De dagen duurden lang en niet omdat de zon zo lang aan de hemel stond. De Hongerspelen waren nu daadwerkelijk van start gegaan en elke dag leek de kans dat Caleb het loodje zou leggen groter te worden. Madelynn was nog steeds niet heel blij, maar ze leek een beetje over haar dramatische periode heen te zijn. Ze zat niet meer dagelijks in een hoekje te huilen en kon weer een beetje aan het werk. Toch vond ze het nog steeds fijn om ook thuis te zijn. Met haar vader die hout bewerkte, haar broers die in de bossen houthakten en hun moeder die in de fabriek aan het werk was, was het best een uitkomst gebleken dat Madelynn zo nu en dan een paar dagen thuisbleef om daar orde op zaken te stellen. Ze maakte schoon, deed de was en meer van dat soort huishoudelijke klusjes dat ze vroeger zo verschrikkelijk had gevonden. Ze was best wel veranderd. In het geval dat Caleb terug zou keren, zou hij haar misschien niet eens herkennen! Gelukkig kenden ze elkaar toch nog niet zo goed. En iemand die je huis schoonmaakte en voor je kookte. Hoe verschrikkelijk kon dat zijn?

Het feit dat Caleb na zeven en een halve dag nog steeds in leven was, vond Madelynn bemoedigend. Elke nieuwe dag was een opluchting, maar het bracht weer zoveel nieuwe gevaren met zich mee. Stel je voor dat er vandaag nog zo’n tsunami de arena zou verwoesten, of dat er ineens brand uit zou breken in één van die ruïnes?! Het Capitool was niet bepaald vriendelijk ingesteld en tevens niet zo subtiel bij gebrek aan wat actie. Wellicht werden er de volgende keer wat spoken losgelaten en schrokken er een paar Tributen zich dood - letterlijk. Dat scheelde wel weer een paar ranzige beelden vol bloed en onderdelen van het lichaam waar Madelynn het bestaan helemaal niet van wilde weten. Het verbaasde haar nog hoe weinig echt ranzige sterfgevallen er tot nu waren geweest. Caleb had de afgelopen paar dagen een paar degelijke wapens weten te verzamelen, inclusief natuurlijk de bijl die Madelynn en David met hun families hadden weten te sponsoren. Het was wel een beetje klein, maar het was duidelijk geweest dat Caleb er blij mee was geweest. Met al die wapens zou hij best iemand gemakkelijk een pijnlijke - en vooral ook smerige - dood kunnen bieden. Nu had Caleb al wel enkele mensen omgelegd, maar Madelynn wist dat zij hetzelfde zou hebben gedaan. Dat kon ze hem moeilijk kwalijk nemen. Het moment dat Caleb zijn sponsoring ontving en dat ze hem een kushandje naar de camera – naar haar – zag doen, dat was wanneer ze zichzelf beloofde dat ze voor altijd van hem moest blijven houden.

Toch had dat momentje haar ook een beetje boos gemaakt. Het mocht misschien reeds duidelijk zijn dat Madelynn geen fan was van het Capitool, maar er was gewoon zo’n golf met het gevoel van ‘het-is-niet-eerlijk’ door haar heen gegaan. Caleb was veel te goed voor dit dodelijke spel, net zoals de meeste, zo niet alle, Tributen, vermoedde Madelynn. Het maakte haar behoorlijk pissig en het idee dat zij ook volgend jaar en het jaar daarna nog als Tribuut kon worden gekozen maakte het er niet beter op. Eigenlijk had ze op het punt gestaan om naar de stad te gaan, om die vervelende Capitoollievende Vredesbewakers eens te vertellen hoe zij erover dacht (want daar waren ze natuurlijk ontzettend van gecharmeerd) en misschien zelfs erger. Het was zelfs in haar opgekomen om hen een poets te bakken. Gewoon een flauwe grap op het niveau van het Capitool, dus eigenlijk alles waar dood en verderf aan te pas kwam. Het zou haar zeker een enkeltje gevangenis opleveren – of erger.

Desondanks was Madelynn naar de stad gegaan. Hooghartig was ze langs een groepje Vredesbewakers gelopen, maar ze deed haar best om hen geen blik waardig te keuren. Misschien kon ze, nu ze toch in de stad was, kijken of er nog iets te vinden was voor een goed prijsje. Wellicht brood? Misschien zelfs een lekker stukje vlees? Ze had haar geld bij zich. Ze kon altijd even kijken.
Daarom liep Madelynn dus richting naar een marktkraampje waarvan ze wist dat er toch meestal wel een degelijk beestje te vinden was. “Hallo, Diantha! Heb je nog vlees over?”, vroeg ze, waarna de kleine, blonde vrouw een paar dingen tevoorschijn haalde, maar Lynn schudde meteen haar hoofd. “Betaalbaar vlees?”, vroeg ze nu, wetende dat de dieren die ze zojuist te zien had gekregen echt van te goede kwaliteit waren en bovendien iets zeldzamer dan de gemiddelde eekhoorn, maar toen Diantha haar hoofd schudde, zuchtte Madelynn. Wat moest ze nu?


OOC: Niet heel veel inspiratie kunnen vinden, en sorry voor het vele ge-Caleb, maar ik hoop dat iemand er iets mee kan? xD

(De dikgedrukte woorden kreeg ik van Anwan en de random word generator :3 ty! )

Ezekiel staat zijn vader te helpen bij het maken van een nieuwe tafel. Het is een mooi ding, het wordt dan ook gemaakt voor het Capitool. Geen van deze tafels worden voor district 7 gemaakt. Daar is hier veel te weinig geld voor. In het Capitool heeft iedereen geld. Dat maakt Ezekiel altijd boos. Waarom zij wel en de mensen hier, die goed hun best doen om geld te verdienen (zoals zijn vader), niet?
Op dit moment is Ezekiel bezig met een mooi versierde poot. Het is erg precies werk, maar door de jaren heen is hij er goed in geworden. Sinds de opstand probeert zijn vader hem ook wat dingen te leren waarin je hout als wapen kan gebruiken. De Hongerspelen zijn bij hem niet goed gevallen. Hij moppert vaak op het Capitool dat ze ook de burgers die niks met de opstand te maken hadden straft. Ezekiel snapt zijn woede, maar het Capitool is nou eenmaal niet eerlijk. Hij probeert zich rustig te houden. Die bonnen komen hem eigenlijk wel goed uit, hebben ze meer geld voor iets anders. Volgend jaar wil Jason zich ook inschrijven, hoewel Ezekiel dat eigenlijk helemaal geen fijn idee vindt. Zometeen wordt zijn broertje gekozen. Niet dat zijn broertje kleiner is dan hem of minder sterk of zoiets, maar hij is te gewelddadig, te voorspelbaar. Dat laatste kan levensgevaarlijk zijn. Als het aan Ezekiel zou liggen, dan zou hij zijn broertje verbieden om zich in te schrijven voor bonnen, maar hij heeft zo'n idee dat zijn broertje het niet alleen doet voor meer eten. Hij wil de Hongerspelen in. Daar snapt Ezekiel nou helemaal niks van. Hijzelf wil veel liever hier blijven, bij zijn vader in de zaak. Hier kan hij rustig werken aan een houten tafel terwijl zijn vader een vrolijk liedje neuriet. Hij heeft het helemaal zo slecht nog niet. Later zal hij zijn vader opvolgen, altijd dingen maken voor het Capitool en andere districten.
'Zeke, kan je me even de hamer en beitel aangeven?' vraagt Matthew Williamson aan zijn zoon. Ezekiel geeft zijn vader de hamer en beitel aan. Tijdens het oppakken stoot hij een fotolijstje op. Net op tijd grijpt hij het vast zodat het niet kapot valt. Bij het zien van de foto schieten er bijna weer tranen in zijn ogen. Op de foto staan zijn moeder en oudere broer, Elijah, die beiden zijn gestorven tijdens de revolutie. Hij mist ze allebei ontzettend veel. Waarom nog de Hongerspelen? Heeft hij niet genoeg geleden van de dood van zijn moeder en broer? Op de foto lachen ze allebei, ze waren aan het picknicken in de bossen. Dat deden ze toen iedere zondagochtend voor het werk begon. Maar nu gaan ze er nooit meer heen. De sfeer is veel bedrukter dan vroeger, vrolijke herinneringen ophalen doet pijn, verdrietige herinneringen nog meer.
'Hey jongen, ga je nog wat doen of ga je de hele dag naar die foto staren? We moeten deze tafel overmorgen af hebben en hij gaat zichzelf niet maken.' Ezekiel knikt en gaat weer verder met de poot. Hij vindt het design wel mooi, zo'n tafel zou hij zelf ook wel willen hebben. Maar helaas is dat alleen voor de rijken in het Capitool. Een klein stukje van de poot breekt af en Ezekiel vloekt even. Zijn vader werpt hem een boze blik en meteen is hij weer stil. Ezekiel pakt de lijm en lijmt het stukje er weer aan. Hoewel hij er niet helemaal blij mee is, kan het er mee door. Hopelijk merken de kopers het niet, want misschien betalen ze dan wat minder. Matthew Williamson ziet dat Ezekiel niet meer goed kan concentreren en pakt wat geld uit zijn portemonnee. Dat geeft hij aan Ezekiel.
'Ga maar wat vlees kopen. Als we deze tafel klaar hebben komt er weer wat geld bij.' Ezekiel knikt, maar voelt zich eigenlijk schuldig omdat zijn vader nu in zijn eentje moet gaan werken doordat hij weer eens emotioneel onstabiel is, of hoe de psycholoog het ook noemt.
Ezekiel stapt op zijn fiets en fietst richting het dorp. Bijna alle huizen in district zeven zijn van hout gemaakt, wat erg logisch is aangezien er meer dan genoeg bos is. Bij de markt ga ik op zoek naar de vleeskraam. Ik vind er eentje en zie Madelyn Bristow erbij staan. Ik groet de vrouw bij het kraampje.
'Zo, ga jij ook wat vlees kopen?' vraag ik aan Madelyn. Ze is een jaar ouder dan dat ik ben en ik ken haar omdat mijn broer, Elijah, bij haar in de klas zat. Hij was best populair dus hij kende bijna iedereen waardoor die mensen mij ook allemaal kenden als het jongere broertje van Elijah. 'Hoe gaat het ermee?' vraag ik terwijl ik kijk naar de dieren die er hangen. Ik richt me tot de vrouw achter de toonbank. 'Hoeveel voor dat stuk hert?' vraag ik. Ze kijkt naar mijn geld en zucht.
'Meer dan jij hier hebt jongen, het spijt me. Het is allemaal ontzettend duur. Je kan beter maar iets anders gaan kopen.' Ik zucht. Geweldige verkoopster.

Madelynn was haar mogelijkheden nog aan het overwegen, toen ze plots werd aangesproken door een jongen. Ze meende dat ze hem wel eens had gezien, maar je kon gerust zeggen dat vrienden maken niet echt Lynns prioriteit was geweest op school. Ze had geleerd wat ze moest weten en had de jaren, maanden, weken en dagen geteld tot ze die plek eindelijk mocht verlaten. Dat was echter nog niet lang genoeg geleden om zich niet te kunnen herinneren dat deze jongen bij haar op school had gezeten, maar echter niet bij haar in de klas. De jongen begon echter zo casual met haar te praten, dat ze het vermoeden kreeg dat ze hem beter moest kennen dan ze deed. Wellicht familie van iemand die ze wel goed kende? Wellicht een broer of zus?
“Dat was het plan,” antwoordde Madelynn, terwijl ze haar geld telde. Wellicht had ze net genoeg voor iets kleins? Het zou nooit genoeg kunnen zijn om vijf mensen van te laten eten, maar ze vermoedde dat andere kramen niet veel meer betaalbaars zouden hebben. Bovendien was Madelynns familie niet arm. Als ze vandaag iets minder te eten zouden krijgen, dan konden ze dat de volgende dag heus wel weer goed maken. Het was niet alsof ze zouden omkomen van de honger.

Het werd al snel duidelijk dat de jongen Madelynn niet heel goed kon kennen. Tenminste, niet tot op het punt dat ze ‘bevriend’ was met één van de Tributen in de Hongerspelen, laat staan dat het haar vriendje was. Anders had hij de vraag hoe het ging in principe niet hoeven stellen. Nog steeds zat het haar dwars dat ze niet kon herinneren wie hij was. Ze keek naar hem, terwijl hij het vlees bestudeerde, zo onopvallend mogelijk, omdat ze er niet echt van hield om anderen op deze manier te bestuderen. Er waren op school niet veel personen geweest die het waard waren om herinnerd te worden, zo vond Madelynn. Ze had zelfs Caleb nauwelijks herinnerd toen ze hem ontmoette in het bos! Maar het was het in ieder geval waard geweest om hem opnieuw te leren kennen. Helaas hadden ze daar maar heel kort de tijd voor gehad.
“Het kan beter,” antwoordde Madelynn uiteindelijk maar, net voordat de jongen vroeg naar de prijs van een hert. Diantha vertelde de jongen echter dat zijn geld niet voldoende was en stiekem kon Madelynn daar wel een beetje van genieten. Was er toch iets in haar leven dat beter ging dan bij anderen! “En met jou?”

“Zou ik daar iets van mogen hebben?”, vroeg Lynn, terwijl ze haar geld neerlegde voor de vrouw om te zien. Het was een behoorlijk hoger bedrag dan de jongen bij zich had gehad. Hier kon Madelynn wel een stukje voor krijgen en Diantha begon het vlees voor haar te verpakken.
“Werk je?”, vroeg Lynn aan de jongen, die ze eindelijk herkende als het broertje van één of andere populaire gozer uit haar klas vroeger. Madelynn was nou eenmaal niet zo’n meisje – niet totdat ze Caleb was tegengekomen in de bossen, tenminste. “Het lijkt erop alsof wat meer geld niet bepaald onwenselijk is.”


OOC: Hoii! Sorry dat Lynn niet zo vriendelijk is. ^^'

“Het kan beter,” antwoordde ze. Ezekiel knik. Eerst wil hij verder vragen, maar het meisje ziet er niet uit alsof ze dat fijn vindt. “En met jou?” Ezekiel kijkt de verte in. Hij haatte die vraag altijd al. Als je antwoordt dat je je rot voelt vinden mensen je al snel een aandachttrekker. Als je zegt dat het goed gaat betekent dat nog steeds eigenlijk niks omdat iedereen dat zegt.
"Kan beter,' antwoordt hij daarom maar met een gemaakte glimlach. Hij is goed geworden in het maken van glimlachen op momenten waarop hij eigenlijk vrolijk hoort te zijn. Niemand heeft zin in een verdrietige jongen die niks kan. Lynn koopt een stuk vlees en Ezekiel kijkt jaloers naar het geld wat ze neerlegt. Als hij zoveel wil hebben dan moet hij nog harder werken en dan nog steeds zouden ze dat niet uit kunnen geven aan vlees.
Jason maakte altijd de opmerking dat Zeke een dief zou moeten worden. Zelf wil hij dat niet omdat hij niet op een oneerlijke manie aan geld wil komen. Hij wil werken en daarvoor geld krijgen. Dan voelt hij zichzelf als iemand die waardig is. Als hij het moet hebben van stelen weet hij niet of hij daarvan wel wil leven. Dan steel je het geld van anderen waar zij hard voor werkten. Maar nu hij dat geld daar zo open en bloot ziet liggen krijgt hij de drang het in zijn hand te pakken en weg te rennen. Maar hij doet het niet, want het hoort niet.
“Werk je?” Ezekiel wordt uit zijn gedachten gehaald door Lynn. Hij was niet op aan het letten. “Het lijkt erop alsof wat meer geld niet bepaald onwenselijk is.” Die opmerking maakt Ezekiel vanbinnen boos, maar hij schreeuwt niet naar Lynn. Integendeel, hij antwoord heel rustig.
"Ik help mijn vader met zijn werk als houtbewerker. Mijn broertje is houthakker, meer kunnen we er niet uithalen nu Elijah en mijn moeder er niet meer zijn," antwoordt hij kalm. Hij doet nog steeds moeite niet naar het meisje te schreeuwen. Tot tien tellen, rustig blijven. Dat is wat zijn moeder altijd zei. Ze leerde hem hoe hij vriendelijk moest zijn. Als hij onvriendelijk was werd ze boos, en het enige wat Zeke als klein jongetje erger vond dan zijn moeder boos zien was zijn moeder verdrietig zien. Nu nog steeds voelt hij zich rot als hij onvriendelijk tegen mensen doet omdat hij geloofd dat ergens zijn moeder nog naar hem kijkt.
Twee mannen praten verderop over de Hongerspelen. Ze hebben het over de twee kinderen die er voor district 7 heen moeten. Ezekiel kende Caleb een beetje, niet goed, maar Elijah ging wel eens met hem om. Ezekiel kijkt naar Lynn.
"Kende jij ze, de tributen?" vraagt hij omdat hij weet dat ze ongeveer even oud is als de tributen.

OOC: is niet erg. Is Caleb nu dood? Ik zag zijn foto niet meer licht bij de tributen.

Madelynn kon een zwak glimlachje niet onderdrukken toen de jongen hetzelfde antwoord gaf als zij. Wellicht was zijn leven wel net zo’n ramp als dat van haar. Wist zij veel. Waarschijnlijk was het behoorlijk egoïstisch van haar om te denken dat zij de enige was die leed onder… nou ja... alles. Gezien ze geld had, had ze in de ogen van velen waarschijnlijk weinig recht om te klagen.
Toen de jongen antwoord gaf op de vraag of hij werkte, sloeg Madelynn haar ogen neer. Als het zo doorging zou ze zich bijna schuldig gaan voelen. “Dat spijt me voor je,” mompelde ze, maar ze meende het wel. De kans dat zijn moeder en broertje vreedzaam heen waren gegaan was bijzonder klein en niemand verdiende een gewelddadige dood – behalve die clowns in het Capitool dan.

Nadat Madelynn haar vlees in ontvangst had genomen en de vrouw bedankte, draaide ze weg van de vleeskraam en ging een paar stappen opzij, gezien er nog meer mensen waren die hoopten op een stukje vlees bij het eten. Ze merkte echter dat de jongen naar haar keek, iets wat ze bijzonder onprettig vond. Ze wilde weglopen, maar voordat ze dat kon doen stelde de jongen haar opnieuw een vraag. Ze slikte. Ze had helemaal geen behoefte om hierover te praten – of eigenlijk om emotioneel te worden in het bijzijn van heel District 7.
“Ja, ik kende ze,” antwoordde Lynn echter zo rustig mogelijk, terwijl ze het verschrikkelijk vond om reeds in de verleden tijd te praten. Diana was misschien overleden, maar Caleb niet! Nog niet, tenminste. De kans dat het één dezer dagen gebeuren zou, leek echter aardig groot te zijn. Ze wilde vertrouwen hebben en ze vond ook dat ze vertrouwen moest hebben, maar het was gewoon moeilijk. Bovendien moest ze ook realistisch blijven. Ze kon het zich niet veroorloven om straks opnieuw in te storten. Straks stond zij volgend jaar in de Hongerspelen. Als ze een kans wilde hebben om te winnen, dan moest ze sterk zijn. Dan moest ze door weten te gaan met haar leven – op wat voor manier dan ook.
“Diana kende ik niet zo goed,” vervolgde het meisje, die zich realiseerde dat ze hier op een normale manier over moest kunnen praten als ze zo nodig sterk wilde zijn. Ze kon wel doen alsof het haar niets deed en het voor de rest van haar leven negeren, wat natuurlijk geen probleem zou zijn, want de Hongerspelen waren geen terugkerend evenement (helaas dus wel), maar dat zou alsnog betekenen dat ze in kon storten als iemand er onverwacht over zou beginnen! En dat was nou juist niet de bedoeling. “Wat betreft Caleb… Hij is mijn vriendje.”


OOC: Caleb is ic overleden aan het eind van dag 9. Dit topic speelt zich af op dag 8, dus in dit topic is Caleb nog in leven.

Ze mompelt dat het haar spijt, maar het voelt voor Ezekiel niet als iets wat echt gemeend is. De laatste tijd voelt niks meer gemeend. Veel te vaak heeft hij die drie woorden al gehoord en hij wil ze eigenlijk niet meer horen. Ze lossen niks op, helpen in geen geval. De woorden hebben hun waarde verloren en Zeke twijfelt of ze die ooit terug krijgen. Hij doet ook een stap opzij nadat Madelynn dat ook deed. Ze antwoordt dat ze ze inderdaad kende en Ezekiel hoort in haar stem dat dit een pijnlijk onderwerp is. Meteen heeft hij spijt van zijn vraag, hij had na moeten denken voordat hij iets vroeg.
Als hij hoort dat Caleb haar vriendje is - of was, hij volgde de spelen niet echt goed - voelt hij zich al helemaal schuldig. Maar wat moet hij antwoorden? Als hij 'het spijt me' zegt, dan klinkt het alsof Caleb geen kans meer heeft, maar 'gefeliciteerd' is ook niet echt beter. Daarom zegt hij maar even niks en denkt hij na over de Spelen. Nu pas is hij het echt eens met zijn vader, die de spelen oneerlijk vindt. Caleb was geen rebel, deed niks mis - voor zover Ezekiel weet, hij kende Caleb niet echt. Hij had wel eens van de jongen gehoord, had hem wel eens gezien als hij bij Elijah was, maar nooit echt gekend. Zelf heeft hij er altijd een hekel aan als mensen zeggen dat ze goede vrienden waren met Elijah, alleen maar omdat hij er nu niet meer is en ze spijt hebben of wat dan ook.
"Ik volg de spelen niet echt, maar van wat ik gehoord heb blijkt hij erg goed te zijn," antwoordt Ezekiel maar. "Ik kan me echt niet voorstellen hoe dat moet zijn, nu hij in de spelen is. Ik weet dat de woorden 'het spijt me' niet veel waarde hebben, maar het spijt me." Zeke is even stil en realiseert zich dan dat hij eigenlijk weer terug moet naar de werkplaats van zijn vader. Hij moet nog wat dingen halen omdat hij nu geen brood mee heeft. "Ik moet weer gaan, maar veel succes." Pas nadat hij het gezegd heeft realiseert hij zich dat het echt helemaal niks op slaat. Snel loopt hij verder over de markt, twijfelend ofdat hij brood of iets anders koopt. Hij besluit gewoon een groot stuk brood te kopen. Waarschijnlijk gaat zijn vader wel zeuren als hij thuiskomt met brood in plaats van vlees, maar dat maakt Zeke op dit moment niet echt veel uit. Hij moet zijn vader weer helpen met de tafel, hoewel die misschien alweer klaar is. Dan kan hij iets anders gaan maken. Er moest nog een stoel gemaakt worden en hoewel dat niet Zekes favoriet is weet hij dat hij dat moet gaan doen.

Een tijdje later zit hij weer in de werkplaats terwijl zijn vader een preek geeft over de prijzen van vlees en dat alles te duur is. Ezekiel luistert niet echt en denkt aan de mensen in de arena. Er zijn er nog maar drie, de anderen zijn al gestorven. Net zoals Elijah en zijn moeder. Al die 21 families die nu hetzelfde gevoel hebben. En die andere drie, moordenaars. Ezekiel twijfelt of hij dan nog zou willen leven, als hij iemand anders zoveel pijn gedaan heeft. Hij weet het niet, misschien is het gewoon de natuur van de mens om altijd te willen winnen.