Naam: Vixen Perdita Solita Noxaura

Betekenis:
Vixen; 'vos'
Perdita; 'verloren'
Solita; 'alleen'
Noxaura; 'nachtelijke wind'

Geslacht: Vrouwelijk

Leeftijd: 15

Geboorteseizoen: Winter

Woonplaats:  District 3

Familie, vrienden e.a.:

Emily was de moeder van Vixen. Zij stierf nadat er brand uitbrak in het gekkenhuis waar ze zat. Haar hersenen waren aangetast door het gif van bloedzoekers. Ze had extreme hallucinaties waarin ze vaak schreeuwde om het doodgeboren broertje van Vixen. Alleen op haar heldere momenten, kon ze zich Vixen herinneren. Ze was een hardwerkende, lieve en zorgzame vrouw die alles overhad voor haar familie.

Hugh was de vader van Vixen. Hij had de pech om met zijn gezicht in een bloedzoekersnest te vallen - de eerste die er in District 3 werd gevonden. Hij stierf meteen aan de steken. Hij werkte zo hard als hij kon en stond op het punt promotie te maken,

Uiterlijk: Vixen haar uiterlijk is de reden dat mensen al een kilometer bij haar uit de buurt blijven, zelfs al weten ze niks over haar. Haar zwarte haren hangen voor haar gezicht, bedekken haar ogen en staan in fel contrast met haar witte huid. Haar haar is vaak net zo vuil als haar kleding. Haar zwarte ogen staan leeg en doods en lijken naarmate ze ouder wordt, steeds dieper in haar oogkassen te verdwijnen. Haar lichaampje is uitgemergeld en in de stad wordt er vaak naar haar gerefereerd als 'De levende dode', 'het spook' of 'het zombiemeisje'. Vixen lacht op twee manieren: een afschuwelijke, angstaanjagende grijns die met een gestoorde blik in haar ogen iedere volwassen vent weg kan jagen, of een echte, oprechte lach. Deze laatste is extreem zeldzaam, maar laat haar hele gezicht stralen. Ze is extreem klein, dun en altijd vies vanwege haar leefomstandigheden, maar is op de één of andere manier wel gezond. Lichamelijk gezond dan, haar labielheid valt nogal makkelijk uit haar gestoorde uitdrukking en de dode dieren waarmee ze zich omringt af te lezen.

Goede eigenschappen:
- Veel wilskracht. Niet iedereen krijgt het voor elkaar zich jarenlang in haar eentje al op jonge leeftijd in leven te houden in het vuilste district van Panem, zonder steun, werk of daglicht.
- Vindingrijk. Ze is handiger dan de meeste mensen in het district, zelfs terwijl ze nooit maar één dag heeft kunnen werken. Ze heeft een groot talent in het zodanig manipuleren van dingen dat ze werken zoals zij dat wilt, waardoor een horloge als het waren ook een zaklamp en een pijltjesschieter zou kunnen worden.
- Heeft weinig nodig om gelukkig te zijn, zelfs als regelrechte psychopaat.
- Ziet iedereen als gelijk. Dit kan positief zijn maar ook negatief, aangezien het haar niet uitmaakt of je haar al eerder lastig hebt gevallen of niet: heb je een probleem met Vixen, kan je beter uit haar buurt blijven, maar haar oordeel over je laat ze vallen bij de volgende keer dat ze je ziet. Iedereen start elke keer met een schone lei en het maakt haar niks uit wat je stand is en hoe je bent opgegroeid.

Slechte eigenschappen:
- Vijandig. Ze wil niemand in haar buurt hebben en niemand wil haar in de buurt hebben, dus dat is opzich geen probleem, maar als iemand haar stoort op haar plekje kan je het beter op een lopen zetten.
- Onvoorspelbaar. Het ene moment is Vixen poeslief, het volgende moment rent ze achter je aan met een hakmes die ze uit het niks tevoorschijn heeft getoverd.
- Asociaal. Ze kan absoluut niet omgaan met andere mensen en wil dat ook helemaal niet. Behoefte aan sociale contacten heeft ze dus niet wat haar extreem onprettig in de omgang maakt.

Verleden:

Waarschijnlijk was het pech, en niks anders dan dat, wat ervoor had gezorgd dat Vixen van het pad afging. Ze had het namelijk allemaal. Haar eerste zeven jaar in District 3 waren misschien wel de beste jaren die een persoon ook maar kon hebben, ondanks de armoede en de paniek die er af en toe was, ondanks de smerige lucht en de ongezonde omstandigheden. Hugh en Emily waren waarschijnlijk de beste ouders die in het district rondliepen. Vixen was een ongelukje, maar in hun ogen was het het beste ongelukje dat ze hadden kunnen hebben. Toen Vixen uiteindelijk niet de enige bleek te zijn die in de buik van Emily zat, waren de jonge aanstaande ouders geschokt, maar die schok werd snel verplaatst door vreugde. Die vreugde werd echter vervangen door droefenis toen het jongetje dood werd geboren. Hij werd Nox genoemd, nacht, omdat hij nooit het licht had mogen zien. Ondanks die droefenis konden ze toch blij zijn met hun iets te vroeg geboren meisje, Vixen.

Dat Vixen zou worden wat ze nu was, had niemand ooit aan kunnen zien komen. Er was namelijk niks aan de hand. Ze maakte deel uit van een arm gezin, maar dat was niet gek in District 3. Het was een erg arm district en de vele fabrieken die de lucht bevuilden, maakten het leven er zeker niet makkelijker op. Vixen kon echter naar school en had het daar naar haar zin. Ze haalde goede cijfers, had veel vriendjes en vriendinnetjes.

Alles veranderde echter toen Vixen net zeven was. Er was wat gerommel in District 3 door enkele bloedzoekersnesten die werden ontdekt in de fabrieken. Op meerdere plekken waren ze verstopt geweest in een hoek, maar wel op een plek waar veel mensen kwamen. In  de grootste fabriek in het district was er een ongelukkig voorval geweest. Een man was gestruikeld over een losliggend snoer en hij viel voorover. Hij belandde met zijn gezicht midden in een bloedzoekersnest en in die tijd waren bloedzoekers zeer zeldzaam. Niemand wist wat ze deden, waar ze zo plotseling vandaan kwamen en wat er tegen te doen was. De man kreeg de volle laag en was bedekt met zeker honderd bulten. Hij was op slag dood, aangezien bloedzoekers extreem giftig zijn. Menig medewerker van de fabriek die in de buurt was, werd ook gestoken, maar zover bekend waren er verder geen doden. Het werd echter in de doofpot gestopt, dus of dat waar was, was niet bekend. Er waren rond die tijd opvallend veel doden, maar niemand kreeg de lichamen te zien, zelfs de familie niet.

De man die als eerste was gestorven en ook het eerste nest had gevonden, was de vader van Vixen geweest. Vixen haar moeder was ernstig gestoken en had weken ziek op bed gelegen. Ze was echter zodanig gestoken dat het gif van de bloedzoekers een groot effect had op haar hersencapaciteiten en vanaf die dag leefde Emily in een enorme nachtmerrie. Ze kon niet meer onderscheiden wat de realiteit was en wat niet. Het gif had haar hersenen zodanig aangetast dat ze constant hallucineerde en psychoses had. Dat had ze natuurlijk zelf niet door. Het vreselijke was dat er momenten waren waarop alles normaal was en ze alles zag en voelde zoals het was, maar het volgende moment kon Emily denken dat ze in brand stond of dat alles om haar heen smolt. Ze werd afgevoerd naar één van de gestichten in het district, waar ook andere mensen zaten die gek waren geworden door de steken van bloedzoekers. Vixen was in één klap wees. Ondanks dat haar moeder nog wel leefde, was ze niet in staat om voor haar dochter te zorgen. Tijdens haar 'rustige' aanvallen zat Emily in de hoek van de kamer en had ze zich opgerold of wiegde ze heen en weer, met haar handen op haar buik. Ze schreeuwde dan wie haar haar zoontje had afgepakt, niet doorhebbend dat hij dood was geboren. Vixen kon hier niet mee omgaan en besloot haar moeder nooit te bezoeken. Zulk verlies op zo'n jonge leeftijd verbitterde haar. Ze voelde zich daarbij buitengesloten door haar moeder omdat ze nooit haar naam schreeuwde, nooit vroeg waar zíj was. Vixen was te jong om te begrijpen wat er was gebeurd, dat het niet haar schuld was, maar ze wilde haar moeder niet meer zien. Vixen wist niet dat haar moeder op haar heldere moment wél haar naam riep. Dat was niet alleen omdat Vixen haar niet wilde bezoeken, want als ze iemand haar had verteld dat haar moeder dat wel deed, had ze het achter elkaar gedaan. Vixen ging direct het slechte pad op en niemand kon haar ooit vinden. Ze leek te verdwijnen en te verschijnen, als een spook.

Dat was ook de bijnaam die Vixen binnen een jaar had. Nadat haar moeder in een gesticht was gezet en haar vader was begraven, verdween Vixen. Ze verdween van school. Ze was nog te jong om te werken, maar wilde nog wel eens bij de fabrieken ronddralen. Daar was ze echter ook niet meer te vinden. Ze was compleet van de aardbodem verdwenen. Vixen had een grote tas gepakt van thuis en daar allerlei spulletjes in gedaan. Dit varieerde van brood tot messen, paperclips en pannen. Ze was niet overstuur: haar hart was alleen gebroken door het verlies van beide ouders. Toch kon ze helder nadenken op een manier die misschien niet helemaal gezond was voor een zevenjarige. Ze greep alle kleren die haar ouders in de kast hadden liggen, deed de tas op haar rug en vertrok naar het riool.

Omdat District 3 redelijk groot is en beschikt over een ongelooflijke hoeveelheid fabrieken, is het rioleringsstelsel enorm uitgebreid. Er werken echter relatief weinig mensen om het te onderhouden, wat soms voor problemen zorgt. Vixen wist niet waarom ze besloot daarheen te gaan. Het voelde als een goed idee, een strak plan en wat nog meer. Ze had het idee dat ze ervoor bestemd was om daarheen te gaan, dus dat deed ze. De eerste weken waren vreselijk. Het was koud in het riool, het was vies, veel viezer dan ze dacht, om over de stank nog maar te zwijgen. Ze vroeg zich heel vaak af waarom ze dit deed, of ze niet beter weer naar boven kon gaan, maar iets in haar hield haar tegen. Ze luisterde naar dit gevoel en bleef.

Snel, heel snel, kreeg ze door hoe ze moest leven onder de grond. Ze had niet door dat het raar was, hoe snel ze alles onder de knie kreeg. Vixen bleek extreem handig te zijn in het maken van dingen en daarbij vond ze het ook leuk. Vixen had maar weinig eten bij, dus al snel moest ze eten gaan zoeken. Geld had ze niet en ze wilde niet naar boven. In het district zelf was er niks te vinden behalve duiven, maar het vangen van duiven werd niet getolereerd door de vredesbewakers, aangezien die nog wel eens een verdwaalde bloedzoeker op wilden eten. Uiteindelijk kwam het er dus op neer dat Vixen zelf voor haar eten moest gaan zorgen. In het begin had ze daar heel veel moeite mee. Ze werd twee keer kort achter elkaar ziek van de dingen die ze had gegeten. Snel kwam ze erachter hoe ze rioolwater moest filteren zodat ze drinken had. Met de messen die ze had, ving ze soms ratten. Vixen had haar moeder wel eens horen zeggen dat je vlees altijd goed moest koken, omdat je er anders ziek van werd. Langzaam maar zeker begon Vixen steeds meer te durven. De eerste ratten die ze had gevangen, durfde ze niet op te eten, totdat ze wist hoe ze een vuur moest stoken. Toen moest ze er nog achterkomen hoe ze iets kon koken zonder het te verbranden. Ze had een beschut hok uitgekozen dat met een verroest slot op slot had gezeten. Vanbinnen waren er massa's spinnenwebben, waaruit de jonge Vixen de conclusie had getrokken dat er nooit iemand kwam. Ze begon met de spulletjes die ze had een ketel te improviseren door een pan op bestek te zetten en dit vast te binden met touw. Ze leerde zichzelf koken en uiteindelijk leerde ze zichzelf overleven in de meest barre omstandigheden die in het district te vinden waren.

Zodra ze het overleven onder de knie had, dacht de jonge Vixen er nooit meer aan om naar boven te gaan. Ze was binnen de kortste keren verwilderd. Haar lange, zwarte haren waren veranderd in klitten, zelfs al borstelde ze het elke dag. Ze deed precies wat haar ouders haar hadden geleerd: kleed je aan, poets je tanden, kam je haren en zorg dat je eet. Dat deed ze dan ook. Tandenpoetsen kon echter alleen maar met water, haar kleding was smerig ondanks dat ze het wel eens waste en het eten was niet bepaald geweldig. Ze was erg mager geworden. Haar ogen en wangen waren ingevallen en ze was lijkbleek van het gebrek aan zon. Het leven ondergronds had echter één heel groot voordeel: ze kon overal komen. Elk gebouw was aangesloten op de riolering en de grote gebouwen hadden vaak meerdere ingangen en uitgangen. Vixen was ontzettend goed in het vinden en onthouden van de weg en kon na enkele keren ronddwalen zonder enige moeite haar plekje terugvinden. Ze liep soms naar de ladders en keek door de gaten van de deksels wat er boven haar te vinden was. Zo kon ze de tijd in de gaten houden. Ze wist wanneer het druk was en wanneer niet en door logisch na te denken en dit te koppelen aan het licht wat van boven kwam, kon ze ongeveer uitrekenen hoe laat het was. Het was een gave voor het kleine meisje, dat ze op zo'n jonge leeftijd al zo zelfstandig kon zijn. Het leven was echter niet makkelijk. Ze had altijd honger, was zwak en begon, zonder het door te krijgen, last te krijgen van haar sociale isolement.

Op een gegeven moment hield ze het niet meer uit om niet te weten wat er boven gebeurde. Vixen had zich gekleed in een broek en een dikke trui, die ze de week van tevoren had gewassen en te drogen had gelegd. Het waren op dat moment haar schoonste kleren, maar als je in een riool leeft, is natuurlijk niks echt schoon. Haar haren waren gekamd, maar waren vies en klitterig. Ze ging laat in de avond, zodat ze weinig mensen tegen zou komen. Stiekem sloop ze naar boven en opende ze één van de putdeksels, waarvan ze wist dat deze uit zou komen in een achterafstraatje.

Op haar versleten schoenen liep ze door de straten, goed onthoudend waar ze vandaan kwam. Twintig minuten lang kwam ze niemand tegen, maar plotseling werden er zaklampen op haar gericht en en stonden er vijf Vredebewakers om haar heen. Vixen hield haar handen voor haar ogen.
'Wie ben je?' Riep één van de Vredebewakers naar Vixen.
'Ik ben Vixen. Vixen Noxaura.' Kraste het meisje. Ze kon niet hard praten na de maanden die ze in stilte had geleefd. Haar stem was schor en raar.
'Vixen? Echt niet. Die zou allang dood moeten zijn.'
'Ik ben het echt!' Kraste het meisje weer, ondertussen flink in paniek. Waarom geloofden ze haar niet? Ze was er toch? Ze stond daar toch? Ze was echter te jong - en dat was het probleem - om te begrijpen wat ze had gedaan door te verdwijnen. Iedereen dacht al dat ze dood was. De mensen uit het district waren er vanuit gegaan dat het huis overhoop was gehaald door plunderaars en dat Vixen weg lag te rotten, aangezien het ongewoon was voor een ondertussen acht jaar oud meisje ondergrond te leven, alleen. Het feit dat ze ondertussen flink was veranderd qua uiterlijk, hielp ook niet mee. Dat kon zij echter niet weten, want ze had geen spiegel en wist ook niet hoe ze er eerst precies uit had gezien.
'Wat doe je hier?' Riep de man weer, die ondertussen zijn geduld verloor. Het was gewoon weer een zwerfkind op zoek naar eten. 'Stelen is streng verboden.'
'Ik steel niks! Ik loop rond!' Gilde het meisje. De mannen omsingelde haar en ze was bang. 'Laat me met rust!' Vixen zette het plotseling op een lopen en door haar geringe lengte sprintte ze zo langs de mannen door de steegjes in. Zij waren zo verbijsterd door wat er gebeurden, dat ze een flinke tijd stonden te treuzelen. Toen duurde het nog even voordat het doordrong dat ze orders kregen om haar te achtervolgen, zodat ze in het weeshuis gestopt kon worden. Vixen had echter al een paar straten voorsprong en wist zonder moeite terug te vinden waar ze vandaan was gekomen. Ze verdween zo snel en stil als ze was gekomen en bleef de hele nacht op om de andere putdeksels te controleren, om zeker te weten dat niemand haar bleef zoeken. Het bleek echter al snel dat Vixen niet interessant genoeg was en dat ze ook niet wisten dat ze in het riool woonde. Vixen was echter zo geschrokken en gekwetst door de reactie, dat het vlammetje in haar hart, wat ontstaan was toen haar ouders stierven, zich uitspreidde door haar lichaam en deze in vuur en vlam zette. Ze was laaiend. Wat had ze gedaan? Ze wilde alleen maar komen kijken en ze hadden haar bijna opgesloten!  De grote mensen hadden haar verlaten en verraden en ze wilden hen daarvoor straffen. Het ging niet meer alleen om overleven: ze hadden zich tegen haar gekeerd en zouden daarvoor moeten boeten. Het lieve, schattige meisje dat Vixen heette was weg. De psychopaat die de naar Vixen draagt, was geboren.

De jaren die hierop volgden, de jaren tot de Opstand, veranderde Vixen nog meer. Ze spendeerde haar tijd aan het gooien en slijpen van messen, van het bouwen van bommen met de spullen die ze had, en met het terroriseren van de mensen die haar per ongeluk tegenkwamen. Dit gebeurde voornamelijk in de winter, wanneer het koud werd en eten moeilijk te vinden was. Vixen kende elke weg vanaf het riool naar boven, de fabrieken in. Daar wilde ze zich nog wel eens verschuilen als het beneden te koud werd en soms, heel soms, vond iemand haar. Haar eerste net-niet-slachtoffers liet ze gaan, niet wetend wat te doen. Ze waren vaak verbijsterd om een meisje zoals haar zich te zien verstoppen in een kast of achter een stel buizen in de kelder. Vaak renden de mensen dan weg om hulp te halen, maar tegen die tijd was Vixen al lang verdwenen samen met alles wat haar zou kunnen verraden. Ze werd al snel 'het spook' genoemd in de volksmond, omdat ze zo snel en stil was en plotseling kon verdwijnen. Dit veranderde echter nadat er een man alarm had geslagen toen hij haar zag.

Ze was nooit van plan geweest om zomaar iemand te vermoorden, maar hij zou haar leven in gevaar kunnen brengen. Voordat ze het wist, had ze een mes uit haar riem gegrist en deze in zijn borstkas geplant. De man, vijf keer zo groot en breed als zij was, had haar aangestaard terwijl hij in elkaar zakte. Vixen trok het mes uit zijn borst, veegde het bloed aan haar hemd af zodat ze geen bloedspoor achter zou laten en zette het op een lopen, gedesoriënteerd door de flitsende alarmlichten en de sirenes die door het gebouw loeiden. Ze was daar expres heengegaan. Ze had iemand vermoord op de plek waar haar vader in het bloedzoekersnest was gevallen. Haar moeder was dood, omgekomen in de brand van het gekkenhuis waar ze zat. Ze wilde hun sterfplekken bezoeken, die van haar vader en haar moeder en die van haar moeder zou nog even moeten wachten. Ze had niet verwacht dat ze iemand tegen zou komen, omdat het - dacht ze - nog ruim voor openingstijd was. Ze had het echter verkeerd berekend en degene die haar trof had pech. Dikke pech. Ze vond het echter niet erg. Ze vond het niet erg dat ze iemand een vader en een echtgenoot had afgenomen, omdat het de leegte op leek te vullen die ze vanbinnen had gekregen toen zíj iedereen kwijtraakte. Ze wist nu dat er iemand ongeveer dezelfde pijn zou voelen als zij elke dag deed en dat deed haar goed. Vixen was tien en had al een moord op haar geweten.

Het zou niet de enige moord zijn. Nu mensen wisten dat het zogenaamde spook ook met messen om kon gaan (Vixen wilde voor de grap nog wel eens onthoofde ratten neerleggen op plekken waar veel mensen kwamen, gewoon om te laten weten dat ze er nog was en niemand haar kon vinden.) waren ze meer op hun hoede. Zo gingen fabrieksarbeiders zelden nog alleen naar de kelders, omdat Vixen geen kans maakten als er meer mensen waren. Dit hielp in eerste instantie, omdat Vixen niet altijd zin had in een directe confrontatie als het niet nodig was, maar toen zij een keer ergens de hoek om kwam en er twee mensen stonden die haar hadden gehoord, hadden zij allebei sneller een mes in hun hoofd dan dat ze alarm konden slaan. Toen Vixen wist dat ze waren gevonden, zorgde ze ervoo dat mensen haar ergens anders zagen waar er geen duidelijke ingang naar het riool was, zodat de districtinwoners nog steeds niet konden achterhalen waar ze vandaan kwam.

Ze hield zich hierna echter wel een lange tijd stil. Ze had gehoord dat er zoektochten naar haar waren en wist ook dat bepaalde putdeksels in de gaten werden gehouden. Ze wist echter niet welke, maar bleef een compleet jaar onder de grond. Ze liet geen ratten meer liggen, ze verstopte zich niet meer in kasten in een fabriek, ze liet geen enkel teken van leven blijken. Dit werkte, want de mensen vergaten haar en haalde de 'Gezocht'-posters van de muren.

En toen brak de Opstand uit.

Omdat Vixen ondergronds woonde, had ze weinig last van het Capitool. Ze had het echter wel fijn gevonden als de boel hier een beetje beter geregeld was en de mensen, de onschuldige mensen, het wat beter hadden. De Vredebewakers mochten wat haar betreft echter allemaal dood neervallen en daar wilde Vixen dan ook maar al te graag in bijdragen. Daarbij hield ze wel van een grote chaos, dus Vixen deed vrolijk mee in de Opstand. Er was niemand meer die op haar lette, zelfs al had ze op posters gestaan en had ze meerdere mensen vermoord zonder echte reden. Het feit dat ze vóór District 3 streed, maakte dat ze werd gedoogd. Mensen keken niet naar haar, spraken niet met haar, maar lieten haar haar gang gaan onder de voorwaarde dat ze geen andere mensen zou vermoorden. Dit was het enige wat ze tegen haar zeiden. Vixen, die niet meer goed kon praten, had geknikt. Voor nu, had ze daarmee bedoeld. Voor de Opstand en niks anders. Dat hadden de anderen begrepen en die waren zo snel als ze konden bij Vixen vandaan gerend. Ze was een controversieel onderwerp in het district, want ze bleef natuurlijk een moordenaar. Een hoop mensen konden echter niet ontkennen dat ze toch wel wat respect voor het meisje hadden. Ze was een weeskind dat al bijna haar halve leven voor zichzelf zorgde in de meest slechte omstandigheden die er ook maar denkbaar waren, en ze leefde nog steeds.

De Opstand zorgde ervoor dat ze alle plannetjes die ze had gesmeed om de verraders te laten boeten voor het afstoten van Vixen, kon uittesten. Omdat ze wist waar ze kon komen zonder gezien te worden en bovendien ook nog klein en snel was, kon ze bommen planten op cruciale punten. Niet al haar uitvindingen werkten. De meesten werkten niet. Ze snapte echter wat ze fout had gedaan en probeerde haar fouten te verbeteren met de middelen die ze had. Haar meesterwerk, een glasbom, ontplofte te vroeg en raakte daardoor minder Capitoolstrijders dan de bedoeling was, maar de klap was zo groot dat de ruiten ook waren gebarsten wat voor extra raakkans had gezorgd. Daarbij was er een kleine krater in de grond geslagen en op dat moment werd voor het Capitool ook redelijk duidelijk dat er iemand was die wist wat ze deed.

Vixen bleef de hele Opstand strijden, voornamelijk ondergronds. Er waren mensen die haar waren gevolgd die op de één of andere manier nooit meer gezien werden. De meeste mensen verdwaalden of raakten gewond door stoomspuitende buizen en één iemand werd door  Vixen aangevallen. Ze duwde hem vanuit de schaduw plotseling het water in en het was redelijk duidelijk dat hij niet kon zwemmen. Vixen vond echter dat ze alle recht had, want hij was gewapend en ze herkende hem als de broer van één van de fabrieksarbeiders die ze kennis had laten maken met haar messenwerpkunsten.

Na de Opstand verdween Vixen weer. Ze wilde haar gedoogbeleid niet op de proef stellen, mede omdat iedereen wist wat ze kon en ze er ook wel achter waren dat ze niet ín de stad, maar ónder de stad leefde. Het riool strekte zich echter uit onder het hele district en misschien nog wel verder, wat het nog altijd moeilijk maakte om Vixen te vinden. Ze vond het wel goed zo. Ze had haar reputatie nog, mensen waren nog altijd bang voor haar zoals ze zou moeten zijn, maar iedereen wist ook dat ze niks zou doen tegen mensen die haar niks zouden doen. Of misschien ook wel. Het lag aan haar dag. Iedereen kreeg elke dag een nieuwe kans, ze zou de dingen die je eerder had gedaan vergeten en vergeven, maar Vixen had in de Opstand wel laten zien dat er niet met haar te sollen viel.

Vixen had weinig problemen met de Hongerspelen. Natuurlijk vond ze het een beetje raar, want waarom zouden ze kinderen gebruiken en niet volwassenen, aangezien de volwassenen de Opstand hadden gestart. Het kon haar echter weinig schelen. Ze had tijdens het afluisteren van gesprekken gehoord dat de kinderen moesten vechten. Officiële aankondigingen kreeg ze natuurlijk niet, want ze had geen adres of tv. Ze kwam echter overal achter door te luistervinken en wist daardoor ook dat ze naar de dag van de Boete moest. Een poging om er fatsoenlijk uit te zien deed ze niet, want ze wist dat dat toch niet meer kon. Wel nam ze een douche in een huis van mensen die er niet waren en was in staat toch nog een beetje normaal voor de dag te komen. Ze kreeg het met heel veel pijn en moeite voor elkaar om haar lange, zwarte haar te ontklitten en had het in een vlecht gebonden, iets wat ze waarschijnlijk vaker ging doen omdat het handig was. Ze had zich laten registreren, was afzijdig bij de andere veertienjarige mensen gaan staan en was zo snel mogelijk weer weggeglipt. Ze werd nog steeds gedoogd, maar voelde zich erg bedreigd door de Vredebewakers, die haar gelukkig niet herkenden. Dat ze nu niet gekozen was - enigszins logisch, ze had nog nooit extra bonnen hoeven halen en was het ook niet van plan - gaf haar de tijd om specatulaire dingen voor volgend jaar te verzinnen. Hoe kon ze in die Spelen terecht komen? Hoe kon ze van de tegenstanders winnen? Hoe zou ze met een knallend afscheid iedereen kunnen laten weten dat ze nog niet zomaar van haar af waren? Vixen trok zich weer terug in haar riool om daar eens goed overna te kunnen denken.


Sterke punten in de arena:

Het feit dat Vixen een regelrechte psychopathische zwerfster is, geeft haar een relatief groot voordeel. Ze heeft al eerder gedood en heeft er absoluut geen problemen mee om dat te doen. Ze vindt het zelfs wel leuk: voor haar is het een soort remedie tegen de sleur van het riool. Ze is erg waakzaam en zodra iemand voor haar een bedreiging kan vormen, zal worden uitgeschakeld. Vixen heeft een heel goed richtingsgevoel en kan overleven in barre omstandigheden. Ze is zelfstandig en sluw, wat haar een goede tegenstander maakt als het uiteindelijk op overleven aankomt. Vixen heeft zichzelf leren knutselen en prutsen met simpele dingen, die ze om kan bouwen tot van alles. Niet al haar zelfbedachte uitvindingen werken altijd, maar met de goede dingen in haar handen kan ze allerlei dingen maken: van bommen tot vallen. Vixen is ongelooflijk precies in het gooien van messen, iets waarmee ze zich al meerdere jaren van eten voorziet. Het uiterlijk van Vixen werkt ook in haar voordeel: het feit dat ze zo vies en vuil is, maakt dat mensen uit haar buurt blijven en haar negeren totdat het niet anders kan. Het is goed aan haar te zien dat ze niet helemaal honderd is en de kans dat zij iemand op een vreselijke wijze kan en zal vermoorden, zou er nog wel eens voor kunnen zorgen dat mensen eerst voor de minder enge deelnemers gaat.


Zwakke punten in de arena:

Vixen is lichamelijk heel erg zwak. Ze kan hard rennen en is heel snel qua reflexen, maar zodra het op een lichamelijk gevecht uitdraait, is Vixen verloren. Vixen vertrouwt op haar overlevingskunsten en haar messenwerptechnieken, maar verder kan ze niet zo veel. Vixen is extreem asociaal en wil alleen maar iets te maken hebben met mensen als het haar iets op kan leveren. Dat is echter niet het geval en ze is nou ook niet het soort persoon waarmee een ander vrijwillig samen zou willen werken. Dan komt er ook nog bij kijken dat ze mensen niet veroordeelt: als zij iemand in de Arena ziet vermoorden die later een bondgenootschap aanvraagt, is de kans dat zij dat toestaat groot, omdat zij mensen niet beoordeelt op hun daden. Pas als Vixen persoonlijk wordt getroffen of bedreigd, dán heb je een probleem. Dat kan misbruikt worden als ze iemand een kans geeft, als deze persoon het niet goed met haar voor heeft. Haar uiterlijk werkt ook in haar nadeel: ze schrikt mensen zodanig af, dat niemand haar een kans zou geven als het om sponsoren of bondgenootschappen zou gaan. Dit houdt Vixen zelf niet bezig, maar het is wel een nadeel. Ze is absoluut niet representatief en zal nooit het lievelingetje kunnen worden daardoor.

Bonnen:
Vixen heeft een normaal aantal bonnen voor een vijftienjarige. Dat zijn er vier.


Overig:
- Extreme fobie voor bloedzoekers.
- Vixen heeft elke dag spijt dat ze haar moeder nooit meer heeft opgezocht. Ze huilt niet omdat ze geen emoties meer heeft, maar als ze het zou kunnen, zou ze hele dagen rouwen.
- De lievelingskleur van Vixen is rood.
- Mocht Vixen ooit een baan kunnen krijgen, dan zou ze zich graag bezighouden met het maken van bommen, afweergeschut of iets anders waardoor mensen dood kunnen gaan.