Met gelijkmatige passen rende de brunette – zo hard als ze kon – over één van de straten in de arena, ze had geen flauw idee waar ze naar toe ging en had simpelweg gewoon het pad gekozen dat het dichtste bij lag. Met een beetje geluk kon Raven haar vinden en had hij wat meer spullen, dan alleen de enkele werpster die zijzelf had weten te bemachtigen. Het was eigenlijk al een hele opluchting, dat ze nog niet dood was. Hoewel die opluchting ook vrijwel weer verdween, zodra de gedachte dat iemand je nu opeens zou kunnen doden weer naar boven kwam.

Hoe kon men zo wreed zijn? Om een stel kinderen in een arena te gooien, met de kennis dat maar één iemand zijn familie en vrienden weer terug zou zien. Dat de rest koudbloedig werd vermoord, deels als vermaak voor die make-up dozen uit het Capitool? Maar ook als straf, voor de opstanden tijdens de zwarte dagen. En natuurlijk was er dan ook nog dat kleine beetje hoop, dat de Spelen moest veroorzaken omdat er één iemand de kans had om terug te keren naar zijn eigen district, terug naar degenen om wie ze gaven? Veel van die hoop was er bij Clementine  niet te merken, de kans dat ze zou winnen was klein. Ze had überhaupt al niet verwacht dat ze de eerste minuut zou overleven, maar toch had ze haar laatste adem nog niet uitgeblazen. De brunette had alleen maar een klap in haar gezicht gekregen en een snee in haar hand – wat overigens haar eigen schuld was -, dus was ze er vrijwel ongedeerd van afgekomen.  

Achter zich hoorde het meisje voetstappen, toch schrok het haar niet af. Ze herkende het geluid van deze voetstappen uit duizenden, ze had ze immers ook al duizenden keren gehoord. Clementine verminderde vaart en draaide zich om. De opluchting werd weer groter toen ze inderdaad haar broer zag, een kleine glimlach sierde haar gelaat. Ze waren in ieder geval beide nog levend.

OOC:
- Godmode toestemming & 1e post gereserveerd voor Raven ^^
- Op de hoofdstraat in de richting van de schepen.

De jongen met de grijze ogen rende op topsnelheid zijn latina zuster achterna. Angst overspoelde hem, terwijl hij rende vertroebelden beelden van enkele seconden geleden zijn blik en zag hij, steeds opnieuw, de mannelijke tribuut van district 3 voor zich. Raven had met zijn eerste werpster meteen diens hals geraakt en duidelijk een belangrijke ader geraakt; bloed werd door diens kloppende hart uit het lichaam van de blonde jongen gepompt. Een kinderkopje besloot om verder uit te steken dan de rest, en bracht de donkerharige jongen bijna ten val. Adrenaline gierde door zijn lichaam, terwijl hij moeizaam zijn evenwicht hervond en maar bleef rennen, moeizaam zijn ene voet voor zijn andere plaatsend. Zijn ademhaling liet door alle stress zijn borst al moeizaam op en neer zwoegen, terwijl de zuurstof door zijn luchtwegen werd gepompt. Clementine sloeg enkele straatjes in. Raven volgde haar steeds moeizamer, tot het meisje eindelijk bleef staan. Rustig verminderde de jongen zijn vaart, tot hij in een normaal tempo op haar af liep.

Angst verblindde de jongen in een moment van waanzin. Zijn blik stond koel terwijl zijn rechterhand terloops richting de werpster in zijn zak greep en hij zijn oudere zus kalm aankeek. Diep in zijn ogen was de angst, de stress en de waanzin die hem een moment bezat te zien. ’Clementine. We leven nog.’ Klonk zijn stem uiterst normaal, misschien een beetje hijgerig, maar niet abnormaal in deze situatie. ’Nog wel.’ Klonk zijn stem verassend koel. In een snelle beweging hield hij Clementine tegen een muur gedrukt met zijn linkerhand, zijn rechterhand plaatste de vlijmscherpe werpster tegen haar keel. ’Mis je papa al?’ Klonk zijn stem op dreigende fluistertoon in haar oor, terwijl de werpster nog iets harder tegen haar keel werd gedrukt.

Verwonderd staarde de jongen haar opeens aan. Waar was hij mee bezig? Stond hij hier nu werkelijk klaar om zijn eigen zuster in koele bloede af te maken? Wat moest het hele district, wat moest Clém wel niet van hem denken? In een snelle beweging stapte Raaf naar achter en liet hij de werpster uit zijn hand vallen, het kletterende geluid van staal op steen weerklonk in zijn oren terwijl hij op zijn knieën viel. Een traan druppelde uit zijn ooghoek terwijl hij zijn ogen dichtkneep. ’Vergeef me Clementine. Vergeef me alsjeblieft.’ Zijn stem nam een smekende toon aan terwijl zijn hoofd langzaam aan leegstroomde en zijn blik leef werd. Een zucht gierde door zijn nauwelijks geopende mond terwijl zijn blik op de straatstenen was gericht, te beschaamd om zijn zuster aan te kijken.

<sub>OOC:
- Godmode met toestemming
- Raven is Clementine gevolgd en is bij haar.</sub>

Ze mistte hem niet eens. Niet eens een heel klein beetje. Als dit werd uitgezonden, moest het zelfs voor hun vader als een enorme klap in zijn gezicht voelen, dat kon niet anders. Maar de klap die Raven kreeg nadat hij achteruit was gewankeld en op zijn knieën neer was gevallen, was ook niet zomaar een klein tikje. Het deed hem zijn hoofd met gesloten ogen opzij houden, niet wetende hoe hij moest reageren. Zou hij wegrennen? Of moest hij zijn zus in zijn armen nemen en haar toefluisteren dat het allemaal zijn bedoeling niet was, en dat hij echt het lef niet zou hebben gehad om haar daadwerkelijk de keel door te snijden? Natuurlijk zou het niet helpen. Raven kende zijn zuster te goed om te kunnen denken dat ze hem meteen zou vergeven. Ik bedoel, hallo, hij had wel net een werpster op haar keel gezet en deze bijna doorgesneden, zodat ze door toedoen van haar eigen broer zou sterven. Niet echt heel leuk ofzo.

‘Doe het dan Raven. Vermoord me.’ Klonk de snauwende stem van Clementine na in zijn oren. Ze meende het niet. Dat kon niet. Het meisje zei wel vaker dingen die ze niet meende als ze erg pissig was. En aan de toon van haar stem te horen was ze nu helemaal over de rooie. Niet heel gek. Hij had haar net bedreigd. Met een werpster. Tegen haar keel. Tegen een muur. ’Wat ben ik nog waard? Mijn vriendin is gestorven, net zoals mijn moeder. Mijn vader heeft me nooit geaccepteerd zoals ik ben. En mijn eigen broer heeft me zojuist bijna vermoordt.’ De stemming van zijn oudere zus was compleet omgeslagen. Haar stem klonk compleet hysterisch. Tranen stroomden over de wangen van het latina meisje terwijl de jongen op de grond voor haar langzaam overeind kwam, bang om misschien nog een klap in ontvangst te moeten en mogen nemen. Al had hij het natuurlijk verdient. Zoals altijd.

Heel, héél voorzichtig nam de jongen zijn zus in zijn armen en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij was nog altijd iets groter dan Clementine. ’Clem. Vergeef het me. Ik zou je keel nooit door hebben kunnen snijden, jij weet evengoed als ik dat het me nooit zou zijn gelukt. Ik ben er weer. Ik ben weer tot bezinning gekomen. Wil je me alsjeblieft vergeven?’ Zijn zachte stem fluisterde de woorden in haar oor. Een ondertoon smeekte haar om hem toch alsjeblieft te begrijpen, om begrip te hebben voor de situatie en wat hij net had gedaan. ‘Het is onvergeeflijk wat ik gedaan heb. Dat begrijp ik ook. Maar ik kan niet sterven als ik niet weet dat je me vergeven hebt. Je bent het enige dat ik nog over heb.’ Clementine zou zich waarschijnlijk gaan verzetten tegen zijn voorzichtige, natuurlijk goed bedoelde omhelzing… Maar het maakte hem niet uit. Hij zou liever hier ter plekke zelfmoord plegen omdat zijn zus hem dat vroeg, dan haar door haar hysterische bui te laten vermoorden door een miezerige andere tribuut. Maar dan zou hij zijn belofte breken.

OOC:
- Godmode met toestemming
- Raaf probeert heel wanhopig om zijn zus te laten inzien dat het niet meer zal gebeuren :3

Alhoewel Clementine nu al enkele keren had geprobeerd zich los te worstelen uit de greep van haar broer, bleef Raven haar tegen zich aan drukken. Niet te hard natuurlijk, hij wilde haar niet de indrukt geven dat hij haar wilde wurgen door haar in een pijnlijke omhelzing te nemen, maar toch stevig genoeg om haar niet de kans te geven er meteen weer tussenuit te knijpen. ‘Raven, laat me los.’ Klonk haar kwade stem. Maar natuurlijk liet hij haar niet gaan. Niet nu. Niet met ruzie. Als ze nu weg zou lopen, zou het nog wel eens de laatste keer zijn dat hij haar zag. En dan waren ze met ruzie uit elkaar gegaan. Het zou hem de rest van zijn leven achtervolgen. En aangezien zijn leven toch al niet lang meer zou duren, zouden die laatste dagen dat hij het probeerde uit te houden, alleen nog maar pijnlijker voor hem zijn. Baggerspelen. Rot Capitool. Waarom moest het nu zo? Wie had dit zo vrolijk bedacht, 24 kinderen op leven en dood in een gevecht in een arena? Het was onmenselijk. Het zou de winnaar voor de rest van zijn leven een vreselijk gevoel geven, en zijn leven tot een hel maken. De jongen nam zichzelf iets heilig voor: hij zou de Hongerspelen niet overleven. Zelfs al zou hij om een vreemde, absurde reden winnen, dan nog zou hij het niet overleven. Hij zou zichzelf van kant maken, zodat het Capitool dit jaar helemaal niets aan de Hongerspelen had, enkel vermaak. Dat zou hen toch wat moeten doen?

Clementine doorbrak de maalstroom van gedachten waar hij in mee werd gesleurd. Het meisje – okay, de bijna-vrouw – vroeg hem hoe belangrijk de belofte die hij haar had gedaan met de boete voor hem was geweest, en was, aangezien hij hem net bijna had verbroken, en een blos van schaamte en spijt verscheen op zijn normaal zo bleke gezicht. Ze had een gevoelige plek geraakt, een hele gevoelige. Tranen brandden achter zijn ogen, terwijl hij terugdacht aan het moment dat ze beiden op het podium stonden in hun geliefde district 11, en hij haar iets in het oor fluisterde. Zijn belofte aan haar. Hij zou haar naar huis krijgen. Op dat moment leek de belofte mogelijk. Op dat moment was het alsof hij zijn woord zou kunnen houden en de Spelen toch nooit zo vreselijk erg konden zijn. Maar natuurlijk waren ze dat wel. Natuurlijk zou het hem niet lukken zijn belofte te houden. Maar hij zou, hoe dan ook, eerder sterven dan Clem. ‘Zo belangrijk, dat als ik je daarmee naar huis zou krijgen, ik hier en nu mijn polsen en hals door zou snijden en weg zou lopen. Zolang ik nog maar zou kunnen zien dat ze je ophalen en mee naar huis nemen, veilig en wel. Dan kan ik rustig sterven.’ Om zijn woorden kracht bij te zetten liet Raaf zijn zus eindelijk los, en zocht met zijn ogen de grond af tot hij de verworpen werpster op de keien zag liggen. Zijn hand sloot zich snel om het kleine ding, en hield één van de scherpe punten tegen de aderen in zijn andere arm gedrukt. Vragen keek de jongen naar Clementine op, om een kleine kras op de huid bij zijn aderen te zetten en de werpster weer even te laten zakken, bang dat de Spelmaker echt zou verwachtten dat hij dit zou doen en zou proberen het hem te verhinderen. Natuurlijk op een pijnlijke manier.

OOC:
- Godmode met toestemming

Het voelde voor Raven al heerlijk om te zien hoe zijn zus op hem af kwam lopen en hem omhelsde. Haar woorden maakten haar eerdere reacties meer dan goed, aangezien het zijn eigen schuld was en bleef. Dit moest hij nooit meer uithalen, dat wist hij wel. Nooit meer. De jongen grinnikte met Clementine mee toen ze het over haar vader had, en omhelsde haar. Op dat moment viel hem het zoemende geluid op. Hij kon het in eerste instantie niet plaatsten, tot hij boven zich een redelijk klein vliegtuigje zag vliegen. Hij wist dat het een vliegtuig was omdat het op de vreselijke zenders op hun televisie wel eens te zien was geweest. Het was een soort metalen vogel, voor zover hij zich het programma kon herinneren. Wat zou deze gaan doen? Zou het nadelige gevolgen hebben voor Clementine en hem, of zou het in hun voordeel gaan werken? En ja hoor, er werd iets uit het vliegtuigje gegooid. Het begon als een donkere stip boven hen. Raven wees zijn zus hier snel op. ‘Moeten we er voor wegrennen denk je?’ Fluisterde hij. Maar terwijl hij de woorden uitsprak ontvouwde zich een grote parachute, waar zelfs vanaf beneden duidelijk MOCCACHINO op stond. In patserige, gouden letters. Maar, als je hield van de aanstellerij en de flaire van het Capitool, had het ook wel weer wat.

Na een mislukte poging om de bol te vangen en een snelle blik om zich heen, aangezien het vliegtuig moeilijk onopgemerkt zou kunnen blijven, liep Raven snel naar de bol met parachute toe. Om de metalen bol zat een vel papier, dat hij snel afwikkelde en gladstreek op een been. "Houd de parachute 20 sec. in de lucht. Op de bol zit een tijdsslot, zodra het merk op camera is begint deze met aftellen. Als hij de 20 sec. heeft gehad klikt hij open. En dan is deze sponsoring voor jou." Grijnzend keek de jongen op naar zijn zus. ‘We hebben een sponsoring. Van de hoofdsponsor. We moeten aan de bak Clem.’ Het voelde heerlijk om met de brief in handen te staan. Over een half uurtje, misschien wel minder, stonden ze misschien wel met een nuttige sponsoring in handen. En aangezien ze enkel twee werpsterren en een slaapzak hadden, was alles met nut welkom. ‘Maar hoe krijgen we deze jongen netjes in beeld?’ Peinzend keek de jongen naar de enorme parachute.

OOC:
- Godmode met toestemming

Clementine was – natuurlijk – ook erg geïnteresseerd in de bol met de parachute, en kwam met een uitstekend idee om het ding in beeld te krijgen. ‘Misschien kunnen we op één van de ruïnes klimmen.’ Klonk haar stem. Raven knikte kort, ze moesten het maar proberen. De kans dat andere tributen hen dan zouden zien, was redelijk groot. Maar wie wist waar de sponsoring uit bestond. Het moest wel iets nuttigs zijn, zonder had de hele spelen weinig zin toch? Een stem achterin zijn hoofd fluisterde de jongen zijn ongelijk in, en hij wist ook wel dat als het Capitool maar vermaakt werd en de districten een waarschuwing kregen, alles wat er gebeurde al lang goed was. Maar dit ter zijde, de jongen was nog steeds te nieuwsgierig naar de inhoud van de bol om de opdracht te laten wat het was.

De donkerharige jongen was tijdens zijn maalstroom aan gedachten op één knie neergezonken naast de bol, en was nu bezig om de touwtjes van de parachute van de bol los te friemelen. Na verschillende pogingen en een greep naar zijn werpster, die hij onderhand meer als zakmes gebruikte, was de parachute eindelijk los. De bal rolde hij snel onder een kleine plant die lans een muur groeide om toch nog enigszins beschut te zijn tegen eventuele nieuwsgierige ogen. Raven propte de parachute zo goed en zo kwaad als het ging in een – pas ontdekte – zak in zijn jack, en begon tegen een muur omhoog te klimmen. In de afgebrokkelde muur vonden zijn vingers makkelijk steunpunten om zich aan vast te houden. Ook zijn voeten vonden gemakkelijks steun in de afgebrokkelde muur. Maar, eenmaal boven bleek het huis waar hij op was geklommen geen dak te hebben. De muur waar Raven zijn evenwicht op moest bewaren was zeker niet breder dan twintig centimeter, en de jongen probeerde heel voorzichtig naar een nog overeind staand deel van een schoorsteen te schuifelen. Achter zich hoorde hij geluiden van een persoon die mogelijk achter hem aan naar boven kwam. Dat moest Clem wel zijn. Hij nam geen tijd om achter hem te kijken.

Een steen onder zijn voet gleed weg. Zijn wereld leek een moment te schudden. Het lukte de jongen echter om zijn evenwicht te hervinden en verder te lopen. Rustig maakte hij de parachute vast aan één kant aan de schoorsteen. Clementine was onderhand naar de andere kant van het huis geklommen en was daar bezig met de touwtjes. Raven begon terug te lopen over de muur, tot hij een gestalte vanuit een straat naar de bol zag rennen. Met een schreeuw sprong hij het laatste stuk van de muur en graaide naar zijn werpster. Deze gooide hij snel in de richting van de kleine jongen, en met een bevredigend, fluitend geluid ging het projectiel op weg naar zijn doel; de kleine jongen uit district 5.

OOC:
- Godmode met toestemming
- Raven heeft de parachute deels vast gemaakt, Clem is met het andere deel bezig.
- Nero Walsh uit district 5 heeft een werpster in zijn richting gekregen. Raak of niet, Raaf blijft staan.



Hoewel Nero al gewond was van een pijl in zijn rug, is hij nog helder en snel genoeg om weg te duiken voor de werpster. Hij vlucht meteen weg, maar grist de werpster nog wel mee.


[nog even een side-note: het is heel leuk dat jullie zo enthousiast zijn en zo veel posten, maar probeer er wel rekening mee te houden dat andere mensen misschien ook nog in jullie topic zouden willen posten. Als jullie zo snel posten als jullie nu doen, krijgen ze daar niet echt de kans voor  ;P ]

Raven had zonder nadenken naar zijn werpster gegraaid en in de richting van de kleine jongen gegooid. Maar deze was helder genoeg geweest om weg te duiken, en de ster mee te nemen in zijn vlucht. Met een chagrijnig gegrom maakte de jongen zijn woede kenbaar, maar met een enkele blik op zijn zuster verdween zijn agressie en woedende blik. Het meisje was bijna van de muur gevallen toen hij naar zijn werpster greep. Maar dit was niet de bedoeling. ’Clem. Ik doe je niets meer aan. Echt niet.’ Niet dat het meisje hem meteen zou geloven. Maargoed. Misschien dat haar wantrouwen zou verdwijnen op het moment dat hij zich zelf van kant zou maken. Met wat laatste woorden ofzo.

De aandacht van de jongen ging vliegensvlug over naar de grote bol in de struiken. Met een sissend geluid gebeurde er iets, waarna er rook uit opsteeg. De rook daalde vervolgens weer, en loste toen op in de omringende lucht. ’Clem! Hij is open! We hebben de sponsoring!’  Bijna bij de bol herinnerde de jongen zich hoe het Capitool in elkaar zat. Wat als het geen echte sponsering was, maar die hoofdsponsor hen gewoon een bommetje had gestuurd om én reclame, én wat kijkplezier te hebben? Het zou niet de eerste keer zijn dat het Capitool iets flikte, immers.

Maar, toen de jongen langzaam dichterbij kwam, zijn nek zo ver mogelijk uitgerekt om zo ver mogelijk te kunnen kijken, ontdekte hij dat er een papier in zat. En twee doosjes om dramatisch, goud fluweel. De één met het opschrift ‘gaas met verband’, en de ander met het opschrift ‘pleisters’. Zowaar. Iets nuttigs. Nog steeds met de verwachting dat er elk moment iets zou kunnen ontploffen, nam Raven het papier uit de bol en vouwde het voorzichtig open. ’ "De parachute mag verwijdert en gebruikt worden als daar je zinnen op staan. In het ene doosje zit één stuk verband met gaas. In de ander zit een dozijn pleisters. Vecht niet met elkaar, familie moeten verliezen valt zwaar."’ Las hij op. Betekende dat dat de kleine blonde jongen ook dood was? Die.. Will… William Mocca?

Maar na met Clementine het hele gebeuren uitgebreid te hebben bekeken, besloot hij haar te vertellen waar het op stond. Zijn zus moest hem vertrouwen, spelen of geen spelen. ’Clementine.’ Klonk zijn stem zachter dan normaal. ’Waarom schrok je toen ik die werpster pakte?’ Opnieuw klonk zijn stem zachter. Er lag wanhoop achter verscholen. ’Je weet toch dat pa jou liever terug heeft dan mij? En ik zal jou dus thuis krijgen.’

<sub>OOC:
- Godmode met toestemming
- Tijd geleden dat ik zo’n flutpost heb geschreven x’D</sub>

Raven staarde naar zijn latina zuster, die snel naar een doosje greep. Het doosje met ‘pleisters’ als opschrift. Één van de twee doosjes uit hun sponsering. Maar wat ging ze er in hemelsnaam mee doen? Met een snel gebaar haalde het meisje een pleister uit het doosje, haalde de achterkant eraf, en plakte de pleister dwars over zijn mond. Ontzet keek de jongen Clementine aan. Waar sloeg deze actie in hemelsnaam op? ‘Zo. Nu kun je ook geen onzin meer uitkramen.’ Klonk de stem van zijn zuster triomfantelijk, en Raven kon het niet laten met haar mee te lachen. Maar natuurlijk. ’Zo’n onzin is het toch niet?’ mompelde hij zachtjes voor zich uit, alvorens zijn slaapzak eindelijk eens open te rollen en uit te spreiden over de keitjes van de straat, de pleister nog steeds over zijn mond. Een metalen glinstering in de voering van het ding liet de jongen verstijven. Een truc? Een val? Of toch echt iets dat hen kon helpen? Heel langzaam, centimeter voor centimeter, liet de jongen zijn hand naar één van de glinsterende objecten dwalen. Moest hij het wel pakken? Heel voorzichtig, zo gespannen als een veer – wat als er nu een tribuut achter hem zou staan? – gleed zijn hand onder een pijltje en trok hij het voorzichtig los uit de voering. Meteen, sneller nu, begon hij ook de rest los te maken. Een moment staarde hij verwonderd naar de pijltjes en het blaaspijpje in zijn hand, voor hij ze snel in zijn riem stak. De slaapzak rolde hij weer op, en hij was klaar om te vertrekken.

Met een snelle beweging trok Raven de pleister van zijn mond. ’Clem. Ik ga terug naar de Hoorn. Misschien is daar niemand en kan ik iets meenemen, iets van waarde.’ Klonk zijn stem. Het was natuurlijk naïef te denken dat er niemand meer bij de Hoorn zou zijn, maar het maakte de jongen niets uit. De zon was begonnen aan haar daling langs de hemel en zakte steeds verder weg naar de horizon. Het was tijd om echt aan het spel mee te gaan doen, risico’s of niet. Anders hadden ze immers toch een probleem. De spelmakers zouden hen dan wel te pakken krijgen. Grimmig begon de jongen zijn voeten voor elkaar neer te zetten, niet wachtend op zijn zusje. Als ze achter hem aan kwam, prima. Als ze dat niet deed, dan zou hij haar later wel weer terug vinden. Of niet natuurlijk, als het tripje zijn einde zou betekenen.

_Notes:
- Godmode met toestemming.
- Raven is op weg naar de Hoorn.