''The confident men are waiting to drop from the sky. No one should go where eagles dare.
Into the night, they fall through the sky. No one should fly where eagles dare.''

ALGEMEEN
Naam: Riley Marx Campbell
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 21
Woonplaats: Het Capitool
Familie, vrienden e.a.: Nez Vengerce // A very close friend: ''Look for the girl with the broken smile, ask her if she wants to stay awhile and she will be loved.''
De belangrijkste persoon in zijn leven, de liefste persoon in zijn leven, de reden dat hij nog rondloopt, dat is Nez Vengerce. Nez is zo'n grote factor in zijn leven geworden dat hij zich geen leven zonder haar zou kunnen bedenken. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst op de basisschool. Hij had haar zien rondlopen en noemde haar altijd ''little red'' in zijn hoofd. Na hun eerste ontmoeting werd zijn eigen bedachte naam een bijnaam voor haar, omdat ze haar naam maar niet kon uitspreken. Uiteindelijk, na lang proberen, wist hij een naam uit haar te krijgen. Nez. En over de jaren heen, werd die naam een dominante factor in zijn leven. Waar hij ook ging, daar kwam haar naam weer terug in zijn gedachten. Hij dacht altijd aan haar, altijd. Nog steeds, na hij haar kwijt is geraakt aan het Capitool.

Connor Campbell // Father: ''It's snowing outside, the rumbling sound of engines roar in the night.''
De Campbell-familie bestond vooral uit militairen. Elke man die in de familie werd geboren, werd naar het leger gestuurd. Vechten zat in het bloed van de Campbells en zo ook in het bloed van Connor Campbell, Riley's vader. Connor Campbell was een hoge militair en tevens een stricte man. Hij straalde gezag en kracht uit op zijn werk, maar thuis was hij vooral een aardige en trotse vader, wel met hoge verwachtingen. Riley en zijn vader hadden een sterke band, die steeds verder afzwakte door de problemen thuis. Hij heeft zijn vader niet meer gezien sinds hij weg liep van huis en wilt ook niet meer terug, niet geïnteresseerd in trotse schouderklopjes of een medal of honour.

Ambrosia Silver - Campbell // Mother: '' I'm sorry, mother. I'm sorry, I let you down. Well, these days I'm fine - No these days I tend to lie.''
Net zoals hij een goede band had met zijn vader had hij een goede band met zijn moeder. Zijn moeder wou eigenlijk helemaal niet dat haar zoon het leger in ging. Ze vond het te gevaarlijk, wou haar zoon niet kwijt en wou hem eigenlijk een betere toekomst geven. Ook frustreerden de hoge verwachtingen van haar man haar, waardoor ze vaak ruzie hadden. Het is niet heel slim om met een militair te ruziën, maar Ambrosia had een dikke huid en een fel karakter. Riley heeft zijn moeder en vader eigenlijk alleen maar zien vechten, iets wat uiteraard niet zo leuk was, maar hij kon er dan ook niets tegen doen. Na zijn vertrek heeft hij ook zijn moeder niet meer gezien.

UITERLIJK
Een brede houding, rechte rug, kin omhoog. Dat is de houding die Riley altijd aanneemt. Een houding van trots, kracht en onverschrokkenheid. Hij loopt rechtop, staat rechtop stil en het enige moment waarin zijn houding ontspant, is wanneer hij zit en alleen is. Dan zakt hij ineen en lijkt hij plots niet meer op de sterke militair van een momentje geleden, maar slechts een doodnormale adolescent. Hij is die houding nooit echt kwijtgeraakt en wilt hem ook niet kwijt. Het laat hem sterk lijken.
Riley is iets langer dan de gemiddelde man en heeft een sterk lichaam, zoals het bij een soldaat hoort. Hij heeft brede schouders, stevige spieren en een strak lijf. Hij houdt zichzelf in vorm door elke week te sporten, grotendeels om zijn kracht niet te verliezen. Dat lichaam zit tevens ook onder de littekens, allemaal verschillend qua vorm. Krassen, kogelgaten, brandplekken. Hij doet eigenlijk vrij weinig om ze te verbergen, ze kunnen hem weinig schelen.
Riley heeft een redelijk hoekig gezicht met groene sprekende ogen. Zijn ogen zijn de toegangspoort naar zijn geest. Al zijn emoties zijn weerspiegeld in zijn ogen en je kan meestal ook wel zien of hij liegt of niet. Vaak is dat de reden waarom hij je nooit direct aankijkt. Hij heeft kort donkerblond haar wat hij eerst nauwelijks verzorgde, maar het nu wel doet voor zijn baan.
Hij draagt in zijn vrije tijd simpele kleding met veel donkere kleuren als zwart, marineblauw, legergroen. Hij heeft geen behoefte aan alle poespas van het Capitool. Tijdens zijn werk draagt hij een witte broek met kniebeschermers en zwarte kisten. Daarboven draagt hij slechts een tanktop met een kogelvrij vest. Aan zijn handen heeft hij zwarte vingerloze handschoenen en draagt hij aan zijn wapenriem een knuppel, een mes en een reservepistool - reservepistool, omdat hij meestal een machinegeweer hanteert.
[ Reference ]

INNERLIJK
[ Unpredictable ] Niet veel mensen weten wie Riley eigenlijk is. Hij is wisselvallig als het weer en kan in een compleet andere stemming zijn dan wanneer men hem voor het eerst ontmoet had. Hij kan het ene moment warm overkomen, maar het volgende moment kan hij compleet omslaan en behoorlijk kortaf doen. Het ligt nooit aan de persoon zelf, meer aan wat Riley zichzelf soms aanpraat.
[ Protective ] Een belangrijke factor in zijn leven is zijn vermogen om te kunnen vechten en te kunnen beschermen wat hem lief is. Hij is sterk, getraind en in staat om mensen in veiligheid te houden. Hij zou de mensen waar hij verantwoordelijk over is nooit achterlaten en op elke mogelijke manier beschermen, al zou het nog zijn eigen dood betekenen.
[ Brave ] Riley zou zich in bijna alle situaties kunnen werpen. Hij voelt uiteraard wel een beetje angst, maar dat houdt hem nooit tegen - tenzij er echt iets slechts gebeurt, want dan krimpt hij ineen als een bange vogel. Maar in principe zou hij het zo durven om iets riskants te doen. Natuurlijk is hij wel rationeel en overweegt hij eerst of iets wel zo goed zou uitpakken, maar als er geen andere keuze is, duikt hij er zo in.

[ Closed up ] Ondanks dat hij willekeurige stemmingen kan hebben, is er altijd één dominant ding in zijn karakter: hij is erg gesloten. Hij kan aardig zijn en praten alsof hij een vriend is, maar hij zal zichzelf nooit te dichtbij anderen begeven, nooit zomaar mensen binnenlaten. Hij ziet niemand als zijn vriend en vertrouwt ook maar één iemand. Om zijn vertrouwen te winnen moet er echt veel moeite in worden gestoken, dat is dan ook waarom hij geen vrienden heeft. Omdat hij mensen zo moeilijk binnen laat.
[ Devoted ] Aanhankelijk is Riley zeker. Hij laat mensen moeilijk binnen, maar als hij eenmaal iemand binnen laat, laat hij die persoon ook niet meer gaan. Hij kan eigenlijk verschillende soorten aanhankelijk zijn: hij kan het bij elk klein conflictje of misverstandje voor je opnemen of hij kan letterlijk vast gaan zitten aan een persoon. Tot nu toe is Nez de enige persoon die dat voor elkaar heeft gekregen.
[ Unstable ] Aan de buitenkant lijkt Riley erg kalm, maar vanbinnen voert hij vaker gevechten met zichzelf dan hij eigenlijk wilt. Zijn geest is verstoord, getraumatiseerd. Hij kan zichzelf zo de put in praten of dingen doen die hij niet eens wilt doen. Hij kan door leidmotieven in het verleden belanden, weer terug op het slagveld verschijnen en mensen om zich heen als zijn vijanden zien. In veel gevallen wordt hij dan agressief en denkt hij dat hij opnieuw in de Opstand vecht, wat resulteert in paniekaanvallen, fysieke aanvallen jegens mensen die hem aanraken of te dichtbij komen of andere acties.

''He said: ''Son, have you seen the world? What would you say if I said that you could?
Just carry this gun, you'll even get paid.'' I said: ''That sounds pretty good.''''

VERLEDEN
Geborene in het gezin Campbell als Riley Marx Campbell, had de jongen geen keus maar het opvolgen van zijn familietradities. De familie Campbell stond bekend om zijn goede militairen. Elke man geborene in de familie moest sowieso naar het leger. Dienstplicht telde daar niet bij mee, maar dat maakte ook niet uit want alle Campbells waren soldaten in hart en bloed. Zo ook Connor Campbell, de vader van Riley.
Connor Campbell en Ambrosia Campbell waren dol op hun zoon, maar niet zo dol op elkaar. Ambrosia wou niet dat haar zoon later het leger in zou gaan, was bang om hem te verliezen en wou hem liever een rustig en gelukkig leven geven. Connor vond echter dat zijn vrouw een zwakkeling was en wou zijn zin doordrijven om van Riley een soldaat te maken. En dat gebeurde. Al op jonge leeftijd begon Connor met het opleiden. Riley was tegen die tijd negen.

Apart van de training ging Riley ook gewoon naar school. Omdat zijn vader van hem een soldaat wou maken, werd Riley een populair figuur op school. Kinderen vonden hem cool, wouden vrienden met hem zijn, maar Riley wou geen vriendschappen die gebaseerd waren op wat hij zou gaan doen. Daarbij begreep hij niet wat ze nou cool vonden aan zijn toekomstige beroep, maar hij liet het gewoon varen en deed vooral zijn best op school. Rond zijn elfde betrad hij voor het eerst iemand zijn leven... Of háár leven. Hij was nooit zo dol geweest op de kinderen op de basisschool, maar er was altijd één iemand, één persoon, die zijn aandacht wist te trekken. Een roodharig klein meisje, twee jaar jonger dan hem en vaak het slachtoffer van pesters. Ondanks dat ze altijd zo onzichtbaar mogelijk probeerde te zijn, merkte hij haar toch op. Hij had het nooit gedurfd om zo op haar af te stappen - dat durfde hij immers nooit, maar uiteindelijk deed hij het en knoopte hij een gesprek met haar aan. Ze gaf vrijwel niets weg over haarzelf, maar dat zorgde er juist voor dat Riley haar achterna ging zitten, meer met haar om ging. Het was niet uit medelijden, meer uit oprechte interesse voor de roodharige. Na weken van proberen wist hij uiteindelijk haar naam uit haar te krijgen: Nez. Nez Vengerce. Zijn eerste echte vriendin.

Riley's vader was streng voor zijn zoon, eiste maximale performance van hem ook al kon Riley dat vaak nooit aan. Riley was nog maar een kind, had nog nooit in zijn leven een zware proef op zijn schouders geworpen gekregen en kon niet aan de hoge verwachtingen van zijn vader komen... Nog niet, althans. Het ging na een aantal maanden steeds beter en beter, kon hij sneller tijgeren, klimmen, rennen en werd hij behendiger. Zo langzamerhand begon zijn vader hem ook meer te betrekken in kleine rellen of gevechten tussen de districten. Hij nam zijn zoon mee naar het front, gewoon om te laten zien hoe het echt was en hoe hij zou moeten gaan leven in tijden van strijd. Het waren nooit erg heftige gevechten, maar dat veranderde toen er wel degelijk een zwaar gevecht aan de gang ging. Het was iets wat de ogen van een kind nooit hadden mogen zien, het was een plek waar Riley nooit had mogen zijn op dat moment en hij had nooit een geweer moeten vasthouden. Zijn vader droeg hem op te schieten, iemands hoofd eraf te knallen, maar Riley gaf het op en rende weg van het gevecht, geweer op de grond.
Thuis aangekomen was Riley in shock geweest door de dingen die hij had gezien. Zijn vader was woest op hem dat hij zomaar was weggerend tijdens een gevecht en begon te schreeuwen, maar Ambrosia schopte haar man de kamer uit en stelde Riley gerust, waarna ze met hem in bed ging liggen en hem in slaap zong.
De beelden bleven hem echter achterna zitten. Ze stopten nooit, werden steeds herhaald als een gebroken dvd-speler. In zijn dromen, tijdens activiteiten, tijdens school. Hij kon er niet tegen en het werd ook alleen maar erger toen zijn vader hem weer meenam naar missies. Zo ontwikkelde zijn PTSS zich.

En zo begon ook de achtbaan voor Nez. Er waren momenten waarop Riley de wereld als een slagveld begon te zien, flitsen van de gevechten voor zijn ogen zag en de knallen en schreeuwen in zijn oren hoorde. Hij werd agressief, begon te slaan, te schoppen en te schreeuwen. En elke keer weer, was het Nez die de klappen opving. Tegelijkertijd was zij toch weer degene die hem wist gerust te stellen, iets wat niemand tot dan toe had kunnen doen. Zelfs zijn moeder niet, want thuis begon het ook regelmatig mis te gaan. Zijn vader moest hem altijd vastgrijpen en wachten tot hij vanzelf zou kalmeren. Hij was niet trots op zijn zoon en op de staat waarin hij verkeerde en dat was des te meer reden voor Ambrosia en Connor om ruzie te maken over hun zoon. Steeds vaker luisterde hij naar hun geschreeuw tegen elkaar, naar hun gescheld en gevloek. Soms hoorde hij bonken, soms hoorde hij klappen. Hij bleef altijd in zijn kamer zitten op dat soort momenten, zijn rug tegen de deur en opgerold in een deken met zijn handen over zijn oren.

Zo ging zijn leven door tot aan zijn negentiende. Een jaar geleden had hij zijn training volbracht door te solliciteren bij het leger van het Capitool. Hij was door de selectie heen gekomen en was officieël militair, iets waar zijn vader erg trots op was. Echter, hoe ouder hij werd, hoe gevaarlijker zijn PTSS aanvallen ook werden. Waar hij zijn vader nooit had aangekund, kon hij zijn vader nu zo neerleggen. Hij had ook verstand van wapens, dus in principe kon hij zo een keukenmes pakken en zijn keel doorsnijden. Zijn moeder was er vaak wel om te helpen en het gebeurde vaker dan eens dat ze naar de pepperspray greep om hem af te leiden zodat zijn vader hem kon vastgrijpen.
Zijn ouders hadden nog steeds ruzie over Riley en het duurde al zo lang dat Riley er helemaal zat van was. Hij dacht er geen seconde meer over na om bij ze te blijven - zeker nu hij meerderjarig was - en pakte zijn tassen om bij Nez te wonen, met wie hij nog steeds contact had. Hij had van haar gehoord dat haar tante was overleden aan een ziekte en zij alleen was, zonder enige voogd of dergelijke. Riley was tegen die tijd negentien en Nez zeventien, dus Riley kon prima als ''voogd'' dienen. Hij trok bij haar in, weg van zijn ouders en dichtbij degene waar hij onbewust verliefd op was.

De Opstand brak uiteindelijk uit. Het Capitool was in gevecht met de andere districten en uiteraard hadden ze alle soldaten nodig. Riley ging uiteraard naar het front, waar hij samen met het Capitool de opstandelingen moest uitroeien. Het was een vreselijke plaats. Er werden vrouwen en kinderen gedood, hele dorpen werden in brand gezet. Hij kon het niet helpen maar medelijden hebben met de opstandelingen. Wat het Capitool deed, was gruwelijk en hij kon het niet langer aanzien. Hij begon de rebellen daarom te helpen, informatie aan hen door te spelen. Hij had bepaalde briefjes die hij ongezien bij de doden neerlegde of schreef in bloed bepaalde hinten op muren. Hij deed alles om informatie naar de opstandelingen te krijgen. Dit was compleet ongezien omdat Riley ontzettend voorzichtig handelde.
In zijn tijd aan het front schreef Riley ook brieven naar Nez, om het contact te houden en haar te laten weten dat hij oké was. De brieven waren het enige die hem op dat moment gelukkig maakten, want de Opstand was pure hel en zijn stoornis maakte het er niet veel prettiger op.

Op een gegeven moment - wel laat in de revolutie pas - merkte het Capitool dat er een mol in hun partij was. De opstandelingen hadden hun plannen door voordat ze die uberhaupt uitgevoerd hadden en blokkeerden hun paden die ze hadden moeten lopen, aangegeven in hun strategische plannen. Riley hield zijn lippen stijf op elkaar geklemd, maar wist dat ze er elk moment konden achterkomen. Toen hij thuis kwam en de Opstand was afgelopen, werd er op de deur geklopt. Nez was eerder bij de deur dan hij was en meldde dat zij Riley Campbell was. En die klap was harder dan elke klap die hij had opgevangen in zijn leven.

Dagenlang had hij in zijn bed gelegen, haar kussen - nat van zijn tranen - tegen zijn borst gedrukt. Hij wou niet meer opstaan, wou niet meer eten of drinken. Hij wou alleen maar liggen en aan Nez denken. Zijn tranen leken nooit op te houden, zijn hart leek die pijn nooit te kunnen verwerken. Alles leek voor hem zo hopeloos en donker dat hij regelmatig de gedachten had om gewoon een mes te pakken en alles te eindigen. Dat deed hij echter niet. Hij wist op een gegeven moment uit zijn bed te stappen, de gordijnen open te trekken en motivatie te vinden om nog verder te leven. Hij wou niet geloven dat ze dood was - want daar ging hij van uit, maar ook al zou ze dat wel zijn, dan nog wou hij niet dat haar opoffering voor niets zou zijn geweest. Hij besloot te leven en haar te zoeken, te vinden en mee terug te nemen. Tot nu toe is dat echter nog niet echt gelukt.


OVERIG
- Riley werkt recentelijk als bewaker bij het regeringsgebouw.
- Zijn PTSS is er niet minder erg op geworden, maar omdat hij in een redelijk kalme omgeving werkt, maakt hij steeds minder aanvallen mee.
- Hij is dol en dolverliefd op Nez, maar heeft zich dit nooit gerealiseerd omdat hij bar weinig over liefde heeft geleerd.
- Hij haat het Capitool.

''A hero of war, is that what they see? Just medals and scars, so damn proud of me.
I brought home that flag, now it gathers dust.''