“Heb je nou wat je wil?!” Juliana Wells stond panisch met haar handen in haar haar tegen Lincoln te gillen. Haar gezicht was nat van de tranen en het zweet, en ze trilde van alle gemengde emoties. Duncan Wells stond in de deuropening, en had nog geen enkel woord gezegd. Lincoln kon alleen maar raden wat hij dacht. Hij had zijn zoon zo opgevoed. Hij had ervoor gezorgd dat zijn oudste en enige zoon van wapens was gaan houden. Het was een hobby geweest, iets wat ze samen deden in hun vrije tijd. Hij had nooit geweten dat zijn zoon hier in zou veranderen.
In de kamer stonden alleen maar een tafel en een paar stoelen. Lincoln’s zusjes Sarah, Charlotte en Lizzy zaten er. Sarah, de oudste had tranen in haar ogen. Toen ze allebei jonger waren geweest hadden ze nog wel leuk kunnen spelen, en Lincoln had haar altijd beschermd. Hij had zelfs een keer een vriendje van haar tegen de kluisjes op school gegooid toen hij het met haar uitgemaakt had. Hij was pas 12 geweest, maar dat had Lincoln niks uitgemaakt. Maar de laatste jaren was ze steeds meer op hun moeder gaan lijken. Zorgelijk en zorgzaam zijn is fijn, en na een lange trainingsdag zat Sarah altijd klaar met een kopje warme bouillon. Maar ze draaide er in door, net als zijn moeder. Charlotte had net haar eerste eigen boete meegemaakt, maar begreep vrij weinig van het hele schouwspel. Charlotte was niet zo slim. Een lief meisje, maar niet zo snugger. En Lizzy? Leuk wijf als dat was, was ze trots op Lincoln. Ze snapte niet veel van de Spelen en het begrip ‘dood’ was haar nog niet helemaal duidelijk. Maar zonder twijfel kon Lincoln zeggen dat Lizzy zijn favoriete zusje was. Ze pas was negen, maar ze had pit, levenslust, wilde alles leren wat er te leren viel, en keek ongelofelijk naar haar oudste broer op. Ja, hij wilde naar de Spelen, met het risico dat hij in de arena zou sterven. Dit was zijn passie. Maar hij moest toegeven dat hij zijn kleinste zusje het meest zou missen. En zij zou hem missen, maar toch had ze een brede lach op haar gezicht. Lincoln wist dat ze het hem gunde.
Duncan was intussen naast Juliana gaan staan en had zijn arm om haar heengeslagen. Een bewaker, die tot die tijd bij de deur had gestaan, riep dat ze nog 7 minuten hadden. Geen tijd te verliezen. Lincoln gaf zijn twee oudste zusjes een stevige knuffel. “Blijf van de jongens af Sarah. Het zijn sukkels op deze leeftijd, en ik ga er voorlopig niet zijn om je te beschermen.” Hij gaf haar een kus op haar wang. “Char, doe je best meid. Blijf oefenen met je gymnastiek.” En toen Lizzy. Voordat hij haar een knuffel kon geven, was ze al opgesprongen en tegen zijn lichaam aan omhoog geklommen. “Succes Linc,” zei ze zacht. Haar stem was nog hoog en onschuldig. Lincoln glimlachte zacht en klemde zijn armen stevig om haar heen. “Dank je zusje.” Hij drukte zijn lippen tegen haar zachte wang aan.
En toen zijn ouders. Blijkbaar had zijn vader zich over zijn schaamte en teleurstelling heen gezet en kwam op hem afgelopen. Hij hield zijn armen open en gaf Lincoln een stevig knuffel. “Als je dan toch gaat, doe het dan goed. Laat zien wat je kan.” Er stond een zuur glimlachje op Duncan’s gezicht. Blijkbaar realiseerde zich dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat ze elkaar zagen, en wilde hij zonder conflict uit elkaar.
Juliana dacht daar duidelijk anders over. “Waarom dit je dit Linc? Waarom doe je dit? Je scheurt de familie uit elkaar!” Lincoln klemde zijn kaken op elkaar om niet te gaan schreeuwen. Kon ze nou echt niet accepteren dat dit nou eenmaal was wat hij wilde? Was zíj niet altijd degene geweest die zei dat hij zijn dromen moest volgen? “Je komt nooit meer terug!” “Misschien wel ma! Heb je daar wel eens over nagedacht? Er zitten een paar debielen in die arena! Twaalfjarige kinderen! Ik ben achttien en ik wíl dit. Ik heb me hier op voorbereid! De afgelopen twee jaar heb ik iedere dag getraind om het beste in mezelf naar boven te halen! Ik ben goed mam, dat weet ik! Heb een beetje vertrouwen in me. En als ik terugkom, dan ben ik rijk, en heb een groot huis. En ik kan naar het Capitool wanneer ik wil om in luxe te leven! Ik zal een kampioen zijn! Kan je niet een beetje trots zijn dat ik zo gedisciplineerd heb gewerkt?!”
“Nog 4 minuten.”
Zijn moeder bleef stil. Lincoln kon niet aan haar gezicht aflezen of ze verbijsterd was van zijn uitbarsting, of dat ze wijselijk haar mond hield omdat ze wist dat ze er toch niks meer aan kon veranderen. Lincoln was gekozen, en niks kon dat meer omkeren. Ze keken elkaar tien lange seconden aan voordat zijn moeder hem een knuffel gaf. Ze zei niks meer, en Lincoln wist niks meer om tegen haar te zeggen.
“Ze komen langs om jullie te filmen. Ik ben sterk, maar.. sponsoring kan geen kwaad. Probeer sympathie op te wekken, en kom over als winnaars. Wees asjeblieft trots.” Lincoln keek naar Lizzy. Ze zag er zo lief en leuk uit. Haar blonde krulletjes hingen perfect om haar schouders en haar brede lach en vrolijke ogen zouden alle harten van iedereen in het Capitool winnen. Dat hoopte hij althans. Hij gaf haar een knipoog, en Lizzy knikte lachend. Ja, ze wist wat hij bedoelde. Zij zou vanuit het district zo veel mogelijk doen om hem te sponsoren.
En toen was het tijd om te gaan. Nog één keer kreeg hij een knuffel van al z’n zusjes. Wat zou hij hen gaan missen. Hij kroelde even door hun haar en gaf ze allemaal een kus op hun voorhoofd. En toen ging hij. De bewakers deden de deuren open. Lincoln rechtte zijn rug, balde zijn vuisten en liep met grote stappen de deur uit. Hij hoorde nog even zijn moeder snikken, maar vlak voordat de deuren dicht gingen hoorde hij Lizzy: “Ik hou van je Linc!”
