Knoopje voor knoopje sloot hij de okergele blouse. De zachte stof sloot losjes om zijn gespierde lichaam, zo anders dan de witte outfit die hij onder werktijd droeg. Vandaag had hij een hele weekdag vrij, voor het eerst sinds zijn aankomst 3 weken geleden en daarvan zou hij gebruik maken ook. Christof gebruikte Wazyl handig om zelf meer vrije tijd te krijgen, maar gisteren was de man toch goedgezind geweest en had hem naar huis gestuurd met de boodschap dat hij hem de hele dag niet wilde zien.

Dus hij nam de tijd om Deus en Basya uitgebreid te borstellen en ontbeet met een stuk vers brood en twee plakken geitenkaas. Maar na nog wat rondgelummeld te hebben rondom zijn kamer begon de verveling toe te slaan. Daarom besloot Wylan om zijn vogeltjes eens de kans te geven om hun vleugels eens in een andere omgeving uit te slaan. Hij schreef twee korte briefjes met zijn naam en adres erop, gewoon voor de zekerheid, met daarbij de belofte om een beloning als iemand de beestjes vond en naar hem toe bracht. Die bond hij secuur vast aan de pootjes die Basya en Deus braaf uitstaken. Hij zette de twee op zijn schouder, maar Basya kroop onmiddelijk weg in de capuchon van zijn jas. Zo liep Wylan met een witte duif op zijn schouder en een tweede feller gekleurd exemplaar in zijn capuchon door de straten. Het koele metaal van zijn ketting rustte tussen zijn sleutelbeenderen en het kruisje wiebelde zachtjes heen en weer met elke stap die hij zette.

Buiten de stad fladderde Deus soms wat om hem heen, maar het beestje bleef toch meestal dichtbij hem. Wylan genoot van de frisse wind die met zijn lokken speelde, de waterige zon, de stilte. Een stuk verderop zag hij bomen, en even twijfelde hij. Ach, misschien kon hij Christof ervan overtuigen dit als zijn wekelijkse conditietraining te laten tellen? Hij begon dus in een drafje richting het bos te rennen, terwijl Basya en Deus nu opgetogen met hem mee vlogen.

Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht, eentje die hij in de zware weken van zijn training slechts op zeldzame momenten tevoorschijn liet komen. Even was Wylan een gewone jongen, geen Vredebewaker. Hij bereikte de bomen en liet zichzelf daar neerploffen, tegen een stam aangeleund. Zijn krullen vielen voor zijn ogen, maar door de dichte bos haar heen kon hij nog zien hoe Basya en Deus de kans namen om dit kleine bos te ontdekken. ‘Niet te ver he?’ riep hij ze nog vrolijk achterna. Niet dat de vogeltjes zijn taal spraken.

[In het bos het dichtste bij de stad, alsnog wel een flink stuk lopen c:]

Wazyl’s ademhaling ging steeds trager, tot hij weer volkomen tot rust was gekomen van het rennen. Hij genoot van de rust die hem omgaf. De bossen waren redelijk ver verwijderd van de stad, wat ergens jammer was. Maar het betekende wel dat hij helemaal alleen was. Hoe heerlijk kon dat zijn.
Hij had geen hekel aan zijn stage, zijn begeleider was streng, maar op zeldzame momenten wel vriendelijk. Hij had een paar vrienden gemaakt. Hij vorderde snel, waardoor de dag waarop hij zelf volwaardig Vredebewaker was steeds dichterbij kwam. Voor de opleiding stond een minimum van 2 jaar, maar het gemiddelde lag eerder rond de 4 of 5 jaar. Wazyl was echter een van de snelste leerlingen, zijn potentie was bijna net zo hoog als zijn motivatie.

En nu ademde hij de frisse lucht van district 6 in, mijlenver van zijn familie. De enige vertrouwde zaken hier waren zijn spullen en natuurlijk Deus en Basya. Hij gaapte even en kwam overeind. Zijn armen spreidde Wazyl wijd. Hij floot wat tonen. Een simpel melodietje. Het was een van de dingen die hem zeer veel tijd hadden gekost om aan de dieren te leren. Vogels waren slim, maar ook best wel eigenwijs af en toe. Toch kwamen de twee duiven naar hem toe fladderen, namen allebei plaats op één van zijn handen. ‘Wandelingetje maken?’stelde hij voor, al was hij de enige die spreken kon. Het was een gewoonte van Wazyl geworden om zijn gedachten uit te spreken als zijn vogels in de buurt waren. Ze zeiden niets terug, maar met hun oogjes lieten ze hem weten dat ze luisterden, dat wist hij zeker.

Wazyl stapte het bos in, verbaasd toen hij een soort pad leek te herkennen. Was dit een wildspoor of was het door mensenvoeten bewandeld? Ach, wat maakte het ook uit. Hij volgde het, gewoon omdat dat een stuk makkelijker was dan zich een weg banen door struikgewas en laaghangende takken. Afwezig streelde hij over Basya’s gele verendek, terwijl een opgewonden gekwetter zich bij het geroekoe van zijn duiven voegde. Ja, de vogels in dit bos waren zeker niet zachtjes aan het fluister-fluiten.

Een stuk verderop zag hij iets bewegen. Het was een viervoeter, licht van vacht en kleiner dan een normale wolf. Wazyl fronste en vertraagde zijn pas. Voorzichtig kwam hij dichterbij, het dier zelf was ook op zijn hoede zo te zien. Zodra hij dichtbij genoeg was om een hond te herkennen vespreidde zich een nieuwsgierige uitdrukking over het gezicht van de krullenbol. ‘Hey- hey daar jongen.’ Sprak Wazyl, op een geruststellende lokkende toon. ‘Ja, het is goed. Kom maar.’
Nu zette hij zo te zien een stapje te ver, want de blonde hond schrok terug en vergrootte de afstand. Een heleboel gepraat later was hij nu een halve meter van de hond verwijderd. ‘Ja, het is goed, jongen. Waar is je baasje dan, hé, waar issie?’
De hond draaide zich om en bewoog zich weg. Was dit een vlucht of begreep de labrador zijn woorden ergens? Schouderophalend volgde hij op een drafje, tot hij de blonde hond op een open plek stil zag staan. Daar lag zowaar een jongeman in het gras. Verrast bekeek Wazyl de situatie. ‘Ehm- Hallo?’ sprak hij dan vragend. Kom op, was dit nou de jongen die doordeweeks orde hield en burgers vertelde wat ze moesten doen? Een beetje meer zelfvertrouwen mocht ook wel. Wazyl streek een zwarte krul uit zijn ogen en glimlachte. Vriendelijk, maar niet overweldigend, hij behield een zekere afstand tot de persoon die daarstraks nog in slaap had geleken. ‘Is hij van jou?’ vroeg Wazyl dan maar, een toon die iets zekerder was dan voorheen, met een blik naar de hond. Deus maakte het moment nog wat vreemder door een zacht gekoer te verspreiden, verstopt in de schaduwen vanaf een lage tak.

[Godmode van Sol met toestemming c:]

‘Ehm- Hallo?’ Wazyl was op dit moment gewoon zichzelf- in zeer weinig te vergelijken met de manier waarop hij sprak wanneer hij zijn werkkleding aantrok. Het was alsof hij dan een switch omzette. Dan dacht hij aan de bebloede veren, de levenloze lijkjes van zijn vogels. Hoe ze verdwenen waren. Hoe zijn zelfgebouwde hokken met de grond gelijk gemaakt waren. Splinters en brokstukken, dat was alles wat achter was gebleven. Een grijze duif, gespiest met een spijker. Gruwelijk. Hij had het nog steeds niet verwerkt. Had zichzelf daarvoor ook geen tijd gegeven. De Opstanden waren zo snel begonnen, alles was geescaleerd. Hun familie werd bespot. Er was een baksteen door hun ruit gegooid? Waarom? Omdat zijn oom een vredebewaker was geweest. Zijn oom. Die woonde niet eens in hun huis. Zonder dat hij er iets aan had kunnen doen waren zijn lieve duifjes vermoord, onder laarzen beland, waren hun schedels ingertrapt en hun levenloze lichaampjes achteloos achtergelaten. Als zij- als die zogenaamde vrijheidsstrijders zo veel gaven om hun district. Als zij, als zij het beste voorhadden met iedereen. Als ze er niet tegen konden wanneer jonge levens eindigden door de slechte behandeling die het Capitool hen gaf. Waarom. Waarom zouden ze dan zoiets gruwelijks doen? Het waren tientallen levens geweest. Zij hadden ze vermoord. Bloederig. Lachend. Vrijheidsstrijders, rebbelen. Moordenaars.
Hij kreeg een begroeting terug van de ander. Wazyl zag hoe hij overeind schoot, lange vaalblonde lokken die ergens ontzettend goed matchten met die van de hond.

Ze waren qua uiterlijk een match, dat stond vast. En de manier waarop de hond zich positioneerde duidde ook al op een relatie. Ergens vroeg Wazyl zich af hoe het zou zijn. Om een hond te hebben. Een stuk knuffeliger dan duiven, dat wel. Maar zijn fladderende, fluitende vogels waren onvervangbaar. Wanneer hij een zachte donsveer op zijn kussen vond, wanneer hij wakker werd met een zacht gekoer naast zijn oor. Hoe Basya zich soms in zijn nek nestelde, altijd voorzichtig om hem geen pijn te doen. Het was misschien niet een droomhuisdier zoals de meeste mensen dat in hun hoofd hadden, maar voor Wazyl waren ze perfect. “Al zijn hele leven.” Waz knikte, zijn haren veerden mee met elke beweging die zijn gezicht maakte. ‘Mooi.’ Klonk het zacht, een woord wat niet direct ergens bij leek te horen. In Wazyl’s gedachten echter wel.

“Hoe ben je hier zo gekomen?” Even was hij verbaasd. Het klonk nogal verwonderd, alsof de blonde jongen geen andere aanwezigheid had verwacht. Alsof dit zijn plekje was. ‘Lopend.’ Klonk het eerst heel droog van Wazyl’s kant. Dat het echter niet spottend bedoeld was bleek uit de uitleg die daarna volgde. ‘Eerder rennend, hardloop-training. De bossen zijn helaas ver weg van de stad hier.’ Een zekere teleurstelling in zijn stem. ‘Betekent wel dat het rustig is.’ Bijna verlaten eigenlijk. Tot je een hond tegen het lijf liep, die je naar een jongen voerde. Waarschijnlijk was de blonde figuur de enige andere in het bos. Wat hadden de inwoners van district 6 in het bos te zoeken, gespecialiseerd in transport en drugs.

“You can take a seat if you want?” kreeg hij dan te horen. Ach, waarom ook niet. Waz liet zich zakken op een zekere afstand van de jongen, met zijn gezicht naar hem toe gekeerd. ‘Jaagt hij op vogels? Je hond bedoel ik.’ Hij wilde niet straks weer de vreselijke beelden terug zien, van bloed en pijn.