William was niet op de plek waar Odin hem gelaten had. Geen paniek. Rustig blijven. Verward keek de jongen om zich heen. Nu al zijn bondgenoot kwijt raken zou vrij jammer zijn. Hij zou kunnen roepen, maar besloot algauw dat niet te doen. In het ergste geval was Will door een of meerdere tributen aangevallen en afgemaakt, door lawaai te maken zou hij dan ook zijn eigen doodsvonnis tekenen. En daarvoor bedankte hij liever.

Nee, Odin wisselde zijn zeis in voor een korter wapen en sloop langs de Hoorn, zoekend naar die bekende gedaante, klein met wittige haren. Vlug had hij hem gevonden. Odin snelde op hem toe. ‘Nog iets interessants gebeurd?’ informeerde hij dan. William vertelde dat hij op zoek was gegaan naar nuttige spullen, wat Odin zeker geen slecht idee vond. Nu gingen ze beiden vlug aan de slag. ‘Alles wat we vinden verzamelen we op het podium, ok?’
Aan het werk dan maar.

De meeste spullen waren al weg gesnaaid in de eerste minuten, maar toch was er nog wel wat te vinden. Odin had iets gevonden. Een ding- Het had een lange buis, met aan het uiteinde een platte schaal, als een frisbee of een bord. Er zaten net als aan de zeis hendels aan waaraan je het vast kon houden en een schermpje sierde de bovenkant. Odin schudde er mee, maar er gebeurde niets. Hij drukte op een knopje wat er redelijk groot uitzag, maar er gebeurde niets. Hij gaf een tik tegen de zijkant van het apparaat en daar was het dan: een lichte gloed werd afgegeven door het schermpje en een traag gepiep weerklonk. Wauw. Dat was nutteloos. Odin zwaaide wat heen en weer, de schotel zwiepte door de lucht, maar er veranderde niets.

Schouderophalend bracht hij het ding toch maar richting de hoorn. Zodra hij daar nabij kwam klonk er echter een steeds versnellend gepiep, hysterisch haast. PIEP, PIEP, PIEP. Dat ding sloeg op hol! Odin schrok zich een ongeluk, drukte als een gek wat knoppen in tot het geluid verdween en het scherm weer uitging. ‘Wat was dat?!’ sprak hij in zijn schok luid. William kwam aansnellen, met in zijn hand een tasje. ‘Kijk wat ik heb gevonden!’ sprak Will enthousiast, wilde het haast open maken, maar door een simpele blik van Odin realiseerde de jongen zich al dat dat niet echt een goed plan was. De tas werd dus voorzichtig neergezet. Daar zouden ze zich zo meteen mee bezig houden.

Odin liet William eerst de piepende stok-met-schotel zien, welke bij het aanzetten meteen weer overging tot hysterisch gepiep. Maar, zo ontdekte de jongen algauw: Wanneer hij richting de immense stapel wapens in de hoorn bewoog werd het tempo van de bliepjes en piepjes hoger, wanneer hij twee stappen achteruit deed verbeterde dat alles al een hoop. Met een draaiwieltje kon hij zelfs het tempo van de geluidjes aanpassen, waardoor de basistoon sneller of trager werd en daarmee de detector gevoeliger of minder gevoelig. Hij voelde zich slim! Ja, Odin glom als een kindje dat net een sticker van de juf heeft gekregen omdat hij iets goeds gedaan had. Hij had het schotel-aparaat uitgevogeld, helemaal alleen! Hij schakelde het weer uit en legde het naast zijn trouwe zeis. Zijn blik gleed terug naar het podium.

Daar lag nu een behoorlijke stapel spullen: Een zwarte mantel met daarin een stapel vlees, wat betekende dat ze eten hadden (tenzij, ohgod, dat vergiftigd was, maar daar viel niets aan te doen). En anders hadden ze altijd nog de taart. Oja, de taart! Odin sprong op en keek er met grote nieuwsgierige ogen naar. Taart, hij had er wel vaker versies van gezien, bij de bakker. alleen bestemd voor de top van de top. De elite. Die aten heel, heel soms taart. En deze hier zag er prachtig uit. Al bleef Odin wantrouwend. De bulten deden nog steeds zeer en hij zou niet weer een hoop wespen vrijlaten door een taart open te snijden.

Eerst luisterde hij dus. Als hij iets zou horen zou hij stoppen met actie ondernemen.
Dan trok hij de metaaldetector tevoorschijn en liet die er met een wijfelend lachje over en omheen scannen. Tja, er moest toch een reden zijn dat er een metaalzoeker in de Arena was en hij zag er beter een klein beetje dom uit dan dat hij straks zijn tanden in een scherp stuk prikkeldraad zette. Wederom zou hij pas verder gaan met onderzoeken als dit niets opleverde.

‘Kom op, Odin, ik open hem wel.’ klonk een opgewonden stem dan. William kon zijn nieuwsgierigheid duidelijk niet bedwingen. Hij trok Odin een flink stuk naar achteren en haalde zijn boog tevoorschijn. ‘Toe, plieess, mag het?’ Odin zuchtte diep. Een aarzeling later nam William zijn kans om een taart neer te schieten. Afwezig streek de jongen met zijn duim over de zeis, waar het rode vocht langzaam donkerbruin werd, afkoelde en opdroogde. Op zijn handen zaten spetters, merkte hij nu op. Het leek niet meer op ketchup. Het leek op bloed. Het was bloed. Opgedroogd, dood, koud bloed. Hij slikte, geen tranen nu. Zou hij überhaupt tranen over hebben, na de lange nacht die hij in de trein van het district naar het Capitool had doorgebracht? Hij had beloofd sterk te zijn, hij had beloofd terug te komen. Niet zwak zijn. De pijl vloog traag in een boogje naar de taart. Alhoewel? De eerste miste. Daar ging de tweede, zo sierlijk en gracieus. Odin plantte de zeis stevig in de grond en klampte zich er zowat aan vast om zijn balans vast te houden. De daden die hij begaan had zakten langzaam in, de adrenaline verdween als beschermend schild van zijn gedachten, het drong tot hem door. Negeer het gewoon maar. Kijk naar de taart. Odin dwong zichzelf zijn ogen te openen, sterk te zijn. Doe het voor Chad.

OOC:
De metaaldetector van (E) is door Odin naar het podium gebracht.
De tas van (C) is door William naar het podium gebracht. [graag de inhoud, lieve adminis ]
De taart wordt onderzocht: Odin luistert eerst zelf, dan laat hij de detector scannen, dan neemt William het heft in eigen handen en schiet vanaf 5 meter afstand een pijl in de zijkant van de taart. Odin staat op +- 7 meter met zijn zeis in de hand weg te dromen. Deze dingen gebeuren dus alleen als ze met de voorgaande methode geen.. uitsluitsel kunnen vinden ofzo lol.

Inhoud van de tas: EHBO-spullen en anti-gif voor slangenbeten.

Zodra de pijl zich in de taart boorde, volgde er een ENORME knal. De hoorn werd aan stukken geslagen en wapens vlogen in het rond. William sterft door de klap, Odin raakt zwaargewond (op wat voor manier hij zwaargewond is, mag je zelf beslissen, als het maar zwaargewond is ;P)

[overigens wil ik wel even zeggen dat je niet kunt zeggen dat een bepaald deel van je post niet geldt als je anders uitsluitsel kunt krijgen. Als je wilde weten of de metaaldetector zou piepen om de taart, had je beter een pm kunnen sturen - al is het zo dat er allemaal metalen wapens in de hoorn liggen, dus dat dingt piept toch al aan een stuk door. ]

Odin stond afwezig achter William. ‘Weet je wel zeker dat dit een goed idee is?’ vroeg hij, lichtelijk bezorgd. Hij sprak zo zacht dat de ander hem zo te zien niet hoorde. En daar ging de eerste pijl al. Mis. Odin zuchtte, maar deed geen nieuwe poging om Will in te tomen. Het had toch geen zin en hij had er momenteel de mentale focus ook niet bepaald voor. Nee, de indrukken die de eerste gevechten bij de Hoorn bij hem achter hadden gelaten begonnen nu in te zinken. En dat betekende dat hij zijn uiterste best moest doen om met een onverschillig gezicht te blijven staan. Zijn ogen kort gesloten, maar algauw weer open geduwd door wilskracht. Hij moest alert blijven. Het was nog niet voorbij, nog lang niet.

Een enorm felle flits verblinde zijn zicht en even leek alles in slow motion te gaan. Odin strekte zijn hand uit, probeerde William te bereiken in een soort impuls. Hij miste, logisch ook. Will stond meters van hem weg. Hij schreeuwde. Hij schreeuwde het woord ‘nee’. Zo hard als hij kon. Alsof dat hen redden zou. Maar dat was nauwelijks te horen, door de knal die alles overstemde. Odin voelde hoe de zwaartekracht het gevecht won, hem naar beneden trok. Zijn benen waren slap, zijn spieren nutteloos. Hij kon hiertegen niets beginnen. Odin viel achteruit, ving zichzelf half op met een instinctieve beweging. Maar de val was niet het ergste. De val beschermde hem ergens nog, door zijn oppervlakte te verkleinen. Nee, de knal. De knal was niet alleen luid. De knal was niet alleen verblindend licht. De knal was een ontploffing en dat betekende dat er dingen in het rond vlogen. Een klodder van de taart suisde door de lucht, de ‘eetbare’ buitenkant dan, was op Odin’s schouder beland. Gekletter van vallende, slingerende wapens klonk. Zijn leren jack had zijn borstkas grotendeels beschermd, de stugge stof had slechts enkele schilfers van de Hoorn doorgelaten. Waar zijn rits echter open was geweest waren op zijn shirt puntjes te zien, waar kleine schilfertjes zich venijnig in zijn huid hadden geboord. Zijn hand was door de hitte die vrijkwam bij de explosie met brandwonden bezet. Een puntige scherf van een of ander wapen was in zijn bovenbeen terecht gekomen, had zich enkele centimeters naar binnen gedrongen. Dit was slechts het begin van zijn verwondingen. Hij voelde het nog niet. Daarvoor zou hij later dankbaar zijn. Voor die paar seconden van gevoelloosheid die zich over zijn lichaam meester maakten. De enorme knal had zijn oren doen suizen en zijn zicht ontnomen. Hij was haast doof en blind, hopelijk tijdelijk. Een warme stroom vloeide naar beneden over zijn voorhoofd, het was vochtig en warm als een douche. Het was bloed.
Odin lag op zijn rug op het plein, zijn ene arm krampachtig om zijn torso geslagen, de vuist vol pijn ineen gekrompen, zijn andere arm klauwde in de aarde. Hij hapte naar adem als een vis op het droge, door de klap was alle lucht uit zijn longen geperst. Zijn stem was schor van het schreeuwen. Nu het weer doodstil was hoorde je zijn stem: ‘Nee.. Nee..’ De groene ogen van de jongeman waren wijd open gesperd, vol angst, walging en ongeloof. Verdriet. De rook van de ontploffing trok langzaam weg en liet Odin alleen achter. Moederziel alleen.
Verscheurd door pijn probeerde Odin overeind te komen. Hij duwde zichzelf met zijn nog redelijk ongeschonden arm omhoog, zijn gezicht vertrokken van de pijn. Straaltjes karmozijnrood bloed dropen vanaf zijn haargrens naar beneden. Het was een griezelig gezicht, als je zo naar Odin keek zou je zeggen dat hij maar beter doodstil kon blijven liggen. Maar dat kon hij niet doen. ‘Will..’ vloog het woord wat hij zo hard dacht over zijn lippen. Hij begon aan een martelgang van zichzelf voortslepen en weer stoppen omdat de pijn te intens werd. Het bloed droogde langzaam op, liet een plakkerige zooi achter op zijn ooit zo frisse gezicht. Odin zocht naar William’s bekende gezicht, hopend op een teken van leven. Toen hij de arm van de jongen zag liggen stopte hij echter. ‘Nee. Will, nee.’ Waarom had hij het toegelaten. Ze hadden het allemaal zo goed voor elkaar gehad. Alles. Wapens, macht, spullen. Ze hadden die vervloekte taart gewoon met rust moeten laten, hoe glimmend en aanlokkelijk die ook was geweest. Maar, zo probeerde Odin zichzelf te vertellen, dan was die vast ook ontploft, vroeg of laat. Het was niet zijn schuld. Hij was niet degene die een bom in een taart had verstopt. Waarom voelde hij zich dan zo- zo schuldig? Daar, iets verderop, zag hij nu William’s geschonden lichaam liggen. Door de klap was zijn kleine bondgenoot stukken achteruit gegooid en had dus zelfs zijn arm verloren. Verder was er een zwaard in diens borst gevlogen. Kansloos. William had geen enkele kans gehad om het te overleven, hij had te dichtbij gestaan, zonder ook maar iets om hem te beschermen. Een aantal scheldwoorden gaven uitdrukking aan de spijt en verdriet die Odin voelde.

'Godver- Waarom. William.'
Dan zakte hij ineen, ongeveer 3 meter van de Hoorn verwijderd, zo moe. Zo moe. Hij wilde er niet meer tegen vechten. Zich niet meer verzetten. Geef je maar over. Zo ontzettend moe. Hij wilde gewoon zijn ogen sluiten en inslapen. Odin sloot zijn ogen. Voor zijn geestebeeld flitste echter onmiddellijk William’s vrolijk lachende gezicht voorbij, met daarna de toestand waarin Willy zich nu bevond. Odin kromp ineen en gromde kwaad. Hij zou dit niet zomaar over zich heen laten gaan. Hij moest volhouden, kon niet inzakken en slapen nu. Dat zou bijna zeker zijn einde betekenen, zou een eeuwige slaap zijn. En dat mocht niet gebeuren. Dan was Will’s dood nutteloos. Nog nuttelozer. Tranen van frustratie vermengden zich met de bloedvegen op zijn gezicht, rozige strepen zout water vonden hun weg naar beneden.

De jongen werd door pijn getergd, maar probeerde dat zijn denken niet over te laten nemen. Op een zeer traag tempo overbrugde hij een paar meters tot de spullen die hij op het oog had. Het was de mantel, die door de ontploffing weggesmeten was en lichtelijk verbrand. Met een scherp mes sneed hij er repen vanaf, die hij gebruikte om kreunend zijn been te verbinden. Het was een onhandig aangelegd verband, maar wat wilde je ook in zijn staat. Zijn hand was met blaren en rode plekken bezaaid, maar de pijn viel mee. Het witte vocht dat uit de blaren stroomde betekende echter weinig goeds, vermoedde hij. Zijn pink weigerde op commando’s van beweging te reageren, maar tijd om zich daar veel zorgen om te maken had hij niet. Een snijdende pijn verspreidde zich door zijn lichaam, elke keer dat hij zijn been ook maar een centimeter bewoog.
Odin hijgde vermoeid. Hij kon best wat hulp gebruiken momenteel, bedacht hij bitter. Maar ja, waarom zou iemand een gewonde tribuut helpen? Hij moest het allemaal zelf doen. Hij beet zijn lip open van de pijn toen hij probeerde de scherf van het metalen blad uit zijn been probeerde te trekken. Hij was zo duizelig. Nee. Dit had geen zin. Hij moest iets anders bedenken. Misschien die tas daar? Wespen waren het niet en veel erger kon zijn situatie toch niet worden: Bloedend, duizelig, knallende koppijn en vol blaren en pijn. En ademhalen ging nog steeds moeilijk.

OOC:
Wiliam is gestorven met een zwaard in zijn borstkas en zijn arm eraf gerukt door de explosie. May he rest in pieces peace.
Odin is op de volgende manieren gewond: brandwonden (vooral op zijn hand/arm tweede/derdegraads (doen minder pijn maar zijn erger), maar ook lichtere eerstegraads op andere plekken), een grote scherf van een wapen in zijn bovenbeen, wat hij heeft verbonden, maar er niet uit heeft gehaald. In zijn torso zitten kleine stukjes metaal van de Hoorn. Op zijn hoofd heeft hij meerdere wonden van onbekende oorzaak. Een hersenschudding denk ik.  Verschillende inwendige bloedingen, blauwe plekken en dergelijke. Drie gekneusde ribben wat nogal ademhalen bemoeilijkt.

Ik weet niet zeker of dit voldoet aan wat jullie zwaargewond noemen, anders graag een pb'tje. I tried :s.

OOC: First I'm sorry for not doing this in a edit.
Er is iets mis waardoor ik niet kan editten, dus doe ik het in een post.
IC:

En net op het moment dat het geruis van de ontploffing was neergedaald, en op camera bevestigd was dat William dood was, klonk er een klein zoefje in de lucht. Het was een onopvallend geluid, als je niet constant op je hoede was. In de Arena klonk het echter als een vervelende bij die vlak naast je oor zat. Een kleine motor die een schroef aandreef van een mini-vliegtuigje. Het was een automatisch vliegtuigje, zonder bestuurder. Het laadklepje ging open achteraan, en een grote bol rolde uit de laadklep. Op het vliegtuigje was nog net een logo te bekennen in het goud. Het welbefaamde logo van MOCCACHINO.

Mark was echter niet van plan om de tributen onverdiend dingen op te sturen, en hij had daarom ook een opdracht. De bol vouwde een stukje open en een parachute flapperde er uit. Zo daalde hij een stuk trager tot hij met een zachte plof in het gras terecht kwam. Op de parachute stond heel aanstellerig in enorme letters 'William R.I.P. MOCCACHINO'.

Om de bol heen zat een papier. Hier stond op geschreven in sierletters, aanstellerig in goud, : "De parachute is precies groot genoeg om over William heen te leggen. Gun William een fatsoenlijk aanzicht. Als de parachute geheel over zijn lichaam ligt, inclusief afgereten lichaamsdelen, dan opent de bol en is de sponsoring voor jou."

Een zachte windvlaag deed de zilver-grijze stof opbollen en zachtjes flapperen. Odin staarde gehypnotiseerd naar de parachute. Er stond iets op, maar hoe zeer hij zijn ogen ook tot spleetjes kneep, de woorden drongen niet tot hem door. Nadenken ging zo- zo lastig. Het deed zeer. Kon hij niet gewoon ophouden? Met nadenken? Zou de bonzende pijn in zijn hoofd dan weg gaan? Argh. Wanneer hij zijn ogen sloot werd hij geplaagd door beelden van bloed en flitsen van pijn. De groene ogen van de jongen stonden dof, alsof alle levenskracht uit hem weg was gelekt. Hij vestigde zijn blik wederom op de wapperende stof, als een gevallen vaandel in de wind. Wacht- die stof. Het was te glanzend en perfect. Dit was niet hier geweest, voordat de ontploffing ruw het leven van William had beëindigd. Was dit dan wat Michaello in overdreven mooie woorden had beschreven? De sponsors? De sponsors waarop hij zijn hele plan om met William samen te werken had gebaseerd? Daarna waren er natuurlijk ook de gevoelens van verbondenheid, de kameraadschap tussen de twee. Maar het was allemaal begonnen met die ene gedachte: William Mocca, broertje van de capitool-Mocca. Nu hij daar zo aan dacht herkende hij ook de letters op de parachute. CHINO las hij met gepijnigde blik. Moccachino, dat was het.

Was hij zo ver heen dat hij begon te ijlen? Was hij zo diep weggezonken? Dat hij parachutes en sponsors verzon en ze nog zag ook? Een wens was waarheid geworden of het was slechts een luchtspiegeling. Er is maar een manier om daar achter te komen. dacht Odin grimmig. Hij duwde zichzelf wederom met moeite richting zijn doel, op enkel vasthoudendheid drijvend. Zijn vingers gleden over de parachutestof heen, hij ontdekte de bal die eronder lag en las met grote moeite het briefje.

Afgereten- lichaamsdelen? Een golf misselijkheid nam hem over en Odin draaide zijn gezicht weg van de brief. Hij kokhalsde, maar op een zure smaak in zijn mond na gebeurde er niets. Heerlijk dit. Scannend las hij het briefje af. De sponsoring was dus eerder een beloning, als hij deed wat Mark Mocca zei. Het was  een deal. Odin wierp een blik op William, de opengesperde ogen en de levenloze ledematen. De jongen verdiende het inderdaad. Odin wist met moeite de parachute los te knopen van de bal, pakte vol walging de losse arm op. Niet bij nadenken, Odin. Aansteller. Hij beeldde zich in hoe Onix hem spottend toesprak. Onix, zijn levenslange pestkop. Die zou zijn leven niet meer bepalen.

Wanneer de opdracht volbracht was en William verborgen was onder een parachutekleedje vol met reclame liet Odin kort zijn hoofd hangen. Hij leunde vermoeid op het lijk van William en beet op zijn lip. Een laatste verloren traan droop over zijn wang. ‘Rest, my friend. I am so sorry.’ klonk het schor. Het zoevende geluid van een openende bol leidde hem echter af en Odin draaide zich om naar de sponsor-gift die hem beloofd was. Kon hij Moccachino vertrouwen? De man die schaamteloos zijn merk in koeienletters op de lijkwade van zijn broertje printte? Hij had geen keus.

OOC:
William is onder de reclame parachute beland,  met zn arm gezellig naast hem.. ;w;
Odin draait zich naar de bal toe en wacht af.


Met een overdreven sissend geluid draaide de bovenkant van de bal een halfrondje, en klapte daarna open. Meteen kwamen er kleine rookmachines aan bod die een nevelige waas uit de bas spoten. Dit was de perfecte vormgeving, super dramatisch en nieuwsgierig makend. De nevel rees op, en daalde neer om daarna op te lossen. De bal lag nu geopend voor Odin. In de bal lag op een goud fluwelen bedje een potje. In het potje zat een zalf, wat voor zalf stond er niet op. Het stonk in ieder geval overdreven naar alcohol. Naast het potje lag een briefje: "Succes"

Zodra hij de rook zag dook Odin ineen. Nog een ontploffing? Giftig gas? Was zijn sponsorgift de dood? Was dat zijn beloning voor het braaf opvolgen van de bevelen van Moccachino? Hij rilde en zette zich schrap toen de nevel over hem heen golfde. Maar er gebeurde niets. Algauw was het mysterieuze mistgordijn weer verdwenen en even voelde Odin zich gedesorienteerd. Hij had zo te merken een harde klap geleden bij zijn val, wat hem slomer maakte dan normaal, in zijn denken en handelen. Het irriteerde hemzelf mateloos, maar hij wilde zo min mogelijk emotie laten zien.

Het Capitool steunde geen huilenbalken, vermoedde hij. Die herinnerden hen te veel aan de werkelijke betekenis van dit hele zieke spelletje: Het dwingen van kinderen om moordenaars te worden, kinderen, geen machines, mensen, geen circusbeesten. Nee, dat was een waarheid die de capitoolfiguren niet wilden horen.

Odin bekeek met grote ogen de bal. Die was geopend en daar lag het dan. De gift waar het allemaal om ging: Op een gouden kussentje. Zulk overdreven, overdadig fake goud leek de lievelingskleur van Mocca te zijn.. Tja, rijkdom maakt mensen gek.

Ongeduldig draaide Odin aan het potje. Een vloek weerklonk. Hij had de blaren op zijn hand opengehaald en een ranzige troebele vloeistof lekte uit de wonden op. Niet naar kijken. Hij verbeet zichzelf en draaide nog een keer en nog een keer. Tot eindelijk het dekseltje besloot de strijd op te geven en een creme onthulde. De geur van pure alcohol stroomde zijn neusgaten in. Odin zocht naar een aanwijzing, een ingredientenlijst of een gebruiksadvies. Het enige wat hij vond was een briefje met daarop de montere aanwijzing: Succes. Wauw, bedankt. Hm- wellicht was het een goed plan om Mocca hardop te bedanken. Ja, dat zou hij doen. Nou, in elk geval: Nadat hij het gebruikt had.

Hij streek met zijn vinger over de creme. Hoe zeer hij ook het wantrouwen voelde voor alles wat het Capitool hem bood, de pijn in zijn lichaam overwon alle angst en twijfel. Hoe zou het ook maar erger kunnen worden? Odin nam een redelijke dot van de creme op zijn vinger en masseerde die in op zijn opengehaalde en verbrandde huid. Was dit de bedoeling van de zalf?

OOC:
Odin heeft het potje met moeite geopend en smeerde het op zijn hand, waar brandwonden op zaten en enkele wondjes.

Het zalfje werd uitgesmeerd over de handen, waar een combinatie van wondjes en brandwondjes zaten. In het Capitool ging een stylist tevreden achterover zitten. De tribuut had toch zijn gift aangepakt, nu was het tijd voor een stukje humor.

De zalf trekt in de brandwonden, en verkoelen ze. Over een halfuurtje zouden de pusbulten er af vallen en een nieuwe laag huid over de wonden zitten. De sterke alcohol maakt de wondjes schoon. De alcohol prikt even lelijk, maar maakt het dan wel allemaal weer bacterieloos.

De humor: Verborgen kleurstoffen in de zalf reageren op ieders huid anders. Uitwerking op Odin's huid: verkleuring naar felroze.

Enige tijd was nu verstreken sinds de start van hoogstwaarschijnlijk iedereens grootste nachtmerrie, behalve die van het Capitool. Jake had zichzelf vrij gemakkelijk en zonder al te veel moeite in veiligheid weten te brengen. Het enige nadeel was dat hij hier nu zat met alleen een stuk touw, waar hij nog een doel voor moest bedenken, en verder niets. Hij zat nu vrij dichtbij de startpostitie verscholen in een ruïne in een wirwar van straatjes. Jake was al die tijd van plan terug te gaan, vandaar dat hij zich dichtbij verscholen hield. Hopelijk zouden de meesten ver weg of dood zijn, zodat hij mogelijk nog een graai kon doen en wapens meenemen. Wapens had hij nodig, met touw alleen kon hij zich niet goed verweren. Nadat hij wapens had zou hij op zoek gaan naar water, hij durfde namelijk niet goed op pad zonder wapens. Daarnaast moest hij iets zien te vinden om eten mee te vergaren.

Voorzichtig kwam Jake overeind. De hitte overviel hem een beetje, dit was hij niet gewend. Hoge temperaturen kende hij wel, maar niet met kleding aan en zonder water in de buurt. Hij trok zijn shirt uit en klemde deze vast aan zijn broek. Zo dat was al iets beter. Gelukkig was hij door zijn afkomst uit district vier aardig gebruind en kon hij een felle zon goed verdragen. Hij trok zijn broek omhoog, om het niet bruine stuk af te dekken. Verbrandingen kon hij niet gebruiken, dat zou weer een zwakte zijn in deze strijd op leven of dood. Met het touw om zijn hals en rechterarm, schuin over zijn borst liep hij de route die hij had genomen toen hij hierheen kwam, terug naar de hoorn. Onderweg klonken een aantal knallen, welgeteld 3, er waren dus drie doden gevallen en het grote gevecht was afgelopen. Hierna volgde een hele grote knal, in een reactie dook Jake naar de grond. Wat was er gebeurt? Wat was dit? Van slag als hij was probeerde Jake zich wel voort te bewegen, ditmaal kruipend. Een kanonsschot volgde, nog een dode, waarschijnlijk door hetgeen wat was ontploft.

Voorzichtig kwam Jake overeind en begon weer te lopen, terwijl hij constant om zich heen keek of er andere tibuten waren. Hij was inmiddels op de grote straat aangekomen. Hij kon de plek waar hij begonnen was zien, deze was echter compleet verwoest. Overal lagen scherven en andere dingen als kapotte wapens. Ergens dichtbij het midden zag Jake een persoon zitten, hij herkende de jongen uit district 6, deze leek alleen van slag en druk met iets anders. Zachtjes sloop Jake dichterbij, kijkend of hij nog iets bruikbaars kon vinden tussen het puin. Er lagen her en der pijltjes welke Jake opraapte, er was alleen een probleem dat hij ze nergens goed kon wegstoppen. Uiteindelijk besloot hij ze voorzichtig in het touw te prikken. Het was beter niets vast te hebben. Op zoek naar betere spullen sloop Jake voorzichtig rond, hij hield daarbij zijn omgeving en de jongen van zes nauwlettend in de gaten. Tot zijn grote verbazing lag er een groter wapen die nog heel was, het meeste was meegenomen of gesneuveld. hij raapte het ding op en bekeek het eens grondig. Het deed hem denken aan een soort boemerang of frisbee, maar toch anders. Het was compleet van metaal met een soort mesachtige punten aan de buitenste rand. Vlijmscherp dat kon hij zo zien. Voorzichtig draaide hij het ding om zijn hand via het gat in het midden. Niet veel verder lag er nog één, maar dan een kleinere variant. De kleinere variant was handzamer, deze richtte Jake dan ook op Odin en met een vaart suisde het ding op de jongen af.

OOC:
- Ik ging ervanuit dat er een kanon was voor William.
- Verder heeft Jake 3 gifpijtjes weten te pakken ter grote van een dartpijltje, maar iets scherper.
- Jake heeft 1 grote en 1 kleine chakram gevonden, voor wie niet weet wat dat is, hier een link: http://1.bp.blogspot.com/-TMUSxZmozU0/T_MGw8rdsxI/AAAAAAAAAzQ/cSc9G-pYrLE/s1600/Chakkar.jpg, die van Jake heeft alleen een kartelige mesachtige rand. Hiervan heeft hij de kleine naar Odin gegooid, welke waarschijnlijk goed gericht is gezien Jake's achtergrond met vissen met een drietand, maar misschien niet heel goed aankomt, daar hij het voorwerp niet kent.

De chakram treft Odin. Hij is niet op slag dood, maar zal zeker binnen enkele minuten sterven.

Liedje;; https://www.youtube.com/watch?v=k3CQ1o30GQY
Schuingedrukte stukjes zijn gedachtegangen van Odin.
____________________________________________________

Wanneer hij de witte substantie aanraakte ging er onmiddelijk een golf van verlichting door hem heen. Zijn vinger tintelde, maar niet op een onprettige manier. Nee, het was verkoelend en- auw! Dat prikte toch gemeen. Maar als dat het ergste gevolg van de zalf was kon het hem helemaal niets schelen. Als je moet kiezen tussen een sterke allesverslindende pijn of een hevig geprik van de alcohol, iets wat slechts tijdelijk is, dan is de keuze snel gemaakt. De crème was echt het wondermiddel van de eeuw, ontdekte Odin algauw. Want zodra hij zijn brandwonden ermee behandelde trok een koelte over de verhitte huid heen. De viezige vellen en pus bulten begonnen traag op te lossen. En het aller wonderlijkste was nog wel: De ondiepe snede in zijn hand smolt weg als sneeuw voor de zon. Langzaam maar zeker heelde zijn gehele hand. Terwijl hij enthousiast de zalf op andere plekjes aan begon te brengen had hij even geen oog meer voor iets anders. En in een situatie als dit is een moment van onoplettendheid genoeg om een vijand de kans te geven.

Hij nam gekraak waar, vaag geluid. Het kwam op hem over als een doffe gewaarwording, gedempt door zijn beschadigde trommelvliezen. Wanneer geklingel van wapens zich bij de vage onduidelijke geluiden voegde, draaide hij zich half naar het geluid toe. De blik in zijn ogen op dat exacte moment staat gelijk aan die van een hert dat nietsvermoedend aan het grazen was op de heide, wanneer er opeens een jager opdook. Verschrokken en met een zekere doodsangst.

Ik ben bang voor de dood. Een groot lurkend gat. Een zwarte leegte. Pikzwart. Als je dood bent, heb je dan nog wel bestaan? Natuurlijk blijft er een lichaam achter, een leeg, nutteloos omhulsel, gebroken en waardeloos. Natuurlijk blijft er een hoopje botten achter. Je kan begraven worden, je krijgt een grafsteen als je geluk hebt. Maar is dat genoeg om te zegen: je hebt bestaan? Echt bestaan? Je hebt rondgelopen, gegeten en gedronken, maar heb je geleefd? Als je dood bent en niemand herinnert zich jou.. Dan ben je net zo surreëel als een lang vervlogen droom wanneer de schone slaapster ontwaakt. Niemand die je naam weet, niemand die jouw geest gestalte geeft in het donkere gat des doods. Je ziel valt uiteen in duizenden stukjes, als stof dwarrel je doelloos in de wind. Ongrijpbaar, zoals wanneer je je een droom voor de geest probeerde te halen. Je probeerde het, strekte je arm uit naar de ontelbare stukjes, maar nooit kreeg je de essentie van het gedroomde te pakken. Dat is wat de dood zo beangstigend maakt: niemand weet wat het is en ik- ik kan enkel vrezen voor het ergste en hopen voor het beste.

Hopen zou hem echter niet redden. Want hij zag het glimmende metaal al. Hij zag het en hij voelde het, nog voor de kartelige rand doel trof. Het was al te laat om nog weg te duiken, maar toch probeerde de jongeman het. Een overlevingsdrang. Een zinloze poging om het gevecht iets langer te rekken. Het is kansloos, dat zag zelfs een kind. Hij daar staat nog fier rechtop, zijn silhouet omringd door zonlicht. Ik zie enkel een schaduw en misschien is dat maar beter ook. Ik krimp ineen, probeer mezelf te redden door zo klein mogelijk te worden. Alstublieft, God, als U bestaat. Red mij. Red mij nog een keer. Ik ben er niet klaar voor, echt, echt niet klaar voor.

Maar nee: het is, zoals al gezegd, tevergeefs. Redding kwam niet. Met oogverblindende precisie werd het wapen zijn richting in geslingerd.
Mikken- nooit mijn sterkste punt geweest. Het is vreemd dat ik op een moment als deze aan zulke dingen denk, maar mijn geest heeft zich nooit gedragen zoals dat moest. Regeltjes? Daaraan hield ik me niet in mijn fantasiewereld. Daar konden mijn gedachten drijven waar ze maar wilden. Naar jaloezie om een goed gemikte worp, naar de prachtige hemelsblauwe lucht, die ergens een vredig gevoel in mij teweeg brengt. De woorden die ik hierover schrijven kon, als.. als ik alleen maar overleven zou. Eens een dichter, altijd een dichter.

Ik ben een koppige stier, die blijft vechten ondanks het feit dat het een duidelijk verloren zaak is, een sprinter die blijft rennen, al zijn alle anderen al gefinisht. Het had geen zin meer, maar had mijn leven ooit écht zin? Ja, de momenten die ik dicht tegen Chad aan doorbracht.. Ze waren een droom die werkelijkheid werd. Maar verder? Heb ik ooit iets nuttigs gedaan? Iets betekent voor de mensheid? Nee. Wat zullen ze zeggen, op mijn begrafenis? 'Odin, hij deed best wel hard zijn best.'? Meer kan zelfs ik er niet van maken.


Metaal kwam gewelddadig in botsing met menselijk weefsel. De snelheid van de frisbee zorgde dat Odin’s lichaam geen partij was voor de scherpe rand. De pijn van de klappen en wondjes van de ontploffing waren niets. Helemaal niets. Onvergelijkbaar met wat er nu door hem heen ging. Even stond de wereld stil. Toen werd zijn shirt langzaam vochtig, bloed lekte naar buiten. Een geluidloze schreeuw, een getergde uitdrukking. Zijn ogen waren een moment lang strak op de ander gericht, staarde zijn aanvaller aan, voor ze weg gleden naar boven. Daar wilde hij heen. Naar de hemelsblauwe lucht, zo helder en egaal gekleurd. De kleur weerspiegelde zich in zijn ogen, twee irissen gevuld met de meest prachtige tinten groen en blauw. De kracht sijpelde uit zijn lichaam weg en er was niets wat hij kon doen. Zijn vingers klampten zich om de rode, doorweekte stof heen. Hij zat op zijn knieën, alsof Odin midden in een gebed geraakt was. Zijn handen probeerden wanhopig het bloeden te stelpen, maar de wond was te groot. Odin zelf was zich van zijn bewegingen nauwelijks meer bewust.

Het bloedverlies begon al na enkele momenten zijn tol te eisen. Hij was zo slaperig, van zijn omgeving had hij nauwelijks meer weet. Hij was te moe. Hoe zeer de leeuw in hem ook schreeuwde om niet op te geven, te blijven vechten. Hij viel. De jongen ervaarde de val als een nagenoeg eeuwig durend proces, de lucht suisde langs zijn stroblonde haren, speelde met de lokken en legde die dan teder op zijn voorhoofd neer. Elk besef van tijd was hij verloren. Zijn armen krachteloos naast zijn lichaam, zijn hoofd naar boven gekanteld. Bloed vormde een spiegel van karmozijnrode druppels op de tegels van het plein.


Mijn gedachten droegen me weg. Ik liet het gebeuren. De weg was zo prachtig, waarom zou ik nog terug willen? Mijn gedachten voerden me langs een omgeving zo veel mooier dan wat op mij wachtte als ik mezelf terug bracht naar de werkelijkheid. Waarom zou ik mezelf nog langer tergen? Pijn en verdriet, angst en verlatenheid. Ik kon het allemaal ontsnappen nu. Ik liet mezelf weg glijden. Droomde. Over schapenwolkjes en zonnestralen die mijn huid liefdevol koesteren.
De zachte zonnestralen zakten weg, terwijl mijn oogleden langzaam dichtzakken. Daarvoor in de plaats kwam de nacht. Als een deken van donkerte. Duisternis overheerste, maar niet het pikzwarte, het lege wat ik zo vreesde.




En terwijl mijn lippen nog een keer zijn naam vormden -Chad, Chad Maggin- geluidloos, traag, maar alles in me bevestigde dat Chad het begreep. Hij begreep mij. Hij was van mij geweest en dat was meer dan waarop ik ooit had durven hopen. Terwijl mijn ogen nog één keer open vlogen en recht de camera in staarden, een woordenloze liefdesverklaring. Terwijl mijn geest zich losmaakte van het gebroken lichaam op de stoffige grond. Op dat moment was alles perfect. Er waren geen twijfels in mijn hart, geen pijn in mijn lichaam. Ik was niet gebroken meer, ik straalde als een gouden licht. Ik aanvaarde wat er kwam, niet omdat ik het leven niet meer liefhad, maar omdat mijn reis erop zat. De eindhalte was bereikt. Dat besef nam mij over, langzaam maar zeker.




Op dat exacte moment werd ik omgeven door warmte, als een zachte accepterende omhelzing. Ik kon stoppen met vechten. Ik had genoeg gedaan. Ik was dapper geweest. Ik was sterk geweest. Nu kon ik mezelf zijn.




Het was nu allemaal voorbij. De eeuwige nacht kwam voor mij. En het was niet erg. Het was zacht, de dood was geen zwart gat, zonder enig licht. Het was een nacht. Een eeuwige nacht, met twinkelende sterren, die hun licht ontelbare kilometers lieten overbruggen zodat ze mij gezelschap konden houden. De maan waakte over mij, ik hoefde niet meer alert te zijn, want er werd nu voor mij gezorgd.

En met die gedachte blies Ødin Niccolò Donaghue, passievolle dichter, dromer en liefdevolle jongeman, zijn laatste adem uit.

Zo eindigde het leven van de mannelijke tribuut van district 6, niet met een schreeuw, niet met bittere tranen. Nee. Hij verliet zijn geliefde met smart, maar vredig. Met een kleine, haast onzichtbare glimlach van berusting op zijn lippen, zijn mosgroene ogen voor altijd gesloten, omgeven door een heldere nacht vol stralende sterren. Daar zou hij op hem wachten.

Jacob's hart maakte een sprongetje toen hij zag dat hij raak gooide. De blik van de betreffende jongen deed Jake echter even als versteend staan. Hierna begon het rode bloed weg te sijpelen. Gevoelens van onmacht kwamen op, hulp willen bieden aan een jongen die Jake zelf zojuist verwond was. Verwarring, blijdschap van het raken en een stap dichter bij overwinning zijn, wanhoop en treurigheid vanwege het verwonden van iemand. Wat moest hij doen? Hulp geven en hem uit zijn leiden verlossen? Jake wist het even niet meer. Het leven leek langzaam maar zeker uit het lichaam van de jongen van district 6 te verdwijnen. Het gevoel van wanhoop maakte plaats voor spijt en onmacht. Het capitool liet hem een moordenaar worden, het werkte... Wat moest de familie van deze jongen denken? In hun ogen moest Jake een verschikkelijk monster zijn, en dat was hij ook aan het worden. Even dacht hij aan thuis, hoe zouden zijn ouders reageren als hij het was die hier had gezeten en werd aangevallen?

Een kanonsschot haalde hem uit zijn gedachte en bevestigde de vreselijke daad die hij gedaan had, hij had zijn allereerste moord gepleegd en gezien het 'spelletje' waarin hij nu zat waarschijnlijk ook niet zijn laatste. Hij moest verder, er was geen weg weer terug. Alle emoties drukte hij met moeite opzij en hij trok zijn gezicht strak, rechte zijn rug en liep naar de zojuist gestorven tribuut. Hij pakte het wapen waarmee hij aanviel op en hing dit aan het touw bij zijn heupen. Vervolgens pakte hij het open potje dat naast de tribuut lag en draaide het deksel erop, deze kwam misschien nog van pas. Verder lag er nog een zeis, welke naar Jake's idee te groot was om mee te nemen. Verstoppen, dat moest hiermee gebeuren, dan kon niemand anders deze krijgen. In de puinhoop van de ontploffing verstopte hij de zeis, zodat niet op zou vallen dat het nog een wapen was wat gebruikt kon worden. Bij het verstoppen van de zeis kwam een tas naar boven, hier een daar een gat, maar toch nog bruikbaar. De inhoud was niet meer zoals het moest zijn, een doosje die gebroken was en de inhoud daarvan die in de tas verspreidt lag, verbandrolletjes half afgewikkeld, nog wel bruikbaar. Jake besloot deze tas mee te nemen, voor zolang als deze het uithield, hierin stopte hij het zalf potje.

Terwijl hij bezig was hield hij steeds zijn omgeving in de gaten, hem moest niet hetzelfde overkomen als de jongen van 6, beslopen worden op een moment dat je kwetsbaar bent. Jake besloot nog terug te gaan naar de jongen. Tot Jake's verbazing lag de jongen er erg vredig bij, dat scheelde wel, ogen waren ook al gesloten. De jongen had nog een riem met messen om, messen, handig. Na een gefluisterde 'sorry' haalde hij de messen uit de riem, de riem was wel handig geweest, maar Jake had nog wel zoveel respect om niet aan het lichaam te gaan sjorren om de riem te krijgen. Een van de messen hier hij bij zich de andere stopte hij wederom in zijn tas, waar nu ook de pijltjes en zijn t-shirt in verdwenen. Nu was het tijd om zo ver mogelijk van deze plek weg te gaan en op zoek naar een slaapplek, water en eten te gaan.

Met een blik van tevredenheid maar toch ook berrouw keek hij nog eenmaal om naar de jongen en de verwoeste plaats waar hij in lag.

OOC:
- Jake heeft een enigzins kapotte tas weten te bemachtigen (die met de EHBO doos en het slangengif), de inhoud is nog bruikbaar maar ligt compleet door elkaar.
- Hij heeft de gesponsorde zalf en de 3 korte messen van Odin gejat (zie topic 1ste hongerspelen).
- Hij heeft de zalf, de 2 messen en de 3 eerder gevonden pijltjes in de tas gegooid.
- De chakram's draagt hij beide aan het touw. Touw zit op één schouder (als een schoudertas zeg maar en ze hangen bij zijn heupen). Deze kan hij wel redelijk snel pakken.

Nog voor Jake weg kon lopen naar een uitgang werd hij 'verrast' door twee andere tributen. Hij stond nog midden in de puinhopen. In het mooie avondrood stond het tweetal voor een uitgang, de jongen had een raamluik gevonden en omgebouwd als schild, wat eigenlijk een erg slim plan was. Een schild was überhaupt wel iets wat je goed kon gebruiken. Daarnaast had deze jongen een baksteen bemachtigd en leek dat nu als wapen bij zich te houden. Het meisje gebruikte de jongen meer als schild en bezat op dit moment nog geen wapens. Waarom zouden ze hier zijn? Zoveel wapens en kracht bezaten ze toch niet? Of verkeek Jacob zich daarop?

'Goedenavond Vis..' Vis? Bedoelden ze hem? Naja om iemand zo te noemen, dan werd hij nog liever vier of district vier genoemd. Het zij zo. Toen het meisje haar zin vervolgde bleek dat ze een bondgenootschap met hem wilde. Waarom zouden ze een bondgenootschap willen? Ze hadden elkaar en waarom zou hij bij hen willen. Het zou alleen maar risico opleveren, slapen maar toch je omgeving in de gaten houden, want wie weet werd je van je leven beroofd terwijl je sliep. Liever had hij dan één persoon als bondgenoot, niet twee en zeker niet als ze al langer samen waren en uit hetzelfde district kwamen. Wie weet wat voor een plannen ze allemaal hadden. Nee, niet voor hem. Wat nu? Afwijzen, maar dat betekende hoogstwaarschijnlijk een aanval uitlokken. Tenzij hij als eerste was. Langzaam zakte Jake door zijn knieën, het tweetal nauwlettend in de gaten houdend. Al zijn wapens had hij nu net opgeruimd, wat dus niet helemaal slim was blijkbaar. Hij pakte een redelijk groot, maar niet al te zwaar stuk metaal wat door de explosie los gekomen was van de Hoorn. Zo nu had hij tenminste ook een schild, sterker dan hout zelfs. Onder het betreffende stuk lag de zojuist verstopte zeis, welke Jake besloot toch maar te pakken.

'Sorry, er moet er maar één overleven en ik vertrouw niet iedereen, zoals jullie vast ook begrijpen.' zei Jake, waarnaar hij tweemaal goed en gericht op de nek uithaalde, eerst naar de jongen en daarna naar het meisje. Hopelijk zouden ze zwaargewond, dan wel dood zijn en kon hij vluchten.

OOC:
- Geen bondgenootschap met deze twee
- Jake heeft buiten wat hij al had en opgeborgen had (hij kan niet zo 1,2,3 iets pakken namelijk) een schild van een stuk van de hoorn. Daarnaast heeft hij alsnog de zeis, waarmee hij nu ferm uithaalt.

Trevor weet op tijd zijn schild te heffen om de zeis af te weren. Houtsplinters vliegen in het rond, maar Trevor blijft ongedeerd. Sabrina daarentegen weet niet op tijd weg te duiken: de zeis boort zich in haar arm en komt aan de andere kant weer naar buiten.
Ondertussen heeft Trevor instinctief uit verdediging de steen naar Jake's hoofd gegooid, maar gelukkig voor Jake is hij niet goed in mikken. De steen schampt Jake slechts, een lichte verwonding achterlatend.

Op het moment dat Jake uithaalde, kwam de baksteen van de jongen zijn kant op. Jake dook snel weg, maar ondanks zijn manoeuvre en de slechte mikkunsten had Jake toch een schram. Een pijnscheut schoot door zijn bovenarm, maar naar een snelle blik leek het allemaal mee te vallen. Zelf had hij het schild nogal wat schade aangebracht, helaas echter had hij geen schade aangebracht aan de jongen zelf. Het meisje wist hij gelukkig wel goed te raken. Goed? Goed genoeg voor nu. Haar arm was er erg slecht aan toe.
Jake greep dan ook meteen zijn kans en rende als een speer weg in tegengestelde richting van de twee en zodra hij kon sloeg hij af een klein smal steegje in. Hij bleef rennen zo goed en zo kwaad als dat lukte met een niet al te beste rugzak en een grote zeis en een schild in zijn handen. Het schild dumpte hij echter al snel in een stuk ruïne, dat kon hij wel gebruiken, maar was nu meer een last. Na een goed half uur rennen besloot Jake dat hij hoogstwaarschijnlijk niet gevolgd werd en indien hij dat wel werd, dat ze hem gezien de verwondingen van het meisje niet bij konden houden. Nu pas besefte Jake dat hij eigenlijk best moe was en honger had. Het was inmiddels ook al donker aan het worden, dus bijna nacht, tenminste dat vermoedde hij. Eten, hij moest iets vinden om te eten. Daarnaast was een goede plaats om te kunnen overnachten ook geen overbodige luxe, in het donker rondlopen was gevaarlijk en hij vermoedde dat weinig van zijn mede tributen zouden bewegen in het donker.

Bij het minst vervallen huis besloot Jake naar binnen te gaan. De deur die niet meer volledig in zijn scharnieren hing, stond op een kleine kier, hoogstwaarschijnlijk kon deze niet meer dicht. Heel voorzichtig opende Jake de deur een stukje verder en hij trof een woonkamer met 'meubels' aan. Het waren ooit meubels geweest, maar er was niet veel van over. In het huis was het ook begroeid met planten en meubels waren bezaaid met mos. Het was een redelijk kleine kamer met een bed en paar stoelen. Voorzichtig ging Jake op het bed zitten, dit was best prima voor de nacht, als er tenminste niemand langs kwam. Nu eerst maar eens kijken naar zijn arm. De schram was niet diep. Voorzichtig haalde Jake de tas van zijn rug af. Na een tijdje rommelen vond hij wat hij nodig had, Odin's zalf en de EHBO kit. Een klein laagje werd over de schram gesmeerd. Een kreet van pijn wist Jacob binnen te houden, het prikte vreselijk. Niet al te lang erna verdween dit en was er een beetje verlichting. Daarna verbond hij de arm met zo min mogelijk verband, de rest had hij misschien nog nodig. De zalf stopte hij in het EHBO-doosje bij de rest van de spullen.
Een rilling bekroop de jongen uit het vissers district. Buiten was het inmiddels steeds donkerder aan het worden, de nacht trok langzaam over de arena. Het zou dan ook wel kouder worden, in tegen stelling tot de hitte overdag. Snel trok Jake zijn shirt weer aan. Even ging hij rustig op het bed liggen. Piekerend over de dagen die zouden komen. Eten en drinken zou belangrijk worden, het knorren werd steeds steviger. Eetbare planeten, wat had hij allemaal geleerd in de trainingen. Ruïnes, hij moest op zoek naar klimplanten, die zouden hier misschien groeien. Voorzichtig sloop Jake naar het raam om te kijken of daar iets groeide. Niets.
Toen hij terugliep splashte er echter iets onder zijn schoen. Op de tast probeerde hij te vinden wat het was. Zover het te zien was in het donker leek het op bessen, bramen om precies te zijn. Hij vond er echter maar een paar en na het eten hiervan besloot hij de dag erna maar verder te zoeken naar de struik. Tijd om te rusten.

OOC:
- Jake heeft de uitgang in het noordoosten genomen om weg te komen. Er vanuit gaande dat de tributen van 10 uit het noordwesten kwamen, zij hadden hun startpositie daar het dichtstbij en je loopt meestal dezelfde route terug denk ik.
- Jake heeft nog alle spullen, inclusief de zeis. Hij dumpte wel zijn 'schild' ergens niet zo opzichtig.
- Jake is lichtgewond aan zijn arm, deze heeft hij ingesmeerd met de zalf van Odin en daarna met behulp van zijn EHBO-setje verbonden.  --> Ik wil graag de uitwerking weten op de huid van Jake, wat doen de kleurstoffen?
- De locatie waar hij zit lijkt hierop :Dhttps://i.imgur.com/vdG9QPp.jpg?1 maar dan zonder de televisie, met kleiner raam. Tenminste zo stelde ik het me voor :)Als het niet goed is, verbeter me dan
- Hij heeft bramen gevonden, maar het is te donker om meer te zoeken.

Jake smeerde zichzelf in met het goedje uit het potje. In het hoofdkwartier was alleen niemand meer aanwezig die het effect zag, aangezien die al weggerend was na de dood van zijn broertje. Het effect werd hierdoor natuurlijk niet minder. Langzaam kleurde de ingesmeerde plek van huidskleur naar roze, en uiteindelijk van roze naar knalroze. Het gaf zelfs licht! Op de plek waar het goedje uit het potje was gehaald was nu op de bodem het woord Fabulous te lezen. Knalroze, en lichtgevend. Hoe los je dat nou weer op? Agja, in ieder geval waren de verwondingen genezen.