Sköll was een aanzicht waarvan je zeker wist dat die als klein jongetje zijn groente op at en zijn melk opdronk. Hij was groot en gespierd. Met zeker een lichaam om trots op te zijn, toch was het zichtbaar dat hij zich er niet aan deerde. Op het moment werkte hij in de papierfabriek, al was dit baantje nog maar net begonnen wist hij dat hij er snel op af zou zakken. Hij moest nu de machines in de gaten houden en zorgen dat alles werkte voor het begin van iedere werkdag en aan het eind ervan. In de tussentijd had hij een baantje aangenomen als houthakker. Daar kwam hij net van terug. Zijn lichaam was bezweet waardoor het glom in de namiddagzon. Hij had zijn witte shirt allang uitgetrokken en over zijn schouder heen geslagen. Met zijn vuile handen veegde hij het zweet van zijn voorhoofd waardoor hij vegen achterliet. Hij liep langs het platgetrapte pad gemaakt door de werkers zelf. Over een paar uur moest hij weer langs de fabriek. Met zijn hand boven zijn ogen zocht hij de zon op. Ja, hij had nog even tijd. Dus liep hij op een rustig tempo verder. Voor hem doemde de stad weer op en hij zuchtte. Hij haatte het daar, met name de mensen. Daartussen liep het gedrocht van zijn vader, zijn broer en andere gluiperige mormels. ‘Over mormels gesproken’ mompelde de tiener toen hij een magere straathond aan zag komen lopen. ‘Vlooi, wat doe jij hier?’ sprak hij tegen zijn enige vriend. De hond blafte. Zonder het te begrijpen schudde Sköll zijn hoofd. Dat beest was slimmer dat hij dacht. Blijkbaar wist hij wanneer hij klaar was met werken. De vuilblonde jongen klopte op zijn bovenbeen waarna hij een eind van het pad af tegen een boom aan ging zitten. De barst sneed in zijn blote rug en haalde oude littekens weer open. Het deerde hem niet. Uit zijn zakken haalde hij een zowat versteend stukje brood. Hij had wat overgelaten voor nu, na zijn werk had hij altijd honger. Hij had altijd honger. De helft van het kleine stukje hielt hij Vlooi toe, de hond was hem trouw gevolgd. Zelf at hij het andere in een hap op. Zijn blauwe ogen ontmoeten de bruine van zijn hond, deze keek rustig en tevreden terug. Aan het zwiepen van diens staart was het duidelijk dat hij genoot van zijn snackje. Een klein grijnsje, zeer klein, kwam op Sköll zijn gelaat. Wat pesterig woelde hij door de ruwe haren op de hond zijn kop. ‘Vlooiebal,’ mompelde hij richting het dier, deze gromde speels terug bij het horen van zijn stem. Sköll liet het beest los en keek even rond. Daarna sloot hij zuchtend zijn ogen voor de late middag stralen.

{ Eerste post Iduna~

Sköll zuchtte onrustig. Hij haatte het niks doen. Maar ja, over ongeveer een uurtje zou hij omliggen in het werk. Dan zou hij zeker anders piepen. Straks de machines controleren of ze nog werkten, hij betwijfelde het. Die dingen werkten nooit genoeg. Er waren altijd kleine dingen mis, zulke kleine dingen dat de bazen hem geen onderdelen gaven. Tot het ding het natuurlijk begaf en hij de schuld kreeg. Het irriteerde hem, maar goed, hij moest eten. En Vlooi ook. Al gaf hij het beest alleen de restjes. Hij had het dier niet eens vrijwillig op zich genomen, het was gewoon bij hem komen wonen. En ja, die moed moest gewaardeerd worden. Ineens kwam er een twijfelachtige blaf uit de vlooienbal. Alsof hij niet goed wist wat hij met zichzelf aan moest. Sköll fronste even en keek met zijn helblauwe ogen op. Tot zijn verassing stond daar een vrouw. Zijn verassing was in zijn ogen te zien. Toch kon hij zichzelf redden door naar de hond te kijken. Deze piepte smekend, draaide rondjes om zichzelf en ging op zijn achterpoten staan. Hij liet zijn blik weer terug naar de vrouw gaan bij het horen van de vraag. ‘Zo goed als, dit is Vlooi.’ stelde hij zijn hond voor. Deze kreeg het stuk vlees toegeworpen. Vlooi blafte opgewekt naar de vreemde, of zijn lunch, Sköll wist het niet. De matbruine hond schrokte het stuk naar binnen en ging toen tevreden naast hem liggen. Hij gaf het beest een klopje op zijn doordrukkende ribben. Hij keek weer naar de vrouw, haar nu goed in zich op nemend. ‘Aangezien mijn hond niks zegt, bedankt’ Zijn stem klonk koel, niet vriendelijk maar ook niet vijandig. Even keek hij terug naar de zon maar tot zijn teleurstelling was het nog geen tijd om zijn sociale taken te ontwijken. Dus ja, je moest maar ergens beginnen. ‘De naam is Sköll Hróðvitnisson’ Het diep klinkende accent lag altijd in zijn stem, toch kwam het pas echt ten sprake bij het uitspreken van zijn naam. Vooral zijn achternaam sprak hij hierdoor snel uit. Vlooi bromde, de grote borstkas van de hond ging op en neer, dat beest was gewoon in slaap gevallen. Liet zelfs mans-best-friend hem in de steek.

De vrouw nam nu een stuk vlees voor zichzelf, eentje die niet gestolen werd door zijn schooier. Zelf klopte hij de kruimels van zijn broek hoewel dit meer was om hem een houding te geven. Want zodra hij er klaar mee was lag zijn schoot nog steeds vol kruimels. Ach, een jongen was een jongen, hoe oud hij ook was. Ineens voelde hij het ruwe stuk gedroogd vlees in zijn hand. Verbaast keek hij op, een frons sierde zijn voorhoofd. Hij was daden van goedheid niet gewent. Sköll leefde nu eenmaal alleen en zijn eigen manier van doen zorgde ervoor dat de meeste wel uit zijn buurt bleven. Het was zichtbaar dat hij niet zo goed wist wat te doen, na een tijdje drong het ineens te binnen dat hij niks had gezegd. ‘Bedankt.’ De ander zei nu haar naam; Iduna. Het klonk bijzonder, niet dat hij dat ging zeggen, hij knikte maar. Hierna nam hij een hap van het vlees, het zoute en harde randje van smaak vulde zijn mond. Het eten had meestal een flauwe smaak maar dit vlees was zeker de sociaalheid waard. Hij sloot zijn ogen even om ervan te genieten. Hoe blij eten je kon maken…

De ander bleek het besluit te hebben genomen om te blijven. Iets wat Sköll op zijn hoede maakte, sociale interacties lagen op de loer. Toen Iduna in haar buidel keek rekte de vuilblonde jongen zich nieuwsgierig uit om mee te kijken. Waarom nam ze zoveel planten mee? Wat moest je ermee? Fronsend besloot hij het niet te vragen en al bleef hij schaamteloos kijken tot ze iets begon te bewerken. Hij leunde weer tegen de boom aan. En daar kwam het al, de aanleiding tot een gesprek. Sköll zijn ergste vijand. Maar toch gaf hij braaf antwoord op de vraag van de ander; ‘Ik controleer de machines in de fabrieken, dit gebeurt ‘s ochtends en ‘s avonds. Tussendoor hak ik hout’ Het was niet ongewoon om meerdere baantjes te hebben al gebeurde dit minder op zijn leeftijd. Meestal begin je daarmee op je 18e, Sköll was gewoon een jaartje vroeg. Toen begon de vrouw over de spelen, Sköll leek er niet van onder de indruk. ‘Hoe moet ik me dan voorbereiden? Er zijn hier geen wapens zoals messen, bogen of zwaarden.’ Hieruit werd het duidelijk dat Sköll alleen in het vechtgedeelte ervan geloofde. De andere eigenschappen van overleven leken hem niet zo belangrijk.