When the lights fade out

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Het was al laat op de dag toen Brian Cornwall uit de deuren van zijn werkplaats liep en zijn vuile handen aan zijn werkbroek afveegden. De smeer ging niet weg, maar hij was er intussen zo aan gewend dat hij het niet meer opmerkte. Hij zag er moe uit van een lange dag werk, en hij zag er voor zijn doen wat bleekjes uit. Hij strekte zijn armen uit en liep het verkoelende windje tegemoet.
Buiten zijn werkplaats was niet veel te zien. Het metalen pand stond net buiten de stad en een eind van de huizen vandaan. Zo had niemand er last van als hij en zijn vader al vroeg in de ochtend begonnen met het verwerken van opdrachten uit het Capitool. Maar ondanks dat er weinig te zien was, liep Brian ferm door. Hij wist duidelijk waar hij naartoe ging.
Hij streek met zijn ene hand door zijn wilde haar, terwijl hij in zijn andere zijn t-shirt vasthield. Ondanks dat de zon bijna onder ging, was het warm. En het zweet van het werken plakte nog aan zijn lichaam.
Hij had naar zijn vader gezwaaid en gezegd dat hij voor het eten thuis zou zijn. In zijn familie aten ze altijd laat, omdat Alan, zijn vader, altijd na het werken nog wat dingen moest regelen en daardoor pas laat thuis was. Brian wist wat hij moest regelen, maar hield zijn mond erover. Iedereen wist het overigens, hijzelf deed er ook aan.
Intussen was Brian bijna waar hij wilde zijn; er was een klein beekje, niet meer dan een meter diep, waar hij na het werken vaak naartoe ging. Eenmaal aangekomen bleef hij staan en schopte zijn schoenen uit en gooide zijn vuile, witte t-shirt neer. Hij legde zijn handen op het water en liet ze wennen aan de kou. Daarna maakte hij een kommetje van zijn handen, liet het water erin stromen en bracht het naar zijn mond. Hij herhaalde het, en gooide de plens water in zijn gezicht. Het was heerlijk verfrissend.
En zo zat hij een tijdje gehurkt bij het water. Hij staarde in de verte naar de ondergaande zon. De lucht kleurde rood en hij wist dat over zo'n tien minuten de zon verdwenen zou zijn.
Normaal was hier niemand. Soms nam hij zijn broertje mee en heel af en toe hoefde zijn vader geen zaken te regelen. Maar deze keer was dat anders. Hij voelde iemands aanwezigheid en keek achterom.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

Rillend liep Mayme rondjes in haar woonkamer. Niet omdat het koud was – helemaal niet zelfs – maar om hetgeen dat vandaag was gebeurd. De laatst levende Tribuut van haar District, een meisje van twaalf jaar, was vandaag om het leven gekomen in de Arena. Mayme had het gezien. Ze had als een zombie naar het beeld gestaard, wetende wat er zou gebeuren. Alsnog klonk het kanonschot harder dan ze hebben kon. Ze had hard gevochten tegen de tranen, waarbij ze haar lip bijna kapot had gebeten, maar ze kon het gewoon niet. Ze haatte het zo om te huilen, maar ze kon gewoon niets doen om het tegen te houden. Niet vandaag.

Binnenkort zou de begeleider van hun district terugkeren met de lichamen. Geen moment waar Mayme naar uitkeek. Ze kende de families en ze wilde zo graag dat ze dit had kunnen voorkomen – dat ze het voor de volgende keer zou kunnen voorkomen. Maar wat moest ze? Niet eens alle mensen hier in de stad vertrouwden haar. Sommige mensen zagen haar als een marionet van het Capitool en heel misschien was ze dat ook wel. Ze deed wat ze moest doen om hen tevreden te houden, zodat ze hier in veiligheid konden leven. Was dat nou zo’n slechte keuze? Mayme begon aan het antwoord te twijfelen.

Tegen de tijd dat haar tranen gedroogd waren en de zon onder begon te gaan, besloot Mayme dat het tijd was om een rondje te lopen. Er waren eerder wat onrusten geweest, maar op het moment leek het rustig. Om er zeker van te zijn besloot ze dus echter naar buiten te gaan, wel zorgvuldig rekening houdend met waar ze langs kon gaan. Ze had geen enkele behoefte om de families van de gevallen Tributen onder ogen te moeten komen.
Mayme liep naar buiten en bevond zich al snel aan de rand van de stad. Ze kwam niets bijzonders tegen - niets waar de Vredesbewakers zich niet op een degelijke manier mee zouden kunnen redden. Daarom liep ze door en verliet ze de stad, iets wat ze niet vaak deed, tenzij haar werk dit van haar verlangde. Ze liep een stukje door, naar een plek waarvan ze zich meende te herinneren dat er een beekje moest zijn. Ze lachte hoofdschuddend. Noemde zij zich nou Burgemeester? Ze mocht wel wat beter op de hoogte zijn, ook van wat er zich buiten de stad bevond. Huizen bijvoorbeeld. Met mensen. Ze was totaal perplex toen ze op een persoon stuitte, een jongeman die water uit zijn handen dronk en vervolgens zijn gezicht verfriste, iets waar ze absoluut niet van op had mogen kijken. Ze bleef in stilte naar hem staren, tot het moment dat hij haar aanwezigheid opmerkte en zich omdraaide. “Hoi,” groette ze, een klein beetje ongemakkelijk. Mayme kende deze persoon immers niet of tenminste niet goed en ze kon niet goed inschatten hoe hij zou reageren, dus verontschuldigde ze zich. “Het spijt me dat ik je heb gestoord.”

OOC: Hoi! Ik hoop dat je het oké vindt dat ik het gedoe met Janaea hierin heb betrokken. ~~Ik ben in rouw. Ik moet het nog even verwerken.~~

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

OOC: Ja tuurlijk!

Een mooie, jonge, maar volwassen vrouw stond achter hem en begroette hem. Brian keek terug naar zijn handen en zijn ontblote lichaam en daarna weer naar haar, zich realiserend hoe hij erbij zat in het bijzijn van de burgemeester. "Geen probleem," glimlachte hij kleintjes.
Hij stond op en veegde zijn natte handen aan zijn broek af. "Kan ik u ergens mee helpen?" Het was niet gebruikelijk dat de burgemeester zo ver in de buitenwijken kwam. Bovendien leek het alsof ze net had gehuild, of in ieder geval erg overstuur was geweest. Brian wist niet dat vandaag een van de tributen uit district 6 was gevallen. Door het werken overdag had hij het niet kunnen zien - of willen zien. Hij kende het twaalfjarige meisje dat hun district vertegenwoordigde. Hij had haar eens geholpen met het dragen van zware boodschappen. Ze was lief geweest, dapper, en hij had het niet aan kunnen zien dat ze voor haar leven moest rennen.
De hongerspelen waren een van de dingen waar hij zijn zelfbeheersing door verloor; zowel als hij gebruikt had als wanneer hij nuchter was. Het liet zijn hoofd overuren draaien en verloor zichzelf in de woede en het onbegrip.
Hij bukte weer en raapte zijn shirt op. Hij voelde er weinig voor om het weer aan te trekken, omdat het bezweet en vuil was. Dus hij hield het voor zijn buik en borst, om zo toch nog wat te bedekken.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

De jongeman reageerde gelukkig vriendelijk. Dat gaf Mayme de kans om te ontspannen en om hem beter in zich op te nemen. Ja, ze had al een tijdje staan staren, maar de verbazing had haar niet de kans gegeven om met haar volle verstand naar haar gesprekspartner te kijken. Ze had zijn hoofd gezien en dan enkel van de achterkant. Ze had zijn haar bestudeerd. Mooi haar. Mayme kon niet ontkennen dat ze zelf graag krullen had willen hebben. Maar nu ze hem opnieuw bekeek, vanuit een ander perspectief zag ze meer dan dat. Hij had een goed lichaam. Het viel haar nu pas op. Tenminste, ze dacht dat hij een goed lichaam had. Wat maakte een lichaam precies tot een ‘goed lichaam’? Wat was de norm? Het was toch niet raar om te denken dat deze jongeman een goed lichaam had - buiten het feit om dat hij overduidelijk jaren jonger was dan zij? Ze was immers ook al eenendertig. Mayme begon oud te worden. En ja, dat maakte de gedachte wellicht toch een beetje jammer.

De jongeman, naar wie ze toch maar als jongen moest gaan refereren om zich eraan te herinneren dat hij ruim jonger was dan zij, vroeg aan Mayme of hij haar kon helpen. Het klonk als een aanbod voor een Burgemeester – niet voor een vrouw die je zojuist voor het eerst had ontmoet. Dat was echter iets waar ze aan gewend was geraakt. Er waren waarschijnlijk niet veel mensen die niet zouden weten wie ze was. Niet alleen had ze enige macht in het district; ze had nou eenmaal ook een bijzonder distinctief uiterlijk.
Mayme grijnsde lichtjes, zich er niet van bewust dat het haar nog steeds aan te zien was dat ze vandaag een niet al te goede dag had gehad. Ze had gehoopt dat haar wangen goed gedroogd waren en de roodheid uit haar ogen was verdwenen, maar haar gezicht vertoonde nog altijd enige sporen van verdriet. Terwijl ze probeerde te bedenken wat voor nuttigs ze kon zeggen, bedekte de jongen zijn borst met het shirt dat hij eerder uit had getrokken, wellicht ook niet helemaal op z’n gemak zoals het er nu voor stond. Dat maakte de vrouw zekerder van zichzelf, een gevoel waar ze toch wel een beetje blij van werd. Ze hield er niet van als ze zich als een onzeker tienermeisje gedroeg. Dat paste niet bij de rol van Burgemeester. Ze moest een stuk steviger in haar schoenen staan dan dat, wilde ze haar geld en macht behouden. En kennis was macht. “Je kunt me vertellen hoe je heet?”, stelde Mayme daarom vragend. “Dat zou helpen.”

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Brian keek naar de vrouw en zag dat ze hem bekeek. Hij hield zijn wenkbrauwen laag en maakte zijn ogen tot spleetjes tegen de zon die intussen erg laag stond. "Brian Cornwall," gaf hij als antwoord. "Ik werk hier in de autofabriek verderop. Mijn vader beheert de zaak." Het was een goede baan voor zijn vader, en hij kon dan ook niet zeggen dat ze arm waren. Het loon was niet zo hoog dat ze in luxe konden leven, maar ze hadden nooit honger. Zeker niet sinds Brian ook kon werken. En als zijn broertje, Luke, straks ook uit het gevaar van de spelen was, waren zijn ouders er zeker van dat ze op hun oude dag met pensioen konden gaan. Hij en Luke zouden dan voor het geld zorgen. Maar dat zou nog vier jaar duren.
Hij werd even gevangen door het gouden licht dat van Mayme's haren kwam toen de zon er doorheen scheen. Het was mooi, schoon en straalde rijkdom uit. Hij kon haar niet haten om haar uiterlijk en rijkdom, maar hij vond het oneerlijk dat hij op weg naar de fabriek nog een bedelend, jong meisje tegen was gekomen. Dat meisje was ook blond geweest, maar het zou er nooit zo uit zien als dat van Mayme. Ze had waarschijnlijk niet eens shampoo. Of een douche.
"Ben je gewoon rond aan het lopen, of.. Kom je hier voor iets specifieks?"

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

De jongen stelde zich voor als Brian Cornwall. Dat was een achternaam die Mayme wel kende. Gezien Brian stelde dat zijn vader de eigenaar was van een autofabriek, verbaasde het Mayme niet. Dat betekende dat de jongen waarschijnlijk een beter leven had dan de gemiddelde inwoner van het district. Toch moest hij waarschijnlijk hard werken. Mayme kon niet anders dan zich schuldig voelen, toen ze zich besefte dat Brian waarschijnlijk pas net vrij was. En wat had zij de hele dag gedaan? Ze had televisie gekeken om te zien hoe een onschuldig meisje werd afgeslacht en ze had erom gehuild. Dat was een privilege dat de meeste mensen gewoon niet hadden. Ze was echt verwend. Haar ouders zouden teleurgesteld zijn geweest. Haar vader zou hebben gezegd hoe soft ze was geworden – dat ze harder moest optreden voor én tegen de mensen. Misschien werd het tijd dat ze zich weer eens inzette voor het onderwijs of de verslavingszorg in het District. Ze moest toch iets goed kunnen doen?

Brian vervolgde het gesprek met een vraag, eentje die Mayme liever niet beantwoordde. “Ik was enkel aan het rondlopen,” bekende ze echter. Weer zoiets wat waarschijnlijk enkel zij zich kon veroorloven. Ze wilde de jongen echter ook niet het gevoel geven dat ze hier was om hem en zijn familie in de gaten te houden, of wat ze hier ook had kunnen komen doen. “De Hongerspelen. Het meisje…” vervolgde ze, “Janaea… Ze is vandaag overleden.” Mayme sloeg haar ogen neer, niet wetende of haar gesprekspartner reeds wist wat ze hem zojuist had verteld. Het bleef echter een triest gegeven.

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Janaea.. De stoere kleine meid die het ongeluk had om gekozen te worden, was overleden. Brian sloeg zijn ogen neer. Hij voelde de gefrustreerde achter zijn ogen bonken, maar het kon zich niet ontwikkelen tot tranen. Hij opende zijn ogen weer, keek opzij, waarbij zijn lange wimpers schaduwen op zijn wangen creëerden. "Dat haar familie rust mag vinden. Ze heeft het lang volgehouden, langer dan iemand verwachtte. Ze was sterk." Zijn stem klonk rustig, maar de handen in zijn broekzakken waren tot vuisten gevormd. Als hij nu al zo kwaad werd bij de gedachte aan Janaea die stierf, hoe zou hij dan reageren als op een dag -moge het nooit gebeuren- zijn eigen broertje werd gekozen?
"Hoe is het gebeurd?" vroeg hij, oprecht benieuwd. Hij wilde het weten.
Hij raapte nu ook zijn schoenen op en gooide ze naar een eindje verderop. "Als je het niet erg vindt, zullen we gaan zitten?" Hij knikte naar de rivier verderop, waar het minder modderig was en het gras wat langer. Het was comfortabeler om daar te zitten.

PROFIELAantal berichten : 72 Registratiedatum : 06-08-14

Johnny liep snel het huis uit. Hij was met zijn broer terug naar huis gelopen nadat ze klaar waren met hun werk, maar nu wou hij uit de drukte, uit het huis. Hij was kwaad zoals gewoonlijk. De hongerspelen waren bezig en er waren nog maar een paar tributen over. En nu was de laatste tribuut van zijn district gestorven. Hij had het gehoord toen hij eerder langs een aantal mensen liep, maar hoe het was gebeurd wist hij niet. Johnny keek om zich heen. Hij woonde aan de rand van de stad dus het duurde niet lang voor hij het buitengebied bereikte. Hij zag een paar stenen op de grond liggen ongeveer even groot als zijn handpalm. Misschien kon hij een vogel of zo vinden die hij dan mee naar huis kon nemen.

Na een tijdje hoorde hij stemmen. "Dat haar familie rust mag vinden. Ze heeft het lang volgehouden, langer dan iemand verwachtte. Ze was sterk." Klonk er. Ze hadden het vast over… Hoe heette ze ook al weer? "Hoe is het gebeurd?" Johnny liep op de stemmen af. ’Hallo’ Toen zag hij het water. Opeens stopte hij en deinsde achteruit. Hij had er niet aan gedacht dat er hier een beekje was. Hoe kon hij zo stom zijn. Oké, rustig. Zo diep is het nu ook niet. Zei hij in zichzelf. Hij zette nog een paar stappen naar de mensen toe, maar op een veilige afstand van het water.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

Voor zover Mayme kon zien was de jongen aangedaan door Janaea’s dood, maar ze was niet zeker. Zijn woorden waren echter vriendelijk en de Burgemeester van District 6 knikte. “En slim ook,” voegde ze bedroefd toe. Vervolgens vroeg Brian hoe het was gebeurd. Mayme wilde de beelden liever vergeten, maar helaas zou ze deze vraag tot in details kunnen beantwoorden. Niet dat ze dat van plan was. Dat was een marteling waar niemand vrijwillig aan blootgesteld moest mogen worden. Maar de eerste woorden lagen al op Maymes tong, toen een andere stem dezelfde vraag stelde. Geschrokken draaide de vrouw zich in de richting van het geluid, waar ze bijna beledigd wilde uitvallen tegen de persoon die haar zo ruw had ‘onderbroken’. Het was niet alsof ze daadwerkelijk al begonnen was met antwoorden en ze kon moeilijk ontkennen dat ze gewoon was geschrokken. Ze wist zichzelf gelukkig onder controle te houden en een glimlachje op haar gezicht te plakken, toen een jongen van ongeveer vijftien hen vervolgens begroette. “Hallo,” groette Mayme terug, maar ze schrok opnieuw van hem toen hij plots terugdeinsde. Wow. Waar was dat goed voor? Had ze iets verkeerds gedaan?

Brian had ondertussen voorgesteld om bij de rivier te gaan zitten, maar Mayme keek nog steeds gefixeerd naar het jongetje. “Gaat alles wel goed?”, vroeg ze hem vriendelijk, maar enigszins op haar hoede. Ze hoopte niet dat hij van haar geschrokken was. Zo’n Burgemeester wilde ze echt niet zijn! Ze wenkte hem vriendelijk, terwijl ze naar Brian liep, aan wie ze kort haar excuses maakte, gezien ze hem voor een moment geheel genegeerd had.
“Wat betreft Janaea,” pakte ze het gesprek over de Hongerspelen weer op, terwijl ze op de grond ging zitten. “Zij en haar bondgenoot waren in gevecht met de overige Tributen, die achterna werden gezeten door apen. Janaea werd ernstig verwond door een aap in een poging haar bondgenoot te beschermen, waardoor ze niet veel later stierf. Maar de jongen raakte echter ook gewond. Het zag er niet best uit. Het lijkt erop alsof de Spelen niet lang meer zullen duren.”

Het had niet bedroefd geklonken, noch enthousiast. Natuurlijk was Mayme blij dat ze niet langer getuige hoefde te zijn van dit belachelijke idee van president Peak, maar het feit dat kinderen eerst moesten sterven om het ten einde te laten komen, maakte het niet echt iets waar Mayme graag naar uitkeek. Welke drie families zouden nog meer een kist in ontvangst moeten nemen, in plaats van hun (waarschijnlijk en hopelijk) geliefde kind?
“Jij zit nog in de gevarenzone om ook ooit Tribuut te worden, is het niet?”, vroeg de blonde vrouw het jongetje. “Hoe heet je?” Toen richtte ze zich weer op Brian. “En jij? Heb jij geliefden in de gevarenzone?”

OOC: Hoi! =)

PROFIELAantal berichten : 76 Registratiedatum : 01-08-14

Johnny Algera, een jongen waar Brian zijn broertje nog wel eens mee zag, kwam bij de twee staan. "Hey Johnny," knikte hij vriendelijk. Mayme nam verder het woord. Even later vertelde ze over hoe Janaea tijdens een gevecht gewond was geraakt, en gestorven was. "Misschien maar beter ook," antwoordde Brian mompelend toen de burgemeester zei dat de spelen niet lang meer zouden duren.
Toen werd er gevraagd of hij iemand kende die nog in de gevarenzone zat. Nou, dacht hij, bijna alle jongeren. Hij was een van de oudere 'jonge' mensen in het district, geboren voordat de meeste volwassenen de leeftijd hadden bereikt om kinderen te krijgen - en genoeg geld hadden gespaard. Er waren veel zestien jarigen in het district, of kinderen rond die leeftijd. Hij kende maar een paar mensen, wat door zijn werk voornamelijk jongens waren, die ouder waren dan 18. "Mijn broertje," antwoordde hij. "En een paar mensen die ik wel eens op de markt tegenkom." Zo was er een jochie dat zijn moeder hielp bij haar kraampje waar ze fruit verkocht. Het was een leuke knul, en zou binnenkort 12 worden. Gelukkig hadden ze door hun tuin genoeg te eten en hoefde hij geen voedselbonnen aan te nemen. Maar hij wist dat er genoeg gezinnen waren die minder rijkdom hadden, en waarvan de kinderen veel extra bonnen moeten aannemen.
Hij ging zitten toen Mayme dat ook had gedaan. Hij koos het gras naar haar, omdat zij de grote steen nu bedekte en hij het niet prettig vond om op de kleinere ernaast te zitten. Hij trok zijn knieën op, spreidde zijn benen en liet zijn armen op zijn knieën rusten. Hij legde zijn shirt op zijn schouder. Hij had zich over zijn ongemak kunnen zetten dat hij voelde toen hij het niet aan had toen de burgemeester voorbij kwam, dus hij probeerde zijn lichaam nu ook niet meer te bedekken. Het voelde ook wel lekker zo, met de zon nog eventjes op zijn schouders.

OOC: Ik hoop dat je het goed vindt dat Brian en Johnny elkaar kennen Smile

PROFIELAantal berichten : 72 Registratiedatum : 06-08-14

De vrouw had zich geschrokken omgedraaid. Nu kon hij zien wie ze was, de burgemeester. Ze glimlachte net op het moment dat hij het water zag. Toen hij zichzelf overtuigd had dat het veilig was zag hij dat ze weer van hem geschrokken was. Johnny kon zichzelf wel vervloeken. Het was niet de bedoeling geweest om haar te laten schrikken.

“Gaat alles wel goed?”, vroeg ze vriendelijk. Langzaam ging hij haar richting uit toen ze wenkte. Zo dicht in de buurt van het water wou hij helemaal niet komen. Ze liep naar de man aan wie ze haar excuses maakte. Nu pas herkende hij hem. Wat was z’n naam ook al weer. Oja, Brian. Hij was de broer van een jongen die hij kende. "Hey Johnny," hoorde hij hem zeggen. ’Hallo’ Antwoorde hij redelijk opgewekt. Johnny wende zich terug tot de vrouw. haar naam. Wist hij niet meer bedacht hij zich met een zucht. ’Euh, ja alles is oké. Alleen hou ik niet zo van water in de buurt.’ Hij glimlachte een beetje onzeker. Meestal sprak hij niet echt veel met andere mensen en zeker niet zo dicht in de buurt van een beek.

“Wat betreft Janaea,” Zijn glimlach verdween direct. Dus dat was waar ze over aan het praten waren. “Zij en haar bondgenoot waren in gevecht met de overige Tributen, die achterna werden gezeten door apen. Janaea werd ernstig verwond door een aap in een poging haar bondgenoot te beschermen, waardoor ze niet veel later stierf. Maar de jongen raakte echter ook gewond. Het zag er niet best uit. Het lijkt erop alsof de Spelen niet lang meer zullen duren.” "Misschien maar beter ook," waren Brians woorden. ’Dus dat is er gebeurd. Ik had wel al gehoord dat ze, gestorven was, maar niet hoe.’ Ze had gelijk. Met nog maar een paar tributen zouden de hongerspelen niet lang meer duren. En kon het weer allemaal opnieuw beginnen.

“Jij zit nog in de gevarenzone om ook ooit Tribuut te worden, is het niet?”, vroeg de vrouw. Hij knikte. ’Net als mijn zus’ Heel dat gedoe met de hongerspelen was gewoon niet eerlijk. Alle districten moesten twee mensen sturen om elkaar af te slachten en het Capitool zat er gewoon naar te kijken. Hij werd al misselijk als hij aan die Capitoolmensen dacht. Al kon het deels ook van het water komen. “Hoe heet je?” ’Johnny... Algera.’ Antwoorde hij kort. “En jij? Heb jij geliefden in de gevarenzone?” vroeg ze aan Brian. "Mijn broertje. En een paar mensen die ik wel eens op de markt tegenkom." ’Er zijn veel mensen die in aanmerking komen voor de hongerspelen.’ Voegde Johnny aan het gesprek toe. Als ze hem kozen zou hij nog liever zoveel mogelijk van de stylisten neerhalen dan één van de apenpakjes die de tributen voor de parade aan kregen te moeten dragen.

De vrouw en Brian gingen wat verder zitten. Zij op de grote steen en Brian op een plekje naast haar waar wat gras groeide. Zelf bleef hij staan. Hij voelde zich niet op zijn gemak bij het water al was het wat minder erg met Mayme, Oja dat was haar naam, en Brian erbij.

OOC: Hey
Ja, leuk, dan kent Johnny tenminste iemand in het district.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

De jongen antwoordde gelukkig – voor Mayme, niet voor de jongen uiteraard – dat hij niet zo van water hield. Op zich vond de vrouw dat niet heel raar. Het was niet alsof de meeste mensen van District 6 bijzonder goede zwemmers waren. En toch bevond de stad naast Lake Michigan, een belachelijk groot meer, waar mensen zeker zouden kunnen verdrinken. Mayme had mensen altijd geadviseerd om hun kinderen te leren zwemmen, zelfs al kostte dat tijd en moeite. Ze wist best dat niet iedereen tijd in overvloed had en geld om het zich te kunnen veroorloven, maar leren zwemmen leek geen verspilling van tijd – zeker niet nu de Hongerspelen in het leven waren geroepen.
“In dat geval zul je helemaal wel blij zijn niet in de Arena te zitten,” sprak Mayme met een betekenisvolle blik, gezien de Arena nog steeds voor een groot deel onder water had leken te staan.

Toen de twee mannelijke figuren begonnen te antwoorden op haar vraag, kreeg Mayme het gevoel dat ze haar mond had moeten houden. Het jongetje had geknikt, ter bevestiging, en voegde toe dat zijn zus ook nog in de gevarenzone zat. Mayme sloeg haar ogen neer. Dit jaar hadden een broer en zus in de Spelen gezeten. Alsof het nog niet erg genoeg was om één kind te verliezen…
“Leuk je te ontmoeten, Johnny,” glimlachte de vrouw, vooraleer ze haar aandacht op Brian richtte om te luisteren naar zijn antwoord. Hij noemde zijn broertje en ‘een paar mensen die hij wel eens op de markt tegenkwam’. Johnny voegde daar ook nog eens aan toe dat ‘er veel mensen in aanmerking kwamen voor de Hongerspelen’. Het voelde voor Mayme een beetje alsof ze dachten dat ze er niet om gaf – alsof ze zich niet realiseerde hoeveel mensen in onzekerheid zaten dankzij de Hongerspelen.
“Daar ben ik me van bewust,” antwoordde de vrouw, misschien toch een klein beetje beledigd. “Voordat ik Burgemeester werd was ik onderwijzeres. Alle kinderen die ik les heb gegeven zitten nu in de gevarenzone, maar ik vrees dat ik ze niet heb voorbereid op iets als de Hongerspelen.” Helaas.

Mayme keek naar Johnny, die nog steeds afstand hield van het water. Ze glimlachte. “Ik hoop in geen geval dat je ooit in de Hongerspelen terechtkomt. Dat gun ik niemand. Maar mocht het gebeuren, dan zal angst voor water waarschijnlijk niet in je voordeel werken.” Met haar hand klopte ze op de grond naast haar, ten teken dat hij welkom was om ook te gaan zitten. “Wil je proberen om dichterbij te komen?”

PROFIELAantal berichten : 72 Registratiedatum : 06-08-14

“In dat geval zul je helemaal wel blij zijn niet in de Arena te zitten,” Even keek hij haar met zijn donkere ogen aan. ’Ik zou blij zijn als er niemand in de Arena zou zitten.’ zei hij rustig. Nog steeds snapte hij het nut van de arena niet. Wat had het Capitool eraan om mensen elkaar uit te laten moorden. Als ze dat leuk vonden waren ze nog erger dan hij dacht. Maarja, van het Capitool kon je alles verwachten.

“Leuk je te ontmoeten, Johnny,” Glimlachte de vrouw naar hem nadat hij zich aan haar had voorgesteld. Waarna het gesprek weer voortging over de spelen. Dat leek tegenwoordig het enige waar nog over gepraat werd. Alleen thuis probeerde niemand erover te praten. Zijn moeder had het al van in het begin geen leuk gespreksonderwerp gevonden.

“Daar ben ik me van bewust,” antwoordde de vrouw. Ze leek een beetje beledigt. Waarom wist hij niet, maar er was zoveel dat hij niet wist. “Voordat ik Burgemeester werd was ik onderwijzeres. Alle kinderen die ik les heb gegeven zitten nu in de gevarenzone, maar ik vrees dat ik ze niet heb voorbereid op iets als de Hongerspelen.” Niemand zou ooit voorbereid zijn op zoiets als de hongerspelen. ‘Voor zoiets zal je nooit genoeg voorbereid kunnen zijn.’

Terwijl hij nog steeds afstand hield van het water zag Johnny hoe Mayme naar hem keek. Waarna ze glimlachte. “Ik hoop in geen geval dat je ooit in de Hongerspelen terechtkomt. Dat gun ik niemand. Maar mocht het gebeuren, dan zal angst voor water waarschijnlijk niet in je voordeel werken.” Zei ze tegen hem. Johnny zuchtte alsof hij dat zelf niet wist. Hij zo er gewoon nooit vanaf kunnen raken. En zeker niet voordat de hongerspelen opnieuw begonnen. “Wil je proberen om dichterbij te komen?” Even keek hij haar aan waarna hij zijn schouders ophaalde en op de grond naast haar ging zitten. ’Ik weet wel dat het geen voordeel is, maar andere voordelen heb ik wel.’ Misschien was dit laatste niet slim geweest om te zeggen. Hij wist niet wat ze ervan zou zeggen als ze wist dat hij met messen werpte.

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

When the lights fade out

When the lights fade out