Met haar roze haren opgestoken in een hoge knot, bovenop haar hoofd en haar make-up gedaan, stond Nymfa met trillende handen achter het grote doek dat haar scheidde van het podium. Haar stylisten keken nog één maal haar witte jurk na, het was – zoals gewoonlijk – een korte jurk, die straks om haar bovenlichaam heen zat maar aan de onderkant een overgave maakte naar plooien. Een van de stylisten bevestigde op het laatste moment nog een roze strik om haar middel heen, als bezeten door de zenuwen zond Nymfa de man een vuile blik. Had hij dat nou niet even wat eerder kunnen doen? Door dat gefrutsel werd het meisje alleen nog maar zenuwachtiger.
Ze had nog nooit meegemaakt dat ze zo zenuwachtig was als voor dit concert, zelfs bij haar allereerste concert hadden de zenuwen niet op zo’n hoge snelheid door haar lichaam gegierd. Een zachte zucht rolde over haar lippen, toen haar een microfoon werd aangereikt. Dit concert was belangrijk, ontzettend belangrijk. Zelfs belangrijker dan wanneer ze zou zingen bij de inhuldiging van de winnaar van de Spelen, okay.. de meesten zouden dat waarschijnlijk als belangrijker ervaren. Maar wetende dat haar ouders op dit moment in het publiek zaten – die ze al in geen jaren meer had gesproken – maakte dat dit écht belangrijk voor haar was. De jonge vrouw voelde dat ze goed moest presteren, al was het maar om haar ouders in te laten zien dat ze daadwerkelijk goed was in haar beroep.
Nu had ze nog het geluk, dat ze het nummer dat ze moest zingen – Yesterday – van jongs af aan al uit haar hoofd kende. No way dat ze dit ging verkloten, althans dat hoopte ze. Het doek ging omhoog, terwijl de presentator haar aankondigde. De vrouw sloot haar ogen voor een kort moment en deed een schietgebedje, de zenuwen die door haar maag gierden konden niet veel goeds betekenen. Het klikkende geluid van haar naaldhakken, stierf weg door het geluid van het korte applaus dat opsteeg vanuit het publiek. Haar ogen schoten kort langs de mensen, in de hoop een blik op te vangen van haar ouders. Maar toen ze hen daar zo zag zitten, de twijfel duidelijk zichtbaar op hun gezicht. Werden haar zenuwen des te groter. De muziek begon te spelen, nu kon ze niet meer terug.
Yesterday, all my troubles seemed so far away
Now it looks as though they're here to stay
Oh, I believe in yesterday
Suddenly I'm not half the man I used to be
There's a shadow hanging over me
Oh, yesterday came suddenly
Okay, tot nu toe ging het goed. Nog even volhouden en dat verdomde concert zou voorbij zijn..
Why she had to go?
I don't know, she wouldn't say
I said something wrong
Now I long for yesterday
De stem van de zangeres leek een octaaf omhoog te schieten, waardoor het geheel niet meer zuiver klonk. Fuck, uitgerekend bij dit concert. Haar ogen schoten paniekerig langs het publiek, niet wetende wat te doen. Moest ze verder zingen? Of ehm.. wegrennen? Net doen alsof ze flauwviel?
OOC; Eerste post gereserveerd voor Nymfa's heldin Elle Rosefield ^^
Hier is 'ie dan, Nymfa's afgang. Ik heb 'm maar alvast gepost, omdat ik de rest van de week minder tijd heb.. Poor Nymfa though ;-;
