Het was een zondag, ergens op het einde van maart. Je voelde, je hoorde en je zag dat het net lente was geworden en dat het een heerlijke dag ging worden. Maar Nino wist dat het geen heerlijke dag ging worden, ofja voor hem toch niet. Het was vandaag precies anderhalf jaar geleden dat zijn beste vriendin vermoord was door een stel laffe vredebewakers. Iedere keer als er nu een vredebewaker voorbijkwam, kreeg hij een adrenaline stoot, een gevoel dat hij domme dingen zou doen maar Nino wist dat dat onbegonnen werk was doordat die sinds de opstand altijd met 3 of 4 samenliepen.

Nino was die morgen al vroeg op, ergens rond een uur of zeven. Weer maar eens slecht geslapen dus. Hij sprong uit zijn bed, ging naar buiten, nam een teiltje regenwater en begon zich  goed te schrobben. Na vijf minuten was hij al klaar en trok hij zijn gekreukte stadskledij aan samen met het rood lintje die hij altijd bij hem had sinds de dood van Hannelore. Hij nam het lintje draait het rond zijn linkerarm en maakte er een vakkundige knoop in. Nu was hij volledig klaar om het graf van Hannelore te bezoeken want dat deed hij altijd op zondag en vandaag deed hij dat zeker.

De begraafplaats lag een heel eind verwijderd van zijn nederig stulpje dus moest hij nog een hele eind wandelen. Hij was goed op weg maar twee straten verder kwam hij plotseling ‘Kanto Sterrling’ tegen, een jongen die bij hem in klas zat. Niemand van de klas had hem eigenlijk graag, kwam door het rare accent in zijn stem en de hoge dunk die hij van zichzelf had. Maar Nino had eigenlijk met niemand problemen en ziet altijd het goede in een mens. Kanto was op weg naar de markt om wat inkopen te doen dus liep Nino heel eventjes mee want hij moest toch voorbij de markt passeren richting de begraafplaats. De eerste paar minuten was het heel erg stil maar plotseling begon Kanto te praten over zijn overwinning in de vorige houthakkerswedstrijd voor jongeren. Hij vertelde me hoe hij erin geslaagd was de snelste tijd ooit neer te zetten bij de min 16-jarigen. Eigenlijk interesseerde het verhaal Nino niet echt omdat hij gedwongen werd door zijn vader om hout te hakken en hij liever meubelmaker wordt later. Nino had ook al meegedaan aan houthakkerswedstrijden (gedwongen door zijn vader) en vertelde dat hij ooit eens 3e is geworden. Kanto keek naar hem en begon luidkeels te lachen: “Haha 3e?” vroeg hij, “ik heb enkel nog maar 1e en 2e geweest in mijn wedstrijden”, schaterde hij. Nino was niet echt gediend met zijn reactie en worp hem een boze blik toe want Nino vond zijn prestatie best wel goed.

Niet veel later kwamen ze aan op de markt, hier splitste hun wegen want Nino moest nog een stukje verder. Enkele minuten later kwam hij aan de rand van het grootste bos in het district, zijn laatste hindernis voor hij aan de begraafplaats kwam. Hij moest niet het hele bos doorkruisen, enkel een kort hoekje om zo de snelste weg te nemen. Na tien minuten wandelen door het bos kreeg hij opeens een raar gevoel, het begon naar brandend hout te ruiken en zijn gevoel werd bevestigd door een grote rookpluim die zich over het bos begon te ontwikkelen. Nino rende richting de plaats waar de rook vandaan kwam en trof daar een vrouwelijke gedaante. Het meisje was enkele centimeters kleiner dan Nino, had lichtrode haren en hij schatte haar 1 of 2 jaartjes jonger dan hem. Best wel een mooi meisje maar Nino had geen tijd om daarover na te denken, hij moest meteen in actie schieten.

Omdat het bos in district 7 praktisch de enige broodwinning is, moet er iedere vierkante kilometer een waterput te vinden zijn waar een blusinstallatie op geïnstalleerd is. Dat wist Nino omdat hij dat twee maanden geleden op school geleerd had. Hij twijfelde geen moment meer en zocht naar de waterput. Gelukkig bevond er zich eentje op 50 meter van de brand en hij rende ernaar toe. Hij probeerde de brandslag uit de waterput te trekken, best zwaar vond Nino, gelukkig was er dat meisje maar was zij wel sterk genoeg om hem te helpen? Ze nam de slang vast en hielp die omhoog te trekken, Nino was verwonderd dat dat meisje zo sterk was, die heeft zeker enkele houthakkersoefeningen gedaan.

Met de hulp was de slang in 1,2,3 omhoog getrokken. Het blussen kon beginnen al is het niet gelijk hoe je de brand bluste want dat hing af van vorm dat het vuur aannam en de grote van de takken die zich op de ondergrond bevonden. Nino zag meteen dat het een ‘loopvuur’ was, (*dit is een vuur die zich verspreidt conform de wind,  en kan nog makkelijk geblust worden indien je deze tegen de wind in blust*) en trok de brandslang meteen naar het oosten aangezien de wind vanuit het westen kwam. Het blussen ging redelijk makkelijk aangezien hij één van de betere was tijdens de lessen blustechnieken.  Na een klein halfuurtje was gelukkig de volledige brand geblust.

De hele heisa was opgelost en Nino plofte zich op de grond. Hij was moegestreden na het gevecht met het vuur en sprak de woorden: “Meisje in vuur en vlam, heb jij toevallig ook een naam?”. Op dat zelfde moment draait hij zich om en ziet enkele mannen staan...


Edit by Tyrell: Hoi Nino, mooi geschreven! Maar ik vraag me wel af of je godmode-toestemming hebt? Godmoden is het zeggen wat een ander karakter doet. Jij zegt bijvoorbeeld dat April Nino helpt met blussen en dat ze iets wil zeggen aan het eind, maar dat mag dus niet zonder dat je haar toestemming hebt, omdat zij misschien helemaal niet wil dat April dat doet. Als je wel toestemming hebt, moet je dat onder je post zetten, zodat anderen ook zien dat je niet zomaar andermans karakter godmode. Dus, graag even overleggen met April of ze wil dat je het veranderd of niet. Als je wel godmodetoestemming had, dan hou ik verder mijn mond

OCC: Godmode toegestaan

Op dat zelfde moment draaide hij zich om en ziet hij enkele mannen staan. Ze waren met vijf en helemaal in het zwart gekleed. Je zag meteen dat ze iets van plan waren en dat vermoeden werd bevestigd door een stem die klonk uit de mond van de kleinste van de vijf personen, waarschijnlijk de leider van de bende. ‘Dood ze’ waren de woorden die over zijn lippen gingen, en Nino was heel even totaal van de kaart, hij had net het hele bos gered en toch zou hij vermoord worden?

De volgende 2 minuten gingen bijzonder snel voorbij, vier van de vijf mannen liepen op hen af en het meisje haalde op een wonderbaarlijke manier twee messen uit een zak in haar jas waarvan waarschijnlijk niemand wist dat ze ooit gemaakt werden in een jas. Ze gooide de messen en wist tweemaal raak te gooien maar de mannen waren niet dood, ze wou ze precies alleen maar verwonden maar waarom? Ze hadden toch hun gezichten gezien en als ze niet vermoord werden dan ging het uitkomen dat de brand hun schuld was of waren de mannen daar niet omwille van de brand? Veel vragen zweefden door het hoofd van Nino, zoveel dat Nino weer half aan het wegdromen was terwijl er terug twee mannen dicht bij hen in de buurt kwamen. Het meisje greep terug naar één van haar verborgen zakken en haalde er twee messen uit maar net op het moment dat ze wou uithalen werd ze omvergeduwd door één van hen. Raar maar waar wist ze toch één van de mannen te raken, recht in de linkerkant van zijn nek en uit reflex raakte ze de tweede man in zijn hand zodat hij niet meer met zijn mes kon uithalen.

Dat moment schoot Nino wakker uit zijn halve droom en zag hij hoe de vijfde man probeerde weg te vluchten richting het centrum van district 7. Hij kon dit niet laten gebeuren en nam hij het mes uit de keel van de man die als derdes geraakt werd door het moedige meisje en gooide het richting de man. Hij raakte hem net tussen zijn halswervels en borstwervels en de man smakte met een klap op de grond. Nino was even verbaasd dat hij raak gooide, hij had wel al wat geoefend met messen toen zijn vader er niet bij was maar hij had zoiets nog nooit zo levensecht meegemaakt. Veel tijd had hij niet om over zijn daad na te denken want één van de mannen begon recht te kruipen, had ze ze maar allemaal vermoord dacht Nino bij zichzelf want het kon wel eens zijn dood betekenen. Hij liep naar de man met het mes in zijn rug, haalde het mes eruit en sneed zijn keel over. Toen hij zich terug omdraaide, zag hij hoe het meisje een mes uit haar laars trok en die in het been van de recht strompelende man stak waarna die man ook uithaalde en een mes in de onderbuik van het meisje stak.

Nino rende zo snel hij kon naar de man en stak zijn mes recht in de nek van de man die het meisje verwondde. Nog twee te gaan dacht hij, maar het waren juist de twee grootste die overbleven. Ze kwamen beide tot stand en de ene man liep recht op Nino af en haalde uit naar zijn hoofd. Doordat de man door de verwonding zijn mes in zijn minder goede hand moest houden, kon Nino makkelijk de poging ontwijken en uithalen naar de lever van de man. De man plofte op de grond en snakte naar adem. Je voelde dat het leven uit de man gezogen werd en Nino verloste hem uit zijn lijden door zijn keel over te snijden.

Veel tijd had Nino niet om te bekomen van de schrik want hij zag hoe de laatst levende man af kwam stormen. Hij liep niet richting Nino, maar het was het meisje dat zijn doelwit was. Nino spurtte zo snel hij kon en kon de man twee meter voor hij het meisje bereikte tackelen. Beide mannen kwamen overeind en Nino zag dat ook deze tegenstander zijn slechte hand moest gebruiken doordat het meisje hem in zijn hand geraakt had met een mes. Hij liet dus de man hem weer aanvallen, ontweek de aanval en haalde terug uit naar zijn lever. Maar het leek erop dat de man de aanval verwacht had en hij kon makkelijk opzij springen en Nino recht in zijn rechter schouder raken. Nino kreunde het uit van de pijn maar hij mocht niet opgeven, nee hij moest doorzetten. Om wat ruimte te hebben, deed hij twee stappen achteruit maar die tweede stap was niet zo slim want daardoor struikelde hij over een uitstekende boomstronk. Terwijl hij aan het vallen was, zag hij de man dichter komen, hij moest iets doen of het zou zijn dood worden. Het enige wat hij nog kon doen is zijn mes naar de man gooien, waarna Nino met een smak tegen de grond viel. Hij was even twee seconden van de kaart terwijl hij nadacht, zou hij hem geraakt hebben of zou hij weldra vermoord worden door de man? Hij probeerde zijn hoofd te rechten maar dat deed enorm veel pijn door de steekwond in de schouder, maar toch kon hij zien hoe de man geraakt was in zijn hartstreek en hij vooroverviel waardoor het mes nog dieper in zijn hart geboord zat.

Gered dacht Nino terwijl hij besefte dat de vijfde man nog in leven was maar de man zijn been was dermate gewond dat hij niet meer recht kon strompelen. Nino probeerde recht te komen maar dat was niet zo makkelijk door zijn schouderwond. Maar door de adrenaline slaagde hij er toch in om terug op zijn twee benen te komen en waggelde hij naar de man. Eenmaal daar aangekomen, probeerde hij informatie van de man te bekomen. Maar dat was onbegonnen werk en dus sneed Nino zijn keel maar over. Hij draaide zich om en zag het meisje haar best doen om het bloedverlies te dempen door de wonde dicht te duwen, nu moest hij snel handelen of het meisje kon wel eens doodbloeden. Hij keek rond en zag de waterput die ze voordien gebruikt hadden om de brand te blussen en dacht na om de lijken daarin te gooien. De mannen zouden hoe dan ook gevonden worden maar niemand zou toch weten dat het hun schuld is? Hij hield vast aan zijn gedachten gooide de vijf mannen met enorm veel moeite in de waterput, nam de messen en stopte die terug in de verborgen zakjes van het meisje.

Daarna tilde hij het meisje op en probeerde hij haar zo snel mogelijk naar hem thuis te brengen aangezien zijn moeder een goede geneeskundige kennis heeft (cfr. Karakterkaart). Het deed pijn, erg veel pijn maar hij moest volhouden en hij vertelde het meisje dat ze ook moest blijven volhouden en goed haar wond dichtduwen om het bloedverlies beperkt te houden.

Hij kon moeilijk door het centrum van district 7 lopen met zijn gewonde arm en een bloedend meisje, de mensen gingen meteen door hebben dat er iets mis was. Hij ging dus rond het centrum heen langs de armste wijken van het district, daar zouden er ook mensen hen zien maar dat waren er een stuk minder en wat kon hen dat schelen. Die mensen hadden al problemen genoeg met overleven en eten te vinden. Het was een heel eind lopen of beter gezegd, proberen te lopen maar uiteindelijk zijn ze toch in het huis van de familie Naysmith geraakt. Nino gooide de deur open en zag zijn moeder verstomd staan te kijken. Gelukkig duurde dit moment maar enkele seconden en schoot ze meteen in actie. Nino wist niet hoe ze het deed, hij had zelf niet veel kaas gegeten over de geneeskunde maar het zag er wel vakkundig uit. Het duurde een heel eind voor ze klaar was met de verzorging maar op een gegeven moment liep ze naar Nino toe om zijn wond te verzorgen. “Eerst het meisje!” snauwde hij haar toe maar ze stelde hem gerust dat normaal gezien alles in orde ging komen. Nino keek zijn moeder aan met een boze blik “Normaal gezien? Is ze dan nog niet gered?”. ‘Het hangt er vanaf hoe sterk ze is’ zijn de woorden die over haar lippen vloeiden…



OCC: toestemming voor Godmode

Enkele seconden na de woorden van zijn moeder, zag hij het meisje bewegen maar zag dat de pijn haar tegenhield. Hij wilde net iets tegen haar zeggen toen hij haar lippen zag bewegen, ‘Ben.. Ben jij ook gewond?’ vroeg het meisje met een zachte stem. De woorden gingen door zijn hoofd en net toen hij ze wou uitspreken hoorde hij dezelfde zachte stem terug “Laat mij maar, ik red het wel”, “Eerst jij”. Ze was dus bij bewustzijn en had blijkbaar het gesprek tussen hem en zijn moeder gehoord en dat stelde Nino enigszins gerust waardoor hij zijn moeder de nodige verzorging aan zijn schouder liet toepassen.

Na de verzorging ging hij richting de deur, hij moest even zijn zinnen verzetten maar net toen hij de deur wou buitengaan riep zijn moeder hem terug. “Nu moet je eens vertellen wat er allemaal gebeurd is”  riep ze. Nino draaide zijn hoofd, keek zijn moeder aan en vertrok onmiddellijk naar buiten toe. Hij neemt één van de bijlen die aan de zijkant van het huis hangen en loopt er enkele meters verder mee naar een grote boomstronk die al klaar op de grond ligt. Hij denkt na over de afgelopen uren terwijl het stilletjes aan donker begint te worden. Bij iedere gedachte aan de gebeurtenis, heft hij zijn bijl op en hakt hij zo hard hij kan op de boomstronk. Het doet pijn, het doet zelfs heel erg veel pijn door die wond in zijn schouder maar het hielp hem om zijn gedachten te verzetten en dus bleef hij maar hakken en de pijn verbijten. Na vijf minuten was hij bijna op het einde van zijn latijn, maar toch hield hij vol en hief terug zijn bijl omhoog. Op het moment dat hij wou hakken, ziet hij een gedaante helemaal in het zwart verkleed en hakt hij uit het verschot recht in zijn schoen. Hij schreeuwde het uit van de pijn en de persoon liep naar Nino toe, hief hem op en draagde hem naar binnen waar moeder Naysmith terug paraat stond om hem te verzorgen. Toen Nino eindelijk een betere blik kon werpen op de persoon, … zag hij dat het de priester was die enkele huizen verderop woont.

De priester keek wat raar naar de schouderwond van de jongen maar stelde er gelukkig geen vragen over. Gelukkig ligt het meisje in de kamer hiernaast dacht Nino bij zichzelf of anders ging zeker alles uitgekomen zijn. Terwijl Charm (Nino’s moeder) zijn wond aan het verzorgen was, keek Nino voor het eerst naar beneden en zag hij hoe de helft van zijn grote teen van zijn linker voet was afgehakt samen met het topje van de teen ernaast. Na de verzorging bood Charm de priester iets aan om te drinken maar die weigerde beleefd aangezien hij geen tijd had, hij was immers net op weg om een huisbezoek te doen. De man ging weer rechtstaan, nam afscheid van iedereen en stapte naar de uitgang van het huis. Net voor hij naar buiten ging draaide hij zich om en riep de woorden: “Laat je me weten hoe de wonden genezen?”. ‘Wonden?’ dacht Nino, zou hij iets weten? Zou hij iets vermoeden? Zou hij het meisje en hem zien voorbijkomen hebben? Nino werd er niet goed van en moest even bekomen van de woorden die over de eerwaarde zijn lippen vloeiden.

De priester was vertrokken en twee minuten later kwamen Nino’s vader en broer thuis, ze kwamen net terug van de markt en hij besloot hen de waarheid te vertellen. Ze waren er even helemaal niet goed van maar hadden begrip voor de daden van hun zoon/broer, wat moest hij anders gedaan hebben, het bos laten afbranden? Zichzelf laten vermoorden? Of erger nog, zich laten arresteren en dan voor iedereen zijn neus geëxecuteerd worden.

Na het lange verhaal die bijna een uur duurde, vroeg Nino aan zijn vader om hem even te helpen ter ondersteuning. Hij wou namelijk gaan kijken hoe het ging met ‘het meisje in vuur en vlam’, hij wist immers nog altijd niets over haar. Hij hing zitten op een stoel die zijn vader voor hem klaargezet had maar durfde niets te zeggen, ze had namelijk haar rust erg nodig dus wou hij haar niet wakker maken als ze zou liggen te slapen.

Nino bleef zitten om het meisje te bewaken, niet zo’n makkelijke opgave aangezien Nino eigenlijk niet iemand is die graag en lang stilzat. Uren verstreken en Nino stilde de tijd met het herhalen van de gebeurtenissen die hij deze dag had meegemaakt. Hij dacht aan het gevecht, aan het meisje waarvan hij de naam niet wist, aan al die moorden die hij pleegde, aan de consequenties die zijn daden konden hebben, aan de weg richting de begraafplaats. “De begraafplaats?” dacht Nino,  hij had Hannelore niet gaan bezoeken alhoewel ze vandaag precies anderhalf jaar geleden vermoord was tijdens de opstand. Hij was onderweg maar door de gebeurtenissen had hij haar helemaal uit het hoofd verloren. Ze zou het niet erg gevonden hebben want ze was altijd al vrij vergevingsgezind als het aankwam op de daden van Nino want die zijn meestal nogal klungelig maar ze waren nooit met kwaad opzet gedaan. Maar toch hij zat toch met een wrang gevoel.

Plotseling zag hij het meisje woelen, blijkbaar had ze een droom  maar aan de manier van bewegen in haar slaap zag het er niet naar uit dat het een gewone droom was.  Zou ze net zoals Nino ook de gebeurtenissen van vandaag aan het herbeleven zijn? Nino moest dringend naar het toilet en was dus genoodzaakt om haar even alleen te laten, toen hij terugkwam had moeder hem een lekker kopje thee gezet. Alhoewel het al nacht was kon ze blijkbaar ook haar slaap niet vatten. Ze nam de winde rondom zijn schouder af en verving die door een nieuwe terwijl ze aan het praten over de hongerspelen die ook ondertussen bijna op hun einde lopen. Er zat nog één iemand in die uit ons district kwam, ‘Caleb Green’ was zijn naam. Hij had hem wel eens gezien maar kende hem niet echt maar vond dat hij een zeer grote kans had om te winnen. Al sinds het spel begon was hij zijn grootste kanshebber doordat het speelveld hem wel gunstig lag. Maar nu heel het speelveld helemaal doordringt is door water en we in district 7 niet bekend staat om zijn zwemkampioenen zijn, zijn kansen misschien wel gekeerd. We hadden wel wat meertjes in de bosgebieden maar het is niet dat we echt zwemcursussen kregen. Nino hield wel van het baden in die meren maar zwemmen was blijkbaar niet aan hem besteed. Hannelore zei altijd dat hij zwom als een hond, dat klopte waarschijnlijk wel maar dat kon eigenlijk hij nooit zeker weten want hij had nog nooit een hond zien zwemmen *^^*

Nadat Nino zijn laatste teugje thee opgedronken had vond hij het weer tijd om naar de kamer te gaan waar het meisje van de lichtrode haren lag te slapen. Hij stond recht en hoorde plotseling een luid gebonk uit de kamer  waar ze haar gelegd hadden. Nino aarzelde geen moment en sprintte naar de deur. Hij deed de deur open en zag haar liggen met haar ogen open.  Hij wist niet meteen wat te zeggen maar na enkele seconden kreeg toch enkele woorden over zijn lippen. “Gaat het een beetje met jou?” waren zijn eerste woorden, nogal dom vond Nino zelf, tuurlijk gaat het niet met haar, haar buik is deze namiddag helemaal opengereten door een mes.  Sorry, domme vraag! Kan ik iets voor je doen? mompelde hij erachter waarna het eventjes stil werd in de kamer…

Nino kreeg in de eerste seconden niet meteen een antwoord van het amper levende gedaante die naast hem op de tafel ligt en zijn gedachten dwaalden wat af naar de duizend en één dingen die hij aan zijn hoofd had. Het dromen ging snel voorbij want hij werd direct wakker geschud door het meisje die zich probeerde te bewegen. Op datzelfde moment zag hij haar lippen bewegen, ze had dus duidelijk de woorden gehoord die Nino een twintigtal seconden geleden uitgesproken had. Eerst leek het wat beeld zonder klank maar toen Nino wat dichter kwam met zijn hoofd hoorde hij de woorden ‘Ik wil antwoorden.’ Antwoorden dacht Nino, die zin had hij totaal niet zien aankomen en Nino stond stom te kijken terwijl hij een gepast antwoord aan het zoeken was. Maar hij vond geen juiste, deftige woorden,  wat wou ze precies willen weten?  Er bleef maar een stilte en die stilte ging redelijk schaamtelijk zijn als hij niet meteen iets zou zeggen. Op het juiste moment hoorde hij terug een gefluister uit de mond van het meisje, ‘Heb je de mannen vermoord?’ zei ze zachtjes en er kwam een klein lachje op Nino’s gezicht alhoewel de rilling in haar stem deed vermoeden dat ze niet wou  dat die mannen dood waren.

Met argwaan maar toch een kleine trots begon hij te vertellen.  ‘Ja, ze zijn alle 5 vermoord, maar het kon niet anders, het waren zij of het was ons die naar de plaats der eeuwige rust werden gestuurd.’ Nino dacht even na over zijn volgende woorden en vervolgde ‘ik zal je geen details vertellen over het gevecht maar daarna heb ik de mannen te gedumpt in een waterput en heb ik je naar hier gebracht via de armste wijken van het district om niet te veel pottenkijkers te hebben.  Mijn moeder had je verzorgd, ze zegt dat alles goed komt als je maar voldoende uitrust. Ik zou die raad maar opvolgen aangezien ze een kei in verpleegkunde is’ knipoogde Nino.

Nino wou nog van alles aan het roodharige meisje vertellen maar toen dacht hij plotseling aan de ouders van het meisje, ‘Zal ik beter je ouders waarschuwen want deze zullen nogal ongerust zijn, het is namelijk heel laat in de avond’ zei Nino hopend dat hij weer niets verkeerd zei. Als ze nog ouders had tenminste want je weet nooit welke rol deze gespeeld haddenen tijdens de opstand, er waren namelijk veel mensen gesneuveld in die periode van onheil.


OOC: Toch aan iets meer dan 400 woorden geraakt zonder al te veel moeite te doen, maar als April natuurlijk nog halfdood op een tafel ligt kunnen we natuurlijk geen ellenlange verhalen maken xD

Nino kwam in een enorme shocktoestand toen hij terug antwoord kreeg van de meid die op tafel lag. ‘Je weet dat ik geen ouders heb? kwam vragend over haar lippen.  ‘oepsie’ dacht Nino, terug had hij iets doms gezegd, het begon precies zijn handelsmerk te worden. Als ze dus geen ouders had, hoe leefde zijn dan? Had ze andere familie? Zo’n jong meisje kon toch niet helemaal alleen zijn, dat zou nogal een ramp zijn. Zijn vragen werden meteen beantwoord want hij zag hoe de lippen van het meisje bewogen ’Ik heb wel een zus…’ fluisterde ze met een zachte toon. Voor Nino kon reageren ging het meisje verder ‘En een tante’. Het kwam over alsof haar zus veel belangrijker was dan haar tante en dat vermoeden werd bevestigd door de woorden Ontloop mijn tante’.

Nino moest dus haar zus waarschuwen want die zal waarschijnlijk enorm ongerust zijn. Maar hoe zou Nino dat het best doen?  Ze mochten natuurlijk niet te veel opvallen of het zou meteen opvallen dat er iets niet pluis was. Maar het was geen zo’n makkelijke opgave, het enige nuttige dat Nino kon bedenken was het meisje met een dekentje bedekken zodat de wonde niet opviel en dan was het een beetje alsof hij een slapend meisje naar huis brengt. Hij vond het zelf een heel goed plan maar hij had natuurlijk de hulp van de roodharige deerne nodig want hij wist natuurlijk de weg niet en zij zou bij bewust zijn moeten blijven om de juiste route te tonen. Ik draag je naar huis lieverd om je zus te waarschuwen, zou je mij de weg kunnen aanwijzen? kwam vragend over Nino zijn lippen.

Een klein knikje was voldoende om te weten dat Nino onmiddellijk moest vertrekken om haar naar huis te brengen. Hij nam haar vast achter de rug en onder de benen terwijl zijn moeder op hetzelfde moment een deken over het meisje legde.  Het was al pikkedonker buiten maar de maan was vandaag heel erg groot zodat er een heel duidelijke en mooi schijn aanwezig was. Doordat het deken tot aan de nek van het meisje kwam, vielen de rode haren van het meisje enorm op in de belichting van de maan,‘Wat een mooi meisje’ dacht hij. Nino had blijkbaar even een romantisch momentje tot deze verstoord werd door een gekreun van het meisje, ’Links’ zei ze met een zachte stem, Nino hoorde aan de scherpte van die stem dat het meisje nog altijd een enorme pijn moest doorstaan.  Om het wat sneller te doen gaan, zette Nino het op een spurten, maar na even moest hij al wat  vertragen ‘alles nog in orde? We vliegen zowat’ grapte hij. Zijn lach ging snel van zijn gezicht na de woorden 'Nee, doorlopen. Ik weeg niet zo veel.' die over haar lippen zweefde, hij was even van de kaart, ‘Ja chef’ dwarrelde in zijn gedachten.

’Links’ kwam terug onvriendelijk uit haar mond, Nino was een onvriendelijke toon wel gewoon want zijn moeder was ook altijd eenmalig in een maand zo brommerig. ’Je moest net naar rechts’ snauwde het meisje toen Nino ongeveer tien meter de straat was ingelopen. ’Je moet weten wat je wil, meid’ snauwde hij terug terwijl hij zijn lichaam draaide en de andere kant opliep. Was hij nu zelf enorm grof geweest, zo is hij zichzelf toch niet gewend, zou het de puberteit zijn? Na een minuut of twee doorlopen begon Nino al wat trager te lopen, de vermoeidheid sloeg toe, gelukkig kwam er plotseling een luide ‘Stop’ uit haar mond,  'We moeten wel achterlangs gaan.'.

Nino zag aan zijn rechterzijde een huisje waarna hij een kwartdraai nam en naar de achterdeur liep. Toen hij aan de deur kwam, klopte hij er voorzichtig op en ging hij naar binnen. Toen ze binnenkwamen zag Nino een meisje van ongeveer zijn leeftijd, ze wou precies eerst gillen maar toen zag ze de weelderige rode haren van haar zus en werden haar ogen groot uit verbazing. Voor het meisje iets kon zeggen reageerde Nino ’Ik zal meteen uitleggen wat er gebeurd is, eerst moeten we haar op een rustige plaats neerleggen’. Nino legde haar op het bed in haar kamer en deed het hele verhaal aan de familie want ook de tante kwam er opeens bijzitten. Na het verhaalttje ging Nino rechtstaan en vertrok hij naar huis. Zou hij ‘het meisje in vuur en vlam’ nogmaals terugzien…


OOC: Godmode toestemming