“Tien! Negen! Acht! Zeven! Zes!” Rhetticus sprong opgewonden op en neer terwijl hij de tellerstand luidkeels aflas. Zijn papa zat naast hem in een glamoureuze fauteuil, in de luxeclub waar hij de helft van zijn dagen doorbracht, maar Rhetticus was veel te opgewekt om te zitten.

“DRIE. TWEE. EEN!” En daar gingen ze! Sommige tributen renden meteen weg, maar gelukkig begonnen er ook al mensen te vechten. De jongen van district 3, Llew, vocht met Clementine van district 11; Sage sloeg Belle met een tas; Jake gaf iemand – Rhett kon niet goed zien wie – een stoot in het gezicht en rende weg met wat touw; Diana, die ervandoor gegaan was met een ulekele, werd door Caleb, haar districtgenoot, ingehaald en getackeld. Raven schoot zijn zus te hulp en raakte Llew in zijn nek. Het bloed spoot eruit en Rhetticus klapte enthousiast. Hij hoorde zijn papa naast hem lachen, maar zijn blik was volledig op het scherm gericht.

Odin, van district 6, had intussen de Hoorn des Overvloeds bereikt en een langwerpig wapen gevonden, dat hij nu door het been van Lucia stak. Ze schreeuwde het uit, maar Odin wist wat hem te doen stond en met zijn tweede zwaai raakte hij haar in de borstkas. Rhetticus juichte. Dat was nummer twee. Nog 21 te gaan!

Nero was bijna de volgende dode, maar William kon niet goed genoeg mikken om hem op de juiste plaats te raken met zijn pijlen. “Boe!” riep Rhett naar het televisiescherm. Zwak! Gelukkig duurde het niet lang voordat er weer wat actie kwam. Drussus werd vermoord omdat hij een rare bril had die hij niet aan Odin wilde geven, en Rhett keek vol bewondering naar de jongen van district 6. De Spelen waren nog maar net begonnen en hij had al twee mensen gedood en iemand anders verwond!

De tv toonde wat sommige andere tributen bezig waren, maar het meeste was niet heel interessant. Sommigen zaten al ergens verstopt, terwijl anderen nog wapens of water zochten. Alleen Janaea, die was iets raars bezig. Ze plukte planten en propte die in de ukelekele. Rhetticus lachte. Zo moest je helemaal niet ulukele spelen!

Al snel gebeurde er weer iets bij de Hoorn des Overvloeds. William had zijn boog op de Hoorn gericht en schoot een pijl af. Rhetticus maakte een sprongetje toen de taart ontplofte. Dat had hij niet verwacht. Maar hij vond het geweldig. Dat William dood was en Odin iets verder lag te creperen, was niet eens het interessantste ervan! De explosie was zo krachtig dat de Hoorn mee de lucht in ging. Wapens – oh nee, niet de wapens! – vlogen in het rond, samen met heel wat houtsplinters van de galg, en natuurlijk ook glazuur. Het was prachtig.

Na een paar seconden, toen het weer stil was en de schade duidelijk in beeld gebracht was (Rhetticus vond het een beetje jammer dat Odin zo goed als dood was, maar zette zich er snel overheen), werden er weer andere tributen getoond. Toen Janaea en Caleb weer in beeld kwamen, kreeg Rhett een idee. Hij wist niet waarom, maar het was er, en als hij iets wilde, dan kreeg hij het ook.

“Paaaaaaaaaaaaaaaaaaaaappiiiiiiiieeeeeeee?” Hij wachtte tot zijn papa zich omdraaide en wees naar Janaea toen ze weer in beeld kwam. “Die gaan we sponsoren!”

Zijn papa had even tijd nodig om na te denken. Dat was wel vaker zo bij grote mensen. Rhett was het al gewend. “Goed. Wat geven we hem?” zei hij uiteindelijk. Rhetticus was even verbaasd, maar zuchtte toen luid. “Neehee, niet Caleb!” Hij wees naar Janaea toen ze weer in beeld kwam: “Haar!” Zijn vader fronste zijn wenkbrauwen en vernauwde zijn ogen. “Haar?” Hij keek Rhett aan alsof hij gek geworden was. “Maar waarom?”

Waarom? Omdat ze leuk was! Omdat zij als enige deelnemer leek te beseffen hoe geweldig de Hongerspelen waren! Omdat ze jong was, en iedereen haar dus zou onderschatten! Omdat ze muziek wilde maken (ook al wist ze blijkbaar niet hoe dat moest)! En als ze wat meer make-up gebruikte en mooiere kleren droeg, dan zou ze zelfs mooi zijn!

Maar dat zou zijn vader toch niet begrijpen. Dus zei hij simpelweg: “Omdat ik dat wil.” Hij kruiste zijn armen en wierp zijn papa een uitdagende blik toe, zodat hij zeker besefte dat Rhett geen nee zou aanvaarden. “Oké dan,” gaf zijn papa toe, alsof hij ooit een keuze had gehad. “Wat wil je haar geven?”

Rhetticus antwoordde meteen: “Een vlammenwerper! Of een bom! Of nee, een zwaard! Met weerhaken!” Hij had zo nog tientallen andere voorwerpen kunnen opsommen, maar zijn papa aaide hem lachend over zijn bol om hem te doen stoppen. Rhetticus keek boos naar zijn papa terwijl hij zijn haar weer goed legde, maar zijn papa zag het niet. Hij staarde weer naar het televisiescherm en Rhetticus besefte dat hij alweer aan het nadenken was.

Zonder een woord te zeggen duwde zijn papa op een paar knopjes op de telefoon rond zijn pols. “Ja, hallo, Ferdinand. Je moet iets voor me maken. Pronto!” Vervolgens wandelde zijn papa weg en Rhetticus kon nog maar een paar woorden opvangen voordat hij te ver was om hem te verstaan. Hij hoopte vurig dat Ferdinand, wie het ook was, nu haastig een vlammenwerper aan het bouwen was.