Het had een paar dagen geduurd. Een paar dagen waarin de leiding van het Gesticht waar Flaire in woonde had besloten dat het beter was als Flaire niet naar de Spelen zou kijken. Iets met dat het een slechte invloed op haar had. Pff, alsof ze zonder naar de Spelen te kijken al niet gek genoeg was. Desalniettemin had Adrienne besloten dat Flaire geen TV meer mocht kijken. Dit had erin geresulteerd dat Flaire 'm compleet geflipt was en ze helemaal niks meer met haar aan konden. Menig bewaker in het gesticht weigerde in de buurt te komen van het meisje, laat staan in de buurt van haar kamer of zelfs maar de deur. De roodharige hing namelijk uren lang aan de tralies in haar deur, wachtend tot er iemand in de buurt zou komen, waar ze vervolgens met haar lange vingers en scherpe nagels naar klauwde en eiste dat ze haar TV lieten kijken. Het werd een gevaarlijke onderneming om door de gang te lopen en dus was een groot deel van de andere bewoners overgeplaatst naar andere kamers, zodat er zo min mogelijk mensen in de buurt van Flaire hoefden te komen.

Inmiddels was dat zes van de Spelen aangebroken en Flaire was nog even furieus als drie dagen geleden. De staf had, na lang overleggen en vergaderen, besloten dat ze Flaire TV zouden laten kijken, maar wel in het bijzijn van veel bewaking en zo min mogelijk andere inwoners van het Gesticht. De veertien jarige zelf wist nog niks van deze plannen. Ze zat in een hoekje, op haar bed, haar ogen gericht op de deur, haar oren gespitst. Ze wachtte tot er iemand haar gang in zou komen, tot die persoon dicht genoeg bij haar deur was. Zodra het kon, zou ze diegene grijpen en eisen dat haar deur werd geopend. Plots hoorde ze in de verte iemand aankomen. Het lichaam van het meisje spande zich aan, klaar om van haar bed te springen naar de deur terwijl ze de voetstappen probeerde te analyseren. Als ze zich niet vergiste, waren dit de zware voetstappen van Adrienne. Flaire wachtte af tot er een schaduw over de deur trok en sprong toen naar voren. Ze greep de tralies in de deur en liet haar rechterhand er tussendoor schieten. Haar vlijmscherpe nagels maaiden en klauwden in het rond, maar Adrienne stond buiten haar bereik. Helaas.

Na nog een paar vruchteloze pogingen tot het uitkrabben van Adrienne haar ogen gaf het meisje het op. Met haar beide handen stevig om een tralie geklemd staarde ze met boze ogen naar Adrienne. De vrouw keek bedachtzaam terug. 'Wat kom je doen?' siste Flaire. Ze vroeg allang niet meer of ze haar nu eindelijk TV gingen laten kijken. 'Jou meenemen,' was het antwoord, waarop Flaire een gevaarlijke grijns tevoorschijn toverde. 'O, is dat zo? Wil je soms van me af? Dat kan geregeld worden hoor, laat me maar uit dit gesticht, dan zie je me nooit meer terug.' De vrouw keek haar zwijgend aan en haalde een bos sleutels tevoorschijn. Flaire keek haar achterdochtig aan. Dus ze was van plan haar eruit te laten? Alleen? Ze was iets van plan, dat moest haast wel. 'Wat kom je doen?' herhaalde de roodharige haar eerder gestelde vraag. 'We hebben besloten dat je de Spelen mag kijken,' was het totaal onverwachte antwoord. 'Echt?' Flaire was zo verbaasd dat haar grip op de tralies even verslapte, maar ze hervatte haar grip al snel. 'En waarom mag het nu opeens wel weer?' vroeg ze op achterdochtige toon. 'Zijn de Spelen soms voorbij en mag ik leuk naar de prijsuitreiking kijken?' Ze voelde er heel weinig voor om naar een stomme poppenkast te gaan kijken. 'De Spelen zijn nog bezig,' was het enige wat ze als antwoord kreeg, waarna de deur werd geopend.

Een kwartiertje later zat Flaire dan eindelijk weer voor de TV. Het was dag zes in de spelen en ze had, afgezien van de dood van een meisje uit District 12, niet veel gemist. Er waren nog zes mensen over, waarvan er vier twee bondgenootschappen hadden gevormd. Flaire zelf vond het dom om samen te werken met anderen, zeker in een spel waar er maar één levend uit kon komen. Nee, zij werkte liever solo, dan was er veel meer pijn en verdriet om rond te strooien. Alhoewel, wanneer een mens zich verraden voelde door een ander, dat bracht ook weer een heleboel pijn en leed met zich mee. Hmmmm. Ach, dat waren allemaal "zorgen" voor later, voor wanneer zijzelf in de Spelen zat, wat hopelijk heel snel zou zijn. Op het scherm was een jongen van Flaire haar leeftijd te zien. Als ze het zich goed herinnerde kwam hij uit District 1.

De jongen was onderweg naar een kerkhof, waar hij algauw een andere Tribuut tegen kwam. Het gevecht dat volgde was bloedstollend en spannend om te zien, maar naar Flaire haar smaak was er te weinig bloed. Dat was, totdat de jongen zijn zwaard in de maag van het meisje stak. 'Jaa!' riep Flaire, blij klappend in haar handen. 'Zo moet dat!' Ze negeerde de vreemde blikken van de mensen om haar heen en keek genietend naar het scherm. De vrouwelijke tribuut gooide nog een werpster naar de jongen en wist hem in zijn achterhoofd te raken waardoor ook hij dood ging. Hoewel Flaire had genoten van dit (korte) gevecht, vond ze het jammer dat haar leeftijdsgenoot was gestorven. Hij had, in haar ogen, een goede kans gemaakt om te winnen en behoorde zeker tot één van haar favorieten. Gelukkig was Caleb nog in leven, anders was het vast heel saai geweest. Dat gezegd hebbende, er waren nu nog maar vier mensen over; de twee bondgenootschappen. Een sadistische grijns gleed over haar lippen. Nu ging de lol pas echt beginnen.

OOC: Hmmm, ik moet weer even inkomen met Flaire >.>

OOC: Toestemming tot dubbelposten van de Admini's!

Dag 9
Sinds de dood van de jongen uit District 1 en de dood van die andere meid waarvan Flaire niet de moeite had genomen om te onthouden uit welk District ze kwam (sorry Clem!), was het stil geweest in de Spelen. Akelig stil. Zo stil zelfs dat Flaire het geen zak meer aan vond om naar te kijken, en geloof me, daar moet veel voor gebeuren. Toch zat de veertienjarige iedere dag weer voor de tv, wensend, hopend, dat er nou eindelijk wat ging gebeuren. Gisteren had ze de hoop gekregen dat er wat te gebeuren stond, want er was een gigantische vloedgolf ontstaan (Bah! Water!) en die had de vier overgebleven Tributen opgejaagd. Helaas niet met het gewenste resultaat, zo vermoedde Flaire. Het meisje vond het ontzettend storend dat de vier overgebleven tieners geen moeite deden om de anderen te vinden en te vermoorden. Wilden ze soms voor eeuwig in de Spelen blijven? Goed, voor Flaire zou het echt een droom zijn die uitkwam als ze voor altijd in de Spelen mocht blijven, want zeg nou zelf, wat was er nou leuker dan moorden en branden stichten? Al zou een gigantische vloedgolf haar plezier wel ontzettend teniet doen, er was niks leukers dan het afhakken van hoofden met een zwaard, mes of zeis. Even flitste er een rode gloed over Flaire haar ogen, een rode flits die niet te zien was tenzij je net op dat moment naar haar ogen had gekeken. Adrienne, haar semi-vaste bewaakster zat tegenover haar, naast de tv en leek het gezien te hebben, want ze was ietwat overeind gekomen uit haar onderuit gezakte houding, maar blijkbaar had ze besloten dat ze het zich verbeeld had, want ze was alweer gaan zitten.

De roodharige staarde naar het scherm, half verdwijnend in een fantasie waarin ze Adrienne aan de muur had geketend, bungelend aan haar polsen, terwijl ze één voor een haar tenen eraf knipte met een botte tang. Ze kon het geschreeuw van de vrouw bijna in haar oren horen galmen en een duivelse grijns gleed over haar lippen. Tegenover haar was de echte Adrienne weer alert, haar ogen versmald tot spleetjes. 'Wat zit jij te grijnzen?' vroeg ze, waarop Flaire ven met haar ogen knipperde en weer naar het scherm staarde. 'Niks. Mag ik niet grijnzen ofzo?' De vrouw mompelde iets wat verdacht veel leek op "jij niet nee", waarop het meisje grinnikte. Ja, het grijnzen van Flaire was meestal geen goed teken, dat wisten ze allemaal hier. Beweging op het tv-scherm trok weer haar aandacht en plezier welde op in haar binnenste; de vier Tributen waren eindelijk samen. Het meisje leunde wat verder naar voren, hopend op een bloederig gevecht tot de dood. Een deel van de Tributen werd opgejaagd door apen en liep daardoor in een hinderlaag van de andere twee. Er werd met bijlen en zelfs een morgenster gegooid en alleen al bij het zien van dat laatste wapen ontstond er een fonkeling in Flaire haar ogen. Zij wilde ook zo'n wapen. Goh, wat een prachtige dingen zou ze daar allemaal wel niet mee kunnen doen! Inmiddels waren er ook apen op het veld verschenen en was het jongste meisje naar voren gerend om Caleb te redden. 'Hmpf, dom kind,' snoof de veertienjarige toen ze zag hoe het meisje met een mes de aap aan probeerde te vallen en toen zelf door de lucht werd geslingerd. Langzaam werd ingezoomd op het stervende meisje, dat met haar laatste kracht nog vooruit kroop om... de ukelele te pakken!? Flaire wist het zeker, dat meisje was niet goed snik. Het meisje stierf, al knuffelend met de ukelele en ergens had Flaire toch iets spectaculairders verwacht, al was die vlucht door de lucht wel erg indrukwekkend geweest. Dat waren geen normale apen, dat was zeker.

Het dode meisje verdween uit beeld en de rest kwam weer in zicht. Één Tribuut neer, nog twee te sterven. Go Caleb!

OOC: En wederom, dubbelpost XD Flaire is echt alleen hier =')

IC:
De spanning en sensatie was, God Satan zij dank, nog niet voorbij. Flaire zat aan haar stoel genageld, geheel naar het puntje geschoven terwijl de actie op het scherm verder en verder ging. Het was nu nog tussen Caleb, Sage en Jacob (en een hele horde apen, maar die waren niet relevant) en uiteraard wilde Flaire dat haar favoriet ging winnen. Het liefst was ze daar zelf in het strijdgewoel, maar aangezien ze dit jaar niet was gekozen, moest ze het maar zo doen. Niet. De chaos was niet geheel te overzien, maar toch was duidelijk te zien hoe Caleb gewond raakte. Ernstig gewond. 'NEE!' brulde Flaire en ze keek met bijna uitpuilende ogen toe hoe Caleb op zijn knieën zakte, maar bijna gelijk weer omhoog veerde alsof hij op een trampoline geknield had. Een bijl verliet zijn handen, maar wist het doel nauwelijks te raken. Flaire zou gehuild hebben als ze wist wat verdriet was toen ze zag hoe Caleb door het bos weg strompelde bij het gevecht. Sage en Jacob bleven in beeld, maar dat interesseerde Flaire niet. ze wilde weten of Caleb het zou overleven, maar zelfs zij wist dat een chakram in je borstkas geen goed iets was als je wilde blijven leven. De minuten streken voorbij terwijl Caleb af en toe in beeld kwam, al strompelend door het bos. Flaire wist niet waar de jongen heen ging, of waar hij heen wilde, maar ze wist wel dat ze wilde dat hij zou overleven, want hé, na Odin was hij de enige die echte actie in het spel bracht, al moest ze toegeven dat Jacob er ook wel wat van kon.

Het was allang voorbij haar "bedtijd" voor zover Flaire een bedtijd had (of een bed), maar ze zat nog altijd voor de tv. De pogingen om haar daar weg te halen hadden in vele agressieve uitbarstingen geresulteerd en aangezien iedereen zijn ogen langer wilde houden van vandaag, mocht ze blijven zitten tot middernacht. Daarna moest ze echt terug naar haar "kamer" en afwachten tot morgen om te zien of Caleb het zou overleven of niet. "Gelukkig" voor haar hoefde ze niet met twijfels naar bed, want niet lang nadat Caleb in een boom was geklommen om te slapen, klonk het schot van een kanon en hoewel Flaire hoopte dat Sage of Jacob was overleden, wist ze dat het voor Caleb was, want anders was de dood van één van die andere twee vast wel in beeld gebracht. De dood van Caleb was geen spectaculaire geweest, maar wel ongewenst. Zeer, zeer ongewenst. Even was het stil in de "huiskamer" terwijl Flaire als versuft naar het beeld staarde. Toen sprong ze met een luide, woedende brul overeind en schreeuwde ze 'NEEEEEEEE! CORRUPTE BENDE!' en vloog de stoel waar ze zo even nog op had gezeten door de lucht. Hij miste Adrienne, en de TV, op een haar na en knalde kapot tegen de muur. Flaire stormde naar voren met de intentie om de TV eens een flinke trap te verkopen (alsof dat zou helpen), maar werd in haar vlucht gegrepen door Adrienne. 'Tijd voor bed lijkt me,' sprak de vrouw welke Flaire in een soort houdgreep nam en haar de kamer uit droeg. Het meisje gilde en krijste de longen uit haar lijf terwijl ze ieder stukje van Adrienne probeerde te schoppen of krabben. Met een harde bonk werd ze even later op haar bed gegooid, waarna de deur dicht en op slot ging. Nog lang was Flaire haar woedende geschreeuw in het gesticht te horen terwijl ze alles wat ze maar te pakken kreeg in haar kamer verscheurde en in het rond slingerde.

Tweeëntwintig Tributen verslagen, nog twee over. Wie ging er voor de winst?