Cecilia keek ongeduldig toe hoe een avox haar glas volschonk met bronwater. Ze was niet ongeduldig omdat de avox er lang over deed – ze hechtte er veel waarde aan dat haar glas in stijl werd volgeschonken, dus hoe langzamer hoe beter – maar omdat Tyrell op zich liet wachten. Zoals zo vaak. Ze hadden in haar huis afgesproken om het één en ander te bespreken voor de komende Hongerspelen. In deze drukke tijd – de tributen zouden spoedig in het Capitool arriveren – hielden de twee regelmatig kleine bijeenkomsten om de vorderingen in de gaten te houden. Ze hadden elkaar nog niet gesproken sinds de tributen bekend waren gemaakt en daarom hadden ze met elkaar afgesproken. En omdat Cecilia wilde weten of de arena al af was en wat Tyrells plannen waren. Ze wist dat ze nooit ál zijn plannen te horen zou krijgen, want hij wilde haar net zo goed verrassen als de kijkers en deelnemers, maar ze wilde wel zo veel mogelijk weten, want ze moest toch kunnen doen alsof ze wist wat er ging gebeuren tijdens de komende Spelen.

Enfin, Tyrell dus. Cecilia’s ogen gleden naar de klok, die ze nog van haar grootvader geërfd had. Vijf minuten te laat had ze nog kunnen accepteren. Met tien minuutjes had ze misschien ook nog wel kunnen leven en een kwartier was ook nog wel enigszins oké, maar hij was inmiddels al twintig minuten te laat. Ze vroeg zich in stilte af of hij hun afspraak misschien vergeten was. Ze stelde zich zo voor dat hij zich opgesloten had in zijn uitvinderskamertje, met zijn malle groene of gele of rode of ander kleur brilletje op, gebogen over een Frankenstein-achtige creatie. Over een kwartier zou hij hier binnen komen rennen: “Het leeft!”. Onwillekeurig moest ze glimlachen om die gedachten. Tyrell kon behoorlijk irritant zijn, maar toch was het stiekem leuk om zijn enthousiasme te zien wanneer hij een uitvinding had gedaan die hem goed beviel. Mits het een uitvinding was die haar niet schaadde natuurlijk.

Cecilia hoorde de deur open gaan. Ze reikte naar haar glas met water en zag in de weerspiegeling van het raam – ze zat met haar rug naar de deur toe – dat Tyrell binnen kwam lopen. Eigenlijk had ze dat ook wel kunnen raden, want wie anders zou zonder te kloppen haar vertrekken binnen wandelen? ‘Het had niet veel langer moeten duren,’ merkte ze op, zonder hem te groeten. Elkaar groeten betekende binnen de familie Peak net zoveel als aan elkaar opbiechten dat je van elkaar hield en dus was het een absolute no-go. “Houden van” was een zwakte waar de ander misbruik van zou gaan maken. Bovendien hielden ze alleen van elkaar als ze niet in elkaars buurt waren. Als ze wél in elkaars buurt waren... Wel, deze avond zou hoogstwaarschijnlijk een goed voorbeeld worden van wat er gebeurde als Cecilia en Tyrell wél bij elkaar in de buurt waren.

Cecilia was opgestaan, met het glas water in haar handen, en liep naar de aangrensende ruimte, waar een keurig gedekte tafel stond. Haar hakken tikten luidruchtig op de marmeren vloer. Zonder ook maar te kijken of Tyrell haar gevolgd was, nam ze plaats aan de tafel. Ze wist dat hij zou komen. Hij bleef een man en mannen leefden voor eten. En inderdaad: haar broer was niet ver achter haar en begaf zich ook naar de tafel. Waar je bij Cecilia zou zeggen dat ze “plaats nam aan tafel”, was bij Tyrell de omschrijving “plofte neer op een stoel” beter van toepassing. Cecilia wist niet waar het mis was gegaan – waarschijnlijk bij zijn geboorte of misschien zelfs al daarvoor – maar ergens in het proces dat van Tyrell een man had gemaakt, was het gen “Etiquette” vergeten, uitgeschakeld of simpelweg vernietigd. Toch glimlachte ze naar haar broer toen hij zat, niet van plan zich gek te laten maken door wat dan ook (ergens was ze er van overtuigd dat hij zich regelmatig expres ongemanierd toonde, puur en alleen om haar te sarren). Ze legde haar handen gevouwen voor zich op tafel en keek haar broer aan. ‘Dus...’ zei ze veelbetekenend. ‘Daar zitten we weer.’ En ze wenkte nonchalant naar een avox dat het eten opgediend kon worden.

NaNoWriMo Wordcount: 2.000/50.000

Nadat ze de avox had gewenkt, keek Cecilia veelbetekenend naar Tyrell, want ze wist dat hij wist waarvoor ze een afspraak had willen maken. Zijn antwoord was voorspelbaar, maar daardoor niet minder teleurstellend. Het was behoorlijk irritant dat hij zo veel mogelijk voor haar geheim wilde houden. Alsof hij niet besefte dat zij hem op staande voet kon ontslaan als ze dat wilde. Áls ze dat wilde. Misschien was dat het probleem: Tyrell wist waarschijnlijk net zo goed als zij dat ze hem nooit zou ontslaan. In alle stilte wisten ze beide best dat Cecilia niemand anders met deze belangrijke taak zou opzadelen dan haar eigen broer.

‘En als je wilt weten of de arena op tijd af is,’ vervolgde Tyrell. ‘Nee. Hij is nog niet af.’ Perfectionist. Cecilia voelde wat paniek in zich opborrelen. Besefte Tyrell wel dat de opening van de arena heel dicht bij was? Als hij nu nog aan verschillende dingen ging knutselen en er zou iets mis gaan... Ze wilde haar broer al de les lezen over time-management, maar besefte dat daar niet het probleem lag. Het probleem was gewoon dat Tyrell dit beroep veel te leuk vond – griezelig leuk. Hoe lang zou het duren voordat hij met het voorstel zou komen háár in de arena te dumpen?

Cecilia keek toe hoe Tyrell met enige afkeuring zijn lege glas wijn bekeek. Juist op dat moment kwamen twee avoxen de eetkamer binnen lopen. De ene met een twee zilveren schalen in zijn handen, de ander met een fles rode wijn. Cecilia bleef zwijgen terwijl ze het eten opdienden en hun glazen wijn volschonken. Avoxen konden dan wel niet praten, ze konden mogelijk wel schrijven en er bestond altijd een risico dat deze twee onschuldig ogende wezentjes informatie zouden doorspelen aan dezen of genen. Pas toen de keukendeur weer dicht ging, trok Cecilia haar mond weer open. ‘Ik zou je kunnen helpen, als je mij vertelt wat je plannen tot nu toe zijn,’ merkte ze op, terwijl ze toekeek hoe Tyrell zijn bord vol schepte. Zelf nam ze een slok van de wijn – niet de beste wijn die ze had, maar ze wist inmiddels dat ze aan Tyrell niet het beste moest voorschotelen. Straks ging hij nog denken dat ze hem aardig vond. Ze ging verder: ‘De taart van vorig jaar is toen een hype geworden. Ik was laatst op de verjaardag van Avigayil en zij had precies zo’n zelfde taart laten maken, alleen zat er geen bom geen maar gouden en zilveren confetti die de lucht door vloog toen ze de taart aansneed. En ik weet zeker dat zij niet de enige is die de taart op die manier opgepakt heeft.’ Want Avigayil is niet creatief genoeg om zoiets zelf te bedenken, dacht ze er in stilte achteraan.

NaNoWriMo Wordcount: 3.708/50.000

Oké, ze had het kunnen verwachten. Of het nou was omdat zij zijn zus was, of omdat Tyrell neerkeek op vrouwen, ze had kunnen weten dat hij haar goedbedoelde aanbod zou weigeren zonder er doekjes om te winden. ‘Ik denk niet dat jij er creatief genoeg voor bent,’ zei hij. ‘Niets persoonlijks natuurlijk.’ Ze keek even in stilte toe hoe hij op zijn doperwtje kauwde en het kleine bolletje groente toen doorslikte, zo tergend langzaam, dat ze zeker wist dat hij haar aan het uitdagen was. Zoals altijd. Maar ze zou niet toehappen, ook al kostte het haar al haar energie. Ze reikte naar haar wijnglas en nam een slok. Hm, het kiezen van de goedkopere wijn was misschien geen verstandige zet geweest, want nu zat ze daar zelf ook mee opgezadeld, en dat terwijl ze op het moment meer behoefte had aan de allerbeste wijn uit de collectie. Ze slikte de wijn door en keek afwachtend naar Tyrell, die inmiddels een zin begonnen was en tussendoor ook een slok wijn had genomen. Ze glimlachte toen ze zag dat hij merkte dat ze voor hem niet de beste wijn losgemaakt had.

Net als zij was hij echter ook volhardend en geenszins van plan te laten merken dat hij zich gekleineerd voelde of wat dan ook. Dat was het spelletje dat ze allebei ten alle tijden met elkaar speelden: de één was altijd beter dan de ander – en wie er dan beter was? Nou, dat was maar net aan wie je het vroeg natuurlijk.

Enfin, Cecilia’s glimlach werd breder toen ze merkte – of althans, toen ze ervan overtuigd raakte – dat ze vandaag het overwicht had op Tyrell. Hij begon namelijk over de arena! ‘Ik kan je misschien een ruw beeld schetsen,’ begon hij. ‘Misschien stelt dat je enigszins ge-’ Cecilia was iets naar voren geschoven, want nu werden Tyrells woorden ineens wél interessant, toen er op de deur werd geklopt en het semi-perfecte moment verstoord werd door de binnenkomst van Cassander Haward, één van Cecilia’s belangerijkere assistenten. Hij hijgde een beetje, alsof hij voor het eerst van zijn leven de trap had genomen in plaats van de lift. Wacht, misschien was dat ook wel zo. Haward was niet bepaald een sportief type en Cecilia had al akelig vaak de neiging gehad hem te ontslaan puur en alleen vanwege het buikje dat hij aan het kweken was. Wat dat betreft was ze blij dat haar broer zich zo vaak opsloot in zijn uitvinderskamertje en zo weinig de tijd nam om te eten – dankzij dat was hij nu nog dun en enigszins om aan te zien.

‘Cassander,’ zei Cecilia, met een ijzige ondertoon in haar stem, bij wijze van groet. Ze was er niet bepaald blij mee dat de man haar diner had verpest, net nu ze zo dicht bij de omschrijving van de arena was, en dat mocht hij best weten. Ze keek even naar Tyrell, dankbaar dat hij op tijd was gestopt met praten, en richtte haar blik op Cassander Haward. Wat kon er in ’s hemelsnaam zo belangrijk zijn dat haar assistent zomaar naar binnen kwam gestormd? Normaal gesproken toonde hij wel wat meer respect dan dit.

‘Een belangrijk telefoontje... uit district zes,’ zei Cassander. Zijn ademhaling was alweer iets rustiger en hij nam nu de tijd om rechtop te gaan staan en zijn zijden jasje te fatsoeneren. ‘District zes?’ vroeg Cecilia verbaasd. Ze probeerde zich te bedenken wie ook alweer de burgemeester (en dus contactpersoon) van District 6 was. ‘MacNiall?’ vroeg ze toen, voordat Cassander de opmerking kon maken. Haar assistent knikte. Cecilia keek weer even naar Tyrell en toen weer terug naar Haward. ‘Kun je me vertellen waar dit over gaat? Is het de moeite waard dat ik deze uiterst belangrijke bespreking onderbreek?’ Cassander knikte direct heftig. ‘Anders was ik hier niet zo gehaast heen gekomen, Cecilia,’ zei hij, want ja, hij mocht de presidente bij haar voornaam aanspreken (anders voelde Cecilia zich zo oud). ‘Maar ik weet niet... Ik weet niet wat ik er over mag zeggen...’ En met die woorden keek hij even aarzelend naar Tyrell. Cecilia zuchtte, depte geduldig haar lippen schoon met een servet en stond op. ‘Voor Tyrell heeft de staat geen geheimen, dat zou je nu zo onderhand moeten weten.’ Ze keek veelbetekenend naar Tyrell, alsof ze wilde zeggen: “Kijk, jij bent waarschijnlijk nieuwsgierig naar dit telefoongesprek, zoals je altijd nieuwsgierig bent. Je mag het weten, maar alleen als je niet vergeet dat je mij zou vertellen over de arena”.

‘Het spijt me, Tyrell, maar de plicht roept blijkbaar. Ik weet niet hoe lang dit telefoongesprek zal duren, dus eet gerust verder zonder mij.’ En ze dacht er achteraan: alsof je dat zonder mijn toestemming niet gedaan had. ‘Als je me zo nog zoekt, ik zit in de woonkamer.’ Met een glimlach naar Tyrell liep ze vervolgens de eetkamer uit, naar haar woonkamer, waar haar telefoon al stond te knipperen, wachtend tot de presidente op zou nemen.

OOC: Wauw. Oke, dit verliep heel anders dan ik verwacht had. xD
NaNoWriMo Wordcount: 14.122/50.000

Cecilia wist niet welke emotie op dit moment overheerste: irritatie of nieuwsgierigheid. Irritatie omdat ze zó dicht bij de informatie over de arena was geweest, nieuwsgierigheid omdat het niet vaak voorkwam dat een burgemeester vroeg haar te spreken – alléén haar. Meestal werd er naar één van haar assistenten gebeld, die de boodschap dan doorgaven, maar blijkbaar was deze boodschap te belangrijk om zomaar door te geven. Cecilia hóópte in ieder geval dat de boodschap belangrijk was – dat hoopte ze voor de burgemeester, niet voor zichzelf. Voor zichzelf hoopte ze dat de boodschap zo onbelangrijk was dat ze binnen twee minuten weer op kon hangen en terug kon gaan naar het diner, want hoewel ze het stijlvol probeerde te onderdrukken, moest ze toegeven dat haar maag toch wel begon te rommelen. Overigens had ze wel voor de zekerheid haar wijnglas meegenomen naar de woonkamer, want als dit wél een lang gesprek werd, dan zou ze die hard nodig hebben.

Enfin, de telefoon dus. Cecilia drukte op het knipperende knopje om de telefoon op te nemen. ‘De regering van het Capitool, u spreekt met Cecilia Peak, presidente,’ groette ze, hoewel de vrouw aan de andere kant van de lijn dat waarschijnlijk wel verwacht had. Het was inderdaad Mayme MacNiall en ze klonk behoorlijk zorgelijk. ‘Ik zit met een situatie die mogelijk grote gevolgen met zich meebrengt,’ zei ze, waarna er een korte stilte viel, waaraan Cecilia merkte dat MacNiall het moeilijk vond om verder te gaan met praten. Ze luisterde vervolgens geduldig naar wat de burgemeester van zes te vertellen had en nam elk woord dat ze uitsprak, zorgvuldig in zich op. Een jongen was niet op komen dagen bij de boete... Onaanvaardbaar, inderdaad. Cecilia bewoog haar wijnglas lichtjes, zodat de wijn heen en weer gewiegd werd, maar ze schonk er verder geen aandacht aan. De burgemeester had gelijk: dit was inderdaad een belangrijke zaak.

Cecilia was tevreden over het handelen en over de toewijding van de burgemeester. Hoe veel makkelijker zou het voor de vrouw zijn geweest om de situatie te negeren en te doen alsof de opstandige achttienjarige niet bestond... Maar MacNiall besefte gelukkig hoe belangrijk het was dat de wet niet omzeild werd. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Cecilia. Het was fijn te weten dat in ieder geval één van de Panemse burgemeesters haar werk goed deed.

Toen Mayme MacNiall uit was gesproken, nam Cecilia het woord. ‘Mevrouw MacNiall, ik ben u zeer dankbaar voor u toewijding aan Panem en zijn bewoners. Als deze situatie achter de rug is, help me er dan aan herinneren dat ik u op een gepaste manier bedank voor uw oplettendheid en de prijzenswaardige manier waarop u ingegrepen hebt.’ Cecilia keek even naar de deur, waar Cassander Haward aarzelend stond te wachten. Ze wenkte hem en gebaarde dat hij op de leren bank kon gaan zitten. Haward zat nog maar net, toen een tweede figuur in de deuropening verscheen: Tyrell. Met frisse tegenzin gebaarde Cecilia ook naar hem dat hij mocht gaan zitten, terwijl ze ondertussen weer aan het praten was geraakt.

‘Tussen ons gesproken,’ zei ze tegen de vrouw aan de andere kant van de lijn, ‘doet het me verdriet te horen dat de jongeman in kwestie de ernst van de situatie zelf niet lijkt in te zien, of heb ik het mis? Heeft u hem ondervraagd? Heeft hij u laten weten wáárom hij niet op is komen dagen? Zou hij niet begrijpen hoe belangrijk de Hongerspelen en de Boete die daarbij komt kijken, zijn voor het bestaan van onze natie?’ Je kon zeggen dat Cecilia oprecht niet begreep waarom de jongeman besloten had niet op te komen dagen. Het irriteerde haar zelfs. Begreep hij dan niet wat zijn onbenullige gedrag veroorzaakte? MacNiall had gelijk: als dit uitlekte, zouden er volgend jaar nog veel meer tieners zijn die de Boete aan zich voorbij zouden laten gaan en dat moest absoluut voorkomen worden. Peinzend keek ze naar haar broer, naar Haward en vervolgens naar het raam van de kamer. Ze had het gevoel alsof de jongeman geprobeerd had haar vergif toe te dienen. Ze wilde zo graag een perfecte samenleving op bouwen, een samenleving waar zij aan de leiding stond... waarom begrepen de mensen dat niet? Natuurlijk, de Hongerspelen waren wreed te noemen, maar was dat per definitie verkeerd? Het was de prijs die de districten moesten betalen, als een boete voor wat ze veroorzaakt hadden tijdens de Donkere Dagen en als een verdrag dat er voor zorgde dat het Capitool de Districten zou beschermen. Ze konden ook vijanden worden, het Capitool en de Districten. Begrepen sommige Districtbewoners dat dan nog steeds niet? Ze konden vijanden worden... en dan was het over en uit met Panem.

NaNoWriMo Wordcount: 26.123/50.000

Cecilia probeerde de nieuwsgierige blikken van Haward en Tyrell te vermijden, terwijl ze luisterde naar MacNialls verhaal. De twee mannelijke aanwezigen in haar kamer hadden inmiddels waarschijnlijk al wel een idee waar het telefoongesprek over ging, maar wilden ongetwijfeld alle sappige details weten zodra ze ophing. Cecilia besefte dat ze deze situatie het liefst alleen met Tyrell besprak, maar dat ze gedwongen was de zaak op te nemen met minstens vijf ministers, die elk hun zegje wilden doen. Uiteindelijk zou zíj het veto hebben, maar ze moest toch doen alsof ze geïnteresseerd was in de meningen van de anderen.

De jongen had veel gedronken, vertelde MacNiall, vanwege liefdesverdriet. Zijn vriend was omgekomen tijdens de eerste Hongerspelen. Hij zal niet de enige zijn die verdriet heeft, dacht Cecilia. En daar school het gevaar, want als de tieners het idee kregen dat liefdesverdriet een excuus was om niet aanwezig te zijn bij de Boete, dan hadden ze bijna allemaal wel een reden om niet op te komen dagen. “Sorry, mevrouw Peak, maar ik kon echt niet aanwezig zijn bij de Boete, mijn achter-, achter-, achternicht, waarvan ik niet eens wist dat ze bestond, is namelijk omgekomen bij de Tweede Hongerspelen. U zult begrijpen dat ik heel erg verdrietig ben en mezelf lam moet zuipen om dit verdriet te verwerken.” Nee. Dat zou Panem geen goed doen.

‘Wellicht is hij morgen, als hij weer nuchter is, wel voor rede vatbaar,’ zei MacNiall en ze stelde voor dat ze nog eens met hem zou praten. Het maakt niet uit, dacht Cecilia. Zelfs al begrijpt hij wat hij heeft aangericht. We kunnen dit niet zomaar laten gebeuren. Hij moet hoe dan ook gestraft worden... maar hoe, dat is de vraag. MacNiall vervolgde: ‘Maar of hij de ernst er nu wel of niet van in ziet, het gaat er uiteraard om dat dit niet nog een keer zal gebeuren, en de boodschap aan de inwoners moet duidelijk zijn.’

‘Dat ben ik volledig met u eens, mevrouw MacNiall,’ reageerde Cecilia, toen de vrouw was uitgesproken. ‘Ik zou het op prijs stellen als u morgenochtend nog eens met de jongeman in gesprek gaat. Ik vertrouw erop dat hij dan nuchter genoeg is om voor zijn eigen woorden in te staan. U zult begrijpen dat dit een ernstige zaak is, die wij hoe dan ook niet onbestraft kunnen laten. Ik stel voor dat u mij morgen, aan het einde van de ochtend, terug belt om verslag uit te doen van het gesprek. Daarnaast zou ik u willen verzoeken niets over dit voorval naar buiten te brengen voordat het overleg in het Capitool is afgerond en de straf bekend is. Kan ik hierbij op uw medewerking rekenen?’

Nadat de nodige beleefdheden waren uitgewisseld en de zaak voor nu was afgerond, hing Cecilia op en keek ze naar Tyrell en Haward. ‘Beste mannen,’ zei ze. ‘Er zijn wat... complicaties... opgetreden.’

NaNoWriMo Wordcount: 43.870/50.000

Cecilia keek toe hoe Tyrell enthousiast de kamer binnenliep en zijn bord op de tafel zette, zodat hij het niet zou laten vallen tijdens het maken van wijdse gebaren, terwijl hij hardop nadacht over de “nieuwe perspectieven” die de dwarsligger uit district 6 had gecreëerd. Terwijl ze hem hoorde praten, bedacht Cecilia zich dat ze blij was dat ze familie was van Tyrell. Oude marteltechnieken? Dat joeg zelfs háár angst aan. Maar misschien had hij wel een punt... Een kogel door het hoofd van de tiener zou misschien niet genoeg indruk maken.

‘Ik heb nog wel wat tijd over om hier echt wat leuks van te maken,’ beëindigde Tyrell zijn brainstormsessie. Cecilia keek hem even uitdrukkingloos aan en richtte zich toen tot Haward. ‘Cassander, je kunt gaan.’ Toen Cassander de deur uit was, stond ze op. Ze keek haar broer aan en zei: ‘Het wordt tijd dat wij ons diner gaan voorzetten... Als het niet inmiddels is afgekoeld.’ Ze keek even naar buiten. Ze had helemaal geen honger meer. Om nou te zeggen dat ze van streek was door MacNialls telefoontje ging wat ver, maar dat het gesprek aan haar begon te knagen... Tsja, dát kon ze niet ontkennen.

‘Morgen zullen we de zaak bespreken, Tyrell,’ vervolgde ze, terwijl ze terugliep naar de eetkamer. Zonder te kijken of haar broer haar volgde of überhaupt wel luisterde (ze ging er van uit van wel, want hij leek het onderwerp wel interessant te vinden), ging ze verder: ‘Als je er over na wilt denken, ga je gang, maar ná het eten. Het is nu eerst tijd voor de arena.’ Ze ging weer aan tafel zitten en wachtte tot Tyrell ook zat voor ze verder ging. Ze nam een slok van haar wijn, in de hoop dat dat enkele benauwende gedachten weg zou spoelen, en zei toen: ‘Ik weet niet wat je plannen zijn voor de komende Spelen en ik weet dat het lastig gaat zijn het één en ander van je los te krijgen, maar voordat we het daarover gaan hebben, wil ik eerst een idee aan je voorleggen.’ Ze keek haar broer even afwachten aan en toen ze zag dat ze zijn aandacht had vervolgde ze: ‘We leggen een vergiftigde appel in de arena.’

OOC: Godmode toestemming

Cecilia’s gezicht betrok toen Tyrell de opmerking over de bom iets té enthousiast ontving. Ze had het bedoeld als een manier om zijn aandacht te trekken, maar ze had niet gedacht dat hij er serieus over zou gaan denken om wéér een bom in de arena te zetten. Oké, toegegeven, het klonk niet verkeerd. Een bom ter grootte van een appelpit... Maar het idee dat die pit dan pas zou ontploffen als de tribuut hem opgegeten had... Ze zette haar wijnglas, die ze in haar hand had gehad om een slok te nemen, weer neer. Nu ze beelden voor zich zag van een uit elkaar spattende tiener had ze plots geen trek meer. Ja, ze had wel eens nachtmerries gehad over de dood van het broertje van Mark Mocca. Niet dat ze zich schuldig voelde, verre van dat zelfs, maar al dat bloed en die ingewanden... Nee, dat gedeelte van de Spelen was niet echt voor haar weggelegd.

Gelukkig besefte Tyrell dat ze een bom vorig jaar al hadden gehad en dat een tweede bom misschien niet zo’n goed idee was. Cecilia onderdrukte een opgeluchte zucht. Tyrell hoefde niet te weten dat haar maag begon te protesteren bij de gedachte aan uit elkaar spattende lichamen, want dan zou hij sowieso een bom in de arena gaan plaatsen. Of meerdere zelfs.

‘Vergif kan ik me niet herinneren,’ zei Tyrell. ‘Maar ach, wie weet hoeveel vergif ik dit jaar al in de arena heb gelegd?’ Cecilia beet op haar lip, om te voorkomen dat ze tegen hem uit zou vallen. Ze vond het ongelooflijk flauw van hem dat hij haar niet wilde vertellen hoe de arena er uit zou komen te zien. ‘Waarom een appel?’ vroeg Tyrell onverstoord. ‘Waarom geen... bessen? Druiven? Een grapefruit?’

‘Omdat een appel symbolisch is,’ reageerde Cecilia direct – iets te enthousiast misschien. ‘Zelfs de districtbewoners hebben geleerd over het verboden fruit. We zullen ze laten zien welke straf er staat op het eten van fruit dat niet gegeten zou moeten worden. Het heten niet de Hongerspelen omdat je alles kunt eten wat er te vinden valt, of wel soms?’

Cecilia haalde haar schouders op toen Tyrell haar vroeg aan wat voor vergif ze zat te denken. ‘Dus je stemt er mee in?’ vroeg ze, de vraag ontwijkend. Ze dacht even na. Wat voor vergif had ze gewild? Ze had gewoon aan iets dodelijks gedacht, maar ze bedacht zich dat Tyrell waarschijnlijk meer wilde dan dat. Een gewone dood was niet genoeg. ‘Het soort gif maakt me eigenlijk niet uit,’ zei ze uiteindelijk, na een moment van stilte. ‘Als het maar de dood tot gevolg heeft. Verzin wat creatiefs… En als dat je niet lukt, kom dan maar bij me terug.’ Ze keek haar broer uitdagend aan. Ze wist dat de zin “Als je dat niet lukt” voor hem een uitdaging was om er iets heel bijzonders van te maken en dat was precies wat ze wilde. Ze hoopte alleen maar dat hij er niet té veel eer uit zou halen, want dan zou ze dat nog dagelijks moeten horen….