[Dag 3] A Gift From Above

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Al vroeg aan het begin van de derde dag van De Spelen zat Jennifer, met een grote mok sterke koffie in haar hand, in de lounge voor de Districtbegeleiders. Het was wederom een korte, rusteloze nacht geweest, vol met de beelden van Lana haar gruwelijke dood. Zeventien jaar en om het leven gekomen door een valkuil met dodelijke spiesen op de bodem. Nee, dat beeld zou de vrouw niet gauw vergeten, maar het had haar ook nog meer vastberaden gemaakt om Hugo heelhuids door deze spelen te loodsen. Gisteravond laat, vlak na de dood van Lana, had ze eindelijk een telefoontje gekregen over een sponsoring; de ouders van Hugo hadden genoeg geld bij elkaar weten te krijgen voor een veldfles met water en wat brood. Eigenlijk had Jennifer dit meteen naar Hugo toe willen sturen, maar het was al laat op de avond en ze wilde Hugo niet in de spotlights brengen door een vrolijk flikkerende gift op hem af te sturen. Dit bracht wel het risico met zich mee dat er een kans was dat Hugo de nacht niet zou overleven, maar tot na middernacht was er niks gebeurd en had Jennifer het aangedurfd om de TV met rust te laten en te gaan "slapen".

Het was nu vroeg in de ochtend, waarschijnlijk rond een uur of zeven, en Jennifer had zojuist de gift van Hugo's ouders naar het veld gestuurd. Ze staarde nu naar de TV, waarop een mooie opkomende zon te zien was, met op de voorgrond de haven. Hugo was nog altijd daar, blijkbaar had de jongen besloten dat het schip waar hij de eerste dag naartoe was gevlucht zijn "uitvalsbasis" zou zijn. Jennifer klemde haar handen nog steviger om haar koffiemok heen toen ze de sponsoring van Hugo neer zag dalen vanuit de lucht. Ze hoopte maar dat de jongen wakker was en de piepende parachute aan hoorde komen, want het zou erg jammer zijn als iemand anders het ding eerst vond. De spanning was duidelijk voelbaar in haar lijf toen de sponsoring met een luide bonk op het dek van het schip van Hugo terecht kwam. Even was alles stil en bewoog er niks, slechts het zachtjes ruisen van de zee was hoorbaar. Toen, langzaam en duidelijk op zijn hoede, kwam Hugo vanuit de schaduwen naar voren gestapt. Hij was gewapend met zijn plank met uitstekende spijkers, klaar om de bron van het geluid dat hij op het dek had gehoord aan te vallen.

Zijn ogen vielen op de parachute op het dek, met aan het einde van de touwtjes een pakketje. Behoedzaam stapte Hugo naderbij, duidelijk ook zijn omgeving in de gaten houdend, voor het geval hij opeens werd aangevallen. Inmiddels had de jongen het pakketje bereikt, waar hij eerst behoedzaam met zijn plank tegenaan duwde. Jennifer glimlachte zwakjes. Het was wel duidelijk dat Hugo erg argwanend was geworden na die paar dagen in de arena. Dat was een goede eigenschap. Vertrouw niks zomaar. Hugo porde nog meerdere malen tegen het pakketje, maar leek toen besloten te hebben dat het veilig was. Hij pakte het op, maakte het los van de parachute en ging gauw weer terug naar de binnenkant van het schip. Pas daar opende de jongen zijn sponsoring. Verrassing en geluk straalden van zijn gezicht toen hij de veldfles met water en het stuk brood zag. Er zat ook nog een briefje bij met daarop de tekst; Zet hem op lieverd, wij staan achter je. Liefs, papa, mama, Nathalia, Avery, Clarisse en Tommy. Tranen stroomden over de wangen van de jongen, terwijl hij het briefje tegen zijn borst drukte. Dankbaarheid, verdriet en zelfs een klein beetje woede zaten vermengd in zijn tranen om deze gift van zijn familie. Deze drie voorwerpen, dit brood, deze veldfles met water en bovenal dit briefje van zijn familie, waren vanaf dat moment zijn meest dierbare bezittingen.

OOC:
- Het is nu rond zeven uur 's ochtends
- Hugo heeft wederom de nacht doorgebracht op het schip in de haven
- Hugo heeft een sponsoring ontvangen van zijn ouders en zus met daarin een veldfles met water en een stuk brood
- Bij de sponsoring zat ook een briefje van zijn familie

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

Tweeënhalve dag. Dat is hoeveel verder ze inmiddels waren. Inmiddels kende Brendan het nummer van Jennifer in het Capitool van voor naar achter en van achter naar voor uit zijn hoofd. Hij was al snel de tel kwijt geraakt van hoe vaak hij geprobeerd had haar te bellen, zijn excuses aan te bieden en uit te leggen waarom hij haar vorige telefoontje ineens afgekapt had. De geheimzinnige storing die zijn telefoon een volle tweeënhalve dag in zijn greep had gehouden was nu pas verholpen en Brendan slaakte dan ook een zucht van opluchting toen hij het toestel normaal hoorde overgaan nadat hij voor de zoveelste keer het nummer van de begeleider van zijn tributen had ingetoetst.

Gespannen wachtte hij tot ze op zou nemen. Hij had geen idee of er in het Capitool iets bekend was over de storing met zijn telefoon en of het alleen hier was, of door heel Panem. Er was intussen veel veranderd; om te beginnen was Lana op een bloederige, onmenselijke manier aan haar einde gekomen. Gespiest als een varkenssateetje klaar voor de barbeque. Terugdenken aann de beelden op zijn televisiescherm maakte de man lichtelijk misselijk. Niet omdat hij er niet tegen kon, hij had een sterke maag en hij was met zijn achtergrond ook wel wat gewend. Het vervelende gevoel in zijn maag had vooral te maken met het feit dat hij er misschien iets aan had kunnen doen als die verdomde telefoon gewoon zijn ding had gedaan. Onschuldige levens zonder goede reden opofferen was niet helemaal zijn idee van leedvermaak en de hele hongerspelen hadden ook geen enkel politiek noch militair strategisch voordeel voor de president. Dit soort grappen maakte juist dat er een groter gat zou ontstaan tussen het volk en het Capitool, zo werkt het nou eenmaal, maar dat zouden ze dan wel zien.

Daar ging het op het moment niet om. Hij moest zo snel mogelijk Jennifer te pakken krijgen en ze moesten samen alle aandacht op Hugo vestigen. Het leek alsof de jongen zijn verstand gebruikte, Brendan gaf een hem een goede kans. Het moest ook. Hugo zou winnen! Geduldig wachtend luisterde Brendan naar de gesprekstoon in de hoorn.

OOC: klik hier voor uitleg over de telefoonstoring. Sorry als het niet kan, just thought it was a reasonable fix.

Edit by Tyrell: Ik vind het een goede en opzich ook wel logische oplossing

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Jennifer kon niet voorkomen dat ook bij haar tranen haar ooghoeken verlieten. Ze glimlachte lichtjes. Niemand zou het droog kunnen houden bij het zien van een veertienjarige jongen die een briefje kreeg van zijn familie en daarbij tranen liet vloeien. "Prachtige televisie", zo zouden ze het in de showbisswereld noemen. Tranentrekkers. Als dit ons geen sponsoringen opleveren weet ik het ook niet meer dacht Jennifer wrang. Niet dat ze van de voren had besloten dat ze op de zieligheidsfactor in zou gaan, maar het kwam nu stiekem best goed uit. Hugo kon wel wat meer hulp gebruiken en daarbij, die brief van zijn familie zou hem alleen maar meer motiveren om dit te overleven. Jennifer veegde haar tranen weg voordat iemand het zou zijn en keek toen verbaasd naar de telefoon naast haar. Hij stond te rinkelen alsof zijn leven er vanaf hing en misschien was dat ook wel zo, alleen ging het niet om zijn eigen leven, maar om dat van één van de tributen in de arena. Jennifer strekte haar arm uit en nam op. 'Jennifer Lockheart, Begeleidster District 1,' sprak ze op haar serieuze toon. Ze wist niet wie er belde en voor wie, maar ze hoopte van harte dat het iemand was die Hugo wilde sponsoren.

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

Het duurde even voordat er opgenomen werd. In de tussentijd kon Brendan op het grote televisiescherm in zijn woonkamer zien hoe Hugo zijn eerste gift ontvangen had. Nu pas, op de derde dag van de spelen. Hij ergerde zich aan het feit dat het eerdere telefoontje van Jennifer misschien het leven van Lana had kunnen redden en hem zelf tegelijkertijd een goed beeld als burgemeester had kunnen geven. Die kans was voor bij. Lana was dood. Maar gelukkig had de jonge jongen, die zich schuw over het televisiescherm voortbewoog, het tot vandaag zonder hulp uitgehouden. Of het geluk was of zijn bijzondere tactiek om als eenling door de Arena te gaan wist Brendan niet helemaal zeker, maar wat wel vast stond was dat vandaag Hugo's geluksdag zou zijn, want Jennifer had godzijdank inmiddels de telefoon opgenomen.

Naast de emotionele gift van zijn ouders zou de jongen over niet al te lange tijd een pracht cadeau ontvangen, daar zou Brendan persoonlijk voor zorgen. Het was inmiddels niet goedkoop meer om de tributen wat voor gift dan ook te sturen, om die reden was het, hoe triest ook, misschien wel praktisch dat Lana geen geschenken meer nodig had. Nu kon de burgemeester alles inzetten om zijn overgebleven tribuut iets te schenken dat iedereen bij zou blijven en beter nog de jongen tot het einde in leven zou houden. Als dat zou lukken dan zou hij absoluut de harten van alle burgers van zijn district veroveren, en misschien ook wel dat van Jennifer. Zij had Hugo immers getraind, dus elke hulp bij zijn overwinning zou haar wel eventjes bij blijven. Dit was een mooie kans voor iedereen en hij had daar best wel wat voor over.

'Hee Jennifer, Brendan hier,' begon hij, 'Sorry voor eerder. Ik heb je honderd keer geprobeerd te bellen. De lijn was twee dagen dood. Wat een timing he?'
Met een diepe zucht liet hij extra blijken hoe geërgerd hij erdoor was. Het leek bijna wel sabotage.
'In elk geval, het werkt nu eindelijk weer en volgens mij heb je gelijk, Hugo kan wel wat hulp gebruiken en daar heb jij mijn hulp vast bij nodig. Waar zat je aan te denken Jenn?'
Positief zijn. Over de dood van Lana beginnen leek hem geen goed idee.

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

'Hee Jennifer, Brendan hier,' klonk het door de telefoon en Jennifer sloot haar ogen. Opluchting schoot door haar lichaam en heel even haalde ze diep adem. Het was Brendan. Eindelijk. De man sprak verder en verontschuldigde zich voor het feit dat hij weg was gevallen. 'Ja, het was echt een heel slechte timing,' reageerde Jennifer. 'Ik weet niet wat er was, maar ik kon jou ook niet meer bereiken.' Sabotage fluisterde een stemmetje in haar achterhoofd, want er waren verder wel andere Tributen geweest die Sponsoring hadden weten te ontvangen. Ze negeerde het stemmetje echter en richtte zich op haar gesprek met Brendan. Ze knikte toen de man zei dat Hugo hulp nodig had en dat zij zijn hulp daarvoor nodig had, maar toen besefte ze zich dat Brendan natuurlijk niet kon zien dat ze knikte. 'Dat klopt,' zei ze daarom, waarop ze vervolgde: 'Hij heeft inmiddels brood en water van zijn familie ontvangen, dus een goed wapen of een soort vorm van bescherming zou perfect voor hem zijn.' Ze staarde naar het scherm waarop Hugo nog even kort te zien was. Het leek erop dat hij zich klaarmaakte voor de strijd, iets wat haar een beetje zorgen baarde. Wat haar ook zorgen baarde, was dat er een andere, kleine Tribuut zijn kant op leek te komen. Ze hoopte dat er geen confrontatie plaats zou vinden.

OOC:
- Hugo maakt zich klaar voor de strijd
- De kleine Tribuut die dichterbij komt is het meisje uit District 12. Ik weet niet of ik dit mocht gebruiken en of dit klopt, zo niet, dan hoor ik het graag!

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

'Dat klopt. Hij heeft inmiddels brood en water van zijn familie ontvangen, dus een goed wapen of een soort vorm van bescherming zou perfect voor hem zijn,' liet Jennifer hem weten. Dat begreep Brendan zelf natuurlijk ook wel, maar hij had gehoopt dat juist Jennifer hem iets meer informatie kon geven over wat de jongen precies nodig had. Hij zelf had immers geen idee waar de sterke punten van Hugo lagen en met wat voor soort wapens hij eventueel overweg zou kunnen. Bovendien zou het er uiteindelijk op neer komen dat de rijke burgemeester alleen een pijnlijke greep in zijn portemonnee zou gaan doen om zowel zijn tribuut als zijn eigen eer sterk te houden, Jenn moest de rest doen.

'Klinkt goed,' antwoordde hij daarom maar, 'jij weet waarschijnlijk wat hij precies het beste kan gebruiken. Zeg het maar. Ik betaal.' Auch. Hij mocht dan de rijkste inwoner zijn van het rijkste district in Panem, zijn spaarrekening was niks bij die van de mensen in het Capitool en sponsoring was duur, hij moest zelf ook nog wel eten. Het was inmiddels ook al donker geworden. Dag 3 was voorbij, alles zou alleen maar duurder worden en dat zou Jennifer zich vast wel realiseren als ze bedacht had wat ze Hugo het liefste wilde geven, alhoewel, zij bevond zich natuurlijk wel tijdelijk in het rijke Capitool. 'En... ehm... hoeveel gaat dat kosten?'

PROFIELAantal berichten : 1466 Registratiedatum : 29-07-13

Ingespannen staarde de vrouw naar het scherm, waarop het meisje uit 12 steeds dichter bij het schip van Hugo leek te zwerven. Ze hoopte maar dat het kleine wicht ervoor koos om op het andere schip te verblijven en niet op dat van Hugo, want het laatste wat ze nu kon gebruiken was een bloedbad op het schip. Daarbij wist ze niet in hoeverre Hugo in het voordeel was tegen het meisje. Aan de andere kant, waren ze niet even oud? En was het niet zo dat jongens op die leeftijd toch altijd wel al sterker waren dan meisjes? In haar hoofd begon zich een plannetje te ontvouwen, maar voordat dit plannetje in werking kon worden gesteld, zou ze eerst met Brendan moeten spreken over een sponsoring. 'Klinkt goed,' reageerde de man toen Jennifer klaar was met spreken, waarna hij verklaarde dat Jennifer waarschijnlijk beter wist wat Hugo nodig was dan hij. 'Zeg het maar. Ik betaal.' Een grijns gleed over Jenn haar lippen. O wat klonken die woorden heerlijk in haar oren! Ze moest echter wel goed nadenken, want niet alles was toegestaan als het om sponsoring ging en ze wist zeker dat ze de jongen geen complete wapenuitrusting kon sturen. Daarbij wist ze ook niet wat Brendan precies zou kunnen missen, ook al zei hij nu wel dat hij het wel zou betalen.

Blijkbaar had Brendan daar ook al aan gedacht, want hij vroeg hoeveel het zou gaan kosten. Jennifer glimlachte even en begon toen te spreken. 'Dat ligt er een beetje aan wát we precies voor Hugo uitkiezen. De prijzen zijn aardig gestegen, maar ik denk dat we wel op iets moois uit kunnen komen.' De vrouw zweeg en staarde naar het scherm. Wat waren Hugo's sterke punten? 'Zou een leuk zwaard niet een idee zijn?' vroeg Jenn zich hardop af. Ze meende zich te herinneren dat Hugo bij één van de trainingen had verteld dat hij had leren zwaardvechten van zijn vader. Dat zou nog wel eens van pas kunnen komen.

OOC: Admini's, ik neem aan dat Brendan een zwaard mag sponsoren, aangezien Caleb ook een bijl heeft gekregen?

PROFIELAantal berichten : 121 Registratiedatum : 26-10-13

'Zou een leuk zwaard niet een idee zijn?' hoorde Brendan door de hoorn. Een zwaard... Het deed hem persoonlijk denken aan de Middeleeuwen, waar ridders, behalve met een zwaard ook in ieder geval met een schild en vaak een heel harnas uitgerust waren. De dappere krijgers van vroeger reden ook op paarden om door de snelheid hun tegenstander heftiger te kunnen verwonden. Een zwaard alleen leek ook weer zo weinig, maarja. Wat wilde hij anders? De geavanceerde techniek die door het Capitool zelf gebruikt werd was uiteraard ten strengste verboden, en een heel harnas, inclusief paard kon Brendan in de verste verte niet finacnieren. Bovendien zou een harnas de jongen waarschijnlijk sowieso te veel vertragen, maar dat ter zijde.

Hij bleef even stil. Een zwaard was ook maar zo alleen een zwaard. Aan de andere kant, Jennifer had de jongen in actie gezien, ze zou vast wel weten waar hij het meeste aan zou hebben. Sowieso was een zwaard een stuk nuttiger dan een plank met een spijker, wat tot zover Hugo's enige wapen was. Zelf kon Brendan ook niet met iets anders op de proppen komen. Lichtgewicht wapens die handig in gebruik waren, weinig kostten en ook nog werden toegestaan in de spelen bestonden nou eenmaal niet, anders zou iedereen er al lang eentje hebben. Hij beet op zijn lip, keek naar zijn portemonne, naar zijn televisie en uit het raam, naar ZIJN stad, waarin zijn burgers woonden. Hugo behoorde daar ook bij. Dat Lana dood was was al een inwoner van district 1 te veel. Hij stemde in.

Er viel gelijk een last van zijn schouders af. Hij had iets goeds gedaan. Als burgemeester was het zijn plicht voor zijn burgers te zorgen, zelfs die in de moeilijkste situatie. Dat had hij nu gedaan. Zo kreeg hij in elk geval bij de burgers van zijn district een streepje voor, en met een beetje geluk ook bij de mooie Jennifer. Die hij, realiseerde hij, nog aan de telefoon had.
'Zo,' probeerde hij een luchtig praatje te beginnen. Hij had geen idee wat hij moest zeggen nu het originele gespreksonderwerp positief tot een einde gebracht was, 'en nu?' Stilte. 'Wanneer keren jullie eigenlijk weer terug naar district één?'
Geen tien voor diepgang, maar ze moest er in elk geval antwoord op geven én hij liet door "jullie" te gebruiken heel positief zijn dat hij alle vertrouwen had in Hugo; zijn burger, maar haar leerlig. Ze mocht wel trots zijn.

OOC: sorry voor de late post. Ik wachtte eigenlijk een beetje tot één vd admini's op de vraag van Jenn ging reageren, maar, ik las nu dat de sponsoring van het zwaard eigenlijk al was doorgegaan, dus dat het inderdaad mag haha.

PROFIEL KARAKTER

» [dag 3] Each day's a gift and not a given right

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

[Dag 3] A Gift From Above

[Dag 3] A Gift From Above

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen