Zodra Lincoln de kamer uitliep waar hij zojuist afscheid had genomen van zijn familie, werd hij naar Jennifer begeleid. Hij knikte naar haar terwijl hij zijn gezicht strak hield. De woorden van zijn kleinste zusje waren goed ingeslagen, en even had hij zijn enige écht zwakke plek gemerkt; de liefde voor Lizzy.
Maar hij had hiervoor gekozen. Hij had hier meer dan een jaar voor getraind. Lincoln haalde even diep adem, ademde langzaam weer uit en vond zijn rust. Ja, hij kon dit. Lizzy was sterk genoeg om zonder hem te overleven, want het was een taaie. En ze zou met haar mooie gezichtje nog heel wat harten breken; daar had ze hem niet voor nodig.
Hij zag Michelle. Hij wilde op haar wachten, maar Jennifer opende de deuren van het gebouw al. Hij zag tientallen auto’s, flitsende camera’s en iedereen leek zijn en Michelle’s naam te roepen. Het was begonnen, en Lincoln realiseerde zich dat de camera’s nu dag en nacht op hem gericht zouden zijn. Hij kon niet verslappen. Hij moest nu al flirten met de camera’s, mensen van hem laten houden. Hij zou op het nieuws in het Capitool komen, en hij wilde dat ze wisten wie hij was: Lincoln Wells. Beroepstribuut. De sterke, achttienjarige jongen die wist waar hij mee bezig was. Die mee wílde doen.
Zonder op Michelle te wachten, liep hij naar de deuren. Zodra hij in beeld van de camera’s kwam, begonnen de journalisten nog harder te roepen. Lincoln grijnsde breed, stak zijn arm in de lucht en zwaaide naar de camera’s. Hij wilde als een overwinnaar overkomen, zonder arrogant te lijken. Hij wist dat strategieën later beter besproken zouden worden, maar tot die tijd was dit zijn houvast. Lincoln lachte gul, maar bleef niet te lang staan. Hij volgde Jennifer naar de trein, waar hij door een beveiliger naar binnen werd geduwd.

Eenmaal in de trein bleef Lincoln even verwonderd kijken. Hij leefde niet in armoede en had een paar keer in zijn leven wat luxe gekend. Maar dat viel in het niet vergeleken met de uitrusting van de trein. Zodra hij naar binnen was gestapt kwam de geur de keuken hem tegemoet. De banken waren bekleed met de zachtste stoffen en in elke wagon hing een kroonluchter. Tafels waren gedekt met glanzend bestek en er stonden bedienden klaar om de reis zo aangenaam mogelijk te maken. Wat een luxe! Hier kon Lincoln wel aan wennen.

'Verderop in deze gang is voor jullie beide een eigen slaapkamer. Maak het jezelf gemakkelijk, de reis zal een paar uur duren. Over drie uur eten we.’ Lincoln knikte, maar besloot achter Jennifer aan te gaan. Het was nog niet eens middag, dus hij had nog lang geen behoefte om naar bed te gaan. Hij liep naar een ruime fauteuil in de woonkamer - in een trein! - en ging gemakkelijk zitten. Hij wist even niet wat hij moest zeggen tegen Jennifer, maar besloot dat de stilte op dit moment ook prima was. Over een paar uur zouden ze gaan eten, en dan zouden waarschijnlijk de tactieken besproken worden.

Michelle kwam uit kamer van het gemeentehuis. Ze gaat haar zusjes missen en hoopte dat ze wel terug komt. Het gemeentehuis groot, de gang is lang, eind van de gang is trap om naar boven gaat, boven is ook een lang gang en voordeur is super groot. Toen zag ze Lincoln voor haar lopen. Ik hoopte dat Lincoln wachtte, maar hij deed het niet.

Ze hoorde mensen naar haar roepen en nog harde. Ze ging in de auto zitten om naar de train te gaan. Ze ging naar de train met Jennifer en Lincoln. Jennifer zei 'Verderop in deze gang is voor jullie beide een eigen slaapkamer. Maak het jezelf gemakkelijk, de reis zal een paar uur duren. Over drie uur eten we.’ Kamer is niet groot, midden in de kamer staat een groot tweepersoonsbed, tegenover haar bed staat een kledenkast waar haar kleren in staan en daarnaast is een badkamer waar ze kan op frissen. Ze ging naar haar eigen kamer om op te frissen en andere kleren aan te doen.

De gang is super lang, aan de linkerkant is de kamer van Lincoln, aan de rechter kant is de slaapkamer van Jennifer en aan einde van de gang deur van de huiskamer van de train. Ze ging naar de huiskamer om te praten met iedereen. ´Hallo, ik hoop, dat veilig aan komen in het Capitool.´ zei ze. Ze ging op een bank zitten om na te denken om een strategie over hongerspelen. Ze heeft honger, maar ze moet tot drie uur wachten

Jennifer vroeg of ze dorst had, ze had wel en op dat moment kwamen er twee Avoxen aan.  ´Ik wil cola en wat wil je Lincoln of wil je niet.´ Zei ze aan de Avoxen.

'Ik zal jullie alvast het één en ander vertellen over wat er de komende dagen op het programma staat. Zodra we aankomen in het Capitool, worden jullie allebei "gezuiverd", zoals ze dat daar noemen. Ze gaan je van top tot teen wassen, scrubben, harsen en zo mooi mogelijk maken. Je zult kleding aankrijgen waarin je je misschien niet helemaal op je gemak voelt, maar je zult niet klagen.' Zei Jennifer. ´Doet het pijn scrubben en harsen?` zei ze.

Michelle hoopt dat snel drinken krijgt, want ze heeft dorst. Toen kwam een van de twee Avoxen weer aan met haar cola, ze dronk cola op voordat Jennifer iets vroeg aan hun. 'Na de parade zullen er interviews plaats vinden. Ook tijdens de interviews is het belangrijk dat het publiek jullie leuk vindt en jullie zal onthouden. Denk na over wat jullie sterkste eigenschap is en gebruik die. Lincoln,' ze wende zich tot de jongen. 'Wat zal jou "aanvalshoek" zijn tijdens de interviews? Michelle,' ze keek naar het meisje, 'wat ga jij doen?'
 
´Ik weet nog niks, misschien komt dat als we aan komen en Jennifer sorry dat ik nog niks weet.`  zei ze. Michelle ging even rond lopen in de huiskamer om uit de raam kijken. ´Waarom rijden we zo hard? Ik zie alleen maar landschap´ zei ze. Ze wachtte op haar antwoord

OOC: Een mooie post Michelle, je gaat super vooruit! Probeer er wel op te letten dat je niet vanuit de ikpersoon tegenwoordige tijd gaat schrijven, maar in de derdepersoon verleden tijd blijft.

Lincoln zag hoe Jennifer meteen naar een kast met grote glazen en wijnflessen liep, een glas pakte en hem halfvol schonk. Toen ze zich omdraaide leek ze verrast hem te zien zitten en dat hij niet naar zijn slaapkamer was gegaan. Hij glimlachte licht toen ze vroeg of hij zich niet wilde opfrissen. Nee, dat hoefde hij niet. Als iemand al uitgeput raakte van een boete en de emotionele achtbaan waar de meeste doorheen zouden gaan, zouden ze niet lang overleven in de arena. “Klopt,” lachte hij. “En dank je.” Hij legde een van zijn voeten over zijn andere been, om zo een comfortabele houding in de stoel aan te nemen. “Het is fijn om te weten dat je begeleider vertrouwen in je heeft.” Hij wist van zichzelf wat hij waard was, maar het was belangrijk om ook anderen daar van te overtuigen.
Michelle kwam binnen, en twee avoxen volgden haar. De twee meiden vroegen of hij wat wilde drinken, dus Lincoln knikte. Vorig jaar had hij gezien hoe er veel wijn, wodka, whiskey en meer alcoholische dranken werden gedronken, dus hij besloot daar aan mee te doen. Hij had in het verleden vaker wijn en bier gedronken, maar dat was vast niet van de kwaliteit die ze hier aanboden. “Een rode wijn graag,” zei hij tegen de avoxen.

Jennifer begon te vertellen over wat hen stond te wachten als ze in het Capitool aan zouden komen. Lincoln had alles vorig jaar op de voet gevolg, dus de meeste dingen had hij al verwacht. Jennifer liep rond, tot ze weer ging zitten en naar zijn tactiek vroeg. “Ik zat er al over na te denken,” begon hij. “Ik ben een beroeps, dus ik wil zeker als een overtuigende kandidaat overkomen. Ik wil dat mensen hun geld op mij inzetten, verwachten dat ik win.” Hij haalde even een hand door zijn haar om het uit zijn gezicht te krijgen. “Maar realistisch gezien ga ik dit nooit alleen winnen. Ik heb bondgenoten nodig. Dus ik wil ook zeker overkomen als een goede, sterke teamspeler, iemand waar je graag mee in een alliantie zit.” Hij liet zijn voet van zijn been afglijden en leunde een beetje naar voren. Hij vouwde zijn handen in elkaar. “Ik heb de details niet uitgedacht, en ik wil weten wie de andere tributen zijn voordat ik bepaal hoe ik mijn alliantie wil hebben. Of een krachtig duo, onverslaanbaar voor de rest. Of een grotere groep om de sterksten als eerst uit te schakelen.”
“Maar daarnaast wil ook sympathie opwekken van het Capitool. Ik wil dat ze me aardig vinden, voor míj willen dat ik win, zodat ze me sponsoren als ik het nodig heb.” Hij dacht even terug aan zijn gezin, die hij nog geen kwartier geleden achter zich had gelaten. “Mijn zusje, Lizzy, is geweldig. Een klein, dottig meisje met mooie, blonde krulletjes. Iedereen valt voor haar, vooral volwassenen. Als het Capitool komt filmen weet ze wat ze moet doen. Ik hoop dat dat een goed wapen is om in te zetten om het Capitool op een persoonlijk niveau voor me te winnen.”
Lincoln stak zijn arm uit om het glas rode wijn aan te nemen dat een avox hem aanreikte. Hij nam er een slokje uit en proefde de volle smaak in zijn hele mond. Dit was heerlijk! Hij nam snel nog een slok voordat hij het glas op een bijzettafel zette en weer achterover ging zitten. “Sinds ik mee wil doen denk ik na over tactieken, en dit is wat ik er zelf van heb gemaakt. Maar jij bent de begeleider, en ik wil alle tips, op- en aanmerkingen die je hebt aangrijpen om zo voorbereid mogelijk de arena in te gaan.” Want Lincoln wist zelf ook wel: hij plande dit avontuur al sinds hij mee wilde doen, maar Jennifer was de kenner. Zij kende de mensen in het capitool en de tactieken van andere tributen. Zij was zijn gids om door de voorbereidingen van de Spelen te komen. Hij zou een dwaas zijn om haar adviezen niet op te volgen.

*aait Lincoln* You think to high of me

Lincoln luisterde aandacht naar wat Jennifer te vertellen had. Hij baalde toen hij hoorde dat ze pas bij de laatste zes tributen gingen filmen, want hij had gehoopt op zijn zusjes’ rol in zijn overwinning. Hij dacht hard na, waarbij zijn wenkbrauwen naar beneden drukten en er rimpels op zijn voorhoofd verschenen. Misschien kon hij haar bij zijn interview benoemen? Als hij dat slim aanpakte zouden ze misschien een foto van haar laten zien. Dat zou in ieder geval deels het effect hebben van waar hij op had gehoopt. “Ach, overblijven met een bondgenoot zal alleen maar laten zien dat ons team sterk was. En één van ons zal moeten sterven. Als ik moet kiezen tussen een bondgenoot vermoorden of er zelf aan onderdoor gaan terwijl ik zo dicht bij de overwinning ben, weet ik waar ik voor zal kiezen.” Maar dit zou een onderwerp zijn dat hij nooit openbaar zou bespreken; hij was een teamspeler, en zijn oplossing voor dergelijke lastige situaties moesten in het midden gelaten worden.
Lincoln ademde langzaam door zijn neus uit toen Jennifer zei dat ze wilde dat Michelle en hij elkaar zouden beschermen. Hij haar beschermen, dat zou misschien nog wat uithalen. Maar zij hem beschermen? Hij liet even zijn ogen over haar heen glijden. Ze was knap, en misschien zou een op slag verliefde Capitoolinwoner haar in het begin sponsoren om haar zo lang mogelijk te kunnen zien. Maar uiteindelijk zou iedereen inzien dat ze geen kans maakte in de arena. Misschien zou hij Michelle in het begin beschermen, voor zolang ze nuttig was. “Prima,” zei hij daarom kort. “Maar ik ga niet m’n leven voor haar geven.” Hij sprak over haar alsof ze er niet was. Dat was onvriendelijk, dat wist hij, maar het kon hem op dit moment niks schelen. Terug in het district had hij altijd aandacht gegeven aan mooie meisjes en goed bij hen bekend staan was een van zijn hoogstgeplaatste prioriteiten. Maar nu waren zijn prioriteiten compleet veranderd. Meisjes? Nee, niks daarvan. Hij zou nog genoeg van ze kunnen genieten als hij als winnaar terug zou komen; en dan zouden ze voor hem in de rij staan.

En toen zette Jennifer de tv aan. Dit was het moment waar Lincoln het meest naar had uitgekeken, en hij merkte hoe zijn hart sneller ging kloppen. Hij zou de andere tributen te zien krijgen. Hij leunde naar voren en vouwde zijn handen weer in elkaar.
De uitzending begon met District 1. Jennifer kwam in beeld, en even moest Lincoln grijnzen toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag. “Geen zorgen, je ziet er goed uit hoor,” knipoogde hij haar toe. Hij richtte zich weer op het scherm. Hij zag Michelle bangig naar het podium lopen, en enkele minuten later zijn eigen triomfantelijke, zelfverzekerde loop naar het podium, waar hij zijn handen in de lucht stak. Hij zag hoe zijn kleding afstaken tegen de perfectie van het Capitool. Ze zouden nog veel aan hem veranderen, maar hij probeerde in te schatten hoe de mensen in het Capitool, en belangrijker de andere tributen, hem zouden beoordelen. “Eerlijk, hoe ziet dat eruit?” vroeg hij over zijn eigen optreden.

En toen keken ze naar de rest van de Districten. District 2, Annabelle Firdaus en Maximilian Shaw. Het meisje was te jong om een goede bondgenoot te zijn. Misschien kende ze wat handigheden, maar daar zou hij achterkomen tijdens de trainingen. De jongen leek ouder en sterker, maar had als nadeel dat hij met zijn rode haar afstak tegen alle mogelijke omgevingen. Maar zodra de jongen op het podium stond, werd er op zijn gezicht ingezoomd. Interessant, vond Lincoln, want Maximilian’s ogen stonden slim, manipulatief. Even twijfelde Lincoln of zijn actie overdreven zou zijn, maar hij besloot dat je nooit overdreven serieus met de Spelen om kon gaan. Dus hij keek achterom, wenkte naar een avox en vroeg om een notebook en een pen. Binnen enkele seconden kwam de avox haastig terug gerend en overhandigde hem een boekje en een vulpen. Chique. Hij sloeg het boek open en schreef ‘Maximilian, District 2’ op. Die moest hij onthouden.
District 3. Het meisje dat werd gekozen had vuurrood haar en was slank gebouwd. Nee, geen kans dat hij met haar zou samenwerken. De manier waarop ze liep zei alles over haar: bot, arrogant en luidruchtig. Dit was een meisje om rekening mee te houden, want er leek iets mis met haar - op dat moment wist Lincoln nog niet dat zijn mening over haar nog zou veranderen. De mannelijke tribuut van District 3 leek niet veel beter: lang, niet gespierd, liep met zijn schouders naar voren en leek een beetje sullig.
District 4. Nakoma Locklear. Lincoln greep zijn pen en schreef haar naam vluchtig op. Een pittige meid. Ouder, goed gebouwd, goede blik in haar ogen. Ze leek wat emotioneel, maar dat had hij tot nu toe bij wel meer tributen gezien. Hij kon zijn vinger niet leggen op haar zo overtuigend maakte, maar iets sprak hem aan. Hij had vertrouwen in haar; en als hij het had, zou het Capitool dat vast ook hebben. Over de extreem jonge jongen dacht hij niet eens na. Die knul had geen kans.
Zo bekeken ze de hele uitzending, en Lincoln bekeek iedere tribuut aandachtig. Hij schreef nog Johnny Algera uit District 6 op, en Madelynn Bristows en de naam van een jongen die hij fout schreef uit district 7 met een streep eronder. Hen moest hij ook in de gaten houden. Nesrine Eleyne uit 8 was mooi, en Lincoln wist dat hij buiten de arena op haar zou zijn afgestapt. Newt Woods, Timo Kinnaird, Tom Wolfe leken ook goede kandidaten. En die Leilah, wat een schatje, maar geen kans.

Dit was een eerste indruk. Lincoln wist dat hij de trainingen en cijfers van het Capitool moest afwachten om een beter beeld te krijgen, maar hij had al enkele tributen op het oog. Enkelen spraken eruit, en hij zou snel met hen in contact komen. Daar zou hij voor zorgen.
“Wat denk jij?” vroeg hij aan Jennifer nadat de uitzending afgelopen was. Hij scheurde de bladzijde uit zijn boek en overhandigde haar de lijst met mensen die hij opgeschreven had.

Maximilian, Nakoma, Johnny, Madlynn, Sköll, Newt, Timo en Tom. En Nesrine tussen haakjes, omdat hij wist dat zijn imago beter zou worden als hij vriendelijk en charmant tegen zo’n mooi meisje zou doen.

Timmetjelief, zou je mijn post even wat beter willen lezen? Jennifer zet gewoon de TV aan, ze zet geen DVD aan, dat heb ik nergens in mijn post genoemd.

Is dat echt iets waar je over valt? Zo'n detailfoutje?

Details kunnen een verhaal maken of breken Tim, dus ja, daar val ik over