De man achter de gamemaker [HQ]

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

De Hongerspelen! De allereerste! Carmen was in een staat van extase, al sinds dag 1 helemaal gek het programma. Niet op z'n allerminst door de geniale bedenker en maker van de Spelen. Hij was zo vernieuwend. Zo bijzonder. Zelfs de mensen die de show adoreerden konden zijn genialiteit niet genoeg waarderen, meende Carmen dan. Het meisje zat al de hele dag wezenloos naar het scherm te staren, nauwelijks registrerend wat er gebeurde. Het enige waar ze mee bezig was was hij en hoe ze hem weer kon ontmoeten. Tot de families van de nog levende tributen aan interviews onderworpen werden. Ja! Dat was het! Het was het perfecte plan.

Carmen stond onmiddelijk op van haar bureau. De laatste dagen had ze toch nauwelijks wat nuttigs gedaan en waarom zou ze ook. Ze had genoeg geld, gaf het niet uit aan nutteloze feesten zoals de meeste extravagante Capitoolse inwoners. Nee, Carmen had een zekere gierigheid in zich doordat haar familie in haar jeugd met een plotselinge schuld te kampen had gehad. Het had toch zijn sporen nagelaten. Maar vandaag zou ze zichzelf niet inhouden! Het moest perfect zijn, voordat ze bij hem langs durfde.

De jonge vrouw haastte zich naar de stad, met haar bankpas stevig in haar vuist geklemd als houvast. Ze kocht een outfit die ze passend vond voor een journaliste. Geen pak, ze wilde niet al te mannelijk overkomen. Nee, een net zwart jurkje, met een speelse achterkant. Ze liet zich zelfs verlijden tot de aankoop van een prachtige ketting. Het was een simpel ontwerp, een hangertje slingerde zich sierlijk om een pure groene steen. Recht uit de mijnen gehaald door de familie en vrienden van de tributen, bedacht ze zich schaamteloos. Ze overwoog nog de aankoop van een gleufhoed, maar dat leek te cliché.
In plaats daarvan nam ze plaats aan een tafeltje in een café en onder het genot van een stuk pizza bedacht Carmen wat vragen, die ze op haar net nieuwe schrijfblok opschreef. Orderlijk. Zo leek ze goed voorbereid. Ze had zelfs contact gemaakt met een krant, die wel bereid was haar een naamkaartje te geven als ze beloofde de interview gegevens aan hen te verkopen als het haar lukte binnen te komen. Wat trouwens iedereen betwijfelde, want het verhaal ging dat meneer Peak niet echt spraakzaam was tegenover journalisten. Maar Carmen hield hoop. Ze was vastberaden en liet zich niet zomaar wegsturen. Tot ze Tyrell had gesproken. Alleen hij zou haar ervan kunnen overtuigen om op te geven en weg te gaan. Maar ze moest hem gewoon zien en hem alles vertellen wat ze van de Hongerspelen vond, hoe goed alles in elkaar zat. Maar ook verbeterpuntjes natuurlijk, ze was een fan, maar wel kritisch.
Nu ze alles tot in de puntjes geregeld had nam Carmen een taxi naar het Hoofdkantoor van de hongerspelen. De Headquarters... De sfeer die hier hing was van belangrijke beslissingen en invloedrijke figuren. Maar niemand hield haar tegen toen ze uitstapte en richting de voordeur liep. Dat kwam wellicht ook door haar professionele uiterlijk, zelfs haar haren waren geknipt en tot in de puntjes verzorgd. Ze klipte het kaartje op, waar in zakelijke letters haar naam en haar 'werknemer/opdrachtgever'.
Ze wist de verdieping moeiteloos te vinden en benaderde de secretaresse. ''Ik kom voor Tyrell- ik bedoel: meneer Peak.'' Natuurlijk werd er gevraagd of ze een afspraak had. ''Nee, het staat niet in het bestand. Maar hij verwacht me.'' Een wantrouwige blik nam alle details van haar slanke gedaante in zich op, maar Carmen weerstond de keuring. ''Ik zal het navragen.. Naam?''
Perfect. Carmen glimlachte liefjes en antwoorde: ''Carmen Abelli, mevrouw. Zeg hem maar dat ik hier ben om over de Hongerspelen te praten.'' Daar ging het vrouwtje al. Carmen leunde tegen de balie aan, uiterlijk meer ontspannen dan dat ze zich voelde. Maar onzekerheid moest je niet laten zien, daar zouden mensen hier meteen gebruik van maken. Ze moest gewoon doen alsof ze hier hoorde, dan durfde niemand haar weg te sturen. Terwijl de secretaresse een deur ging kwam Carmen in beweging en liep haar achterna de gang in. Zie je wel, geen haan die ernaar kraait. Ze wist nog net een blik door de deur te werpen voor hij dicht viel. Ze bleef maar wachten bij de deur, zodra die open ging kon ze in elk geval zien of ze Tyrell kon spotten. Oh man, ze was zo zenuwachtig, het voelde alsof ze in een achtbaan zat.

[Jurkje van Carmen: http://i00.i.aliimg.com/wsphoto/v0/1234087684_1/Free-Shipping-2014-New-Arrival-female-Casual-Chic-Slim-Europe-STYLE-One-Piece-Hepburn-black-dress.jpg
Je kan zelf kiezen op welke dag van de Spelen dit afspeelt, ik denk zelf dat de namiddag van dag 5 het handigste is Smile

~]

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

‘Ik denk dat middernacht een goed tijdstip is,’ zei Tyrell tegen een van de andere spelmakers. ‘Net na het volkslied. Dan is iedereen gewekt door het volkslied, weten ze dat ze nog maar met z’n vieren zijn en dan...’ Hij knikte, overtuigd van zijn eigen woorden. Normaal gesproken zouden zijn hersenen op een dergelijk moment op volle toeren draaien, maar hij was te moe om echt helder te kunnen denken. Wel vroeg hij zich af of de twee bondgenootschappen wisten dat er twee bondgenootschappen waren. Voor de groep Jake/Sage was het veilig te veronderstellen dat Janaea niet alleen was, maar Caleb en Janaea dachten misschien dat Jake en Sage allebei op eigen houtje rondwandelden.
Het was sowieso een wonder dat het kleine meisje van District 6 nog in leven was. Welke idioot zou zich nou over zo’n kind ontfermen als zijn eigen leven op het spel stond? Voor een ukelele nog wel!
Tyrell vond het soms moeilijk te bevatten dat hij en de District-bewoners van origine tot hetzelfde ras behoorden.

‘Meneer Peak? Er is hier iemand die beweerd een afspraak met u te hebben.’
Tyrell keek even zwijgend naar de secretaresse die hem ongemerkt genaderd was. Weer moest hij geïrriteerd bekennen dat het slaaptekort hem traag van begrip maakte. Langzaam drongen haar woorden tot hem door en toen hij eenmaal besefte wat ze zei, antwoordde hij: ‘Ik heb met niemand een afspraak. Ik ben druk.’ Hij wilde zich al omdraaien, maar besefte dat het misschien wel iets belangrijks kon zijn. Iedereen wist dat hij het op dit moment druk had, dus iemand die hier binnen kwam met de leugen dat hij – of zij – een afspraak met hem had, moest wel een heel goede reden hebben. Dus vroeg hij, onderwijl een gaap onderdrukkend: ‘Wie is het?’
‘Een journalist. Ene Carmen Abelli.’

In boeken schreven ze op zo’n moment altijd: “hij was meteen klaarwakker”, maar dat is natuurlijk onzin. Wel was zijn interesse meteen gewekt, want hij herinnerde zich zijn eerste (en enige) ontmoeting met Carmen Abelli nog goed. Maar ze had toen niet verteld dat ze een journalist was. Had ze hem überhaupt verteld wat ze deed om de kost te verdienen? Hij wist het niet meer. Deed het er toe? Ja, eigenlijk wel. Hij had het niet zo op journalisten, omdat ze regelmatig de waarheid verdraaiden zodat het net wat leuker naar voren kwam in het nieuws. Hij had echter geen hekel aan Carmen. In tegenstelling! Ze was op hem overgekomen alsof ze daadwerkelijk hersenen had, iets waar de meeste Capitoolbewoners niet in konden slagen.

Hij was zich ervan bewust dat de secretaresse enigszins ongeduldig stond te wachten – en dat betekende dat Carmen waarschijnlijk al net zo ongeduldig stond te wachten. Toch liet hij ze beide nog wat langer wachten, want hij had geen idee wat hij moest antwoorden. Hij zou het leuk vinden om Carmen weer eens te spreken, maar hij had to-taal geen zin in journalistieke vragen. Bovendien wilde hij niets inhoudelijks over de Spelen loslaten.
Daar kwam ook nog eens bij dat hij zich er akelig van bewust was dat hij al vijf dagen dezelfde kleren droeg en al vijf dagen niet buiten deze kamer was geweest. Het scheelde dat hij de hele dag stil zat en dus nauwelijks zweette, maar toch had hij allerminst het gevoel dat hij presentabel was. Zou hij nog even snel kunnen douchen en zich omkleden voordat hij haar ontving?

De secretaresse kuchte, niet al te subtiel. Tyrell zuchtte. ‘Ja, momentje.’ Hij wreef over zijn ogen, alsof dat ook maar iets hielp om hem minder slaperig te maken, of om zijn wallen weg te poetsen. ‘Zeg maar dat ik eraan kom.’ De secretaresse liep meteen weg, terwijl Tyrell zich strekte, nog een keer uitgebreid gaapte en toen zijn bril op zette. Meteen kreeg de wereld om hem heen een blauwe gloed. Hij had de bril met het zilveren montuur, dat matchte bij het zilveren ringetje bovenin zijn linkeroor, de afgelopen dagen nauwelijks op gehad, omdat het simpelweg irritant was om naar de Spelen te kijken met diepblauwe glazen voor je ogen.
Uiteindelijk stond hij op en zette hij de zwartfluwelen hoge hoed met blauwe accenten op zijn hoofd. Onderweg naar de deur nam hij nog een glas met een of ander mix-drankje aan van een Avox, dat hij vlak voor de komst van de secretaresse had besteld. Toen opende hij de deur.

Het was misschien makkelijker geweest om Carmen de controlekamer in te laten komen, maar gezien ze blijkbaar een journalist was, ging hij dat echt niet toestaan. Alles wat daarbinnen gebeurde hoorde geheim te blijven voor de buitenwereld. Niemand hoefde te weten dat er een beperking was aan het aantal camera’s dat in de arena hing en het was ook beter als sommige mensen niet bekend waren met de hoeveelheid peperdure apparatuur die hier binnen stond. Het zou een deel van de magie van de Spelen weghalen én het zou ongewenst bezoek uitlokken.

‘Goedemorgen mevrouw Abelli,’ begroette hij Carmen zo formeel als hij gewend was, zodra hij haar in het oog kreeg. Hij hief zijn glas met het onbekende drankje ter begroeting. ‘Ik wist niet dat u – je een journalist bent.’ De kleine verspreking (vergezeld van een klein trekje bij zijn linkeroog) verraadde dat hij niet goed wist hoe hij tegen haar moest praten. Over het algemeen gebruikte hij “u” tegenover andere mensen, maar om een of andere reden voelde dat veel te formeel tegenover Carmen. Lang bleef hij er echter niet bij stilstaan, want zijn blik zocht snel naar een beeldscherm zodat hij geen moment van de Spelen zou missen. Waarom had niemand een scherm in de gang opgehangen?

Edit: dussehm... dag 6, omdat ik tijdens het schrijven van mijn post ervan uitging dat we bezig waren met dag 5, terwijl dat dus eigenlijk dag 6 was. xD Laat het maar even weten als je wilt dat ik het toch verander in dag 5.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Spanning en sensatie, dat was wat de Spelen brachten.. Maar nu had ze enkel het spanning gedeelte en het was bijna geen gezonde spanning meer. Ze was zenuwachtig, haar gedachten draaiden rondjes. Wat als.. Wat als… Als ze niet binnen mocht? Zou ze langs die secretaresse kunnen rennen? Haar omver duwen? God, stop, Carmen.. Alsjeblieft. Doe normaal. Je klinkt als een hopeloze stalker.
Nee, ze moest gewoon afwachten en hopen dat haar kleine iniminie leugentje om eigen bestwil het gewenste effect had. Ze wist niet precies waarom ze dacht dat hij wel open zou doen bij het horen van haar naam, maar hopen mocht. Toen ze hem ontmoet had had Carmen gewoon een klik gevoeld, wat haar bewondering voor hem enkel meer had aangewakkerd. Ok.. Misschien was ze ergens best wel hopeloos. Als ze een man van in de 50 was geweest was ze een creep genoemd, dat stond vast. Jep. Zo had haar geslacht toch nog een klein voordeel.
Ongeduldig stond ze te wachten, haar handen gleden rusteloos langs de gladde stof van haar gloednieuwe jurkje. Toen de deur open zwaaide maakte haar hart een sprongetje van plezier, om meteen een ravijn in te lopen toen het enkel die chagrijnige secretaresse was die naar buiten kwam. Ze keek zowaar nog geïrriteerder dan voorheen. ‘Meneer Peak komt er zo aan.’ Met een knikje bedankte Carmen de vrouw, wetend dat praten zou zorgen dat ze begon te babbelen in enthousiasme. Hij kwam eraan. God. Zou ze de eerste ‘journaliste’ zijn die hij deze week ontving? Waarschijnlijk wel. Oh man.
De deur ging weer open en verwachtingsvol keek Carmen op. Het was hem. Ja. Op de kleuraccenten van zijn kleding na was hij geen steek veranderd. Misschien de kleine hints van vermoeidheid, maar alleen een pietje precies lette daar op. ‘Goedemorgen mevrouw Abelli.’ Een glas met een soort chemisch goedje werd in haar richting omhoog geheven, een begroeting zo onhandig dat het lief was. ‘Ja. Ehm. U ook goedemorgen.. Meneer Peak,’ was haar voorspelbare antwoord. Het was onwennig zo, met dat meneer en mevrouw, achternamen. Tyrell was een groot voorbeeld voor Carmen, maar ze moest zich professioneel gedragen. ‘Ik wist niet dat u – je een journalist bent.’ Wow, hij wist in één zin haar hele voornemen om professioneel te blijven van tafel te vegen. Ze bloosde lichtjes en friemelde wat aan haar haar. Stond dan op van de bank en liep iets naar hem toe. ‘A-alleen als het onderwerp me interesseert.’ Even was ze stil. ‘De Hongerspelen dus,’ voegde ze daar aan toe. ‘Sorry dat ik zo onaangekondigd langs kom, nu er nog maar 4 kandidaten over zijn zal U het wel druk hebben. Twee teams, hoe lang kunnen die allianties voortbestaan….’ Dat laatste was een gedachte die zo van haar tong rolde, iets waar ze op haar weg hiernaar toe aan had zitten denken. Want het was interessant, wanneer en hoe zouden de lieve koppeltjes opbreken? Zou Caleb het kleine domme meisje tot het einde beschermen of zou hij uiteindelijk voor zichzelf kiezen? Dit was het psychologische aspect dat ze zo prachtig vond.

OOC: Haha is echt geen probleem hoor ^^ Het was meer dat dag 6 nog in volle gang is, maar dat is ook niet zo’n groot probleem als we het vanaf de ochtend doen natuurlijk c:

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Zodra Carmen had teruggegroet, stond ze op en kwam ze een klein stukje in zijn richting gelopen. ‘Alleen als het onderwerp me interesseert,’ was haar niet al te vloeiende reactie na zijn opmerking dat hij niet wist dat ze een journalist was. Hij knikte, al wist hij dat hij eigenlijk gehoopt had dat ze zou zeggen dat ze helemaal geen journalist was. Dat het gewoon een smoesje was geweest om hierheen te komen. Hij had het gewoon niet zo op journalisten. Het waren leugenaars. Enigszins ongelukkig vroeg hij zich af of Carmen misschien ook een leugenaar was. Hij dacht terug aan hun eerste gesprek en de complimenten die ze hem had gegeven. Was dat allemaal toneelspel geweest, zodat ze nu zonder de problemen waar andere journalisten tegenaan liepen een interview over de Spelen kon afnemen?
Nee, dacht hij. Ze had hem toen in eerste instantie niet eens herkend. Of wel? Had ze hem wel herkend, maar had ze gedaan alsof ze hem niet herkende, om zo oprechter over te komen?
Hij wist dat sommige journalisten er alles aan deden om een goed verhaal te bemachtigen, maar tot nu toe had hij altijd aangenomen dat hij zoiets meteen zou doorzien. Hij was immers niet goedgelovig. Was hij daar nu dan alsnog ingetrapt?

Al die gedachten raceten door zijn hoofd, terwijl Carmen zich verontschuldigde: ‘Sorry dat ik zo onaangekondigd langskom...’ Waarna ze over de vier overgebleven kandidaten begon te praten. Dat was het moment dat Tyrell besloot dat hij Carmen het voordeel van de twijfel zou geven... maar dat was eigenlijk vooral omdat hij wanhopig graag wilde geloven dat hij haar goed had ingeschat en dat ze geen stereotype Capitoolbewoner was.

‘Ik denk niet dat ze het nog lang volhouden,’ reageerde Tyrell, toen Carmen was uitgepraat. Hij glimlachte en gebaarde de gang door, naar een andere deur, waarachter een soort zitkamer schuil ging. ‘We kunnen daar wel gaan zitten voor het... interview.’ Een korte aarzeling bij dat woord, want hij baalde ervan dat ze was gekomen voor een interview en niet om gewoon te praten over dingen die boven het niveau van de gemiddelde Capitoolbewoner lagen, zoals bijvoorbeeld de meer ingewikkelde technieken die waren toegepast in de arena. ‘Ik heb het inderdaad druk, maar in principe word ik gewaarschuwd als er belangrijke dingen gebeuren. Bovendien hangt in die kamer een beeldscherm, dus kan ik zelf ook in de gaten houden wanneer ik weer aan het werk moet.’
Ondertussen was hij al in de richting van de deur gelopen, want hij ging ervan uit dat Carmen geen bezwaar zou maken. ‘Wat vind je trouwens van de Spelen tot nu toe?’ Hij opende de deur en hield die voor haar open, zodat ze de riante zitkamer met luxueuze banken en stoelen binnen kon stappen. ‘Wie denk je dat er gaat winnen?’
Pas toen merkte hij dat hij was gaan tutoyeren. Hij kon en wilde haar gewoon niet met “u” aanspreken.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Oh, dom dom dom. Wat zei ze nou weer? Alleen als ik het onderwerp interessant vind? Wat was dat nou weer voor een antwoord.. Werkelijk. Als hij haar nu nog niet doorhad mocht ze god op haar blote knieën danken. Het was maar goed dat ze geen echte journaliste was, ze zou waardeloos zijn. Tijd om to the point te komen. Ze had er nu lang genoeg omheen gedraaid en Carmen had het idee dat als ze niet heel gauw begon te praten hij spontaan weg zou lopen. En dat mocht niet gebeuren. Ze wilde nog zo wel van hem leren. Voornamelijk over de opbouw van de Spelen, zijn talrijke tactische inzichten en ideeën. Hij had een droombaan en ze wilde er alles van weten.
Maar ze moest rustig opbouwen, bij het begin beginnen. De actualiteiten. Natuurlijk kwam je dan vanzelf uit op de laatste vier. Het was het gesprek van de dag, op alle honderden zenders gong het over de hongerspelen. Elk met eigen commentaar van beroemdheden, maar toch vooral van Nike, de officiële presentatrice.
‘Ik denk niet dat ze het nog lang volhouden.' Hmm. Dat was waarschijnlijk ja. Sage en Jacob zouden sowieso vroeg of laat uiteen vallen. Daarover twijfelde Carmen geen moment. Maar of Caleb in staat zou zijn om Janaea eindelijk eens te dumpen? Dat wist ze nog niet zo zeker. Met haar tandpasta glimlach plakte het kleine meisje immers al sinds dag één aan de machoman. Een slimme zet van het kind, zo bleek uit het feit dat ze nog leefde, ondanks het gebrek aan fysieke kwaliteiten. "Caleb's aanhangsel zou anders wel behoorlijk hardnekkig kunnen zijn.." Sprak ze, zeker niet zonder een opgewonden ondertoon. Ze hoopte dat er uitgebreid in beeld zou komen hoe de keuze tussen zelf overleven of het kleine meisje blijven helpen gemaakt werd. Prachtig zou dat zijn.
‘We kunnen daar wel gaan zitten voor het... interview.’ Hij leek er moeite mee te hebben, iets wat Carmen bij nader inzien wel kom begrijpen. Ze dacht terug aan de archetype journaliste die ze kende. Snerpende stem, stomme vragen, scherpe nagels en een neus voor gevoelige kwesties. Ze nam zich voor hem te laten zien dat niet elk interview een martelgang was. Nee. Hij zou het leuk vinden, hij zou haar interessante dingen vertellen zonder dat ze hem dwong.. zowaar haar naam Abelli was.
‘Ik heb het inderdaad druk, maar in principe word ik gewaarschuwd als er belangrijke dingen gebeuren. Bovendien hangt in die kamer een beeldscherm, dus kan ik zelf ook in de gaten houden wanneer ik weer aan het werk moet.’ Ja, natuurlijk zou hij elk moment weer van haar weggeroepen kunnen worden. Een lichtelijk weemoedig gevoel gleed over haar heen. Ze wilde zo veel zeggen, maar was bang verkeerd over te komen. Ze was al zo gelukkig dat hij met haar praatte, dat alles daarnaast een bonus leek. Maar toch verlangde ze naar meer. Die.. Die cake bijvoorbeeld. Of de reuzespin die Belle afgemaakt had. Hoe had de spelmaker die allemaal geprogrammeerd? Was de spin afstandbestuurbaar of zo gecodeerd dat het zelf keuzes maakte op basis van animale impulsen en reflexen?
‘Wat vind je trouwens van de Spelen tot nu toe?’ Óhww. Een opgewonden geluidje ontsnapte aan Carmens professionele houding. "Zo. Ontzettend. Goed. Nog veel beter dan ik had verwacht, en mijn verwachtingen waren werkelijk hooggespannen. De arena- de beelden.. Oh, gewoon alles." Ze slaakte een korte zucht. Klonk dit alles overdreven? Alsof ze hem alleen de hemel in prees om zo maar nieuws te verzamelen? Ze hoopte maar dat hij de oprechtheid in haar enthousiasme zag, de waarheid in haar woorden hoorde.
Carmen liep met vlugge passen de zitkamer binnen. Ze had geen tijd te verliezen. Elk moment kon er weer wat spannends gebeuren en dan zou Tyrell weg zijn. Ze zou van elke seconde gebruik maken. Vlug nam ze plaats op een bank, zittend op het randje van de zetel, zo veel energie had ze. Nu onderuit gezakt zitten ging echt niet.
‘Wie denk je dat er gaat winnen?’
Zo veel vragen aan haar, bedacht ze geamuseerd. Hieraan merkte je alweer dat ze geen doorgewinterde journaliste was. Anders zou ze het nooit zo ver laten komen dat hij het gesprek leidde en zij antwoorden gaf. Maar alles waaraan ze nu kon denken was: hoe moest ze goed antwoorden? Ze wilde ergens wel dat hij onder de indruk zou zijn van haar mening. Toch besloot ze eerlijk te zijn en niet zomaar een strategische analyse na te praten. "Poeh, lastig. Ik denk dat Jacob sowieso geen kans maakt, Sage is de sterkere van de twee." Sterk was niet per sé alleen fysiek, maar in het totaalplaatje dacht ze toch dat Sage zou overwinnen. "En dan Caleb en Janaea. Ik- ik denk dat Caleb Sage aan kan, we hebben gezien hoe vaardig hij is in een gevecht.. maar als hij Janaea niet kan elimineren wordt het een stuk lastiger." Van de spanning in haar lichaam was ze opgestaan, nadat ze nauwelijks een halve minuut gezeten had. Ze illustreerde haar verhaal met energieke handbewegingen, helemaal opgaande in haar analyse. "De eindstrijd wordt tussen Sage en Caleb bepaald, maar wie van hen zal winnen kan ik niet met zekerheid zeggen." Ze nam een hap adem en gaf dan haar intuïtieve antwoord: "Ik gok Sage." Meteen sloeg de twijfel weer toe, maar ze probeerde het te negeren.
"M-mag ik jou dan nu een vraag stellen?" Vroeg ze dan met een verlegen glimlachje, zich meteen realiserend dat dit natuurlijk ook al een vraag was. Niet zo onzeker, sprak ze zichzelf toe. Stel gewoon de vraag. "Hoe zat het met die spin? Met alle hardware en software in de Arena eigenlijk. Zijn ze op afstand bestuurd of geprogrammeerd? En-" Ho, stop. Ze hield zichzelf bewust tegen, voor ze hem met nog meer vragen overlaadde. Rustig aan, zijn hoofd zat vast al vol met allerlei belangrijke Arena kwesties. Kort gleed haar blik naar het scherm om te checken of er al wat spannends gebeurde, maar ze zag een replay van Hugo's onverwachtse dood, met details van hoe de werpster zich in zijn hoofd boorde en hij dramatisch op de stoffige grond neerstortte.

[Hehe sorry dat Carmen zo veel kwebbelt =3=]

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

‘Zo. Ontzettend. Goed,’ antwoordde Carmen, na zijn vraag wat ze van de Spelen vond. Hoewel Tyrell’s gezicht slechts een professionele glimlach vertoonde (hij was er nog steeds niet uit of hij Carmen als een journalist moest behandelen, of als.. nou ja.. Carmen), voelde hij zich vanbinnen enorm trots en blij met het klaarblijkelijk oprechte compliment. Complimenten, eigenlijk, want ze somde allerlei dingen op die ze geweldig vond. Als ze dit tegenover iemand anders (Cecilia bijvoorbeeld) had gezegd, had Tyrell meteen figuurlijke kotsneigingen gehad en gezegd dat het overdreven geslijm was, maar nu het over “zijn” Spelen ging en bovendien uit de mond van Carmen kwam, wilde hij het maar al te graag geloven.

Hij zweeg terwijl zij langs hem liep, de zitkamer binnen. Toen ze zat, vroeg hij wie ze dacht dat er zou gaan winnen. Hij sloot ondertussen de deur en liep zelf naar de bank toe die haaks stond op de bank waar zij zat. Zijn glas met het onbekende goedje zette hij voor zich op tafel, waarna hij op een knopje drukte dat in theorie een Avox moest oproepen. Hij wilde Carmen namelijk wat te drinken aanbieden, maar dan moest er natuurlijk wel een Avox in de buurt zijn om dat drinken te halen.

Ondertussen vertelde Carmen haar theorie: ‘Ik denk dat Jacob sowieso geen kans maakt, Sage is de sterkere van de twee. En dan Caleb en Janaea...’ Terwijl ze verder vertelde, stond ze op om een geanimeerd betoog te houden over waarom Sage en Caleb uiteindelijk tegenover elkaar zouden komen te staan. Tyrell luisterde geïnteresseerd. Zelf had hij natuurlijk ook zijn theoriën bedacht, maar die zou hij natuurlijk niet zomaar met iedereen delen, want dat zou mensen het idee kunnen geven dat hij van tevoren de hele Spelen al had uitgedacht en zelf vastbesloten was een bepaald persoon te laten winnen. En dat was iets wat dus absoluut niet waar was. Hij had natuurlijk zijn favorieten en hij vond het leuk te spelen met de levens van de Districtbewoners, maar bovenal wilde hij toch een eerlijke strijd in de arena zien. Bovendien: hoeveel kon het hem nou daadwerkelijk schelen wie er overleed? Het zou leuk zijn als Sage won, omdat de schatting van de Spelmakers bij de privé-sessies dan goed bleek te zijn, maar het zou absoluut sensationeler zijn als Janaea als overwinnaar uit de strijd kwam.

‘M-mag ik jou dan nu een vraag stellen?’ vroeg Carmen toen. Tyrell uitte een kort lachje, alvorens te knikken. Hij moest zichzelf eraan herinneren dat Carmen een journalist was, want aan de manier waarop ze zich gedroeg, zou je dat echt niet kunnen zeggen.
‘Hoe zat het met die spin?’ was haar vraag. ‘Met alle hardware en software in de Arena, eigenlijk. Zijn ze op afstand bestuurd of geprogrammeerd? En-’ maar toen stopte ze, alsof ze doorhad dat haar vraag eigenlijk al duidelijk was en dat ze geen antwoord zou krijgen als ze alleen maar zelf door zou blijven praten.
‘Hm... ik betwijfel of de gemiddelde Capitoolbewoner überhaupt het verschil weet tussen hardware en software,’ reageerde Tyrell spottend. Waarbij hij er voor het gemak vanuit ging dat Carmen zich niet aangesproken zou voelen als een “gemiddelde Capitoolbewoner”. Hij ging verzitten en nam een slok van zijn drankje, alsof hij zich voorbereidde op een uitgebreidde uitleg over de werking van de achterliggende mechanismen van de Spelen. Hij dacht nog heel even na over wat hij wel wilde vertellen en wat niet, en begon toen: ‘Het is een beetje van beide. Op afstand bestuurd en voor-geprogrammeerd bedoel ik. In principe werken de beesten, dus niet alleen de spin, maar ook de tijger, de slangen en de apen, uit zichzelf. Ze hebben ingebouwde sensoren waarmee ze de aanwezigheid van mensen op kunnen merken.’ Hij merkte dat hij sneller begon te praten en met zijn handen begon te gebaren. ‘De spin, bijvoorbeeld... is er in beeld gebracht dat die spin in de booby-trap area onder het zand en de stenen verborgen was?’ Hij wierp Carmen een vragende blik toe. ‘De spin zat dus onder het wegdek, wachtend tot er een tribuut langs zou komen. Door middel van een sterke infraroodsensor, een geluidsniveaumeter en een druksensor moet de spin meten wanneer er een tribuut boven hem loopt, zodat hij uit de grond kan schieten, de tribuut kan pakken en mee kan sleuren, de grond in. Helaas heb ik de spin nooit op mensen uit kunnen testen, alleen op dieren. Dit zou het testmoment worden, maar tijdens de eerste dag hebben we de spin van een afstand geactiveerd en naar een tribuut toegestuurd, waardoor ik dus nog steeds niet met zekerheid kan zeggen of hij vanonder de grond zou hebben gewerkt. Boven de grond gebruikt hij namelijk ook een ultrasone sensor om objecten of tributen te onderscheiden en heeft hij geen last van het zand dat tussen hem en de tribuut zit.’ Hij keek af en toe onderzoekend naar Carmen, om te zien of ze zijn verhaal wel helemaal kon volgen - en of ze meeschreef of zijn woorden opnam, want hij begon zich toch steeds meer af te vragen of ze wel een echte journalist was.
‘De jungle-dieren zijn wat dat betreft makkelijker,’ vervolgde hij. ‘Die meten geluid, beweging en lichaamswarmte en hebben slechts last van bladeren en struiken. Zij zijn trouwens ook van een afstand te activeren en te deactiveren. We kunnen zelfs van een afstand de codes aanpassen of volledig herprogrammeren, zodat we volledige controle over ze houden, ondanks dat ze op eigen houtje rond kunnen lopen.’

En daar stopte Tyrell zijn monoloog. Hij keek naar de Avox die ergens tijdens zijn verhaal de kamer in was gelopen en wendde zich toen weer tot Carmen: ‘Wil je misschien iets te drinken? De Avox kan wel iets voor je halen, als je wilt.’

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

‘M-mag ik jou dan nu een vraag stellen?’ Zeer zelfverzekerd was het allemaal niet, maar ze had uiteindelijk de eerste vraag aan hem gesteld, dolblij dat het gelukt was. Tyrell zou haar persoonlijk uitleggen hoe het zat met de Spelen, iets wat haar gewoon helemaal blij maakte.

‘Hm... ik betwijfel of de gemiddelde Capitoolbewoner überhaupt het verschil weet tussen hardware en software.’ Oeps. Ze mompelde iets onduidelijks over 'uitleg en verdieping' maar het was onduidelijk wat ze nou precies zei. Maar dat gaf niet, hij zou haar vast wel antwoorden. Toch? Of was dit bijvoorbeeld een geheim van de Spelen, wat het publiek niet mocht weten? Ze wilde ook best beloven om het aan niemand te vertellen, als ze haar antwoord maar kreeg. Zo nieuwsgierig was ze naar de technische aspecten van het spel. Daarbij boeide het haar niets wat de Capitoolbewoners in hun krantenartikelen te weten kregen. Ze had geen enkele verplichting, behalve de belofte dat áls ze een stuk schreef ze het aan slechts één specifieke tijdschrift verkocht. Dat had ze toch mooi geregeld.

‘Het is een beetje van beide. Op afstand bestuurd en voor-geprogrammeerd bedoel ik. In principe werken de beesten, dus niet alleen de spin, maar ook de tijger, de slangen en de apen, uit zichzelf. Ze hebben ingebouwde sensoren waarmee ze de aanwezigheid van mensen op kunnen merken. De spin, bijvoorbeeld... is er in beeld gebracht dat die spin in de booby-trap area onder het zand en de stenen verborgen was?’ Ze knikte, het was inderdaad kort zichtbaar geweest hoe de spin uit zijn schuilplaats tevoorschijn kwam, om op Sage en Jacob af te manouvreren. Dat was dus inderdaad van afstand gebeurd, terwijl de spin anders zou wachten tot er een onwetende tribuut langs kwam.
‘Boven de grond gebruikt hij namelijk ook een ultrasone sensor om objecten of tributen te onderscheiden en heeft hij geen last van het zand dat tussen hem en de tribuut zit.’ Hmm, dat was wel logisch. Het Capitool had de allernieuwste en beste technieken, maar natuurlijk verstoorde een laag zand de metingen behoorlijk. Maar als de spin op dieren werkte zou dat vast wel werken. Ze ging helemaal op in zijn verhaal, met in haar achterhoofd de beelden die ze van de Spelen gezien had. Carmen had bijna alles meegekregen, enkel delen van de avond had ze geskipt. Maar daarna waren er altijd wel weer herhalingen die alles in sensationele stukjes samenvatten. Zo miste je de actie nooit echt.

Een tweede uitleg volgde, over hoe de machines boven de grond het een stuk makkelijker hadden. Die Jungle dieren hadden ze helaas nauwelijks in actie gezien, maar misschien zouden ze die nog loslaten op de vier overgebleven tributen. Ze was namelijk razend benieuwd hoe een mechanische slang of aap te werk zou gaan als die geconfronteerd werd met een miezerig mensje. Hoe zouden de tributen die dieren überhaupt kunnen verslaan? De spin had nauwelijks zwakke punten gehad, zo op het eerste gezicht, maar er moest toch een manier zijn om ze af te maken.

We kunnen zelfs van een afstand de codes aanpassen of volledig herprogrammeren, zodat we volledige controle over ze houden, ondanks dat ze op eigen houtje rond kunnen lopen.’ Uiteraard. Het Capitool zou nooit de touwtjes uit handen geven, nee. Alles werd vanaf die kamer, verderop in de gang, strikt gecontroleerd en gemonitord, dat wist Carmen zeker. De Arena leek sowieso bomvol met camera's te hangen, dus Carmen twijfelde er niet aan dat de spelmakers nagenoeg alles konden zien. Al waren er natuurlijk altijd blinde hoeken, maar de domme districtbewoners zouden daar vast niet aan denken. Wat hadden ze er überhaupt aan om buiten beeld te blijven, dat zou hen alleen maar minder aandacht en dus kansen op sponsors opleveren.

‘Wil je misschien iets te drinken? De Avox kan wel iets voor je halen, als je wilt.’ Ze keek op, had helemaal niet gezien dat er een tongloze binnen was gekomen. ''Oh, ja, graag,'' antwoordde ze allereerst Tyrell met een lieve lach. Ze richtte zich dan tot de bediende: ''Voor mij een glas koude jasmijn thee.'' Het was te warm voor een mok hete thee, maar een glas ijskoude thee met een scheutje melk erin was heerlijk. Kort staarde Carmen naar de tafel voor haar, waar ze het aantekeningenblok onaangeraakt had neergelegd. De blaadjes waren leeg, op de aller achterste na. Daarop had ze een lijstje gemaakt met vragen. Ze pakte het met blosjes op haar wangen op en klemde het boekje in haar handen als een soort reddingsboei. Carmen bladerde naar de achterste pagina en bekeek de neergekrabbelde zinnen.

Wie is/was je favoriete tribuut?
Welke sterfscene is naar jouw mening het beste geslaagd?
Wat zou jouw tactiek zijn, mocht je in de Spelen terecht komen?
Zijn er dingen misgegaan? Verbeterpunten?

Ugh, wat had ze gedacht toen ze deze misbaksels op papier zette?
''Wat veel uhm lezers zich afvroegen was hoe je de eerste dag hebt ervaren.. Te veel chaos en doden misschien?'' Ze probeerde te kijken zoals ze zich voorstelde dat een vertegenwoordiger van een tijdschrift dat deed. Daarom had ze het ook over lezers. Argh, de zenuwachtigheid maakte het echt lastig om na te denken. ''Weet je, Tyrell, eigenlijk..'' begon ze, al klaar om haar leugentje om eigen bestwilte openbaren.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Ze schreef niet mee. Dat kon twee dingen betekenen: óf ze was inderdaad geen journalist, óf ze had allang een kleine microfoon aangezet waarmee ze het gesprek opnam. De laatste optie zou in ieder geval wel slim zijn, besloot Tyrell. Zo kon je een rustig gesprek voeren, zonder dat degene tegenover je er telkens weer aan werd herinnerd dat hij middenin een interview zat en meer ontspannen kon praten – al kon dat ook weer zijn nadelen hebben, natuurlijk.

Toen hij Carmen iets te drinken aanbood, antwoordde ze met een lach en bestelde ze een glas koude jasmijn thee. Tyrell gebaarde dat de Avox weer kon vertrekken, zelf had hij immers zijn bestelling al gekregen. Hij nam een slok van het mixdrankje terwijl de Avox zich weghaastte. Er viel even een stilte; Tyrell wachtte op een nieuwe vraag, Carmen was blijkbaar aan het bepalen wat voor vraag ze wilde stellen. Ze had haar notitieboekje opgepakt en bladerde er doorheen, met enigszins rode wangen. Tyrell kon niet ontkennen dat hij gevleid was dat Carmen zenuwachtig werd van het interview. Zelf begon hij zich juist steeds meer te ontspannen door haar on-journalist-achtige gedrag. Ze was in ieder geval geen opdringerige paparazzi-achtige journalist. Plotseling vroeg Tyrell zich af of ze misschien een soort stagiaire was... een journalist in opleiding. Dat zou kunnen verklaren waarom ze zich niet zo irritant en veel onzekerder gedroeg dan de gemiddelde journalist.

Geduldig wachtte Tyrell tot Carmen de juiste pagina (helemaal achterin het blok) had gevonden. Uiteindelijk zei de jonge journaliste: ‘Wat veel uhm... lezers zich afvroegen, was hoe je de eerste dag hebt ervaren... Te veel chaos en doden misschien?’
Tyrell trok een wenkbrauw op, alsof hij het een vreemde vraag vond. In werkelijkheid vond hij het juist een best goede vraag, en vooral heel verrassend. ‘Te veel doden?’ zei hij dan ook verbaasd. ‘Hoeveel doden verwacht je dat er vallen als je vierentwintig tieners op één plein zet en ze vertelt dat maar één van hen de arena levend mag verlaten?’ Hij grijnsde ten teken dat ze die zin niet al te serieus moest nemen, maar zijn grijns werd al snel een uitdrukking van bezorgdheid: ‘Vond jíj het te chaotisch? Ik kon het allemaal goed volgen. Natuurlijk was het beter geweest als de spanning wat meer over de dag verdeeld was geweest, maar te chaotisch... nee, ik vond van niet.’ Toch keek hij haar nog enigszins bezorgd aan, want als zij het wel te chaotisch vond, vonden andere mensen dat misschien ook en moest hij wellicht een betere opzet voor volgend jaar bedenken.

‘Een aantal tributen is wel erg jammerlijk aan het einde gekomen, die dag,’ vertelde Tyrell uiteindelijk verder. ‘Maar ik was wel blij met de dood van Odin Donaghue. Ik bedoel: hij was één van de sterkste tributen in de arena, duidelijk een kanshebber, maar ook een moordmachine. Hij heeft de meeste chaos veroorzaakt bij de Hoorn. Ik denk dat het al snel saai was geworden als hij langer dan een dag had geleefd. Het was wel leuk geweest als er een wat intensiever gevecht had plaatsgevonden tussen hem en Kendall, dat wel...’ Tyrell zweeg even, terwijl hij zich bedacht wat er ook alweer nog meer was gebeurt op de eerste dag. Natuurlijk herinnerde hij zich dat ene moment als eerste, en hij zei: ‘Ach ja... wie weet hoe de dag was verlopen als William Mocca niet zo onhandig met de taart om was gegaan. Dan had het aantal levende tributen er nu misschien heel anders uit gezien.’ Toen vroeg hij oprecht: ‘Zeg, denk je dat ik die taart er niet neer had moeten zetten? Was het teveel van het goede?’ Maar toen herinnerde hij zich dat ze – hoe aardig ze ook was – nog altijd een journalist was en hij zei snel: ‘Beantwoord die vraag maar niet. Voor welk blad schrijf je eigenlijk?’ Precies op het moment dat Carmen zei: ‘Weet je, Tyrell, eigenlijk...’
Tyrell stopte abrupt met praten en keek haar vragend aan, nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Okay, ze had weer een grip op de situatie. Een vraag die redelijk logisch leek, in Carmen's ogen dan. Ze vond het na al die jaren nog steeds lastig om zich in de gemiddelde Capitool bewoner te verplaatsen, behalve wanneer dat voor commerciële doeleindes was. En dit gesprek met Tyrell zou haar wellicht een hoop geld op kunnen leveren als ze besloot het te verkopen, maar ze zag het toch niet als werkgerelateerd.

‘Hoeveel doden verwacht je dat er vallen als je vierentwintig tieners op één plein zet en ze vertelt dat maar één van hen de arena levend mag verlaten?’ Om die opmerking moest ze even zachtjes lachen, ze kon het niet helpen. Hij was zo heerlijk sardonisch en spottend soms. Ze wist er niet echt precies één woord voor te kiezen, maar zijn humor beviel haar enorm.
‘Vond jíj het te chaotisch? Ik kon het allemaal goed volgen. Natuurlijk was het beter geweest als de spanning wat meer over de dag verdeeld was geweest, maar te chaotisch... nee, ik vond van niet.’ Hmm, al met al viel het wel mee, maar ze was zo gefocust geweest op de technische kanten van de Arena dat ze sommige dingen compleet gemist had. En misschien zaten daar ook wel wat kleine dagdroompjes tussen over hoe het zou zijn als ze naast Tyrell zou werken, zij aan zij in het hoofdkwartier. Oh man. ''Uhh, de herhalingen maakten veel goed, ik werd soms afgeleid door.. zaken.'' Ze hoopte maar dat dat een goede toelichting vormde.

‘Zeg, denk je dat ik die taart er niet neer had moeten zetten? Was het teveel van het goede?’ Ze begon al: "Neejo-'' Maar kreeg te horen dat ze de vraag beter achterwege kon laten. Nou, ok, als hij het zei. Carmen had hem graag uitgelegd wat ze van de verdeling van spullen vond, super. Vooral die werpsterren waren een echte een verrassend goede toevoeging geweest. En die taart was gewoon perfect zoet om de sadistische trekjes van Carmen te bevredigen.
Ze waren weer heerlijk synchroon bezig met door elkaar praten, uit enthousiasme en onhandigheid en voor Carmen nu ook een schuldgevoel. Ze moest het zeggen. Toch? Ja. ''Ik heb die badge geregeld bij een blad dat ik niet eens ken,'' begon ze, het visitekaartje met haar naam en zogenaamde occupatie erop losmakend en op de tafel gooiend. ''Ik ben helemaal geen journalist en oh, het spijt me zo erg dat ik je tijd verspild heb, Tyrell.'' Haar ogen zochten hem schuldbewust op. ''M-maar als je wilt zal ik mijn best doen om er alsnog een artikel van te maken.'' Eerlijkheid duurde helemaal niet het langste. Ze had hier best nog tien minuutjes vol kunnen praten als ze niet zo nodig had willen bekennen en nu zou hij haar zeker teleurgesteld wegsturen.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Tot nu toe wist Tyrell niet zo goed wat hij van het gesprek moest denken. Hij merkte dat hij de eerste keer dat hij Carmen had ontmoet veel meer ontspannen met haar kon praten. Hij wist niet zeker of dat zo was omdat hij toen niet had geweten dat ze een journalist was, of dat hij nu veel meer de drang had haar niet teleur te stellen met wat hij haar vertelde. Hij herinnerde zich nog goed de complimenten die hij de vorige keer had ontvangen en was op de een of andere manier misschien bang dat ze – nu ze langer met hem had gepraat – niet meer zo over hem dacht. Dat zou jammer zijn. Dan was hij zijn enige fan kwijt. Al wist hij heel goed dat hij Carmen meer als een potentiele goede vriendin dan als fan beschouwde, maar dat terzijde.

Een gevoel van opluchting overviel Tyrell toen Carmen uiteindelijk vertelde dat ze niet echt een journalist was: ‘Ik heb die badge geregeld bij een blad dat ik niet eens ken,’ zei ze. ‘Ik ben helemaal geen journalist en oh, het spijt me zo erg dat ik je tijd verspild heb, Tyrell.’ Waarna ze aanbood er alsnog een artikel over te schrijven.

Om zichzelf een houding te geven, begon Tyrell te lachen. ‘Je hebt wel lef,’ merkte hij ondertussen op, terwijl zijn gedachten teruggingen naar het gesprek en hij spijt had van dingen die hij had gezegd, of juist niet had gezegd. Hoe anders was het gesprek verlopen als hij al eerder zeker had geweten dat ze geen journalist was!
Maar nu: wat moest hij nu doen? Eigenlijk zou hij boos moeten worden, want ze had zijn tijd inderdaad verspild. Hij keek even kort naar het beeldscherm om te zien of er nog iets was gebeurd sinds de laatste keer dat hij had gekeken. Wie hield hij eigenlijk voor de gek? Zó veel hoefde hij nou ook weer niet te doen dat hij niet een paar minuten van zijn tijd kon missen. Bovendien wilde hij helemaal niet boos worden op Carmen, want hij vond haar aardig. Even keek hij in haar schuldbewuste ogen.

Wat maakte het ook eigenlijk uit wat er van hem verwacht werd? Wat anderen vonden dat hij in deze situatie moest doen? Zijn leven, zijn keuzes. Hij nam een slok van zijn drinken en herhaalde toen: ‘Ja, je hebt wel lef. Ik vraag me af of jij nu zo slim bent geweest, of dat er de komende week nog meer mensen langskomen die zich voordoen als journalist.’ Hij glimlachte. ‘Ik moet toegeven dat jouw trucje niet gewerkt had, als ik je niet al een keer eerder tegen was gekomen.’ Hij wierp weer een blik op het beeldscherm, maar op het moment was er niet al te veel gaande. Er moest ook niet teveel gaande zijn, want hij wilde maar al te graag om middernacht de vloedgolf nog in werking zetten. Niet om een tribuut te doden, maar om ze allemaal uit hun relatief vertrouwde omgeving te jagen. ‘Hé, ehm, als je belooft er juist géén artikel over te schrijven, wil ik je wel een rondleiding geven door het hoofdkantoor?’ Dat ging niet iedereen hier even leuk vinden, maar ja, zoals hij net al had besloten: zijn leven, zijn keuzes en zijn regels.

OOC: Sorry, laat, ik liep telkens vast XD Hoop dat je er wat mee kunt, though ^^

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Eerlijkheid duurt het langst. Of verschrikkelijk kort, omdat je als de eerste de beste straatschooier naar de uitgang gebonjourd werd. Dat zou vrij pijnlijk zijn en gelijk vroeg ze zich af: was het het waard geweest? Terwijl hij begon met lachen schoot het door haar heen dat ze de risico's volledig onderschat had.. Tyrell was niet alleen de Spelmaker, maar ook de broer van de Presidente. Hij hoefde maar in zijn vingers te knippen en haar tong werd verwijderd, zodat ze haar verdere leventje als zwijgende avox kon slijten. Oh god.
Dat ging niet gebeuren, vermoedde ze, maar toch. Het was gewoon best stom. Zo roekeloos was ze helemaal niet. Maar het was wel de moeite waard geweest. Om hem te zien in het echt. Met hem te praten, deze keer niet onderbroken door een blauwharige idiote Avox. Zijn opmerking liet haar zachtjes lachen, niet geheel uitbundig, want ze wilde hem niet kwaad maken. ''Maak je geen zorgen, beroepsgeheim, niemand anders komt het te weten.'' Ze was er haast zeker van dat de rest van het Capitool te dom, te laf of te lui was om zoiets uit te halen. Of juist te slim, omdat het een nogal onmogelijk scenario leek. Behalve misschien een paar van die roddelbladen, die stortten zich op iedere kans voor een primeur, net aasgieren.
‘Hé, ehm, als je belooft er juist géén artikel over te schrijven, wil ik je wel een rondleiding geven door het hoofdkantoor?’ Carmen was met stomheid geslagen. Hij nodigde haar uit? Dit was haar droom, een deel ervan dan. Haar ultieme doel was om zij aan zij met Tyrell aan de Spelen te werken, hoe onmogelijk dat ook leek te zijn. Maar hét hoofdkantoor bekijken met hém. Oh, dat was al zo geweldig dat ze nauwelijks wist of ze het verzonnen had of dat hij het echt gezegd had. Ze moest zich inhouden om niet als een schoolmeisje enthousiaste kreetjes te slaken.

''Ik- Ik zou me vereerd voelen.'' Hij vertrouwde haar genoeg om haar in het hart van de Hongerspelen uit te nodigen, juist nadat ze haar leugen op had gebiecht? Wauw. Eén blik naar beneden liet haar haar eigen gezicht zien, weerspiegeld in het oppervlakte van de tafel. Het was verschrikkelijk om te merken hoe dwaas ze keek, maar dat was gewoon enthousiasme.''Oh, sorry hoor, ik had dit echt niet aan zien komen en het is, nouja, een beetje een droom die uitkomt.'' Beschaamd keek ze hem aan. Ze had sinds de Hongerspelen aangekondigd waren nogal obsessief al het nieuws gevolgd, was al vaker langs dit gebouw gelopen, met een verlangende blik naar boven starend. En nu was ze binnen. Ze voelde zich alsof ze kon zweven. ''Weet je het zeker?'' vroeg ze dan twijfelend.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

De gesprekken die Tyrell meestal met andere mensen voerde, waren puur zakelijk – tenzij hij met zijn zus aan het praten was. Hij had nooit begrepen waarom Cecilia zoveel mensen om zich heen verzamelde en zo veel met hen om ging, bijna alsof ze het léúk vond om interactie met andere mensen te hebben. Nu begreep hij het wel. Het ging er niet zozeer om of je het leuk vond om te praten, of dat je andere dingen te doen had, maar om met wíe je een gesprek voerde. Hij wist zeker dat als Cecilia, of een van de werknemers, hier op dit moment was geweest om met hem te praten, hij tegen haar had gezegd dat hij het druk had. Voor zijn enige fan mocht hij wel een uitzondering maken – niet in de minste plaats omdat ze daadwerkelijk leek te snappen hoeveel en wat voor soort werk er in een arena ging zitten. Kijk, er liepen wel meer mensen hier in het gebouw rond die zeiden dat ze enorm veel respect voor zijn werk hadden, maar hij vermoedde dat diegenen gewoon op zijn baan aasten.

Hij was oprecht blij met de reactie van Carmen, die zei dat ze zich vereerd zou voelen als hij haar een rondleiding door het hoofdkantoor gaf. Het gaf hem een vreemd warm gevoel vanbinnen dat hij eindelijk eens de waardering kreeg die hij, volgens zichzelf, verdiende. Eindelijk, na al die jaren dat Cecilia zijn genialiteit voor vanzelfsprekend nam, en de rest van het Capitool hem negeerde... of hij de rest van het Capitool negeerde, zo kun je het natuurlijk ook bekijken. Blijkbaar hadden de Hongerspelen meer gunstige gevolgen dan alleen het feit dat hij nu betaald kreeg om al zijn wrede hersenspinsels uit te voeren en te spelen met de levens van minderwaardigen.

‘Oh sorry hoor,’ zei Carmen, met een uitdrukking van schaamte op haar gezicht, waarna ze vertelde dat het een soort droom voor haar was. Een fractie van een seconde was er een idiote grijns van trots bij Tyrell te zien, maar die toomde hij snel weer in. Hij had graag nog een opmerking gemaakt over het woord “beetje” dat ze gebruikte, want hij vroeg zich af welk “beetje droom” er dan precies uit kwam en wat de rest van de droom was, maar besloot toch maar niet zo ongepast nieuwsgierig te zijn. Toen vroeg Carmen of hij het zeker wist.

Ja. Nou. Nee. Eigenlijk niet. Maar dat maakte niet uit, want het leven stond bol van de onzekerheden. Wat hij wel zeker wist, was dat een aantal mensen Carmen hartgrondig zou gaan haten als ze haar gezicht in de controlekamer liet zien, simpelweg omdat ze er eigenlijk niets te zoeken had en ze ervan overtuigd waren dat zij meer rechten hadden dan Carmen. ‘Ja, waarom niet?’ zei hij daarom met geveinsde overtuiging. ‘De vraag is, weet jíj het zeker?’ Oh, wat hield hij van wedervragen als hij ze zelf mocht stellen.
Hij leegde zijn glas. ‘Het is absoluut interessant om te zien wat er achter de schermen speelt, maar laten we eerlijk zijn: volgens het merendeel van de mensen in dit gebouw ben je niet welkom.’ Hij keek haar afwachtend aan. Gaf ze meer om de Spelen, of om haar reputatie?

OOC: Ik hoop dat je er iets mee kunt en anders mag je Tyrell wel een beetje godmoden als dat helpt :X\'D:

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Tijdens haar werk was zij de kalmte zelve, in welk gesprek dan ook. Iemand die haar kwam bedreigen? Geen probleem. Een achterstallige betaling ophalen deed ze zonder medelijden. Maar bij hem kreeg ze knikkende knieën, zo cliché als het maar kon. Het was immers zo dat ze al ruim een jaar een lichte bewondering -kuch, obsessie, kuch- voor hem voelde.

Hij was nogal mysterieus, zijn ogen verborgen achter getinte glazen en meestal nogal kortaf tegen iedereen die hem vragen durfde te stellen. Maar het beste was nog wel zijn creatie: De hongerspelen. Carmen was misschien een tikkeltje gek dat ze het zo ontzettend geweldig vond dat iemand zoiets kon bedenken, maar dat was een bijzaak. Het idee was immers, naast oneindig wreed, ook ontzettend geraffineerd en spannend. Sinds de Spelen begonnen waren had ze enkel meer van zijn hersenspinsels kunnen zien en dat was geweldig. En nu nodigde hij haar uit in het hol van de leeuw.

Ze kon het nauwelijks geloven, was dat niet hartstikke geheim en met honderd camera's en pasjes en irisscans bewaakt? Maar in plaats van dat hij het terug nam toen ze hem nog een laatste keer om bevestiging vroeg, stelde hij een wedervraag. Wist ze het zeker? Daar had ze niet eens over nagedacht. Ze had gewoon meteen enthousiasme gevoeld. Natuurlijk wist ze het zeker. En welkom of niet, als hij haar meenam zou ze geen greintje twijfel voelen. ''Hun mening laat me koud. Als ik daarom gaf was ik niet gekomen waar ik nu was.'' Een cynisch lachje gleed over haar gezicht voordat ze overeind kwam en haar zwarte jurkje glad streek. Het was waar. Als ze zich zorgen had gemaakt over vreemdelingen had ze nooit haar kapitaal op kunnen bouwen.

Ze keek de man aan, een haast tedere blik nam haar vreemd gekleurde ogen over. Carmen stak haar hand uit naar de Hoofdspelmaker om hem overeind te helpen. ''Nou, laten we maar gauw gaan dan, Tyrell.'' Voordat je van gedachten verandert.. voegde ze daar in haar gedachten aan toe.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

‘Hun mening laat me koud,’ meldde Carmen. Tyrell zag de oprechtheid en misschien ook een beetje opstandigheid in haar ogen. Het was hem al eens eerder opgevallen, maar nu besefte hij het weer: ze had verschrikkelijk mooie ogen. Een beetje oranje, bruin en groen (wat overigens allemaal een blauwe gloed kreeg, door zijn bril), lichter rond de pupillen dan aan de rand, en ze straalden een onbetwistbare intelligentie uit. Toen ze zei dat ze niet was gekomen waar ze nu was als ze zich om de mening van anderen had bekommerd, vroeg hij zich af of ze het specifiek over dit moment had, of over haar hele leven. Hij besefte plotseling dat hij, nu hij wist dat ze geen journalist was, helemaal niet meer wist waarmee ze haar vrije tijd opvulde. Had ze werk? Of was ze zo iemand die meelifte op het geld van iemand anders – ouders, een vriend, een erfenis... Bijna was hij in diepe gedachten verzonken, ware het niet dat Carmen op dat moment opstond en haar jurkje glad streek. Niet in slaap vallen, Tyrell, zei Tyrell in gedachten tegen zichzelf. Hij merkte wel dat hij minder gefocused was, nu hij al zoveel dagen met nauwelijks slaap had geleefd.

Zonder acht te slaan op de uitgestoken hand van Carmen stond hij op. Natuurlijk zag hij haar hand wel, maar hij kon echt wel zelf op staan. Hij mocht dan wel een aantal jaar ouder zijn dan Carmen, dat maakte hem nog niet meteen bejaard en invalide. Hij wist niet hoe oud Carmen was, maar het verschil kon nooit meer dan tien jaar zijn. Dertien. Maximaal. Hijzelf was al weer drieëndertig. Drieëndertig. Dat was al akelig dicht in de richting van bejaardheid, rimpels en een nieuwe heup. Hij herinnerde zich dat hij ooit van plan was geweest een drankje in elkaar te zetten dat hem eeuwige jeugd moest geven (natuurlijk alleen hem, wie anders wilde hij voor altijd om zich heen hebben? Oké. Misschien gunde hij Cecilia ook wel zo’n drankje, maar die mocht daar dan wel een flinke som geld voor neerleggen). Misschien moest hij dat oude recept weer eens opzoeken en het verbeteren, zodat het ook daadwerkelijk zou werken. Zijn gedachten waren al weer behoorlijk op een zijspoor gezet, over gewrichten die vervangen moesten worden, hersenen die nieuwe vloeistoffen binnen moesten krijgen en laseringen om oogverval te voorkomen, maar hij kon voorkomen dat hij al te veel afdwaalde.

Zwijgend liep hij naar de deur, een van de weinige normale deuren in het gebouw, en hield die open voor Carmen, zoals hij dat als jong jochie al geleerd had. ‘Na u,’ zei hij met lichte spot in zijn stem. Terwijl hij wachtte tot Carmen hem gepasseerd was, vroeg hij de vraag waar hij even daarvoor op was gekomen: ‘Je bent dus geen journalist, zeg je...’ natuurlijk moest hij zijn vraagtekens zetten bij wat ze gezegd had. Per slot van rekening was één leugen niet bepaald een garantie dat iemand niet nog een andere leugen zou verzinnen. ‘Maar wat doe je dan wel onder andere? Je lijkt me niet iemand die de hele dag aan de bar hangt...’

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Dat ze het jammer vond dat hij haar hand niet aannam liet ze niet merken. Het was ook niet erg, dat hij haar meenam naar de plek waar het allemaal gebeurde; het hol van de leeuw. Ze werd uitgenodigd om binnen te treden en Carmen probeerde haar passen kalm en beheerst te houden terwijl ze langs Tyrell liep. Ze bedankte hem niet in woorden, maar haar glimlach was geamuseerd. Carmen irriteerde zich plotseling aan het jurkje dat bij elke beweging die ze maakte zwierde en het etiketje dat in haar nek prikte.

Waarom had ze besloten zich op te doffen in zogenaamd professionele kleding? Momenteel had ze niets liever gewild dan gewoon haar houthakkers bloesjes en leren jassen en comfortabele schoenen. Maar ze had te graag indruk willen maken met uiterlijk, iets wat voor Tyrell hopelijk toch niet zo belangrijk was. Anders had Carmen tegenover de hordes schoonheidsgodinnen van het Capitool sowieso geen kans. Vrouwen met artificieel verlengde benen, een wespentaille en een botoxgladde huid waren er genoeg te vinden. Maar als Tyrell naar zo'n persoon verlangde had hij toch zeker al wel een metgezel gehad. Hij had een status, hij had macht. Vrouwen zouden voor hem in de rij staan. Domme, op macht geilende vrouwen. Ja, als hij een prachtige trofee vriendin wilde had hij die al gehad.

Ugh, waarom dacht ze hier überhaupt over na, hij was een stuk ouder dan zij en redelijk onbereikbaar. Tja, feit was dat hij een van de normaalste, slimste mannen in deze stad vol drama was -in Carmen's ogen dan. De vrouw tuurde de ruimte in, waar Tyrell haar binnen had gelaten, probeerde elk detail in zich op te nemen. Tot hij haar een vraag stelde natuurlijk.

Zo te horen twijfelde hij ietwat aan haar woorden. Ze had een leugen opgebiecht, maar had geen garanties voor hem dat het echt de waarheid was. Het enige wat hij kon doen was haar vertrouwen, of niet. Carmen vertelde eerlijk en openhartig, hoewel het niet bepaald iets was om trots op te zijn volgens de geldende stigma. ''Nee, ik werk als hoofd van mijn eigen bedrijfje. We verstrekken leningen en bemiddelen ook wel als tussenpersoon voor grote kapitaalstromen.'' Ze had niet echt veel medewerkers, maar verlangde daar ook niet naar. Nee, meer mensen in dienst waren enkel meer mensen die je zaken konden verpesten. ''De meeste mensen hier zijn immers te lui om het rekenwerk zelf te doen.'' Carmen hield van wiskunde, cijfers waren haar beste vrienden in deze harde wereld. Met cijfers en slimme trucjes had ze immers haar eigen kapitaal opgebouwd en daar was ze trots op.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Zodra Carmen de deur door was, liep ook Tyrell door de deuropening en sloot de deur achter zich. Ze waren in een voor de maatstaven van het Capitool relatief klein tussenkamertje met verschillende deuren. Ondertussen vertelde Carmen dat ze haar eigen bedrijfje had dat zich richtte op geld – leningen vooral. ‘De meeste mensen hier zijn immers te lui om het rekenwerk zelf te doen,’ merkte ze geheel terecht op. Tyrell lachte. ‘Nee,’ zei hij. ‘De meeste mensen hier zijn te dom om het rekenwerk zelf te doen.’ Hij doorkruiste de kamer. ‘Soms vraag ik me af of ze de kinderen hier überhaupt nog wel tot tien leren tellen. Jij hebt blijkbaar wel een degelijke opleiding gehad. Heb je speciaal wiskunde of economie gestudeerd of ben je gewoon een natuurtalent?’
De deur die hij meteen na zijn vraag wilde openen, was beveiligd met een irisscan. Zodra de scan zijn oog gelezen had, schoof de deur geluidloos open.

De ruimte daarachter was ruim en ook licht, dankzij het plafond dat uit grote matwitte platen bestond, met daarboven, aan het zicht onttrokken, duizenden witte ledlampjes. In het midden stond een enorme ronde tafel met een glazen tafelblad, met daaromheen stoelen in de meest vreemde vormen en kleuren die de zitter optimaal comfort moesten geven. Drie stoelen waren bezet door totaal verschillend ogende mensen, met als enige overeenkomst dat ze het voorrecht hadden te helpen met het bedenken van de arena van volgend jaar. Iedereen probeerde met imposante ideeën te komen, maar Tyrell wees ze over het algemeen af, simpelweg omdat hij het niet leuk vond om te moeten toegeven dat iemand anders ook wel eens een goed idee had. De minder leuke klussen liet hij wel op goed vertrouwen aan deze mensen over, zoals het regelen van de wapens in de arena en het bestellen van de materialen die nodig waren om bepaalde dingen in de arena te maken.

De muren van de ruimte waren bedekt met grote beeldschermen, maar ook ouderwetse whiteboards en prikborden. Brainstormen over de arena ging nog altijd het beste op papier. Op een of andere manier stimuleerde dat de creativiteit veel meer dan typen of schrijven op een smartboard. Op het grootste beeldscherm, aan de andere kant van de kamer, waren de Spelen te zien, waar op het moment niet veel bijzonders gebeurde. De andere beeldschermen waren gevuld met plattegronden en schetsen van de huidige arena, maar ook lijsten van de aanwezige wapens in de arena, die bij sponsoringen of ontploffingen telkens weer geupdate werden. Dit was niet de ruimte waarin de Spelen werden beïnvloed, dat was een veel donkerdere kamer, waar het nu ook veel drukker was, maar dit was wel de ruimte waarin alvast ideeën werden bedacht voor de arena van volgend jaar en waar de huidige Spelen werden geanalyseerd om te zien wat wel werkte en wat niet.

De drie aanwezige personen keken op toen de deur open ging. Ze wilden al weer verder gaan met hun werk, toen ze Carmen in het oog kregen. Een jongeman, nauwelijks tweeëntwintig, met zwart, rood en blond geverfd haar dat in een aantal stekels omhoog stond, keek haar arrogant aan, alsof zijn ogen (met paarse kleurcontactlenzen) wilden zeggen: wat moet je hier? De vrouw met het blauw, wit, groen en zwarte haar die tegenover hem zat, keek vooral verbaasd en de dikke, kale veertiger wiens oorspronkelijke huidskleur nauwelijks terug te vinden was onder de tatoeages, in een stoel die bijna doorzakte onder zijn gewicht, deed geen moeite zijn verontwaardiging te verbergen, want wat deed een vreemdeling hier zonder dat hij er vanaf wist?!

‘Hier wordt de arena uitgedacht,’ vertelde Tyrell aan Carmen, alsof de dikke man hem niet zat te gebaren dat hij een verklaring wilde. ‘Junius, Camilla en Maximianus helpen daar wel eens bij, maar zijn nu vooral bezig met het analyseren van de huidige Spelen.’ Tyrell richtte zich tot de dikke man. ‘Maximianus! Heb je de extra order voor district 7 al doorgegeven?’ Daarna richtte hij zich weer tot Carmen. ‘We weten al ongeveer hoe de volgende arena eruit komt te zien, maar daarvoor hebben we extra hout nodig. Planken, vooral. We laten wat bewoners van District 7 het een en ander wegkappen op de plek waar de arena wordt gebouwd, want daar staan meer bomen dan nodig is, maar we hebben ook hout nodig uit het district zelf...’ Tyrell zweeg toen hij de ongelovige blikken van Camilla en Junius zag. Hij deed net alsof hij dat niet zag, maar besefte wel dat hij Carmen veel meer stond te vertellen dan de bedoeling was. Shit. Normaal was hij er heel goed in om zoiets belangrijks als de arena tot op de details geheim te houden. Snel zei hij: ‘Maar dat is niet zo interessant – en ook zéker niet interessant genoeg om te gaan rondbazuinen tegen andere mensen.’ Hij keek haar waarschuwend aan, want hij wilde niet dat er ook maar iemand te horen zou krijgen dat hij had onthuld dat er veel hout in de arena aanwezig zou zijn, dat zou andere medewerkers alleen maar het idee geven dat het oké was om het een en ander over de arena aan familieleden of vrienden te vertellen.

OOC: Die-opdracht. En sorry, veel te veel omschrijvingen. Tot vandaag had ik geen flauw idee hoe het hoofdkantoor eruit ziet xD

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

In dit kleine gangetje legde ze uit wat ze dan wel voor beroep had. Niet geheel gebruikelijk in het Capitool, dat vooral op vermaak, pracht en praal gericht was. Een stad die bestond uit gigantische gebouwen gevuld met domme en luie mensen. Carmen zag zichzelf als een uitzondering en uiteraard ook de Spelmaker. Anders had ze niet zo veel moeite gedaan om hem te kunnen spreken. De jonge vrouw hield van intelligentie, kickte op slimme opmerkingen en cynische analyses. En tot nu toe had hij niet teleurgesteld.

Zijn opmerking liet haar zachtjes lachen. ''Volgens mij zijn de meeste scholen erop gericht om de kinderen de juiste modekleuren te leren.'' Zelf had ze niet lang op een traditionele school gezeten, thuis had haar moeder meer dan genoeg tijd om haar zelf te begeleiden. ''Ik heb het grotendeels geleerd uit boeken en met veel oefenen natuurlijk, met stellingen en theorieën.'' Ze vond het heerlijk om in haar vrije tijd stellingen te bewijzen of ingewikkelde formules te bedenken. Haar lievelingsgetallen waren priemgetallen, die net als zij altijd alleen waren in de reeks. Hun dichtstbijzijnde zielsverwant was altijd minstens één cijfer van hen gescheiden. Het was wellicht gek, maar Carmen voelde meer medelijden voor die eenzame priemgetallen dan voor de stervende tributen in de Arena.

Met geïnteresseerde blik keek ze toe hoe Tyrell de veiligheidsmaatregelen uitvoerde, zijn oog scande. Hmm, haar kantoor had enkel een code en een receptioniste, misschien moest ze hier ook eens research naar doen. Nou had ze de meeste belangrijke documenten op een verborgen plek opgeslagen, het bleef handig om een extra verdediging tegen indringers en pottenkijkers te hebben.
Maar na een vlugge blik op de iris scanner stapte Carmen de drempel over, wat haar meteen drie verschillende blikken opleverde, variërend van verbaasd tot ronduit kwaad. Tja, Tyrell had haar gewaarschuwd, welkom was ze niet. Dus zette ze haar meest zelfverzekerde lach op en liep wat verder de ruimte in. Tyrell noemde de namen van de drie werknemers en ze knikte hen toe. ''Hai, ik ben Carmen.'' Geen spoortje van angst of twijfel liet ze zien, zij had alle recht om hier te zijn. Ja, zo lang ze dat maar uitstraalde zouden ze het moeten accepteren.

Alle beeldschermen bekeek ze kort, dit was veel meer beeldmateriaal dan er uitgezonden werd! Logisch natuurlijk, alle camera's draaiden zo te zien, maar niet alles was interessant. Wat wel ontzettend interessant was was de informatie die Tyrell met haar deelde. Bomen wegkappen, maar hout bijbestellen? In deze Arena waren een aantal schepen op het water geplaatst, maar ze rekende erop dat er geen herhaling van de vorige keer plaats zou vinden.

‘Maar dat is niet zo interessant – en ook zéker niet interessant genoeg om te gaan rondbazuinen tegen andere mensen.’ Het was grappig hoe hij zichzelf eruit probeerde te redden nu hij te veel informatie losgelaten had, maar Carmen was in haar hoofd vooral bezig met de puzzel van waarvoor het hout was. Ze fronste lichtjes. ''Hout.. Geen boten toch? Loopbruggen? Een doolhof?'' Peinzend tikte ze met haar vinger op de tafel. ''En geen zorgen, ik heb niemand aan wie ik dit soort informatie zou willen vertellen.'' Het was waar. Haar ouders waren geweldig, net als haar kleine broertje en zusje. Maar de Hongerspelen besprak ze niet met hen, dat wilde ze ook niet. Zulke macabere dingen zaten in haar hoofd, maar haar familie hoefde daar niets van mee te krijgen.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Het was leuk om te horen hoeveel Carmen’s ideeën en opinies over de gemiddelde Capitoolbewoner met die van hem overeenstemden. Bovendien las ze boeken. Boeken! Die werden niet zo heel veel meer gedrukt, omdat de meeste Capitoolbewoners het veel te “druk” hadden om zich in hun kennis te vergroten door het lezen van een boek met getalletjes en formules – te druk met feesten en slapen, ja. Tyrell zelf had wel kasten vol met boeken. Sommige boeken waren ongelezen, want hij was ook een druk man, en bovendien had hij sommige boeken alleen maar in de kast staan omdat hij ze bij het grof vuil had zien staan en het niet over zijn hart kon krijgen om een boek de papierverbrander in te zien gaan.

Misschien was dat een onderwerp wat hij nu kon aansnijden, om te voorkomen dat ze te diep zou gaan nadenken over de volgende arena en hem misschien nog meer reacties kon ontlokken. Ze was duidelijk aan het nadenken. De lichte frons op haar gezicht zei genoeg, maar de woorden die volgden nog veel meer: ‘Hout... geen boten toch? Loopbruggen? Een doolhoof?’
Tyrell hield wijselijk zijn mond. Dat ze nu wist dat er hout nodig was zei niks, hield hij zichzelf voor. Van hout kon je alles maken. Inderdaad boten of loopbruggen, een doolhof, maar ook huizen, beelden, muren, sauna’s.... Hij voelde zich al wat geruster worden. Ja, hout zei nog helemaal niets, behalve dan dat het geen geschikte arena was voor een pyromaan, misschien.

‘En geen zorgen,’ vervolgde Carmen. ‘Ik heb niemand aan wie ik dit soort informatie zou willen vertellen.’
Ah, kijk, ze gaf zelf al een voorzet om van onderwerp te veranderen, dat was handig!
‘Oh nee?’ merkte hij op. ‘Maar je hebt toch wel ouders, broertjes, zusjes, vrienden... of een relatie?’ Hij had meteen spijt van die laatste woorden, want dat ging hem natuurlijk helemaal niks aan en bovendien kon het een verkeerd idee geven. Hij keek naar de drie ~~onderdanen~~ werknemers, die hun uiterste best deden om te doen alsof ze aan het werk waren en vooral niet aan het meeluisteren waren. ‘Ik ken in ieder geval genoeg mensen die maar al te graag als eerste al het nieuws, hoe klein ook, over de Spelen zouden willen weten. In feite zullen er op het feest na de kroning van de winnaar een heleboel van dat soort mensen aanwezig zijn, ben ik bang.’ Hij snoof minachtend, al wist hij heel goed dat hij zonder dat soort mensen zonder werk zou zitten. Zonder leeghoofdige enthousiastelingen zouden de Spelen weinig kijkcijfers hebben en zouden ze niet jaarlijk georganiseerd kunnen worden, wat – voor zover nu bekend was – wel zou gaan gebeuren.

‘Ben jij trouwens ook uitgenodigd voor dat feest? Alle mensen die er iets toe doen in het Capitool zijn uitgenodigd en jij bent vast onmisbaar voor een hoop mensen die hun eigen geld niet kunnen tellen...’ Hij hoopte dat ze snapte dat het een uitnodiging van zijn kant was. Hij verwachte namelijk niet dat ze een echte uitnodiging had gekregen, omdat ze waarschijnlijk niet echt vriendschappelijke contacten onderhield met de hoger geplaatste inwoners van het Capitool. Hij wilde wel graag dat ze kwam, zodat hij tenminste iemand had om mee te praten over leuke onderwerpen, in plaats van over de kleding van de tributen. Hij wist echter niet hoe hij haar het beste duidelijk kon maken dat ze uitgenodigd was om te komen, zonder meteen opdringerig over te komen. Hij had nog nooit eerder iemand voor een feest uitgenodigd en zoiets was voor hem veel moeilijker dan de wortel van pi uit het hoofd uitrekenen.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Was dit nou wat normale mensen deden? Praten met een ander, proberen om stiekem indruk te maken? Socialiseren, dat was voor veel van haar buren hun dagelijkse bezigheid, hun enige taak. Connecties en vrienden op hoge plekken brachten je in het Capitool verder dan een goed stel hersens. Het klonk misschien overdreven, maar Carmen wist zeker dat zelfs Tyrell enkel op zijn positie gekomen was doordat hij de broer van de Presidente was.

Het was natuurlijk jammer dat haar gokkende gemompel geen verdere hints tot gevolg had, ze zou graag hebben gezien dat hij zei dat ze gelijk had. Of haar juist verbaasde door een heel andere bestemming voor al dat hout te onthullen. Maar helaas. Carmen hield zichzelf voor dat ze al lang blij moest zijn dat zij één klein dingetje wist. Iets wat niemand anders wist (als je de medewerkers/slaafjes van Tyrell niet meetelde dan). Dat was toch wel een beetje speciaal?

‘Ik spreek m’n ouders de laatste tijd eigenlijk nauwelijks. Het is gewoon te druk, ik lijk er nooit aan toe te komen.’ Het was iets wat ze nu pas besefte, ze had het gewoon zo druk met haar werk en hobbies, dat ze aan familiebezoek niet echt toe kwam. Dat was ook wel natuurlijk, ze was nu volwassen en het werd tijd om op eigen benen te staan. Vrienden, dat was een ander verhaal. Ze had enkel kennissen, die ze sprak in het café, als ze ze toevallig tegen kwam. Of amicale cliënten die haar uitnodigden voor huisdiners. ‘En jij dan, naast Cecilia?’ Ze wist natuurlijk van zijn gestorven ouders- iedereen wist daarvan. Maar of hij een verder sociaal leven had, dat was haar eigenlijk onbekend. Roddelbladen grepen elke ontmoeting die hij had aan om te schrijven over een mysterieuze relatie, maar daar hoorde je vervolgens niets meer van.

Ze glimlachte om zijn opmerking, was het maar waar. Nee, haar klanten kwamen na het dure buffet wellicht langs om een afspraak te maken om hun financiën door te spreken, omdat ze in een dronken bui een of andere modeontwerper een blanco cheque hadden geschonken. ‘Helaas niet, ik mag de rotzooi opruimen als ze over hun kater heen zijn gekomen, ook heel feestelijk.’ Sarcastisch maakte ze een juig gebaar. ‘Wat houdt het eigenlijk allemaal in? Hebben jullie daadwerkelijk een kroon voor een van die tieners?’ Het leek haar geen goed gebaar om een districtsbewoner een kroon op te zetten, zo net na de opstanden. Een grote beker of een schaal met eten, dat zou wellicht beter zijn. Of nog een ontploffende taart, ha.

PROFIELAantal berichten : 2155 Registratiedatum : 20-07-13

Carmen liet weten dat ze haar ouders eigenlijk nauwelijks sprak. Natuurlijk, dat was niet verbazingwekkend. Veel jongvolwassenen bleven alleen bij hun ouders plakken als ze zelf niet aan geld wisten te komen en daar had Carmen, met haar bedrijfje en haar talent met geld, vast geen last van. Hij knikte daarom begrijpend. Het viel hem wel op dat ze het verder niet over vrienden had... en ook niet over werknemers. Even tevoren had ze het wel over “we” gehad toen ze uitlegde wat haar bedrijf deed. Blijkbaar waren haar werknemers voor haar ook niet meer dan werknemers. Net zoals hij zelf ook altijd de neiging had om te vergeten dat er nog meer mensen aan de Spelen meewerkten dan alleen hijzelf.

‘En jij dan, naast Cecilia?’ vroeg Carmen vervolgens. Die vraag had hij kunnen verwachten (al verbaasde het hem wel lichtelijk dat ze Cecilia bij haar naam noemde, zonder enige toevoeging die haar machtspositie aangaf). Stom van hem, dat hij over vrienden en familie was begonnen. Over zijn familie, zijn ouders, wilde hij liever helemaal niet praten, want dat was nog altijd een pijnlijk onderwerp. Een barst in het glazen kasteel. Een doorn in het hart. En wat vrienden betreft... tja.. Als overtuigd socially awkwardist had hij geen vrienden – en over het algemeen vond hij dat prima, want hij had de neiging zich al snel aan andere mensen te ergeren, maar soms voelde het toch wel enigszins genant. Vooral nu. Moest hij dan maar gaan liegen en wat vrienden verzinnen? Net doen alsof hij het heel goed met de mede-Spelmakers kon vinden? Ha! Wie zou dat sowieso geloven? Het zou hem niets verbazen als er voor het eind van de Spelen nog een groot bericht in een of ander roddelblad stond, met als kop dat hij “per ongeluk” een fles wijn kapot had laten vallen op het hoofd van een van zijn collegae. Ze haalden vaak genoeg het bloed onder zijn nagels vandaan.

Uiteindelijk zuchtte hij. Waarom zou hij zich anders voordoen als hij was? Hij was best trots op wie hij was, ook al strookte het niet met het beeld van een perfecte Capitoolbewoner. ‘Er zijn niet zoveel mensen hier waarmee ik langer dan een kwartier kan praten zonder hoofdpijn te krijgen van het niveau van het gesprek,’ zei hij bij wijze van antwoord. Waarna hij over het feest na de kroning begon.
Hij lachte om haar sarcastische juichen toen ze zei dat zij de rotzooi mocht opruimen. Het verontruste hem wel enigszins dat ze niet doorhad dat hij haar subtiel probeerde duidelijk te maken dat ze uitgenodigd was. Zijn brein wilde hem niet vertellen hoe hij haar wél moest uitnodigen. Dangit.

Toen Carmen vroeg wat de kroning eigenlijk allemaal inhield, haalde Tyrell zijn schouders op. ‘Ik heb me er niet zo mee bezig gehouden,’ bekende hij. ‘Ik denk dat er een echte kroon is, in de traditie van een lang verloren beschaving.’ Hij wist niet of ze ooit van de Romeinen had gehoord, maar besloot er niet over uit te wijden. ‘Het kan me niet zo heel veel schelen om eerlijk te zijn. De mensen in de Districten weten met of zonder kroon heel goed dat ze hoe dan ook verloren hebben, of “hun” tribuut nou gewonnen heeft of niet.’
Hij liep naar een andere deur dan waardoor ze binnen waren gekomen. Deze deur zou hen weer naar de gang leiden waar Carmen had staan wachten. Het leek hem beter om ergens anders heen te lopen, voordat ze hier per ongeluk nog meer dingen over de volgende arena zou opvangen.
Terwijl hij de deur opende (zonder scans of iets dergelijks, die zaten alleen aan de andere kant van de deur) vroeg hij zo nonchalant mogelijk: ‘Je zou ook naar het feest moeten komen. Cecilia heeft de beste koks ingehuurd om een feestmaal te bereiden. Er is vast ook spaghetti...’ Dat laatste voegde hij half mompelend toe, terugdenkend aan de eerste keer dat hij Carmen had ontmoet.

PROFIELAantal berichten : 141 Registratiedatum : 01-10-13

Autoriteit van anderen deed haar niet zo veel, ze was er te zelfstandig en koppig voor, maar Tyrell's machtige positie maakte haar wel lichtelijk jaloers. Tja, hij was gewoon perfect om Spelmaker te zijn, dus dat verdiende hij ook, maar toch was het gevoel van jaloezie lastig te onderdrukken, zo zeer beneidde ze hem.
Maar dat hij met haar praatte, in het totaal al langer dan 15 minuten, was toch wel fijn. Want zoals hij zelf al aangaf, hoofdpijnloze conversaties waren zeldzaam, de meeste mensen veroorzaakten bij elk woord wat ze zeiden een facepalm-reflex. Buiten haar werk ontweek ze die types maar liever.
Met lichte tegenzin volgde ze Tyrell, maar niet voordat ze nog een lange blik over haar schouder had geworpen. Achter de deur lag de saaie gang, saai als het normale leven. En dan het moment wat had moeten komen op haar 18e, voor een promdate. Nouja, dat was overdreven, maar ze werd wel uitgenodigd voor het feest. Zijn opmerking over haar lievelingseten was grappig, lief in de awkwardness ervan én het bewees dat hij zich dingen over haar herinnerde.
''Oh, tja, ik denk dat ik wel een avondje vrij kan maken uit mijn drukke sociale agenda,'' grapte ze. Maar omdat ze echt duidelijk wilde maken dat ze graag zou komen, al was het maar om de mensen in haar hoofd uit te lachen, dus voegde ze er nog wat serieus aan toe: ''Bedankt voor de uitnodiging, ik zal er zijn. Dan zie ik je daar, toch?'' Ze glimlachte vrolijk, zette al een paar stappen richting de balie en lift. Hoewel ze hoopte dat de Spelen nog wel even duurden, zou het ook enorm leuk zijn om samen met Tyrell na te praten.

OOC: Ehh, tenzij Tyrell nog verder wil converseren denk ik dat dit topic zo ongeveer afgesloten kan worden, right? c:

PROFIEL KARAKTER