De tiende dag van de Spelen was aangebroken, maar Flaire zat voor de verandering eens niet voor de TV. Niet eens, omdat het niet mocht, maar omdat ze niet wilde kijken. Nu Caleb de Spelen voorgoed had verlaten was Jacob nog als enige "slachter" over, maar hoewel het nu de finale was en het nu dus heel spannend zou moeten zijn, was er nog geen zak gebeurd in de arena en dus had Flaire geen zin meer om te kijken. De spanning was weg en zelfs de arena zelf had nog niks gedaan om ervoor te zorgen dat de boel was spannender werd. Al met al was Flaire dus een beetje teleurgesteld. Na haar uitbarsting van de dag ervoor, toen Caleb was overleden, had Adrienne haar eerst ook helemaal niet willen laten kijken, maar doordat het meisje zo eng kalm was geweest die morgen, had ze toch even voor de buis kunnen zitten, al was ze dus na een kwartier alweer opgestaan. Niks gebeurd, niks te zien. Helaas. In het gesticht zelf was echter wel iets aan de gang, al wist het meisje nog niet precies wat er aan de hand was. Ze leken met iets bezig te zijn, die bewakers, en het meisje vertrouwde het voor geen cent. Wat waren ze van plan? Wat gingen ze doen? De vraag hield haar al een tijdje bezig toen Adrienne opeens voor haar deur verscheen. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze de vrouw niet eens aan had horen komen.

Even keken de twee elkaar zwijgend aan, toen stelde Adrienne haar een hele, vreemde vraag. 'Wat wil je hebben voor je verjaardag?' Flaire knipperde verward met haar ogen. 'Mijn.. wat?'
'Je verjaardag,' reageerde de vrouw wat ongeduldig. 'Wat wil je hebben?' De roodharige staarde met een verwarde blik naar de vrouw aan de andere kant van de deur. Wat wilde ze hebben? Waar ging dit over? 'Wat is een ver jaardag?' vroeg het meisje, waarop er iets over het gezicht van de vrouw gleed. 'Weet je niet wat een verjaardag is?' vroeg de vrouw op een half sceptische toon waar ook ergens wat medelijden in zat. 'Nee,' bitste Flaire terug. De toon van de vrouw beviel haar niet, want blijkbaar hoorde ze te weten wat een ver jaardag was. Het bleef even stil en Adrienne leek even na te denken voor ze opeens zei: 'Je Verjaardag is de dag waarop je viert dat je weer een jaartje ouder bent en dan is het gebruikelijk dat je familie je cadeautjes geeft. Vierde je dat niet in het weeshuis?' Flaire zweeg en staarde naar de grond. 'Ik heb niet lang genoeg in de weeshuizen gezeten om een verjaardag te vieren,' mompelde ze. Ze grijnsde even bij de gedachte aan de brandende weeshuizen. 'Ik heb nog nooit een verjaardag gehad,' voegde ze er bijna fluisterend aan toe. Het bleef even stil aan de andere kant van de deur, waarna Adrienne zei: ' Nou, volgens onze gegevens is jouw Verjaardag vandaag, dus gefeliciteerd meid, je bent 15.'

Flaire zweeg. Vijftien jaar. Kon het zijn dat ze echt al vijftien jaar oud was? Ze wist het niet. In al die jaren dat ze in het kamertje bij haar ouders opgesloten had gezeten was ze de grip op de tijd, de dagen, de maanden en de jaren verloren. Ze wist niet eens welk seizoen het was, laat staan welk jaar. Hoe lang was het alweer geleden dat ze het huis van haar ouders had verwoest en daarbij haar ouders zelf van het leven had beroofd? Hoe lang waren de opstanden alweer geleden? Vijftien jaar... 'Dus, wat wil je hebben als cadeautje?' Flaire schrok op uit haar gedachten en staarde naar Adrienne. 'Mag ik.. zelf kiezen wat ik wil hebben?' vroeg ze twijfelend, waarop de vrouw een kleine glimlach tevoorschijn toverde. 'Ja dat mag, zolang het niet een wapen is of iets wat je als een wapen kan gebruiken.' Ah, ja, dat dacht ze al. Geen mes dus, geen zeis en ook geen nieuwe aansteker. Wat voor nuttigs zou ze dan kunnen vragen aan Adrienne? Ze wilde namelijk wel gebruik maken van deze praktisch unieke situatie waarbij haar de kans werd geboden iets te krijgen waar ze zelf om vroeg, want dat kreeg ze namelijk nooit. Na een tijdje zwijgend daar te hebben gezeten wist ze het. 'Een boek,' mompelde, waarop Adrienne haar met stomheid geslagen aankeek. 'Een wat?'
'Een boek.'
'Je wil een.. boek.' Het was wel duidelijk dat de vrouw dit verzoek niet had verwacht. Toegegeven, veel zou Flaire niet aan een boek hebben, aangezien ze niet kon lezen, maar ze wilde een boek met plaatjes, geen letters. 'Ja, een boek,' antwoordde het meisje. 'Een boek met plaatjes, geen letters.' De vrouw opende haar mond, sloot hem weer en knikte. 'Oké, een boek. Met plaatjes en geen letters. Wat voor boek moet het zijn?' Het meisje keek op, waarop de vrouw aanvulde: 'Een boek over dieren? Planten? Boten? Vuur.' Ze sprak het woord uit alsof het een heel vies woord was en waarschijnlijk had ze het ook niet willen opperen, aangezien vuur de reden was dat Flaire hier zat.

Het meisje schudde echter haar hoofd. 'Ik wil een boek over mensen. Over het menselijk lichaam.' Ze keek naar de vrouw aan de andere kant van de deur en deze keek terug. Flaire kon de radartjes in het hoofd van Adrienne bijna horen draaien terwijl ze probeerde te bedenken of een boek over het menselijk lichaam een gevaarlijk cadeau zou zijn of niet. 'Ik zal kijken wat ik voor je kan doen,' was het uiteindelijk antwoord, waarna de vrouw bij de deur weg liep en Flaire weer alleen was. Het meisje richtte haar blik weer op de vloer. Ze hoopte van harte dat Adrienne echt met een boek over mensen terug zou komen, want dan kon ze daarin bekijken wat de zwakke plekken van het lichaam waren en hoe ze het beste bepaalde ledematen kom amputeren. Ze grijnsde, maar wist dat ze niet te veel moest hopen. Wie weet kende Adrienne haar beter dan ze dacht en zou ze straks toch een boek over dieren krijgen. Ach, hopen kon altijd.

OOC: Omg, dit is de eerste keer dat ik Flaire zielig vind D: En ook het moment dat ik erachter kom dat ik een heleboel dingen verkeerd heb gedaan XD