer. Lucio formuleerde zijn reactie hier op zorgvuldig, om zo de juiste informatie door te geven. “Ik heb zo mijn moeite met strategieën bedenken over een lange periode, maar gelukkig kun je hier ruim van tevoren over nadenken, en heb ik dus bij verschillende al om hup kunnen vragen. En verder moet ik het niet hebben van mijn snelheid qua rennen, maar omdat dat niet snel zou veranderen, en al helemaal niet in drie trainingsdagen, probeer ik het te compenseren met andere onderdelen. Smo knikte goedkeurend om zijn antwoord, en draaide zich daarna om naar de trainingszaal. Lucio keek over zijn schouder mee, en zag menig tribuut bij boogschieten staan, alleen kwamen ze niet tot de shotgun, omdat ze niet goed konden richten. Lucio moest er stiekem om lachen, het feit dat iedereen wilde wat hij al gedaan had, en keek daarna Smo aan. “Beste tributen, het is tijd voor lunch!” En daarna liep elke tribuut naar de kantine toe. Waar dit keer alleen maar Capitoolsbroodjes stonden, terwijl Smo mompelde tegen Lucio dat ze maar eens tevreden moesten zijn met het Capitool. Lucio schoot in de lach, en alle tributen keken hem vuil aan toen hij een vol bord broodjes pakte, en er geen moeite mee had dat hij die luxe allemaal mocht opeten. Heerlijke broodjes, dat zeker!

De lunch bracht verder geen spannends, op het feit na dat iedereen met een geërgerd gezicht zat te eten, terwijl Lucio wel kon genieten van het eten. Hij had nu besloten het spelletje de hele tijd door te spelen, voor zover ze nog tijd samen hadden. Maar niemand zou merken dat hij bezweken was onder de druk van twee bonden. Één ding was zeker, of het nou zijn schuld zou zijn of niet, Are zou sterven bij de strijd om de Hoorn des Overvloeds. De Hoorn was een groot goudkleurige hoorn, die elk jaar in het midden van de Arena geplant werd, gevuld met alle hulpmiddelen die hij nodig zou hebben. Correctie: Die elke tribuut nodig had. Er werden vaak als het rustig werd in de Arena festiviteiten georganiseerd, tenminste het Capitool noemde het festiviteiten. Voor de tributen kwam het er dan meestal op neer dat de hoorn vol zat met nieuwe spullen, en dat er voor elke tribuut een voorwerp lag wat hij of zij het zwaarst nodig had. Iedereen zou zijn eigen tasje dan kunnen pakken, en verdwijnen, dat gebeurde echter nooit. Omdat het altijd dure en levensreddende spullen waren, hadden tributen er nogal een handje van om ook elkaars spullen te pakken. Het eindigde vrijwel altijd in een waar slachtveld, waarbij de tributen gehalveerd werden. Maar in het begin was het slachtveld altijd groter, omdat er meer tributen waren en er de grootste voorraad aanwezig was. Het was meestal ook de enige grote voorraad die aanwezig zou zijn, dus om te voorkomen dat je doodging aan honger moest je wel vechten daar als het jagen je niet goed afging. Lucio zou Are bij dat eerste gevecht om de Hoorn vermoorden, of ze nou de strijd in ging of dat ze vluchtte, met welk wapen dan ook, en zelfs met zijn blote handen als hij het moest. Zijn haat was onderhand zo groot geworden voor de meid, dat hij haar bloed wel kon drinken. Niet letterlijk natuurlijk, dat was ooit eens in één van de Spelen gebeurt, een tribuut at een net vermoorde tribuut om niet te sterven aan honger. Het Capitool heeft hem toen neergeschoten. Lucio vond de scene gruwelijk, en geniaal. Maar niet de moeite waard om na te spelen, aangezien hij het liefst levend uit de Arena kwam. De lunch was afgelopen, en Lucio schudde zichzelf uit zijn overpeinzingen, tijd om de trainer van strikken weer om hulp te vragen, en dit keer om een uitdaging te vragen waarbij hij de andere tributen kon vermoorden.

De trainer schrok lichtelijk van zijn vraag, omdat hij nog nooit zo’n vraag had gehad. Maar begreep de vraag, en speelde er op in. Smo moest langskomen om goedkeuring te geven voor een bepaalde techniek, en toen Smo weg was begreep Lucio waarom. Op de lege plek die altijd gebruikt werd voor het worstelen was nu een stukje bos te zien, niet zomaar bos maar tropisch regenwoud. En daardoorheen liep nu een ijzeren robot, met een beeldscherm die aangaf hoeveel de gesimuleerde tribuut nog had aan gezondheid. De teller gaf nu ongeveer 85% aan, dus dit simuleerde de Spelen vlak na het gevecht bij de hoorn. Dit zou een beroeps kunnen zijn, omdat die altijd met lichte schrammen uit dat gevecht kwamen. Hij ging zitten tegen een boom, en viel gesimuleerd in slaap. De trainer gaf hem een duwtje, en Lucio liep de simulatie in. Hij moest snel en zacht te werk gaan, maar zijn brein maakte overuren. Hij analyseerde de omgeving, en vond lianen aan zijn linkerkant en grote bomen aan de rechterkant. Toen hij lianen wou plukken kwam hij achter het volgende verrassinkje, een leeuw aan de linkerkant die hij net op tijd zag. Rustig verzamelde hij de lianen, en greep wat takken bij de bomen weg. Daarmee bouwde hij een stevig maar kwetsbaar hokje om de gesimuleerde tribuut heen, en bond het in elkaar met grote stukken liaan. Lucio had deze theorie doordacht, en was de slapende tribuut zeven zetten vooruit. Hij bond het stevigste lianen duo tussen het hokje en een grote tak er boven, en op die tak legde hij een grote steen. Daarna klom hij hoog in de lianen, en gaf de leeuw een por met een stok. Die zag Lucio niet, maar rende de kant van het porren op. Door het gebrul wekte de gesimuleerde tribuut, en deze raakte compleet in paniek door de naderende leeuw. De hysterische tribuut begon met zijn handen het kooitje uit elkaar te meppen, wat wonderbaarlijk op de kwetsbare plekken heel makkelijk ging. De kooi brak af, en daardoor veerde hij van de tribuut af door middel van de liaan die aan de tak er boven zat. De tribuut was door de paniek van de naderende leeuw vergeten naar boven te kijken, en het laatste wat hij zag was een grote steen die van boven recht op hem af naderde. De steen raakte het hoofd, en met een duidelijke “pok!” knalde de steen op het hoofd van de tribuut. Deze viel op de grond en de omgeving met leeuw verdween. Op het scherm van de robot stond nu te lezen: ‘DOODSOORZAAK: GEBROKEN SCHEDEL’ En de trainer klapte onder de indruk. Smo had het tavereel ook bekeken, en keek duidelijk trots weer rond. De tributen begonnen zich nu af te vragen of gericht vechten op Lucio wel zo slim was, als hij een slapende beroeps al neer kon krijgen zonder een wapen, zouden ze dan wel eens kunnen slapen in de Arena? Niemand zou meer kunnen slapen, omdat ze allemaal in zo’n zieke grap van een valstrik konden eidigen als ze het Lucio moeilijk maakten. Zo deed Lucio nog een aantal simulaties, die steeds een andere omgeving hadden. Het doel was duidelijk, dood je tegenstander zonder wapen. Zo verbrandde hij het hoofd van zijn tegenstander in een vulkaan, doorstak het met een stuk ijzer op de Noordpool, en tot slot brak hij de nek van zijn tegenstander in een speeltuin. Na deze laatste luidde Smo het einde in. “Dit was het dan, meer kan ik niet voor jullie betekenen. Ik zie jullie morgen bij de privésessies, en geniet van je nachtrust.” Daarna draaide iedereen om, maar de lift was verdwenen! Onder luid gelach van zijn valstrikken coach, en Smo haalde Lucio een deken beschilderd in de kleuren van de muur voor de lift weg, stapte in, en liet de rest van de tributen achter terwijl deze hem boos door het raampje aankeken.

Truffel en Doloris lagen in een deuk toen ze hoorden wat voor een grap Lucio had uitgehaald met de deur van de lift. Doloris was langsgekomen om Lucio succes te wensen met zijn privésessie, en natuurlijk ook om te blijven slapen. Lucio had eerst zijn excuses aangeboden voor de vorige nacht, dat Doloris onder zijn gedrag moest lijden. Maar Doloris begreep het allemaal wel, en was zelfs heel begripvol. Volgens hem moesten de emoties er gewoon eens een keer uit, en kon Lucio hierdoor alleen maar met een emotionele schone lei beginnen. Verder werd er niet meer over gesproken, en werd het best gezellig. Are kwam met al haar kilheid binnen, maar toen die naar haar kamer was gegaan was de gezelligheid meteen weer terug. Ze speelden een aantal kaartspelletjes, onder invloed van frisdrank. Alcohol werd er vanavond niet geschonken omdat Lucio morgen fit moest zijn en niets had aan een kater. Maar ook zonder alcohol werd de avond zeer gezellig, maar door alle drukte duurde het niet lang tot Lucio en Doloris de kamer verlieten, en de slaapkamer opzochten. Samen.

De deur was nog geen minuut op slot of Doloris stak van wal. “Lucio, ik wil niet dat je.. verkeerd van me denkt. Ik wil echt niet dat.. dat.. zo mag je niet van me denken.” Lucio, die een zoen had verwacht, keek verbaasd naar Doloris, en er schoten verschillende scenario’s door zijn hoof. Doloris was vreemdgegaan, wou het kapot maken tussen hun, moest hem niet of had een spelletje gespeeld? “Wat bedoel je? Doloris? Huh?” Doloris keek hem aan, met het schaamrood op zijn wangen. “I-.. Ik hoop niet dat je denkt dat ik je alleen maar wil om de dirty stuff, maar ik kan het gewoon niet laten.” En voor Lucio het wist had Doloris hem vast, met één arm om hem heen, en de andere onder zijn shirt. Hun lippen raakten elkaar, en zijn hand ging langs de lijntjes die de buikspieren hadden achtergelaten na de trainingsdagen. Welgeteld waren het acht blokjes, en Lucio merkte dat het een heuse turn on was voor Doloris. Deze zoende hem steeds weelderiger bij elk blokje waar hij uitgebreid eens langsging. De hand verdween naar boven, en lag vlak op zijn borst. Zo omarmt legde Doloris Lucio op het bed neer, en zoende hem daar verder.

Eerst verdween zijn shirt van zijn lichaam, ondertussen zijn tong beroerd laten worden door die van Doloris. Hij trok de knoopjes van Doloris zijn bloesje los, en liet deze openstaan. Het gaf Doloris meteen een stoerdere look. Doloris stopte even, en liet Lucio even liggen. Hij reikte omhoog, waardoor zijn spieren uitkwamen, en hij klapte in zijn handen. Door de automaat ingesteld verdwenen alle felle lampen, en gingen overal kaarsjes aan. Nu waren de contouren, en de belichtte delen van beide jongens te zien. In het licht verlicht leek de tatoeage van de draak op Doloris zijn wang wel tot leven te worden. Even was Lucio weer afgeleid, tot Doloris, die een luchtje op had met een sterke vlammengeur, weer tegen hem aan kwam liggen, en zijn bovenlijf overal streelde. Ondertussen werd er weer hevig gezoend, en door de kaarsen leek het alsof er letterlijk de vonken afspatten. Doloris was een goede minnaar, ervaren, en daardoor wist hij alle subtiliteit er in te brengen. Lucio waardeerde dat ten zeerste, aangezien hij hier nog steeds aan moest wennen, vandaar dat de drempel voor hem steeds lager werd, en hij ook makkelijk de handelingen durfde te beantwoorden. De zoenen werden teruggezoend, en de strelen werden teruggegeven. Hier kon Lucio wel eeuwen mee bezig zijn, maar hij wist ook wel dat niemand dat geduld had. Het werd tijd om Doloris wat terug te geven, Lucio was van de soft kant, en Doloris wou wat van het echte werk zien. Dat kwam in perfect balans door het met elkaar af te wisselen. Hij kon merken dat Doloris het ten zeerste respecteerde als hij initiatief nam, dus begon Lucio te rommelen aan de rist en broekriem van Doloris. Hiervan werd Doloris een stuk wilder in het zoenen, en Lucio moest toegeven dat hij dit helemaal niet verkeerd vond. Toen de riem af was, en de broekrits af, begon Doloris hetzelfde terug te doen. Door middel van strelen en het openen van de broek af te wisselen, zorgde hij er voor dat het nog steeds een supergoed gevoel gaf aan Lucio. De seks met Doloris was passioneel, en er zat veel liefde in. Dat werd afgewisseld met af en toe een ruwe scene, waarbij Lucio zijn stoutste dromen overtrof. Maar hij liet het maar zo, hij genoot, Doloris genoot, en het was een nacht om niet snel te vergeten.

De volgende ochtend was de kramp die hij de vorige keer had gevoeld al stukken minder, en Lucio voelde zich dan al veel minder katerig dan de vorige keer. Toch sprong hij onder een warme douche, omdat dat zijn kleine krampjes zou genezen, Doloris werd nu ook wakker, en kwam er gezellig bij onderstaan. Dat was het voordeel van de cabines van het Capitool. Ze waren bijna groot genoeg om vier mensen tegelijk te douchen, dus met z’n tweeën hadden ze tijd genoeg. Toch stond Doloris tegen hem aan, en Lucio kon het grote mannenlijf achter hem van top tot teen tegen zijn rug aan voelen. “Vannacht was echt speciaal, het voelde zo goed.” Mompelde Lucio met het schaamrood op zijn wangen. Doloris keek hem aan, en was eerst vertederd over Lucio’s preutsheid. “Ja dat was het, en jij kunt er maar al te van genieten he! We zouden het nog een keer kunnen doen. Maar dan wil ik eerst een bevestiging van je horen. Als je dat durft.” En Doloris vergat zeker niet te lachen, hij zat maar te dollen met Lucio, maar het was dan ook wel heel schattig om te zien dat de jongen begon te hakkelen door zijn schaamte. “G- Ge.. Genieten? N- No.. Nog een keer? Eh- Eh-.. Ja!” En daarna had hij het schaamrood van zijn kin tot zijn voorhoofd staan, maar veel tijd om zich te schamen had hij niet. Nu hij al eenmaal naakt tegen zijn vriend aan stond, waren diens handen in een rap tempo overal, van zijn buik tot zijn billen, van zijn schaamstreek tot zijn rug. Al snel merkte Lucio dat zijn lichaam dit zeker nog wel een keer kon, en deden ze het onder de douche. Deze vrijpartij was rustiger, om het lichaam niet te overspannen na al een actieve nacht. Lucio genoot van de rust, en was dan al snel tevreden.

Ze droogden zich af, en kleden zich aan. Nu alle opwindende dingen waren afgelopen, besefte Lucio opeens dat zijn privésessie vandaag was. En hij dus eerst een vrije ochten had! Maar eerst kwam Doloris met een verassing. “Ik heb een cadeautje, bij de privésessies zijn ze niet verplicht dus mag ik er één voor je maken, ben er druk mee geweest vandaar dat ik er een paar dagen niet was.” Lucio keek naar het zojuist overhandigde bundel kleren, en zag een prachtig trainingspak. Het was zwart, en over de schouders en benen liepen drie strepen. Alle drie stonden ze voor een kleur haar wat hij in het Capitool had laten zien. Zijn originele haarkleur die de meest voorste streep betrof, het donkerblond, zijn tweede haarkleur die de middelste streep had, pornoblond, en zijn derde haarkleur die hij nu had door het ongelukje in de douche had de achterste streep, lichtoranje. Het was supergaaf, en stond voor zijn uiterlijk wat hij had gehad in het Capitool. Lucio was zeer tevreden, en trok er dan ook een feloranje bijpassende boxershort onder aan. Daarna openden ze de deur voor het ontbijt in de woonkamer met Truffel. Een gil van enthousiasme was te horen toen Truffel zijn trainingspak zag.

Ter verandering was Are aan tafel gekomen bij het ontbijt, maar het gesprek werd gevoerd door de andere drie. Ze was er, at en was stil. Een echte aanwinst was ze niet aan tafel, en Lucio vroeg zich af waarom ze zich niet gewoon opsloot op haar kamer. Tot Are haar thee inschonk, toen besefte hij wat er aan de hand was met Are. De theekan schudde vrijwel constant in haar hand, en toen hij goed keek kwam hij er achter dat het niet de theepot was, maar de hand van Are die de sierlijk zilveren kan vasthield. Are was zenuwachtig en had afleiding nodig! Lucio had last van gezonde spanningen, maar Are had het zwaar te pakken. Haar hand was gewoonweg niet stil te houden, hoe wou ze dat gaan doen tijdens de sessie? Een secure privésessie was toch niet te doen met trillende handen? In ieder geval niet in het plan wat Lucio had voor de sessie. Hij had een aantal dingen door Truffel laten doorgeven aan de spelmakers, decor, simulaties en voorwerpen die hij nodig had. Hij zou drie situaties doen, twee gerepeteerde en één door de Hoofdspelmaker bedachte. Deze optie had Lucio de Hoofdspelmaker gegeven, om meer indruk te maken. Als hij zelf valstrik en schieten kon combineren in een situatie van de Hoofdspelmaker, dan zou hij het cijfer een aantal punten kunnen opkrikken niet waar? Het ontbijt verliep gladjes, er kwamen complimenten over het pak van Lucio, en daar kwam dan het enige moment waarbij gecommuniceerd werd naar Are. Truffel nam het woord, en sprak op een afwijzende toon die geen tegenspraak accepteerde. “Are, dat je het even weet. Fradzil laat het afweten, hij heeft me precies uitgelegd waar je mee hebt staan dreigen als hij jou je zin niet gaf, en ik moet zeggen dat je me nog meer hebt teleurgesteld dan je ooit hebt gedaan. Fradzil krijgt uitbetaald, maar hij zou niets meer ontwerpen voor jou, hij is nu bezig met Lucio. Speciale stoffen voor het pak voor de Arena, maar jij mag je eigen kleren uitzoeken als je de Arena in gaat. Wij bieden je geen hulp meer aan. Je kunt na het ontbijt naar je kamer gaan, en daar wachten tot je naar beneden mag voor je privésessie. Dit hebben we nog nooit hoeven doen bij een tribuut, maar jouw gedrag vraagt er gewoon om.” En daarmee was het contact met Are afgelopen, en ging Truffel verder met het ondervragen van Doloris over het pak wat Lucio kreeg voor de Arena. Lucio deed ook al de hele ochtend zijn best om het uit Doloris te krijgen, maar deze wilde maar geen woord vrijgeven over de kleding die hij aan het ontwerpen was. De tributen mochten dit jaar kleren van hun stylist dragen tijdens de Spelen, als deze door de superstrenge kledingsvoorschriften kwamen. De kleren zouden vanavond een finishing touch krijgen, en daarna naar de keuring gaan. Als ze er doorheen kwamen, zou Lucio ze zien wanneer hij bijna bij de spelen was, als ze niet doorkwamen had Doloris een tweede plan die al door de keuring heen was gekomen. Dat was goed zittende kleding, maar verder niets speciaals. Met de kleding die Doloris nu had was iets speciaals, en Lucio zou weten wat dat was als ze door de keuring kwamen. De tafel werd afgeruimd door Avoxen, en Are verdween zwijgend naar haar kamer. Ondertussen gingen Lucio, Doloris en Truffel nog een potje kaarten, om de spanning voor Lucio er af te halen.

Na een aantal potjes gespeeld te hebben was het dan nu wel eindelijk tijd voor Lucio om te vertrekken naar de Kantine van de trainingsruimte. Van Doloris kreeg hij een innige knuffel, en Truffel omhelsde hem met alle moederlijkheid die ze had. Beide zeiden hem succes, en Lucio stapte de lift in. De verdiepingen gleden omlaag, en eenmaal beneden aangekomen te zijn was de trainingshal leeg. Lucio kreeg via een briefje op de muur door dat hij meteen naar de kantine moest lopen. Are verscheen achter hem, en liep al shakend naar de kantine. De ‘tribune’ voor de spelmakers was nog leeg, die zal pas gevuld worden als de sessies daadwerkelijk begonnen waren. Nu hing er nog een groot doek omheen, en waren de attributen voor de sessies nog op de oude plek gevestigd. Als er straks geluncht werd, zouden Avoxen alles om moeten bouwen, en tussen de sessie zou dit werk ook door hen gedaan worden. Zo zou elke tribuut zich volledig kunnen focussen op zijn of haar sessie, en hoefden ze niet eerst alles klaar te zetten. Lucio verdween de kantine in, nu hij wist dat er niets interessants te vinden was in de trainingshal. In de kantine zaten alle tributen, en Smo was net opgestaan om de Spelmakers mee te delen dat de tributen aanwezig waren, en het bijna tijd was. Hij deelde de tributen mee dat ze konden gaan eten nu, en verliet daarna de kantine. Lucio pakte wat broodjes, en de kantine bezat een doodse stilte nu. Hoe stoer of groot iemand ook was, dit was wel echt een moment waarbij de zenuwen de overhand kregen op je gedrag. Iedereen zat in stilte broodjes in zijn of haar mond te proppen zonder verder nog aandacht te geven aan de andere tributen die er waren. Na menig momenten, zodat iedereen de tijd kreeg om fatsoenlijk te eten, werd de eerste tribuut opgehaald. Ze telden de Districten op, en dames gingen voor. Dus eerst het meisje uit District 1, dan de jongen, Dan het meisje uit district 2, en dan de jongen. Zo gingen ze dan door tot iedereen was geweest. Lucio was blij dat hij niet in District 12 zat, dan had hij namelijk wel tot vanavond hier nog beneden. Een sessie duurde namelijk gemiddeld een kwartier, en het ombouwen nam bijna even veel tijd in beslag. Dat was dus gemiddeld een uur per District, en de laatste van District 12 zou rond half elf ’s avonds pas aan de beurt zijn. Dat betekende dat die zich de gehele tijd moest vermaken in de kantine. Lucio wist wel zeker dat hij daar echt geen geduld voor zou hebben.

De eerste tribuut kwam niet terug, maar de volgende werd omgeroepen via een kleine intercom boven in de hoek van de kantine. En zo werd de groep die nog in de kantine zat steeds kleiner. De spanning in de kantine was nog steeds om te snijden, en ondanks dat er nu al drie tributen waren geweest, was nog niemand in staat geweest om een woord te zeggen. Lucio belsloot dat hij met het uur dat hij nog had beter iets nuttigs kon doen, in plaats van hier in stilte te zitten wachten tot hij aan de beurt was. Hij stond op, en meteen draaide iedereen zijn hoofd en ogen in zijn richting. Alsof ze allemaal wouden zeggen dat hij moest gaan zitten. Lucio keek ze allemaal even aan met een blik die op moord stond. Waarom zou hij net zo kinderachtig zitten doen als zij hier? Iedereen die een blik van hem had gekregen keek al snel weer naar zijn schoenen. Terecht. Lucio trok zijn vest en shirt uit, zodat deze niet onder het zweet kwamen te zitten, en ging op de grond liggen. Het enige geluid kwam nu van zijn situps, en het gepuf en gehijg wat daarbij kwam. Zijn spiermassa op zijn buik was groot genoeg, en hij had de blokjes, brede armen en gespierde borsten allang, maar hij moest gewoon iets hebben om de tijd te doden. Menig tribuut keek hem nu aan met een bange blik, waarschijnlijk beseffend dat ze hiertegenover in de Arena stonden. Morgen. De vierde tribuut werd nu geroepen, hierna alleen nog Are en dan was het de beurt aan Lucio. Hij veranderde van houding, en begon nu pushups te doen, en bij elke keer dat hij op het hoogste punt kwam maakte hij een klein sprongetje op zijn armen, en klapte in zijn handen. Nu werd de stilte helemaal verstoord, maar verbazingwekkend was er nog steeds niemand die iets durfde te vertellen. Hierdoor leek het geklap van Lucio alleen nog maar een afgrijselijk geluid. Weer een halfuur later. Nu was het Are’s beurt, en tijd voor Lucio om zichzelf op te knappen. Hij liep naar de toiletten die grensden aan de kantine, en pakte daar papieren doekjes. Normaal kon je daar je handen mee afdrogen, maar Lucio veegde daarmee het zweet van zijn lichaam. Hij trok zijn shirt en vest weer aan en liep naar de spiegel boven de wasbak. Daar perfectioneerde hij zijn haar nog even, wat dit keer nog dichter leek dan normaal. Zijn haar was door alle verzorging die het kreeg vriendelijk verdikt, en nu was er niet eens meer doorheen te kijken. Lucio vond het geweldig! Nu was zijn oog helemaal niet meer te zien, en werd hij nog een stuk opstandiger in uiterlijk dan dat hij al was. Tijd voor zijn sessie, en hij had er best zin in nu ook. Hij liep de kantine weer in, en zag dat deze nog steeds onveranderd was. In stilte keek iedereen voor zich uit, en niemand durfde zich te bewegen. Waren dit de strijders waar Lucio het morgen tegenop moest nemen? Ze zagen er nu meer uit alsof ze elk moment in elkaar konden storten van alleen al hun eigen doodsangsten. Dit kon je toch niet menen? En toen hij er net iets van wou zeggen, riep de intercom: ”Lucio Grande District 3. Ik herhaal: Lucio Grande District 3” Het was tijd. Hij draaide zich om, en met een gemompelde ‘‘sukkels’’ verdween hij door de kantinedeur. Dit was de laatste keer dat de anderen hem zagen voordat hij ze zal proberen te vermoorden, en zelf op hun laatste ontmoeting voor de Spelen had Lucio indruk gemaakt.

De privésessie

Lucio stapte de o zo vertrouwde trainingsruimte in, en verbaasde zich over het uiterlijk van deze. Alle ramen waren verduisterd, en er schenen rode en oranje lichten. Dit bracht een soort geheime sfeer mee, en veroorzaakte verwarring in het brein van Lucio. Waarschijnlijk was dit ook alleen maar de bedoeling, om te kijken hoe tributen op andere omgevingen reageerde. Dus meteen ten goede van zijn cijfer rechte Lucio zijn rug en keek eens goed rond om te observeren hoe alles er uit zag. Overduidelijk, er waren twee scenario’s die hem heel erg bekend voor kwamen. Die had hij beoefend, maar de derde had nu nog een groot verduisterende deken over zich heen liggen. Die zou Lucio pas onthuld worden als hij de andere twee had gepresenteerd aan de spelmakers. Obviously waren de spelmakers ongeïnteresseerd bezig met het eten van een watermeloen van formaatje skippybal. Maar Lucio maakte het niet uit, als ze maar aan het opletten waren als hij presenteerde wat hij gemaakt had. Dus meteen stapte hij de eerste situatie. Een spelmaker die er uit zag alsof hij net van school kwam, lette wel nauwlettend op. Waarschijnlijk had Smo kunnen laten doordringen tot het broekie dat Lucio uitspatte in de trainingen. De eerste situatie was de eerst geoefende, maar dan in het enorm. De spelmakers hadden mutilanten gemaakt van de schorpioenen. Mutilanten waren beesten met een opmerkelijk verschil in tegenstelling tot hun originele vorm. Deze schorpioenen waren bijvoorbeeld een meter hoog, en een meter lang. Ze waren zo ongeveer vijftienhonderd keer zo groot dan hun origineel. Daar stond een grote eik, en lag een enorm elastiek. Deze situatie had Lucio uitgekozen om te laten zien dat hij goed was in het vangen van voedsel met strikken. Toen de spelmakers zagen dat het onderdeel strikken aan ze werd gepresenteerd waren ze opeens allemaal meer geïnteresseerd in Lucio dan de skippy-watermeloen. Gespannen keken ze toe hoe Lucio al ontwijkend de boom snoeide met krachtige slagen en trappen. De takken werden op dezelfde manier gebruikt als de kleine stokjes bij de kleine schorpioenen tijdens de training. Ook deze schorpioenen aten de bladeren, verstrikte in het elastiek, en werden doorboord door grote takken. Het was zijn training maar dan vergroot. Toen de schorpioenen allemaal dood op de grond lagen, keken de spelmakers allemaal verbaasd op. Iemand uit District 3 die hun mutilant afmaakte zonder daar zelf verwond bij te worden? Dat was een wonder! Lucio genoot van de verbaasde blikken, maar het was nu tijd voor situatie twee.

In de tweede situatie werd hij in een meer gedropt. Nu waren de spelmakers geïnteresseerd van begin tot eind, en durfde niemand meer te eten van de skippy-watermeloen, bang om iets te missen. Lucio stond in het meer, waar het water tot zijn knieën stond, en bewoog naar het riet. Eerst moest hij oriënteren waar zijn tegenstander was. Daar! Midden in het meer stond een robot, deze stelde in de simulatie een vissende tribuut voor. Lucio bewoog wat naar achter, en begon achter zich te zoeken naar de tas met hulpmiddelen. Daar! In deze situatie zou hij een sikkel krijgen, die hij uit de tas viste die hij gevonden had. Daarmee begon hij riet onder water weg te snijden, boven de watergrens zou het knappend geluid gemaakt hebben, maar nu werd door het water het geluid gedimd. Daardoor hoorde de gesimuleerde visserstribuut niets, en Lucio kon zonder problemen een flinke hoeveelheid aan riet afsnijden. Hij bekeek het riet wat hij nu had, en sorteerde het. Er zat één sterke stengel bij, welke hij nu op lengte sneed van dertig centimeter. De rest van de rietstengels zou een andere werking krijgen. Vier van de stengels werden op een kleine verhoging van de bodem gelegd, zo staken ze, schuin op de tribuut gericht, net iets boven het water. Nu stopte hij die vier buizen vol met kleine splinters, en legde een klein stuk aan leidingen aan to achter de tribuut. Lucio moest heel zacht lopen, zodat deze nergens last van zou hebben. Nu het volgende hulpmiddel. Uit de tas graaide hij een viertal ballonnen, en wat plakband. Hij blies de ballonnen op, en bracht ze met de goede verhouding lucht aan een buisje, en bevestigde deze aan de leidingen. Er was nu een perfecte balans in druk, maar zou daar iets aan veranderen, dan zou de druk ergens naar buiten willen. De rietstengels waren uit één deel gemaakt, en best stevig. Dus barten deden ze niet, terwijl de splinters vrij los zaten. De stevigste buis had Lucio gehouden om handmatig te kunnen gebruiken als het nog niet afgemaakt was door zijn valstrik. Nu gaf hij de gesimuleerde tribuut een klap tegen zijn been en deze was afgeleid. Lucio sprong over de plek waar van hij wist dat de ballonnen lagen, en ging door zijn hurken. De gesimuleerde tribuut, die ingesteld stond op menselijke reacties, trok een mes, en rende op Lucio af. Alleen wist deze niet waar de ballonnen waren, en trapte op ze allemaal tegelijk. De druk werd te hoog, en de splinters schoten uit de schuinstaande buizen. Het eerste groepje splinters raakte het voorhoofd van de tribuut, waar ze nu griezelig uit staken, terwijl de tweede groep zich in de zij boorde. De derde groep miste doel, en de vierde staken uit de buik. Mooi, de simulatie gaf aan dat de pijn onmenselijk was, en stortte neer. De tribuut zou nog leven, maar daar had Lucio zijn eigen oplossing voor. Hij pakte de stevige buis, en de sikkel. Hij stopte het handvat van de sikkel in de voorkant van de buis, en blies op z’n harst aan de achterkant. De sikkel schoot er flauw uit, en sneed de keel van de tribuut door. De simulatie stopte, en de omgeving verdween. Er lag nu alleen nog een robot voor Lucio’s voeten met de tekst: DOODSOORZAAK: DOORGESNEDEN KEEL op het scherm. Lucio had ook deze gehaald, de spelmakers keken hem dan ook verrast aan. Nu was het tijd voor improvisatie. De derde omgeving, gedesigned door de spelmakers, en onwetendheid voor Lucio. Het doek werd opgetild, en Lucio’s mond maakte een perfecte o vorm. Een schrikkreetje ontsnapte zijn mond, en zijn brein begon al overuren te draaien om zo snel mogelijk een oplossing te vinden.

Voor zich zag Lucio twee zandpaadjes, de ene had een rugzak, de ander een tweekoppige slang. De tweekoppige slang was een mutilant van een wurgslag, dat was te zien aan de over ontwikkelde spieren die het beest bezat. De tongen en giftanden stonden razend in de lucht, en het beest zat te wachten tot het een hap kon nemen. Lucio moest wel eerst de rugzak hebben, aangezien daar zijn hulpmiddelen zouden liggen. Hij sloeg dus het linkerpaadje in, en pakte de rugzak op. Toen hij deze opende, lag er alleen een tekening van een oude zeemans strop, en een shotgun met camera. Lucio controleerde de tas, en vond alleen nog een doosje kogels. Toen hij het geweer wou laden, weigerde deze open te gaan. Het enige wat Lucio kon zien, was een inscriptie die gegraveerd stond in de lange loop van het geweer. Er stond: ‘Maak de strop, film hem dan, wees schietklaar.’ Meteen was het Lucio duidelijk wat hij moest. De spelmakers moesten deze opdracht dan ook meteen levensgevaarlijk maken. Gelukkig wist Lucio dan wel, dat ze er niets aan hadden dat hij zou sterven tijdens zijn sessie, en ze wel een 24e tribuut moesten hebben, ze zouden hem dus niet dood laten gaan. Dus vol frisse moed, sprong hij nu het rechter pad in, waar de tweekoppige mutilant hem al stond op te wachten. Hij sprong bovenop het grote beest zijn linkerkop, welke meteen uit zijn dak ging. Beide koppen achtervolgden Lucio toen hij van kop naar kop sprong in een bepaalde vorm. De slang merkte echter niets, en bleef maar toehappen. Op gegeven moment sprong Lucio er af, en rende hij een stuk verder. De slang probeerde te volgen, maar zat vast! Lucio had perfect een strop gemaakt van de twee nekken met koppen er aan, en had er zo voor gezorgd de mutiant te belemmeren in bewegingsvrijheid. Met de shotgun richtte hij de camera op de mutilant, en de kamer van het geweer klikte open. Meteen verscheen er een elektrische kooi om de omgeving, natuurlijk veiligheid. Zoveel kogels als er in paste drukte hij er in, en laadde twee kogels in de kamer. Een klik van de trekker zij genoeg, en het eerste hoofd knalde in stukken. Nog voordat het andere hoofd los kon komen van de loshangende nek, knalde dit hoofd ook uit elkaar door een tweede keer dat de trekker over werd gehaald. Lucio had deze ook gehaald. De omgeving verdween, en op dat moment besefte Lucio pas weer dat hij bekeken was de gehele sessie. De Spelmakers bedankten hem, en stuurden hem weg. Lucio stapte in de lift, en verdween naar boven.

De uitslag
De rest van de dag had Lucio zenuwachtig door het appartement staan struinen, Are was op haar kamer. Truffel vertelde dat Are huilend binnen was gekomen, en naar haar kamer rende. Beiden concludeerden daaruit dat Are haar sessie verpest zou hebben. Wat stiekem Lucio blijer maakte dan eerlijk was. Doloris kwam nu ook langs, angezien die de uitslag met hun mee zou kijken. Hij zat steeds aan het bureau te werken wat hij speciaal had laten neerzetten door een Avox, maar steeds als Lucio op stond, bedekte Doloris het bureau met een doek en riep hij weer eens: “Het is een verrassing, je mag het nu nog niet weten!” Zijn pak voor de Arena, Lucio was gewoonweg bijna bang dat zijn pak te laat zou komen bij de keuring. Maar dat was een zorg voor Doloris, en op dit moment niet zijn zaak. Toen hij het uiteindelijk niet meer trok van de zenuwen, besefte hij hoeveel hij er naar snakte om gewoon even naar buiten te gaan. Hij was al in geen dagen meer buiten geweest, en toen Truffel hem vertelde dat er en elektrisch beveiligde kooi was met een balkon er in, vroeg hij ook meteen of hij er naar toe mocht. Doloris liep met hem mee, en het koppel stond samen buiten te genieten van het kleine balkonnetje. Doordat het balkon niet al te groot was zou geen omstander er raar van op kijken als de beide jongens tegen elkaar aan zouden staan, dus konden ze ongestoord op een awekward manier toch nog even genieten van elkaar. Doloris trok een pakje lavendel sigaretten uit zijn binnenzakje, en vroeg of Lucio er ook één wou. “Well, I never had one…” Doloris keek Lucio ongeloofwaardig aan, en stak hem meteen een sigaret toe zonder verder nog vragen te stellen. “Dan moet je er zeker één nemen” En hij haalde een klein draakje uit zijn broekzak. Het draakje was precies hetzelfde als de draak die op de wang van Doloris stond getatoeëerd, alleen dan zonder vuur. Daar bracht Doloris wel verandering in, hij drukte op een vleugel, en uit de muil van het draakje kwam een oranje vlammetje. “Oke, peuk er in houden en dan hijsen” zei Doloris nog, voordat hij zijn eigen sigaret opstak alsof het niets voorstelde. Lucio probeerde het ook ,maar het lukte maar steeds niet, dan blies hij het vuurtje weer uit, dan ging zijn sigaret meteen weer uit, en tot slot had hij hem eindelijk aan, maar stikte na de eerste hijs al zowat. Het voelde alsof hij een klaplong kreeg, hij hoestte als een zwerver en zag tot zijn schrik allemaal paarse rook uit zijn mond komen. Hij had gerookt! Snel nam hij nog een hijs, en nog één, en nog één. Nu snapte Lucio waarom sommige mensen niet meer zonder sigaretten konden, ze waren dan ook echt zo leuk! Toen de sigaretten op waren, bracht Doloris Lucio weer naar binnen. Hij zij nog even wat aan het pak te moeten werken, en dat Lucio zich geen zorgen moest maken, over een halfuur was de uitslag al en hij zou er toch al niets meer aan kunnen veranderen. Meteen schoot Lucio’s gedachte weer naar de uitslag. Shit, daar op het podium had hij er niet meer aan gedacht, maar nu begon zijn hart weer in zijn keel te bonken. Zou hij een goed cijfer hebben gekregen? Truffel begon al rond te commanderen aan Avoxen wat ze allemaal voor lekkers op tafel wilde bij de uitslag, en als het niet gebeurde dan zou ze ik weet niet wat. Ja, Truffel, dreigend tegen Avoxen, maar een schat van een vrouw.

De avond viel, en Lucio sprong de bank op. Truffel kwam aangesneld met enorme bakken zoutjes en chips. Are kwam uit haar kamer, en ging op de stoel zitten. Doloris dumpte zichzelf bij Lucio en Truffel op de bank. Op de televisie was Klen te zien, die de scores zou oplezen. District 1 en District 2 begonnen, toevallig hadden beide een 8 voor de mannelijke tribuut, en een 7 voor de vrouwelijke tribuut. Nu kwam District 3. Eerst kwam Are’s foto in beeld, gevolgd door een 3. Iedereen keek geschrokken op, en Are, die het waarschijnlijk erger vond dan ze had verwacht, verdween rennend en huilend naar haar kamer. Iedereen keek elkaar aan, maar schoten met hun blik daarna meteen weer naar de tv toen Lucio in beeld werd gebracht. Zijn foto werd gevolgd door een 11. Een 11? Dat was bijna het hoogste. Hadden de spelmakers zich vergist? Hadden de spelmakers het verkeerd doorgegeven aan Klen? Nee. Lucio had echt een 11. Doloris en Truffel vlogen hem om de hals, en meteen begon de telefoon te rinkelen. Truffel rende naar de telefoon, en nam op. “Lucio, ik moet je feliciteren vanuit huize Fradzil.” Lucio gilde meteen een “ZEG MAAR DANKJE” naar Truffel. En kuste Doloris achter de bankleuning. Hij had het gedaan. Ze volgden de cijfers op tv nog even, en kwamen er achter dat Lucio het hoogste cijfer had in deze spelen. Truffel maakte een grapje dat alle sponsors haar veel te veel werk waren, en stuurde daarna Lucio naar bed. Morgen moest hij de Arena in, en superfit zijn. Doloris verdween met hem mee de kamer in, maar ze hadden geen seks die avond. Lucio kon het zich niet permitteren om morgen de Arena in de stappen met kramp, dus hielden ze het bij zoenen en strelen. Ook niet onprettig. Daarna viel Lucio al snel in slaap, en Doloris verliet de kamer. Aan Truffel gaf hij door dat hij even het pak zou laten keuren, en verdween de lift in. Truffel zat nog even na te genieten. Ze had nog nooit een tribuut gehad met zo’n monsterlijke score, District 3 was altijd achter gesteld op de rest door de spelmakers. En dit jaar had zij de hoogste score, ze moest aan zichzelf dan ook wel toegeven dat ze steeds meer lol kreeg in dit baantje als begeleider. En ze werd er ook nog rijkelijk voor beloond, met een extra bonus als Lucio zou winnen. Niet verkeerd. Ze deed de televisie uit, en besloot ook maar eens te gaan slapen, morgen vroeg op om alles te regelen voor de Spelen. Ze had een reclamespot op tv laten rondgaan met twee verschillende sponsortelefoonlijnen er in. Ze had besloten de lijn te splitsen in twee, zodat elke tribuut zijn eigen sponsor kreeg. Het was het eerlijkst wat ze kon doen, aangezien Lucio enorm zijn best deed, en Are alles verpeste wat ze kon verpesten. Maar nu eerst een nachtrust, Doloris kwam terug en gleed de kamer van Lucio in. De stilte was snel gevallen in het appartement.

De ochtend voor de Spelen:

Al vroeg was Lucio wakker, zonder op Doloris te wachten was hij de kamer al uitgerend. En begon broodjes te eisen bij de Avoxen. Deze begonnen snel met smeren en Lucio rende weer naar zijn kamer. Daar probeerde hij nog te genieten van een laatste douche, wat hem door de herhaal knop nog vrij goed lukte. Daarna rende hij weer naar de woonkamer, terwijl hij alleen nog maar een boxer aan had, het interesseerde hem toch vrij weinig. Hij at zoveel mogelijk, zodat hij een goede laag aan zou leggen voordat hij over een paar uur moest. Uit de lift stapte Truffel, die hem zat an te kijken alsof hij gestoord was, en hem verder met rust liet. Doloris kwam nu uit de slaapkamer met een pak. “Hij is door de keuring gekomen, kom trek het aan!” Lucio trok het pak aan, en voelde hoe glad het aanvoelde. Doloris legde uit dat het een isolatiepak was, wat hem zoveel mogelijk van zijn eigen lichaamswarmte terugstraalde naar hem zelf. Volgens Doloris was het tijd, en moesten ze nu gaan. Lucio gaf Truffel een knuffel, en kreeg een dikke klapzoen van d’r. De lift verplaatste naar het dak, en daar werd Lucio in een Hovercraft geplaatst. Doloris mocht met hem mee naar binnen. Een wetenschapper kwam aan met een instrument waar Lucio de kriebels van kreeg. Doloris legde hem uit dat het maar een chip onder de huid was waarmee Lucio te volgen was. Prima. Het pak had hij al aan, en Doloris kneedde wat laatste wax in zijn haar. Daarna gaf hij hem zijn ketting, waar plots een derde bedeltje aan zat. Het was de vorm van een klein sigaretje, en Lucio begreep de tip. De belangrijke mensen in zijn hoofd, hingen nu ook om zijn nek. De geluksbedel stond voor hemzelf, de andere voor zijn broertje en het sigaretje stond voor Doloris. Lucio stpate op een rond plateau en gaf Doloris een laatste kus, daarna verplaatste het plateau als een lift omhoog. Het werd tijd.

De Spelen, dag 1:

Een fel licht kwam hem tegemoet, met tegelijkertijd de stank van afval. Lucio knipperde een paar keer en zag tot zijn verbazing waar hij beland was. Dit jaar hadden de spelmakers het meest belachelijke idee ooit verzonnen. Ze stonden allemaal rondom de hoorn, wat normaal een door in het oog was in de Arena. Dit keer was hij echter samengesmolten met de omgeving, want hij paste er perfect tussen. De gehele omgeving was namelijk donker. Ze waren in de buitenlucht voor zover Lucio dat kon bepalen, maar van de frisse lucht buiten was weinig te merken. Overal waren zandpaadjes, welke allemaal liepen tussen bergen van 4 meter hoog. Op zich was er niets met de omgeving, op één feit na. De bergen bestonden allemaal uit 4 meter opgestapeld schroot of vuilnis. Alles was gescheiden, de ene berg bestond uit allemaal plastic, de ander uit alleen maar schroot. Genoeg voorwerpen, maar het was maar de vraag of het bruikbare voorwerpen waren. Bij elkaar de omgeving omschreven was het maar één woord wat er te noemen was. Een vuilnisbelt. De Arena van dit jaar was een vuilnisbelt. De gene die stierf, stierf zoals het Capitool de meesten zag, als vuilnis. Toen de counter aan het aftellen was tot het moment dat de Spelen officieel zouden beginnen, en de tributen van hun plateau konden afstappen zonder opgeblazen te worden, nam Lucio alles in zich op. Dit was zijn specialiteit van vroeger, dit was zijn terrein. Van dit soort producten maakte hij verkoopbare spullen. Hij moest goed onthouden hoe alles in elkaar zat, en wat er gebruikt kon worden. Er groeiden plantjes tussen de spullen, misschien zaten er eetbare tussen. Er liep in ieder geval veel ongedierte, en Lucio had geleerd dat de meeste knaagdieren super voedzaam waren, en hij die juist moest vangen. Dat zal hier geen probleem zijn, zij het dat hij eerst de slag moest overleven. Daar, drie plateaus van hem af stond ze. Are, zijn gevaar. Haar moest hij hebben, dan zou hij verdwijnen en settelen in deze vreemde plek. Het was overduidelijk wat het Capitool probeerde te sturen. Rondom de Hoorn lagen belachelijk veel voorraden en wapens, waarschijnlijk omdat de rest van de Arena de tributen zoveel te bieden had. Het Capitool stuurde op dit moment extra veel tributen het gevecht in bij de Hoorn. Rondom de plateaus lagen de kleine wapens. Lucio had ook niet veel nodig, iets om mee te werpen of schieten was het handigst, hoe eerder hij weg kon. Hij had nog drie seconden voor hij op het perfecte wapen stuitte met zijn ogen. Een werpmes, perfect voor een linkshandige. De spelmakers hadden dus rekening gehouden met hem, dat gaf Lucio een gevoel van trots. En toen werd hij opeens uit zijn gedachte gerukt door de zoemer die het begin van de Spelen aangaf. Shit, hij moest nu naar het mes!

Zo snel had Lucio zichzelf nog nooit zien rennen, dwars door de enorme chaos die was ontstaan. Door de rennende en vechtende tributen was er een dikke stofwolk gaan opvliegen, en werd iedereen lichtelijk verhuld in een zandwolk. Lucio had echter zijn ogen niet van Are af gehouden, haar zou hij niet uit het oog verliezen. Het mes had hij net al van de grond gegritst. Hij wierp het mes eens omhoog, en toen het op het punt stond zijn hand te doorboren greep hij het handvat kort vast. Nog geen seconde daarna suisde er een perfect gevormd mes door de lucht, en Are was dood geweest als er niet met dikke pech een dikkerdje uit District 5 tussen gaan staan. Met alle kracht die het mes had, verdween het in zijn schedel en doorboorde het zijn hersenen. Verdomme! Are zag de jongen naar de grond verdwijnen, en haar blik viel op Lucio. Die had het zweet al over zijn hoofd, en de bloedspatten van het dikkerdje liepen over zijn linkerhelft van zijn hoofd. Het beeld was in combinatie met het gewaagde kapsel zo angstaanjagend, dat ze meteen de benen wou nemen. De beroeps wilden haar terugroepen omdat zij van plan waren de strijd om de Hoorn te winnen, maar ze luisterde al niet meer. Lucio was furieus, ze zou niet ontkomen. Niet zolang hij in het spel was. Het mes trok hij uit het hoofd van het dikkerdje en hij rende hetzelfde paadje dat Are had genomen. Hij was duidelijk sneller dan zij, en zag haar al snel voor haar lopen. Ze liet een aardig spoor bloed achter, en Lucio vroeg zich af wat er gebeurd was. Tot hij zag wat er met Are was gebeurd, aan de kant van de weg lag een kapotte bak vol glazen flessen. Are was gevallen, midden in een bak scherven. Niet dat het Lucio wat interesseerde, ze was nu alleen maar makkelijker te traceren in de bende. Hij volgde het bloedspoor voor een tijdje, en eindigde bij ene defecte vrieskist. Het bloedspoor liep er letterlijk naartoe, en stopte daar. Meende ze dat nou echt?

Lucio smeet de deksel van de vrieskist en zag Are ingedoken onder een deksel. De laffaard. Ze smeekte hem nog “Lucio alsjeblieft doe het niet, het was niet zo bedoeld. Jij probeerde jezelf toch ook veilig te stellen?” Het enige antwoord was “Dat deed ik niet over andermans lijk.” Daarna greep hij Are bij haar haar, en legde het op de rand van de vrieskist. Voor Are een kik kon geven sloeg het deksel met kracht op haar hoofd. Haar schedel kraakte gevaarlijk, maar na de eerste klap was ze nog niet dood. Ze kermde van de pijn, maar Lucio liet haar niet met rust. Nogmaals klapte het deksel op haar hoofd, en dit keer was het haar neus die gevaarlijk kraakte, en ook brak. Bloed spoot over haar hoofd, en kaatste op Lucio. Lucio was helemaal door het wilde heen, het interesseerde hem eerlijk gezegd niet wat er ging gebeuren, als Are haar verdiende loon maar kreeg. Hij duwde haar in de vrieskist, blijkbaar was de deksel niet hard genoeg, en deed de deksel er op. Een stukje rende hij terug, en greep de bak met scherven. Creatief noemde ze hem toch? De scherven waren supergroot, en scherp dus dodelijk waren ze zeker. Are had nog niet de kracht gehad om de deksel weer open te doen, dus zat nog steeds in de vrieskist. Waarschijnlijk dacht ze dat Lucio haar met rust liet. Verkeerd gedacht dus. Hij gooide met een smak de deksel weer open, Are keek met een verminkt gezicht hem aan. Meteen kieperde hij de bak met scherven om. De scherven kwamen overal, ook in haar ogen. Weer een gil was te horen, en bloed liep overal. Lucio smeet de deksel dicht, en vond een dikke stang. Deze plaatste hij onder een hoek onder de vrieskist, en begon te wrikken. Van binnen moet dit hel zijn, aangezien je weet dat je laatste uur geslagen was. Maar Lucio was nog steeds zo agressief dat het hem niets interesseerde. De stang kreeg grip, en Lucio begon te duwen. Met een klap viel de vrieskist op zijn zijkant. Hij hoorde er niets meer uit komen. De vrieskist was luchtdicht, dus of Are moest gestorven zijn aan de rondspringende glasscherven, of ze zou sterven van zuurstof tekort. Het was zo genoeg. Nu moest Lucio zich weer herinneren wat Smo hem geleerd had. Zijn wraak had hij namelijk al gehad, het ging nu om overleven, en niet meer zonder rem op tributen afstormen. Hij zou nu situaties moeten inschatten en uitdenken. Alleen als hij uiterst voorzichtig was zou hij kunnen winnen.

De eerste les was dat hij iets nodig had om zichzelf te verdedigen. Naast de vrieskist stond een koelkast. Meteen begon Lucio er tegenaan te trappen, tot de deur het begaf. Deze bond hij met stukken tape en touw die ergens tussen lagen om zijn arm heen. Het was best wat gewicht, maar hij had nu een groot schild, wat hem zou verdedigen tegen aanvallen van buiten af. Het kon ook fungeren als tijdelijk wapen, tot hij iets beter zou vinden. Hij zou menig tribuut kunnen omverlopen als hij met het schild voor zich op volle snelheid tegen diegene aanliep. Dat was het belangrijkst, hiermee zou hij niet op rooftocht gaan, maar hij kon zichzelf nu verdedigen, en dat was belangrijk. Oke regel twee, wat was regel twee? Voordat Lucio dit kon herinneren, schoot er een pijl langs hem heen, en stond deze trillend in de grond. Meteen zag hij haar de vrouwelijke tribuut van District 1. De beroeps waren dus klaar bij de Hoorn. Meteen schoot er nog een pijl uit haar boog, maar dit keer had Lucio zijn arm opgetild. De pijl klapte op de koelkastdeur en viel verbogen op de grond. Regel twee! Natuurlijk! Dat was waar zijn tegenstander nu mee voorstond. Een wapen! Zij stond op afstand en had een boog. Natuurlijk. En de beroeps kwamen nooit alleen, dus kon hij zo al meer tributen verwachten. “Zoek je een bondgenoot kreng?” Daarna gaf hij een trap tegen de vrieskist, waaruit allemaal gerommel van scherven was te horen. De tribuut uit District flipte nu helemaal. Ze gilde dingen als “DAT MEEN JE NIET?” en “NU AL?! JE EIGEN DISTRICTGENOOT!” Daarna rende ze hysterisch de bult af waar ze op had gestaan. Dat was wat Lucio nodig had. Met die vraag had hij alleen maar meer tijd gewonnen, en met de trap tegen de vrieskist had hij de buis los kunnen trappen waarmee hij hem had omgekieperd. Toen de vrouwelijke tribuut te dichtbij was om fatsoenlijk te schieten, greep Lucio de stang, en draaide naar achter om. Zijn ‘schild’ had haar omvergeduwd, en zijn buis raakte haar arm, die nu in een rare hoek lag. Dit zou zijn derde moord van vandaag kunnen zijn, maar Lucio hoorde stemmen boven zich, op de plek waar deze dame verschenen was. Het waren de andere beroeps! Ze hadden dus de Hoorn verlaten. Meteen schoot de derde les van Smo door zijn hoofd. Voorraad. Meteen nam hij de benen in het pad richting de hoorn. Misschien hadden ze spullen achter gelaten die hij nu mee kon nemen. In ieder geval iets toch?

Teruggekomen bij de Hoorn was het zicht angstaanjagend, de hovercrafts die normaal de lichamen van de dode Tributen op kwam halen was nog niet geweest, omdat ze niet volledig de ruimte hadden gehad om de lichamen op te halen. Dus zo nu en dan kwam Lucio een tribuut tegen, dood. Alle tributen lagen met opengesperde ogen, en hun mond stond vrijwel altijd in een stand waaruit bleek dat ze tot het einde een helse pijn hadden doorgemaakt. De eerste die Lucio tegen was gekomen was wel voorspelbaar, Lucio had hem ook niet veel kans gegeven in zijn inschattingen. Het was namelijk de tribuut die bij de training zo erg afgeleid was geweest, dat hij bijna de hele trainingszaal had laten afbranden. De Jongen uit district 6. Hij lag er nogal triest bij, beide benen waren verstrikt geraakt in een berg afval, daarna was er een brede snee toegebracht met de bijl die nog ergens halverwege zijn buik uit zijn lichaam stak. Lucio negeerde het lichaam maar, het was nu geen tijd om na te denken wat er allemaal voor gruwelijks met hem zou kunnen gebeuren. Om de hoek kwam Lucio al in het zicht van de Hoorn. Daar was het een werkelijk slachtveld. Het koppel van District 11 lag er, die waren onderweg geweest naar een grote mand vol met voedsel. Daar mochten ze echter nooit aankomen, aangezien ze beide met een pijl door hun hoofd waren afgemaakt. Dit moest het werk zijn van het meisje uit District 1. Daar ging de kans van District 11 om te winnen, beide tributen waren al afgemaakt. Lucio was blij dat hij de arm van het meisje had gebroken, ze kon akelig goed schieten met haar boog, maar dat zou nu wel een stuk minder zijn. Uit District 9 was het meisje in het stof gedwongen. Haar schedel was vaag vervormd, met een ronde plek achter op het hoofd wat naar binnen was geslagen. Ze was met een zwaar voorwerp op haar achterhoofd geslagen, waarbij haar schedel zo naar binnen was gevormd, dat het haar hersens in verdrukking had gesteld. Lucio negeerde ook haar, het had geen zin om bij elke dode stil te staan. Wat echter interessant was was dat er een bloedspoor van het meisje haar lichaam liep. Het was een sleepspoor van een lichaam dat al veel bloed had verloren, maar er waren geen redenen om een lichaam eerst te verslepen, dat kon maar één ding betekenen. Het ‘lichaam’ leefde nog, en was waarschijnlijk voor dood achtergelaten. Het bleef een spel, en Lucio moest er wel achteraan. Hij raapte eerst een leeggesnaaide tas van de grond, het was vrij nutteloos zonder voorraden er in, maar hiermee kon Lucio makkelijker zijn spullen vervoeren. Hij raapte allerlei kleine wapens op, die waren achtergelaten omdat er geen duidelijke functie voor was. Scalpels, kleine mesjes, planken met spijkers, alles eindigde in zijn tas. Hij zou het nog wel nodig hebben. Nu achter het spoor aan! Het spoor liep achter de Hoorn deze Overvloeds en toen Lucio achter de Hoorn kwam, lag daar de jongen uit District 9, bloedend uit een gat in zijn rug. De jongen had niet lang te leven, of hij nou de spelen won of niet. Er zat allerlei troep in de wond, en het was vrijwel niet te genezen. De jongen deed echter een beroep op Lucio’s medelijden door te kermen. “Alsjeblieft doe het niet, ik heb een vriendin die op me wacht, en mijn moeder.. ze is ziek.”

Onzin, dat gekerm om niets. “Denk je dat je vriendin en je moeder iets aan je hebben als je voor de rest van je leven mank bent? Denk je dat als ik je spaar dat je de Spelen overleefd? Je ben nu al vrijwel dood. Met jouw dood kan ik me meer sponsoren permitteren, dus wen maar aan deze oneerlijke wereld.” Na dit gezegd te hebben greep hij in zijn tas, en pakte het eerste voorwerp wat hij tussen de kleine ijzeren spulletjes kon vinden. Hij pakte het, en keek er eens goed naar. Een scheef mes. Het perfecte wapen, aangezien het niets zou uitmaken in een fatsoenlijk gevecht, dus kon hij hem beter gebruiken als zijn tegenstander zwak was. Blijkbaar had iemand in het gevecht om de Hoorn er op gestaan, precies in de vorm van de breedte van een voet was een kromming geplaatst. Maarja, alsof het uitmaakte. Toen Lucio weer op keek van zijn tas zag hij alleen nog maar een bloedspoor dat verder was gegaan. Verdomme! De jongen probeerde de benen te nemen. Niet dat dat ging gebeuren! Lucio renden het spoor achterna, en het bleek dat de jongen maar twee meter verder was gekomen, hij was nu gewoon te zwak om ver te komen. Lucio begreep dat hij nu echt snel door moest, aangezien zijn maag al begon te rommelen. Hij zou een aantal strikken en vallen zetten. Het mes stak hij in de plek waar de jongen al een gat in zijn rug had. Een aantal keer wrikken met het mes, en het lijf lag stil. Lucio liet het mes er uit steken, aangezien hij toch niets had aan een scheef mes, en al helemaal niet met bloed er op. Misschien had de jongen wel ziektes gehad. Hij stond op en begon te rommelen in een berg vuilnis.

Uit de berg vuilnis kon hij een aantal bruikbare spullen halen. Zo was zijn eerste vangst een gebroken vishengel, welke zelf niet meer te gebruiken was, maar na wat gesleutel met een scalpel uit zijn tas had hij de katrol en het visdraad in zijn handen. Hij kon een aantal stevige tentstokken ook niet laten liggen, en bracht het allemaal naar de Hoorn. De Hoorn was nog steeds verlaten, op de lijken na. Ze waren nog steeds niet opgehaald omdat Lucio in de buurt was. Het draad spande hij met de kartol aan de linkerzijde van de opening. Omdat er vaak belangrijke dingen gebeurden bij de Hoorn moest Lucio hier wel een val zetten. Boven de opening hing hij de tentstokken met een punt naar beneden op, als nu iemand tegen het visdraad aan zou lopen zou diegene doorspiest worden door zeven tentstokken. Zo, deze plek was nu goed beveiligd. Toen Lucio net klaar was hoorde hij een hoog fluitend geluid, het geluid van een hovercraft. Het was op een afstand, waarschijnlijk het lijk van Are. Het had best lang geleden al dat Lucio de vrieskist had omgegooid, dus ze was niet gestorven aan de scherven, dan was ze nu dus gestikt. Lucio verliet de open plek waar de Hoorn stond, en nu begonnen de kanonslagen. Voor elke overleden Tribuut werd altijd een kanonslag afgevuurd, zodat de Tributen wisten met hoeveel ze nog waren. Zeven kanonslagen welgeteld, dus zeven Tributen minder. Dat was een laag aantal voor de slag om de Hoorn, meestal lag het getal rond de vijftien. Dit betekende dat het nog wel eens lange Spelen konden worden. Lucio verbaasde zich er om dat alle Aapjes waren ontkomen bij de slag, meestal waren de twaalfjarigen namelijk de eersten die stierven in de Arena, maar dit keer hadden ze alle vier de slag overwonnen. Wat op zich al een prestatie was, en Lucio ergens oplettend maakte omdat hij nu dus nog steeds met twee bonden boven zijn hoofd rondliep. Het geluk was dan wel dat de observator van de bond der beroeps neergehaald was, daar had hij zelf wel voor gezorgd. Ze zouden snel een nieuwe leider uitkiezen, maar dat was niet Lucio’s zorg. Zijn zorg was het om die leider dan ook neer te halen, en daar mee door te gaan tot niemand meer leider wou zijn, omdat ze dan doelwit werden. Vanuit de verte zag Lucio rook boven de bergen afval uit stijgen, maar hij ging er niet op af. Hij moest eerst eten. Dus bouwde hij een aantal kleine valletjes van afval, en na een rat gevangen te hebben met zijn blote handen durfde hij een klein vuurtje te maken. De rat was gezond en dik, dus had Lucio een vrij flinke maaltijd voor Arena termen. Hij zou morgen verder gaan met Tributen uitschakelen, het was nu eerst tijd voor zijn nachtrust. Het geluid van het volkslied klonk door de hele Arena, gevolgd door een foto van elke gestorven tribuut die vandaag het loodje had gelegd. Eerst kwam het dikkerdje uit District 5, blijkbaar had Lucio dit jaar de eer van eerste moord op zijn naam weten te schrijven. Daarna volgden het koppel uit District 11, het meisje uit 9, de jongen uit 6 en Are. Lucio voelde zich bij geen enkele foto schuldig, en keek er ook niet van op toen de foto van de jongen uit 9 extra lang bleef staan. Alsof hij dat wel verdiend had. Van een aantal vervallen bankstellen maakte hij een bed, en trok er een aantal vale fleece dekens overheen, het ging nu op in de afvalhopen, en het viel niet op dat er iemand onder lag. Tijd om te slapen.

De Spelen, dag 2:

Lucio schrok wakker van kletterend geluid, meteen gooide hij de dekens omhoog. Daar had hij beter mee kunnen wachten, meteen voelde hij iets kouds tegen zijn rug. Een zwaard puntte in zijn rug, en het warme bloed liep hem al over zijn rug. Natuurlijk, het nadeel van alleen zijn zonder bond. Hij had niemand om op wacht te zetten, en was niet voorbereid op een aanval. Waarom drukte het zwaard niet door? Had hij niet allang dood moeten zijn? In zijn achterhoofd had Lucio al afscheid genomen van zijn leven. Het was toch al afgelopen? Waarom tweifelde degene noch? Tot er een stem klonk. “Doe het! Hij heeft Inda ook gehad, nu is het zijn beurt. Maak hem af!” Dat was de stem van één van de aapjes. Was er dan één dood gegaan? Inda, dat klonk als een meisje. Lucio deed nu voorzichtig een oog open, en zag twee apen voor zijn neus. Het duo uit District 4, dus hij gokte dat het meisje uit 5 nu dood was. Maar waardoor? Het gekletter waardoor hij wakker werd kon hij maar niet thuis brengen. Ondertussen waren de aapjes een discussie begonnen, blijkbaar kon degene met het zwaard hem niet dood maken. Een discussie die steeds groter werd. “Hij heeft Inda te pakken gehad met die val van hem, kom op hij vermoord Inda en dan mogen maak je hem niet af?” Dat was het gekletter geweest! Het meisje uit 5 was in zijn val met de tentstokken getrapt, maar een kanonslag had Lucio niet gehoord, dan moest ze nog leven! “Ze is nog in leven, er is geen kanonslag af gegaan!” probeerde hij. “Hou je mond idioot!” kreeg hij als reactie. En daarna volgde het onmisbare kanonsschot, die voor Inda gelde. De kanonslag was als een teken, het aapje wat zo had staan schreeuwen pakte een mes uit zijn riem en opeens was er geen kracht meer achter het zwaard. Een tweede kanon ging af, en Lucio greep zijn kans. Zijn tas had hij als kussen gebruikt, welke hij nu open ritste en van de banken afdook. Meteen kwam er meer actie, de jongen uit 4 greep het zwaard en kwam op hem afgesprongen. Het zwaard blokkeerde Lucio met een kapmes wat hij vond in zijn tas, en daarna greep hij met zijn vrije hand een scalpel. De scalpel eindigde in het oog van de jongen, en meteen daarna volgde een kanon. Nog één aap te gaan, welke nu snel probeerde te vluchten. Een werpmes was het antwoord, en ze zakte in elkaar. Het laatste kanon voor de aapjes ging, en Lucio was klaar wakker. De snee in zijn rug was nu open gegaan, en bloed gutste over zijn rug.

Het bloed had hij wat te weten stelpen door zijn shirt af te doen, en die er op te drukken. Een brandende pijn stak steeds door zijn rug, omdat de hygiëne op de vuilnisbelt niet optimaal was, en alles wat hij er op drukte vol bacteriën zat. Zo bleef hij een tijdje rondlopen, tot hij een zoevend geluid hoorde. Hij keek omhoog en zag een soort bal onder een parachuutje hangen. Een sponsor! Truffel had hem wat gestuurd! Hij opende snel de metalen bal, en zag er een soort potje in zitten. Toen hij het potje opende zag hij er een roze zalf in zitten. Zonder te kermen en na te denken smeerde hij het op de wond, en tot zijn verbazing werd het meteen hard als het in aanraking kwam met bloed. Zo ontstond er een onnatuurlijk korstje, wat wel perfect aansloot op zijn wond. Het voelde al een stuk beter nu er geen rotzooi in kwam, en aangezien het rechtstreeks uit het Capitool kwam, moest de parachute wel steriel zijn. Meteen bond hij de parachute goed om zijn middel, zodat de wond nog verder afgedekt was. Lucio was tevreden met zijn geïmproviseerde drukverband, en in gedachte gaf hij Truffel één van haar moederlijke knuffels. Ze had hem mooi gered. Toen hij weer opstond klonk er een kanon, wat zijn hard een stapje liet overslaan. Er was iemand gedood, en hij had er eindelijk eens niets mee te maken gehad.

Voor de rest bleef de dag veel te stil, er gebeurde niets en voordat Lucio het wist had hij een ronde gedaan langs de strikken, nieuwe strikken gezet, gegeten en was het alweer donker. Dit keer besloot hij te slapen in een defecte auto die hij had zien staan. Deze kon hij tenminste beter verdedigen, en er was niet makkelijk in te breken. Alle deuren die er gelukkig nog in zaten deed hij op slot, en het voelde al een stuk veiliger. Een vale fleece deken die hij had meegenomen sloeg hij om zich heen, en rustig viel hij in slaap.

’s Nachts werd Lucio wakker van een branderige geur die rond de auto hing, en tot zijn verbazing stond de voorkant van de auto compleet in de fik. Hoe was dat nou weer gebeurd? Zonder na te denken greep Lucio het zwaard van het aapje wat hij had meegenomen, en een mes en verliet de auto. De rest van de wapens en de fleece deken vergingen in de vlammen. Maar Lucio had wel wat anders aan zijn hoofd. Voor hem stond een meid met een pikhouweel. Natuurlijk! Het meisje uit 12, die ontzettend goed was in vuur maken. Ze had natuurlijk de auto in brand gestoken, en hem zo geprobeerd uit te roken. Meteen kreeg hij een klap van het botte gedeelte van de pikhouweel tegen zijn enkel. Een vervelende smak was het gevolg, waardoor zijn voet het gevoel gaf alsof hij verdoofd was. Maar daarna kwam de pijn, kermend dook Lucio achter de auto. Dat was een verschrikkelijk gevoel, de pijn trok door zijn been heen. Maar Lucio moest het wel negeren, omdat de pikhouweel nu een gat boorde in de vlammende auto. Een knal was het gevolg, en de pikhouweel bleef steken achter alle uitstekende stukjes metaal. Hierdoor stond het meisje uit 12 onbewapend. Als een gek stond ze aan de steel te trekken, maar het wapen gaf maar niet mee. Nu pakte Lucio zijn kans. Zijn zwaard vloog door de lucht, en eindigde halverwege de hand die om het werktuig geklemd zat. De hand klapte om, en Lucio wist dat hij een stuk in het bot geslagen had. De meid gilde het uit, en meteen daarna begon ze te krijsen. Van pijn, van woede en Lucio moest het nu afmaken. Het mes wat hij nog had sloeg de aanvallende gezonde hand weg, en het zwaard eindigde in haar borst. Meteen werden haar ogen licht, en viel ze zonder energie op de grond. Een kanon was het gevolg. Bijna meteen daarna volgde het volkslied, en flitste de gezichten van de doe tributen in de lucht. Eerst de apen, en tot zijn verbazing bleek de onbekende kanonslag het gevolg te zijn van de dood van het meisje uit 2. Een beroeps die gestorven was?! Lucio’s dag kon bijna niet meer kapot, was het dan niet dat zijn enkel verschrikkelijk veel pijn deed nu. Daarna volgde de foto van het meisje uit District 12 wie hij net had neergemaaid, en daarna stopte de muziek. Lucio telde zes doden vandaag. In totaal waren ze nu dus nog met elf tributen. Het aantal was alweer flink verkleind, en Lucio kreeg alweer moed om door te gaan, nog even! Het enige wat het moeilijk maakte, was het verstikkende donker wat de nacht hem nu bracht.

Een aantal meter liep hij steeds, maar het duister was zo overweldigend dat hij steeds weer terugliep naar de brandende auto. Hij wist dat het hier niet veilig was, maar het was de enige plek met fatsoenlijk licht. Daartegenover was deze plek nu zo opvallend dat er straks meer tributen op af zouden komen. De auto stond nu geheel in lichte laaien, en was de enige plek in de gehele arena die licht gaf. Lucio moest snel een manier vinden om licht te krijgen anders zou hij de hele avond hier als doelwit moeten staan voor de tien andere tributen. Een kanonschot liet hem schrikken, en geluid bij hem in de buurt maakte het nog tien keer erger. Wat was het? Een plof aan de andere kant van de auto. Het zwaard was meteen stevig in twee handen. Lucio zijn knokkels staken wit af van kracht die hij zetten in alleen al het vasthouden van het zwaard. De eerste de beste die om de auto keek had geen hoofd meer. Dat was wel te lezen in zijn ogen. Maar toen er niemand kwam durfde hij om te kijken. En daar achter de auto stond al een parachuutje af te fikken. Een sponsor! Snel rende hij om de auto heen, en koppelde de metalen bal van het parachuutje af. Nog net was het merk ‘Freek Anders’ te lezen op de parachute voor deze geheel in brand stond. De metalen bal lag al open, en op de grond lagen twee bolle cirkels. Lenzen! Lucio stopte ze in zijn ogen, en dankte ‘Freek Anders’ in zijn hoofd toen hij opeens scherp zag in het donker. Nachtlenzen! Een nachtvisie gaf hem de mogelijkheid om te reizen vannacht, en het bedrijf had slim gebruik gemaakt van het kanon zodat het geluid van de zoevende parachute niet te horen was. Meteen liep Lucio weg bij de auto, en net op tijd. Toen hij omkeek zag hij dat de beroeps uit District 1 op de auto afslopen. De jongen uit District 2 ontbrak, en Lucio gokte dat het diens kanon was die af was gegaan. De rest van de nacht bleef het rustig, maar Lucio deed geen oog dicht aangezien elke keer dat hij ging slapen hem een valstrik te wachten stond.

De Spelen, dag 3:

De nacht was verder rustig verlopen, Lucio had de twee beroeps die over waren ontweken en had verder nog steeds geen teken ontvangen van de overige tributen. Ze waren nu nog met tien tributen, dus hij zou ze binnenkort wel tegen moeten komen. Vooral met zo’n rustige dag. Normaal jaagde het Capitool de tributen er wat sneller doorheen. Dag drie betekende normaal al aftellen van acht naar één. Ze zouden wel iets verzinnen om de tributen naar elkaar toe te jagen. Lucio had vannacht niet geslapen, dus moest zichzelf aansporen om geconcentreerd te blijven. Wonderbaarlijk was de wond op zijn rug geheeld, en was de onnatuurlijke zalfkorst er vanzelf afgevallen, zijn enkel daarentegen was nu dik, blauw en nog pijnlijker geworden. Het zou een probleem worden als de Spelen nog lang door zouden gaan, in verband met lopen. Hij liep nu al mank en wist dat het over drie dagen niet meer zou worden dan strompelen. Hij was vanmorgen al vroeg langs zijn strikken gelopen. De helft kon hij laten staan omdat er niets in was gelopen, het enige wat hij op dit moment had was een buidelrat en een eekhoorntje. De eekhoorn had hij meteen geveld en gebraden boven een vuur. De nachtlenzen had hij daarna opgeborgen in zijn geïmproviseerde verband. Die was nu niet meer nodig, dus de parachute hing als een extra opbergvak aan zijn riem, met daarin de lenzen. Het waren handige dingen in de Arena, en hij zou ze ook niet zo makkelijk weg doen. Hij had net het vuur uitgemaakt met zand, en de buidelrat ondersteboven aan zijn riem gehangen met een touwtje toen de herrie begon. Een grof geluid van krakend afval was het probleem. Meteen wist Lucio wat hem te doen stond, en al hinkend legde hij de afstand af naar de Hoorn des Overvloeds. Iedereen zou hier straks naartoe gejaagd worden, dus was het misschien een slim plan om er alvast een strategie op te bouwen. Grote bergen afval kwamen in beweging om daarna van de Hoorn af te bewegen. Daar werden ze samen geperst, en verdwenen ze. Pas toen het stof enigszins daalde zag Lucio de oorzaak. Grote pletcilinders waren de boosdoenders. Grote punten staken er uit, en ze persten het afval tot platte plakkaten, die daarna uit de Arena werden verplaatst. Toen de bergen op bijna twintig meter afstand begonnen te bewegen zag Lucio enig teken van leven. Het meisje uit District 6 rende op de hoorn af. Haar blonde haar was halverwege weggesnoeid. Lucio kende het meisje alleen met haar van een meter lang, maar ze was waarschijnlijk met haar haar tussen de cilinders gekomen, en op wonderbaarlijke wijze ontsnapt aan de dood door haar haar af te hakken. Het was scheef gebeurd, en plukken lang haar wisselden af met veel kortere plekken. In haar hand hield ze een halve heggenschaar. Deze had ze waarschijnlijk als wapen gedragen, en was tevens ook de oorzaak van haar bad hair probleem. Ze was veel te afgeleid door de cilinders, dat was het enige wat haar aandacht kreeg. Stom wicht, ze had moeten verwachten dat ze naar andere tributen werd gejaagd, maar daarentegen gaf ze alleen wat om de moordende cilinders. Ze rende vol snelheid de Hoorn in, waar ze dacht veilig te zijn. Tot ze wat ongemakkelijks merkte. In haar snelheid met gedraaid hoofd was ze in volle vaart op het zwaard van Lucio ingelopen, deze stak nu van haar onderbuik tot haar onderrug dwars door haar heen. Een schokkend gevoel toen Lucio het zwaard een kwartslag draaide, en een stekend gevoel toen ze voelde dat het zwaard uit haar buik getrokken werd. Daarna werd alles zwart, en galmde er een kanon in de oren van de tributen. Ze waren nog met 9. De duo’s uit District 8, 7 en 1. En Lucio. Hij had zich sterk gehouden, en de anderen hadden allemaal een bond met hun Districtgenoot geschapen. Hij was de enige die alleen stond, maar het ging hem steeds nog makkelijk af.

De tributen uit District 1 kwamen aanrennen, maar waren wat slimmer in gedachten. Zonder probleem namen ze na de aanloop een stevige afzet, en sprongen bovenop de gladde metalen bovenkant van de Hoorn. Daar waren ze veilig voor de cilinders, en voor andere Tributen. De cilinders bleven echter gewoon doormalen. Blijkbaar wou het Capitool dat de Spelen heel kort zouden duren dit jaar, want de cilinders werden niet gestopt toen de rest van de tributen ook al bijna bij de Hoorn waren. De eerste tributen die Lucio nu zag aankomen waren de tributen uit 7, deze waren allround overal goed in, en ontweken de hopen afval. Lucio dook achter een kist die in de Hoorn stond, want hij wist dat hij zo in het nadeel zou zijn. Ze renden naar binnen, en bleven bij de ingang zitten. De idioten, ze hadden eerst moeten kijken of de Hoorn wel helemaal leeg was. Het tweede koppel wat aankwam rende hand in hand. Blijkbaar hadden de tortelduifjes elkaar gevonden in de hitte van de Spelen, en renden daarom om het snelst samen naar de hoorn. Lucio kon ongemerkt tussen twee planken van de kist door kijken en zag ze rennen. Tot de jongen stil stond, en er een kanon door de Arena galmde. Een pijl stak uit de borst van de jongen, en hij viel ten aarde. Zijn lange bruine haar viel over zijn gezicht toen hij op zijn knieën viel, en uiteindelijk met zijn gezicht plat op de grond smakte. Het meisje ging op haar knieën zitten naast hem, en begon te huilen om het leven van haar korte relatie. Een zoevend geluid werd steeds sneller, met tot slot een slingerend geluid. Lucio herkende het uit duizenden, en bekende dat het een prachtige slinger moest zijn. In plaats van het stukje schroot wat hij gebruikte bij de training, klonk dit als een professioneel gemaakt wapen. Het onvermijdelijke geluid van een smakkende kogel klonk door in Lucios oren. De kogel had het meisje haar hoofd geraakt. Blijkbaar was haar schedel gebroken want vrijwel meteen na het raken klonk er een tweede kanon. District 8 lag er uit. Nog steeds lag Lucio achter het krat verborgen.

En daar kwamen ze, het ontbrekende duo. District 10. Het meisje had blijkbaar haar enkel gebroken, een open botbreuk om duidelijk te zijn. Haar voet stak in een rare hoek, en haar bot stak dwars door de huid heen. Het witte van haar bot stak af tegen haar gebruinde huid, en het bloed liep er gewoon uit. Het meisje zat op de rug van de jongen, een lange maar slungelige vent. Die twee wisten niet wat ze te wachten stond. De jongen droeg een kort kapmes, en het meisje was ongewapend. Beide hadden zwart haar, en keken angstig naar de cilinders. Weer klonk het zoevende geluid van de slinger, en toen de tributen uit 10 het door hadden sloegen ze een bocht om. Ze stonden nu buiten de Hoorn, maar dan tegen de wand aan geplakt. Natuurlijk zaten ze nog steeds in de val, bovenop de Hoorn stonden de beroeps namelijk. Waarschijnlijk door een pijl van het meisje klonk al snel het volgende kanonschot. Een mannelijk stem vloekte hard, en maakte duidelijk dat het de dood van het meisje was geweest. Een klappend geluid verraadde dat die zijn kapmes had gegooid. Een kermend geluid van de jongens beroeps was het gevolg. Een schuivend geluid maakte duidelijk dat hij van de hoorn afviel. Een smerig geluid van achtereenvolgende vuisten op een weerloos gezicht was hoorbaar, gevolgd door een kanon. De slungel had gewoon letterlijk een beroeps doodgeslagen! Een trillende pijl was het volgende geluid, en met een laatste kanon hield het hoorspel op. Geen geluiden behalve de tributen bij hem in de Hoorn. Ze waren nu nog met vier over. Het Capitool had er wel vaart in gezet!

De rest van de dag hield Lucio zich zo stil mogelijk. De cilinders waren gestopt met draaien op tien meter afstand van de Hoorn, maar geen tribuut was van de Hoorn weg bewogen. Lucio opgevouwen achter de kist, de allrounders uit 7 in de Hoorn, en het beroepsmeisje met de boog bovenop de Hoorn. Het werd al snel avond, en de allrounders besloten de Hoorn te verlaten. Ze waren nog maar net weg, of Lucio stond op. Zijn benen sliepen, en zijn gebroken enkel had verstrikt gezeten. Wat voelde dat naar! Hij at de buidelrat die hij nog had rauw op, en keek daarna naar de hemel. Het volkslied klonk, en een regiment aan foto’s volgde. Eerst de jongen uit District 2, toen het meisje uit 6, achtereenvolgend het duo uit 8, het meisje uit 10, de beroepsjongen uit 1 en tot slot de jongen uit 10. Ze waren met vier, vier! Dat betekende dat nu iedereen uit zijn directe omgeving geïnterviewd werd, en het scherm op televisie in vieren werd gedeeld. Elke tribuut werd non stop weergeven op televisie. Wat zouden zijn ouders trots zijn! Hij hoorde een plof buiten de Hoorn, en begreep daaruit dat het beroepsmeisje nu ook de Hoorn had verlaten. Lucio deed zijn nachtlenzen in, en verliet de Hoorn als laatste. Hij moest nu echt een slaapplek vinden, aangezien hij al bijna 24 uur wakker was. Een halfrond gevormd stuk schroot moest voldoende zijn, en een vies stuk tafelzijl was zijn deken. Het was vanavond niet beter, tot slot van rekening waren zijn vorige slaapspullen in vlammen op gegaan. Zijn voet begon nu te ontsteken zag Lucio, aangezien ze nog steeds gezwollen was en er nu een groene kleur aan zat. Het zou waarschijnlijk komen door alle bacteriën die hier op de vuilnisbelt rondzwieren. Het maakte ook niet uit, nog vier tributen. Dat betekende meestal nog hoogstens een dag of twee. Dat zou hij nog volhouden, maar daarna zou zijn voet het begeven. Dat wist hij zelf ook. Maar als hij slim doorjaagde zou het misschien niet langer duren dan 24 uur. En met die gedachte viel Lucio in slaap.

De Spelen, dag 4:

Voor het eerst sinds hij in de Arena was had Lucio een fatsoenlijke nacht slaap gehad, hij werd niet wakker met een zwaard in zijn rug of een brandlucht rondom hem. Hijrekte zich eens uit, en liep langs de twee strikken die het cilinder idee hadden overleefd. Gelukkig waren ook de dieren opgejaagd, en recht in zijn strikken gelopen. Een verwilderd konijn hing aan zijn geïmproviseerde strop, en een heus verwilderde hond was in zijn dichtklappende kooi gelopen. Met een zwaardsteek was de viervoeten uitgeschakeld, en ze hingen allebei nu boven het vuur. Lucio was niet bang meer voor naderende tributen, aangezien ze allemaal de angst hadden die mee kwam met het zijn van één van de laatste tributen in de Arena. Tijdens het eten liet geen enkele tribuut zich zien, en Lucio besloot de tributen na te haan jagen. Hij wou zo snel mogelijk uit de Arena, en strompelde een rondje langs de cilinders. Na een halve cirkel gelopen te hebben vond hij ze, het allround duo uit District 7. Toen hij een hoek omkeek langs een berg afval keek hij vrijwel meteen tegen de rug aan van het meisje uit 7. Met een schuine slag van het zwaard en een kanonschot waren de Spelen afgelopen voor haar. De jongen die hierdoor gealarmeerd was kwam ongewapend aanrennen. Dat had hij beter niet kunnen doen, hij wou al wegrennen maar uit zorg voor zijn enkel en het weglopende prooi gooide Lucio zijn zwaard maar. Door alle training die hij had gehad in afstand wapens zoefde het zwaard perfect op de kerel af, en stak het vrijwel meteen uit diens rug. Een volgende kanonschot. Het was bijna afgelopen. Ze waren nu nog met twee.

Meteen begonnen de cilinders te draaien, natuurlijk. Allebei de tributen werden naar de Hoorn gedwongen. Lucio strompelde voor de cilinders uit, en zocht een verdedigend schild. Het meisje uit 1 was waarschijnlijk eerder bij de Hoorn en zou hem beschieten. Regel 1 die Smo hem geleerd had, zorg voor bescherming. Een verbogen sierschaal moest het worden. Het was in doorsnede tachtig centimeter, en beschermde hem goed. Nu strompelde hij met een nog hoger tempo op de Hoorn af. Het was tijd voor de grand finale. Niets hield hem nu tegen, en hij zou het afmaken.

Hij naderde de Hoorn op tien meter, toen de eerste pijl afgevuurd werd. Hij kaatste perfect af op zijn geïmproviseerde schild, en Lucio kreeg meer moed. Hij strompelde nog sneller mee. Nog vier meter te gaan. Maar de dame had zijn strategie door. Een volgende pijl, en deze was verdomd goed geschoten. De pijl stak uit het al zo mishandelde been van Lucio, en hij schreeuwde het uit van pijn. Het bloed vloeide meteen, en het been werd bijna onbruikbaar. Elke stap die hij zette werd pijnlijker, elke strompel voelde alsof hij doodging. Maar nog steeds strompelde Lucio voort, al was hetvoetje voor voetje en steeds schreeuwend van de pijn. Hij stond nu in de hoorn, en tot zijn opluchting was dit dichtbij genoeg om niet meer beschoten te kunnen worden. De pijlen zouden ongecontroleerd gaan op deze afstand, en zijn tegenstrijdster had dat ook door. Een klap tegen zijn slaap. Een duwende pijn, dat was de zijkant van haar boog geweest. Zijn schild gooide hij vol kracht op haar af, welke tegen haar achterhoofd aan kwam. Ze wou waarschijnlijk omkijken, om te zien tot hoever ze nog kon tot de achterkant van de hoorn. Meteen klapte ze met haar hoofd naar voren, en beukte met haar neus tegen de muur achter haar. Bloed spoot uit haar neus, maar ze gaf zich nog niet gewonnen. Nu gooide ze haar pijlen, maar deze waren zo slap dat ze niet eens een kans hadden om door Lucios huid te boren. Zijn zwaard was er echter nog wel. Een bovenhandse slag werd afgeweerd met het hout van haar boog. Toen zijn zwaard bleef steken, gooide ze de boog naar links, en dwong Lucio zijn zwaard te laten gaan. Daar knielden ze dan, tegenover elkaar en ongewapend. “Daar zijn we dan. De grote finale.” zei het wicht, moeilijk pratend door het bloed wat in haar mond droop. “Dat zou je willen meid, ik zit hier straks alleen. Als winnaar van deze Spelen. Wat dacht je daar van?” kaatste hij terug. De meid schreeuwde een strijdkreet en dook op hem af. Lucio dook opzij, waardoor ze weer haar hoofd stootte, was het dit keer dat ze op de grond klapte. Meteen spatte er een plens bloed over de grond voor haar, en haar tand die recht op de metalen grond af was gegaan brak af. Daar lag ze als één hoopje wanhoop op de grond, badend in haar eigen bloed met haar tanden voor haar neus. Nu was het de kans om het af te maken, nu moest Lucio dit eindigen.

Met een moeilijk gezicht begon Lucio te wroeten bij de pijl die door zijn voet stak, hij pakte de kant met veren vast en zette zijn tanden op elkaar. Non stop gillend en schreeuwend van de pijn trok hij de pijl er centimeter voor centimeter uit. En vooral toen de ijzeren kop kwam, die het gat in zijn voet alleen maar groter maakte, gilde hij het uit. De pijn was ondragelijk, en trok door zijn gehele been heen. Het voelde alsof er een gehele regenpijp door zijn voet zat, terwijl de pijl maar een paar tientallen centimeters lang was. Het was gewoon het feit dat het door zijn voet heen zat, wat het erger maakte. Maar aan alles komt een eind, en zo ook aan de pijn die Lucio zelf veroorzaakte. De pijl was uit zijn voet, en hij schuifelde richting zijn tegenstander. Ze was op haar rug gedraaid, maar had verder geen kracht en energie meer. Lucio sleepte zich naar haar to, en ging op haar buik zitten. Haar hoofd hield hij aan haar haren vast. Klitterig vet haar had hij in zijn hand, en uit woede sloeg hij eerst haar hoofd drie keer op de metalen vloer. “Dit is je einde meid, je sterft als een zwerver met klitterig, vet haar op de vuilnisbelt.” Er was alleen maar meer bloed rondom de twee strijders gevormd, en Lucio liet haar haar los. Met een klap kwam ze op de metalen vloer terecht en met de laatste kracht die hij nog had hief hij zijn handen boven zijn hoofd. Tussen zijn handen priemde een pijl, een tweedehands pijl. Deze had al eens ergens gezeten. In zijn voet. En nu, met de laatste energie, werd hij op een nieuwe plaats gestoken. Tussen haar eigen ogen. Gedood door haar eigen wapen. En toen werd alles donker.

De terugkomst:

Lucio schrok wakker in een witte ruimte, meteen schoot hij rechtop en merkte hij gepiep om hem heen. Hij lag aan allerlei buisjes, in een veel te groot bed. Schichtig om zich heen kijkend merkte hij op dat hij alleen was in de kamer. En toen kwam alles weer terug in zijn gedachten. Hij had gewonnen, hij was de winnaar van de 43e Spelen. Een seintje ging af in zijn kamer toen hij de buisjes met een moeilijk gezicht uit zijn arm trok. Meteen rende er een dozijn artsen naar binnen, elk gehuld in een lange witte jas. Toen ze allemaal zagen dat hij leefde, en er prima uitzag verlieten ze weer stil de kamer. Lucio werd duizelig, en viel weer achterover in bed.

Na een onbepaalde tijd schrok hij wakker om tumult rond zijn bed, hij opende met moeite zijn ogen en zag daar zijn familie. Zijn moeder, zijn vader en zijn broertje stonden langs zijn bed te kijken naar hem. Met moeite toverde hij een grijns op zijn gezicht, en met zijn allen doken ze op hem. Een stekend gevoel in zijn voet liet hem schreeuwen, en meteen sprong zijn familie op. Jammerend stond zijn moeder op hem neer te kijken, vertellend hoe trots ze was. Zijn vader was voor het eerst in Lucios leven ook emotioneel, en zijn broertje keek met een trotse grijns naar hem. De deur ging open, en met een kus nam zijn familie even afscheid van hem. En daar kwamen de mensen binnen waar Lucio de laatste dagen de meeste steun aan had gehad in zijn gedachten. Doloris en Truffel brachten meteen kleur mee de kamer binnen. Truffel was gehuld in een jurk vol pauwenveren, en Doloris had voor de spot op Lucio’s haar een pak aan in de kleur van het uitgegroeide haar. Truffel jubelde vrolijk, terwijl Doloris hem alleen aan kon kijken met een blik die genoeg zei. Zonder verder nog een woord te zeggen ging Lucio omhoog zitten en ging Doloris naast hem op zijn bedrand zitten. En daar, voor het eerst in het openbaar, niet geïnteresseerd in wie het allemaal zag, zoenden ze innig. Twee geliefden die elkaar bijna kwijt waren, verstrengeld in een zoen die alles zei wat gezegd moest worden. Vanaf de gang klonk het onmogelijke geluid van flitsende fotocamera’s. Truffel was voor het eerst in haar leven stil van verbazing, en begon daarna meteen te jubelen en vrolijk te kwaken. Over dat ze het altijd wel geweten had, en ze het niet voor haar hadden hoeven verbergen en andere dingen in die trant. Maar Lucio en Doloris luisterden al niet meer, die waren te druk met elkaar om iets op te nemen van de omgeving. Dit moment mocht voor altijd duren, en dat was ook gebeurd als er niet zoveel op de planning stond.

Terug in het District:

Daar stonden ze dan, voor het laatst in District 3, Lucio had met het prijzengeld en overleg met President Low geregeld dat hij kon emigreren naar het Capitool. Voor de rest van zijn leven zou hij leven in luxe aan de zijde van zijn man. Een twee woning appartement was geregeld, de ene kant voor Doloris en Lucio, de andere kant voor zijn familie. Maar nu werd er eerst nog een festival geregeld in het District.

Ze stonden op het podium waar Lucio nog geen maand geleden had gestaan toen hij zijn naam hoorde door de microfoon. Sindsdien was er veel gebeurd, en hadden alle aanwezigen op het plein meegeleefd met de jongen. De familie van Are was niet komen opdagen op de kroning van Lucio, maar in het District werden ze uitgespuugd nadat de ware aard van Are was geopenbaard na haar dood in de Spelen. Haar begrafenis was klein geweest, omdat er niemand was komen opdagen, en over haar werd gesproken alsof ze een schande was voor het District. President Low zelf was gekomen om Lucio te kronen, aangezien dit een speciaal geval was. Hij begon zijn toespraak.

“Best District 3. We hebben met z’n allen meegeleefd de laatste weken. Lucio Grande werd gepakt uit de kom van de Boete, en is daarna afgereisd naar het Capitool. Daar heeft hij bewezen dat Districten heel goed konden leven onder het regime van het Capitool, en heeft zijn beste beentje voort gezet. Hieruit blijkt maar weer, dat degene die zich ondermeindt aan het gezag van het Capitool, het langst te leven heeft. Ik wil hierbij de winnaar kronen van de 43e en kortste Spelen in geschiedenis: Lucio Grande!” Hierna moest Lucio naar voren komen, en kreeg hij een kroon opgezet met twaalf elementen. Elk element stond voor een District, en na de kroning werd hij voor de toespraakstoel gezet. Dit had hij allemaal al gerepeteerd met zijn familie, Doloris en Truffel. Hij stak van wal. “Lief District 3. Ik wil u allen danken. Door uw steun, en support heb ik het overleefd in de Arena. Toen ik hoorde dat de zalf die ik gekregen heb door middel van een sponsor, uit de collecte kwam die mijn familie voor mij gehouden heeft in het District schoot ik vol. Door u heb ik deze kroon op, en door u leef ik nog steeds. Ik wil u allen danken. Ik vertrek naar het Capitool, waar ik zal fungeren als wapenmeester van pistolen. Volgend jaar zal ik begeleider zijn van de mannelijke tribuut van District 3, en dit doe ik met trots. Waarom? Omdat het Capitool mij in leven gehouden heeft, en omdat het District mij in leven gehouden heeft. Op deze manier kan ik iets terug doen voor beiden.” Zijn toespraak werd afgesloten met een staande ovatie vanuit het publiek. Velen riepen zijn naam, en zelfs Are haar familie werd door Lucio gespot aan de rand van het publiek. Nu moest hij improviseren, aangezien hij iets recht te zetten had. “Ik moet nog even iets kwijt.” Meteen hing er weer een doodse stilte op het plein, en iedereen keek Lucio aan. “Beste mevrouw en meneer Blosser. Ik wil niet dat u als buitenstaander wordt gezien in het District 3. Het gedrag van uw kind is niet uw schuld. Are maakte haar eigen keuzes, en maakte die verkeerd. Dat is de reden waarom ik u uw kind ontnomen heb, en ik heb daar mijn oprechte spijt van. Daarom schenk ik uw het resterende bedrag dat ik over heb na alle uitgaven die ik gedaan heb. Ik hoop dat u de reserve batterij heeft kunnen gebruiken dit jaar, en dat u oprecht afscheid heeft kunnen nemen van uw dochter.” Weer een daverend applaus. Het District was weg van hem, en het voelde als eer om voor deze mensen te mogen begeleiden in de toekomst. De familie van Are keen hem dankbaar aan. Het resterende bedrag wat hij hun schonk, was genoeg om een aantal maand van te overleven. Ze moesten wel, zo hadden ze de tijd om ook in hun gedachten afscheid te nemen van Are. Ook al was Aren zo’n verschrikkelijk wicht geweest, haar familie nam Lucio niets kwalijk. En dat moesten ze nu wel weten. Nu waren er andere doelen, een andere levensweg die Lucio moest inslaan.

In het Capitool

Het appartement was perfect, zijn ouders waren nu zijn buren. Zijn vriend domineerde de mode industrie na alle ontwerpen die Lucio had gedragen in de weg naar de Spelen toe, en in de Spelen zelf. Iedereen had sinds kort het merk Doloris op zijn kleren staan, en Lucio zelf? Lucio werkte met plezier bij het Capitool. Hij leerde mensen schieten, en leerde zelf ook een aardig wat talenten bij. Zijn vaste trainingsmaatje werd zijn vroegere leraar. Smo, de grote hoofdtrainer met de dreadlocks, was nu af en toe zijn eigen leerling. Truffel kwam nog vaak op bezoek, en het werd dan vaak heel gezellig. De familie van Lucio burgerde volledig in, en werden stuk voor stuk perfecte uitvinders. Die allemaal aan het regime van president Low werkten, met vol enthousiasme en toewijding. Doloris en Lucio werden het meest besproken koppel van het jaar. Het Capitool hield van hem, en Lucio hield van het Capitool. Dit was nu zijn thuis, en District 3 werd alleen een toekomstbeeld waar hij volgend jaar begeleider zal zijn samen met Truffel. Maar nooit zou Lucio vergeten wat hij had doorgemaakt. Die lastige dagen in de Arena, en nu nog brengt hij af en toe een bezoekje aan de plek des onheil. Het gedeelte van de vuilnisbelt was afgezet en een open monument voor bezoekers. De plek waar de 43e Hongerspelen hadden plaatsgevonden.