Voor de tweede keer vandaag stond de Afolayan familie in een kring, de armen om elkaar geslagen. Alleen stond Leilah ditmaal in het centrum van de kring. Dit was vaarwel. Het idee dat ze hier waarschijnlijk niet terug zou komen, dat ze haar familie nooit weer zou zien was zo zwaar, dat het haar volledig leek te vermorzelen. Ze kon niet goed ademen, zeker niet door haar hortende, huilende ademhaling. Haar ouders omklemden haar, maar plotseling verdwenen de armen om haar heen. Leilah keek op en zag, vertroebeld door tranen, dat de Peacekeepers de kring hadden opgebroken. Het was tijd om te gaan. "Ik hou van jullie," sprak Leilah ademloos, terwijl de man in het witte pak haar bij de arm pakte. "Ik hou van jullie!" riep ze nu huilend, terwijl de man haar meetrok. De deur werd dichtgegooid en haar familie verdween uit haar blikveld.

Leilah keek nauwelijks waar ze liep. Ten eerste werd ze meegetrokken, ten tweede zou ze toch niks zien door de tranen. Koude lucht op haar wangen vertelde haar dat ze buiten waren. Een vreemd geluid overspoelde haar en in een vlaag van nieuwsgierigheid keek ze op. Meteen wenste het meisje dat ze het niet had gedaan. Het perron stond vol met vreemd uitgedoste mensen, Capitool mensen. Ze filmende, babbelden, riepen haar om op te kijken. Er waren klikgeluiden en lichtflitsen en toen werd ze de trein in getild. Leilah kreeg een laatste duw in haar rug en toen verdween de aanwezigheid van de Peacekeeper. Langzaam verzamelde ze haar moed en keek achterom. De deur was dicht. De man was weg. Leilah ademde bibberend uit. Dit was het dan. Ze ging weg uit District 11. Ze zou hier nooit weer terug komen.

Leilah stond een aantal minuten stil, totdat haar brein weer leek te communiceren met haar spieren. Ze veegde haar ogen droog met de mouwen van haar vestje. Het was vaal bruin, net als haar jurkje, hoewel die een tintje lichter was. Er zat een brede, witte band om haar middel om de lap stof nog een beetje vorm te geven. Dit had ze vorig jaar ook gedragen naar de boete, maar nu een jaar later was ze de jurk meer op gaan vullen. Het meisje haalde diep adem en dwong zichzelf naar voren. Ongemakkelijk liep ze door de trein, niet wetend waar ze heen moest. Ze ging linksaf, de gang door en opende de deur voor haar.

De wagon was overdadig. Alles was overdadig. Het halfhoge tapijt, de gebloemde fauteuls, de schilderijen in gouden omlijstingen. Haar oog viel al gauw op het enige wat het meest eruit sprong: een jongen in de vale kleding van District 11. De mannelijke tribuut. Ze had zijn naam niet eens gehoord, ze was teveel in shock geweest. Leilah kende de jongen niet, maar District 11 was dan ook enorm groot. Zelf had ze altijd op de graanvelden gewerkt. Het kon zo zijn dat de jongen maïs had verbouwd in het zuiden of groenten in het westen. Ongemakkelijk liep ze naar de jongen toe. "Hee," sprak ze, waarbij ze haar wangen warm voelde worden. Gelukkig viel dat niet echt op met haar donkere huid. "Ik ben Leilah, Leilah Afolayan." Ze stak haar hand uit. Als ze ook maar enige kans wilde maken om ooit weer terug te keren, kon ze beter wat vrienden gaan maken.