Nakoma wist niet waarom ze opgelucht was toen de wandeling naar de trein voorbij was en ze mocht instappen, maar toch kon ze het verdwijnen van dat vervelende gewicht in haar onderbuik niet ontkennen. Misschien had het te maken met de illusie van relatieve privacy in de trein; ze hield niet van al die media-aandacht. Dat zou nog een probleem vormen, wist ze, maar daar zou ze maar mee moeten leren omgaan als ze eenmaal in het Capitool aangekomen was. Nu had ze eerst nog een lange treinrit voor de boeg, die ze kon gebruiken om haar emoties in bedwang te krijgen en hopelijk genoeg informatie aan de parelhoen te ontfutselen om het begin van een strategie te vormen.

De parelhoen leek daar echter anders over te denken. Het blauwe mens begon meteen te kwetteren over de luxe van de trein, en was dat allemaal niet prachtig, voelden ze zich niet vereerd om in zulke stijl te mogen reizen? Nakoma had haar graag stevig bij de armen vastgenomen en lang geschud, zodat die absurde, schadelijke ideeën misschien uit haar hersenen zouden rammelen, maar ze vermoedde dat dat haar niet in dank afgenomen zou worden. Tot haar grote spijt had ze dit mens nodig.

“Jullie mogen eten en drinken wat jullie maar willen; de avoxen zijn er om jullie te bedienen, dus aarzel niet. Naast het gebruikelijke voedsel is er ook een ruime keuze aan maaltijden die jullie misschien meer bekend zijn – de sushi is overheerlijk – maar zorg natuurlijk dat jullie nog plaats overhouden voor het avondeten, want ik heb horen zeggen dat dat iets wordt om je vingers bij af te likken.”

Nakoma opende haar mond om een vraag te stellen, maar er was geen woord tussen te krijgen.

“Maar tot die tijd kunnen jullie doen wat jullie willen. De hele trein is toegankelijk, en in die richting,” ze wees naar de achterkant van de trein, “vinden jullie de slaapvertrekken. Meisje links, jongen rechts. Aan het einde is er een uiterst charmant vertrekje…” Nakoma kon haar adem vrij lang inhouden, zelfs voor een bewoner van district 4, maar deze vrouw moest toch ook een goede longinhoud hebben, om zo veel en zo snel te kunnen praten, met nauwelijks nog een ademhap iedere drie zinnen. “… maar natuurlijk hebben jullie dat nog nooit gezien. Hoe dan ook –“

Nakoma greep haar kans. “Ehm, kunt u – sorry,” begon ze, en ze vervloekte zichzelf voor de verontschuldiging die de verontwaardigde blik van de parelhoen automatisch veroorzaakt had, “kunt u misschien wat meer uitleg geven over de Spelen? Ik dacht toch dat u daarom hier was, om ons te helpen? Ik hoopte dat u ons wat tips zou kunnen geven – en ik heb gehoord dat we drie trainingsdagen krijgen? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Kunnen we oefenen met wapens of gaat het voornamelijk om overleven? Is het individueel of met alle andere tri-“. Nu was het aan Nakoma om een geërgerde blik op de vrouw te werpen toen ze onderbroken werd.

“Maar lieverd toch, dat kunnen we later allemaal wel bespreken! Bij het diner, met een lekker glaasje wijn, wat dacht je daarvan? Waarom ga jij je nu niet gewoon even omkleden en dan kun je wat verkennen? Geniet ervan, zolang het nog duurt! Het blijft niet eeuwig zo gezellig!” Wat Nakoma nog het meest frustreerde was de oprecht enthousiaste blik van de vrouw. Want natuurlijk had Nakoma niets belangrijkers aan haar hoofd dan haar outfit, of de pracht en praal van de trein. Het was niet alsof ze elke minuut die ze nu verspilde een minuut dichter bij haar dood kwam – en hoe langer ze zouden wachten om de Spelen te bespreken en strategieën uit te werken, hoe zekerder het werd dat deze hele nachtmerrie haar dood zou betekenen.

Nakoma had er genoeg van. Ze kreunde gefrustreerd en stormde weg, doelbewust niet naar het achterste deel van de trein, waar haar slaapkamer en blijkbaar ook een kleerkast te vinden waren. Ze sloeg de deur achter zich dicht en keek rondom zich. Als de parelhoen had uitgelegd wat er zich vooraan de trein bevond, had Nakoma dat niet opgevangen. Ze praatte ook zo snel en met zo’n vreemd accent, en Nakoma begon te vermoeden dat wat uit haar mond kwam zelden echt nuttig was. Ze hoopte maar dat ze bij het avondeten eindelijk wat echte informatie kon krijgen.

De coupé waar ze zich in bevond leek veel groter dan mogelijk was, gezien de ruimtelijke beperkingen die een trein met zich meebracht. Er was een bar, maar daar had Nakoma geen interesse in, en voor de vele stoelen en sofa’s, hoe comfortabel ze er ook allemaal uitzagen, was ze nog te woedend. En dus deed ze weer wat ze niet lang geleden, bij het wachten op haar familie, gedaan had en ijsbeerde in het midden van de kamer van het ene raam naar het andere. Het kon haar helemaal niet schelen dat er een barvrouw en twee avoxen toekeken. Ze moest zichzelf in bedwang kunnen krijgen. De meest charmante persoonlijkheid zou ze sowieso niet zijn in deze Hongerspelen, maar als ze haar woede en haat bij de minste provocatie zou blijven tonen, kon haar dat alleen maar vijanden opleveren. Machtige, rijke vijanden. En dus moest ze kalmeren, en snel ook, en zo’n uitbarsting zou niet meer mogen gebeuren, hoe erg die vuile Capitoolmensen het ook verdienden. Ze concentreerde zich op haar ademhaling en probeerde aan goede dingen te denken. Ze hoopte vurig dat het allemaal beter zou gaan wanneer ze in het openbaar moest verschijnen.

OOC: Als George Nakoma wil komen storen, mag dat natuurlijk.

Instappen in de trein gaf dubbele gevoelens aan George. Deels geloofde hij nog steeds niet dat dit allemaal echt gebeurde en voelde alles nog aan als een nachtmerrie waar hij straks weer uit zou ontwaken. Deels voelde hij verdriet omdat hij misschien dit district, zijn thuis, zijn vrienden en zijn moeder nooit meer zou zien. En deels was hij verbaasd over de enorme luxe wereld die hij binnen was gestapt. Ze zouden nog lang reizen en hij hoopte veel van de vreemde dingen hier te gaan ontdekken, als daar tijd voor was natuurlijk. Ze moesten ook gaan voorbereiden voor de spelen, strategieën ontdekken en de spelen van vorig jaar herkijken om van hun fouten te leren.

De vrouw uit het Capitool begon meteen opgewekt te praten, alsof dit alles dagelijks gebeurde. Ze was raar, ze had een raar accent en een raar uiterlijk. George hoopte dat niet alle mensen daar zo waren. Met haar vreemde accent begon ze te brabbelen over dat ze al het voedsel mochten eten en dat het avondeten verschrikkelijk lekker moest zijn. Ook hier kreeg George dubbele gevoelens bij, was zoveel eten wel eerlijk als ze thuis moesten werken om elke cent? Maar hij wou het wel allemaal graag proberen. Hij hoorde haar Sushi noemen, iets waar hij van had gehoord maar nooit had kunnen proberen. Maar wie eet er dan ook rauwe vis?

Hij zag hoe het meisje, die op het podium Nakoma werd genoemd, probeerde om tussen het gebrabbel door te komen maar er was geen beginnen aan. George bleef rustig wachten tot het Capitoolmens was  uitgepraat, het leek er niet op dat ze een andere keuze hadden. Ze begon nu te praten over de slaapkamers, saai oude mensengepraat. Middenin probeerde Nakoma er weer tussen te komen, dit keer slaagde ze er wel in:  “Ehm, kunt u – sorry,”. Het stomme Capitoolmens keek meteen verontwaardigd op, dan moest ze maar niet zo door ratelen over onnodige zaken. Nakoma begon tenminste over iets belangrijkers: de hongerspelen. Maar ze was nog niet goed en wel uitgepraat of het Capitoolmens begon al weer te ratelen dat dat nu nog onbelangrijk was. Alsof ze niets om hun levens gaf!

Het meisje had er ook genoeg van en liep boos weg, hem en het Capitoolmens achterlatend. Het Capitoolmens was alles behalve blij, ze slaakte een gefrustreerd kreetje en keek Nakoma niet al te vriendelijk na. Toen pas leek ze hem op te merken, ze keek hem een paar seconden zwijgend aan. "Jij wilt zeker ook alleen maar over de Spelen praten hè?" Zei ze met een toon alsof ze van hem walgde. "Nou, eigenlijk..." begon hij rustig maar ze liet hem niet uitpraten. "Je ziet er nog erger uit dan haar, kijk dan naar je. Alsof je nog nooit een douche hebt gezien. Wij geven jullie alle luxe, maar gebruik ervan maken? Nee hoor. Alles draait maar om die Spelen! Ondankbaar stel straatkinderen.." En met haar zwierende loopje liep ze weg, stampend op haar hakjes. George bleef verdwaasd staan en probeerde zijn gevoelens op een rijtje te krijgen. Net nog had hij voor het eerst gehoord dat hij 'uitverkoren' was om in een arena tot de dood te vechten met andere kinderen en nu al had hij ervoor gezorgd dat hun begeleider hun niet mocht. En die gevoelens waren wederzijds.

Hij kon veel doen, zijn tijdelijke kamer verkennen, voedsel eten of de nieuwe spullen hier uitproberen. Maar hij had er door de ruzie niet heel veel zin in, en Nakota had hem laten realiseren dat elke minuut dat hij niets deed, hij minder kansen zou hebben in de Arena. Nu hij toch over Nakota dacht, misschien konden ze samen alvast een aantal dingen bespreken, of in elk geval elkaar beter leren kennen. Hij draaide zich om en ging door de deur waar het meisje eerder doorheen was gegaan.

Ook deze coupé verbaasde hem, misschien nog wel meer dan de vorige. Hij was groot voor zover dat mogelijk was in een trein. Er was een bar en er waren sofa's en banken. Hij was niet de enige in de kamer, hij zag drie mensen die in de trein werkten en in het midden diegene die hij zocht: Nakota. Ze was druk aan het ijsberen en leek niet bepaald vrolijk. "Nakota?" vroeg hij zacht. Hij wachtte even en herhaalde zichzelf toen, ditmaal harder. "Ik dacht, misschien kunnen we zonder begeleider wat overleggen? Ik denk niet dat we überhaupt veel aan haar zullen hebben. Ze leek nogal... nou ja, ze was niet echt heel blij met je, met ons." Hij wachtte niet op een reactie maar ging zitten op een bank. Op de tafel voor hem stonden kleine snacks zoals nootjes en dingen die hij nooit eerder gezien had. Eerder had hij geen honger gehad maar het aanzicht van het eten maakte hem nieuwsgierig. Hij pakte een ronde, blauwe bal en beet erop. De buitenkant bleek van chocolade te zijn, en de binnenkant van karamel. Het was zo lekker dat hij er zonder erbij stil te staan er nog èèn nam. Al snoepend keek hij naar Nakoma, wachtend op haar reactie.

Nakoma zuchtte zwaar. Waren ze al maar bij de trainingsdagen aangekomen, dan had ze nu tenminste iets om op te slaan. Ze moest zich verontschuldigen. Ze wist dat ze zich moest verontschuldigen. Dat zou haar beste kans zijn. Het zou haar misschien in leven kunnen houden. Een gekrenkt ego was minder belangrijk dan haar enige hulp in het Capitool verliezen. Maar verdomme, wat zou dat toch een enorme deuk in haar ego zijn. Ze vond helemaal niet dat ze ongelijk had, of überhaupt iets verkeerd gedaan had. Ze wilde toch alleen maar zo voorbereid mogelijk de arena in gaan! Was dat ook niet wat de parelhoen wilde? Dat het district dat zij vertegenwoordigde zou winnen?

Nakoma zuchtte opnieuw. Hoe dan ook zou ze zich moeten verontschuldigen, hoe weinig zin ze daar ook in had. Maar nog niet nu. Nu was ze nog te emotioneel, dan zou ze alleen maar meer van zich af bijten en gemene dingen zeggen, en dan had ze haar kans helemaal verkeken. Nee, het beste wat ze nu kon doen was kalmeren en nadenken over hoe ze dit moest aanpakken, want zelfs als ze eenmaal bedaard was, wist ze dat ze geen enkel woord van haar verontschuldiging zou menen, en overtuigend liegen was nooit haar sterkste punt geweest. Ze zou gewoon moeten hopen dat de grapjes die in District 4 gemaakt werden over het blinde optimisme en de goedgelovigheid van sommige Capitoolbewoners ook echt waar waren. Het zou waarschijnlijk ook helpen om de vrouw niet direct aan te staren, maar haar blik op de grond te houden. Misschien dat ze dan nederig overkwam. Ze wist in ieder geval dat het voor haar gemakkelijker zou zijn om de begeleidster niet aan te hoeven kijken in zo’n vernederend moment, want zo’n vreemd uitgedoste en opgemaakte persoon kon je toch gewoon niet serieus nemen.

Nakoma werd uit haar gedachten gehaald door een geluid dat ze herkende als het openen van een deur, ook al klonk het helemaal niet natuurlijk. Het was te mechanisch, en ze hoorde niets kraken. Het klopte gewoon niet. Maar het Capitool klopte dan ook in het algemeen niet. Nakoma besloot de persoon te negeren; misschien gingen ze dan weg. Het kon natuurlijk gewoon een bediende zijn, maar wie weet was het de parelhoen. Om de een of andere reden dacht Nakoma niet dat zich verontschuldigen iets was wat de vrouw al ooit gedaan had, en ze vermoedde niet dat ze er nu mee zou beginnen. Zelf was ze er ook nog helemaal niet klaar voor om haar zegje op een beleefde, verontschuldigende manier te doen, dus zou het beter zijn als ze voorlopig gewoon helemaal niet met de parelhoen in contact moest komen.

“Nakota?” klonk er echter zachtjes, en dit verbaasde Nakoma genoeg om tot stilstand te komen en de persoon in de kamer te erkennen. Het was George, haar medetribuut. Ondanks de woede die nog steeds door haar heen raasde, en het feit dat hij haar naam verkeerd gezegd had – niet dat ze dat niet gewend was – deed iets in de zachtheid van zijn stem, of misschien was het zijn jeugdige gezicht, haar blik vriendelijker en haar lichaam minder gespannen worden.

“Ik dacht, misschien kunnen we zonder begeleider wat overleggen?,” stelde haar districtgenoot voor. “Ik denk niet dat we überhaupt veel aan haar zullen hebben. Ze leek nogal... nou ja, ze was niet echt heel blij met je, met ons.” Terwijl de jongen naar haar toe bewoog en zich neerzette, schoten Nakoma’s wenkbrauwen omhoog en wreef ze met haar linkerhand over haar nek. In haar woede was ze helemaal vergeten dat het hier niet enkel om haar ging. George kon de hulp van het Capitoolmens evenzeer gebruiken, en hoewel hij leek te doen alsof het hem allemaal niet stoorde en ze toch niet behulpzaam zou zijn, kon Nakoma niet achterhalen of hij dat ook echt meende, of dat hij nu gewoon vriendelijk probeerde te zijn. In ieder geval had ze de parelhoen nu niet enkel tegen zichzelf gekeerd, maar blijkbaar ook tegen George, en elke vorm van behulpzaamheid die het Capitoolmens had kunnen bieden, dreigde nu verloren te gaan, allemaal door Nakoma’s stomme driftbui.

“Sorry,” begon ze, net zo zachtjes als George haar aangesproken had, “voor mijn uitbarsting. Ik had er niet bij nagedacht dat ik misschien ook jouw kansen aan het verpesten was door dat vrouwmens boos te maken.” Ze liet zich tegenover de jongen op een bank neerzakken en keek ongemakkelijk naar haar handen. Het zou misschien nog oneerlijker zijn voor hem om weinig tot geen hulp te krijgen van hun begeleider, sowieso omdat het helemaal niet zijn schuld was, maar ook omdat hij nog zo jong was, en waarschijnlijk niet veel kans maakte in de arena zonder hulp van buitenaf. Nakoma wist nog niet wie de andere tributen waren en hoe snel ze hen zou kunnen zien. Misschien had de parelhoen wel toegang tot video-opnames van de boetes, en wilde ze hen die tonen als ze weer op een goed blaadje bij haar konden staan, maar waarschijnlijk zouden ze moeten wachten tot de paradetocht om hun eerste glimp van de tegenstanders op te vangen. Nakoma hoopte in ieder geval dat er niet veel andere jonge kinderen gekozen waren. Een klein stemmetje in haar hoofd herinnerde haar eraan dat als ze naar huis wilde – en oh, dat wilde ze – het beter voor haar was om tegenover een stel kinderen te staan dan mensen van haar eigen leeftijd, maar ze wist ook dat ze er veel minder morele problemen mee zou hebben om zeventien- en achttienjarigen af te maken dan een kind van twaalf dat ze fysiek zonder moeite de baas kon, maar die de leeftijd van haar zusje had, en even goed gewoon haar had kunnen zijn.

Nakoma keek eindelijk op naar de jongen die tegenover haar zat. Ze wist niet in hoeverre het verstandig was om haar tactiek te bespreken met iemand waar ze over enkele dagen misschien tegenover zou staan in een gevecht tot de dood, maar uiteindelijk zou zij waarschijnlijk ook veel over hem te weten komen en zou het gewoon een kwestie van wederzijds vertrouwen moeten worden. Weer twijfelde Nakoma of dat wel zo slim was, maar ze besloot dat ze allebei wel wat hulp konden gebruiken, en als de parelhoen hen momenteel niet wilde helpen, dan konden ze in ieder geval elkaar al wat tips geven. En als Nakoma er niet in zou slagen om naar huis te keren, hoopte ze momenteel dat het dan tenminste George zou zijn. Dan moest haar district niet twee doodskisten verwelkomen, en wist ze dat haar familie het het komende jaar financieel wat beter zou hebben.

“Ik denk ook dat het een goed idee is om in ieder geval al met elkaar ideeën uit te wisselen,” sprak ze uiteindelijk. “Hopelijk kan ik dat Capitoolmens tijdens het avondeten overtuigen om toch over nuttige dingen te gaan praten, maar dan hebben we dit toch al.” Nakoma wist echter niet waar te beginnen en liet dus maar een stilte vallen, in de hoop dat George hier beter in was.