G e n e r a l

Naam: Travis Hale
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 25
Woonplaats: Het Capitool
Familie, vrienden e.a.:

William Hale [58] †//
Heb ik mijn vader ooit gemogen? Nee, ik kon en kan hem nog altijd hem absoluut niet uitstaan. Als ik hem nodig had, was hij nergens te bekennen en als het juist omgekeerd was, bleef hij altijd -expres of niet- in mijn buurt rondhangen. Toch ben ik meegegaan toen hij naar het Capitool vertrok, misschien omdat ik hem om de een of andere reden toch niet zou kunnen missen en stiekem misschien toch een beetje naar hem opkeek. Het nieuwtje dat hij gestorven was, zorgde ervoor dat hij juist geteld twee dagen rouwde voordat mensen begonnen te geloven dat hij de man eigenlijk amper gekend had. Echte familie zou langer om elkaar rouwen.

Clara Jefferson [56]//
Mijn moeder is een van de weinige personen die ik momenteel echt mis. Ze probeerde me gelukkig te maken en was wel altijd in de buurt als ik hulp nodig had. Het feit dat ze een kleine en nogal magere vrouw was, zorgde ervoor dat ik niet altijd evenveel aan haar had, maar ik waardeerde het wel enorm. Ik heb geprobeerd om haar mee te krijgen naar het Capitool, maar ze weigerde, zei dat ze haar leven in het district niet wilde opgeven en de vrienden die ze in al die jaren gemaakt had niet wilde achterlaten.

Amilia Hale [6] //
Het geheim, een geheim dat niemand in het Capitool ooit te weten mag komen. Gelukkig voor mij zijn de meeste mensen uit het Capitool niet erg slim te noemen en is het onmogelijk voor hen om haar aan mij te linken. In District 4 zitten er misschien nog een heleboel mensen die weten dat ze mijn dochter is, maar ze zijn wel zo slim om dat feitje niet te laten vallen als er iemand in de buurt is die het misschien door zou kunnen vertellen aan het Capitool. Ik ben gewoon bang dat ze haar pijn zouden kunnen doen om mij te manipuleren.

Marion Casca [23] †//
Mijn ware liefde zoals mensen vroeger best vaak gezegd hadden. Ik leerde haar kennen op straat en ben letterlijk voor haar gevallen nadat ik over een losliggend stuk asfalt was gevallen. Het was liefde op het eerste gezicht en al snel waren we aan de praat geraakt. Twee jaar later trouwden we en kregen we een kind, Amilia. Ze wilde niet mee naar het Capitool toen ik het voorstelde en ik liet Amilia dan ook maar bij haar omdat ze beter zonder vader dan zonder moeder zou kunnen opgroeien. Pas na een hele tijd kwam ik erachter waarom ze juist niet meewilde: ze was een van de slimme koppen die achter de opstand in district 4 zat. Ik kwam erachter toen haar executie op de televisie werd getoond. Het feit dat ik onze dochter op dat moment in de menigte aan de hand van een van haar vrienden had zien staan, zorgde ervoor dat ik niet volledig instortte, maar toch hard genoeg om ervoor te zorgen dat eik zeker als gevaarlijk bestempeld zou worden moest iemand erachter komen hoe ik mijn verdriet juist verwerk. Voor de rest is er ook niemand in het Capitool die weet dat ze mijn vrouw was, ze dat zouden weten zou ik waarschijnlijk nergens meer getolereerd worden of zouden ze dingen over haar zeggen die me alleen maar tot waanzin zouden drijven.  

U i t e r l i j k

Travis heeft niet direct het soort uiterlijk dat je bij de meeste mensen in het Capitool terug zou vinden, ziet er veel te gewoontjes uit. Als ze nog maar met een spuit of iets dergelijks in zijn buurt komen, kan hij best hysterisch worden en zo hard mogelijk wegrennen. Omdat hij toch iets moest doen om niet te hard op te vallen, heeft hij een pluk van zijn haar fel roze laten verven en draagt hij meestal felgekleurde shirts die hij vroeger verafschuwt zou hebben omdat het in District 4 onmogelijk zou zijn om hem over het hoofd te zien, maar in het Capitool zorgt het er juist voor het omgekeerde. Voor de rest heeft de man een lengte van 1.74m en is hij wat aan de magere kant. Niet dat hij ondervoed is, maar het is wel te zien dat hij lang niet zoveel eet als sommige anderen. Hij heeft chocoladebruine ogen en bruin haar waar zoals gezegd een grote roze pluk in zit. Make-up draagt hij vrijwel nooit, al zijn er al een heleboel mensen geweest die het hem wel aangeraden hebben. De enige tekeningen op zijn lichaam die hij heeft is een roos op zijn rechterhand en een kleine tattoo in zijn nek die je eigenlijk alleen ziet als je weet waar je moet kijken.

I n s i d e
They say you're mad|| Er wordt in het Capitool gefluisterd dat Travis gek is, al sinds hij zijn gezicht daar heeft laten zien. Misschien hebben ze gelijk en is er inderdaad een steekje bij hem losgeraakt nadat hij gezien had hoe zijn geliefde vermoord werd, maar dat gebeurde pas toen hij toch al een paar maanden in het Capitool woonde. De opmerkingen die hij soms maakt of gewoon zijn gedrag in het algemeen is iets dat de Capitoolbewoners blijkbaar als gek beschouwen, maar goed dat ze hem dan ’s nachts nog niet gezien hebben. Dat is namelijk het moment dat hij hysterisch begint te schreeuwen in een kussen en tranen met tuiten huilt om de dood van Marion te kunnen verwerken.

It’s not forbidden to be childish||  Uiterlijk ziet hij er misschien uit als een man van vijfentwintig en hij zou het zelf ook zeggen moesten ze hem vragen hoe oud hij is, maar mentaal is hij een heel stuk jonger. Het is net alsof hij vanbinnen is blijven steken toen hij op achtjarige leeftijd van het dak viel nadat hij een gat in het al onstabiele bouwwerk had proberen te herstellen. De man is vreselijk kinderachtig, maar als het echt nodig is zou hij best serieus kunnen zijn. Zo kan je hem al dolgelukkig maken met een simpele lolly. Zo iemand hoort niet thuis in een district waar je al op je tiende moet helpen in het huishouden en al gevaarlijke klusjes moet opknappen. Misschien is dat een reden dat hij meegegaan is met zijn vader, ookal heeft hij direct afscheid van de man genomen van zodra ze daar aankwamen.

It's beautifull, sweety|| Travis is creatief, iets dat goed terug te vinden is in de kleding die hij maakt. In alles dat hij maakt is een hint van District 4 terug te vinden: hier het patroon van water, daar een visje. Tot nu toe hebben mensen er nog niets over gevraagd, maar als dat zou gebeuren heeft hij wel een hele smoes klaar liggen. Daarbij lijkt hij te weigeren om de mode te volgen en ontwerpt altijd kleding die er iets van afwijken. Gelukkig voor hem zijn er toch een paar inwoners van het Capitool die dat alleen maar leuk te vinden, de rest draagt meestal dingen die door MOCCACHINO gemaakt zijn. Natuurlijk is hij jaloers en wilt hij toch eens een keer kunnen schitteren in plaats van Mark Mocca. De spelen bieden hem daar een goede kans voor en stiekem is dat toch de hoofdreden dat hij zich heeft aangeboden als stylist. Hoe hij juist aan zijn liefde voor mode is gekomen, is onbekend. Van de ene op de andere dag was hij er gewoon geïnteresseerd in en wist hij met een heleboel spullen zelf wat kleding ineen te zetten die ook effectief gedragen werd door een paar mensen uit het district.

You’re not really honest, are you?|| Ondanks het feit dat hij er misschien best betrouwbaar uit ziet en zo ook probeert over te komen, is hij het niet altijd. Travis liegt dagelijks tegen jan en alleman: geen grote leugens, meer zo’n leugentje om bestwil dat iedereen wel eens verteld. Het enige probleem is dat hij bijna verslaaft lijkt te zijn aan liegen. Hij neemt elke gelegenheid dat hij zou kunnen liegen aan, ziet het als een soort spel. Hoe lang zou het duren voordat iemand doorheeft dat hij glashard aan het liegen is of is het echt zo moeilijk om te zien?

Crying is a weakness|| Het is hem altijd geleerd om sterk te blijven als je in de buurt van andere mensen bent en dat je pas volledig mag instorten als je helemaal alleen bent. Het is niet moeilijk om Travis te kwetsen, maar het enige wat je daar mee zou bereiken is het feit dat hij een hele dag geen woord meer tegen je zou zeggen. Pas als iedereen uit zijn buurt is, zullen de tranen over zijn wangen stromen en zakt hij volledig in elkaar. Op dat moment let hij niet meer op zijn omgeving en zo’n huilbui is meestal pas na een uur of twee voorbij. Hysterische buien –die hij meestal alleen ’s nachts heeft- duren dan weer veel langer.

You don’t have to watch your back always|| Al bij al komt Travis over als iemand die helemaal niets te vrezen heeft. Hij loopt fluitend door de straten en lijkt zich helemaal op zijn gemak te voelen. Natuurlijk is dat alleen maar schijn, maar die schijn zorgt er wel voor dat mensen hem gerust laten en niet al teveel roddelen. Er is sowieso al genoeg over hem bekent –of juist niet- om over te roddelen en hij geeft ze liever niets nieuws.

H i s t o r y

Travis is geboren en getogen in het vissersdistrict. Al vanaf jonge leeftijd leerde hij zwemmen en voelde zich op z’n prettigst in het water. Zijn moeder nam hem zoveel mogelijk mee naar de zee en toen hij oud genoeg was ging hij zelf elke dag wel een uurtje zwemmen, op de momenten dat de vredebewakers niet op hem lette natuurlijk. Zijn vader was een best knappe verschijning in het district en er wordt gezegd dat hij met menig vrouw het bed gedeeld heeft om wat meer geld te kunnen verdienen. William was verslaaft aan geld en macht, verstopte altijd een groot deel van het geld dat hij verdiende zodat hij het voor zichzelf kon houden. Moeder en zoon hadden helemaal niets in de gaten, geloofden alles wat er door de district bewoners over William verteld werd niet. Travis groeide op tot een jonge man die zelfs toen al bijna als gek beschouwt werd. Toch slootten de mensen hem niet uit, integendeel: hij was altijd diegene die voor amusement zorgde als het een beetje tegenzat. De man schaamde zich namelijk voor niets en spotte nogal vaak met zichzelf om mensen zo aan het lachen te krijgen. Het duurde niet lang voordat hij mee mocht gaan vissen en zelf daar bekend werd om zijn zelfspot. Mensen bleken het ineens een stuk leuker te vinden om te gaan werken, al gebeurde alles nog onder het streng toeziend oog van de vredebewakers.

De dag dat hij Marion leerde kennen, was de dag dat hij met een redelijk grote lading vis in zijn armen naar het pakhuis liep. Je zou dus wel kunnen raden dat alles op de grond terecht kwam vanaf het moment dat zijn voet achter een tegel bleef haken en hij met heel zijn hebben en houden op de grond viel. Met haar hulp lukte het om alles van de grond te rapen en terug in de mand te leggen. Spijtig genoeg voor hem was er wel een vredebewaker die het gezien had en werd hij zonder pardon opgepakt, naar het plein gebracht en kreeg hij zo’n vijfentwintig zweepslagen voor de fout die hij gemaakt had. Gelukkig voor hem was district 4 rijk genoeg zodat iedereen toch een arsenaal eerstehulp middelen had waardoor zijn moeder hem binnen een paar dagen al opgelapt had. Vanaf die dag keek hij veel beter uit waar hij liep, maar de straf kon hem niet tegenhouden om toch altijd dezelfde straat te blijven gebruiken in de hoop Marion nog eens tegen te komen. Na een tijdje gebeurde dit ook en sinds die dag spraken ze regelmatig af. Mensen kregen door dat ze naar elkaar toe aan het groeien waren en na een jaar of twee werd er zelfs een hele bruiloft op poten gezet.

Ze kregen hun eigen huisje en het duurde niet lang voordat Marion gelukkig kon zeggen dat ze zwanger was. Travis zelf had het niet direct verwacht en reageerde eerst wat geschokt, maar eenmaal de eerste schok voorbij was, was het aan hem te zien dat hij wel blij was met zijn kind. Ze noemden het meisje Amilia en probeerden haar zo goed mogelijk op te voeden. Het was een vrolijke baby die meer lachte met alles om haar heen dan dat ze huilde. Amilia was juist vier jaar geworden toen Travis zijn vader betrapte met een andere vrouw en direct naar zijn moeder liep om het te gaan vertellen. Het nieuws dat de mensen wel gelijk hadden, kwam als een klap bij de vrouw aan, maar ze deed niets. Ze was bang voor wat William zou doen aangezien hij een heel stuk sterker was dan haar en ze zonder hem moeilijk zou kunnen overleven. De man bleef dus gewoon verder doen met waar hij mee bezig was en ging zelfs zo ver dat het Capitool hem in het vizier kreeg. Er was meteen veel vraag naar de knappe man uit district 4 en hij werd praktisch gedwongen om naar het Capitool te verhuizen. Het was toegestaan om familie mee te nemen, maar Clara weigerde om weg te gaan uit haar geboortedorp en uiteindelijk was Travis de enige die meeging. Niet omdat hij bij zijn vader wilde blijven, maar meer om zijn droom na te jagen. Natuurlijk had hij geprobeerd om Marion en hun dochter mee te krijgen, maar de vrouw weigerde mee te gaan. Dus vertrok Travis alleen met zijn vader omdat hij van mening was dat Amilia beter bij Marion dan bij hem kon opgroeien.

Travis was direct begonnen met het ontwerpen van kleding en zijn ontwerpen ook echt te maken van de stof die hij kreeg van zijn vader. Hij had zo het gevoel dat de man zich schuldig voelde en dacht dat hij zo zijn schulden wel zou kunnen afbetalen. In een jaar was zijn kleding best populair geworden in sommige delen in het Capitool waardoor hij het voor elkaar kreeg om een kleine zaak op te starten. Tijdens de opstanden had hij zijn werk echter neergelegd en zat hij aan het scherm vastgekluisterd vanaf het moment dat er beelden van District 4 voorbij kwamen. Mensen vroegen niet eens waarom hij het werk neerlegde, dachten allemaal dat hij het gewoon erg spannend vond. Een tweetal maanden maakte hij amper iets van kleding, maar na een paar maanden pakte hij het werk langzaam terug op als er geen nieuwe beelden meer van zijn oude thuis te zien waren. Langzaam pakte hij zijn leven terug op en keek amper nog om naar het beeldscherm. Pas toen er een speciale uitzending vertelde dat de opstanden definitief verleden tijd waren, nam hij terug de tijd om te kijken. Men toonde hoe verschillende mensen geëxecuteerd werden en toen ze bij district aankwamen duurde het even voor hij besefte dat hij de jonge vrouw die aan de galg gehangen werd, kende. Op dat moment begonnen de tranen over zijn wangen te lopen. Het feit dat Amilia veilig was, was maar een schrale troost. Weken at hij niet meer waardoor hij nog magerder werd dan hij in eerste instantie al geweest was. Pas na een maand wist hij zijn leven terug grotendeels op te pakken, maar niets zal ooit nog hetzelfde zijn. Over dat district 13 helemaal van de kaart was geveegd, maakte hij zich niet druk. Hij kende daar toch niemand dus kon het hem amper iets schelen. Natuurlijk vond hij het wel erg voor die mensen, maar hij was er niet echt kapot van.

Travis is al een hele tijd aan het plannen om naar zijn vorige thuis af te reizen, maar hij weet zelf ook dat dat de eerste jaren niet zou gaan lukken. Toen de Honger spelen werden afgeroepen, was hij in de eerste plaats vervult van afschuw, maar aan de andere kant was het ook de gelegenheid om dingen over thuis te weten te komen. Hij bood zich meteen aan om te functioneren als stylist van een van de tributen uit District. Het kom hem niet schelen wie, zolang die persoon hem maar iets kon vertellen. In die paar jaren zijn de mensen in het Capitool al vergeten dat hij afkomstig is uit een van de districten die ze zo verafschuwen en dat is iets dat hij momenteel graag zo zou willen houden. Dat zijn vader gestorven is werkt alleen maar in zijn voordeel aangezien er dan nog maar weinig factoren zijn die hem met het vissersdistrict kunnen linken.    

O v e r i g
Er zijn altijd wel patronen van water of vissen in de kleding die hij maakt terug te vinden. Nu hij de tributen van zijn geboortedistrict mag gaan ‘aankleden’ hoeft hij niet meer zo subtiel te zijn en kan hij zelfs halve vissen van hen maken.