Na hun ontmoeting ongeveer een week geleden waren Madelynn en Caleb met elkaar in contact gebleven. Nou ja, in eerste instantie niet expres, maar op de één of andere manier bleven ze elkaar ineens zo vaak tegenkomen dat het gewoong eng was. Daarom hadden ze maar besloten om samen een keer wat te gaan doen, lekker in het bos, zodat ze niet gestoord zouden worden. Tenminste, dat was de bedoeling.
Het klonk een beetje verdacht, maar eerlijk waar, ze waren niets vreemds van plan. Niets dat andere zestienjarigen in hun situatie niet ook zouden doen. Een rustig plekje, alleen zij tweetjes. Het zou spannend worden. O ja, dat zeker.

Na een ochtend en middag vol houthakken om het verlies van Meneer Greens oponthoud te compenseren, kon Madelynn zich eindelijk gaan voorbereiden op hun afspraakje. Dat hield in: ze bracht de kar met hout naar huis om vervolgens terug te keren naar het bos.
Ze had hard gewerkt, want haar vader was niet blij toen ze hem het verhaal vertelde. Ze had een fikse uitbrander gekregen, hoewel hij een paar uur later zijn excuses maakte en bekende zelf niet op de hoogte te zijn geweest van die regel. En dat ie stom was. Lynn mocht haar vader graag als hij zo was. Chagrijnig mompelde hij dan tegen het hout dat hij bewerkte, om schijnheilige gesprekken te voeren met klanten die op bezoek wilden komen. Ja, haar vader was een echte engel. Ze hield van hem.

Na een lange wandeling kwam het meisje eindelijk op de afgesproken plek aan. Het was niet dat ze echt zo van lopen hield, maar ze hadden bewust gekozen voor een plek waar niet zoveel mensen kwamen. Sommige mensen zouden het prima begrijpen en er niet zoveel moeite mee hebben, maar helaas dacht niet iedereen er zo over. Ze zouden misschien zelfs aangegeven kunnen worden, dus daarom was een afgelegen plek een betere keuze.

Terwijl ze op Caleb wachtte speelde ze een beetje met haar bijl en genoot ze van het gezang van de vogels. Ze verheugde zich op hetgeen dat zou plaatsvinden en ze hoopte dan ook dat de jongen snel zou komen. O ja... Dit kon een wilde nacht avond worden!

OOC: Nee, ik probeer niets, echt NIETS te insinueren hier. Forgive me. Maar het gaat vast gezellig worden? En natuurlijk toestemming voor het godmoden.

Soms, heel soms moest je het lot een handje helpen. Niet altijd, niet te vaak, niet te veel, maar het was zeker geen slechte zaak om dat soms te doen. Zeker niet als het om meisjes ging. Dat was dus ook precies was Caleb deed en ditmaal probeerde hij het lot zo naar zijn hand te zetten dat hij een afspraakje kon regelen met de bijlensmijtmeid, beter bekend als Madelynn. Caleb had haar echter stiekem die bijnaam gegeven en noemde haar nu altijd zo als hij aan haar dacht, wat relatief vaak was. De kans dat hij haar ooit echt de bijlensmijtmeid zou noemen, was best aanwezig. Hij hoopte maar dat hij dan ver genoeg uit haar buurt was om niet meer geraakt te kunnen worden.

Hij moest toegeven dat hij niet had verwacht dat het zou lukken. Caleb had gedacht dat ze liever een rondje Hongerspelen deed, dan met hem uit zou gaan, maar niets was minder waar. Hij had een date geregeld met de stoerste meid van heel District 7. Niet dat hij veel andere meiden kennen, maar hij was er zeker van dat niemand zo'n grote bek en arrogante houding terwijl ze niet echt arrogant was had, als Madelynn. En ze was gewoon hartstikke tof en zag er best leuk uit. Wat kon hij nog meer wensen? Het was maar de vraag in hoeverre Lynn het ook als een date zag. Voor Caleb maakte hij vrij weinig uit. Hij mocht legaal bij haar zijn en naar haar staren en dat was goed genoeg.

Sinds dat ze elkaar hadden leren kennen tijdens de aanvaring met Dyson Green - Caleb had het nogal een ongelukkig ongeluk gevonden dat ze dezelfde achternaam deelden - waren ze elkaar constant tegen het lijf gelopen, soms ook letterlijk. In het begin was het toeval geweest. Het was precies als wanneer iemand je ergens op wijst, een bepaald woord, een gebaar, een reclame of een persoon. Het is hen nog nooit opgevallen en opeens is het overal. Zo was het ook bij hen. Ze waren elkaar ongetwijfeld al duizenden keren tegengekomen, maar omdat ze elkaar niet echt kenden en zeker niet spraken, hadden ze het nooit doorgehad. Maar als je een bijl naar iemand's belager smijt, schept dat vaak toch wel een band. Daardoor hadden ze elkaar een beetje leren kennen en Caleb vond Madelynn eigenlijk vrijwel meteen hartstikke interessant. Misschien was het daarom ook maar goed dat ze elkaar nu pas hadden leren kennen en niet vier jaar geleden al, anders had Caleb al vier jaar op d'r zitten kwijlen. Niet letterlijk, don't worry. Uiteindelijk vond Caleb dat hij Madelynn niet vaak genoeg tegenkwam om te kunnen hinten dat hij wel geïnteresseerd was en haar graag beter wilde leren kennen. Aangezien ze elkaar op bepaalde plekken altijd tegenkwamen, was het voor hem makkelijk om te weten waar ze langskwam en zorgde hij dat hij dat nèt ietsjes vaker te vinden was dan normaal. Zij werkte, maar Caleb had school en de school stond in het midden van het district, een plek waar Madelynn vaak langs kwam tijdens het werken. Dus na schooltijd bleef hij nog een tijdje hangen totdat hij haar zag, maakte kort een praatje en liep weg, ondertussen constant omkijkend naar haar tot ze uit het zicht verdween. Dit deed hij op meerdere plekken, niet heel kort achter elkaar en ook zo onopvallend mogelijk, maar hij probeerde wel te laten merken dat hij haar graag beter wilde leren kennen. En zo geschiedde het.

Caleb vond het allemaal niet zo erg. Normaal hield hij afstand van mensen en zeker van meisjes, zodat hij zich niet aan hen kon hechten en ze voor zijn ogen van hem weg werden getrokken. De Opstand was niet zo tof geweest voor zijn vertrouwen en zo, dat bleek maar weer. Madelynn was op de één of andere manier echter meteen door die barrière van zelfbescherming gebroken en Calen kon het niet anders dan goedvinden. Ze was al leuk om naar te kijken, maar als ze dan ook nog eens haar mond opentrok en met de meest gevatte opmerkingen ever kwam, nou, je kon Caleb opvegen en afvoeren.

Anyway, Caleb besloot op een gegeven moment dat hij Lynn niet langer kon lastigvallen en had haar prompt mee uitgevraagd, waarop zij tot zijn grote verbazing ja antwoordde. Hij kreeg niet eens een mep of een bijl in z'n hersenen gestouwd, nee, integendeel! Hij kreeg een glimlach van het meisje en de hele dag was hij zo vrolijk dat zijn broers aan zijn geestelijke conditie begonnen te twijfelen. Oeps? Het was de bedoeling om ergens diep in het bos een bijlensmijtwedstrijdje te gaan houden. Hij had ook niet verwacht dat ze dat oké zou vinden, maar Lynn had Caleb weer verbaasd. Ze vond het zelfs een goed idee en wilde graag een wedstrijdje doen. Ze had zelfs geen bezwaar tegen de plek waar ze zouden afspreken. Ze moeten vrij diep het bos in, zodat ze niet gestoord zouden worden en niemand bezwaar zou maken. De andere, niet zo toffe Green, had gezegd dat hij Caleb niet aan zou geven voor het smijten van een bijl naar zijn voeten. Caleb had nog nooit gehoord dat iemand echt van plan was dat te gaan doen, dit was voor het eerst. Hij wist wel dat er mensen waren die het niet fijn vonden. In de Opstand waren er nogal veel bijlen gebruikt en mensen werden daar liever niet aan herinnerd. Daarbij was het natuurlijk ook nog eens gevaarlijk, was het een slecht voorbeeld voor kleine kinderen en was het duidelijk dat Caleb aan het trainen was voor het geval dat hij naar de Spelen werd gestuurd, iets waar mensen ook niet graag aan dachten. Om het iedereen en zichzelf makkelijker te maken, ging hij altijd een stukje het bos in. Meestal maar een meter of tien, zodat hij uit het zicht was, maar nu zou het toch meer richting een paar kilometer zijn. Dat was niet erg. Lopen was goed voor hem en alleen zijn met Madelynn vond hij nou niet echt een straf. Hij vroeg zich af of ze het niet eng vond. Vertrouwde ze hem zo erg dat ze er vanuit ging dat hij niks zou doen, wist ze niet dat hij hem leuk vond, kon het haar niet schelen als hij haar op haar bek zou pakken, was het een combinatie of was 't het allemaal? Caleb wist het niet.

Wat hij wel wist, was dat zijn uiterst scheve neus niet altijd tof werd gevonden door het vrouwelijke geslacht. Dat was meestal omdat ze de heldhaftige geschiedenis achter zijn scheve neus niet wisten en deels omdat de meeste mutsen gewoon te lui en te dom waren om hem te willen leren kennen. Dat had Caleb nooit geboeid want hij was zelden geïnteresseerd in een meisje, maar dit exemplaar was toch wel heel leuk en dat maakte hem spontaan onzeker. Zou ze hem lelijk vinden of zou het haar niks kunnen schelen? Het was toch zeker niet zíjn schuld dat zijn neus was gebroken door een Vredebewaker. Nou ja, misschien had het wel meegeholpen dat hij de grootste eikel van alle Vredebewakers een Capitoolkabouter had genoemd en daarna nog had gezegd dat mensen die voor het Capitool werkten onderdanen waren die geen enkele vorm van waardigheid of zelfrespect hadden. Het was ongedierte volgens Caleb en dat had hem de stomp op zijn neus bezorgd. Caleb zou het echter gewoon weer doen en hij was ook niet te beroerd om het Dyson Green ook nog even duidelijk te maken.

Goed. Lang verhaal kort: Caleb vond Lynn leuk, Caleb vocht graag met Vredebewakers, hij had een grote neus en hij ging nu naar Lynn toe en banjerde vrolijk door het bos heen. Hij had eerst het geweldige idee gehad om haar te laten schrikken, maar toen bedacht hij zich dat ze hadden afgesproken om bijlen te gaan gooien en het misschien niet zo'n bijster goed idee was om een meisje wat niet bepaald bang uitgevallen was, te laten schrikken terwijl ze bijlen bij zich had. En waarschijnlijk vond ze dat helemaal niet leuk en zo en dan zou ze op hem afknappen en bla bla. Vrouwen. Caleb deed het dus maar niet, maar floot een deuntje toen hij bijna op de afgesproken plek kwam zodat ze hem aan kon horen komen. Uiteindelijk stapte hij langs de laatste boom en zag hij haar. Yay! Er kwam een grijns op het gezicht van Caleb terwijl hij naar haar keek. Ze was knapper dan hij zich herinnerde. Had ze zich extra mooi gemaakt voor hem, of was hij gewoon gek?

'Hey!' Zei hij spontaan - voor zover je nog spontaan kon zijn als je op je afspraakje kwam als tweede en je al had gefloten ten teken dat je er bijna was zodat je geen bijl naar je kop geslingerd kreeg. Zijn eigen bijlen wiebelden heen en weer in zijn riem. Hij had die riem ooit speciaal gemaakt van leer. Dat had hem drie weken hard werken gekost, want leer was duur, maar hij was perfect op maat, kon nog versteld worden en had zes dikke lussen voor bijlen - die ook versteld konden worden indien nodig - aan zijn riem vastgenageld en had nog twee kleine tasjes erop gemaakt. Al met al was hij er best trots op, want hij had het zonder enige hulp voor elkaar gekregen.

'Ben je klaar om compleet vernederd te worden als ik je in heb gemaakt?" Hij zei hetzelfverzekerd, maar was er niet zo zeker van dat hij wel kon winnen. Hij was goed, maar misschien was zij wel veel beter.. Mocht het zo zijn, dan wist hij in ieder geval dat, mochten ze beiden in de Spelen komen, hij óf moest proberen met haar een bondgenootschap te sluiten, óf een rotend van d'r vandaan moest blijven. Dat zou sowieso wel moeten als ze hem gewoon wilde vermoorden, zelfs als was ze minder goed. Een boom op je kop was ook niet heel erg fijn.

'Heb je lang staan wachten trouwens?' Het liefst zou hij haar helemaal plat knuffelen, maar iets, misschien de scherpe bijlen, hield hem tegen. Dan moest het maar van haar kant komen!

Ze had ongeveer vijf minuten in een boom staan hakken, toen ze in de verte een zacht gefluit opmerkte. Het klonk vrolijk en Lynn wist wel zeker dat dit de persoon zou zijn op wie ze aan het wachten was. Ze kon niet ontkennen dat het zorgde voor een vreemd gevoel in haar buik. Het was alsof duizend schattige visjes ruzie maakten, niet wetende wat ze nou precies wilde voelen. Was dat hoe mensen verliefdheid ervoeren? Eigenlijk was het best wel ongemakkelijk. Ze had geen idee wat ze hiermee aanmoest. En wat had het voor nut? Over niet al te lange tijd was er de kans dat één van hen – of in het ergste geval misschien wel beide – naar de Hongerspelen zou worden gestuurd. Het was zoveel logischer om afstand van mensen te houden, zodat het voor iedereen minder lastig zou zijn om omscheid te nemen. Waarom leek ze dan plots juist toenadering te willen zoeken, hoewel tot dusver enkel als het om Caleb ging?
Verliefdheid was altijd een term geweest die toepasbaar was op anderen. Op mensen die tijd hadden om hun tijd te verspillen met 'leuke dingen', alsof er ineens wél een goede reden was om te willen leven. Het was toepasbaar op mensen in een andere wereld, zoals het Capitool, of gewoon in een compleet andere tijd.

Hoe het leven zou zijn geweest als ze vele eeuwen eerder had geleefd was onmogelijk om voor te stellen. Ze wist al bijna niks van het leven van de andere Districten of het Capitool, laat staan van de wereld van vroeger. Het leek alsof de tijd stil had gestaan, zelfs al was er zoveel gebeurd met de Opstand. Maar het leven werd voor vele mensen alleen maar zwaarder en alle dagen leken op elkaar. Hoe kon je dan geloven in de liefde? Waarom zou zoiets moois bestaan, terwijl armoede en honger aan de orde van de dag waren? Zou ze ooit durven denken dat het juist was om deze gevoelens te hebben? Het leek zo verkeerd om er zo veel aandacht aan te besteden, terwijl er zoveel erge dingen gebeurden. Waarom zou zij het verdienen om gelukkig te worden met iemand die ze echt heel leuk vond, terwijl anderen stierven omdat ze geen geld hadden voor een fatsoenlijk maal?

En toch had Madelynn ja gezegd tegen deze ontmoeting. Het was een beetje tegenstrijdig, maar op het moment voelde alles eigenlijk vreemd om te doen. Het was vreemd om hier te zijn, want aandacht schenken aan deze gevoelens was een verspilling van waardevolle tijd, maar tegelijkertijd had het ook niet goed gevoeld om hier niet te komen. Dat had ze zichzelf nooit, maar dan ook NOOIT vergeven.

Toen het gefluit veranderde in een enthousiaste 'hey', kon Lynn niets anders doen dan lachen. Het voelde goed. Verkeerd, maar toch goed. O, wat moest ze nou met zichzelf? Het liefst wilde ze haar hoofd in het zand steken en keihard gillen, maar ja... dat was nou niet bepaald charmant. Niet dat ze überhaupt ook maar enigszins charmant was. Eigenlijk was ze stiekem best wel een beetje lomp voor een meisje. Best wel erg eigenlijk, zeker omdat ze ook nog eens houthakster was. Maar voor Caleb, die dit beroep met haar deelde, leek dat echter geen probleem te zijn.

"Hoi," glimlachte Madelynn toen, om bijna in lachen uit te barsten toen Caleb vroeg of ze er klaar voor was om ingemaakt te worden. Ze was heus niet van plan om zomaar van zich te laten winnen, hoe leuk Caleb dan ook mocht zijn! Dit was echter een goede oefening, mocht ze het ooit nodig hebben.
Terwijl ze dichterbij de jongen in de buurt probeerde te geraken, stak ze haar arm uit om hem met haar wijsvinger twee keer een klein tikje op zijn grote, scheve neus te geven. Met een grote grijns op haar gezicht sprak ze: "Dát zullen we nog wel eens zien!"

Toen vroeg Caleb of ze al lang had staan wachten, maar daarop schudde ze haar hoofd. Vijf minuten waren niet veel. Op een beter leven kon ze nog jaren wachten, als ze niet al eerder dood zou zijn, dus wat waren vijf minuten dan, terwijl je iets leuks had om naar uit te kijken? "Ach, indien nodig was ik best bereid geweest om nog ietsje langer te wachten."

Terwijl ze grijnzend naar Caleb stond te kijken, onderzocht ze vanuit haar ooghoeken de omgeving. Het was een mooie afgelegen plek die ze hadden uitgekozen, maar de bomen hier waren niet zo goed als elders. Madelynn wist niet precies hoe dat kwam, maar hier kwamen om die reden maar weinig houthakkers. Daarom was het dus een geschikte plek, want niemand zou treuren als dit hout beschadigd werd en niemand zou hen verdenken van illegale of gevaarlijke activiteiten. Nou ja, tenzij ze natuurlijk merkten dat ze expres naar dit onbruikbare gebied zouden gaan, want dat was natuurlijk juist verdacht. Heel verdacht. Maar dat was een zorg voor later...

"Zullen we gaan gooien? Jij begint!"

Ieeh, waarom was ze zo leuk? Het was echt belachelijk. Caleb had nog nooit zó snel iemand zó leuk gevonden. Integendeel. Het was al een zeldzaamheid dat hij iemand leuk vond en meestal gingen er toch wel een paar weken, soms maanden overheen voordat hij echt verliefd was, maar sheez, Lynn.. Hij kon zich niet voorstellen dat hij haar níet leuk zou kunnen vinden. Dat kon hij gewoon niet, zelfs al zou hij het niet willen. Ze had gewoon iets, iets speciaals. Ze was anders dan de andere meisjes in het district. Het was zo belachelijk snel gegaan en dat baarde Caleb een beetje zorgen. Een stemmetje diep in hem zei dat hij zo aan het haasten was - niet hijzelf, maar zijn gevoelens, als je wilt muggenziften - omdat hij doodsbang was dat ze geen tijd meer hadden door de Spelen. Dat hij wilde genieten van elk moment dat hij nog met haar samen kon zijn, zelfs al hadden ze niks, zelfs al wist hij niet eens of de gevoelens wel wederzijds waren. Caleb ging er maar niet vanuit. Hij had niet het idee dat hij haar type was. Ze was zo stoer en rebels en hij was gewoon hij. Wat moest zo'n meisje nou met iemand zoals hij? Juist. Bijlen gooien.

Lynn had Caleb begroet met een prachtige lach die Caleb helemaal warm en fuzzy liet voelen. Waarom was ze zo leuk?! Caleb zou dat het liefst aan haar vragen, maar de angst voor een bijl in zijn scheve neus was toch te groot. Al was hij dan wel van zijn neus af, natuurlijk, maar dat was ook niet alles. Liever een scheve neus dan geen hoofd meer hebben.

Na Caleb z'n uitdagende -kuch- woorden over het inmaken van het meisje, kwam Lynn dichterbij. Ze stak haar arm uit en tikte hem twee keer op zijn neus. Die begon te gloeien op de plek waar ze hem had aangeraakt en hij moest moeite doen om als één of andere fanboy te gaan staan stuiteren en springen en huppelen. Dat zou overigens niet zo'n goede indruk maken, dus dat deed hij dan ook maar niet.
"Dát zullen we nog wel eens zien!" Zei het meisje.
'Ach, hoeft niet hoor. Je mag ook nu al opgeven als je bang bent!' Caleb stak zijn tong naar haar uit. Ze had de vorige opmerking wel kunnen waarderen, waardoor Caleb iets minder nerveus raakte en ook iets minder bang werd van de bijlen die het meisje op zak had. Ze zou hem vast niet zomaar aanvallen, toch? Hij kon niet helemaal garanderen dat hij zich zou kunnen verdedigen tegenover dit meisje. Hij wilde haar geen pijn doen. Hij wilde eigenlijk niet van haar verliezen, maar hij wist zeker dat, als ze doorhad dat hij haar liet winnen, hij een slechte beurt maakte. Ach. Misschien was ze wel hartstikke goed.


"Zullen we gaan gooien? Jij begint!" Zei Lynn tegen hem. Caleb trok een gezicht. Hij haatte het om te moeten beginnen.
'Vooruit, omdat jij het bent.' Ja, heel handig Caleb, heel handig. Niet dat hij er iets aan kan doen dat ik hem dat laat zeggen Nu zal ze echt helemaal niks doorhebben en lijk je ook absoluut geen gladjanus. Maar Caleb gedroeg zich verder als een echte man en toverde één van zijn bijlen uit zijn riem. Hij deed een stapje naar voren zodat hij Madelynn niet per ongeluk een gebroken neus zou bezorgen al zouden ze dan wel echte soulmates zijn natuurlijk en koos een grote, lelijke boom uit. Nee, de bomen hier waren niet zo tof, maar het zou zonde zijn van de goede bomen om ze kapot te gooien en om eerst een heel mikpunt in elkaar te moeten zetten? Nah. Te veel werk.

Caleb concentreerde zich. Het puntje van zijn tong stak uit zijn mond. Hij móest goed gooien, anders zou hij zichzelf voor paal zetten. Dat was nou niet echt een strak plan. De aanwezigheid van Lynn legde druk op zijn schouders omdat hij per se goed moest presteren, maar onder druk presteer je vaak net iets minder omdat je zenuwachtig en onzeker raakt. Uiteindelijk mikte Caleb, slingerde hij met een noodvaart zijn bijl van zich weg en de scherpe kant van de bijl boorde zich prachtig in de stam van de boom. Zo. Gefixt. Er klonk boos gekwetter en een stel vogels vlogen op uit de boom die hij tot trillen had gebracht door de impact die de bijl had gemaakt. Stiekem toch wel een beetje trots, draaide hij zich om naar Lynn.

'Zo, nu jij!'

Madelynn kon niet anders dan lachen, toen Caleb zijn tong naar haar uitstak. Het viel haar op hoe vaak ze al had gelachen in zijn buurt. Eigenlijk lachte ze bijna nooit, behalve misschien met haar broer Sawyer als hij weer eens raar deed, maar anders nee. Er waren dan ook maar weinig dingen die ze zich kon bedenken waar ze om zou kunnen of mogen lachen. Al die arme hongerige kindjes... Als ze gemener was geweest dan had ze hen kunstjes laten doen in ruil voor een beetje eten, hoewel het natuurlijk leuker zou zijn als ze de Vredesbewakers tot zoiets zou kunnen dwingen – laat staan mensen uit het Capitool. Dat zou geweldig zijn. Het kwam eropneer dat het óf te ethisch onverantwoord was, óf je zou je leven riskeren door te lachen om de verkeerde mensen. Beter deed ze dat dus vooral niet.

Blijkbaar hield Caleb er heel erg van als hij ergens mee moest beginnen. Zijn gezicht sprak boekdelen, maar omdat zij het was zou hij het doen. Dat was stiekem gewoonweg schattig, want hoewel Madelynn het zelf niet zo'n probleem vond om te beginnen was het wel fijn om te kunnen inschatten wie je tegenover je had.
De worp van Caleb hielp daar wel degelijk bij, hoewel Lynn natuurlijk allang wist dat de jongen goed met zijn bijlen overweg kon. Zelf was ze misschien beter in iemand de schedel inslaan op korte afstand, maar het zou overduidelijk beter zijn als ze ook in staat was om met een worp op afstand iemand onschadelijk te maken. Nu was ze niet heel slecht, maar zo goed als Caleb was ze vast niet.

Met een enorme grijns staarde ze naar het geconcentreerde gezicht van Caleb. Het zag er zo oenig uit, zo serieus dat ze het niet voor elkaar kreeg om niet te lachen. Ze was van plan geweest om deze wedstrijd te gebruiken om beter te worden in gooien, maar het leek erop alsof dat niet helemaal zou lukken. Niet als ze constant in de lach zou schieten.
Caleb kon overduidelijk goed gooien. Als de boom kon schreeuwen, dan had hij nu gegild, zo veel kracht zat er achter zijn worp. Bovendien zat de bijl perfect in de stam – Lynn kon er niets anders over zeggen. Dat was eigenlijk gewoon al niet meer te overtreffen. "Woehoe!", riep ze enthousiast, terwijl ze zichzelf voorbereidde om eenzelfde prestatie te kunnen waarmaken – of iets wat tenminste enigszins in de buurt zou komen. Perfectie zou waarschijnlijk niet lukken, maar ze moest het toch proberen!

Het was nu dus haar beurt. Ze keek even naar Caleb, hopend dat ze het niet zou verpesten. Dat zou echt vernederend zijn, hoewel het wel een goed excuus zou zijn voor privélessen. Te doorzichtig? Waarschijnlijk wel, maar het zou een goede reden zijn om hem vaker te kunnen zien. Nou ja, privé-samen, want hoewel die willekeurige ontmoetingen leuk waren, was het prettiger om op deze manier met elkaar om te gaan. Geen gluurders – dat hoopte ze tenminste van harte, want anders zou die boom er goed vanaf komen! - en niemand die zou hen zou storen. Madelynn voelde zich altijd een beetje opgelaten als haar broers erbij waren als ze met iemand sprak, zelfs al ging het om handel. Ze mocht dan niet op haar mondje gevallen zijn, het lag er wel degelijk aan om wie het precies ging.

Goed. Gooien. Bijl. Nu. Lynn ademde even diep in een uit en focuste zich toen op dezelfde boom als Caleb. In plaats van haar tong buiten boord te gooien, beet ze op haar lip, zoals ze wel vaker deed bij grote concentratie. Met haar arm zwaaide ze de bijl in de rondte, waarna ze hem met een redelijke kracht en op acceptabele snelheid in de richting van de boom liet vliegen. Gelukkig was ze sterker dan ze er uitzag.
Met een korte tik kwam de bijl in de boom terecht, hoewel niet zo fantastisch als bij de worp van Caleb. De hare was net een beetje te veel naar links, maar alsnog had ze in ieder geval de boom geraakt. Aan die afwijking moest ze gaan werken, maar het was geen slecht begin.

"Goed," grijnsde ze, met een bijna trotse blik op haar gezicht, "die staat op jouw naam." Ze vond het leuk dat Caleb hier goed in was. Bovendien zag het er leuk uit als hij gooide. Het was echt jammer dat dit misschien ooit hun leven zou moeten redden. Lynn moest er niet aan denken, maar het was altijd beter dan doodgaan. Bij de gedachte aan de Hongerspelen versomberde haar gezicht voor een kort moment, maar snel wist ze zich weer te herpakken en glimlachte ze naar de jongen naast haar. "Jij bent weer!"

'Lach me niet uit!' Had Caleb zachtjes gemompeld terwijl hij zich focuste op de boom en de bijl. Goed, het was misschien niet zijn meest charmante uitdrukking - Caleb hield er dan ook niet van om na te moeten denken. Hij kon het wel, maar waarom zou hij? - maar dit deukte zijn ego behoorlijk. Nu moest hij extra goed gooien, wilde hij zijn overduidelijk stomme uitdrukking nog enigszins compenseren. Het was niks voor hem om zo onzeker te zijn. Hij was dan wel geen rokkenjager - al kwam dat ook omdat de meeste vrouwen in een broek liepen in het district - maar normaal was hij toch wel iets zelfverzekerder dan dit! Stomme hormonen, stomme vlinders en stomme bijl. Het liefst had hij er stomme Dyson achteraan gegooid, maar als hij er niet was geweest, had hij nu nooit de meest romantische date ooit gehad. Beetje jammer dat hij wel weer was herinnerd aan de Hongerspelen en dus weer voor een jaar aan nachtmerries had gehad. Achja. Over twee jaar was hij uit de gevarenzone. Nu maar hopen dat hij dat haalde.

"Woehoe!" Riep Lynn uit toen Caleb met volle vaart de bijl in de boom had gesmeten. Caleb moest lachen en maakte een diepe buiging.
'Danku, danku!' Jap, hij hield van de aandacht, dat was overduidelijk. En hij was gewoon dol op het meisje en Caleb had wel lichtelijk het idee dat hij het er nogal bovenop aan het leggen was, maar misschien lag dat aan hem. Hij zou het wel merken. Hij zou er in ieder geval geen probleem mee hebben als ze zijn hand pakte of zo iets. Maar nog altijd wilde hij er niet te veel van verwachten, dan zou hij alleen maar teleurgesteld raken. Ze was alleen zo leuk en grappig en tof en gevat en stiekem alles wat hij zocht in een meisje, dat hij haar heel erg graag duidelijk wilde maken dat hij geïnteresseerd was in haar en dat hij hoopte dat ze hem een kans zou geven. Ze was niet te lezen, al was het wel duidelijk dat ze geen hekel aan hem had. Ze had al meerdere keren om hem gelachen. Dat was een goed teken, toch? Ze had hem echter ook een keertje uitgelachen, maar misschien was dat wel omdat ze hem schattig vond. Oh, de twijfels!

Uiteindelijk was het Lynn's beurt om te gooien en Caleb's beurt om te staren. Hij kon het niet laten om meer aandacht aan haar uiterlijk te besteden dan aan haar gooien. Ze was zo leuk en schattig en haar haar was mooi en haar ogen waren mooi en Caleb bleef net zo lang naar haar kijken totdat hij een bijl zag vliegen. Hij volgde de vliegende bijl met zijn ogen en zag deze in de boom blijven hangen. Niet zo goed als hij was - en daar kreeg zijn ego weer een boost van - maar alsnog, niet slecht! Jammer genoeg moest hij nu ophouden met naar haar te kijken.

'Mooie worp!' Zei Caleb vrolijk. Waarschijnlijk was hij al veel langer en veel meer bezig geweest met het werpen van bijlen. Hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn. Als hij twintig jaar eerder was geboren, had hij het nooit gehoeven om zijn leven zeker te zijn als hij in de Spelen belandde of er een nieuwe Opstand zou komen. Dan had hij min of meer in vrede kunnen leven, zonder die angst. Alleen de Opstand had hem de kop kunnen kosten, maar die duurde slechts vijftien maanden en als je je gedeist hield, kwam je er nog best goed vanaf.

Hij wilde het spel een beetje een twist geven, iets wat het spannend zou maken, maar niet op zo'n manier dat Madelynn zich gelijk ongemakkelijk zou gaan voelen. Toen bedacht hij zich iets:
'Hé, zullen we 't zo doen dat, degene die verliest, een opdracht krijgt van de ander?' Het was niet zo uitdagend als strippoker, maar het was tenminste iets. Wie weet konden er op deze manier nog wel leuke dingen gebeuren! Caleb moest zichzelf er weer aan herinneren dat hij niet te enthousiast moest zijn, maar eigenlijk kon hij niet anders. Daar had hij nou eenmaal hormonen voor gekregen.

Met een glimlach zei Madelynn tegen de jongen dat hij weer aan de beurt was. Hij viste bijl nummer twee uit zijn riem, ging in de gooi-positie staan, maar kreeg zijn hoofd niet leeg. Zijn gedachten waren gevuld met het meisje wat maar twee meter van hem vandaan stond. Hij wilde haar knuffelen en met haar haar spelen. Dat soort dingen hielpen niet als je je reputatie moest behouden als het aankwam op bijlen gooien en dat bleek. Caleb gooide en hij miste de boom op een meter na. Hij werd rood en keek beschaamd naar beneden.
'Kom maar op met die opdracht.'

Hoewel haar worp niet zo goed was als die van hem, was Caleb toch enthousiast en complimenteerde hij haar zelfs. Dat voelde fijn en alle duizenden visjes begonnen weer helemaal wild te doen. Ze glimlachte dankbaar. Hij was nog steeds lief, zelfs al had hij nog niet zo lang geleden het gevoel gehad dat ze hem had uitgelachen. Nu had ze inderdaad gelachen, maar hoe kon ze die schattige oenigheid nou weerstaan?  
Caleb kwam zo lekker gek over, waardoor ze de rest van de wereld even kon vergeten. Zelfs al voelde ze zich ook schuldig tegenover de wereld, de momenten dat ze om hem kon lachen deden haar alles vergeten. Dat was hoe ze leven wilde. Plots kon ze zich ook helemaal voorstellen hoe mensen zichzelf wilden verdoven om het leven uit te bannen. Ze had dat nooit begrepen - waarom mensen niet hun best zouden willen doen om een beter leven te krijgen, en hun leven vergooiden met alcohol en andere shit. Maar plots was haar alles duidelijk. Als je verdoofd was, leek alles vele malen beter.

Nog voordat ze had kunnen zeggen dat zijn beurt weer was, kwam Caleb met het idee om het spel iets op te leuken. Een opdracht... Dát klonk nog eens interessant. Lynn zou hem allerlei dingen kunnen laten doen. Ze kon hem haar kar laten trekken. Ze kon hem laten dansen. Ze zou hem zelfs kunnen laten huppelen door de stad. O, ze was evil, maar het zou natuurlijk alleen zin hebben als ze daadwerkelijk zou winnen. Ze moest echt beter gaan gooien binnen nu en vijf seconden of hij slechter natuurlijk, wat in de praktijk uiteindelijk het geval zou blijken, want ze had geen idee wat Caleb háár zou willen laten doen. Ergens vaag vloog de gedachte ‘hij zal toch geen foute jongen zijn?’ door haar hoofd, maar dat idee werd snel verworpen door het zoetsappige gevoel van jonge liefde.

Madelynn kon het eigenlijk gewoon niet meer ontkennen. Ze vond Caleb echt heel erg ontzettend leuk. En dat was stom. En heel awesome. En vooral behoorlijk verwarrend dus, wat waarschijnlijk ook nooit zou veranderen. Het leven zou zoveel makkelijker zijn geweest als hij die bijl nooit naar Dyson Green had gegooid. En toch was ze blij dat het gebeurd was, zéker toen de bijl van Caleb wel een meter naast de boom ergens terechtkwam.

“Zeg, wíl je soms graag een opdracht?”, grijnsde Madelynn, hoewel ze zag dat Caleb rood was geworden en hij het overduidelijk niet opzettelijk had gedaan. Óf hij was een heel goede toneelspeler, maar op die manier wilde ze niet over Caleb denken. “Kan de beste overkomen.”
Toen pakte ze haar eigen bijl en maakte ze zich klaar voor een nieuwe poging. Nu de druk minder hoog lag en ze meer de tijd nam om goed te richten, ging het eigenlijk al veel beter dan net. Ze lette erop dat ze niet te veel zou afwijken en vrij in het midden landde de bijl in de boom. Ze keek blij naar Caleb, maar haar oprecht vrolijke lach veranderde na een tijdje toch in dat ietwat kwaadaardige grijnsje. Nee, ze was niet echt van plan hem voor schut te doen staan, maar desalniettemin zei de jongen op een (waarschijnlijk) beschaamde toon: “kom maar op met die opdracht.”

“Goed,” glimlachte Madelynn, die hier veel te gemene gedachten van kreeg. Al die macht was prachtig, maar ze wilde deze niet misbruiken. Daar hadden ze het Capitool immers al voor. Maar ze had wel een ideetje, iets dat ze zelf wel zag zitten. Het gaf haar net genoeg macht om blij van te worden, zonder dat ze al te vervelende dingen ging doen. Tenminste, dat hoopte ze dan maar.
Om Caleb niet te veel af te schrikken transformeerde ze haar lach weer in de lieve, onschuldige meisjeslach, waarna ze even lieflijk naar hem keek. Eigenlijk werd ze hier een beetje verlegen van, want de woorden die zouden volgen, waren woorden die ze nooit eerder tegen iemand had gezegd. En dan zeker niet met deze bedoeling.

“Sluit maar gewoon je ogen en verroer je niet.”

Ze leek zo serieus, maar nu ze samen waren leek ze zonder zorgen, net zoals Caleb momenteel was. Hij voelde zich nerveus, maar wel op z'n gemak en hij hoopte heel erg dat dat hetzelfde was van haar kant. Hij vergat bijna dat hij hier zo goed in was, omdat hij zich trainde zodat hij, als het nodig was, een mens kon raken in plaats van een boom. Hij kon met korte wapens vechten zodat hij iemand neer kon slaan als het nodig was. Eigenlijk was dit niet zo'n goed idee geweest. Had Lynn hem door? Had ze door dat hij, als het echt zou moeten, in een manische megamoordenaar zou kunnen veranderen? Vast wel. Ze had met eigen ogen gezien hoe hij er geen problemen mee had gehad een bijl voor iemands voeten de grond in te boren en daarna er met een andere bijl in de lucht geheven op diezelfde iemand af was gerend. En toch was ze nu bij hem en had ze niet de indruk gemaakt dat ze bang was voor hem. Madelynn was gespierd, maar Caleb zou haar zonder problemen kunnen overmeesteren, hij zou haar op kunnen pakken en weg kunnen gooien als hij dat zou willen. Maar waarom zou hij dat willen? kuchomhaaropbedtesmijtenkuch

Hij zou in ieder geval geen zieltjes veroveren als hij zo schandalig slecht zou blijven gooien.
“Zeg, wíl je soms graag een opdracht?”, Madelynn had gegrijnsd en Caleb had zijn hoofd een stukje opgetild en keek haar met een zielige uitdrukking schuin aan.
'Het ligt een beetje aan de opdracht in kwestie.' Zei hij tegen het meisje. 'Ik eet liever geen modder of maden of zo. Maar er zijn opdrachten waar ik geen problemen mee zou hebben.' Hij keek haar veelbetekenend aan, hopend dat ze door zou hebben dat hij het niet had over een rondje rennen in een hartjesboxer over het plein van District 7. Net als altijd was het compleet onopvallend dat hij bedoelde dat hij het niet erg vond om aan haar genade overgeleverd te zijn, if you know what he means haar leuk vond. Not. Als ze het nu nog niet doorhad, tsja. Dan deed ze iets fout. Heel erg fout.

Madelynn voegde er nog aan toe dat het de beste kon overkomen. 'Tsja, dat blijkt maar weer.' Zei de jongen zelfverzekerd terwijl hij zijn schouders nonchalant ophaalde. Hij was echter wat minder zelfverzekerd toen Madelynn haar bijl netjes in de boom kreeg. Ergens had hij gehoopt dat die ook een meter naast de boom zou zijn, maar niets was minder waar. Hij was de sjaak en hij verwachtte een uiterst vervelende opdracht. Zeker toen hij een soort duivelse blik in de ogen van Madelynn begon te zien, verloor hij al het vertrouwen in een leuke opdracht, haar knuffelen bijvoorbeeld.
'Laat je me wel leven, alsjeblieft?' Vroeg hij liefjes aan het meisje. Hij keek met twee grote bruine bambi-ogen naar het meisje in de hoop dat ze hem enigszins zou sparen.

'Sluit maar gewoon je ogen en verroer je niet.' Wait, wat? Dit was eng. Hij wilde graag blijven kijken, maar hij begreep ook wel dat er niks ging gebeuren als hij dat niet deed. Wat wilde ze doen? Zijn bijlen jatten? Zijn hoofd afhakken? Of zijn benen afhakken, of zijn handen, of hem doormidden hakken, of een boom op zijn hoofd laten vallen? Zou ze modder in zijn gezicht duwen of hem modder laten eten of vieze beestjes in zijn nek gooien, of was het iets veel beters? Hij was behoorlijk nieuwsgierig, dus deed hij gehoorzaam zijn ogen dicht en wachtte hij braaf.

Awh? Dus hij had liever niet dat ze hem modder zou voeren? Zou dat niet juist super schattig zijn? Hapje voor hapje een klein beetje natte bosgrond. Hoe kon hij daar nou géén zin in hebben? Zelf hield ze wel van een zakje modder speciaal. Of oorlog. Of opstand. Heerlijk joh! En in de zomer natuurlijk een lekkere moddershake!
Lynn grijnste, maar dankzij zijn andere opmerking ('Maar er zijn opdrachten waar ik geen problemen mee zou hebben.') zette haar aan het denken. Was dat een hint? Als in... een heel subtiele, eigenlijk best wel obvious, maar toch onduidelijke hint? Deed ze zelf ook zo raar, want in dat geval wist ze in ieder geval wél waar ze aan toe was. Aangezien ze echter nog nooit in een situatie als deze terecht was gekomen, wist ze niet zo goed wat ze moest denken. Maar was er een moment met Caleb dat ze dat wel wist?

Arme Caleb. Wat had hij zichzelf aangedaan met deze opdracht? Dat had hij haar zelfs vroeg om hem te laten leven, terwijl hij zijn (oeh, die zijn mooi!) bruine oogjes op haar gebruikte. En tja, welk meisje onder invloed van verwarde visjes en hormonen kon dat nou weerstaan?
Madelynn kon niet anders dan hartelijk lachen, terwijl ze zich in moest houden om hem geen knuffel te geven. Waarschijnlijk zou hij het niet erg vinden (tenminste, als ze zijn woorden goed interpreteerde), maar omdat ze op dit punt nog een opdracht moest bedenken, was haar hoofd te druk om zich bezig te houden met dat soort acties.

Toen Madelynn eindelijk iets had bedacht, nou ja, in ieder geval een opdracht die haar uitstel zou geven, waardoor ze meer tijd had om te bedenken wat ze met hem zou kunnen doen, besloot Caleb maar dat hij  haar moest vertrouwen. Caleb had zijn ogen gesloten en meteen liet Lynn haar ogen over zijn lichaam glijden. Nu hij haar niet zag voelde het minder beschamend om hem in zijn geheel goed te bekijken. Ze deed zo haar best om geen enkele milimeter onbestudeerd te laten, dat ze bijna vergat dat dit nog niet bepaald bij de opdracht hoorde. Maar het was zo leuk! Dat ene moedervlekje op z'n oorlel, dat schattige littekentje op z'n arm – en uiteraard alle andere schattige delen van zijn lichaam.

Geheimzinnig begon Madelynn rondjes om Caleb heen te lopen. O, wat zou ze eens met hem gaan doen? Ze kon gemeen zijn en hem tekkelen (waarbij ze heel convenient op hem zou belanden natuurlijk), maar het had wel het gevaar dat ze hem pijn zou doen – of erger. Dat was misschien niet zo'n goed idee, zeker niet met al die scherpe bijlen in de buurt. Ze wilde dat beide naar huis zouden terugkeren met al hun lichaamsdelen er nog aan en tevens in uitstekende conditie verkerende.

Goed, wat viel er nog meer te doen? Hem porren in zijn zij, kietelen op alle mogelijk kietelige plekjes, spelen met z'n oren, haar vingers van z'n scheve neus laten skiën, z'n koppie aaien... Zooooooo veel mogelijkheden!
Maar wat was nou echt leuk? Leuk leuk? Als het even kon ook nog fijn, maar ze wist dat ze nu misschien wel een beetje hebberig begon te worden. Macht was gewoonweg slecht voor je. President Peak was daar het levende voorbeeld van. Nee, dit moest iets kleins zijn, zonder al te veel poespas eromheen. Dat moest ze toch wel kunnen?

"Oké, niet schrikken," fluisterde Madelynn in de buurt van Calebs oor, terwijl ze haar laatste rondje afmaakte en voor hem ging staan. Natuurlijk was dit één van de eerste dingen die in haar op waren gekomen, maar ze wist niet zeker of ze het wel kon maken. Nu had ze eindelijk besloten dat ze het gewoon wilde en dat er ook geen kans was op afwijzing. Beter kon ze het niet hebben. Tenminste, dat zou je denken – als ze ietsje langer was geweest.
Zij en Caleb bleken toch een redelijk aantal centimeters met elkaar te schelen en zonder dat hij meewerkte en zijn hoofd voor haar naar bewegen bracht, was het eigenlijk gewoon niet haalbaar. NIET. Maar ze was ondertussen al onderweg en stond al op haar tenen om te doen wat ze wilde doen. Waarom was die verrekte neus zo hoog?! Goed. Er zat niks anders op: veranderen van doel. Het moest gebeuren. Nee, het was niet dat ze er echt tegenóp zag, of zo, maar ze had een schattig, onschuldig meisje willen blijven! Misschien dat die bijlen daar al een stokje voor hadden gestoken, of haar lompheid, maar daar ging het niet om. Ze wilde niet opdringerig zijn. En dit was... nou ja... best wel opdringerig.
Maar ze had geen keus meer, dus daar ging ze. Zachtjes liet ze haar lippen tegen de zijne komen. Ze kon er maar net bij, maar het voelde desalniettemin goed. Heel goed. Hopelijk vond Caleb dat ook, want anders werd het tijd om heeeeeeel snel naar huis te gaan en als een depressieve kluizenares in een hoekje te gaan zitten huilen.

OOC: Dingetjes met toestemming van de almachtige Dion.

Waarom duurde het zo laaaaaaang? Lang was zelfs nog een understatement. Opzich vond hij het niet erg dat hij de ogen van het meisje naar hem voelde staren - hij had zelf zijn ogen dicht, dus zien kon hij het niet. Het was alleen zo.. Eng? Raar? Ongemakkelijk? Caleb was gespannen en moest zijn stinkende best doen niet om te vallen. Zijn evenwichtsorgaan was helaas niet zo goed ontwikkeld, zo bleek maar weer, maar hij ging toch écht niet omvallen waar zijn to-be-vriendin bij was. Nog niet, want het was nog to-be-vriendin en niet vriendin dus als hij nu om zou vallen, zou zijn kans verkeken zijn. Of kunnen zijn. Of ze zou hem eventueel nog steeds leuk vinden, als ze dat al deed, maar Caleb had wel dat gevoel gekregen. Waarom zou ze hem anders zo bestuderen?

Caleb hoorde het gekraak van takjes en het geritsel van de bladeren op de grond en wist aan de hand van die geluiden dat Madelynn om hem heen aan het lopen was.
'Zeg lieve schat, vandaag nog alsjeblieft!' Hij glimlachte speels maar hield zijn ogen nog altijd dicht. 'Ik weet dat ik vreselijk interessant ben, maar als het nog lang gaat duren, ga ik er bij zitten!' Natuurlijk vertelde hij er niet bij dat dat was omdat hij anders om zou vallen, maar dat terzijde. Dat hoefde ze helemaal niet te weten natuurlijk.

Ze had zo vreselijk veel macht nu, dat Caleb er ongemakkelijk door werd. Hij was degene die met dit briljante idee was gekomen, maar wat zou als ze hem zou opdragen zijn kleren uit te trekken? Wat nou als ze hem ging kietelen? Hij kon absoluut niet tegen kietelen. Wat nou als ze hem tegen een boom aan zou duwen en hem zou kussen? Nou, daar zou hij geen nee tegen zeggen. Maar wat nou als ze hem daarna een bijl door zijn hoofd zou jassen? Dat zou hij toch wel wat minder fijn vinden, dacht Caleb. Hij moest echt eens wat minder piekeren. Ze zou heus geen rare dingen doen en al helemaal geen bijlen door hoofden smijten. Wat zei het over hemzelf dat hij zulke rare dingen dacht? Zou hij veranderen in een bijlensmijtende moordmachine Wel als je in de Spelen komt, schat of zo? Dat maakte hem nog ongemakkelijker en hij moest zijn uiterste best doen om te zorgen dat hij niet om zou vallen.

"Oké, niet schrikken," Hèhè, eindelijk. Lynn maakte haar rondje af en Caleb voelde haar voor hem staan. Hij voelde haar lichaamswarmte en wist dat ze héél dichtbij was. Hij mocht niet schrikken. Hoe zou hij kunnen schrikken van haar? Zolang zíj niet in een bijlensmijtende moordmachine zou veranderen, was er weinig aan de hand, toch? Ze was lief en apart en geweldig en leuk en haar haar was mooi en haar ogen waren mooi en Caleb kon niks negatiefs over haar bedenken. Er was niks negatiefs aan haar. Perfectie mocht dan wel niet bestaan, Lynn kwam voor Caleb behoorlijk in de buurt daarvan.

Plotseling voelde Caleb Lynn's gezicht vlakbij. Hij wist niet wat ze ging doen, hoopte wel ergens op maar ging daar niet vanuit. Het leek alsof ze twijfelde en plotseling voelde Caleb de lippen van Lynn op die van hem. Hij raakte half in shock, maar herstelde zich snel en boog zijn hoofd een stukje zodat Lynn er makkelijker bij kon. Het hielp niet echt dat zij zo klein was en hij vrij lang. Voorzichtig legde hij zijn handen om haar middel en trok haar een stukje dichterbij, maar nog wel zo ver weg dat ze niet gespiest zou worden door een bijl. Duizenden pijlen vuurwerk werden afgeschoten in zijn lichaam om te vieren dat hij nu met Lynn stond te zoenen. Hij had het niet verwacht dat zíj die stap zou nemen, daar leek ze te terughoudend voor, maar niets was minder waar. Caleb vond het absoluut niet erg. Beter nu dan de dag voor de Boete, toch?

Uiteindelijk werd de kus verbroken en Caleb keek het meisje aan.
'Dit soort opdrachten wil ik wel vaker doen hoor.'

Pas toen de ogen van Caleb werden geopend en Lynn weer gedwongen was om oogcontact te maken, voelde ze zich weer opgelaten. De macht de ze zojuist had gehad was weer verdwenen en het voelde alsof ze iets had gedaan wat niet helemaal de bedoeling was geweest – zelfs al stelde de jongen dat hij niet zo'n probleem had met dit soort opdrachten. Dat maakte voor haar al een heel verschil, waardoor ze het voor elkaar kreeg om te glimlachen.
Het had fijn gevoeld, maar waarom was er dan dat gevoel dat haar zei dat ze niet het recht had om na te genieten? Ze zuchtte. Had ze dit niet al met zichzelf besproken? Ze was gewoon egoïstisch omdat ze zichzelf niet schuldig wilde voelen, omdat vele andere mensen in de wereld niet gelukkig konden zijn. Daarom ontzegde ze het zichzelf. En dat was dom, want met de Hongerspelen voor de deur was ze óf binnenkort hartstikke kassiewijlen óf ongelukkig omdat Caleb moest gaan óf gefrustreerd omdat ze niks kon doen om het te voorkomen. Misschien werd het tijd om egoïstischer te worden.

"MADELYNN FACKING BRISTOW?!"

Maar dat moment was blijkbaar niet nu. De stem klonk nog ver weg, maar het was overduidelijk haar oudere broer Sawyer die naar haar op zoek was. Wat de... Hij klonk niet echt blij met haar, hè? Dat kon ook gemakkelijk, want dit was waarschijnlijk niet de eerste plek waar hij haar was komen zoeken. Het zou raar zijn als het wel zo was, want hier kwam ze anders nooit. Als hij het halve District naar haar had lopen zoeken, dan was dat stiekem best wel een beetje grappig. Alleen het feit dát hij haar zo dringend zocht beviel haar niet helemaal. Ze was geen klein kind en dat wist hij ook best, dus er moest een andere reden zijn dat hij haar nodig had. Hopelijk was er niets ernstigs aan de hand.

"Ik geloof dat ik word gezocht," mompelde Madelynn dan ook wat ongemakkelijk. Niet alleen omdat ze niet wist waar het om ging, maar ook omdat ze liever nog even niet had dat haar broer zich met háár privézaken ging bemoeien. En hem kennende zou hij dat zeker doen. Sawyer was echt een schat, hoor, maar hij was nog beschermender dan hun vader en dat kon toch best behoorlijk irritant zijn. Houthakken was geen probleem, maar verder was zowat alles wat Lynn deed 'te gevaarlijk' of op zijn minst van 'gering risico'. En dan te bedenken dat hij degene was die nogal onsubtiel omging met het feit dat hij niet bepaald vriendjes wilde zijn met het Capitool. De sukkel.

"LYNN?!"

Oké, het werd echt tijd om te gaan. De stem van Sawyer kwam al dichterbij en ze wilde niet het risico lopen dat ze met een jongen werd betrapt – zelfs niet in de afwezigheid van lichamelijk contact. Madelynn keek naar Caleb en zuchtte. "Ik moet gaan. Mijn broer..." Ze maakte een klein gebaartje in de richting van de stem. "Ik heb liever niet..."
Haar stem viel weg voor ze haar zin af kon maken en opnieuw was er een kort moment van lipcontact. Het voelde nog steeds te goed om af te breken, maar als ze nu niet ging was de kans groot dat het geheimzinnige gedoe thuis allemaal voor niets was geweest.
"Ik zie je nog, oké?" Terwijl ze die woorden fluisterde, liep ze naar de boom om haar bijlen te pakken. Ze slingerde er twee voorzichtig tegen haar schouder, terwijl ze de rest in een wat armoedig systeem in haar kleding stopte, dat ervoor zorgde dat de bijlen op veilige wijze  bleven hangen. Haar moeder had er veel werk ingestoken, waardoor het eindelijk niet meer elke twee dagen uitscheurde, maar zo af en toe ging het nog wel eens mis. Misschien moest ze ook maar eens wat geld investeren in zo'n riem als Caleb had. Het zag er handig uit en het leek nog stoer ook!

Met een kleine glimlach op haar gezicht nam ze afscheid, waarna ze tussen de bomen verdween. Het duurde echter nog vijf minuten voor het geschreeuw op zo'n korte afstand plaatsvond, dat Lynn besloot dat het tijd was om te antwoorden. "ZEG BROER! Waarom jaag je alle dieren weg?!"
Het duurde niet lang voordat een sprintende Sawyer uit de bosjes kwam gerend. Hij leek moe en boos – een slechte combinatie - maar om niet meer argwaan te wekken dan nodig was, moest ze vooral doen wat ze anders ook zou hebben gedaan. Daarom grijnsde ze, hoewel haar ogen ook enige vorm van boosheid en irritatie lieten zien – en niet enkel omdat haar momentje met Caleb werd verstoord. "Ik durf te wedden dat zelfs die beesten in het Capitool je konden horen," fluisterde ze vinnig, waarna Sawyer haar verslagen aankeek en ze al kibbelend terugkeerden naar huis.

Nou ja, het was een mooie dag geweest.

"MADELYNN FACKING BRISTOW?!"

Wow, wat? Wie was dat? Caleb had, als het aan hem lag, nog iets van tien minuten met Madelynn in zijn armen willen staan, maar één of andere wandelende bosjesman stak daar klaarblijkelijk een stokje voor.
'Da's toch niet je vriendje?' Vroeg Caleb een beetje pesterig. Zover hij wist - en hij wist meer dan zou moeten, maar dat krijg je als je verliefd bent op iemand en je die persoon gaat stalken overal tegenkomt - had Lynn geen vriendje, tenzij hij dat was. Dat wist hij nog niet. Als het aan hem lag, waren ze ondertussen al getrouwd. Oké, misschien dat net niet, maar hij had er geen problemen mee. Hij wist echter niet hoe Lynn erover dacht. Ergens zou hij het wel kunnen begrijpen als ze de komende paar jaar liever geen banden aanging. Zo was hij ook. Hij zou wel een aantal jaar op haar kunnen wachten, maar zou zij dat ook voor hem doen? Zou zij hem twee, drie, vier jaar lang leuk kunnen blijven vinden, zonder stappen te ondernemen? Ze waren veilig zodra ze de achttien waren gepasseerd. Ze moesten dus nog drie jaar, tenzij het Capitool besloot dat het tot achttien was en niet tot en met. Dat maakte een groot verschil. Het was echter nog niet zo ver en dat hield in dat de kans groot was dat of Caleb, of Madelynn, of zij allebei de pineut waren. Caleb zou er alles aan doen om de Hongerspelen te winnen, maar dat kon natuurlijk niet gegarandeerd worden. Daarbij was er dan de kans dat Madelynn in één van de opvolgende jaren de sjaak zou zijn. Het leek hem wel een perfecte 'wraak' van het Capitool om hem te straffen voor zijn overwinning in de arena. Het was toch een soort van laten zien dat je beter was dan het Capitool en aan al hun dodelijke grapjes kon ontkomen. Dan was het logisch dat ze je vriendin zouden laten boeten, toch? Hij wist niet zeker of het kon, maar het zou hem niks verbazen als er met de loting gesjoemeld zou worden.

Maar hij wilde Madelynn niet kwijt. Ook niet nu, ondanks dat de gast nogal dringend haar naam had geroepen. Als het iemand was die haar pijn wilde doen, zou hij diegene kennis laten maken met zijn vriendje 'de Bijl' maar Caleb had het idee dat, als hij iemand's hoofd van zijn romp zou scheiden, Lynn niet meer met hem uitwilde. Dat was dus geen strak plan. Er kwam nog een harde schreeuw uit de bosjes, zo mogelijk nog dringender en bozer dan de vorige.
"Ik moet gaan. Mijn broer..." Caleb knikte.
'Ik snap het.' Hij snapte het, dat was logisch, maar hij baalde als een stekker. Hij wilde niet bij haar weg. Hij wilde niet dat de vlinders stopten met bewegen. Hij wilde naar dit meisje blijven kijken en met haar verder het bos in wandelen totdat ze bij een meer kwamen dat eeuwig uitgestrekt leek te zijn, waar je de zon onder kon zien gaan. Niet veel mensen in District 7 hadden dat ooit gezien, want overal waar je keek, zag je bomen, bomen en nog meer bomen. Hij wilde kort gezegd gewoon leuke dingen doen met zijn soort van vriendinnetje en dat kon niet omdat haar broer naar haar op zoek was. Hij was echter niet van plan om er een probleem van te maken. Zij kon er ook niks aan doen en om nou gelijk met eventuele schoonfamilie op de vuist te gaan, was niet het beste idee ooit. Dat kwam later wel.

"Ik zie je nog, oké?"
'Je komt niet zomaar van me af, maak je geen zorgen.'
Hij kuste het meisje een laatste keer op haar lippen en toen verdween ze uit zijn armen, richting de boom. Ze haalde haar bijlen op, zwaaide ze over haar schouder en verdween door de bomen uit zicht. Caleb floot het bouwvakkersfluitje naar d'r toen ze wegliep en de leegte die ze achterliet op de open plek toen ze wegging, kreeg nu ook een plaatsje in zijn hart. Hoe kon hij zich opeens zo raar voelen? Zo leeg? Ze waren maar kort samen geweest en Caleb zou haar elk moment weer kunnen zien, maar hij miste haar. Dat was toch raar? Hij wilde achter haar aanrennen, zeggen dat hij wel mee zou gaan. Dat zou de situatie alleen maar erger maken dus deed hij dat niet, maar als er een mogelijkheid was geweest om dat te doen zonder dat Lynn in de problemen raakte, zou hij dat zeker doen. Hij vroeg zich af of ze had gelogen om met hem af te kunnen spreken. Haar broer klonk boos. Had hij overal al gezocht voordat hij zich dieper in het bos had begeven? Caleb had geen flauw idee. Het was niet de eerste de beste plek waar mensen zouden gaan zoeken.

Na een tijdje stil te hebben gestaan, liep Caleb een beetje verdoofd richting de boom en plukte de ene bijl uit de grond en moest de ander met moeite uit de stam trekken. Hij plofte op de grond, met zijn rug tegen de boom die hij en Lynn net hadden gemolesteerd en staarde naar zijn armen, de armen waarin zich net een geweldig meisje had bevonden, die nu weg was. Het was raar en leeg en hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij voelde zich gelukkig omdat het duidelijk was dat Lynn hem ook leuk vond, maar hij was in de war. Moesten ze dit wel doen? Had hij het wel zo duidelijk moeten laten merken? Was het niet beter geweest als hij nooit wat voor haar had gevoeld? Het probleem was, dat hij iets voor haar wílde voelen. Hij voelde zich anders dan hij zich ooit had gevoeld. Sterker, compleet. Het was raar want ze waren niet eens officiëel vriendje-vriendinnetje en ze kenden elkaar nauwelijks, maar toch.. Het was sterker dan wat hij ooit had gevoeld. Hij had wel eens een meisje leuk gevonden, maar zo leuk? Hij was helemaal ondersteboven van dit exemplaar, voelde zich ellendig omdat ze weg was terwijl ze nog binnen een straal van vijf kilometer te vinden was, was bang dat ze niet samen konden zijn..

'Ik hou van je..'



((OOC: Kan wel dicht, denk ik zo.))

Tyrell: Done. Als hij toch om een of andere reden weer open moet, stuur je maar een pm naar mij of een van de andere stafleden ^^

En ik wilde nog even zeggen dat het een superleuk topic was, vooral dat moment dat zijn verrekte neus zo verschrikkelijk hoog zat, haha!