Het was drie weken geleden dat Caleb de dood vond in de Arena. Dat maakte het tevens drie weken geleden dat Madelynn een fikse zweepslag te verduren kreeg van een Vredesbewaker. Het was maar goed dat ze niet in staat was haar eigen rug te bekijken. Aan de reactie van haar familieleden te zien was het niet erg… pretty.
De wond deed nog steeds wel een beetje zeer, maar het genas goed, dankzij de doktershulp die ze had gekregen met dank aan Burgemeester Wilsons gelddonatie. Alsnog zou ze er wel een aardig litteken aan overhouden. Nou ja, het was niet alsof iemand dat ooit hoefde te zien. Het was niet alsof ze naakt rondjes ging dansen in het bos, of zo. Zeker niet nu ze niet eens meer de kans had om per ongeluk tegen Caleb op te botsen. Het leven was sinds zijn dood een stuk zinlozer geworden.

De tijd stond echter niet stil en dat betekende dat niet alleen Madelynn, maar ook de rest van de familie door moest gaan met leven. De eerste paar dagen hadden ze het nog wel gesnapt, maar na een week vond haar vader het wel genoeg geweest. “Ga eens iets nuttigs doen,” had hij gezegd als Madelynn zat weg te dromen op de bank, met haar gedachten duidelijk ver weg. Het was niet alsof de dokter haar alweer toestond om in de bossen te gaan werken, dus hield ze zich voornamelijk bezig met het huishouden, een taak die ze gek genoeg best was gaan waarderen. Maar ze moest toegeven, na dag in dag uit de vloer te vegen of de kasten te stoffen was het leuke er wel een beetje af. Soms wilde ze gewoon zitten en niks doen. Niks, behalve dromen van een leven dat ze nooit zou kunnen krijgen.

Ook het leven van Calebs familie ging door. Nog altijd voelde Lynn zich enigszins egoïstisch dat ze Caleb in haar gedachten en dromen wilde claimen, terwijl zij net zoveel verdriet hadden als zij. Misschien zelfs wel meer. Zij kenden Caleb daadwerkelijk. Zij was het meisje dat zich als een dolle bijl op een jongen had gestort en ze had van hem gehouden. Dat was iets. Dat was… eng. Ze had alles voor hem gedaan. Als ze had gekund was ze naar het Capitool gerend en had ze eigenhandig een eind gemaakt aan al deze idioterie. Maar nee, zo geweldig was ze niet. Ze was maar een klein, nietig meisje dat haar gevoelens niet onder controle had. Dat moest nodig veranderen.
Toch wilde ze Caleb niet uit haar leven gooien. Natuurlijk. Hij was dood, maar zijn familie was dat niet. Zijn oudere broer David was erg aardig en met zijn hulp had ze Caleb opnieuw leren kennen. Ze had dingen over hem geleerd die ze nooit had geweten, onderwerpen aangehaald die ze met Caleb zelf nooit had besproken. Het was vreemd, maar het voelde als iets dat ze moest doen – om het een plekje te kunnen geven, zeg maar.
“Ik hak al hun koppen eraf,” mompelde Madelynn tegen David, toen ze gezamenlijk een wandeling maakten door het bos. Het was er stil. Het enige geluid dat ze verder konden horen was het geluid van vogels en vallende bomen op grote afstand. Dat waren echter geluiden die zo typerend waren voor District 7. Als iemand haar ooit zou vragen hoe ze haar district zou omschrijven, dan zou ze daar voor gaan: het geluid van vogels, vallende bomen en bijlen die in het hout slaan; de geur van mos, boomschors en pas bewerkt hout. Dat was thuis.
De twee hadden zojuist voor het eerst in weken het onderwerp van de Hongerspelen weer eens aangehaald. David was reeds veilig, maar dat gold niet voor Madelynn. Zij zou pas zeventien zijn, dus zelfs het jaar na volgend jaar zou ze nog als Tribuut gekozen kunnen worden. “Ik weet niet eens waar ik voor zou vechten,” bekende het meisje toen. “Caleb…” Ze slikte en zweeg kort. “Mijn familie kan het prima redden zonder mij. Natuurlijk – het zou wat lastiger zijn en ze zouden het niet leuk vinden, maar ze zouden het wel kunnen overleven. Alles voelt tegenwoordig zo doelloos. Waarvoor doe ik het allemaal nog? Ik hóóp bijna dat in de Hongerspelen kom, gewoon om wraak te nemen en mijn bijl in iets anders te kunnen zetten dan een stuk hout!”
Daar leek David van te schrikken, en om eerlijk te zijn: hij was niet de enige. Madelynn kon niet geloven dat ze dat zojuist had gezegd. Ze voelde zich ontzettend breekbaar, maar de onderliggende woede en frustratie begon boven te komen. Het was niet bepaald waar ze naar verlangde, gezien ze reeds het gevolg had ervaren, maar ergens wilde ze zo graag iets doodmaken dat een Arena de perfecte plaats leek voor haar. Misschien moest ze eens leren hoe ze een kip moest slachten. Wellicht dat dat hielp.


OOC: Toestemming van Dion om David te godmoden

Madelynn ademde zwaar, best wel in de war van haar eigen emoties, terwijl ze gefrustreerd naar de grond staarde. “Lynn,” sprak David zacht, met een stem die haar zo aan Caleb deed denken. Misschien dat zij de enige was ter wereld die een link vond tussen hun stemmen, misschien was het wel volkomen logisch, gezien het broers waren. Niets leek meer vanzelfsprekend en Madelynn vroeg zich bij alles af of het wel ‘normaal’ was. Maar wat was in godsnaam 'normaal'?
“Het gaat wel,” mompelde ze, maar ze verlangde naar een bijl in haar hand en had de neiging om naar de houthakkers te stormen die ze hadden gehoord om hen te overmeesteren en hun bijlen in beslag te nemen. (‘JE BIJL OF JE LEVEN!’ – klonk overtuigend, of niet dan? Vooral als je mensen mét bijlen zónder bijl probeerde over te halen. Goed plan, Lynn, goed plan.)

De plotse aanwezigheid van een derde figuur deed Madelynn verstijven. Ze was wat schrikachtig sinds alle nare dingen waren gebeurd, alsof ze bang was dat zij de volgende zou zijn. Ze hoopte dat het naarmate de tijd verstreek minder zou worden, maar op het moment was ze niet bijzonder hoopvol. Gelukkig hadden anderen de moed niet helemaal opgegeven.
Lynns broer Sawyer was er zoveel mogelijk voor haar en sprak haar altijd bemoedigend toe. “Over een paar weken kun je weer met me mee!”, zei hij steeds, ervan uitgaande dat terugkeren naar hoe alles geweest was hetgeen was waar zijn zusje behoefte aan had. Madelynn wist het niet. In feite wilde ze gewoon niet meer alleen zijn en gelukkig zijn met iemand. Settelen, trouwen, huisvrouw zijn of misschien werken in de fabriek, zoals haar moeder deed, en dan misschien zelf ook wel moeder worden. Niet meteen natuurlijk, maar dat waren gewoon dingen waar ze over na had durven denken sinds ze Caleb had leren kennen. Nu wilde ze het nog steeds, maar was Caleb er niet meer om deze toekomst mee te delen. Het was niet alsof ze het er met hem ooit over had gehad. Misschien had hij haar wel keihard uitgelachen als hij haar had gehoord. Het was ook zo niet wie ze was geweest, toen ze hem leerde kennen. Dat was eigenlijk het moment dat ze was veranderd. Het moment dat hij in de Spelen terecht was gekomen was ze opnieuw veranderd en toen hij stierf opnieuw. Hoeveel verandering kon een mens aan in zo’n korte periode?
David was ook veranderd. In het begin weigerde hij vaak naar buiten te gaan met Lynn, alsof hij niet hield van het bos en de frisse lucht. Tegenwoordig verliet hij iets vaker het huis, hoewel hij nog altijd graag binnenzat en tekende. Madelynn keek graag naar zijn tekeningen en zag de strips die hij tekende als een geweldige afleiding.

En over afleiding gesproken… David en Madelynn staarden beide in stilte naar het kleine meisje dat hen voorbij was gerend. Het was een mooi meisje, zo vond Madelynn, maar ze kon zich niet herinneren dat ze het meisje ooit eerder had gezien. Het meisje leek hen te negeren, tenzij ze hen niet had gezien, maar dat leek Lynn bijna onmogelijk. “Hoi?”, probeerde ze het meisje te begroeten, maar er kwam geen reactie. Het meisje knielde en had al haar aandacht bij een bloemetje op de grond. Madelynn keek een beetje weifelend naar David. Wat moesten ze hier nou weer mee aanvangen?  
Het probleem loste zichzelf echter op. Opnieuw was er een moment van schrik, toen een persoon ten tonele verscheen. Madelynn ontspande zich echter al snel, toen ze realiseerde  wie ze tegenover zich had. Het duurde ook niet lang voordat de man het zich realiseerde, want na een vluchtig excuus, glimlachte hij en sprak hij van toeval. Ja, het was op zich best onverwacht dat ze elkaar hier in het bos waren tegengekomen. Woonde hij hier soms in de buurt? Ze wist waar hun Begeleider, Dyson Green, woonde, maar van waar hun Burgemeester resideerde had ze geen flauw benul.
“Burgemeester,” groette Madelynn, enigszins formeel, maar met een zwak glimlachje op haar gezicht. De man leek vandaag niet zo zeker van zijn zaak als hij drie weken eerder was geweest, wat Lynn zich deed afvragen wat er was gebeurd. Het meisje? Dat was logischerwijs het enige wat spontaan bij haar op kwam. Had hun Burgemeester een dochter? Het feit dat de man naar een klein meisje vroeg, maakte dat wel aannemelijk, tenzij zijn baan als Burgemeester niet genoeg verdiende en hij daarnaast ook nog als oppas moest werken. Waarschijnlijk niet.
David hield zich stil, maar hij keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje dat achter hen zat. “Ehh,” stamelde Madelynn, die ook niet zo goed wist wat ze ermee aan moest. Ze knikte uiteindelijk maar en deed een simpele stap opzij. Dat moest genoeg zijn voor Andrew om het meisje te kunnen zien en dat bleek inderdaad het geval te zijn. Hij glimlachte, terwijl het meisje overeind kwam en zonder een moment van twijfel in zijn richting liep. Madelynn glimlachte ook. Dat zat wel goed. Hoewel ze zich slecht voelde om haar redder in nood te wantrouwen, had ze zich toch een seconde afgevraagd of het meisje in goede handen zou zijn. Het feit dat het meisje op deze manier naar de man liep, stelde Madelynn weer gerust.

“Gevonden,” zei de man tegen het kleine meisje, wat het meisje deed glimlachen – en hetzelfde gold voor Madelynn. Het meisje leek zo puur en onschuldig. Totaal niet zoals zijzelf was geweest op haar leeftijd. Madelynn was nou eenmaal altijd één van de jongens geweest en praktisch geboren met een bijl in haar hand. Bovendien was ze nooit zo verlegen geweest. Het was moeilijk om zichzelf voor te stellen zoals het meisje, schuilend bij haar vader als een hulpeloos meisje. Lynn’s vader zou hebben gemopperd en hebben gezegd dat ze in noodgevallen altijd haar bijl mocht gebruiken. Madelynn was nou eenmaal geen hulpeloos klein meisje. Haar vader wist dat. Het werd tijd dat ze zich dat zelf ook weer ging herinneren.
De man verontschuldigde zich voor het verstoppende meisje, maar Madelynn glimlachte. De laatste weken had ze niets liever gedaan dan zich verstoppen voor de buitenwereld. Alles leek veranderd en verandering en vooral ook de onzekerheid en de onbekendheid van hetgeen dat komen zou was beangstigend. Maar misschien was de toekomst wel net zo gevaarlijk als David en zij op dit moment waren voor het meisje: totaal onschuldig.
Madelynn ademde diep in, toen ze zich dat realiseerde. Ze was blij dat Andrews aandacht even gericht was op David, terwijl zij haar blik vestigde op het kleine meisje. Het was dat Madelynn Drew al had aangesproken met ‘Burgemeester’, waardoor David in principe wist wie hij was. Toch leek hij een beetje perplex en stamelde hij een begroeting. “David Green,” stelde hij zichzelf vervolgens voor, iets zelfverzekerder. “Aangenaam.”
Toen kwam Andrew echter terug bij haar en voelde Lynn zich gedwongen om haar blik af te wenden en hem aan te kijken. “Dat klopt,” glimlachte ze, toen de man vragend haar naam zei. Drews volgende uitspraak was volkomen overbodig, wat zowel David als Madelynn deed glimlachen. “Dat zie ik,” glimlachte het meisje. “Uw dochter?”

Madelynn glimlachte toen Andrew bevestigde dat het meisje zijn dochter was. Het feit dat de man een vader was gaf toch weer een heel ander beeld van hem. Madelynn vond het wel leuk om hem op deze manier te zien. Het wist haar misschien zelfs te overtuigen dat zijn acties oprecht waren geweest en hij daadwerkelijk zorgzaam was. Hij vroeg het meisje of ze zich wilde voorstellen, maar meer dan haar vader aankijken deed ze niet. “Grace Wilson,” stelde haar vader daarom maar voor. Madelynn glimlachte, maar werd verrast door het meisje dat zich vervolgens naar hen omdraaide. Nu richtte ze haar glimlach op Grace. Ze wilde het meisje aanspreken, maar ze wist niet hoe het meisje daarop zou reageren. Misschien maakte Lynn haar dan wel bang. David leek hetzelfde te denken, want ook hij hield zich stil.
“Alsjeblieft,” vervolgde het meisje, wat Madelynn bijna niet kon horen, maar wel kon aflezen van haar lippen. Eerst snapte Lynn niet waarvoor, maar de Burgemeester leunde ietwat naar voren, terwijl zijn dochter met de bloem in haar hand in haar richting kwam. Kreeg ze de bloem? Dat was lief. Ze wilde net haar hand uitsteken om de bloem aan te pakken, toen ze doorhad dat Grace niet van plan leek om de bloem aan te geven. Wat ging ze doen? Madelynn zag hoe het meisje dichter op haar af kwam en hoe de bloem uiteindelijk in haar haren werd gestoken. Ze lachte vriendelijk. “Dank je wel, Grace,” zei ze zachtjes, maar het meisje had meteen weer afstand genomen. Ze leek iets spraakzamer te worden en minder bang, want nu bood het meisje David ook een bloem aan. Madelynn moest een grijns onderdrukken. Kreeg hij hem ook in zijn haar? Want dat was wellicht wel het toppunt van stoerheid. De jongen voelde zich een beetje bezwaard en probeerde het vriendelijk te weigeren, maar kreeg een duidelijke ‘nee’ niet echt over zijn lippen. “Dat wil hij graag, Grace,” glimlachte Madelynn, die eigenlijk wel benieuwd was naar hoe het eruit zou zien. Het was echter niet alsof het meisje op een antwoord had gewacht. Ze was al opnieuw een bloem gaan plukken, om die vervolgens op dezelfde manier aan David te geven als ze bij Madelynn had gedaan. “Dank je,” mompelde David, maar het was niet moeilijk om te zien dat hij zich weinig raad wist met de situatie. Gelukkig was Lynn iets minder socially awkward. “Ze zijn prachtig, Grace. Heel erg bedankt.”

“Wonen jullie hier in de buurt?”, vroeg Madelynn toen, hoewel ze het idee kreeg dat David graag naar huis wilde. Hij was sowieso al niet zo’n buitenpersoon en zeker geen prater. Het was dat hij zelf naar haar familie was toegekomen tijdens de Spelen en hij en haar broer Sawyer het met elkaar leken te kunnen vinden, dat hij Madelynn enigszins durfde toe te laten. Alsnog was hij niet erg open en hield hij meer van stilte dan van praten. Stilte hielp echter niet om de gebeurtenissen te verwerken, dus had Lynn hem zo nu en dan semi-gedwongen om met haar te praten. Gelukkig was ze enigszins overtuigend en had hij niet al te erg tegengestribbeld. Het bleef fijn om met hem te kunnen praten over Caleb en over het leven, zeker nu Madelynn nog steeds niet mocht houthakken. Ze miste het stiekem best wel. Bovendien moest ze het blijven doen, zelfs al was ze er helemaal klaar mee. Ze moest haar vader helpen en zorgen dat ze tenminste iets kon als haar hetzelfde lot als Caleb te wachten stond. Ze zuchtte. Ze moest nog even geduldig zijn en dan kon ze toch hopelijk haar leven weer een beetje op de rails krijgen.