Wazyl stond doodstil, zijn armen slap langs zijn lichaam en zijn blik gericht op het vaalwitte behang. Aan zijn linkerzijde stond Megan, aan zijn rechterhand bevond zich een blonde jongen die hij enkel vaag kende. Een jeukerig gevoel kwam op bij zijn elleboog. Bewegen was echter een vraag om moeilijkheden, Christof leek niet bepaald in een goede bui. Hij hield dus krampachtig een neutrale uitdrukking op zijn gezicht en luisterde.

‘Vandaag beginnen de Spelen. Het wordt een drukke dag, dat beloof ik jullie. Het volk moet rustig worden gehouden, maar probeer lichamelijke straffen vandaag zo veel mogelijk te vermijden. Onruststokers verdwijnen gewoon een of twee nachtjes achter slot en grendel. Begrepen?’

Op vlakke, doch stevige toon klonk uit drie monden eensgezind het antwoord: ‘Ja, meneer!’
Wazyl’s ogen glommen, nu zouden die oproerkraaiers zien wie de baas was. Hij hoopte dat de twee tributen uit district 2 snel en bloederig zouden sterven, dat zou ze leren. Wraak voor het bloedbad dat de rebellen bij zijn huis hadden aangericht, zo voelde het.

‘Kesley, vandaag wordt je gepositioneerd op het Velisa-plein, er zijn een aantal bars daar en op het plein is een scherm opgehangen voor de inwoners om te kijken. Zorg dat je aanwezigheid duidelijk is, maar hou je wapens uit het zicht. Grijp in zodra je problemen ziet. Op korte afstand van jou zullen Dennis en ik in de winkelstraten orde houden, bij problemen kan je ons altijd oproepen.’

‘Velisa-plein, geen wapens, snel ingrijpen. Begrepen, meneer.’ klonk het kortaf. Daarna vertrok Wazyl om zich om te kleden en te wapenen in de kleedkamer. Vlug ging hij op weg naar het Velisa-plein, waar inderdaad een groot scherm van ongeveer 5 bij 3meter opgehangen was. Het was niet het drukst-bezochte plekje in de stad, maar de omliggende straten waren wel vol met winkels en handelsplekken, waardoor er genoeg volk zou zijn dat liever hier keek dan op het hoofdplein.

Wazyl nam zijn plek in, recht tegenover het scherm. De witte platen van zijn kleding glommen in het zachte zonlicht. Hij had een korte wapenstok bij zich, die achter aan zijn riem zat geklemd. Vooraan was er een verborgen holster met een pikzwart pistool en mes. Wazyl zuchtte en haalde een hand door zijn krullerige haren. Hij hoopte dat het rustig zou blijven op het plein, bang om in zijn eentje een groot gevecht op te moeten breken. De jonge Vredebewaker tikte ritmisch tegen zijn bovenbeen aan, ondertussen telkens weer de omgeving afspeurend. Hij besloot een ronde te maken en liep met kalme passen door de mensenmassa heen. Wanneer er iemand tegen hem aanbotste keek Wazyl diegene streng aan. ‘Uitkijken.’ klonk het afgemeten.

[Op een plein in de stad, waar een groot scherm staat om de eerste dag van de Spelen te bekijken. Wazyl is gekleed in vredebewaker-outfit, maar heeft geen helm op.]

Wazyl zette al zijn twijfels en zorgen van zich af. Hij was aan het werk. Hij had de macht hier. Hij was de man in het glanzende witte pak, met de wapens, met de rechten. Wat konden ze hem beginnen? Niets. Stelletje onderkruipsels, met hun achterbakse gedachten. Ze hadden een hekel aan hem, maar waarom? Omdat hij orde stichtte in de chaos? Waar de jongen eerst zenuwachtig was geweest, was hij nu uiterlijk kalm, begon een ronde over het plein te lopen. Daarin werd hij echter onderbroken door een botsing. Nu was een botsing niet zo bijzonder in de massa die zich had verzameld, technisch gezien, maar Wazyl rekende er toch wel op dat de mensenmassa voor hem uiteen week.

Zijn blik richtte zich op de 'dader', streng, maar rechtvaardig: Dat was hij. Zijn krullerige haren glansden donkerbruin in de zon, wat hem een ietwat jongensachtig uiterlijk gaf, maar zijn lichaamshouding was beheerst en volwassen, wat dat effect grotendeels weer teniet deed- meende hij dan.

Hij nam haar kort in zich op, een middelbare dame met blonde haren. Ergens kwam ze hem bekend voor, maar aangezien hij nu al een aantal weken rondliep in het district kon dat ook gewoon komen omdat ze ergens op een marktje achter een kraam stond. “Dat geldt ook voor jou.” Een frons gleed over zijn gezicht en vormde zijn wenkbrauwen tot een afkeurende uitdrukking duidelijk te zien was. Wat dacht ze nou, hem zomaar weerwoord te geven? Echt ongelijk had ze niet, maar het was een machtsverschil, een status. Zij zei niet dat hij uit moest kijken, dat deed hij: Hij was de vredebewaker, aangewezen door de regering, getraind en bewapend. Hij uitte die onvrede met een starende blik. De stem van zijn leidinggevende echoede nog in zijn hoofd: Geen problemen veroorzaken. Vandaar dat hij zich voornamelijk stil hield, bedenkend wat nu de volgende actie zou zijn die hij logischerwijs moest ondernemen. ''Dat zal ik zeker doen.'' sprak hij, niet zozeer sussend. Er zat nog steeds een randje neerbuigendheid aan, autoriteit zogezegd. Tot hem iets daagde.

''Aha..'' klonk het zacht. ''U bent- Mevrouw MacNiall, sta mij toe U te begeleiden.'' Formeel, want tegenover de burgemeester zou een jonge vredebewaker waarschijnlijk niet al te makkelijk winnen, als MacNiall geen uitdrukkelijke misstap beging. ''Wat is uw bestemming?'' vroeg hij ietwat weifelend. Ja, Waz vermoedde dat dit de goede stap was, dat dit was wat Christoph hem aan zou raden, danwel bevelen, te doen. Maar hoe het uitpakte was afhankelijk van haar reactie.

Het moment dat Mayme wilde vertellen dat ze naar huis ging, maar dat ze dat in haar eentje ook prima zou kunnen, mocht de jongen op het geweldige idee komen haar te willen begeleiden, klonk een afschuwelijk geluid. Automatisch vestigde de vrouw haar blik op het scherm, waar iets verschrikkelijks leek te zijn gebeurd. Er was weer een slachtoffer gevallen, nu uit District 8. Mayme keek naar de beelden, iets wat ze helemaal niet wilde doen, maar ze was gewoonweg niet in staat om weer weg te kijken. Ze zou nachtmerries hebben, erger dan ze ooit had durven denken. Dat wist ze nu al. Deze beelden zou de Burgemeester van District 6 nooit meer uit haar geheugen kunnen verbannen. En ze zou vast niet de enige zijn.
Het duurde niet lang voordat Odin in beeld kwam. Hij zag er slecht uit, overduidelijk gewond. Mayme had echt gehoopt dat hij thuis zou komen, maar deze verwonding zou het hem al moeilijk maken om de komende vijf minuten door te komen. Op het plein was enig rumoer ontstaan bij de beelden van deze bloederige Odin, een jongen die hier vandaan kwam. Er waren vast mensen die hem beter kenden dan de Burgemeester. Dit beeld moest meer dan hel zijn voor hen. En Mayme had geen flauw idee wat ze kon doen om hen te helpen. Ze kon wel huilen, maar dat was iets wat ze niet deed. Nooit eigenlijk. Ze staarde met grote ogen naar het scherm, waar dikke brandwonden te zien waren op Odins lichaam, plus een wapen in zijn been dat hij aan het verbinden was.
Het leek er niet op alsof de jongen nog een grote kans had om te winnen. De kans was waarschijnlijk groter dat hij vandaag zou sterven, en het was duidelijk dat Mayme niet de enige was die dat dacht. “Moordenaars!”, werd er geroepen te midden van de mensenmassa en enkele beamende geluiden klonken. Enkele mensen probeerden – net als Mayme eerder – het plein te verlaten, waardoor er een soort paniek leek uit te breken, alsof ze op dit momnt een direct doel waren van het Capitool. Misschien dachten mensen dat ook wel. Op een paar plekken wisten mensen van het plein te rennen, maar een paar meter van Mayme en de Vredesbewaker leek een opstopping te zijn waarbij zeer onvriendelijke dingen werden gezegd.

In plaats van naar huis te gaan, zoals ze van plan was geweest, ging Mayme haastig op de problemen af. Ze vreesde dat mensen niet geheel ongewapend de straat op waren gegaan – zeker niet vandaag, zelfs al was het dragen van een wapen verboden. Een rel kon veel problemen betekenen. De stad krioelde immers van de Vredesbewakers, met de eerste op misschien vijf meter van de groep. Ze hoopte deze dag niet te eindigen met dode Tributen én executies in District 6. Net alsof het nog niet erg genoeg was zonder al dit gedoe.
“Mensen, blijft u alstublieft rustig,” sprak de Burgemeester sussend, toen ze nog maar een meter van de geagiteerde mensen stond. “Er vallen al genoeg doden in de Hongerspelen. Breng niet de rest van het district ook in gevaar.”
Een paar mensen leken daarop te reageren. Sommige dropen af, terug het plein op, terwijl anderen juist wachtten tot ze verder konden lopen. Echter, niet iedereen was zo rustig. En niet iedereen had het zo goed voor met Mayme.
“Net alsof het jou ook maar iets kan schelen!”, schreeuwde een magere vrouw van rond de zestig. “Jij hebt geen kinderen en geld genoeg!” Neerbuigend spuugde ze in de richting van haar Burgemeester. “Ik heb jouw familie nooit vertrouwd! Jullie staan overduidelijk aan hun kant!”
Die tirade zorgde er weer voor dat enkele mensen te ver leken te gaan. Het zag er niet al te goed uit. Een paar mannen kwamen op Mayme af, een situatie waar de vrouw niet al te vrolijk van werd, hoewel ze tot dusver ongewapend leken. De Donkere Dagen waren echter nog niet vergeten en Mayme wist hoe makkelijk een wapen kon worden verstopt. Bovendien was het grootste deel van het gereedschap hier een potentieel wapen en waarschijnlijk zou niemand zich afvragen waarom iemand een schroevendraaier op zak zou hebben. Dat maakte de situatie toch wel enigszins gevaarlijk.

“Ik wil enkel dat District 6 veilig is en dat mensen hier in goede gezondheid kunnen leven. Dat is mijn prioriteit. En op dit moment brengt u dat in gevaar.”


OOC: *mompelt iets over een late reactie*

Dat er een vrouw zomaar burgemeester werd had hem wel verbaasd. Hij was een echte mannenwereld gewend, vol geweld en machogedrag. Natuurlijk waren er ook de zeldzame vrouwelijke vredebewaaksters, maar de mannen bleven toch in de meerderheid. En zo veel testosteron bij elkaar, dat veroorzaakte heel andere structuren dan in een normale maatschappij.
Toch zou Wazyl haar autoriteit in zekere zin moeten accepteren, omdat dit niet het moment voor problemen was. De Spelen waren net begonnen, de mensen moesten rustig worden gehouden. Als makke schaapjes naar de TV staren en zich eens goed realiseren dat dit het enige was wat ze bereikt hadden met hun opstandige gedrag. Bloed en nog meer bloed. Het Capitool, dat van boven toezag en alles in goede banen leidde, was getart. Bloed van jonge kinderen moest vloeien, omdat de districten zo dwaas waren geweest om zich tegen hun eigen beschermheer te keren. Het was hun verdiende loon.

Het rumoer op het plein zwol aan en voor hij het goed en wel besefte schoot de blonde vrouw erop af. Wazyl rechtte zijn schouders en volgde haar, zichzelf verzekerend dat hij haar niet leidzaam volgde, maar juist beschermde. Zwijgend was hij op enkele meters afstand aan Mayme's linkerhand blijven staan. Luisterend naar haar speech, stiekem wel benieuwd naar haar methode om de menigte te bedwingen. Als ze er niet in zou slagen zouden hij en zijn collega's ingrijpen en dat leek de burgemeester maar al te goed te beseffen. Dat bracht een grijns op zijn gezicht en een bruisend gevoel van macht in zijn lichaam.

Toen de mannen op hen afkwamen werd hij echter weer alert en serieus. Zijn donkerbruine ogen namen vlug de situatie in zich op. Hoewel de mannen gespierd waren waren ze stuk voor stuk middelbaar van leeftijd, wat wees op een minder goede conditie. Zo te zien waren het vaders van potentiele tributen, die de dood voor hun lievelingetjes nu wel erg dreigend zagen worden.
“Ik wil enkel dat District 6 veilig is en dat mensen hier in goede gezondheid kunnen leven. Dat is mijn prioriteit. En op dit moment brengt u dat in gevaar.” Wazyl gaf Mayme nauwelijks de tijd om uit te spreken voor hij vlak achter haar opdoemde. ''Afstand houden alstublieft, zoals de burgemeester al zegt is dit geen moment voor problemen.'' Wazyl keek over de menigte heen en zag in de verte drie- nee vier andere witte helmen. Waar zijn helm precies gebleven was wist hij niet, die had hij afgedaan en ergens bij zijn uitkijkpost laten liggen, waardoor zijn bruine krullenbol zichtbaar was. ''Dus ga terug naar Uw bezigheden voordat ingrijpen noodzakelijk wordt.'' Zijn mond was vertrokken tot een smalle streep en hij straalde een zekere vastbeslotenheid uit. Zachtaardig aanpakken van deze probleemmakers was geen optie, tenzij ze nu afdropen. En aan Wazyl's hele houding was te zien dat hij het geweld niet zou schuwen als hij uitgelokt werd. Een nachtje in de cel? Zweepslagen? Openbaar natuurlijk, om een voorbeeld te stellen. Hoewel de jonge vredebewaker niet zelf een conflict mocht laten ontstaan kon hij er niets aan doen als dat zou escaleren, toch?

OOC: Moest weer even wennen aan schrijven met hem, maar hoop wel dat je er iets mee kunt ^^

Meteen nadat Mayme haar zegje had gedaan, kreeg ze back-up van meneertje Krullenbol, die het blijkbaar nodig vond om haar te beschermen. Heerlijk dat vertrouwen! Toch kon ze niet ontkennen dat dit makkelijk verkeerd had kunnen gaan. Net zoals de Vredesbewakers schroomden ook genoeg inwoners niet om geweld te gebruiken. De waarschuwing van de jongen leek enigszins effectief te zijn, iets waar Mayme blij om was, gezien ze verschillende witte helmen kon zien vanaf waar ze stonden. Soms was het wel handig om lang te zijn.

De jonge Vredesbewaker gaf nog een waarschuwing en Mayme knikte de mensen bemoedigend toe. Een deel leek het op te geven en verliet zelfs het plein. Wellicht wisten ze dat de verleiding moeilijk te weerstaan zou zijn als er opnieuw onrusten zouden ontstaan. “Denk alstublieft aan uzelf en uw families,” sprak Mayme de mensen toe die bleven staan, waarna er echter een massale kreet klonk van het plein. De Burgemeester schrok er bijna van, maar zonder er over na te hoeven denken schoot haar blik in de richting van het scherm.
Scheldwoorden. Zowel op het plein als in Mayme’s hoofd. Ze kon het zich niet veroorloven om ze hard op te zeggen, zoals zo veel mensen echter wel deden. Odin leek geraakt te zijn door een behoorlijk dodelijk wapen en her en der begonnen mensen te schreeuwen. Als ze slim was verliet ze het plein. Het leek er niet op alsof District deze dag rustig zou eindigen. Mayme hoopte het echter wel, met heel haar hart, want ze wilde niet nog meer onschuldige burgers verliezen.
Niet veel later klonk een kanonschot, die Odins dood markeerde. Opnieuw geschreeuw. “Blijf alstublieft rustig,” probeerde Mayme opnieuw te voorkomen dat de situatie uit de hand zou lopen. Het begon echter erg onrustig te worden. Niet alleen waren er mensen die schreeuwden om wraak, maar ook een grote hoeveelheid mensen die wél zo verstandig waren dat ze hier niets mee te maken wilden hebben. Dat zorgde echter ook voor problemen. Paniek en woede waren nooit goede drijfveren om tot een goed einde te komen. Er gebeurde echter te veel op het plein. Mayme kon niet overal tegelijkertijd zijn en ze wist dat ze moeilijk iedereen in het gareel zou kunnen houden. Het zou verstandig zijn om te vertrekken, voordat mensen zouden besluiten dat zij verantwoordelijk was voor de Hongerspelen.

Het duurde niet lang voordat er een schot klonk. Meer paniek ontstond.

Dit ging de verkeerde kant op.


OOC: Dit was niet helemaal de bedoeling. Ik wilde het niet uit de hand laten lopen. Someone fix this, please. ;__;

Op zich hield hij niet zo van de diplomatieke oplossing. Praten, almaar praten. Dat had naar zijn mening weinig zin, omdat de echte relschoppers en rebellen zich niet zomaar lieten overtuigen door wat argumenten. Nee, die moest je met harde hand aanpakken. Tegenover zo'n grote groep mensen, bijna het hele plein stond vol, zou gebabbel echter een stuk makkelijker zijn dan iedereen die tegenwerkte stuk voor stuk afranselen. Wazyl had nauwelijks ervaring met echte rellen, maar van de veteranen had hij verhalen gehoord over platgestampte bewakers. Je kon zo'n massa wel aanpakken met je wapens, maar het was als een zee, overal waar je er eentje uitschakelde stroomde het plekje meteen weer vol met nieuwe vijandelijke mannen en vrouwen. Allemaal azend op jouw leven, verlangend om je met hun scherpe nagels open te klauwen. Zoiets was niet echt een prettig idee. Dus probeerde ook hij de menigte te sussen, al deed hij het met wat hardere taal dan de burgemeester. En het meest wonderlijke was nog wel dat het leek te werken.

Net op het foute moment herinnerde Mayme de mensen echter aan hun families. Op het moment dat de mannelijke tribuut van district zes dodelijk geraakt werd, het was nu wachten tot ie opgaf en het loodje legde. Ook dat duurde niet lang. Wazyl had geen enkele emotionele band met de gestorvene, maar de onrust op het plein raakte hem wel. Dit was zijn verantwoordelijkheid. Dit mocht niet uit de hand lopen. Hij werd zenuwachtig, dit was de eerste echte situatie, waarvoor hij door en door getraind was. Maar simulaties waren toch niet hetzelfde als echte mensen van vlees en bloed die panikeerden en kreten uitsloegen. In sommige mensen zag hij de rebel groeien, terwijl anderen enkel naar huis leken te willen vluchten, om te huilen of hun woede op te kroppen. Dit zorgde ervoor dat Wazyl de vergelijking van mensenmassa tegenover oceaan begon te begrijpen. In paniekerige stromen liepen mensen van hot naar her. Chaos, te veel chaos.

Hij raakte het overzicht kwijt, mensen liepen rakelings langs hem heen en stootten tegen hem aan. Pas toen het schot klonk kwam hij weer bij zinnen. Wazyl stevende vastberaden op de burgemeester af. Hij legde zijn hand kort op haar schouder, voor hij sprak. ''Mevrouw Macniall? Ik stel voor dat U me volgt naar de Hoofdstraat. Indien nodig kan U daar de mensen toespreken, in geval van gevaar kunt U gemakkelijk wegkomen.'' Hoewel zijn stem zelfverzekerd klonk twijfelde hij inwendig. Was dit de juiste keuze? Onopvallend controleerde hij zijn wapens, mes, wapenstok, pistool. Het was er allemaal, maar zou het genoeg zijn? Of zou vandaag eindigen in een bloedbad groter dan bij de hoorn..

Off: Oké... echt sorry voor dit gedoe allemaal.

On:
Hoe zou haar vader dit hebben aangepakt? Hij was de Burgemeester voor haar geweest. Wat zou hij hebben gedaan om een rel in de kiem te smoren? Zou hij het overlaten aan de Vredesbewakers en zich verstoppen? Zou hij zichzelf er tussen hebben gegooid, zoals zij zojuist had gepoogd? Zou hij hier überhaupt geweest zijn om het leed met zijn inwoners te delen? Haar vader was niet zo’n sentimentele man geweest, zelfs al was hij goedaardig,  en als Burgemeester was hij streng geweest. Was de strenge aanpak het beste wat ze nu kon doen – voor de veiligheid van het volk zelf?

Mayme hielp enkele bange vrouwen om langs haar te komen, waardoor ze het plein zouden kunnen verlaten. Waarschijnlijk hadden ze kinderen thuiszitten, misschien wel de Tributen van volgend jaar. Niemand zou de Donkere Dagen zijn vergeten en Mayme kon zich voorstellen dat sommige mensen dachten dat alles hiermee wellicht van voor af aan zou beginnen. Mayme vreesde ervoor, maar als het aan haar lag zou het niet gebeuren. Ze wilde haar District nooit meer in Opstand zien. Niet tegen het Capitool, maar ook niet tegen haar. Dat klonk makkelijker dan het in werkelijkheid was. Wat moest ze doen?

De chaos leek echter steeds groter te worden en Mayme hoorde te veel geschreeuw en gegil om zichzelf nog te kunnen horen denken. Toen ze haar naam hoorde keek ze op. Het was de Vredesbewaker tegen wie ze was aangebotst. Hij deed haar een voorstel, maar het kwam over als een bevel. Mayme dacht er echter over na. Ze wilde alle opties die ze had overwegen, maar ze realiseerde zich dat ze hier al te lang stil stond. Het was een wonder dat ze nog niet omver gelopen was, maar ze dankte de Goden voor die zegening.
“De mensen in de Hoofdstraat hebben geen toespraak nodig om het district veilig te houden,” sprak Mayme gehaast. “Die mensen zijn al op weg naar huis. De mensen hier moeten weten dat geweld niets oplost.” In plaats van richting de Hoofdstraat te lopen, wurmde ze zich, zonder nog aandacht te besteden aan Wazyl, door de mensenmassa heen, naar het midden van het plein. Daar bevond zich een standbeeld. Het moest een trein voorstellen, maar dan kleiner, en het stond op het punt om te ontsporen. De rails hielden op wellicht op twee meter hoogte en de trein was al half op weg naar boven. Het was een eerbetoon aan alle mensen uit District 6 die tijdens de Opstand om het leven waren gekomen. Het standbeeld was echter zeer klimbaar en dankzij haar lengte kon Mayme overal makkelijk bij. Het kon haar niet schelen wat andere mensen van haar vonden en al raakte ze hierbij gewond! Ze hoopte niet dat ze zou sterven, moge dat duidelijk zijn, maar dit was gewoon het beste dat ze op dit moment kon bedenken. Helaas.

Het duurde niet lang voordat Mayme bovenop het standbeeld stond. Ze torende nu boven iedereen uit en had goed zicht op het plein. Het was nog steeds druk en chaotisch. Er waren verschillende groepen gevormd die het druk leken te hebben met een Vredesbewaker, terwijl anderen door deze groepen probeerden heen te komen op zoek naar veiligheid. Ze moest iets doen.
“Mensen!”, riep Mayme zo hard als ze kon, maar het raakte verloren in al het geschreeuw dat reeds plaatsvond. Enkel een paar hoofden rondom het standbeeld draaiden zich echter wel in haar richting. “Blijf rustig!”, riep ze naar deze mensen, maar ze moest een manier vinden om meer aandacht op zich te vestigen. Het scheelde dat het geen kilometerlang plein was, maar juist een wat knusser plein met verschillende bars. Helaas gingen bars met alcohol gepaard en dat kon dan juist weer voor extra problemen zorgen.
Oké. Waarmee kon ze aandachttrekken, behalve met haar geweldige uiterlijk en sprankelende persoonlijkheid? Het was niet alsof ze hier spontaan een trompet had om een deuntje te spelen, of een camera die haar op het grote scherm kon projecteren, in plaats van die walgelijke Spelen. Ze voelde in haar zakken en waar ze dan ook iets nuttigs bij zich zou kunnen dragen. Het duurde even, maar toen voelde ze haar ketting. Je zou niet verwachten dat ze dáár iets aan zou kunnen hebben, maar integendeel: er hing een fluitje aan. Het fluitje dat van haar grootvader was geweest, tevens een voormalig Burgemeester van het District. Dit fluitje had hij gebruikt voor zijn werk met treinen, van voor zijn benoeming. Mayme had het van hem gekregen toen ze achttien werd. Het moest haar helpen te onthouden dat ze niet anders was dan anderen vanwege hun rijkdom. En dat was ze niet vergeten.

FUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU~

Als dat geen aandacht had getrokken, dan wist Mayme het ook niet meer. Het was een speciaal fluitje en het geluid was luid. Iedereen had in staat moeten zijn om het geluid goed te kunnen horen en toen ze haar blik over het plein liet glijden, merkte ze inderdaad dat het nu wellicht iets meer zin had om te spreken.

“Er heeft vandaag al genoeg bloed gevloeid!”, begon ze luid en met een zelfverzekerde stem. Om eerlijk te zijn had ze geen flauw idee of ze de juiste woorden gebruikte en of ze het hier erger mee zou maken. Ze was nooit goed in het verwoorden van haar gedachten en emoties. “En in de afgelopen paar jaar. Niemand is de Donkere Dagen vergeten, is het niet?” Ze keek om zich heen. “U, meneer,” zei ze, terwijl ze naar een wat oudere man met een soort knuppel wees. “Bent u het vergeten?” De man keek haar aan en schudde zijn hoofd, waarna hij zijn arm liet zakken. “Of u, mevrouw?”, ging ze verder tegen iemand anders. “En u? Of u, meneer? Velen hebben hun leven opgeofferd voor het district tijdens de Donkere Dagen, maar u ziet waar het toe geleid heeft. Is dat het resultaat waar u uw leven nu voor op het spel wilt zetten – én het leven van uw familieleden? We zijn al zo veel mensen al kwijtgeraakt! Eer hen… en sta stil bij de doden… maar niet te lang, want het zijn de levenden die uw aandacht verdienen! Uw ouders, uw broers en zussen, uw kinderen, uw buren, uw collega’s…” Mayme slikte. “Kijk om u heen. Realiseer u waar u mee bezig bent… en stop het. Laat u niet leiden door uw emoties, hoe verleidelijk het ook is. Ga naar huis.” Opnieuw slikte Mayme, terwijl ze haar blik over de menigte liet gaan. Wat zouden ze gaan doen? Ze voelde zich zo misplaatst, alsof ze probeerde een grote held te zijn, terwijl ze in werkelijkheid niets kon doen. Niet meer dan aanmoedigen en dreigen. "Ga naar huis... of blijf hier, veroorzaak problemen en u wordt gearresteerd. Aan u de keus." Ze had nu gesproken en wat gezegd was kon niet meer ongedaan gemaakt worden. Aan haar zou het echter niet liggen. Ze hoopte echter van harte dat het inderdaad bij arrestaties zou blijven. Meer slachtoffers aan de kant van de burgers zou d situatie waarschijnlijk geen goed doen. Meer dan afwachten kon Mayme nu echter niet meer doen.


OOC: Ik ben écht heel slecht in dit soort dingen, dus sorry voor deze slechte toespraak. Help me eraan herinneren dat ik nooit de politiek in moet gaan. Voor nu echter: arme Mayme.

Sorry voor de drama... Het was echt niet de bedoeling... xD (Laat je het wel een beetje goedkomen? Op z'n minst. xD)

Tot zijn verbazing en ontzetting had ze het lef zijn voorstel af te wijzen. En waarom? Omdat ze wijsneuzerig moest zijn en ervan overtuigd was dat de lieve brave burgertjes zich wel zouden redden. In plaats daarvan draaide ze zich van hem weg, hij stak zijn hand nog uit in een poging haar tegen te houden, maar ze verdween als een vis in de mensenzee. Hij zag haar blonde lokken nog wel tussen de vele ronddwalende mensen, maar ze verwijderde zich gestaag van zijn positie.
Zijn eerste ingeving, om haar achterna te gaan en desnoods mee te slepen naar een veiligere plek, onderdrukte hij. Zij was weg gegaan en enkel als ze hem op haar blote knietjes kwam smeken zou hij haar te hulp schieten, nam hij zich voor. Dat was natuurlijk overdreven, als het moment echt daar was zou de jongen niet aarzelen om de burgemeester te redden. Maar hij pikte niet dat ze hem negeerde en als oud vuil achterliet, omdat zijn plan blijkbaar niet slim genoeg was.
Dus volgde hij haar niet en marcheerde resoluut de andere richting in, om zich daar op een stel gillende onruststokers te richten. Hij fouilleerde één van hen, vond een mes en maakte bij de andere drie ook nog een loden pijp en een schroevendraaier buit. Over de schroevendraaier kreeg hij nog gezeik, dat was gereedschap, boehoe. Wazyl meldde dat ze het bij het Hoofdkwartier konden ophalen morgen en daarmee was de zaak afgedaan. Zijn bruine ogen hadden nog nooit zo kil gestaan. De wapens brandden in zijn handen en hij wist niet wat hij ermee moest.

Hij schrok zich het lazarus van een schel gefluit, wat werd gevolgd door een intense stilte. Ver weg hoorde hij nog wat gegil, over de dood van onschuldige kinderen, maar dat echo'de algauw weg. De stem van Mayme galmde nu over het plein en Wazyl bleef staan om te luisteren. Ze begon sterk, vond hij dan. Maar Wazyl was niet de allerbeste diplomaat, dus zijn mening moest je met een korreltje zout nemen.

"Ga naar huis... of blijf hier, veroorzaak problemen en u wordt gearresteerd. Aan u de keus." Daarmee eindigde haar speech. Perfect, nu opzouten, mensen. Er kwam langzaam weer beweging in de zaak, zag hij. De jongeman was naar een plek gegaan vanaf waar hij Mayme goed kon zien, maar zijn zicht werd nu opeens geblokkeerd door een man die iets uit zijn zak haalde. Dat was natuurlijk niet verboden, maar het voorwerp glinsterde in het zonlicht en zag er verdacht uit. Of het was wat hij vreesde wist Wazyl niet zeker, maar zijn aangeleerde instincten lieten geen tijd voor twijfels over. Twijfel betekende dat je te laat kwam.

De spullen die hij eerder had ingenomen liet hij vallen en meteen sprintte hij op het figuur af. Het leek erop dat de man elk moment tot actie over kon gaan, dus deed de jonge Vredesbewaker het eerste wat in hem opkwam: ''STOP!'' De man draaide zich naar Wazyl om, keek hem vijandig aan en wilde zich op hem richten. Toch kon Wazyl hem makkelijk ontwapenen. Een harde stoot tegen de elleboog van de man, waarna diens arm ruw naar achteren werd gedraaid. Bij de eerste klap had er een gekraak en een geluid van intense pijn geklonken, zo te horen was er iets gebroken. Wazyl wrong het voorwerp uit de verkrampte hand en voelde een golf van opluchting door hem heen gaan. Hij had goed gereageerd, op de een of andere manier had deze gast een vuurwapen in handen gekregen. Het zag er aftands uit, dat wel, maar het bleef illegaal.

Achter hem doemden twee collega's op, van wie hij handboeien aangereikt kreeg. Wazyl trok expres iets harder aan de gewonde arm toen hij de boeien vast klikte, wat nog meer klaagzang opleverde. In een roes zag hij toe hoe de man meegenomen werd naar het bureau. Zijn eerste arrestatie. Het voelde als heel wat, al klonk er geen gejuich. De omstaanders die naar het tafereel keken waren doodstil, alsof hier zojuist nog een tribuut gestorven was. En Wazyl stond daar maar, met zijn hart pompend als een razende, gevuld met adrenaline. In zijn handen het oude revolver, dat hij open klikte om slechts twee kogels te zien in het magazijn. De burgemeester en daarna zelfmoord, was dat het plan geweest? Of was iemand anders het doelwit geweest? En waarom had hij dit willen doen, na die hele speech? Ach, al die vragen hoefde hij niet te beantwoorden, dat zou de ondervrager wel doen. Maar toch hield het hem bezig.

OOC: I tried to make it better first, but kinda failed in the end? But yay, Mayme was saved :'>
En geen zorgen, I like the drama~

Het was niet bepaald een standaard dagje in het transportdistrict. In plaats van motoren en trucks vol goederen verlieten een tijdje geleden twee districtbewoners het gebied om op bevel van het de Presidente voor hun leven te vechten. En vandaag was het zo ver. Genoeg redenen voor onrust en oproer dus. Hun commandant had gehoopt om dit te kunnen voorkomen met goed gepositioneerde Vredebewakers over alle pleinen.  

Helaas was dat valse hoop geweest. Wazyl verbaasde het eerlijk gezegd niets. Dit waren dezelfde mensen die de vorige opstand op poten hadden gezet, grotendeels dan. Die grepen iedere gelegenheid aan om chaos te stichten. Maar dat het allemaal zo echt zou zijn, zo dichtbij zou komen. Dat had hij niet verwacht.

De jongen stond daar, de revolver in zijn handen geklemd als een anker dat bewees dat dit allemaal echt gebeurd was. Hij had het gedaan, hij had het gevaar gesignaleerd en gestopt. Precies zoals de mannen op de bootcamps geschreeuwd hadden. ''Twee kogels,'' antwoorde hij mompelend op Mayme's eerste vraag.

Dat ze hem bedankte bracht de strenge Vredebewaker in hem weer terug. ''Geen probleem, mevrouw.'' Hij richtte zijn hertenbruine ogen op de burgemeester en vervolgde: ''Het wordt denk ik tijd dat U naar huis gaat.'' Een van zijn collega's, Philip, tikte hem op de schouder en na een korte verontschuldiging aan de vrouw richtte hij zijn aandacht op de andere Vredebewaker. Zo verdween Wazyl in de mensenmassa, op weg naar het Hoofdkantoor.

OOC; Ahh, eind goed, al goed I suppose~ Waz topic uit.