Dag zes van de Hongerspelen was aangebroken. Er waren nog zes tributen in leven, twee bondgenootschappen en twee tieners die hun eigen weg probeerden te zoeken in de arena. Hugo was een van de tieners die zich alleen probeerde te redden en Natalia moest hem nageven dat het hem tot nu toe niet onaardig afging. Waarschijnlijk had het feit dat hij zich de eerste paar dagen voornamelijk schuil had gehouden daar veel mee te maken. De laatste dagen kwam de mannelijke tribuut voor district 1 steeds meer in beweging en mengde zich daarom meer in het spel, met als gevolg dat hij een klein meisje om het leven had gebracht.

De vorige dag was zijn familie geïnterviewd,  Natalia was gelukkig niet afgestraft voor het verstoppen van Tommy, de crew had het bijzonder attent van haar gevonden dat ze had willen voorkomen dat het interview verstoord werd. Bewoners van het Capitool waren werkelijk net zo stom als hun onbedwingbare behoefte zich vijf keer op een dag om te kleden. Natalia klaagde niet, ze had haar broertje kunnen beschermen en was er zelf goed vanaf gekomen. Verder niet teveel aandacht aan besteden en dankbaar zijn dat men in het Capitool kennelijk niet zo goed was in het doorzien van leugens.

Het was nog erg vroeg toen Natalia al in de keuken stond, bezig met het klaarmaken van een ontbijt. Haar moeder was al vroeg vertrokken naar haar werk en haar vader stond ook op het punt de deur uit te lopen. Terwijl hij zijn schoenen aantrok, staarde hij naar de televisie, waar op dat moment zijn oudste zoon in beeld kwam. ‘Nata!’. Het koosnaampje dat zelden gebruikt werd, deed Natalia opschrikken. ‘Ja?’. ‘Ik denk dat Hugo het heft in eigen handen gaat nemen’ antwoordde haar vader, die glimmend van trots naar het scherm wees, waar Hugo, gewapend met een werpster en een zwaard van de boot waar hij zich al dagen schuil hield wegliep. De tegenzin was op het gezicht van Dean te lezen toen hij langzaam opstond. ‘Ik moet echt gaan nu….Ik kijk op het gemeentehuis wel verder. Hou de boel in de gaten, wil je?’. Natalia knikte, hetzij met tegenzin. Het liefst zou ze de televisie uitzetten en negeren dat haar broer zich nu echt in de strijd ging mengen, maar ze besefte dat ze wel moest kijken.

Er gingen uren voorbij en tot op heden gebeurde er weinig interessants. Zo nu en dan werden er stukjes interview uitgezonden. Natalia had al een paar shots van haar moeder voorbij zien komen en ook Avery was al een keer in beeld geweest. Tommy had een tijdje gebiologeerd naar het scherm zitten kijken, ondanks dappere pogingen van zijn oudste zus hem vooral bij de televisie vandaan te houden, maar was inmiddels op de bank in slaap gevallen. Natalia tilde de kleine jongen net voorzichtig op toen haar broer een meisje naderde. Natalia bleef als aan de grond genageld staan en keek toe hoe Hugo een werpster op het meisje afgooide. Het meisje uit district elf, dat enkele dagen eerder haar broer al was verloren, besefte Natalia. De werpster raakte het meisje en verwondde haar, wat Hugo voldoende tijd gaf om haar met zijn zwaard aan te vallen. Het meisje vuurde op haar beurt een gifpijltje op haar belager af. Natalia hield gespannen haar adem in, om een opgeluchte zucht te laten ontsnappen toen het pijltje langs Hugo suisde en zich in een boom boorde.

Natalia legde Tommy voorzichtig terug op de bank, om vervolgens naast hem te gaan zitten en haar ogen op het scherm te focussen. Hugo bleef het meisje aanvallen en gebruikte daarbij duidelijk technieken die hun vader hen aan had geleerd toen de spelen aangekondigd werden. Zou hij daar nu ook aan denken? Zouden zijn gedachten op dit moment ook maar enigszins bij district één zijn? Het meisje gebruikte opnieuw een pijltje, wat Hugo af wist te weren met het zelf gefabriceerde schild. ‘Kom op Hugo’ mompelde Natalia voor zich uit. ‘Kom op’. Natalia keek toe hoe het zwaard zich een weg baande in de maagstreek van het meisje en juichte.
Ze juichte
Als ze haar een week eerder hadden verteld dat ze zou juichen om de onvermijdbare dood van een tienermeisje, had ze het niet geloofd. Een gevoel van opluchting overspoelde haar toen ze besefte dat haar broer deze slag had gewonnen. Het was nu Hugo tegen twee bondgenootschappen.

Clementine stond te wankelen op haar benen, terwijl Hugo zijn wapens al liet zakken en zich omdraaide. De camera richtte zich op het stervende meisje, dat haar arm naar achteren bracht en met het laatste beetje kracht wat ze nog in zich had de werpster op Hugo afwierp. ‘Nee’ bracht Natalia haast geluidloos uit.
Alsjeblieft, alsjeblieft, laat Hugo dit ding net op tijd ontwijken, alsjeblieft.
Clementine viel neer en er werd genadeloos in beeld gebracht hoe de werpster zich in het achterhoofd van Hugo boorde. De tranen stroomden over Natalia’s wangen toen het in beeld kwam, de gil die uit haar mond ontsnapte leek van een ander te komen. BANG. De dood van Clementine werd aangekondigd met een kanonschot. Ze snikte toen Hugo op de grond plofte. ‘Talia? Isser?’. Het slaperige stemmetje van Tommy drong nauwelijks tot haar door. Onder enige andere omstandigheid had ze hem nu tegen zich aangedrukt, zodat hij dit bloedbad niet hoefde te zien, maar Natalia was te geschokt om ook maar stil te staan bij het feit dat Tommy dit allemaal mee zou krijgen. Er werd aan haar mouw getrokken, maar Natalia kon alleen nog maar naar het scherm kijken, waar Hugo plat op de grond lag, een beetje verbaasd uit zijn ogen kijkend. Nee, nee, nee, nee, nee, nee. Dit gebeurde niet, het gebeurde gewoon niet, ze droomde, het was een nachtmerrie, straks werd ze wakker en was alles nog oké.

Het harde, met hysterische uithalen huilen van Tommy bewees echter het tegendeel. Ze had de peuter vaak horen huilen, vaak hard horen huilen, maar nog nooit was het geluid zo hartverscheurend geweest als vandaag. Een mengeling van geschrokken zijn van de gruwelijke beelden die de jongen zag, met de schrik van de tranen en het gegil van zijn normaal zo stabiele grote zus en het duidelijk scherpe wapen in het achterhoofd van zijn broer. Beelden die een driejarig kind niet zou mogen zien. Beelden die Natalia niet zou mogen zien. Beelden die haar de rest van haar leven zouden achtervolgen. ‘Het spijt me’. De woorden klonken zwak, ongelijkmatig, maar waren onmiskenbaar afkomstig uit Hugo’s mond. ‘Ik heb…gefaald’.  De laatste woorden klonken bijna als een zucht en werden vrijwel direct gevolgd door het tweede kanonschot.

Hugo Floran Russo was dood.
‘Nee’ kreunde Natalia. ‘Alsjeblieft…Laat dit niet waar zijn’. De tranen stroomden over haar wangen toen ze zonder aandacht Tommy bij zich op schoot trok, haar gezicht tegen het kleine, schokkende lijfje aandrukte en haar verdriet liet gaan. Het was voorbij. Hugo kwam nooit, nooit meer thuis.

OOC;  
*huilt mee*