Het was stom geweest, stom, stom, stom om naar de bovenwereld te gaan en daar haar gezicht te laten zien! Goed, ze was in het nauw gedreven en ze was verdwaald, maar het feit dat ze was verdwaald was al een schande opzich. En dat ze te nieuwsgierig was waardoor ze de boel ging ontdekken en in een gesticht uit was gekomen, was ook niet handig. Vixen had mazzel en niks meer dan dat gehad dat ze eruit was gekomen, want als er plek was waar mensen Vixen graag zouden zien, dan was dat wel in een gesticht. Of dat handig was, was een tweede, want Vixen was een soort eigentijdse legende en niet om goede redenen. Nu ze daar een persoon met een gelijke geest had ontmoet, leek het haar onwaarschijnlijk dat ze haar met een andere psychopaat in een gesticht zouden stoppen. Nadeel van een gesticht was dat de mensen over het algemeen apart werden gehouden, en daarbij waren er minstens twee gestichten in District 3 voor zover Vixen wist. Ze konden haar dus altijd apart houden van Flaire, mocht het nodig zijn. Maar voor nu was Vixen nog altijd een onzekerheid voor de mensen in District 3 en het spookmeisje ging dit niet veranderen.

De afgelopen dagen had ze niks anders gedaan dan door de gangen van de riolering gepatrouilleerd om te kijken of er toch niemand naar haar op zoek was gekomen. Ze had écht geen behoefte aan gezelschap en om nou weer iemand neer te steken kostte haar op het moment te veel energie, want ze had maar weinig eten gevonden en moest het erg rustig aandoen. Maar niemand die haar had gezien had zijn of haar mond voorbij gepraat en niemand was haar tot vandaag komen opzoeken.

Tot vandaag.

Ze was voor het eerst iets minder op haar hoede en liep door één van de drukstbevolkte gangen van het riool - wat inhield dat er ongeveer eens per week iemand liep die niet Vixen heette - toen ze een geluid hoorde. Het was het onmiskenbare geluid van een verschuivende putdeksel en daarna hoorde ze de trap die vanaf de bovenwereld toegang naar haar domein verschafte een beetje kraken en ze hoorde voeten voorzichtig de metalen treden raken.
'Indringer!' siste Vixen tegen zichzelf, en ze schoot naar een transformatorkastje waar ze zich achter verstopte. Er waren hier meerdere openingen, de één dichterbij dan de ander. Aan de echo's van de voetstappen kon Vixen opmaken dat de indringer nog redelijk ver weg was, maar in de richting van het kruispunt liep waar Vixen ongeveer vijftig meter vanaf verstopt was. En zo te horen was het geen volwassen persoon, want de voetstappen klonken veel te licht en te snel. Iemand zette kleine stapjes, en mensen die kleine stapjes zetten, waren klein. En kleine mensen waren over het algemeen jong.
Wat deed een kind in een riool?

Goed, dat was misschien een vraag die beter aan Vixen kon worden gesteld. Punt was dat Vixen hier woonde en het kind wat hier nu rondliep deed dat zeer waarschijnlijk niet. Vixen wilde haar geld daar zelfs op inzetten, want anders had ze het kind moeten kennen. Een kind was geen bedreiging, niet per se, tenzij het had verteld wat het hier zag als het Vixen zag. Vixen had niet veel principes, maar het potentieel moeten vermoorden van een kind zat haar niet lekker. Ze had echt geen zin in bloed aan haar handen en gesleep met een lichaam en de dichtstbijzijnde dumpplek was niet echt dichtbij. Haar enige optie was dus om de indringer weg te jagen en te hopen dat -ie niet vertelde wie er hieronder woonde.

Nadat Vixen een tijdje had gewacht, verscheen er een bekend meisje in het midden van het kruispunt waar Vixen uitzicht op had. Dat zat Vixen al helemaal niet lekker, want dit was het meisje uit het gesticht. Ze had uitgevonden waar Vixen woonde, hoe ze hier kon komen en nu was het een kwestie van tijd totdat de Vredebewakers voor Vixen's neus zouden staan om haar mee te nemen en op te sluiten. Dat kon ze niet laten gebeuren!
‘Hallo? Vixen?! Ben je hier, Vixen!?’ De stem van het meisje weergalmde in de lege gangen en Vixen wist dat ze een probleem had. Ze checkte haar sok en kwam er tot haar grote schrik achter dat ze maar één mes mee had, wat inhield dat ze geen speling had als ze hem moest gooien. As de indringster gevaarlijk werd - de kans was natuurlijk niet groot want het was een kind, maar opzich was Vixen dat ook - moest zij per se dichtbij komen te staan. Ze moest in de buurt komen van een mens om het uit te schakelen en ook dat was iets waar Vixen even geen zin in had. Ze dacht een seconde of twee na voordat ze zich geruisloos naar het midden van haar gang begaf. Haar vuile haren omlijstten haar gezicht en haar grijze shirt zat onder de vlekken. Vixen had eigenlijk haar kleding willen wassen, maar besefte zich dat het vandaag goed uitkwam dat ze dat nog niet had gedaan.

'Je hebt een fout gemaakt door je in mijn domein te begeven,' raspte het spookmeisje tegen het meisje op het kruispunt. Ze staarde zo uitdrukkingsloos mogelijk naar Jolene, terwijl ze langzaam dichterbij kwam. Toch was er iets van nieuwsgierigheid te lezen in Vixen's holle ogen, want zelfs volwassen mannen bibberden als ze door haar gangen liepen en dit kleine meisje, die Vixen pas één keer had gezien in de bovenwereld, was juist naar haar op zoek in plaats van dat ze haar had proberen te vermijden. En hoewel Vixen het niet zou toegeven, was er iets van respect voor Jolene wat nu bij haar boven kwam drijven. En ze kon geen kwaad in de zin hebben als zo'n klein persoon naar haar opzoek ging, en Vixen behandelde mensen alleen maar slecht als ze haar slecht behandelden.
'Je hebt hier niks te zoeken. Ik snap niet wat je hier doet. Waarom ben je niet bij het vuurmeisje gebleven in de bovenwereld?'



OOC: Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Mocht het einde nogal vaag zijn, mijn excuses daarvoor. Ik heb fikse hoofdpijn en ik wilde hem per se afmaken XD

'Ik kwam jou zoeken,' de stem van Jolene klonk gespannen, zoals de stemmen altijd klonken wanneer mensen uit de bovenwereld het terrein van Vixen betraden. Vixen zou het niet tegen het meisje zeggen, maar ze klonk zelfs nu nog minder bang dan de gemiddelde volwassen man die hier rondliep. Misschien was ze zich er niet van bewust in wat voor situatie ze zichzelf had begeven. Misschien - waarschijnlijk - was ze nog te jong om te beseffen dat het stom was om een persoon als Vixen op te zoeken. Aan de andere kant, begaf het kleine meisje zich wel in de buurt van Flaire. Flaire zat opgesloten met een reden. De kans dat dit meisje wist wat ze aan het doen was, leek daardoor te groeien. Vixen vond het echter nog steeds dom, want zij was niet het enige gevaar hierbeneden. Natuurlijk had zij hier haar gebied opgeëist, al jaren geleden, maar iemand die de weg niet wist, kon hier makkelijk verdwalen en in een verkeerd gedeelte terecht komen. Er waren nog altijd bloedzoekersnesten op de meest onverwachte plekken - en Vixen was absoluut niet van plan erbij in de buurt te komen of ze weg te halen, dus als je niet wist waar ze lagen, kon je er zo in één lopen. Het zou Vixen een zorg zijn wat er met de indringers gebeurde, maar het was een uiterst pijnlijke manier om heen te gaan.

Maar goed, hier was dus een minimens en ze was op zoek gegaan naar Vixen. Dat maakte dat deze uiterst nieuwsgierig werd, ondanks haar afkeer van mensen. Het was een uiterst ongewone daad en nu kon Vixen zich voorstellen dat er grote gewapende mannen op haar werden afgestuurd om zich haar territorium toe te eigenen, maar Jolene? Nee, die was tot nu toe ongevaarlijk en anders was ze makkelijk uit te schakelen.
‘Flaire zit altijd maar op haar kamertje,’ Begon Jolene. Een beetje verbaasd keek Vixen haar aan, terwijl ze nog altijd langzaam dichterbij kwam. Het was nu nog een meter of twintig. Vixen vond het een enorm domme opmerking. Natuurlijk zat ze altijd in haar kamertje, ze zat nou eenmaal in een gesticht.
‘Ze is heel aardig,’ Een raar geluid kwam uit de keel van Vixen. Gegrinnik. Als Vixen één iets over Flaire had kunnen zeggen, was het wel dat ze niet aardig was. Het straalde van haar af, zeker toen ze zo fanatiek naar de Spelen aan het kijken was. Ze had een reputatie en die hield ze zeker hoog.
Toen kwam er iets over Vixen gezelschap houden, omdat ze vast wel eens gezelschap zou willen. Nu keek Vixen echt verbaasd, een emotie die zelden op haar gezicht te lezen was omdat ze nooit iets had om verbaasd over te staan. Ze was zó verbaasd, dat ze stopte met lopen en zo goed als verward naar Jolene staarde. Vixen kantelde haar hoofd terwijl de woorden van het meisje door haar hoofd rondspookten. Er was iemand die medelijden had met Vixen? Waar sloeg dat nou op?

'Ik snap je niet.' Het had zeker een minuut geduurd voordat Vixen weer wat had gezegd. In de tussentijd had het meisje herhaaldelijk haar mond open en dicht gedaan, omdat ze niet wist welke woorden ze moest gebruiken. Vixen had in de afgelopen jaren geen medelijden gehad, en van de tijd voordat ze alleen was, kon ze zich bijna niks herinneren. Ze was zelfstandig en alleen, ze haatte mensen, maar toch vond ze dit ergens wel fijn aanvoelen. Iemand wist van haar bestaan en rende niet meteen van haar weg, maar wilde juist in de buurt komen. Het voelde echter ook alles behalve goed, want wie moest er nou iets van háár hebben?
'Je wilt me gezelschap houden omdat ik alleen ben.' Vixen besloot alles even na te lopen, zodat ze erachter kon komen of dit toch wel echt net gezegd was. 'Ondanks dat je weet wie ik ben.' Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes en ze bekeek het meisje van top tot teen, nog achterdochtiger dan eerst. Niemand zou haar gezelschap wilde houden. Ze was een psychopaat en ze woonde in het riool! 'Je bent bevriend met het vuurmeisje en nu wil je vrienden worden met mij. Of in ieder geval tijd met mij doorbrengen, want ik heb niks aan vrienden. Het vuurmeisje is opgesloten, maar ik ben vrij. Zij en ik zijn gevaarlijk. Dat weet je, anders was je hier niet.' Vixen pauzeerde eventjes, wist niet goed wat ze moest zeggen. Het was een rare situatie en iemand zoals Vixen was nog nooit in zo'n rare situatie terecht gekomen als nu.
'Maar je bent dapper dat je hier bent gekomen. En toch snap ik niet waarom je je leven riskeert.'

Zielig. Ze vond het zielig dat Vixen in de stank leefde, dat ze alleen was. Vixen dacht niet zo over zichzelf. Ze spendeerde weinig tijd aan het denken, meer tijd aan het doen. Ze was sowieso niet zo heel goed in denken, omdat Vixen maar een beperkte woordenschat had. Nu spendeerde ze wel een groot gedeelte van de tijd in het riool met het in zichzelf te mompelen, toch was dat niet zo goed voor haar spraak als een gesprek met een écht mens - en eentje die niet alleen om hulp scheeuwde.
Maar het was zeker niet zielig dat Vixen hier woonde. Niet voor haar. Ze hield het hier al jaren uit en vond 'zielig' dan ook niet de juiste woordkeuze. 'Zielig' gebruikte je voor mensen die niet voor zichzelf op konden komen om wat voor reden dan ook. Mensen die niet voor zichzelf zorgden waren zielig, mensen die zichzelf niet uit een benarde situatie redden waren zielig. Vixen? Nee, Vixen was sterk en angstaanjagend, en dat terwijl ze pas 14 was. Haar krankzinnige uiterlijk hielp hier natuurlijk aan mee, en als ze in een andere omgeving was opgegroeid was ze misschien beter terecht gekomen. Je kon echter vanalles over dit meisje zeggen, maar zeggen dat ze niet voor zichzelf kon zorgen, hoorde daar niet bij.

'Ik praat nooit met andere mensen.' Gaf Vixen als antwoord toen Jolene uitgepraat was. 'Mensen komen hier niet. En als ze hier wel komen, schreeuwen ze naar me.' Ze was even stil terwijl er een zieke grijns op haar gezicht verscheen. 'Of ze schreeuwen dóór me.'
En nog steeds, waarom ze dan helemaal naar hier kwam? Wat verwachtte ze van Vixen, want Jolene kon met geen mogelijkheid bij haar gaan wonen. Dat meisje zou vast niet kunnen overleven op een dieet van ratten en voedsel gejat uit de vuilnisbakken in het district.
'Maar hoe wil je dat doen?' Vixen hield haar hoofd schuin terwijl ze zich weer naar het meisje toe bewoog. Ze had een tijdje afstand gehouden en besloot dat het nu veilig was. 'Je kan niet naar hier komen. Dan ga je opvallen en ik denk niet dat je hier kunt wennen zoals ik hier ben gewend. En ik kan niet naar boven, dan sluiten jouw mensen me op.' Het bleef apart en raar, want in al die jaren dat ze hier had gewoond, had er nog nooit iemand contact met haar gezocht op de manier waarop Jolene dat blijkbaar wilde. Dat kon natuurlijk ook komen omdat Jolene haar daadwerkelijk had gezien in het gesticht en daardoor bewijs had dat Vixen bestond. Vixen had echter ook de conclusie getrokken dat Jolene lichtelijk gestoord was en misschien zelf wel achter slot en grendel moest, want iedereen die vrijwillig bevriend wilde worden met een massamoordenaar, was waarschijnlijk net zo gevaarlijk.