District 6, door het Capitool aangewezen als transportsector, had enkele weken geleden een luxueuze trein weggestuurd die met een reusachtige snelheid naar de horizon raasde. Daarin waren twee springlevende jongeren gezet, als biggetjes op weg naar de slachtbank, de Arena. Ze hadden in een karretje gestaan, zwaaiend naar het Capitool. Ze hadden vragen beantwoord aan de mensen die hun dood met plezier zouden volgen. En als laatste: Ze hadden gevochten, om een minigitaar of om een tas vol bijen. Waz had het slechts met een half oog gevolgd, verder voornamelijk gefocust op de menigte op het plein wat hij moest monitoren. Dat vond hij niet erg, hij had geen spijt dat hij tijdens de uitzendingen op andere dingen moest letten. Hij moest namelijk wel toegeven dat het zien van al dat bloed hem niet helemaal lekker zat. Natuurlijk, hij kon zichzelf vertellen dat de tributen het verdienden. Dat dit hun verdiende loon was voor de Opstanden, voor de zogenaamde gevechten voor vrijheid. Voor de pijn die rebellen hem hadden gedaan. Het was wraak. Maar in de interviews had iedereen de tributen wat beter leren kennen, ze bleken een verhaal te hebben, een verleden en een persoonlijkheid. Ze hadden familie. Ze waren bang om te sterven, ze hadden gevoelens. Er zat zelfs een stelletje twaalfjarigen bij. Geen van allen deden ze Wazyl denken aan de vreselijke figuren die met bivakmutsen op een bloederig verenkleed op de grond van Wazyl’s tuin hadden aangelegd. Dat maakte het lastig om de gedachten van rebellen die straf verdienden vast te houden, maar door zo min mogelijk op de afslachting te letten wist Wazyl het grotendeels te negeren. De rest van de bevolking werd echter gedwongen om te kijken, als deel van hun straf. Om de achterlijke burgers te leren dat opstanden niet zonder prijs gevoerd konden worden. Dat hij het een nogal overdreven en onlogische straf vond kon Wazyl nergens kwijt. Als er ook maar een vermoeden zou zijn dat hij niet compleet achter het beleid van het Capitool stond was hij zo zijn baan kwijt- en zijn hoofd als het een beetje tegenzat.

Over naar de orde van de dag. Dag 3 van de Spelen en 'zijn' district had al één van de twee tributen verloren en meer dan 50 procent van hun optimisme. Al bleven er genoeg mensen geloven dat Janaea wel degelijk een kans had, Wazyl was ervan overtuigd dat ze het nooit zou halen. Alleen met haar gespierde bodyguard kon ze een gevecht overleven en als ze het tot de laatste 2 haalde zou Caleb's medelijden vast opeens een stuk minder worden. Op leven en dood was haast iedereen egoïstisch.

Dag 3, een pakket was aangekomen tussen de normale documenten en auto-onderdelen die via treinen naar district 6 gestuurd werden. Donaghue had blijkbaar enkele bezittingen bij zich gehad, die door de begeleiders gauw terug waren gestuurd. Verbazingwekkend respectvol tegenover een overleden districtsbewoner. Alsof dit hele gebeuren niet als straf bedoeld was, maar Donaghue's dood enkel een tragisch ongeluk was geweest.

Een kort potloodje, een shirt, een boekje, met touwtjes dichtgebonden. In een afgesloten dichtgetapete doos was het bij hun kantoor afgeleverd. Zij moesten maar zien wat ermee gebeurde. Ergens was Wazyl verbaasd dat het Capitool de moeite nam om spullen van dode tributen terug te sturen, maar het werd gauw duidelijk dat de begeleider en stylist van district 6 ook zeker aangedrongen hadden. Toen de doos op het kantoor van de Vredebewakers open gemaakt was had Christof namelijk een handgeschreven briefje van een zogeheten Michaello en Cally aangetroffen. Oftewel Calypso Lundquist, de plastic dame met haar obsessie met 'eeuwige jeugd’ en de angstaanjagend vreemde stylist die voor district 6 nogal perverse outfits voor de optocht had gefabriceerd.

Het briefje had de Vredebewakers verteld dat dit de spullen waren die Odin Donaghue niet mee had mogen nemen naar de Arena. En of zij er alsjeblieft voor wilden zorgen dat de spullen terecht kwamen bij de familie, danwel vrienden van de overleden tribuut. Het was een raar gevoel om naar huize Donaghue te lopen. De ramen waren gesloten, de buren staarden hem wantrouwig aan. Het huis was in rouw en wie was hij om hen te verstoren?
Toch klopte Wazyl aan. ''Hallo, meneer. Namens het Capitool breng ik U enkele bezittingen van uw zoon.'' sprak hij, merkend dat zijn stem schor en onzeker klonk. De blik van de man was haarscherp, bevatte een dreigende woede, al was de man duidelijk geëmotioneerd en verdrietig. Wazyl zette een stapje achteruit en probeerde zijn krachtige stem te hervinden.  ''En ik wilde U persoonlijk condoleren.'' Hij hoopte hiermee minder een gehate Vredebewaker te worden, hoopte dat die eindeloze, beschuldigende staar dan eindelijk zou stoppen.

Hij stond hier tegenover een vader die zijn zoon was verloren en de man had duidelijk het idee dat Wazyl er even schuldig aan was als alle hoge machtsheren in het Capitool. Wazyl slikte ongemakkelijk, zijn lippen waren kurkdroog, maar hij was te zenuwachtig om ze te bevochtigen. Na een lange stilte werd de doos aangepakt en bekeken. Meer stilte volgde, waarin de spullen werden bekeken. Het shirt werd dankbaar aanvaard, alsof de geur ervan Odin terug kon brengen. Het potlood rolde nutteloos heen en weer in de kartonnen doos en Wazyl keek ongemakkelijk toe hoe het aantekeningenboekje werd geopend. Werd gelezen. En weer werd gesloten. ''Jongeman, breng dit naar Chad Maggin.'' Wazyl keek hem aan alsof hij water zag branden. Jongeman? Hij was een vredebewaker. Hij was geen loopjongen, geen klusjesman. Niet iemand die je zomaar commandeerde. Maar hij besloot de confrontatie niet aan te gaan, niet met deze mensen. Daarom vroeg hij nog een adres en ging op weg.

Over een stoffig weggetje kwam hij eindelijk op het juiste adres aan, een afgelegen huisje wat eruit zag alsof het wel wat vernieuwing kon gebruiken. Het leek net een vuilnisbelt. Voorzichtig stapte de jongen over de zooi heen, maar kon niet voorkomen dat zijn voet bleef haken achter een autoband. Weer omhoog gekrabbeld en afgestoft bonsde Wazyl ongeduldig op de deur. Drie keer, luid genoeg om de deur haast te laten kraken. Hij had dorst, was moe en geïrriteerd en zijn enkel deed zeer. Ondanks de lichte kleur van zijn uniform had hij het heet en zijn geduld raakte op. Dus nu gauw dat boekje afgeven en wegwezen, dat was zijn plan. ''Hallo- Open de deur,'' klonk dus zijn barse stem. En snel een beetje.

[Wazyl klopt aan bij Chad Maggin's huisje, op dag 3 van de Hongerspelen.
Edit: en zijn duck-duck goose opdracht om te struikelen :3]

Al een periode had Chad stil gezeten, na zijn eerste ragebui op een motorblok die mislukt was, leek het hem verstandig om op de bank te zitten, te blijven zitten, en zich ellendig te voelen. Er was nu toch niemand meer die om hem gaf, dus ook niemand die nog naar hem om zou kijken. Al een dag of twee had hij zo ellendig voor zich uit zitten staren, weg te kwijnen in zijn eigen verdriet. Er was niemand die hem nu zou storen, tenminste als diegene zijn leven voor lief nam.

En toch, terwijl Chad zich zeer triest aan het voelen was, hoorde hij iemand in zijn tuin ploffen. Hij zag door één van de gebroken raampjes een stofwolk opwaaien richting zijn huis. De stofwolk waaide door de gaten in het raam, waar ooit de scherven uit waren geknapt. Nu proefde de lucht in de kamer ook naar zand. Het zand prikte in Chad's ogen, maar hij weigerde te knipperen. Nu liepen de tranen hem juist nog erger over de wangen, maar Chad vond dat juist opluchtend. Diegene in zijn tuin moest maar snel wegwezen, je liet iemand als Chad juist met rust.

Maar nee, natuurlijk niet. Drie overdreven bonzen op de deur, en een geïrriteerde stem. Met een ruk draaide Chad zijn hoofd naar de deur, en zijn hoofd nam een blik aan als een zwijn dat zojuist zijn aanvaller had gezien. Druppels zweet liepen over de zijkant van zijn agressief ogende hoofd af, en vielen in de met dikke stof besmeurde vloer. Een korte "WACHT!" gevolgd door hevig agressief gesnuif gaf aan dat degene voor de deur beter niet kon weggaan terwijl Chad zich probeerde te herinneren waar hij in zijn verslagen bui zijn sleutel had gedeponeerd.

Onder de bank! Met een plof dook Chad onder de grote doorgezakte sofa, en greep met zijn hand door het stof. Zijn zicht werd extreem beperkt door de stoflaag die lag op de stenen vloer. Zijn mond die open had gestaan was gesloten, maar niet helemaal veilig. Een smerige smaak alsof hij net de zolder was opgerend vulde zijn mond. Met zijn hand voelde hij onder de bank, op zoek naar iets glimmend en stevigs. Die sleutel moest daar toch echt liggen! Daar! Snel greep hij de sleutel vast, en drukte hem in het slot van de deur.

Een klein gekraak toen de sleutel omdraaide, dat plaats gaf aan een groter gekraak toen de deur zelf open ging. Daar stond hij dan, met het parelwitte pak wat er altijd hooghartig uit zag. Voor zijn deur stond een vredesbewaker. Zo'n smerige overloper. Eens een districtbewoner, nu een verrader. Voor zijn deur, waarom de zijne?! Het was alsof Jing en Jang tegenover elkaar stonden, parelwit en hooghartig, stoffig en gekrenkt. "Wie ben je en wat mot je van me?! Hebben jullie smeerlappen niet al genoeg van mij genomen?!" zei Chad bits. Nee, deze vredesbewaker kon niet zomaar nog meer afnemen.

"WACHT!" Wacht? Hij had wel betere dingen te doen. Al wachtte hem op het hoofdkantoor waarschijnlijk enkel saaie routine klusjes en had hij absoluut geen zin om terug te lopen door de stoffige omgeving met zijn pijnlijke enkel. Ooit zou het moeten, maar misschien kon hij van deze huiseigenaar een koele doek of ijspack krijgen, danwel eisen. Spullen van de bevolking innemen behoorde niet officieel tot zijn rechten, maar als mensen protesteerden kon hij gemakkelijk voor problemen zorgen. Niet dat Wazyl een zwaar corrupte medewerker was, maar als hij moest kiezen tussen de regeltjes letterlijk volgen en zijn enkel koelen was de keuze makkelijk gemaakt. Daarbij had zijn chef ook helemaal geen problemen met zulke dingen, dus dat zat wel goed.
Waarom duurde het zo lang? Moest de man zich soms aankleden? Sommige inwoners van district 6 waren echt onverbeterlijk, stelletje dronken drugsverslaafden. Die lagen de hele dag op hun gat tot ze wel moesten opstaan om bijvoorbeeld een nieuwe dosis verboden middelen bij elkaar te schrapen.

"Wie ben je en wat mot je van me?! Hebben jullie smeerlappen niet al genoeg van mij genomen?!" Wazyl deed een stapje achteruit, wat bij nader inzien geen goede zet was en dat wel om twee redenen. Eén: hij kwam zo onderdanig over en gaf zich over aan de dominantie van de ander, hoewel ze in lengte nauwelijks iets verschilden. Twee: Auw. Gewoon auw.

Over die dominantie maakte hij zich niet zo heel veel zorgen, hij had waarschijnlijk veel meer professionele vechtervaring dan deze spierbonk en met zijn outfit en wapens was hij sowieso in het voordeel. Maar het was onhandig voor het rustig afhandelen van dit gedoe.
''Meneer, ik verzoek U om rustig te blijven, zodat we dit efficient af kunnen handelen. Naam en geboortedatum alstublieft.'' Wazyl haalde zich de naam die hij zocht weer voor de geest en keek de ander onbewogen aan, niet van plan zich verder af te laten snauwen. Als dit Maggins was zou die maar beter wat aardiger doen of er zou een ongelukje gebeuren met de spulletjes die de dooie tribuut blijkbaar aan hem wilde geven.