Een tevreden glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij zijn armen onder zijn kussen schoof en zijn hoofd wat verlegde. Travis had voor zichzelf een vrije dag ingevoerd, wat betekende dat hij gewoon kon blijven slapen totdat hij zelf geen zin meer had om te slapen. De man zou zo een hele dag in bed kunnen blijven liggen en als het aan hem lag gebeurde dat ook. De afgelopen dagen had hij gewoon veel te weinig slaap gehad en dat was na een tijdje zijn tol beginnen eisen. Het was al een paar keer gebeurd dat hij gewoon boven zijn werk in slaap van gevallen en dat hij wakker was geworden met een stuk stof aan zijn wang geplakt. Opzich was het niet zo erg aangezien de tributen van district vier allebei dood waren en hij dus niet echt veel meer te doen had. De bestellingen van andere mensen konden wachten, nu moest hij eerst even aan zichzelf denken voordat hij straks gewoon dood neerviel van vermoeidheid. Was dat eigenlijk wel mogelijk? Waarschijnlijk niet, maar het ging om het idee. Voor de tributen die meegedaan hadden aan de hongerspelen zou dat misschien een iets vredigere manier geweest zijn om dood te gaan. Travis had de televisie na de eerste paar doden gewoon uit gezet, wilde niet zien hoe de rest aan zijn einde kwam. Hij had via via moeten vernemen hoe de tributen van zijn oude district tot hun einde waren gekomen. De man had ze niet gekend, nee, maar dat wilde niet zeggen dat het ergens wel pijn deed. Het was sowieso al erg dat er drieëntwintig kinderen moesten sterven , maar om te weten dat diegenen van je oude district koelbloedig vermoord waren of zelfs zo ver gedreven waren dat ze zelfmoord hadden gepleegd, maakte het toch net dat beetje erger.

Er kwam altijd wel een moment dat je al twee keer opnieuw in slaap gevallen was en het gewoon onmogelijk was om terug opnieuw in slaap te vallen. Travis had dat moment nu bereikt en hoe hard hij ook probeerde, het lukte gewoon niet om terug in slaap te vallen. Het licht dat door het spleetje tussen zijn gordijnen viel, hielp ook niet echt mee. Met tegenzin opende de man zijn bruine kijkers om daarna tergend langzaam zijn deken van zich af te slaan en op te staan. Had hij eens een vrij dag genomen, kon hij niet eens tot twee uur slapen. Nee, hij moest perse wakker worden om elf uur en niet meer kunnen slapen. Met veel moeite kreeg hij het felgele shirt over zijn hoofd getrokken, maar dat was ook niet erg makkelijk als je tegelijkertijd je broek aan het aantrekken was. Voor Travis moest alles gewoon altijd snel gaan, zeker als het zo iets stoms als aankleden was. Al snel had de man een kop koffie in zijn handen en was hij net bezig met een nieuw ontwerp toen hij erachter kwam dat hij stof tekort kwam. Was dat niet hetgeen dat hij gisteren al wilde oplossen, maar dat hij gewoon vergeten was? Probably.

Met zijn jas om hem heen geslagen, begaf de man zich buiten de deur van zijn huis naar de winkel waar hij meestal zijn stoffen haalde. Ondanks dat hij een halfuur geleden nog best chagrijnig was geweest, stond er nu een best vrolijke uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij fluitend door de straten heen liep. Hij was net bezig met het bekijken van de straatstenen toen er iemand van de andere kant uit de bocht kwam. Doordat hij de straatstenen dus net iets interessanter leek te vinden dan de mensen die op straat rondliepen, had hij de vrouw niet gezien en knalde hij volop tegen haar op. Dit kwam als zo’n grote verrassing dat hij zijn evenwicht verloor en met heel zijn hebben en houden op de straat viel. Oh well, zijn dag was al slecht begonnen, zoiets kon er altijd nog bij.

In de vroege ochtend stond Carmen op, rekte zich eens flink uit en begaf zich naar de keuken van haar appartement. Ze startte het koffieapparaat op en toetste slaperig haar wens in, een latte machiatto met karamelsiroop en slagroom. Het apparaat spuugde wat stroompjes water en stoom uit en eindigde met een zielig gesputter. Het was voor haar gelijk duidelijk wat dat betekende.. Geen koffie.

Nu hield Carmen vol dat ze niet verslaafd was, maar de cafeïne maakte wakker worden toch wel een beetje makkelijker. Vlug kleedde ze zich aan, een simpele grijze jeans, roodblauw geruite blousse en een zwart leren jasje. Ze rommelde wat in de keukenkastjes, trok er een of andere vage ontbijtreep uit en liet die in haar zak glijden. Haar outfit werd afgemaakt met lage suède laarsjes met een kleine hak.

Een zacht tikkend geluid gaf ritme aan haar vlugge passen, terwijl Carmen Abelli zich naar het dichtstbijzijnde café haastte. Haar warrige bruine haren en haar koude blik schrokken de meeste mensen af, maar een aantal straatverkopers riepen haar toch na. Carmen negeerde hen straal, maar de jongeman die gebiologeerd naar de vloer staarde trok wel even haar aandacht. Hmm, eigenaardig. Ze zag verderop al de bar liggen toen diezelfde man tegen haar opbotste. Ze struikelde haast, maar gelukkig stond ze redelijk stevig in haar schoenen. ''Wat?!'' sprak Carmen luid, terwijl de man omringd door rollen stof en andere voorwerpen op de grond zat. ''Wat was er in gódsnaam zo interessant dat je niet op kon letten?'' Dat laatste werd gevolgd door een vermoeide zucht, terwijl Carmen een hand tegen haar voorhoofd drukte.