Zijn ijsblauwe ogen schoten langs de wagon van de trein. Alles was zo glad, zo onaangedaan, zo perfect. Hij haatte het nu al. Hout was nooit perfect, je had een móóie plank, een goede, maar nooit een perfecte. Een boom kon hoog zijn, breed of goed bewerkbaar, maar nooit perfect. De machines in de fabrieken waren óf schroot, óf degelijk. Altijd verre weg van perfect. Iets in hem wou een deuk in dat perfecte zilver slaan, maar hetzelfde gedeelte zei hem dat dit nooit ging lukken. Waarschijnlijk zou zijn hand eerder breken dan de trein zelf.

Nog steeds wat doelloos bezig met de ketting liep hij naar het raam. Nu hij eindelijk naar buiten keek kreeg hij pas de boodschap mee dat de trein bewoog. Sköll fronste verward. Hij had natuurlijk gehoord dat het Capitol tot veel in staat was maar tot geluidloos bewegen? Snel schudde hij zijn hoofd alsof alle vreemde dingen zo verdwenen. Als dit enkel een trein was, wat zou in de stad zelf zien? Hij moest zichzelf op een rijtje krijgen, charmant zijn voor het Capitol zelf en proberen niet alle tributen tot vijand te maken. Klonk simpel genoeg. Want ja, als hij zijn uiterlijk niet zou gebruiken zou het voor hem zo over zijn. Niemand ging hem in leven houden voor zijn stralende persoonlijkheid.

Ineens bewoog de deur. Zelf had hij zich niet verroert uit zijn wagon. Wat was hij toch weer gehoorzaam geweest. Verwachtend dat er iemand binnen zou komen die hij als vijand beschouwde zette hij zijn normale kille blik op. Zijn koude ogen boorde zich in de bewegende deur tot er een gestalte verscheen. Tot zijn verbazing was dit de vrouwelijke tribuut. En hij kreeg nog een begroeting ook. Hij moest zich nu aan zijn eigen regels houden. Dus, zijn district genoot niet tot vijand maken. Hij liet zijn blik verzachten, al lachte hij nog niet. ‘Hea’ begroette hij haar terug, zijn stem klonk voorzichtig, alsof hij nog niet wist of de ander aan zijn kant stond of niet. “Ik ben Madelynn. Het spijt me dat ik zomaar binnenkwam. Ik wist niet dat jij hier zat.” Sköll keek naar de ander en liet een dun lachje doorschijnen. ‘Ik ben Sköll Hróðvitnisson, aangenaam.’ In zijn blauwe ogen lag een licht geamuseerde blik. Alsof hij iets te zeggen had over heel deze trein? Alsof het ongevraagd binnenkomen van een wagon er nu nog toe deerde. Maar ja, ze waren een paar uur geleden nog gewone district 7 bewoners. ‘Het maakt niet uit.’ Hij pakte het amulet en stopte het onder zijn shirt. ‘Wat vind jij van..’ Even keek hij wat doelloos om zich heen en haalde zijn hand door zijn vuilblonde haren. ‘..dit alles?’ Want ja, hij kon moeilijk vragen hoe het ging en een praatje over het weer leek ook niet gepast.

Sköll nam de ander in zich op. Ze was kleiner dat hem, maar ja, zelf was hij ook lang voor zijn leeftijd. De meerderheid van alle mensen waren voor hem kleiner. Maar hij dwaalde af. Zover hij kon zien was ze rond zijn leeftijd, wat natuurlijk logisch was met de boete. Madelynn was dun, niet ongezond dun, geen skelet, nee, gewoon dun. Verder had ze lange bruine haren. Ja, ze was knap, niet opvallend bijzonder maar een soort naturele meid. Hij vond haar uiterlijk niet heel interessant meer, ze was knap, maar hij was niet zoals zijn broer en richtte zich weer op het andere punt.

Hoewel dit gesprek niet eens op gang was gekomen was Sköll al het sociaal doen allang weer beu. Het lag hem niet. Al het vriendelijk doen en heel die logica over de ander wel niet zou vinden. Allemaal heel moeilijk en ingewikkeld. Als het aan hem lag, en dat deed het zeker niet, was hij hier al mee gestopt. Het liefste was hij weer zijn harde, kille, anti-sociale zelf. Maar hiermee zou hij geen vriendjes maken. En dat was juist het hele plan, geen vijanden maken. In de arena wou iedereen hem toch al dood hebben en hij wou zeker niet op iemands top 3 lijst komen.

Na het stellen van zijn vraag keek hij naar de ander; wachtend op een antwoord. Ze leek niet bang, nog woedend. Misschien had iedereen dat, zo’n verdooft gevoel. Alsof het allemaal nog niet echt waar was. En dat was zeker goed, ze konden zichzelf nu al moeilijk als dood beschouwen. Even keek hij op uit zijn gedachten. De ander had simpel geantwoord; stom. Hij grijnsde. Ze had helemaal gelijk. Even gleed zijn blik naar buiten, ze bewogen te snel om het beeld in zijn ogen goed vast te leggen. ‘Het spijt me dat ik niet zo interessant ben, ik ben nu eenmaal niet zo’n prater.’ verontschuldigde hij zichzelf waarnaar hij zijn blik terug in die van Madelynn bracht. Hij was helemaal niet schuldig, maar dit verklaarde dan wel zijn stille gedrag.

Jeej, de ander was even socialy awkward als hijzelf. Dat ging echt geweldig worden met de andere tributen. In ieder geval kon hij nu wel onder de meeste gesprekken uit komen bij zijn dream-team-district-7. Of de begeleider moest heel praatzaam zijn, maar dat leek hem niet waarschijnlijk. Het hoogstwaarschijnlijke zou zijn dat ze of behandelt werden als gedumpte puppy’s of als een stel verdoemde wezens. Het kon natuurlijk van deze planning afwijken maar dit leek hem de normaalste reactie. De gedachten waren ook zeker grim. Als hij naar Madelynn keek wist hij een ding zeker; als hij moest winnen moest zij dood, en als zij wou winnen wou ze hem dood. En hoe vreselijk het ook was. Sköll stond zeker open voor andere te doden mocht dit zijn eigen hachje redden. Maar om eerst met andere te praten en die gedachten in zijn achterhoofd maken… ja, dat was zelfs was te ver voor hem.

Hij vond het ietwat grappig dat het de stilte was die mensen aan het praatte maakte. Want zodra hij zijn mond hielt na zijn verontschuldiging opende de ander wat op. Bij de woorden van de ander knikte hij. Het was heel normaal voor een district bewoner om van houthakken te houden, je deed het heel je leven. Je hakte hout voor eten, voor een thuis, voor alles van belang. Bij de tegenvraag dacht hij even terug aan zijn drukke leven thuis. Hij kon voor moment stilzitten, iets wat hier heel erg op de preof werd gesteld. ‘In de ochtend en ‘s avonds controleerde ik de machines in de zaagfabriek, omdat dit voor en na de normale werkdag ligt was ik overdag gewoon een houthakker.’ Het was heel logisch, ze gingen de machines alleen controleren als er niemand een werkte, en om alleen van die twee uurtjes te leven was onmogelijk.

Ineens kwam de begeleider binnen. Even plots als de deur opende veranderde zijn blik weer in zijn harde zelf. Voor de ander zou het hopelijk lijken dat hij gewoon wantrouwig was. Om deze rede veranderde hij zijn uitdrukking weer in wat lossers. Ze kregen een kleine voorbereiding op hetgeen wat ze konden verwachtten. Sköll echter lette niet totaal op, oké oké, mensen, hij snapte het wel. ‘Nee, geen vragen’ antwoordde hij dus ook simpel, ietwat star. Hij wou niet kaalgeplukt, gewassen en aangekleed worden door de rare wezens. Ja, dat was het capitol voor hem. Een vreemde diersoort die heel leuk was achter een schermpje maar je niet voor je neus wou hebben.