Cecilia staarde in gedachten verzonken voor zich uit, terwijl ze het roddelblad voor zich neer legde. Ze keek naar haar eigen spiegelbeeld, zonder echt door te hebben wat ze nu eigenlijk zag. Arrogant, had er gestaan. Te weinig bezig met het volk. Te ijdel. Te egocentrisch. Cecilia wilde graag een sterke vrouw zijn, zo iemand die wist wat ze wilde en zich door niets en niemand uit het veld liet slaan, maar af en toe wisten deprimerende gedachten bij haar binnen te dringen. Een zachte zucht gleed over haar lippen, terwijl ze haar ogen even sloot. ‘Ludolf,’ begon ze, nog steeds meer haar ogen dicht. ‘Hoe zou jij een brug slaan tussen een hoge functie en een minder hoge functie?’ Ze had willen zeggen: “Hoe zou jij een brug slaan tussen het gepeupel en de mensen die er toe doen”, maar ze besefte dat ze daar meteen al de fout in ging. De minderen zouden het echt niet waarderen als zij hen gepeupel zou noemen.

Ludolf keek op van zijn werk en keek via de spiegel naar het gezicht van de vrouw die hij zo adoreerde om haar verfijnde stijl. ‘Een brug slaan...?’ Hij boog zich weer terug over zijn werk: het haar van Cecilia Peak verzorgen. ‘Ik denk niet dat ik de vraag helemaal begrijp. Waarom zou je een brug willen slaan? Onderscheid moet er zijn toch?’
Cecilia zuchtte nog eens, dit keer meer door irritatie dan door zorgen. Ze mocht Ludolf en ze waardeerde zijn werk, maar het kon haar behoorlijk ergeren dat hij nooit tegen haar in zou gaan. Hij zou nooit zeggen “Je bent fout” of “Je kunt beter dit doen”. Soms was dat prettig, maar ze had hielenlikkers genoeg en als ze om hulp vroeg dan had ze hulp nodig en hoefde ze geen geslijm. Ze opende haar ogen en keek via de spiegel toe hoe Ludolf zich concentreerde op haar haren. Ludolf was één van de hoogst aangeschreven kappers van het Capitool en dat was natuurlijk de reden dat Cecilia vaak juist naar hem toe ging om haar haar te laten behandelen. ‘Te veel afstand tussen een president en haar o... en de andere Capitoolbewoners is niet goed. Ze moeten me leren zien als een mens, niet als een halfgodin –  zij het een godin uit de hemel of uit de hel. Ik zou graag willen dat de mensen me respecteren, maar me ook kunnen zien als een vriendin... Of... Nouja...’ Ze wist dat het hopeloos was, dat ze er niets aan had om dit met Ludolf te bespreken. Hij was ook maar een simpele ziel, een man die leefde voor het kappersvak. Misschien kon ze dit beter met Nike bespreken...

Plotseling begon haar iets te dagen. Terwijl ze deed alsof ze luisterde naar Ludolf, die een verhaal opstak over dat zij veel te goed zou zijn om “als een vriendin te zijn” voor anderen, bedacht ze zich dat Ludolf’s adoratie voor haar hetgeen was wat ze zocht. Ludolf durfde met haar te praten, haar met “je” aan te spreken, zag haar als een mens, maar behandelde haar ook met respect en bewondering. Hij vond haar niet arrogant of egocentrisch, zoals de anonieme brievenschrijfster in het roddelblaadje dat ze daarnet had gelezen. Ze had het presidentschap altijd vooral gezien als een manier om zich te wreken op de districten, op wat er gebeurd was tijdens de opstanden, maar het presidentschap was meer dan dat had ze geleerd. Ze was dat alleen weer uit het oog verloren tijdens de Hongerspelen, toen het genot van macht haar naar haar hoofd was gestegen. Ja, ze had zichzelf als een koningin voorgesteld toen ze voor de tributen stond. Ze had gevoeld dat hun levens in haar handen lagen en dat was een verrukkelijk gevoel geweest. Maar ze besefte dat ze het niet alleen kon en niet alleen mocht doen. Als ze het gat tussen haar en de rest van het Capitool niet dichtte, zou het groter worden en zouden misschien de Capitoolbewoners wel in opstand komen. Hoeveel mensen zouden er rondlopen met dezelfde misselijkmakende gedachtes als die anonieme brievenschrijver? Hoeveel mensen zouden het roddelblaadje lezen en beamend knikken bij het lezen van de brief?

En het was niet alleen de brief. Nee, één luttel briefje zou Cecilia echt niet aan het denken zetten. Het waren ook de artikelen die de laatste tijd in het nieuws verschenen en in andere magazines. Er stonden positieve berichten tegenover, dat dan weer wel, maar het leek toch alsof er de laatste tijd steeds meer onvrede ontstond. Maar wat ze daaraan moest doen, was plotseling duidelijk geworden. Ze moest naar de mensen toe gaan. Luisteren naar wat de Capitoolbewoners haar te vertellen hadden. Misschien moest ze zelfs op de emotionele toer gaan en praten met de mensen die net als haar familieleden waren verloren tijdens de opstanden. Heel erg trok dat idee haar niet aan, maar als het haar in een positief daglicht kon zetten...

Ruim een uur later vertrok ze uit de kapsalon van Ludolf. Ze stuurde haar chauffeur met de auto naar huis en besloot zelf te lopen. De eerste stap naar een beter imago was gemaakt. Er waren niet veel mensen op de straat, maar Cecilia had het gevoel dat degenen die er wél liepen, haar nakijken. Ze glimlachte vriendelijk naar de blikken die ze ving en groette wanneer dat uitkwam. Het was niet zo dat ze nooit over straat liep – ze ging regelmatig winkelen in de chiquere centra – maar het was wel zo dat ze zich eigenlijk nooit te voet in woonwijken begaf. Al helemaal niet alleen. Het was grappig hoe snel zoiets gewoons zo onwennig was geworden. Nog geen twee jaar geleden had ze zelf in een klein appartementje gewoont en nu kon ze het zich al haast niet meer voorstellen.

Cecilia bleef even stil staan en keek om zich heen. Ze was in de wijk beland waar ze vroeger gewoond had. Ze twijfelde even. Wat zou ze doen? Zomaar ergens aanbellen, of gewoon iemand aanspreken? Het antwoord werd haar gegeven: een appel rolde tegen haar schoen aan. Cecilia merkte dat deze appel een eigenaar had en bukte om de appel op te pakken. Ze glimlachte en stak haar hand uit naar de vreemdeling. ‘Deze is van jou?’

OOC: It's my first NaNo-post okay?
Sorry voor de weirdness en iedereen is welkom! (Though, bij voorkeur natuurlijk mensen die nog onbekend zijn voor Cecilia :3)
Wordcount: 1.042/50.000

Het was een klein jongetje. Het woord “schattig” zou Cecilia niet zo snel in de mond nemen als het aankwam op kinderen, maar toch vond ze hem er wel lief uit zien. Ze had absoluut geen hekel aan kinderen, maar was ook geen moederlijk type, daarvoor was ze te druk en hechtte ze teveel waarde aan haar status als presidente en haar aanzien als keiharde zakenvrouw. Zo gauw je aan kinderen begon, had één van haar vriendinnen haar eens verteld, raakte je gelijk je hard bevochten gelijkheid kwijt. Mannen zagen je ineens als zwakker en merkten regelmatig op “of dat wel kon, want je zat toch met de baby?”. Alsof een kind betekende dat je je hele leven om moest gooien. Alsof er geen kindermeisjes bestonden. Cecilia had overigens nooit besloten geen kinderen te willen nemen. Ze stond wat haar privéleven betreft meer op de modus “ik zie wel”, haar baan was op dit moment gewoon veel belangrijker voor haar dan wat dan ook, hoewel ze wel een oogje had op een knappe man, maar dat hoefde voorlopig nog even niemand te weten.

Enfin, het jongetje dus. Hij weigerde de appel aan te nemen en zei dat hij hem niet wilde. Cecilia waardeerde die oprechtheid, want veel kinderen gingen (op aandringen van hun ouders, dat dan weer wel) ongemakkelijk beleefd doen als zij in de buurt was. Dan spraken ze ineens onwennig met twee woorden en stonden hun ouders er trots grijnzend achter. “Kijk eens hoe beleefd mijn kindje wel niet is. Ik heb haar ook al geleerd hoe je wijn moet proeven”.

Pas na het weigeren van de appel, keek het jongetje haar aan. Langzaam leek er een lampje bij hem te gaan branden, want tekenen van herkenning schoten over zijn gezicht heen. ‘Jij bent de mevrouw van de Hongerspelen!’ riep hij uit. Cecilia glimlachte naar de jongen. Even wist ze niet of ze beledigd of trots moest zijn om deze opmerking, want naast de Hongerspelen, had ze echt nog wel meer belangrijke dingen te doen om Panem niet naar de ondergang te helpen, maar ze besloot het als een compliment op te vatten. Aan zijn brede grijns te zien vond het jongetje de Hongerspelen erg leuk, dus dat was in ieder geval leuk om te horen. Toch voelde ze zich een beetje nerveus, want ze wist hoe ver kinderen konden gaan als ze ergens fan van waren.

‘Ik ben de vrouw van de Hongerspelen, ja,’ zei ze vriendelijk. ‘Maar als je deze appel niet terug wilt, vind je het dan goed als ík hem opeet. Of wacht...’ Plotseling drong zich een idee tot haar door waarvan ze wist dat het goed in de smaak zou vallen bij moeders en kinderen en iets dat haar hopelijk populairder zou maken. Samenzweerderig boog ze naar het jongetje toe. ‘Wat zou je er van vinden,’ begon ze op zachte toon. ‘Als we deze appel vergiftigen en in de nieuwe arena leggen?’

OOC: Geen zorgen, vind het een hele leuke post en ben blij weer wat van Rhett te lezen!
NaNoWriMo Wordcount: 14.611/50.000

Goed. Het voorstel was er: Cecilia had het jongetje verteld dat ze bereid was de appel te vergiftigen en in de arena te leggen. De reactie van het jongetje was beter dan ze verwacht had: hij hapte naar adem en leek even niet te weten wat hij moest zeggen, om na een paar seconden eindelijk een trillende, maar enthousiaste, “ja” uit te brengen. Cecilia bleef naar hem glimlachen en complimenteerde zichzelf in stilte met dit voortreffelijke idee. Het moeilijkste gedeelte van dit geïmproviseerde plan moest echter nog komen. Ze zou deze vriendelijke daad subtiel door het hele Capitool bekend moeten maken – waar was die verdraaide roddelpers als je ze nodig had? – zodat ze weer kon rekenen op sympathie van de Capitoolbewoners. Maar wat daarna kwam was wellicht nog veel moeilijker: hoe zou ze Tyrell in ’s hemelsnaam zo ver krijgen dat hij een vergiftigde appel in de arena zou leggen? Hij was veel te koppig om ook maar één van haar ideeën door te voeren in de arena, omdat hij zijn eigen ideeën altijd beter leek te vinden, en ze zou hem vast ook niet kunnen overtuigen door te vertellen aan wat voor verschrikkelijk schattig jongetje de appel had toebehoord... Misschien als ze hem wijsmaakte dat dit jongetje een groot fan van hem was...?

‘Rhett?’ klonk er plots, waardoor het jongetje en Cecilia allebei uit hun gedachten opschrokken. Cecilia keek omhoog en zag een lange, magere man boven het jongetje – Rhett – uit torenen. Ze stond langzaam op, terwijl de man vroeg met wie Rhett aan het praten was. Zijn woorden bleven in zijn keelgat steken toen hij haar aankeek. Cecilia bleef glimlachen, terwijl de man een kleine buiging voor haar maakte. Toen hij haar weer aankeek, knikte ze vriendelijk naar hem. Ze hoorde Rhett zachtjes mompelen, maar kon niet verstaan wat hij zei. Ze vroeg zich in stilte af hoe de relatie tussen deze man en Rhett waren – ze waren waarschijnlijk vader en zoon, maar hoe gingen ze met elkaar om? Zou deze man trots zijn op Rhett, als Rhett vertelde dat zijn appel waarschijnlijk in de arena terecht zou komen? De radartjes in Cecilia’s hoofd draaiden op volle toeren. Misschien kon ze deze man gebruiken om haar reputatie een beetje op te krikken. Als hij lovend over haar zou spreken en aan iedereen door zou vertellen wat ze voor Rhett had betekend...

‘Het spijt me, ik hoop dat mijn zoon u niet stoorde?’ zei de man, die dus inderdaad de vader was van het jongetje. Cecilia keek hem even nadenkend aan. Ze had het gevoel dat ze zijn gezicht al eens eerder had gezien, maar kon hem niet plaatsen. Ze ontmoette bijna dagelijks nieuwe mensen, dus zo gek was dat ook niet. Bovendien was de mode in het Capitool zo wisselend, dat het uiterlijk van een persoon soms wekelijks een grondige metamorphose kon ondergaan. Cecilia zelf deed daar graag aan mee, vooral bij officiële gelegenheden, hoewel ze in het dagelijks leven vaak dezelfde kleuren gebruikte, omdat ze wist dat herkenbaarheid ook een middel was om respect op te roepen. Hoe dan ook, de man tegenover haar leek haar een man die met de mode van het Capitool mee ging. Hij zag er in ieder geval uitstekend uit.

‘Nee hoor, maakt u zich geen zorgen. Uw zoon verloor zijn appel en ik wilde hem slechts teruggeven, hoewel ik denk dat we inmiddels een betere bestemming voor dit stuk fruit hebben gevonden.’ Ze knipoogde naar Rhett, terwijl ze de appel in haar handen ronddraaide. Daarna richtte ze haar blik weer op de vader. ‘Het doet me altijd plezier mensen te ontmoeten die hun bijdrage willen leveren aan de Hongerspelen, of dit nou een grote of een kleine bijdrag is. Niet iedereen schijnt het te beseffen, maar het bedenken van een arena is minstens zo intensief als het maken ervan en dan is het prettig als er op een dag zomaar een idee naar je toe komt rollen.’ En terwijl ze dit zei, dacht ze even aan Tyrell, die op dit moment waarschijnlijk in zijn kamertje op de laatste details van de arena zat te broeden. Hij zou vast een plaatsje over hebben voor een lekker, sappig appeltje.

NaNoWriMo Wordcount: 27.496/50.000