All that is gold does not glitter,

Eleanor stapte steeds verder weg. Ze was er gewoon even klaar mee, al die vredesbewakers. En al die moeite.  Iedereen had het zo moeilijk om elke keer weer eten aan iedereen te geven terwijl ze in het Capitool juist teveel hebben. En dan pakken ze nog een groot deel van al ons vis af. Ze kwam terecht bij het hek. Nooit mocht je daar over, het was verboden terrein. Eens district 4, voor altijd district 4 of dood in de arena. En dan word je lichaam nog naar hier gebracht. Eleanor zou hier voor altijd vast zitten. Nooit zou zij is kunnen zeggen “man, wat zit ik vol.” Behalve natuurlijk als je die verdomme spelen ingaat. Maar dan kun je ook lekker gezellig dood belanden. Dat zou haar waarschijnlijk gebeuren. Zij zou het nooit overleven en haar oma zou dood eindigen. Einde van de familie Woods.
Ze keek rondom haar.  Ze kon haar eigen hart horen bonzen. Leeg. Ze zuchtte zacht en kroop onder de draad. Ze had geen schok gekregen, dus ze was dun en/of lenig genoeg om eronder te geraken. Ze keek terug op de draad maar was zeker van haar zaak. Ze draaide zich weer om en liep verder door het bos. Terwijl ze district 4 achter haar liet. Haar oma kon wel een paar dagen zonder haar. Maar gewoon niet voor altijd. In tegenstelling tot Eleanor had Molly wel een paar –oude- vrienden waar ze op kon rekenen. Eleanor was nu eenmaal niet iemand die echt sociaal was. Ze was liever op haar eentje, omdat ze naar haarzelf kon luisteren. En nooit rekening moest houden met iemand anders. Minder verantwoordelijkheid. Maar misschien was het leuker om soms te weten dat je op iemand kunt rekenen. In de spelen bijvoorbeeld. Iemand die altijd je rug dekt. Maar wie weet kom je dan tegen je bondgenoot in de finale. En wat dan? Al je gevecht voor niks. Letterlijk niks, verdomme. Je had jezelf beter kunnen vermoorden, minder erge beelden. Misschien moest Eleanor dat dan ook maar doen. Ze wilt geen trauma’s of nachtmerries. Of doden op haar geweten te staan. De spelen doen je enkel slecht aan. Je kunt nooit echt winnen. The odds will never be in our favor.

Not all those who wander are lost,

De uren liepen voorbij terwijl de bomen stonden steeds verder van elkaar stonden en de plekken waar de zon bij kon tussen de bladeren werden  steeds groter. Ze kwam aan het einde van het bos. Maar waar ze aan het begin van kwam wist ze nog niet. Ze stapte trager dan eerst. Was ze wel zeker dat ze echt weg wou? Het was maar voor even en wat kon er gebeuren? Het is niet dat deze weg naar het Capitool gaat. Dan zou ze al voorbij district 3, 2 en 1 moeten zijn geweest. En rond twintigduizend vredebewakers. Maar hey, je weet maar nooit. Nee, het was hier te onverzorgd om bij het Capitool uit te komen. Eigenlijk wist ze niet eens welke kant ze opging. Naar district 3 of naar district 5…  Maar wat ze ook deed, ze kon niet nu terugkeren. Ze was al ver gekomen. Eigenlijk kon ze elk moment op een district botsen. Dat hoopte ze toch. Het zou leuk zijn om nog is wat leven te zien. Misschien hadden zij het beter? Ach wat zeg ik nou. Alsof ze het goed zouden hebben. De enige die dat hebben zijn mensen die ziek zijn in hun hoofd. De mensen van het Capitool.

The old that is strong does not wither,

District 3. Wat was district 3 nu weer… Textiel? Nee wacht, dat klopte niet. Hoe kwam ze daar nu weer op. Technologie! Toch? Een beetje twijfelend ging ze achter een boom staan terwijl ze uitkeek naar de grote fabrieken. Ja, dit was technologie. Je rook de stank al tot hier. Hoe konden die mensen nu in hemelsnaam in deze stank leven? Nouja, je wordt het vast wel gewend na een tijd. Eleanor deed haar mouw weg voor haar neus en mond en liet het maar gaan. Ze was hier niet gekomen om eg te lopen van de geur. Maar nu zat ze met  het probleem dat dit district belachelijk goed bewaakt is. Hoe zou ze hier nou weer binnen moeten komen. De hekken zijn vast beveiligd met lasers ofzoiets dergelijks. Maar ze moesten toch en zwakke plek hebben? Het probleem was dat ze het verschil niet zag. Eleanor wist niet wat het meest beveiligd was en wat niet. Alles zag er wel hetzelfde uit. Dus ze begon –achter bomen verscholen- het hek te volgen. Misschien zag ze ergens een zwak punt.
Wat zou ze eigenlijk in district 3 gaan doen? Misschien wou ze niet perse in district 3 maar uit district 4. Ze was het gewoon beu om iedereen te zien leiden. Ze was het beu om een popje te spelen van het Capitool. En nu ze in geen enkel district was maar in het midden van niemandsland voelde het bevrijd. Niemand die de baas over haar kon zijn. Ze was niet in een district. En Cecilia Prak had enkel alle macht over de districten. Niet over niemandsland. Blij liet ze haar zakken. Het gaf een vrij gevoel. Een gevoel dat ze nog nooit eerder gevoel had. Ze was echt haar eigen baas nu. Wat al de andere ook zeiden. Misschien was het heel dom om hier te zijn, als iemand haar vond was het gedaan met haar. Nou, eigenlijk als een vredebewaker of een klikspaan haar vond. Maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Ze was blij. Ze was vrij.
Vrij van het Capitool. Ze moest haar vis niet afstaan. Ze moest niet naar de vredesbewakers luisteren. Als er een zou komen, zou ze hem gewoon slagen. Zo goed voelde ze zich momenteel. Het was zo uniek, om voor een keer in je hele leven los te zijn. Als je je hele leven al vast hebt gezeten aan armoede en verplichtingen, was dit perfect. Het vrij zijn was perfect. Dit moment was perfect. En dit moment was gewoon van haar.

Deep roots are not reached by the frost.

1.030 words || Je moet niet van district 3 of 4 zijn hoor. Je kunt ook iemand zijn die er naar teleporteerd ofzo. Of omdat je denkt dat je Narnia hier gaat vinden. Idk. Ga je gang (:

Eleanor luisterde naar het geluid van de natuur terwijl ze haar ogen sloot. Wat moest ze hier gaan doen? Hier blijven zitten tot ze betrapt werd en opgesloten werd in district 3? Ze had iets gehoord dat District 3 niet de gezelligste plaats was. Omdat er in de cel een paar heel gestoorde mensen zaten… Dat is toch wat ze gehoord had. Even moest ze toch huiveren. Liever dood dan sterven in een cel door wat andere gekken. Als je niet in de spelen sterft door Capitool gestoorde. Sterf je in een cel door District gestoorde… Ineens had ze toch de gedachten om te verplaatsten, uit het zicht van de vredebewakers en mensen. Maar daar was ze te lui voor. En kon ze nu serieus geen enkele seconden is rustig van haar vrijheid genieten. Ze zat er verdomme nog maar 10 seconden. Ze verbood haarzelf om te denken over wat er met haar kan gebeuren. Misschien was ze hier enkel gekomen om haar gedachten te veranderen, dus laat ze maar beginnen met dat. Of laat ze het is proberen. Terwijl ze haar hoofd tegen de boom legde en genoot van de wind duwde ze elke slechte gedachten in haar hoofd weer weg. Het was lastig om sommige dingen weg te duwen. Zoals haar Oma. Ze was fantastisch, maar ze was in een slechte toestand. Wat haar weer aan duizend slechte dingen liet denken. Maar een persoon zou haar missen als ze stierf. En die zou dan een week later ook al dood zijn waarschijnlijk. Nee, kop op Ela. Probeer.
Alhoewel ze duidelijk wel ergens iets hoorde reageerde ze niet. Als het een vredebewaker was kon ze toch niet meer ontsnappen. Dus ze bleef rustig zitten. Een meisjes stem liet haar dan wel weer opkijken. “Hoi,” klonk het aan de haar linker kant. Eleanor keek richting een jong meisje met een vuil wit kleedje aan. Eleanor antwoordde niet omdat het meisje vast nog wat te zeggen had. En ja daar was het, nog geen twee seconden later. “Wie ben jij? En waarom zit je daar? Weet je dan niet dat het verboden is om buiten het district te wandelen?” zei ze in een keer richting Eleanor. Ze geloofde dus dat Eleanor van District 3 kwam. Eleanor keek het meisje aan en probeerde haar leeftijd in te schatten. Iets rond de 12 – 13 misschien? Al was Eleanor niet de beste in leeftijden schatten dus ze zat er waarschijnlijk 5 jaar naast. Eleanor dacht na over haar antwoord. Als ze iets verkeerd zei zou het meisje haar misschien verklappen. “Ja, dat weet ik…” zei Eleanor toen traag. “Omdat ik niet vast ga zitten aan districten. Omdat ik niet wil vastzitten aan districten,” vervolgde ze. Maar ze zat nog vast aan de spelen… Nu moest ze enkel haar naam nog geven. Maar ze deed alsof ze die vraag vergeten was, je kon nooit te voorzichtig zijn... “Ga jij me verraden dan tegen de vredebewakers?” vroeg ze toen, terwijl ze het meisje verder bestudeerde. Ze leek geen klikspaan, maar meer op iemand die niet doorhad dat de wereld rondom haar een hel was. Ela daarin tegen kon aan niks anders denken. De spelen, de spelen, de spelen. Je gaat gekozen worden en sterven. Terwijl je oma uithongert, haar gedachte sloegen op hol. En Ela probeerde zo goed als mogelijk alles weg te duwen. Ze had de laatste tijd meer en meer paniekaanvallen. Ze kon er niks aandoen… En ze werden maar erger en erger. Ela probeerde altijd haar gedachten weg te duwen. Maar als ze te laat was kon ze het soms heel moeilijk krijgen met ademen. Alsof er geen zuurstof meer was, zo voelt ze zich dan ook. Ze moest haarzelf dan kalmeren. Maar met elke dag dat dichter bij het einde van deze spelen kwam, werd het moeilijker. Ooit zal ze in die spelen staan en haar zelf verraden door gehoest of iets anders. En dan zou ze de meest pijnlijke straf ooit krijgen… Haar oma zien sterven. Ze liet haar ogen naar de grond zaken om haar vochtige ogen niet te laten zien aan het meisje. Ze was verdoemd zolang ze jonger was dan 18…
“Wat is je naam?” vroeg ze toen ze weer richting het meisje kon kijken en direct besloot ze om al haar gedachten richting het meisje te keren. Ze wou gewoon is voor een minuut van de rest van haar hele leven niet aan de Spelen denken. Zelfs nu ze eigenlijk soort van buiten Panem zat was ze niet vrij. Ze had gedacht van wel, maar de spelen namen haar zo over. Ze was net als iemand van het Capitool. Gek. Ze dacht enkel aan de spelen. Maar zij dacht er slecht over. En zij kon erin. Zij moest vrezen voor haar leven en die van haar oma. Terwijl die zielige mensen kotsen om meer te eten. Terwijl ze zich amuseren met de doden van tieners… Dat is ziek. Dat is zo ziek… Wat maakt het haar uit als ze haar vinden? Gewoon gezellig nog meer pijn of eerder dood. Niks wat haar kon schelen. Ze ging toch pijn hebben en sterven. Punt uit.

856 words || Ze zat nog wijd en open in het zicht. So it's okay. (: Sorry voor haar paniek, she can't help it :c

Het meisje reageerde niet op haar antwoord en Eleanor kon niet ondervinden wat ze aan het denken was. Ze verdacht het meisje niet van veel slecht maar Eleanor was altijd op haar hoede bij andere mensen. Maar het meisje zag er redelijk vrolijk uit voor iemand van de districten. Hoe overleven ze die lucht? Eleanor was er nu wel half aan gewend maar ze zou blij zijn mocht die geur richting het Capitool gaan. En Eleanor wou nu voordoen dat ze van district 3 kwam. Haar kleren waren doodnormaal, zwarte broek en een soort van vuil jeans vestje. Dus normaal verraadde dat toch niks. Maar natuurlijk kende ze amper iets van district 3 dus misschien was het heel verraderlijk.. Het enige wat ze wist was dat het stonk, verschrikkelijk hard en dat ze iets met technologie enzovoort deden. Misschien stonk het hier niet zo hard maar was het gewoon veel van district 4, dat zo goed als helemaal op de natuur was gebaseerd.
‘Nee,’ giechelde het kleine meisje. Eleanor keek niet op, ze was jong dus wat maakte het uit. ‘Ik denk niet dat de vredebewakers naar mij luisteren.’ Eleanor glimlachte en antwoordde vloeiend: “Oh, dat zullen ze wel. Omdat ze weten dat als je ze naar hier leid en er niks is, ze het genoegen hebben om je te straffen.” Ze dacht aan de zweepslagen op het plein… Zelfs jonge meisjes zullen ze krijgen, net zo hard. Vredebewakers kennen geen genade…
‘Ik heet Jolene,’ antwoordde het meisje met een trots in haar stem. Ela keek weer op en luisterde verder: ‘Maar sommigen noemen me Jolee. Je hebt jouw naam niet gegeven... ben je bang dat ik hem aan de vredebewakers ga verklikken? Dat doe ik niet hoor. Ik heb wel met meer niet zo lieve meisjes vriendschap gesloten.’ Eleanor trok haar wenkbrauwen op, ze had geen idee hoe ze die laatste zin zou moeten opnemen. “Het is niet dat…” ze kapte haar zin af en begon opnieuw “Ela. Mijn naam is Ela.” Haar stem klonk vastberaden, goed. Ze wou eerst verklappen dat de vredesbewakers haar helemaal niet kende maar dan zou ze de schijn laten verdwijnen dat ze wel degelijk van een ander district naar hier was gereisd. Daar stond de doodstraf op. En het laatste wat ze wou, is dat het haar eigen schuld is dat zij en haar oma stierven. “En… ‘Niet zo lieve meisjes’, moet ik dat als een compliment zien?” vroeg ze toen richting het meisje.
Ze wou ook even vragen of ze dan vriendschap hadden gesloten. Ze dacht even na, maar wat maakte het ook uit. “Hebben we dan vriendschap gesloten?” zei ze richting Jolee en ze keek aandachtig naar haar reactie. Als dit kwetsend was geweest, ging ze waarschijnlijk naar de vredesbewakers en moest Eleanor op haar hoede zijn. Maar ze had het gevoel dat het meisje het gewoon zou negeren en een verhaal of iets dergelijk begon te vertellen… Maar ze was ook al slecht in het karakter van iemand in te schatten. Maar dit was een onschuldige vraag… Het was een goede oefening om juist het karakter van iemand te vinden.
Na een poosje had Eleanor een vraag op haar tong zitten die ze al de hele tijd wou vragen. Hoe oud was ze. Als ze ouder was dan 12, wat Eleanor dacht, dan kon ze haar misschien binnenkort nog is zien in de spelen. Was ze jonger zal het misschien wat langer duren of nooit. Ineens bedacht Eleanor haar iets, het was best slim dat ze was weg gestapt. Als ze nu kinderen tussen 12 en 18 kon vinden had ze misschien wat bondgenoten. Dan had ze nog iets in de spelen om voor te overleven tot de finale. Het stond al vast dat ze in de finale haarzelf zou opgeven. Ze wist dat de paniekaanvallen erger zouden worden dan. De nachtmerries zouden ook komen, maar nu met mensen die ze zelf had gekend en vermoord. Ze zou een monster zijn dat niet met haarzelf kon leven. Nu moest Eleanor haar gezicht in een plooi houden, maar eigenlijk was ze nu heel geërgerd door haarzelf. Hou nu toch eens op voor die spelen. “Hou oud ben je eigenlijk?” Vroeg ze om haar gedachten te verzetten maar het maakte het enkel erger… Ze was net zo rustig geweest maar nu stonden haar gedachten fulltime aan het werk. En ze moest nu haar gedachten ook nog is concentreren om haar gezicht in een plooi te houden. Ze zag er rustig maar een beetje wazig uit, waarschijnlijk. Maar je kon niet zien dat ze elk moment weer en paniekaanval kon krijgen. Ela had het wel door en begon zich te concentreren op haar ademhaling. Niet nu. Niet nu. Een slechter moment kon gewoonweg niet…

791 words || Ik heb er zoveel mogelijk in gezet waar je op kan reagerren. wnt mijn andere post was nogal zonder nuttige informatie ^_^ Hope it's better <3

‘Dat mag je zelf weten,’ zei het meisje met een glimlach waar Ela de kriebels even van kreeg. ‘Ik vind het geen compliment, want meestal denken niet zo lieve meisjes niet zo goed na voordat ze de regels overtreden. Over de gevolgen, bedoel ik. Maar ik vind het wel stoer. Dat je de regels overtreed. Dat je dat durft,’ brabbelde het meisje door met daarna een bevestigend knikje. Juist ja, Ela antwoordde met een neutrale stem. “Wat maakt het uit? Als ze me vermoorden ben ik gewoon overal eerder van af.” Ela keek naar Jolene en bedacht zich dat ze echt geen idee meer had hoe ze over haar moest denken. Ela kon slecht om met kinderen en snapte ook helemaal niks van ze soms.

‘Ja,’ antwoordde Jolee vastberaden weer met die giechel. Ze dacht na over haar woorden, maar het was moeilijk om de reactie van het meisje in te schatten. Dus antwoordde Ela niet maar keek voor haar uit. Ze had geen vrienden, omdat ze weigerde met iemand vriendschap te sluiten. Dus dit meisje was geen vriendin voor haar. Maar wat kun je tegen zo’n jong meisje zeggen? Ela voelde zich hierdoor heel ongemakkelijk maar ze zweeg momenteel nog.

‘Al 10,’ sprak ze met beide haar handen omhoog. Hmm, ze zal ze dus niet in de spelen tegenkomen… Tegen dat ze erin gaat is Ela waarschijnlijk al dood. Eleanor liet haar ogen naar beneden zakken. Dat waren de pijnlijkste gedachten die ze had. ‘Maar dat is vast nog niet zo oud als jij. Jij zit vast al in de leeftijd dat je in de Spelen kunt komen. Sorry dat ik het zeg, maar ik denk niet dat je dan heel veel kans zou maken om te winnen... je ziet er niet heel sterk uit. Eigenlijk zie je er een beetje uit alsof je je niet helemaal goed voelt. Ben je ziek?’ Ela was verstomd. Ineens had ze spijt dat ze ,et niet had gezegd dat ze geen vrienden waren. Ela wou haar helemaal niet als vriend. “Mhh, dat vind ik leuk om te horen…” sprak Eleanor terwijl ze weer richting het meisje keek. Aan een kant was het geen leugen. Dan zou ze niet eens te moeite moeten doen om te sterven. “Wat denk jezelf in zo’n stinkend district?” antwoordde ze op haar vraag. Hup, ze had weer te veel gezegd. Nu zou het meisje zo slim moeten zijn om te beseffen dat ze dus niet uit district 3 kwam. Maar het stoorde haar niet echt. Als het meisje zich eenmaal een keer had omgedraaid zou ze opstaan en weg gaan. Ze zou er niet eens spijt van hebben. Dit was niet het soort meisjes dat Eleanor graag zou hebben.
De zin had haar aan de andere kant ook geërgerd. Maar zee hield haar gezicht nog altijd neutraal. Ela zou kunnen overleven in een waterarena, toch langer dan de meeste van district 3. Maar Eleanor verdedigde haarzelf niet tegen het meisje. Eleanor had besloten om de rest van dit gesprek zich neutraal te gedragen. Tot het juiste moment en ze weg zou kunnen stappen… Terug naar district 4. Terug naar hel, opgesloten door regels en vredebewakers. Ze liet haar ogen weer naar voren rollen maar in haar ooghoek hield ze het meisje toch in de gaten.
“Denk jij dat je zou overleven dan?” vroeg ze. Er klonk geen spottende ondertoon in haar stem maar in haar hoofd was die er wel. Het is niet dat een meisje van 10 jaar al verschrikkelijk weet van technologie. Nou, misschien als je geboren word zetten ze je een bril op en beginnen ze dingen aan je te leren… Ela wist echt letterlijk niks van district 3 en nu ze er een bewoner van ontmoet had was ze er blij mee. Alhoewel ze waarschijnlijk niet allemaal zo waren, het ergerde Ela nog steeds. En het ergerde haar dat ze nog maar 15 was… Was ze nu maar al 18 toen de spelen begonnen waren. Dan zou ze dit allemaal niet gehad hebben. Dan zou ze meer eten hebben en waarschijnlijk een soort van job. Maar toch, ze had 3 jaar minder kans om in de Spelen te komen. Terwijl die meisjes zoals Jolee of Janaea dat niet hadden. Ela zag de glimlach van Janaea weer voor haar… Dat zou een meisje zijn geweest waar Ela een bondgenootschap zou hebben gemaakt. Zo kon ze een klein, jong, vrolijk meisje beschermen van pijn. Terwijl Ela aan het einde een een ‘ongelukje’ terecht kon komen waardoor het meisje kon winnen. Ja, dat zou iets zijn waar Ela trots op zou zijn. En als ze zou doodgaan in water met een glimlach op haar gezicht. Net zoals het kleine meisje.

784 words || I'm so sorry, dit voelt echt als een belachelijke nutteloze post... I'm really really sorry, als je wilt dat ik er iets toevoeg ofzo, zeg maar. ;x

Het meisje was in de war. Dat zou ze toch moeten zijn. Ela keek richting het meisje maar ze liet niks specifiek zien. Dat was het vervelende aan nieuwe mensen, je kende hen niet en kon dus nooit raden wat ze dachten. Het waren altijd maar gokjes. Alles in haar hele leven was gebaseerd op ‘wat gokjes.’ Ela liet haar ogen weer wat zakken en luisterde of het meisje hierop nog een antwoord zou geven. Maar blijkbaar niet. Waardoor Ela juist kon denken dat ze is de war was maar ook dat ze het normaal vond. Ela besloot om in ieder geval ook gewoon niet te reageren.
“Ik zou kunnen overleven,” zei het meisje met een instemmende knik. Ela keek niet naar haar dus Jolee kon niet zien dat ze haar wenkbrauwen even had gefronst. Grote dunk van jezelf, zie ik? Nu beet Ela op haar tong. Ze moest haar nog even inhouden. Toen Ela weer naar haar keek, was ze nog steeds naar Ela aan het staren dus ze zuchtte even onhoorbaar. Ela leunde haar hoofd tegen de boom en was klaar om iets te zeggen toen het meisje haar onderbrak “Ik ben namelijk onsterfelijk. Ik weet niet hoe ik zou overleven, maar misschien zou Lucifer zich als vrijwilliger in mijn plaats opgeven. Dat zou ze willen, in de arena vechten, dat weet ik zeker.” Ela beet harder op haar tong om haar lach in te houden. Maar in de laatste was wel wat interessanter. Ze wist niet wie Lucifer was maar ze deed alsof ze dat wel wist in haar antwoord “En dan gaat Lucifer erin, wint of sterft, dan ga jij erin… En dan?” Ze kon het niet houden, de spottende ondertoon was te horen in deze zin. Maar op zich kon het haar niet schelen. De ego van dit meisje kon ze niet breken met een ondertoon. “Onsterfelijk,” zei ze het meisje na. “Waarom denk je dat?” vervolgde ze toen het gesprek.
“Zeg,” begon het kleine meisje. Eleanor keek op naar haar en wachtte op de rest. “Hoe ben je trouwens buiten het district gekomen? En hoe denk je weer binnen het hek te komen?” Eleanor kreeg even een grijns. Ze was blij dat ze nog niet echt helemaal had voorgezegd dat ze hier niet woonde. Ze ging er maar iets leuk voor haar zelf van maken. “Wel,” begon ze met een neutrale stem. “om precies te zijn… Ik ga niet meer terug in district 3.” Nu werd het moeilijker om niet te lachen. Ze wou serieus even de reactie van dit meisje zien. Ze wou eerst doen alsof ze naar een ander district ging. Of gewoon uit Panem. “Het is niet dat iemand me hier echt kent, behalve jij nu. Een beetje...” Een leugen. Letterlijk niemand kende haar behalve Jolene nu dan maar die telde Ela niet echt mee omdat ze elkaar amper kende. En zo wou ze het houden, hoe minder mensen haar echt kennen, hoe beter.
“Oh, ik heb gezocht naar een zwak deel van het hek en ben erdoor gegaan… Dat was niet zo moeilijk, hoor,” zei Ela op haar andere vraag met een stem alsof het echt helemaal niks was. Ze vond het grappig om zich nu even zo voor te doen. Voor zolang ze hier was en haar gedachten van de spelen af wou houden, was het op zich niet zo slecht dat het meisje hier nu was. Het was niet het allerbeste gezelschap, maar nou ja ze kon nog is iets leuk doen dan. “Heb je daar zelf nog nooit aan gedacht? Wegglippen uit het District?” vroeg ze oprecht nieuwsgierig. Eleanor vroeg zich inderdaad af of het meisje zo’n heel lief iemand was dat altijd netjes naar haar ouders en de vredesbewakers luisterde. Of misschien was het iemand die meer haar eigen gang ging, maar voor nu leek het iemand die vooral alsof deed dat ze netjes was. Maar dat ze je evengoed in je slaap kon vermoorden. Nou, oke, misschien dat nu ook weer niet. Maar als je Ela nu eenmaal kende wist je dat ze zo bijna over iedereen dacht. Eigenlijk mocht ze bijna niemand en in haar hoofd veroordeelde ze iedereen, alhoewel ze deze mensen liever rondom haar had dan die van het Capitool. Stelletje aandachtzoekers met hun lelijke kleding. En wat is dat toch met hun haar? Ela schudde de gedachten van het Capitool van haar af.

732 words ||Tumtumtumtum (':

“Als Lucifer in de Spelen is geweest, zijn dat ook meteen de laatste Spelen. Die laat niets van het Capitool over,” Jolene keek haar op een uitdagende manier aan. Maar Ela had nogaltijd geen idee wat of wie die Lucifer was. Ela leek niet onder de indruk van het zinnetje en antwoordde vlot “Wie zegt trouwend dat Lucifer je plek voor je ingaat nemen?” Je mest gek zijn omdat te doen. Maar district 3 kon evengoed helemaal vol zitten met gekken. Ela keek het meisje weer normaal aan terwijl ze verder sprak “En ik ben onsterfelijk omdat al het ongeluk altijd andere mensen treft,” Ela was enkel geërgerde geworden. “Het kan toch niet zo zijn dat ik op een dag niet meer besta? Of dat ik begraven ben... dat zou vreemd zijn. Nee, dat kan niet. Wat kan ik doen zonder leven? Helemaal niks toch,” Ela kninkte vaag en antwoordde op haar vraag. “Jawel… En je zult je erbij neer moeten leggen want in het Capitool geven ze niks om je dood…” Eigenlijk kon het haar weinig schelen als dit een hele slechte invloed op het meisje had. Ze zou haar toch niet tegenkomen behalve in de spelen en Ela twijfelde of ze eigenlijk ooit met haar een bondgenootschap zou starten. Dan zouden de andere echt idioten moeten zijn.

Nu keek het meisje gewoon verbaasd en Ela reageerde niet op haar uitdrukking. En ze had ook niet het gevoel dat ze alles moet uitleggen. Eigenlijk vond ze dit wel leuker. Maar misschien moest Ela maar is gewoon opstaan, afscheid nemen en de benen nemen. Ela verschoof haar even en trok haar benen in tot een kleermakerszit. Maar momenteel was ze te vermoeid om recht te gaan staan.

Haar ogen waren op het hek gericht. Ook Ela wou bijna even afgaan of er een zwakke plek was maar bleef naar voor staren om haar woorden kracht bij te staan en alsof te doen dat er wel degelijk een zwak plekje was. Alleen haar Ela die eigenlijk nog niet teruggevonden. “Nee, eigenlijk niet. Ik ben hier veilig en ook wel gelukkig. Daarbuiten is het gevaarlijk. Als de vredebewakers je de tong niet uitrukken, dan loopt er wel een beer die je vermorzeld.” Ela glimlachte, “ik zou best naar het Capitool willen hoor, maar dan niet als slaaf. Maar nu is District 3 het dichtste bij gemak dat ik kan komen. Het kan nooit gezond zijn om buiten de hekken te leven. Jij bent ook nog niet ver bij het hek vandaan... durf je soms niet verder te lopen, bang dat je opgegeten wordt?” Ela moest even lachen. Ja heel bang… Ik weet niet of je het door hebt maar ik kom van District 4.
Ela antwoordde weer vlot. “Het is niet mijn schuld dat jij ineens met me begon te praten…” Ela dacht weer aan wat het meisje ervoor had gezegd “Waarom zou je naar het Capitool willen? Het loopt er vol met gekken en idioten die het leuk vinden om hier iedereen te vermoorden. Als jij in de spelen komt zullen ze het enkel leuker vinden omdat je zo jong bent. Dit is voor hem allemaal een leuk gezelschap spelletje,” reageerde ze toen ze meer naast het meisje ze staarde. “District 3 stinkt en is arm… Waarom zou je juist hier blijven? Dit idiote district heeft helemaal niks positief…”
Ela wist toch niks goed. Er werd dan misschien technologie gemaakt, de bewoners mogen het waarschijnlijk niet gebruiken en werden slecht betaalt zoals in elk district wel. Het was hier niet warmer dan in District 4… Enkel de hele slimme mensen zouden er iets aan hebben. Ze zouden een plan kunnen maken om de hekken te breken of iets in die aard. Misschien was er wel iemand bezig met zo’n plan. Maar voor de rest zag Ela echt niks goed in district 3. Elk district had banen maar het was niet dat een meisje van 10 een belachelijk goede job zouden hebben waar ze geen vervanger voor kunnen krijgen.
Even dacht ze om te vragen welke job deed maar dan zou ze het antwoord krijgen en de vraag wat werk Ela deed en wat zou ze dan moeten antwoorden? ‘Oh hetzelfde?’ Nee, Ela hield haar mond en richtte haar blik weer op het meisje in plaats van ernaast

716 words || Iets korter maar het is ook zo vroeg O.o pfff :c &damn verkeerde account.. D:

Jolene schudde enkel haar hoofd. Ze was maar,  dus Eleanor liet haar maar verder denken. Later zou ze door hebben hoe Panem er aan toe was. Als ze ooit bij later kwam… Hetzelfde moment kan ze ook gewoon op haar 12de haar dood ingaan. Eleanor hield haar bewegingen in de gaten, het meisje was waarschijnlijk aan het ontkennen dat ze niet om haar dood gaven. Of ze zou het gewoon niet beseffen dat wij niks zijn voor het Capitool. We zijn niks behalve hun speeltjes die ze kunnen laten vechten en werken voor hen. Wij moeten hen eten geven, terwijl ze zelf verhongeren. Wij geven hen technologie terwijl de meeste maar een zielige tv hebben die soms dan ook nog niet eens werkt. Wij geven hen alles, maar krijgen niks terug. En zo zou het er altijd uit zien. Tot elke opstand elk district heeft weggevaagd en ze alles zelf moesten verzorgen. Eigenlijk, was dat nog niet zo’n slecht idee… Alhoewel de districtbewoners allemaal dood zouden zijn…
Ze reageerde niet op Ela haar zin dat Jolene met haar was beginnen te praten. Ela had weer een aantrekkelijk gevoel om afscheid te nemen maar dat deed ze niet. Ze bleef het meisje bekijken die besloten had om minder te spreken precies. Alweer kreeg Ela geen antwoord. Jolene was dus niet iemand die altijd het laatste woord wou. Ela moest toen wel even glimlachen, het meisje was totaal het omgekeerde van haarzelf maar sommige dingen leken ze toch gemeen te hebben. Op zich was het meisje helemaal niet erg, Ela moest gewoon wennen aan andere mensen. En het meisje was maar 10, daar moest Ela zichzelf aan laten blijven denken. Als een 10jarige weet je nog niks van de wereld rondom je. Ela kon niks om het meisje steken. Enkel op het Capitool, die dwongen je om van kleins af aan je dood in de spelen. [Snap je hem, spelen? Not funny, Ela.]

Ela had te vroeg gedacht. “Moordenaars of niet, in het Capitool leef je een stuk gemakkelijker dan hier. Ik bedoel ook niet dat ik er als tribuut heen zou willen, maar als inwoner. Wat kunnen mij die stomme kledingstukken en enge gezichten schelen? Ik wil gewoon een warme kamer en een toetje na mijn eten,” zei Jolene tot slot. Eleanor dacht even na over de woorden en walgde er direct van. “Als je hun eten en warmte wilt zul je ook hun belachelijke ideeën moeten nemen,” begon Ela met de haat duidelijk in haar stem. “Je zou het leuk moeten vinden om kinderen twee jaar ouder dan jezelf misschien al te zien sterven.” Ela keek het meisje in haar ogen aan. “Je zou het leuk moeten vinden om de bewoners, die het nu net zoals jou hebben, gemarteld te zien worden,” Ela stopte niet. “Je zou alles van de mensen moeten afpakken en niks teruggeven behalve de dood.” De haat in haar stem was nog duidelijker geworden. Ze haatte het Capitool. Ze haatte de Capitool bewoners. Ze haatte de president en wou haar hoofd in een toiletpot steken. Ja, dat wou ze echt heel graag doen elke keer dat ze haar zag op de tv. Elke keer moest ze gewoon kotsten van haar stem en haar ideeën van een ideale Panem. Een ideale Panem bestond niet.
Jolene maakte het haar gemakkelijk door te gaan zitten voor het hek, wat Eleanor weer ongemakkelijk maken. Nee, ze moest dit geen plezierig gesprek vinden… Ze moest weg. Of Ela moest is wat gezelliger gaan doen… “Waar woon je in het District? Ik heb je nooit eerder gezien, terwijl ik de meeste mensen wel ken, eigenlijk...” Oh oh… Nu werd het gevaarlijk en moest Ela harder op haar woorden gaan letten. “Oh, nee, ik kom niet zo vaak buiten… Ik hou me liever op afstand van andere mensen,” sprak Ela met een rustige stem maar ze besefte dat ze ook nog een plek van haar denkbeeldige huis moest zoeken. “Ik woon in een van de huisjes bij het plein… Ik kan niet echt zeggen welke.. Ik vind ze nogal op elkaar lijken ik weet dus niet wat er anders is aan mijn huis. Het is niet veel, maar ooit was het een thuis,” Ela dacht wel dat haar er oké had uitgered. Alhoewel ze niet wist of de huisjes rond het plein op elkaar leken. En wie weet waren ze veel groter… Of enkel voor belangrijkere mensen. Ela moest echt is wat meer te weten komen van andere districten…  Het was best zielig hoe weinig ze wist.

755 words || Je weet dat dat het niet beter maakte? :'DD Mijn posten zijn wat nutteloos, I'm sorry <3 &Haha, sorry voor die joke, I just had to say that :'333