La la, la la la la la la la la la la, NEVER

PROFIELAantal berichten : 388 Registratiedatum : 05-08-13

Covering my ears like a kid
When your words mean nothing I go la la la

No. No. Chad had alles behalve zin gehad om naar die Boete te gaan. Vorig jaar had het hem Odin gekost, verwachtte het Capitool dan echt dat hij meewerkte met de volgende slachting? Er stond NIETS tegenover. Waarom zou hij dan gaan? Er was geen wet die zei dat je niet niet mocht gaan. Er werd gewoon vanuit gegaan dat je ging. Wat zou er gebeuren als je niet ging? Dat zou Chad ondervinden. Zijn leven had geen nut, zijn gevoelens hadden geen nut. Al een jaar lang had hij niets anders gevoeld dan agressie en intens verdriet. Vanaf het begin van de eerste spelen tot aan nu speelde Odin door zijn hoofd. De dood van Odin die uitgezonden was op de grote schermen op het plein spookten 's nachts door zijn dromen. Soms had hij zelfs nachtmerries dat hij degene was die de genadeslag gaf aan Odin.

Elke keer dat dit gebeurde, schrok Chad wakker. Zijn gespierde lijf helemaal stijf van stress. En dit nu dus ook op de dag van de Boete. Dit was de doorslag. Dit was zijn besluit, en als het Capitool redelijk was begreep men dat. Alhoewel, redelijkheid en het Capitool?

I'm turning up the volume when you speak
If my heart can't stop it, I find a way to block it, I go

Zijn besluit stond vast. Zonder shirt en in een versleten oude broek ging Chad op de bank liggen. Met 5 minuten zou de Boete beginnen. Hij zou er op proosten met bier. Heel veel bier. Thuis.

La la, la la la la la la la la la la, NEVER

Wow, dat was een moment geweest. Chad werd wakker met een draaierig en walgelijk gevoel. Een half flesje bier was over zijn buik gevallen, en hij lag op de bank waar hij praktisch aan vast plakte. Een blik op de gebarsten klok aan de muur gaf aan dat de Boete drie uur geleden was. Chad was wakker geworden van een gebonk op de deur. Zouden ze al doorhebben dar hij er niet was? "GA WEG." schreeuwde hij met dubbele tong.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

“Mevrouw de Burgemeester?” Er was geklopt op Maymes deur, die zich na de Boete en het vertrek van de verse Tributen had teruggetrokken in haar huis. Als een zombie zat ze in haar favoriete stoel, terwijl ze met een emotieloos gezicht nadacht over alles wat vandaag was gebeurd. Haar zusje was zwanger. Twee kinderen werden afgevoerd naar het Capitool en als het ware vetgemest voor de slacht. Ze voelde zich zo schuldig en ze had amper door dat iemand haar aandacht probeerde te krijgen. Pas bij de derde keer kloppen was Mayme opgestaan om de deur te openen, waar ze een Vredesbewaker trof. Die zuchtte, alsof het te lang duurde en het een noodgeval betrof.
“Mevrouw de Burgemeester,” begon de vrouw in wit opnieuw. “Er heeft zich een probleem voorgedaan bij de Boete. Een achttienjarige jongen genaamd Chad Maggin is niet komen opdagen.” Bij het woord ‘probleem’ was Mayme al helemaal alert geweest, maar toen het duidelijk werd dat het een jongen betrof, vormden scheldwoorden zich in haar gedachten. “Dat is niet zo mooi,” sprak ze voorzichtig, niet zo goed wetende wat zij hier mee van doen had. “Er zijn geen richtlijnen wat betreft deze situatie,” legde de vrouw vervolgens uit, wat Mayme een beetje een onbehaaglijk gevoel gaf. Dit betekende toch niet dat zij iets moest gaan bedenken? Ze was tot veel bereid, maar zelf spontaan regels invoeren zou waarschijnlijk niet in goede aarde vallen bij het district. Ze moest echter optreden, want anders kwam ze laks over en dachten sommige mensen volgend jaar waarschijnlijk dat ze gewoon lekker thuis konden blijven, terwijl anderen zeven kleuren stront zouden schijten.
“Is er contact opgenomen met het Capitool?”, vroeg Mayme, waar zij een negatief antwoord op kreeg. Dat was bemoedigend. Klaarblijkelijk achtte deze Vredesbewaker en waarschijnlijk ook haar baas Mayme’s mening van enige waarde, of dit was wel anders gelopen. Ze liet even een kort glimlachje zien, terwijl ze deze Vredesbewaker een mentaal pluspuntje gaf. “Zorg ervoor dat dit gebeurt. Wij zullen meneer Maggin ondertussen met een bezoek vereren.”

Samen met de vrouwelijke Vredesbewaker en een van haar collega’s reed Mayme naar het huis van Chad. In haar hoofd ging ze alle opties die ze had bij langs. Ze wilde geen overhaaste beslissingen maken en zeker geen drastische beslissingen. Ze wist niet wat het Capitool hiervan zou vinden, maar Mayme was er vrijwel zeker van dat het niet geaccepteerd zou worden. Ze besefte dat het onderdeel was van haar baan als Burgemeester, maar ze was niet van plan degene te zijn die verantwoordelijk was voor het laten executeren van een tiener.
Een van de Vredesbewakers sloeg met een vuist meerdere malen op de deur. Mayme probeerde te luisteren of ze iets hoorde, maar het leek er aanvankelijk op alsof er niemand thuis was. Pas na vele malen luid te hebben geklopt, klonk er een ietwat onduidelijke “GA WEG!”. Dat was niet de instelling waar de Burgemeester van District 6 op hoopte, maar ze kon dit nou eenmaal niet door de vingers zien.
“Chad?”, zei ze op een enigszins strenge toon. “Ik ben Mayme MacNiall, de Burgemeester van District 6. Wij moeten praten. Laat ons alsjeblieft binnen.” Dat was nog relatief vriendelijk, maar als er niets zou gebeuren (óf de verkeerde dingen), dan zweerde Mayme dat het in zijn nadeel zou werken. Sowieso zouden ze zijn huis betreden, ook als hij de deur niet zelf open zou doen. Dat was toch wel een van de redenen dat ze Vredesbewakers bij zich had. Toch wilde Mayme de jongen niet gelijk veroordelen, dus hoopte ze dat hij mee zou werken. Misschien kon ze dan nog iets voor hem betekenen. Dat wilde ze echt.

OOC: Ik hoop dat het op deze manier voldoet aan het plan ^^ Laat 't me anders vooral weten, dan overleggen we verder Smile

PROFIELAantal berichten : 388 Registratiedatum : 05-08-13

De mensen gingen niet weg. Tegenovergesteld eerder. Ze bleven, en wilden toch naar binnen. Oh, zelfs de burgemeester had hem de eer gegeven hem te veroordelen. "Are you serious? I LOST MY PARTNER. Kun je niets beters verzinnen dan diegene nog steeds lastig vallen? Zonder pardon wil je het jaar ernaar mij achter Odin aansturen?" Bitch. Hypocriet wicht. Was er dan zelfs al geen fatsoenlijkheid meer te vinden bij de burgemeester. Al die walgelijke praatjes dat ze er voor het volk was waren bullshit. Zolang het Capitool haar salaris betaalde, likte ze desnoods de hielen van de Presidente van dit godvergeten land. "Wij moeten helemaal niet praten. Jij moet eens nadenken aan wiens kant jij staat. Maar natuurlijk, jij steunt de Spelen zolang je salaris hetzelfde blijft. Stuur je volk maar de dood in, in paren per jaar." Het mens had geen goeds in zijn ogen, hij had nooit iets met de vrouw gehad, en het feit dat Odin stierf was de druppel dat Chad iedereen haatte die ook maar banden had met het Capitool.

"Nogmaals: GA WEG!" Ze zouden echt niet binnengelaten worden. Chad zakte nog eens verder de bank in. Hij voelde zich ondertussen echt walgelijk. Het bier was gaan meuren, omdat het in de bekleding was getrokken. De vlekken waren als kringen in de stof gaan staan. Chad's lichaam zag er verder gewoon uit, had hij er niet alleen in een broek gelegen. Het gaf een armoedige blik, en zag er zeer deprimerend uit. Chad nam een teug adem voor een zucht, maar ademde hiermee meer stof in dan lucht. Meteen kwam een astmatische hoest opkomen, met een vette rochel er achteraan. Het klonk allemaal niet erg gezond, en voor de vredesbewakers was het blijkbaar een teken van onmacht, en dat Chad niet in opstand kon komen de komende seconden. Terwijl Chad met een benauwd gevoel na te rochelen lag, vloog de houten deur aan splinters. Ingeslagen. De vredesbewakers deden hun job, of de burgemeester had een sumo-les gehad maar dat was onwaarschijnlijk. Wie nam er nu het woord? Chad was hier nog te benauwd voor, en lag nog na te kuchen.

PROFIELAantal berichten : 125 Registratiedatum : 03-01-14

Klaarblijkelijk had ze iets verkeerds gezegd. Ze probeerde te luisteren naar zijn woorden, maar hij sprak niet helemaal duidelijk, alsof hij grote hoeveelheden alcohol achterover had gegoten. Dat zou het gedrag wel enigszins verklaren en ergens stelde Mayme dat een beetje gerust. Chad klonk erg overstuur en ze geloofde niet dat hij van plan was om hen vrijwillig binnen te laten. Ze gebaarde naar de Vredesbewakers dat ze de deur mochten forceren, maar abrupt liet ze hen stoppen. “Odin? Zei hij nu Odin?”, vroeg ze zachtjes, smekend dat ze het verkeerd had verstaan. Ze realiseerde zich al snel dat dit niet het geval was. Chad. Odin had het over een Chad gehad tijdens de interviews. Ze herinnerde het zich nu. Terwijl ze dit liet bezinken was Chad opnieuw begonnen met schreeuwen. Ze luisterde nu nog beter, waardoor ze geen woord miste van zijn verwijten. Het was pijnlijk, want ze wist dat hij niet de enige was die zo dacht. Hij was enkel een van de weinigen die dit uit durfde te spreken. Mayme kon het ergens wel waarderen, maar de Vredesbewakers waren iets minder verdraagzaam. Ze hadden de stormram al in handen en Mayme beet op haar lip, terwijl ze zich voor de laatste keer tot de deur richtte. “Chad. Het spijt me, maar we moeten binnenkomen.” Opnieuw klonk er een afwijzend geschreeuw en Mayme knikte nu naar de mensen in het wit. Zonder enige twijfel gingen ze de deur te lijf en niet veel later stonden ze binnen.

Mayme voelde zich ontzettend schuldig, toen ze de jongen onder ogen kwam. Niet alleen omdat hij wellicht enigszins gelijk had wat betreft zijn verwijten, maar ook omdat hij er gewoon niet uitzag. Hij zag eruit als een hoopje ellende en Mayme wenste dat ze iets voor hem kon betekenen. De Vredesbewakers hadden de stormram op de grond gegooid en elk een wapen getrokken, die ze nu afwachtend op de achttienjarige jongen richtten. Mayme dwong ze afstand te houden en maakte duidelijk dat ze geen gewonden wilde.
“Chad,” sprak ze vriendelijk, maar met een serieuze toon in haar stem. Ze vreesde dat de situatie gemakkelijk uit de hand kon lopen, zeker gezien de wapens al geladen waren en de nodige alcohol in het spel leek te zijn. “Het spijt me dat we hier zijn en het spijt me van Odin. Ik snap dat je me dingen kwalijk neemt, maar luister naar me. Je actie om niet naar de Boete te komen was erg onverstandig. Ik kwam hier om je te vragen waarom je niet bent gekomen, maar ik geloof dat je jezelf reeds duidelijk hebt gemaakt. Als er echter nog iets is wat je kwijt wilt: zeg het nu.”

“Wat doen we nu, mevrouw de Burgemeester?”, vroeg een van de Vredesbewakers aan Mayme, die zich enkel kon afvragen waarom ze na de dood van haar vader in hemelsnaam op het idee was gekomen om zich verkiesbaar te stellen voor deze functie. Beter zag die knul hoeveel moeite dit haar kostte en dat ze dit echt niet voor de lol deed, want het voelde bijna alsof ze geen lucht meer kreeg. Ze slikte en met moeite opende ze haar mond. “Neem hem in voorlopige hechtenis.”

OOC: Wat er gebeurt na 'zeg het nu' en na het laatste mag jij weten. Very Happy

Add some drama, if you like. Je mag gerust godmoden, if needed. :3

PROFIELAantal berichten : 388 Registratiedatum : 05-08-13

Dus dat was de straf op niet op de boete verschijnen? Ze namen hem eerst zijn vriend af, en daarna zijn vrijheid? Hij werd in 'voorlopige hechtenis' gebracht? Terwijl hij hier half ziek, half psycho op de bank lag. Chad maakte het niet meer uit. Als zij hem in hechtenis liever wouden dan in de vrijheid, zei dat wel wat meer over de mensen in het Capitool. Het was zo belangrijk om je in te schrijven voor hun walgelijke moordspelletje. Chad had er vrede mee. "No. Nothing to say."

Verslagen gleed hij van de bank op zijn knieën op de betonnen vloer. Met een blik op de stoffige, ijskoude vloer nam hij afscheid van zijn huisje. Van het leven dat hij hier had gehad. Odin die langs kwam, en ziek in zijn bed lag. De levenslust die door hem heen schoot toen hij voor Odin moest zorgen. De eerste nacht dat Odin bleef slapen. Alle momenten met Odin schoten door zijn hoofd. Hij nam afscheid van het huis in zijn hoofd, alsof hij afscheid nam van een oude vriend. Langzaam, moeizaam, maar hij had er vrede mee. Het was beter zo. Wat ze ook in het Capitool van plan waren om te doen tegen een spijbelaar, Chad was er klaar voor. Laat ze maar komen.

Als teken stak Chad zijn armen uit als een verslagen opstandeling die zijn hoofd uitsteekt voor het galgentouw. Verslagen, zo voelde hij zich. Verstrengeld in het net der regeltjes van het Capitool. Wat had zijn leven voor zin gehad? Hij had altijd geleefd en gewerkt voor de hogere, neonkleurige Capitool. Toen hij eindelijk iemand anders had om voor te leven, werd die van hem afgenomen. En toen de boeien om zijn polsen klikten, gaf dat voor Chad het startschot voor emotie. Als een geslagen hond begon hij te janken. Diepe teugen lucht, en grote tranen liepen over zijn wangen. Wegvegen kon niet, zijn handen zate nu eenmaal vast.

Misschien, heel misschien, zou hij binnenkort weer bij Odin zijn.

(Ik weet niet of jij nog wil posten dat ze weglopen of iets.. of dat ze Chad opsluiten ergens.. En anders kan het telefoongesprek naar het Capitool beginnen, en de drama om een spijbelaar! Laughing

)

PROFIEL KARAKTER

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

La la, la la la la la la la la la la, NEVER

La la, la la la la la la la la la la, NEVER