Het eerste wat je op zal vallen is Nez’ haar. In grove slagen reiken de rode lokken tot halverwege haar rug. Voordat ze Avox werd, droeg het meisje haar haren altijd los. Los en ongekamd, want er was geen borstel doorheen te krijgen. Ze kon zich achter haar lokken verbergen en deed dat dan ook vaak. Nu ze echter in dienst is van het Capitool, draagt ze haar haren netter. Veel in vlechten, staarten en knotten, waarbij de bovenste helft van haar haar wel vast zit en de onderste helft niet. Het meisje heeft er een tijdje over moeten doen voordat ze gewend raakte aan het verlies van haar beschermende rode haren, maar heeft het inmiddels geaccepteerd.
Nez’ gezicht, eerst altijd verscholen door haar rode haren, is het tweede wat opvalt. Het is een knap gezichtje, een breekbaar gezichtje, een bleek gezichtje, een ernstig gezichtje. Ze lijkt maar drie uitdrukkingen te hebben: verdrietig, bang en ernstig. Haar groenblauwe ogen zijn bijna niet in staat een andere emotie weer te geven. Een lach is zeldzaam op haar gezicht, een vredige blik nog zeldzamer. Haar gezicht is beschadigd. Naast het ontbreken van haar tong heeft Nez nog wat kleine littekens op haar gezicht. Als ze lacht, trekt haar rechtermondhoek meer omhoog dan haar linker, als ze haar wenkbrauwen optrekt, dan zie je dat er een litteken loopt vlak onder haar rechter wenkbrauw. Voor de rest zijn het voornamelijk kleine putjes. Ze tekenen haar gezicht, geven haar een triest soort schoonheid.
Ze is dun. Uitgemergeld is het woord nog niet, maar het komt in de buurt. Het is deels genetisch bepaald, haar gewicht, maar ook deels de reactie van haar lichaam op de enorme stress die meegekomen is met haar nieuwe status. Nez is nooit dik geweest, maar nu ze een Avox is, constant met allerlei angsten geconfronteerd wordt en ook nog eens constant in de weer is, is haar gewicht nog een kilo of vijf gedropt. Op haar heupbotten en kleine borsten na heeft ze niets vrouwelijks, is ze een rechte lat. Zelf vind ze dat stiekem fijn: het maakt haar onopvallend.
Haar huid is, net zoals haar gezicht, getekend door littekens. Sommige littekens zijn groot, sommige littekens vormen woorden, andere zijn tekeningen. De grootste echte “tekening” op haar lichaam is een engelenvleugel op haar linkerschouderblad, die schots en scheef in haar huid is gekerfd. Het meisje heeft een allesbehalve gezonde tint, zit bijna tegen het witte aan met haar huidskleur. Je kan haar blauwe aderen nog net niet zien lopen, om het maar zo te zeggen.
INSIDE
Over het algemeen kun je Nez omschrijven als drie dingen: bang, verlegen, loyaal. Sommigen zouden aan het rijtje ook klunzig toe willen voegen. Feit is, het meisje is al deze dingen, maar ze is ook nog wat meer.
Door haar verleden is Nez Vengerce ten eerste ontzettend bang. Voor alles. Het liefst zou het meisje in een hoekje kruipen en verdwijnen, want voor haar is elk klein dingetje eng. Haar angst is niet zozeer een fobie, meer een permanente vrees dat iets haar pijn zal doen. Ze heeft de angst niet onder controle en huilt dus ook snel en veel. Hoewel de meeste mensen het toeschrijven aan vermoeidheid of een ziekte, is het constante trillen van Nez’ lichaam weldegelijk veroorzaakt door de constante angst die ze voelt voor de wereld.
Ten tweede is Nez, deels door haar angstige opstelling, misschien wel de meest verlegen persoon op aarde. Als het meisje al praatte toen ze dat nog kon, ging het altijd stotterend, zo zacht dat je naar haar toe moest buigen om het te horen. En daar ging ze dan weer van blozen, want mensen die dichtbij haar zijn, daar houdt ze helemaal niet van. Aan haar verlegenheid zit een wantrouwen verbonden. De roodharige vertrouwd niets of niemand en als je haar vertrouwen wil winnen, mag je daar gerust een jaar of twee voor uittrekken.
Als derde is ze loyaal. Hoewel het tot nu toe pas een keer is voorgekomen dat iemand haar vertrouwen won, is Nez, zodra je dat vertrouwen hebt, de meest loyale vriendin die je kan hebben. Ze zal letterlijk voor je door het vuur gaan, hoe bang ze ook is en hoeveel pijn het haar ook doet. Het meisje geeft er niet om hoeveel pijn het háár doet, zolang het jou maar geen pijn doet. Een bijzonder punt aan deze eigenschap heeft zich laten zien in haar relatie met Riley: zodra hij op het punt staat iemand pijn te doen, zal Nez er altijd tussen springen. Niet omdat ze de andere persoon zo graag wil beschermen, maar omdat ze niet wil dat Riley zich schuldig voelt over het doden van een ander. Nez vertrouwd erop dat Riley háár nooit zal doden en bespaart hem op die manier dus pijn.
Verder is Nez klunzig. Niet alleen in de materiële wereld, waarin ze constant dingen laat vallen en struikelt over stoepranden, maar ook in haar sociale leven. Ze is al bijna pijnlijk verlegen, maar laat het maar aan Vengerce over om sarcasme verkeerd op te vatten, een grap niet te begrijpen of net de verkeerde woorden uit te kiezen. Het is, zeker voor een Avox, een ontzettend onhandige eigenschap om te bezitten. Maar ja, is dat niet de ultieme klunzigheid?
Woorden die haar verder dus omschrijven zijn opofferingsgezind, wantrouwig, afhankelijk en stil.
HISTORY
Vanessa Vengerce was een ongelukje. Een irrationele beslissing, een affaire die niets meer dan een affaire had moeten zijn. Ongelukken gebeuren echter en toen dit ongelukje ontdekt werd was Vanessa’s moeder al ruim vijf maanden zwanger – er was niets meer wat men voor haar kon doen. Wat een geheim had moeten blijven werd nu publiekelijk bekend: twee van Capitool’s grootste politieke leiders, met compleet tegengestelde doelen, deden het met elkaar als de lichten uitgingen. En nu was de vrouw zwanger. Het was geen erg moeilijke zwangerschap, geen erg moeilijke bevalling. De kleine Vanessa kreeg haar moeders achternaam. De man erkende zijn dochter niet, heeft ook nooit een rol in het leven van het meisje gespeeld. Niet dat de moeder dat wel deed – integendeel. Vanessa werd weggestopt in een groot bed, in een grote kamer, in een groot huis. De zuster van haar moeder, Vanessa’s tante, nam de zorg voor het meisje op zich.
Er waren strenge regels in Nez’ jeugd. Ze mocht niet naar buiten, mocht niet luid zijn, mocht geen vragen stellen en kreeg de opdracht om maar te doen alsof ze er niet was als haar tante gasten ontving. Van haar kleutertijd af heeft het meisje dus geleerd dat mensen haar niet wilden – later zou dit zich ontwikkelen tot een wantrouwen en uiteindelijk een angst voor mensen. De enige keren dat het roodharige meisje buiten kwam was als ze naar school ging, wat vanaf haar vijfde gebeurde. Ze bleek het intellect van haar ouders geërfd te hebben, maar niet de sociale vaardigheden. Ze hield zich ontzettend afzijdig en kreeg al vlug een aantal nare roddels op haar naam. Toen het echter bekend werd wie ze was – de vrucht van een verboden relatie – werd het pas echt erg. Want hoe wreed een volwassene kan zijn, nooit zal hij zo gemeen zijn als kinderen. Het gepest leidde tot een slecht zelfbeeld, slechtere cijfers, een angst voor mensen en onzekerheid. Ze werd klunziger, maakte ook thuis vaker fouten. Onwetend viel Vanessa in een depressie. Onwetend, want het meisje had zich bijna altijd miserabel gevoeld – zoveel verschil was er eigenlijk niet. Een mens kan echter niet altijd slecht karma hebben. Toen Vanessa op haar negende aankwam in de grote hallen van haar school, bang voor het volgende schooljaar, was er daar iemand die haar niet over het hoofd keek. Het kostte de jongen weken voordat het meisje hem haar naam vertelde en toen ze dat deed, kwam het eruit als “Nez”. Sindsdien is ze bijna altijd Nez geweest. Die jongen was Riley Campbell. In tegenstelling tot Nez was Riley populair. Hij had veel mensen die hem zijn vriend wilden zijn, maar alleen het roodharige bange meisje had het voorrecht om zich zo te noemen. De jongen was haar eerste vriend en hij zou haar enige vriend blijven. Dat werd pijnlijk duidelijk toen Riley’s PTSD zich begon te onthullen. Soms was de jongen ineens een heel ander persoon, deed hij het meisje pijn in plaats van haar gerust te stellen. In plaats van weg te lopen bleef het meisje echter bij hem, zelfs in zijn gewelddadige periodes. Ze wist hem te kalmeren, iets wat niemand anders ooit was gelukt. De aandoening was echter niet permanent weg te krijgen, dus in plaats van een leven van gehaat worden en gepijnigd, leefde Nez nu een leven waarin ze gaf om de persoon die haar pijn deed.
Tegen de tijd dat Nez zeventien was, overleed haar tante aan een infectieziekte. Het meisje werd achtergelaten zonder legale voogd, aangezien niemand zich over het meisje wilde ontfermen. Tot Riley daar ineens voor de deur stond, met koffers en tassen. Natuurlijk had het meisje geweten over zijn problemen thuis. Zonder vragen liet ze hem binnen en vanaf dat moment zorgden ze voor elkaar en voor zichzelf. Het leek bijna goed te komen in Nez’ leven. Bijna. De revolutie brak uit. Er waren soldaten nodig, mensen met vechtervaring die het Capitool zouden beschermen tegen de rebellerende districten. Natuurlijk vertrok Riley naar het front. Wat hij daar zag en deed, daarover vertelde hij Nez in de korte periodes dat hij thuis was. Het was vreselijk, vertelde hij haar, vreselijk hoe het Capitool omging met de mensen. Hij wilde hen helpen. En dat deed hij, vertelde hij haar in brieven van het front. Brieven waarin hij uitlegde hoe hij informatie over het Capitoolfront aan de rebellen doorbriefde.
Ze kwamen er pas vrij laat achter dat er een mol in het front zat. En zelfs toen ze dat uitgevogeld hadden, was het onduidelijk wie het was. Toen de revolutie al bijna aan zijn einde liep, werd er echter op de deur van Nez’ tot dan toe veilige huis geklopt. Riley was thuis, maar Nez was eerder bij de deur. Zodra haar ogen de militaire brigade zagen, was er een moment, een kort moment van dapperheid. Ze opende de deur, kondigde aan dat zíj Riley Campbell was. Dat kon – Riley is immers een naam zowel gebruikt bij meisjes als jongens – en aangezien de mol nog steeds niet bekend was, namen de mannen háár mee in plaats van Riley. Het vonnis was snel geveld. Verraad van het Capitool, antiCapitolistische neigingen – ze werd een Avox, punt uit. Ook dat ging snel, hoewel niet pijnloos. Ze verdroeg het echter zwijgend, in een laatste poging om dapper te lijken.
Drie maanden na haar aanstelling als Capitoolbediende maakte ze haar eerste fout – klunzig zijn. En niet klunzig zijn voor een normaal persoon, nee. Nez maakte de grove fout om de ontwerpen van Mark Mocca zelf te verpesten door een dienblad te laten vallen. Het was een klein foutje, een te voorkomen foutje, maar het was wel een fout die haar van de algemene dienst in de private sector deed belanden. Ze is nu al een tijdje een Avox in Mark’s huishouden en ondanks dat ze hem waarschijnlijk nooit zal vertrouwen, kan ze niet ontkennen dat hij best een vriendelijke man is en haar waarschijnlijk beter behandelt dan de rest van het Capitool zou doen.
TRIVIA
- Nez' echte naam is Vanessa Elanor Vengerce. - Vanessa betekent vlinder. - Het meisje heeft qua communicatie weinig moeite gehad met het verliezen van haar tong; ze sprak toch al bar weinig.
- Ondanks alles wat ze met hem heeft doorgemaakt kan Nez zich maar niet realiseren dat de gevoelens die ze voor Riley koestert romantisch zijn.
